Οι εκλογές μας έρχονται, εμπρός βήμα ταχύ, να τις προϋπαντήσουμε με -δε μου έρχεται κάποια καλή ρίμα, συνεπώς το αφήνω έτσι. Γιατί το σημαντικό είναι η επόμενη μέρα, και όχι μόνο η 8η Ιουλίου, γιατί μετά ο μήνας δεν έχει εννιά για τον εργαζόμενο λαό.
Νέα αναχώματα έρχονται στο προσκήνιο, τα συριζοτρόλ είναι έτοιμα να πουν μαζί με τους δεξιούς ότι έρχεται πίτσα (από τη λδ της βιλγαρίας) και να το ευχαριστηθούν χαιρέκακα για τον αχάριστο λαό που δε βγάζει τον αλέξη που θα έκανε ακριβώς τα ίδια, το σύνδρομο της Στοκχόλμης γίνεται ολοένα και πιο αισθητό με όσα λένε οι νεοδημοκράτες που ράβουν κυβερνητικά κοστούμια, και την ίδια ώρα το κόμμα φαίνεται να αντέχει στην επίθεση και την εκλογική πίεση, αφού ούτως ή άλλως και οι ευρω-εκλογές δεν είχαν ακριβώς χαλαρή ψήφο. Και τέλος πάντων, πότε ακριβώς ήταν χαλαρή η ψήφος που πήγαινε στους κομμουνιστές;
Αν χρειάζεται μια πρόβλεψη είναι πως η μικρή πιθανή πτώση σε ψήφους -γιατί δεν είναι εύκολο για όλους να ασκήσουν τρεις φορές σε ενάμιση μήνα το εκλογικό τους δικαίωμα- δε θα έχει απαραίτητα και μείωση ποσοστών, αν πάρουμε υπόψη την αποχή. Με κάθε επιφύλαξη, και πολλές πιθανότητες να πέφτω έξω -τόσο ως προς τη μικρή μείωση των ψήφων, όσο και ως προς τα ποσοστά.
Ένα νέο χαρακτηριστικό που φαίνεται να έρχεται στην επιφάνεια είναι το εξής. Τα τελευταία χρόνια οι κομμουνιστές έχουν με διαφορά τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις -χωρίς μεταφερόμενα πλήθη, χωρίς χρέωση και υποχρέωση για όσους πηγαίνουν. Δεν είναι απαραίτητα οι πιο μαζικές εκλογικές δικές τους συγκεντρώσεις, είναι όμως με διαφορά οι πιο μαζικές σε σχέση με τους υπόλοιπους. Και έτσι, ενώ κάποτε αυτές οι συγκεντρώσεις θεωρούνταν ως η καλύτερη δημοσκόπηση, τώρα δε λένε και πολλά, γιατί αν ήταν έτσι, οι κομμουνιστές θα είχαν αυτοδυναμία και θα έκαναν κυβέρνηση. Και αν κάποιος θεωρεί πως δε θέλουν να κάνουν, ας τους τιμωρήσει, ψηφίζοντάς τους, για να το δούμε στην πράξη τι θα κάνουν και τι εννοούν πως θα είναι αντιπολίτευση, από όλα τα πόστα.
Το θέμα λοιπόν είναι πως στο πρόσφατο παρελθόν, καταλαβαίναμε πως για τα αστικά κόμματα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές των μεγάλων συγκεντρώσεων, όχι τόσο γιατί δεν ήθελαν, όσο γιατί δεν μπορούσαν να συγκινήσουν και να μαζέψουν τον κόσμο. Και όσο πάει, γίνεται πιο θλιβερό το θέαμα που παρουσιάζουν, πιο περιθωριακά τα στενά στα οποία μαζεύονται για να στήσουν το σόου τους, πιο δύσκολο το έργο των διαδόχων του Μπιρσίμ, που δεν καλούνται να κάνουν πια δημιουργικά πλάνα, αλλά το θαύμα του Ιησού, με τα ψάρια και τα ψωμιά που πολλαπλασιάστηκαν, ένα είδος εικονικής πραγματικότητας. Και δεν μπορούν, για αυτό οι κάμερες είναι σα να έχει πιαστεί ο λαιμός τους και δείχνουν όλο το ίδιο σημείο, λες και δεν μπορούν να γυρίσουν παραπέρα, για να δείξουν το "μέγα πλήθος".
Υπήρχαν λοιπόν αστικά κόμματα χωρίς δύναμη στο δρόμο, χωρίς μαζικότητα, χωρίς οργανώσεις, χωρίς δύναμη να κινητοποιούν τον κόσμο, εκτός από τις εκλογές. Κόμματα που είχαν καταντήσει απλώς εκλογικοί μηχανισμοί και δεν είχαν την παραμικρή ικανότητα πέραν αυτού, με κομματάρχες, σαν τον Παπαγιαννόπουλο στο Τζένη-Τζένη, που κρατούσε όλο το νησί και στήριζε πότε Μαντά και πότε Γκόρτσο.
Τώρα έχουμε βαθύτερη εξέλιξη σε αυτήν την τάση. Κομματάρχες χωρίς κόμματα, χωρίς να έχουν καν μηχανισμό, σαν το Βελόπουλο και το Βαρουφάκη, που έχουν όμως αρκετά λεφτά και ψάχνουν υποψήφιους με το δέλεαρ της έδρας, γιατί είναι πιθανό να μπουν στη Βουλή και πολλοί τυχοδιώκτες το σκέφτονται σα μια καλή ευκαιρία. Λεφτά υπάρχουν, υποψήφιοι όχι, ούτε καν μηχανισμός, αλλά θα βρεθεί στην πορεία.
Το μυαλό κάποιου κόσμου γίνεται μίξερ, ολοένα και περισσότερο πουρές, πλέον ψηφίζει κόμματα που έχουν τηλεοπτική και μόνο παρουσία και πέραν τούτου δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα απολύτως. Και σε αυτό το σκηνικό, περιμένουμε εμείς να κάνουν τη διαφορά οι κομμουνιστές. Αρκεί να έχουμε όμως πάντα στο μυαλό μας, πως για να κάνουν τη διαφορά στην κάλπη, πρέπει να αλλάξουν έτσι το σκηνικό, ώστε να μην είναι η κάλπη, ούτε η τηλεόραση, ούτε τα social media αυτά που δίνουν τον τόνο. Αλλά ο δρόμος, το κίνημα, ο λαός που κατεβαίνει, κάνει κάτι στη ζωή του και δε μένει θεατής σε αυτήν, πιστεύοντας πως η δημοκρατία είναι να επιλέγει ποιος θα τον τσερμπρέχεν και τσετρέτεν κάθε τέσσερα χρόνια, όπως αλλάζει κανάλι με το τηλεχειριστήριο, για να δει κανάλια με καρμπόν προγράμματα -όπως και τα κόμματα που ψηφίζει. Αυτό θα πει αστική δημοκρατία...
Νέα αναχώματα έρχονται στο προσκήνιο, τα συριζοτρόλ είναι έτοιμα να πουν μαζί με τους δεξιούς ότι έρχεται πίτσα (από τη λδ της βιλγαρίας) και να το ευχαριστηθούν χαιρέκακα για τον αχάριστο λαό που δε βγάζει τον αλέξη που θα έκανε ακριβώς τα ίδια, το σύνδρομο της Στοκχόλμης γίνεται ολοένα και πιο αισθητό με όσα λένε οι νεοδημοκράτες που ράβουν κυβερνητικά κοστούμια, και την ίδια ώρα το κόμμα φαίνεται να αντέχει στην επίθεση και την εκλογική πίεση, αφού ούτως ή άλλως και οι ευρω-εκλογές δεν είχαν ακριβώς χαλαρή ψήφο. Και τέλος πάντων, πότε ακριβώς ήταν χαλαρή η ψήφος που πήγαινε στους κομμουνιστές;
Αν χρειάζεται μια πρόβλεψη είναι πως η μικρή πιθανή πτώση σε ψήφους -γιατί δεν είναι εύκολο για όλους να ασκήσουν τρεις φορές σε ενάμιση μήνα το εκλογικό τους δικαίωμα- δε θα έχει απαραίτητα και μείωση ποσοστών, αν πάρουμε υπόψη την αποχή. Με κάθε επιφύλαξη, και πολλές πιθανότητες να πέφτω έξω -τόσο ως προς τη μικρή μείωση των ψήφων, όσο και ως προς τα ποσοστά.
Ένα νέο χαρακτηριστικό που φαίνεται να έρχεται στην επιφάνεια είναι το εξής. Τα τελευταία χρόνια οι κομμουνιστές έχουν με διαφορά τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις -χωρίς μεταφερόμενα πλήθη, χωρίς χρέωση και υποχρέωση για όσους πηγαίνουν. Δεν είναι απαραίτητα οι πιο μαζικές εκλογικές δικές τους συγκεντρώσεις, είναι όμως με διαφορά οι πιο μαζικές σε σχέση με τους υπόλοιπους. Και έτσι, ενώ κάποτε αυτές οι συγκεντρώσεις θεωρούνταν ως η καλύτερη δημοσκόπηση, τώρα δε λένε και πολλά, γιατί αν ήταν έτσι, οι κομμουνιστές θα είχαν αυτοδυναμία και θα έκαναν κυβέρνηση. Και αν κάποιος θεωρεί πως δε θέλουν να κάνουν, ας τους τιμωρήσει, ψηφίζοντάς τους, για να το δούμε στην πράξη τι θα κάνουν και τι εννοούν πως θα είναι αντιπολίτευση, από όλα τα πόστα.
Το θέμα λοιπόν είναι πως στο πρόσφατο παρελθόν, καταλαβαίναμε πως για τα αστικά κόμματα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές των μεγάλων συγκεντρώσεων, όχι τόσο γιατί δεν ήθελαν, όσο γιατί δεν μπορούσαν να συγκινήσουν και να μαζέψουν τον κόσμο. Και όσο πάει, γίνεται πιο θλιβερό το θέαμα που παρουσιάζουν, πιο περιθωριακά τα στενά στα οποία μαζεύονται για να στήσουν το σόου τους, πιο δύσκολο το έργο των διαδόχων του Μπιρσίμ, που δεν καλούνται να κάνουν πια δημιουργικά πλάνα, αλλά το θαύμα του Ιησού, με τα ψάρια και τα ψωμιά που πολλαπλασιάστηκαν, ένα είδος εικονικής πραγματικότητας. Και δεν μπορούν, για αυτό οι κάμερες είναι σα να έχει πιαστεί ο λαιμός τους και δείχνουν όλο το ίδιο σημείο, λες και δεν μπορούν να γυρίσουν παραπέρα, για να δείξουν το "μέγα πλήθος".
Υπήρχαν λοιπόν αστικά κόμματα χωρίς δύναμη στο δρόμο, χωρίς μαζικότητα, χωρίς οργανώσεις, χωρίς δύναμη να κινητοποιούν τον κόσμο, εκτός από τις εκλογές. Κόμματα που είχαν καταντήσει απλώς εκλογικοί μηχανισμοί και δεν είχαν την παραμικρή ικανότητα πέραν αυτού, με κομματάρχες, σαν τον Παπαγιαννόπουλο στο Τζένη-Τζένη, που κρατούσε όλο το νησί και στήριζε πότε Μαντά και πότε Γκόρτσο.
Τώρα έχουμε βαθύτερη εξέλιξη σε αυτήν την τάση. Κομματάρχες χωρίς κόμματα, χωρίς να έχουν καν μηχανισμό, σαν το Βελόπουλο και το Βαρουφάκη, που έχουν όμως αρκετά λεφτά και ψάχνουν υποψήφιους με το δέλεαρ της έδρας, γιατί είναι πιθανό να μπουν στη Βουλή και πολλοί τυχοδιώκτες το σκέφτονται σα μια καλή ευκαιρία. Λεφτά υπάρχουν, υποψήφιοι όχι, ούτε καν μηχανισμός, αλλά θα βρεθεί στην πορεία.
Το μυαλό κάποιου κόσμου γίνεται μίξερ, ολοένα και περισσότερο πουρές, πλέον ψηφίζει κόμματα που έχουν τηλεοπτική και μόνο παρουσία και πέραν τούτου δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα απολύτως. Και σε αυτό το σκηνικό, περιμένουμε εμείς να κάνουν τη διαφορά οι κομμουνιστές. Αρκεί να έχουμε όμως πάντα στο μυαλό μας, πως για να κάνουν τη διαφορά στην κάλπη, πρέπει να αλλάξουν έτσι το σκηνικό, ώστε να μην είναι η κάλπη, ούτε η τηλεόραση, ούτε τα social media αυτά που δίνουν τον τόνο. Αλλά ο δρόμος, το κίνημα, ο λαός που κατεβαίνει, κάνει κάτι στη ζωή του και δε μένει θεατής σε αυτήν, πιστεύοντας πως η δημοκρατία είναι να επιλέγει ποιος θα τον τσερμπρέχεν και τσετρέτεν κάθε τέσσερα χρόνια, όπως αλλάζει κανάλι με το τηλεχειριστήριο, για να δει κανάλια με καρμπόν προγράμματα -όπως και τα κόμματα που ψηφίζει. Αυτό θα πει αστική δημοκρατία...
211 σχόλια:
«Παλαιότερο ‹Παλαιότερο 201 – 211 από 211Οι κύκλοι αυτοί ανάπτυξης ύφεσης-κρίσης για δεκαετίες τώρα ακούγονται ως οικονομική νομοτέλεια με κομπάρσο τον λαό.
Έναν λαό που κυρίως από τη δεκαετία του '80 και μετά δεν τον έχω σε εκτίμηση καθόλου σε παγκόσμια σχεδόν κλίμακα.Δεν ξέρω ποιο το νόημα να αγωνίζεται κανείς για λαούς-ζόμπι.Πολλοί νέοι νομίζουν πως οι «εξεγέρσεις» απεργίες και διαδηλώσεις του 21ου αιώνα στην Ελλάδα είχαν επαναστατικά χαρακτηριστικά αλλά μάλλον αδυνατούν να δουν πως το εργατικό και φοιτητικό κίνημα πέθανε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '70
No mercy
Ο δυτικος καπιταλισμος ζει με τεχνητη υποστηριξη. Απο την μια ειναι η ΕΕ η οποια προσπαθει (ματαια) να διατηρησει μια ισχνη αναπτυξη ριχνοντας τα επιτοκια στα ταρταρα μεσω της ποσοτικης χαλαρωσης. Τα περισσοτερα κρατη της ευρωζωνης δανειζονται με επιτοκια στο μηδεν ή και κατω απο το μηδεν τοις εκατο. Αυτη ειναι επεκτατικη πολιτικη που ''κανονικά'' και συμφωνα με τους κανονες της ιδιας της αστικης οικονομικης επιστημης εφαρμοζεται σε περιοδους κρισης ή υφεσης οχι αναπτυξης.
Απο την αλλη ειναι οι αμερικανοι που και αυτοι εφαρμοζουν επεκτατικη πολιτικη αλλα οχι τοσο μεσω των επιτοκιων αλλα δημιουργωντας τεραστια ελλειματα στον προυπολογισμο της. Τα ελλειματα των ΗΠΑ αυτην την στιγμη ειναι στα επιπεδα της περιοδου 2008-2012 τοτε που εριχναν λεφτα στην αγορα για να ξεπερασουν την κριση. Κατι βρωμαει λοιπον.
Το επομενο μπαμ ειναι στανταρακι. Θα το δουμε εντος της επομενης 10ετιας. Οι πολιτικες συνεπειες δεν γνωριζω ποιες θα ειναι. Οτι θα γινουν παγκοσμιες πολιτικες και γεωπολιτικες ανακαταταξεις ειναι το μονο σιγουρο.
Συμφωνω με την παρατηρηση του 17-57 στο οτι η τωρινη περιοδος θυμιζει αρκετα την περιοδο απο το '33 μεχρι το '38 οπου νομιζαν οτι ειχαν ξεπερασει την κριση μεχρι που ηρθε μια νεα κριση που τελικα οδηγησε στο ξεσπασμα του ΒΠΠ.
Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα στην εξυπηρέτηση δανείων σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά πιστωτική κρίση με αφορμή την κατάρρευση των στεγαστικών όπως το 2008,δεν υπάρχει στον ορίζοντα.
Εξάλλου η κρίση, όπως μου έλεγε και ένας λογιστής, αν είναι να έρθει, δεν θα την προβλέψει κανεις. Είναι σαν καρδιακό, υπάρχουν ενδείξεις αλλά αυτό απο μονο του δεν προβλέπει το ποτε θα ξεσπάσει μια κρίση.
Επίσης μετα την προηγούμενη οικονομική κατάρρευση, το τραπεζιτικό συστημα έχει αρχίσει να προστατεύεται περισσότερο και οι κεντρικές τράπεζες ΕΕ και ΗΠΑ κόβουν όσο χρήμα χρειαστεί και το ρίχνουν στην αγορά. Απο την κατάργηση του κανόνα του Χρυσού ζούμε μια τεράστια φούσκα, μια συνειδητή οικονομική φουσκα που τα χρέη αλλά και τα κέρδη είναι εντελώς πλασματικα και δεν έχουν καμια βάση στην πραγματικότητα.
Ενδιαφέρον άρθρο και εδώ:
http://day2day.gr/ti-anatropes-ferei-katargisi-kanona-chrysoy-posi/
Βασιλης
Παίδες, λίγο ψυχραιμία εκει στον Ρίζοσπαστη, δεν σας κλέψαμε και το φεστιβάλ, εκτός και εαν απαγορεύονται ακομα και τα αφιερώματα
----------------------------------------------------------
Στο φύλλο της «Εφ.Συν.» του περασμένου Σαββατοκύριακου υπήρχε ένα δισέλιδο ιστορικό αφιέρωμα στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Σε έναν επιτυχημένο, δηλαδή, πολιτικό και πολιτιστικό θεσμό που φέτος συμπληρώνει 45 χρόνια ζωής. Το αφιέρωμα υπέγραφε η πολιτική συντάκτρια Νόρα Ράλλη που καλύπτει το ρεπορτάζ του ΚΚΕ. Κατά κοινή ομολογία ήταν ένα καλό αφιέρωμα που δεν είχε τίποτε αρνητικό ούτε για την ΚΝΕ ούτε για το ΚΚΕ ούτε για τον θεσμό του φεστιβάλ. Το αντίθετο ακριβώς συνέβαινε.
Τα γραπτά μένουν κι όποιος επιθυμεί μπορεί να διαπιστώσει του λόγου το αληθές διαβάζοντας το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της ΕΦΣΥΝ. Πρόθεσή μας φυσικά δεν ήταν να εξαντλήσουμε τις αναφορές μας στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο συγκεκριμένο αφιέρωμα. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει αυτό, αφού σε περίπου έναν μήνα ανοίγει τις πύλες του το 45ο Φεστιβάλ τής εν λόγω οργάνωσης.
Στις προθέσεις της ΕφΣυν ήταν και παραμένει η προβολή της συγκεκριμένης διοργάνωσης με κάθε πρόσφορο τρόπο. Φαίνεται όμως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι στις επιθυμίες του «Ριζοσπάστη» που με χθεσινό του άρθρο -το οποίο φέρει την υπογραφή «Ο»- επιτίθεται και στην εφημερίδα μας και στη συντάκτριά μας.
Ο «Ριζοσπάστης» μάς εγκαλεί ότι δεν κάναμε αφιέρωμα στο φεστιβάλ, γιατί, λέει, δεν αναφέρουμε «λέξη για τα 30 από τα 44 Φεστιβάλ που έχουν πραγματοποιηθεί». Δεν ήταν στις προθέσεις μας να κάνουμε κάτι τέτοιο γιατί το αφιέρωμά μας αφορούσε το πώς στήθηκε ο θεσμός του φεστιβάλ και κάποιους σταθμούς του. Επομένως, πάει πολύ να σε εγκαλεί κάποιος για κάτι που έγραψες με βασικό επιχείρημα πώς θα το έγραφε αυτός!!!
Ο «Ριζοσπάστης» εγκαλεί την Εφημερίδα των Συντκτών γιατί ισχυρίζεται πως η συναδέλφισσα Νόρα Ράλλη δεν περιλαμβάνει την άποψη της ΚΝΕ στο αφιέρωμα. Μάλλον ο αρθρογράφος του «Ρ» δεν είναι ενημερωμένος.
Υπήρξε επικοινωνία της συντάκτριάς μας με το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ αλλά λόγω διακοπών, το υπεύθυνο για τον Τύπο όργανο του ΚΚΕ δεν ήταν σε θέση να μας διαθέσει άνθρωπο από το κόμμα ή την ΚΝΕ ώστε να καταγραφεί και να δημοσιευτεί η άποψή του. Κατανοητό και ανθρώπινο. Πάει, όμως, πολύ να εγκαλούμαστε για ζητήματα που δεν είναι της δικής μας αρμοδιότητας.
Εν πάση περιπτώσει θα συνιστούσαμε στον «Ριζοσπάστη» να έχει υπομονή και ψυχραιμία. «Ευχαριστώ» δεν περιμένουμε γι’ αυτά που γράφουμε προβάλλοντας τις δραστηριότητες του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αλλά τουλάχιστον η καχυποψία και η κακεντρέχεια θα μπορούσαν να λείπουν. Εκτός κι αν δεν θέλουν να γράφουμε, οπότε ας το πουν. Ή θέλουν να γράφουμε καθ’ υπαγόρευση δική τους, οπότε δεν θα το κάνουμε.
Καινούρια περσόνα στο κουρμπέτι... θα σε ξαναδούμε ή είσαι μιας χρήσης? Στην ουσία τώρα, εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι! Τι γράφει ο Ριζοσπάστης? Ότι η ΕφΣυν δεν γράφει τίποτα για τα 30 από τα 44 Φεστιβάλ. Έγραψε? Όχι βέβαια! Μήπως δεν ήταν σταθμοί τα πρώτα φεστιβάλ μετά τη διάσπαση που όλοι μας είχαν ξεγραμμενους και τους ήρθε κατραπακια? Μήπως δεν ήταν σταθμός το 99 με τα έσοδα να πηγαίνουν στους σεισμοπληκτους? Μήπως δεν ήταν σταθμός η μεταφορά στο Τρίτση και το γεγονός ότι το υπέροχο αυτό παρκο είναι ανθρώπινο μόνο με την φροντίδα μας λίγο πριν με λίγο μετά το Φεστιβάλ?
Άντε, και δεν βρήκε λέει κάποιον από την ΚΝΕ λόγω... διακοπών, όλα αυτά δημοσιευμένα είναι, στοιχειώδες ρεπορτάζ χρειάζεται.
Όσο κι αν διαρρηγνύουν κάποιοι τα ιμάτιά τους λοιπόν η στόχευση είναι διάφανη: η αντιπαράθεση ενός λαμπρού παρελθόντος που το έστησε ο Σκαμνακης και η Βαλαβανη με ένα παρόν που απλά δεν υπάρχει πουθενά, μάλλον ως ανάξιο... Οπότε τα σάπια εκεί που θεωρούνται το απαύγασμα της πνευματικής τροφής, στο ευρύτερο αριστεροχωρι.
Και που σαι μάστορα, όχι να κλέψετε το Φεστιβάλ δεν είστε ικανοί, ούτε κακέκτυπο δεν μπορείτε να στήσετε... άκου που σε λέω...
ΡΓ
Καλά τα λες μεγάλε-μεγάλε, αν είναι δυνατόν στον ρίζο να είναι καχύποπτοι μετά την τελευταία φόλα της ανεξάρτητης, ακομμάτιστης (δεν γράφουν τίποτα καθ'υπαγόρευση λέμεεεεε), αδιάβλητης και αυτοδιαχειριζόμενης εφσυν. Δεν τα κάνει όπως ο συριζα το κκε, αλλά τουλάχιστον τα κάνει η νδ όπως ζητήσατε, οπότε πιστεύω να πάνε κάτω τα φαρμάκια σας.
Ijon Tichy
" Πως βγαινουν απο εδω αν αποκλεισουμε εναν 3 παγκόσμιο πολεμο;"
Ας δούμε τα οικονομικά στοιχεία λίγο πριν τους άλλους 2. Είχε προηγηθε'ί ισχνή ανάπτυξη πριν το Β' Κύμα της ύφεσης
"Σε ανεργία, εξυπηρετηση δανειων δεν φαινεται ακομα. Φαινεται ομως σε μειωσεις παραγωγης σε εργοστασια."
Το ανεργία σε σχέση με τι θεωρούμε ανεργία και εξυπηρέτηση δανείων σε σχέση με τι θεωρούν πιστωτική πολιτική και που. Π.χ. μπορεί τα πράγματα να φαίνονται καλύτερα στις ΗΠΑ γιατί οι ΗΠΑ "εξάγουν" την κρίση τους σε άλλες χώρες. Χρειάζεσαι δολάριο για πετρέλαιο και δύο χώρες που φλέρταραν το αντίθετο(ΙΡΑΚ-ΛΙΒΥΗ) είδαν εισβολές και "Αραβικές Επανστάσεις"
Κλείνουν τρύπες στο ένα ανοίγουν στο άλλο. Ράβε-ξήλωνε, τα βιβλία να είναι καλά
Η Ντοιτσε Μπανκ προγραμματίζει απολύσεις σε μεγάλο μέρος του προσωπικού της. Ο Τραπεζικός Τομέας δεν είναι ξεχωριστός του βιομηχανικού μιας και υπάρχει σύμφυση. Μειώσεις παραγωγής γιατί υπάρχει μικρό ποσοστό κέρδους. άρα παρά
Δύο πράγματα τους κρατάνε ακόμα από το να αποτολμήσουν το "απονενοημενο" Γ . Η εμπειρία της εμφάνισης σοσιαλιστικών κρατών μετά τα τέλη των δύο προηγούμενων πολέμων και τα πυρηνικά ή μάλλον η απάντηση των αντιπάλων ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων σε ένα πυρηνικό πλήγμα.
17-57
Γεια σου ρε "λατρεμένη" Ελευθεροτυπία.
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος αποδεικνύει και με αυτό το βιβλίο κάτι το οποίο ήδη γνωρίζαμε: πως είναι ένας αυθεντικός λαϊκός άνθρωπος, που ξέρει να αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των καθημερινών ανθρώπων και να διεισδύει με πρωτότυπο τρόπο στον ψυχισμό τους.
―Παναγιώτης Κολέλης (КАТЮUΣА)
Ναι, ναι, βέβαια, κύριε Κολέλη, όπως έχει αποδείξει πως ξέρει άριστα να αφουγκράζεται τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και να παράγει μνημεία αντικομμουνιστικής παραχάραξης της νεοελληνικής ιστορίας όπως το εξάμβλωμά του «Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων», εγκόλπιο κάθε λογής συκοφαντών και συκοφαντριών του ΚΚΕ. Πολύ αυθεντικός λαϊκός άνθρωπος…
Άγρυπνος
Σωστό αυτό που λες Άγρυπνε για το "Άρης αρχηγός των ατάκτων", για το οποίο ίσως πρέπει να γράψουμε αναλυτικά κάποια στιγμή. Δεν ξέρω όμως αν έχεις συνολική εικόνα από άλλα έργα -πέραν του πιο γνωστού και διαφημισμένου του- για το Χαριτόπουλο ή κρίνεις από αυτό το συγκεκριμένο.
Το λέω για παράδειγμα, γιατί πήγα με ισχυρή προκατάληψη να δω το θεατρικό "Αυγά Μαύρα" και ομολογώ πως εξεπλάγην ευχάριστα. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για κάποια πράγματα πολιτικά αλλά χωρίς να κουνάς το δάχτυλο στο θεατή, μέσα από μια προσωπική ιστορία, αλλά χωρίς να ξεφεύγεις σε φτηνό συναισθηματισμό. Και ομολογώ πως θαύμασα τις αρετές αυτού του κειμένου, που το έγραψε ο Χαριτόπουλος. Μη έχοντας συνολική εικόνα για το έργο του, και γνωρίζοντας πως είναι μάλλον ψηφοφόρος του κόμματος, αναρωτιέμαι -χωρίς να έχω απάντηση- αν μέσα στις όποιες αντιφάσεις του, οδηγήθηκε όντως συνειδητά στη συγγραφή ενός άθλιου βιβλίου για το Βελουχιώτη ή από μια μορφή προσωπολατρίας του συρμού, οι μεγάλες προσωπικότητες ενάντια και έξω από το κόμμα που τους γέννησε, ως επικεφαλής ατάκτων (;!), η οποία δείχνει την εμβέλεια της αστικής ηγεμονίας -σε αντίθεση με τη γνωστή καραμέλα περί αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας- ακόμα και σε οπαδούς που τοποθετούν τον εαυτό τους γενικά στη δική μας πλευρά -και αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στο θεατρικό που αναφέρω.
Αυτά ως προβληματισμός και όχι απαραίτητα ως αντίλογος.
Ο λόγος "παρέμβασης" της νέας περσόνας είναι απλός. Περνάνε "ζόρια" στον Σύριζα γιατί δεν μπορούν να βρουν τη νέα αντιπολιτευτική γραμμή. Και όσο αργούν, τόσο θα κερδίζει πόντους το ΚΚΕ. Λέγεται εξαγωγή προβλημάτων με αφορμή τα της ανύπαρκτης νεολαίας Σύριζα - festibal Sputnik.
Έχουν τόσο μεγάλα προβλήματα, που ακόμα και ο πρώην Δολ (πάντα μέσω ελευθέρων γνωμών ) τους καλεί να βρουν γρήγορα τον τρόπο με τον οποίο θα κάνουν αντιπολίτευση στον Κούλη πιέζοντας παράλληλα το ΠΑΣΟΚ να κάνει γρήγορα το merging - συνένωση με τον Σύριζα.
Η Πασοκοποίηση έχει γίνει ήδη από τα 2011 απλά τώρα δεν χρειάζεται το μέρος που καταλάμβανε η νέα βιτρίνα γιατί και αυτή πάλιωσε. Πάνε οι καρέκλες και οι "στημένες λεμονόκουπες" της ανανεωτικής και της μεζονέτας γωνία πετιούνται από τον "αρχηγό" στο πολιτικό κάλαθο. Τουλάχιστον ο Γρηγόρης είναι πιο ειλικρινής: Ήταν πάντοτε δεξιοί οι ανανεωτικοί. Και μπορεί αποενοχοποιημένα να συνεχίζει να κλάνει στης Βουλής τα έδρανα.
Και πως, για να ξαναπεράσουμε στα βαθύτερα της "παρέμβασης" της περσόνας που ούτε η ίδια το έχει καταλάβει, θα περάσει ο Κούλης το νέο αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο αν δεν βρει την πατημασιά του ο Σύριζα για να "βοηθήσει"την κατάσταση; Nα (ξανα)βάλει "πλάτη" όπως το 1ο χρόνο Σαμαρά;
Ντάξει με το νέο νομοσχέδιο των προσωπικών δεδομένων που ψηφίστηκε προχθές επιτρέπεται το υλικό από κάμερες σε εργασιακό χώρο να μπορεί ενδεχομένως να αποτελεί και στοιχείο "αξιολόγησης" των εργαζομένων αλλά δεν φτάνει.
Μάλλον δεν πρέπει να αποκλείσουμε να πέφτει και κάποια "φαρμακευτική" αν λάβουμε υπόψη πως η νεολαία Σύριζα(όσοι τους έχουν μείνει τέλος πάντων) κάλεσε μέσω τουίτερ σε προεκλογικό αγώνα για τις... 5 Ιουλίου! (Ζούκωφ πετυχημένο το τουιτ σου για το "κάψιμο").
17-57
Υ.Γ.
Θα πρότεινα κάποτε κανένας φοιτητής από Φιλοσοφική, Ιστορικό ή την Πάντειο να προσπαθήσει να κάνει καμία διπλωματική εργασία με τίτλο "Η Ελευθεροτυπία και η διάδοση του αντικομμουνισμού" ή με παρεμφερές τίτλο. Νομίζω πως θα βρεθεί μπόλικο και πλούσιο Υλικό στο Internet.
Δημοσίευση σχολίου