Πόλος Κομμουνιστών - Πολιτικό Γραφείο

Έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο. Αλλά όταν λέμε πως «έχει η πλάση κοκκινίσει», είναι πολιτικά και μόνο. Αλλιώς είναι (κόκκινη) από θάνατο.

Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει πράσινη. Είτε από ζωή (με φωτοσύνθεση και χλωροφύλλη, αν ποτέ γίνουν τα σκοτάδια λάμψη), είτε από θάνατο, πράσινη ανάπτυξη και εις τόπο χλοερό (και πράσινο) θα καταλήξουμε όλοι.

Να λάβουμε υπόψη και την περίπτωση της νεκροφάνειας ή μάλλον της ζωντοφάνειας -ή όπως αλλιώς λέγεται το αντίθετό της. Όπως στον επαγγελματικό αθλητισμό, που παρασάπισε και ψόφησε. Αλλά και η μούχλα μια μορφή νέας ζωής είναι -και εμείς μπορεί να χτίσουμε πάνω στα θεμέλιά της.

Αρχίζεις να λυπάσαι λίγο και τον Φουρνιέ, που άφησε το μεγάλο μήλο (Νέα Υόρκη) για να λουστεί αυτό, με τόσα gusanos (χωρίς έναν Φιντέλ), και να ψάχνει στο Τουίτερ πού έχει καλό γύρο, καλές μπουγάτσες και τι σκατά σημαίνει ΠΚΠΓ. Παρισινή Κομμούνα - Προλεταριακή Γαλλία.

Λυπάσαι λίγο -όχι πολύ- και τον Βαγγέλη Ιωάννου, που πνίγει το ταμπεραμέντο του και ρίχνει τα ντεσιμπέλ, για να μην παρεξηγηθεί, σα να περιγράφει παρτίδα σκάκι. Παίξτε σκάκι, οε-οε-οε. Ή την Παντέλη, που έπρεπε να βρει αποδυτήρια στο Άμπου Ντάμπι, για να αλλάξει το πράσινο φόρεμα με ένα κόκκινο, ανάμεσα στους ημιτελικούς. (Βάλε το κόκκινο φουστάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις ΚΚΕ). Ακόμα και τα κοράκια μπορεί να λυπόσουν -αν δεν είχαν αποστολή και οδηγίες- που τα ρίχνουν χωρίς πανοπλία στο κλουβί με τους αγρίους, χριστιανοί με λιοντάρια, να αντέξουν την πίεση και με κάποιον τρόπο να επιβιώσουν.

Θυμάσαι συνειρμικά και την ιστορία του μικρού Νικόλα -που μπήκε κουτσουρεμένη και στο βιβλίο της Γλώσσας- όπου μαζεύτηκαν στην αλάνα να παίξουν μπάλα, πλακώθηκαν για το πώς θα χωριστούν, ποιος θα είναι τέρμα και ποιος επόπτης (με βρώμικο μαντίλι) και στο τέλος δεν έπαιξαν τίποτα, γιατί είχε ξεχάσει ο Αλσέστ να φέρει την μπάλα -και να πάρει την έγκριση του Βρούτση.

Ε, σε πιάνει μια αηδία. Σα να ακούς κοινωνικά-πολιτικά σχόλια του Ραπτό, που κάποτε ψήφισε -λέει- και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ελέω Αβραμίδη, που χώνεται παντού και πάει με όλα. Σε πιάνει μια μπόχα, λούζεσαι με αντισηπτικό, μα δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο από το να βουλώνεις επιλεκτικά τη μύτη σου και να ψάχνεις τα πιο μυρωδάτα σκατά, κουνώντας το δάχτυλο στους απέναντι και κάνοντας γαργάρα τους δικούς σου, με αμήχανη σιωπή, σα να την αμόλησαν στα μουλωχτά και κάνεις πως δεν είδες - άκουσες - μύρισες τίποτα.

Ο Τράκης είναι ο ζωντανός κινούμενος ορισμός του όρου «λούμπεν αστική τάξη», που θα ταίριαζε στον «Αποδυτηριάκια» στον Φίλαθλο, αλλά τον λάνσαρε η 17Ν στις ανακοινώσεις της. Είναι όμως παράνοια να επιλέγεις καπιταλιστή, σε μια κοινωνία γεμάτη κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, εφοπλιστές και λοιπούς «ευεργέτες», που λειτουργούν με όρους μαφίας -δηλαδή μονοπωλίου.

Το κράτος έβγαλε το κοκαλομάχαιρο κι ετοιμάζει νόμο για τη «ρητορική μίσους». Ο Χρυσοχοΐδης φωτογραφίζει θαρραλέα τις αξιόποινες πράξεις γνωστού ανώνυμου επιχειρηματία, που ξεγλιστρά από θαύμα από τα χέρια της αστυνομίας και το αυτόφωρο. Και ο Βρούτσης καλεί τα αφεντικά των ΚΑΕ για τσάι και συμπάθεια, για να φιλιώσουν ή να κάνουν έστω μια ψωροδήλωση για τα προσχήματα και να συνεχιστεί κανονικά το πρωτάθλημα. Νόμος και (αστική) τάξη. Ο πρώτος υπηρέτης της δεύτερης.

Αλλά για όσους πέφτουν από τα σύννεφα, αυτό ακριβώς είναι το κράτος. Μηχανισμός επιβολής εξουσίας για τους από κάτω και διευθέτησης ανταγωνιστικών αντιθέσεων για τους από πάνω. Ο ιστός του νόμου κι η τσιμπίδα της καταστολής πιάνει συστηματικά μόνο τα μικρά έντομα. Πίσσα Και Πούπουλα Για τους φτωχούς 

Ο Μπαρτζωκισμός είναι δόγμα ζωής για τους κόκκινους Φιντέλ (πιστούς), που λατρεύουν το μπάσκετ του ή την ιστορία του κομμουνιστή πατέρα του (με την κινηματογραφική απόδραση από τις φυλακές). Αλλά δε χρειάζεται να έχεις τον σκοταδισμό του Sportime και την αλλεργία του στα γαμωσταυρίδια, για να δεις πως ο κόουτς Μπι το χάνει συχνά -εντός και εκτός παρκέ- γιατί (παρα)φέρεται ενίοτε σαν δίμετρος Τσουκαλάς. (Και αντίστοιχες αναφορές θα μπορούσαν να γίνουν για τον Σλούκα και άλλους πρωταγωνιστές που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και γίνονται μέρος του προβλήματος).

Καλές και οι ευαισθησίες για τα υβριστικά, που σε ταξιδεύουν στους παιδικούς άγραφους κανόνες -όχι μάνες, όχι πατρίδες. Αλλά όταν είναι επιλεκτικές και από συγκεκριμένα άτομα με αμαρτωλό παρελθόν, μοιάζουν με εκείνη την παρέμβαση του Ιωαννίδη στο μικρόφωνο του ΣΕΦ: «μη βρίζετε, γαμώ το στανιό μου». Και στο τέλος, παρεμβαίνει η αστυνομία μόνο για τα Τέμπη και για πανό με αντικυβερνητικά συνθήματα.

Θεμιτή και η γκρίνια για τη διαιτησία, αλλά μόνο αν έχεις μνήμη χρυσόψαρου και δε θυμάσαι πως τα κόζια αλλάζουν και οι ρόλοι αντιστρέφονται -ή αν αγνοείς τους κανόνες του παιχνιδιού εκτός παρκέ.

Το πρωτάθλημα σαπίζει κατ’ εικόνα και ομοίωση του συστήματος -που μια ψυχή το είχε πει «καπιταλισμό που σαπίζει». ΠΠΚ(μπ). Κι οι πόλοι του μπασκετικού δικομματισμού χρειάζονται απεγνωσμένα ο ένας τον άλλον, για να διαιωνίζουν το αιώνιο είδος τους και να συσπειρώνονται -ακόμα και αν οδηγείται σε αφανισμό το υπόλοιπο πορτοκαλί οικοσύστημα. Πριν ένα μήνα ζούσαν στον πυρετό ενός πιθανού ελληνικού εμφυλίου στο Φάιναλ Φορ και πριν πετεινός λαλήσει τρις (για τον τρίτο, τελικό γύρο) φτάσαμε στην πιθανή ματαίωση των τελικών, υπό τον φόβο ενός εμφυλίου. Πού να ήταν και ταξικός...

Ένας σοβιετικός (Πάβελ Στεποβόι) της «χρυσής μπρεζνιεφικής εποχής» έγραφε: «Τα επαγγελματικά αθλητικά σωματεία της Δύσης είναι συνηθισμένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Μεταξύ τους διεξάγεται ανταγωνισμός, όπου κύριο ρόλο παίζει συχνά όχι το αθλητικό συμφέρον αλλά το χρήμα. (...) Οι αθλητικές εκδηλώσεις των επαγγελματιών δεν είναι συχνά αγώνας, θέαμα, αλλά διαφήμιση και μπίζνες. (...) Ο αστικός επαγγελματικός αθλητισμός χρησιμοποιείται ευρύτατα για την απόσπαση των πλατιών μαζών του πληθυσμού από τα ζωτικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του καπιταλισμού (...).

Αν όλα αυτά σας πέφτουν λίγο ξύλινα και προτιμάτε καλτ περιτύλιγμα, (ξανα)δείτε τους Χούλιγκαν - Κάτω τα χέρια από τα νιάτα με την dominatrix Μπαλανίκα και τη φασιστική της οργάνωση που ψάρευε σε θολά νερά, θολωμένων οπαδικών συνειδήσεων. Και αν δε σας κάνει ούτε αυτό, ο Βασίλης το συμπυκνώνει πολύ καλά στο «Ελλάς» -που σήμερα μπορεί να θεωρούνταν ειρωνεία κατά της πατρίδας και ρητορική μίσους.

Το πρωτάθλημα αρχίζει/ η εξέδρα πλημμυρίζει/ γίνεται χαμός σε κάθε γκολ
Μα το ντέρμπι είναι στημένο/ και από πριν ξεπουλημένο/ και εσύ ντύνεσαι με δίχρωμα κασκόλ

Αλλάζουμε ρεπερτόριο

Πήρα κόκκινα γυαλιά...

Το βασικό πρόβλημα, που κάνει και τους οπαδούς μέρος του προβλήματος, δεν είναι ότι φοράν χρωματιστά γυαλιά για να ερμηνεύουν τις αμφισβητούμενες φάσεις και άλλα επεισόδια της αιώνιας κόντρας, αλλά ότι έχουν χάσει τα ταξικά γυαλιά τους και την (προ)αιώνια πάλη των τάξεων, χορεύοντας στον ρυθμό των αφεντικών των ομάδων τους. Δεν είναι θέμα τοξικότητας, δήθεν κατά παράβαση της αστικής ευγένειας. Αυτό ήταν πάντα το «σαβουάρ βιβρ» των καπιταλιστών, να παίρνουν αυτό που θέλουν με κάθε αθέμιτο μέσο. Είναι πρωτίστως ζήτημα ταξικότητας. Και το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι, είτε μιλάμε για «βάζελους», είτε για «γάβρους», είτε για λοιπές μαρίδες.

Οπότε τι πρέπει να κάνουμε; Καλή ερώτηση. Είναι σύνθετο ζήτημα, όπως κάθε κοινωνικό φαινόμενο, όπου συναντιούνται πολλές παράμετροι. Μπορούμε όμως να ξεκινήσουμε από τα βασικά -πχ να μην ασχολούμαστε. Να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό, μακριά από τα δόγμα-πεπατημένη του ΤΙΝΑ και την αυταπάτη ότι θα αλλάξουμε το σενάριο, παίζοντας τους ίδιους ρόλους. Ή έστω, να δώσουμε τα κλειδιά των ΚΑΕ στις θυγατέρες των προέδρων των ΚΑΕ, αυξάνοντας θεαματικά τις πιθανότητες για σοβαρότητα.

Μήπως να αποβάλουμε τις δύο ομάδες από το πρωτάθλημα;
Μοιάζει και αυτή μια κάποια λύση, που θα επανέφερε την ισοτιμία και το ενδιαφέρον, ευνοώντας τους μικρότερους. Οι οποίοι όμως θα διαφωνούσαν μάλλον, γιατί χωρίς το εμπορικό αιώνιο δίδυμο, το διαφημιστικό ενδιαφέρον θα κατρακυλούσε στον πάτο -ευθέως αντίστροφα με το (αντ)αγωνιστικό- και θα είχαν δραματική μείωση εσόδων. Ένα αμφίρροπο και συναρπαστικό πρωτάθλημα (πχ με πιτσιρικάδες από τις ακαδημίες αντί για ακριβούς σταρ) δεν είναι απαραίτητα δημοφιλές -και είναι ζήτημα πόσοι θα το προτιμούσαν στην πράξη. Χώρια που σε βάθος χρόνου, η φύση (του συστήματος) που απεχθάνεται τα κενά, θα τα συμπλήρωνε με κάποια άλλη ομάδα στον θρόνο του κατεστημένου, εφόσον άλλαζε απλώς η διανομή των ρόλων και όχι το έργο.

Μήπως να απομακρύνονταν οι παράγοντες που λυμαίνονται τον χώρο και να τους επιβληθεί απαγόρευση ενασχόλησης με κάθε αθλητική δραστηριότητα; Καλή ιδέα, αλλά ποιος θα την εφαρμόσει; Οι κρατικές αρχές που δεν τολμάν να τους συλλάβουν, να τους κυνηγήσουν για τα μάτια του κόσμου ή έστω να τους κατονομάσουν -για τα αυτιά του κόσμου; Και οι υπουργοί που τους καλούν για φιλική διευθέτηση των διαφορών τους, στο όνομα του κοινού καλού;

Μήπως χρειάζονται παραδειγματικές τιμωρίες;
Μεταξύ άλλων, ναι. Αλλά ποιον ακριβώς τιμωρούν, αναβάλλοντας/διακόπτοντας το πρωτάθλημα (που τελικά ούτε καν αυτό θα τολμήσουν); Και τι ακριβώς πέτυχαν τα αντίστοιχα μέτρα της κυβέρνησης κατά της βίας στη Σούπερ Λιγκ και σε όλα τα αθλήματα; Η λογική πονάει κεφάλι - κόψει κεφάλι δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά, πόσο μάλλον όταν αφήνει πάντα στο απυρόβλητο τα μεγάλα κεφάλια -από τα οποία βρωμάει το ψάρι.

Η μόνη παραδειγματική τιμωρία για όλους τους καπιταλιστές (εφοπλιστές, κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και λοιπούς ευεργέτες) θα ήταν η απαλλοτρίωση των ιδιωτικών τους επιχειρήσεων και η αυστηρή απαγόρευση ενασχόλησής τους με τον χώρο. Αλλά αν γίνει το πρώτο, θα χάσουν αυτομάτως και το ενδιαφέρον τους για τον αθλητισμό...

Το βασικό πρόβλημα είναι πως όλα αυτά απαιτούν μια επανάσταση. Και ο βασικός λόγος που δεν έχει γίνει ακόμα, είναι ότι δεν έχει ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας. Και μια βασική πηγή ανωριμότητας είναι -όπως είπαμε- το α-ταξικό κριτήριο των οπαδών. Που δεν είναι απλώς πρόθυμοι να παθιαστούν με έναν αθλητικό σύλλογο -ή έναν παίκτη- που δεν επηρεάζει στο παραμικρό την καθημερινότητά τους, αλλά τείνουν να ταυτιστούν με το αφεντικό της ομάδας τους και να γίνουν ο άοπλος εθελοντικός στρατός που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Του ΠΚΠΓ, των θρυλικών μαγκών, του τίγρη, του στιχουργού, του αγίου, του-του-του... Πάρτε το μηδέν.

Ο μέσος οπαδός αντιλαμβάνεται τις αθλητικές μάχες ως πόλεμο, αναζητά πλούσιους πολέμαρχους που θα διασφαλίσουν τη νίκη και αδυνατούν να φτάσουν στο σημείο να συνειδητοποιήσουν ότι -όπως σε κάθε άδικο πόλεμο- ο βασικός εχθρός είναι προ των πυλών και θα έπρεπε να παλεύει πρώτα για την ήττα της δικής του αστικής τάξης. Και αυτό αφορά και πολλούς συντρόφους, σε περίπτωση που κάνουμε πως δεν το βλέπουμε...

-.-

Σε όλα αυτά θα χωρούσε μια αναφορά στο αθάνατο κλισέ «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται». Που δεν ισχύει -όπως και τα περισσότερα στερεότυπα άλλωστε- αλλά κάποια πρόσωπα και πράγματα μας το κάνουν ολοένα και πιο δύσκολο να το αποδείξουμε. Γιατί αλλού πχ δεν ξέρουν πώς θα τελειώσει ένας αγώνας και ποιος θα πάρει τον τίτλο. Εδώ αντιθέτως δεν ξέρουμε αν θα τελειώσει -ή αν θα αρχίσει καν- ένας αγώνας και αν θα έχουμε πρωταθλητή.

Κι όμως, πολλά κράτη χρηματοδοτούν ανοιχτά τις ομάδες τους (Σερβία και Ρωσία είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα), έχουν επεισοδιακά ντέρμπι με ρεκόρ τοξικότητας που αγγίζει και τους παίκτες (όπως στο Βελιγράδι, με τους Αμερικανούς της Παρτίζαν να πλακώνονται με άσβερκους φανατικούς στους δρόμους), ενώ το ξέπλυμα χρήματος είναι κανόνας και στις πιο προηγμένες χώρες -όπως η ποδοσφαιρική Premier League που θεωρείται το κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Την ίδια στιγμή η Ευρωλίγκα αναζητά πετροδόλαρα στα Εμιράτα, χωρίς προσχήματα για κοινωνικές ευαισθησίες, με την Ντουμπάι BC να αγοράζει τη συμμετοχή της στη διοργάνωση της νέας χρονιάς. Αλλά αυτό θα ήταν το θέμα μιας άλλης ανάρτησης, που δεν έγινε εγκαίρως, με τίτλο «τα πικ εν ρολ ξερά και διψασμένα γυρεύουν στην έρημο χρυσό».

Οκ, ας μη φτάσουμε τις 2 χιλιάδες λέξεις (και) αυτή τη φορά. Ας μείνουν και κάποια ως προσχέδιο.

(Παράγραφος για σφους που παρασύρονται και πέφτουν στην παγίδα και έχουν μπερδέψει το «μέχρι τέλους», με το τέλος (=σκοπός) για το οποίο παλεύουμε. Για τους κρατικοδίαιτους «επενδυτές» με ξένα κρατικά κόλλυβα, που θέλουν τα δημόσια γήπεδα. Και για τον Άρη που ζητά να του ανακαινίσουν το γερασμένο Αλεξάνδρειο με δημόσιο χρήμα -μην κάνω αυτό που στηλιτεύω στους άλλους, αγνοώντας τη δική μας καμπούρα).

(Παράγραφος για πρωτοβουλίες Βαϊμάκη, τύπου «Πάμε γήπεδο», για την αξία της φιλικής καζούρας, το αυτονόητο δικαίωμα να μπορείς να δεις ματς με τους φίλους σου, χωρίς να κινδυνεύεις να μπλέξεις σε καβγά. Και για τη σχετική αξία τέτοιων μέτρων, όσο δε χτυπάμε τη ρίζα του προβλήματος).

(Παράγραφος για την παρέμβαση του κόμματος. Που δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με οργανωμένους υπαλλήλους. Αλλά όσο πιο δυνατή γίνεται, θα έχει απήχηση σε μπουχτισμένους φιλάθλους, που δε θα έχουν οξυγόνο σε αυτόν τον βούρκο και θα αναζητούν τη λύτρωση σε ένα ερασιτεχνικό περιβάλλον, μακριά από το συμφέρον που μολύνει την αγάπη τους).

(Παράγραφος για... Φτάνει).

 Ο Φιντέλ αγαπούσε όντως το μπάσκετ -και ήταν και καλός. Και την εθνική Κούβας -που την βρήκαμε αντίπαλο και στη θρυλική δεκαετία με τις βάτες, με τον Γκάλη. Ήταν διορατικός και προφητικός αλλά δε φόρεσε ποτέ μπλουζάκι ΠΚΠΓ. Από όσο ξέρουμε τουλάχιστον...