Ενιαίο λαϊκό μέτωπο

Αυτό που μου έμεινε μέχρι τώρα από τις εκλογές ήταν το μέρος που έμαθα ότι προκηρύχθηκαν. Στη σύσκεψη των παρεμβάσεων στην έδρα της δοε, ελέω μπρέζνιεβα.
Όπου είδα τον μπράτη να κάνει τον κεκράκτη για πέντε αναμμένα τσιγάρα και θυμήθηκα γιατί ο κόσμος μισεί τους πασόκους κι ειδικά τους συνδικαλιστές πρασινοφρουρούς. Το θέμα ήταν αν συμφωνούσαν κι όλοι οι υπόλοιποι με αυτό το τελευταίο.

Το σχήμα των παρεμβάσεων ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα από εαακίτικο συντονιστικό και κνίτικη διαδικασία σε (κ)όβα. Εξάλλου οι περισσότεροι τα είχαν ζήσει αμφότερα στο παρελθόν.
Υπήρχε γραπτή εισήγηση και κύκλος τοποθετήσεων, επτάλεπτες για τα απλά μέλη, μεγαλύτερης διάρκειας για τους υπόλοιπους αιρετούς.
Αλλά η προσοχή στον ομιλητή ήταν προαιρετική, κάποιοι έβγαιναν έξω κι άλλοι έστηναν πηγαδάκια. Κι όχι ότι υπήρχαν διαφωνίες ή κάποιο επίδικο, αλλά στο τέλος δεν πρέπει να ψηφίστηκε καμία απόφαση.
Κλασικό συντονιστικό γκρουπ θέραπι, όπου τα λέμε μεταξύ μας και το μάζεμα στο τέλος το κάνει ο ναρίτης στο προεδρείο. Εκτός κι αν έγινε η έκπληξη στο τέλος γιατί έπρεπε να φύγω και το έχασα (όπως και πολλοί από τους συμμετέχοντες άλλωστε).

Το δεύτερο στοιχείο που μου έχει μείνει από τις εκλογές είναι ένα ακατανίκητο deja-vu με το ηρωικό 89.
Στην ελλάδα των πέντε κομμάτων και των δύο πολιτικών, ο δεκέμβρης ήρθε είκοσι χρόνια μετά το πόρισμα κκε-εαρ να αναταράξει σαν καταλύτης το πολιτικό σκηνικό, την ώρα που η χώρα βυθιζόταν στο βούρκο με τα σκάνδαλα κι η δεξιά ευαγγελιζόταν κάθαρση και καθαρά ψηφοδέλτια στρώνοντας το δρόμο του μητσοτάκη (τότε του ορίτζιναλ, τώρα του θηλυκού).

Οι ανανεωτές έστησαν το λάκκο του ενιαίου συνασπισμού κι έπεσαν μέσα στο σύριζα που θέλει να γίνει ενιαίο κόμμα.
Ο σάββας έσωσε την τιμή της αριστεράς (πριν δώσει σκυτάλη στον κοροβέση) κάνοντας ανταρσία στη βρώμικη συγκυβέρνηση με το επάρατο σεκ. Μπροστά στον ιστορικό συμβιβασμό με τους αποστάτες του κλιφ απάντησε περήφανα: φυσικά και δε θα υπακούσω...

Κι οι εκλογικές αναμετρήσεις έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Πρώτα τον ιούνη, ύστερα το φθινόπωρο και το κακό μπορεί να τριτώσει την άνοιξη με τον πρόεδρο της δημοκρατίας, όπως το 90 που βγήκε ο θείος με την τρίτη και χάσαμε απ' τη ζωή μας τον χρήστο σαρτζετάκη.

Ευτυχώς δε μας έχει μείνει άλλο τείχος για να το ρίξουν κι αυτό.
Πηγαίνοντας όμως στο εδώ φεστιβάλ (είκοσι χρόνια μετά από το επεισοδιακό 15ο το 89) ένιωθα το φάντασμα του γράψα να πλανάται πάνω απ' το στρατόπεδο μελά. Ήταν λίγος κι ο κόσμος σε σχέση με άλλες χρονιές και φοβόμουν συνειρμικά μήπως γινόταν αλλού ταυτόχρονα κι άλλο φεστιβάλ κνε με περισσότερο λαό. Ή μήπως βγει στις ομιλίες ο πέτσας να πει τα δικά του και γίνει σάλος.
Λες γι' αυτό να το ακύρωσαν στην αθήνα;

Τελικά τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη.
Μόνο που ο καιρός είχε τρία στα τρία με τη βροχή κι ο κόσμος προτίμησε να μείνει σπίτι του.
Η προβοκάτσια που όλοι περιμέναμε.
Δεν είχαμε και τον εξοπλισμό των σοβιετικών που διέλυε τα σύννεφα ανήμερα των παρελάσεων για να μη βρέξει κι έτσι λουστήκαμε τις συνέπειες.

Κάτι άλλο που έμαθα εκείνη τη μέρα στη δοε είναι ότι η τετάρτη οκτώβρη είναι η μέρα των ζώων, όπου τα ζωάκια θα ψηφίσουν για τους αντιπρόσωπούς τους στην κιβωτό του νοε.
Ο σύριζα είναι το καημένο το κροκοδειλάκι, οι αναρχικοί κατσαρίδες που παρασιτούν κι εμείς οπλισμένα μυρμήγκια με φλιτ και κοντόξυλα, αιχμηρά στις άκρες, για να τους προλαβαίνουμε στις γωνίες.

Οργουελική σύλληψη. Σωστή φάρμα των ζώων.
Όπου βασικό μας σύνθημα είναι κάτω οι δύο, πάνω το κόμμα. Κατά το τέσσερα πόδια καλό, δύο κακό (εξαιρούνται οι κότες κι οι εβε). Απλό κι εύληπτο.

Αυτό που κρίνεται όμως στις εκλογές είναι βασικά η τακτική συμμαχιών κάθε χώρου που συμπυκνώνεται στο μέτωπο.
Κάθε σοβαρός και μη χώρος διαθέτει τη δική του πρόταση για το μέτωπο και τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει.
Σα να διοργανώνει από ένα πάρτι ο καθένας ταυτόχρονα και να περιμένει τους άλλους να 'ρθουν στο δικό του.

Τα δικά μας πάρτι μαζεύουν τον πιο πολύ κόσμο (κι ας τα λεν οι άλλοι ξενέρωτα), έχουν συμβολική είσοδο και κάποια κριτήρια για να συγκροτηθεί το μέτωπο.
Τα πάρτι στο εξωκοινοβούλιο είναι μπάτε σκύλοι αλέστε, χωρίς κριτήρια. Μεταμοντέρνες συγκολλήσεις που καταλήγουν σε ρεμπέτικα πάρτι, ντίσκο γλέντια και κάμποσες φαλτσωδίες.
Οι σεκίτες τραγουδάν χειρότερα κι απ' τον κακοφονίξ (που όταν κρατά το στόμα του κλειστό και τον γράφει ο σπαρίλας είναι αξιαγάπητος για παρέα).

Το μέτωπο του κόμματος είναι ααδ, αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό.
Στο δικό μου το μυαλό, όπως τα καταλαβαίνω τουλάχιστον, η καρδιά του ιμπεριαλισμού είναι τα μονοπώλια κι ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός της εποχής μας. Άρα το ααδμ είναι δυο φορές αντικαπιταλιστικό (αντικαπιταλιστικό αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό) κι έτσι τη βγαίνουμε από αριστερά στους αντικαπιταλιστές της ανταρσύας.
Στο πολιτικό επίπεδο το κόμμα κάνει μέτωπο βασικά με τον εαυτό του, αλλά σε κοινωνικό συσπειρώνει πολύ κόσμο.

Το εξωκοινοβούλιο πιστεύει ότι για ένα καθαρό μέτωπο ζούμε στην κοινωνία κι αρνείται να λερώσει το δικό του με μικροαστούς. Προτιμά τους σεκίτες.
Όχι πως συγκεντρώνει πολλούς εργάτες στο αεμ (αντικαπιταλιστικό, εργατικό) αλλά αυτούς τουλάχιστον δεν τους αποφεύγει από θέση αρχής.

Οι μουλάδες σνομπάρουν το πάρτι της ανταρσύας και προτιμάν να κάτσουν σπίτι ακούγοντας στο πικάπ κηλαηδόνη (τα μικροαστικά). Καλά κάνουν από μια άποψη, γιατί οι αντάρτες το χάνουν πολύ στο αντι-ιμπεριαλιστικό. Τους φαντάζομαι με μια μηχανή του χρόνου το 40 να κάνουν κίνημα ντεφαιτιστών ενάντια στους σοσιαλπατριώτες σταλινικούς.
Γι' αυτό ο μι-λάμδα χώρος επιμένει αντι-ιμπεριαλιστικά.
Το κκε μ-λ στηρίζει το λαϊκό μέτωπο ιουδαίας, ενώ το μ-λ κκε το ιουδαϊκό λαϊκό μέτωπο. Η κοε εδώ και καιρό τα έχει κάνει πλακάκια με τους ρωμαίους.

Η ιστορία με τα μέτωπα κρατάει από τα χρόνια της κομιντέρν.
Με τον ντιμιτρόφ να δίνει κατεύθυνση για λαϊκά μέτωπα ενάντια στο φασισμό και τους τροτσκιστές να το θεωρούν προδοτική συνεργασία με τους αστούς και να καλούν σε ενιαίο εργατικό μέτωπο.
Εβδομήντα χρόνια μετά με τους ίδιους όρους μιλάμε. Ζω κι αναπνέω για τη στιγμή που θα ξαναπούμε τους πασόκους σοσιαλφασίστες.

Το δίλημμα σήμερα παραμένει το ίδιο. Λαϊκό ή ενιαίο μέτωπο;
Μόνο η συντρόφισσα γγ μπορούσε να το υπερβεί διαλεκτικά.
Μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στη δεθ η αλέκα έδωσε την είδηση της χρονιάς. Ο ρίζος της προηγούμενης πέμπτης την έκανε πρωτοσέλιδο.
ΕΝΙΑΙΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ενάντια σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Μετά από αυτό μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένος. Τα έχω δει όλα.

Ή μάλλον, ψέματα. Τελευταία επιθυμία.
Να δω σε πλαίσιο της πανσπουδαστικής στόχο πάλης την ενιαία ανώτατη πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ευχαριστώ.

Ο Όργουελ άργησε ένα χρόνο

Μου τη δίνουν τα χρόνια πολλά.
Χωρίς στρουμφίτα ειδικά οι γιορτές δεν παλεύονται.
Με πόσους να προλάβει να πάει κι αυτή.

Τουλάχιστον με την στρουμφοεξέγερση αναβάλαμε τα χριστούγεννα. Και τώρα με τους παλαιστίνιους και την πρωτοχρονιά (αν και οι εξεγερμένοι δεν πολυασχολήθηκαν με το θέμα).
Οι ανούσιες ευχές για παγκόσμια ειρήνη και αγάπη ακούγονται διπλά γελοίες με όσα γίνονται στη λωρίδα της κόλασης που φτιάχνει το κράτος του ισραήλ.

Το ρολόι μοιάζει σταματημένο 23 χρόνια πριν.
Το 85 που οι μπάτσοι δολοφονούσαν 15χρονους, οι μεγαλοδικηγόροι αναλάμβαναν την υπεράσπισή τους και το κράτος την κάλυψη αυτών και των υπουργών τους που παραιτήθηκαν για λόγους ευθιξίας. Η οποία είχε ημερομηνία λήξης κι έμεινε εκτός ψυγείου.

Το 85 που η ατα έμεινε κουτσουρεμένη σαν αναγνώριση εθνικής αντίστασης. Η κρίση χτυπούσε παλιά και νέα τζάκια κι ο αντιστασιακός (σεξο)μπόμπερ σημίτης έφτιαχνε σπέσιαλ πρόγραμμα σταθεροποίησης για τους μη προνομιούχους.
Οι οποίοι λίγους μήνες πριν είχαν πιστέψει τις υποσχέσεις του παπατζή για ακόμα καλύτερες μέρες κι αυξήσαν μαζί και το ποσοστό του δρακουμέλ(!).

Το 85 που ο φέρελπις γκόρμπι αναδεικνυόταν στην ηγεσία της μιας υπερδύναμης με τα συνθήματα της περεστρόικα και της γκλάσνοστ. Η μετάφρασή τους στην καθομιλουμένη αμερικανική νομίζω είναι "yes we can" και "the change we need".

Στόχος του μεταξύ άλλων να φύγουν οι σοβιετικοί από το αφγανιστάν και να βάλει τους αμερικανούς στο ιράκ, απ' το οποίο σήμερα θέλουν να απεμπλακούν.
Μόλις τώρα φαίνεται πόσο μακριά έβλεπε ο παμπόνηρος γκόρμπι.

Ο μπρέζνιεφ ήταν τότε η αιτία όλου του κακού. Επίτιμο μέλος του τοπ 5 θανάσιμων εχθρών του σεκ, μαζί με μπους, καραμανλή, μπερλουσκόνι και επικεφαλής το σύντροφο με το μουστάκι.
Τα απολιθώματα του κόσμου αυτού αναμένουμε την εμφάνιση του λεονίντ ιλίτς τάμπλογιου (προφορά τηλέπαθου) που κατά τας γραφάς (κατά βλαδίμηρον, άπαντα τ. 19, χωρίο 17, εκδόσεις προγκρές) θα είναι εξαδάχτυλος.
Μην κλαις παναγιά αλέκα. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φαρσοτραγωδία.
Αλλά το 85 είχε και τα καλά του.
Ο σαρτζετάκαρος στεφόταν τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας. Ο άρης έπαιρνε πρωτάθλημα στο μπάσκετ (το πρώτο από τα επτά συνεχόμενα) ο παοκ στο ποδόσφαιρο κι η λάρισα το κύπελλο. Στις κινηματογραφικές αίθουσες έβγαιναν τα πέτρινα χρόνια και τα ναρκωτικά, ενώ στα βιντεο-κλαμπ ο ροζ γάτος και το τέταρτο και τελευταίο σίκουελ του ρόδα τσάντα και κοπάνα.

Το 1985 ήταν η χρονιά της κρίσης. Ο όργουελ έπεσε ένα χρόνο έξω στο 1984. Κι έτη φωτός έξω στη φάρμα των ζώων.
Εκεί έλεγε ότι τα γουρούνια στο τέλος γίνονταν άνθρωποι, δηλ καπιταλιστές. Ενώ είναι οι άνθρωποι που γίνονται γουρούνια τη σήμερον. Οι καπιταλιστές, το κράτος τους κι η συμμορία των προθύμων που τους στηρίζει.

Το 85 στις μέρες μας επέστρεψε πιο επίκαιρο από ποτέ (μαζί με τον όργουελ).
Επομένως ευτυχές το 1986!
Εμπρός για της γενιάς μας τα τσέρνομπιλ...

Κάθαρση

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Το κράτος σκηνοθετεί. Οι πρωταγωνιστές μπάτσοι ερμηνεύουν κι εκτελούν. Μετά οι μπάχαλοι βάζουν τα οπτικά εφέ. Κι οι θεατές στον καναπέ τρώνε ποπ κορν και πατατάκια. Κοινωνία του θεάματος. Άνευ άρτου.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία.
Καμιά φορά και τα δυο μαζί.

Χτες η μηχανή του χρόνου ασχολήθηκε με ένα απ' τα πρώτα σίκουελ, τη δολοφονία του μιχάλη καλτεζά.
Οι ομοιότητες με το σήμερα δε σταματάν στην ηλικία των δυο παιδιών. Είναι πολλές και... σατανικές. Τόσο, που ακόμα κι απ' το χαζοκούτι αναδεικνύονται.

Ο μελίστας δολοφόνησε τον καλτεζά εν ψυχρώ μετά από μία επίθεση αναρχικών σε αστυνομική κλούβα. Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που κατέθεσαν ότι τον είδαν να γονατίζει και να σημαδεύει με το πιστόλι του.
Η σωματική ακεραιότητα του μελίστα δεν κινδύνευε. Τον πυροβολισμό τον έριξε την ώρα που οι αναρχικοί τρέπονταν σε φυγή και απομακρύνονταν τρέχοντας. Για αυτό και η σφαίρα βρήκε τον μιχάλη από πίσω στο κεφάλι.
Ωστόσο στο δικαστήριο επικράτησε η γνωστή θεωρία περί εξοστρακισμού, που δε στεκόταν με τίποτα.

Οι μαρτυρίες δε μέτρησαν και βιντεάκια τότε δεν υπήρχαν. Κρίμα γιατί ήταν απίστευτη δεκαετία με μεγάλες στιγμές. Αλλά αν υπήρχαν [βιντεάκια] ίσως να μην ήταν τόσο ωραία νοσταλγική. Εδώ με το βίντεο και της έμεινε η ρετσινιά του κιτς. Φαντάσου με την προηγμένη γενιά.

Την υπεράσπιση του μπάτσου την ανέλαβε (και) τότε ένας μεγαλοδικηγόρος, ο γνωστός δεξιός λυκουρέζος. Αυτός αντί για τη βατίδου είχε τη λάσκαρη, αλλά είναι ακόμα μαζί. Παρά το τρελό αλά αϊνστάιν μαλλί είναι απείρως πιο σοβαρός απ' τον κούγια. Αν και έμπλεξε (και αυτός) με το ποδόσφαιρο διατελώντας πρόεδρος της επαε για ένα φεγγάρι.

Η υπεράσπιση του μελίστα κινήθηκε στη γνωστή άθλια γραμμή για τη διαγωγή και τον χαρακτήρα του νεκρού.
Αυτή είναι η εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι ο νεκρός δεδικαίωται. Σε τέτοιες δίκες, με αυτά που λέγονται, το νεκρό τον σκοτώνουν και δεύτερη φορά.

Ο μιχάλης ήταν ταραχοποιό στοιχείο. Τρανή απόδειξη το ότι φορούσε σκουλαρίκι.
-Με την έγκρισή μου, απαντάει ο πατέρας.
Αλλά ο λυκουρέζος επιμένει.
-Τα παιδιά στο σχολείο λενε πως ήταν ροκάς!
-Το παιδί μου δεν ήταν αναρχικός, ήταν διαμάντι...

Την επομένη του φόνου ο ελέυθερος τύπος κυκλοφόρησε με πηχυαίο τίτλο: ΤΑ ΜΑΤ του ΠΑΣΟΚ ΣΚΟΤΩΣΑΝ 15ΧΡΟΝΟ.
Δύο υπουργοί (κοίτα να δεις συμπτώσεις) υπέβαλαν την παραίτησή τους, αλλά ο παπανδρέου δεν τις έκανε δεκτές. Ο ένας από αυτούς ήταν ο κουτσόγιωργας.
Εδώ με τον κοσκωτά, όλόκληρο κίνημα κόντεψε να στείλει στον τάφο ο ανδρέας για χάρη του μένιου. Σιγά μη θυσίαζε τον κολλητό του για μια απλή δολοφονία.

Οι ψευδομάρτυρες μπάτσοι πέφταν σε κραυγαλέες αντιφάσεις. Ο εισαγγελέας της πρώτης δίκης που ήταν τίμιος άνθρωπος εξοργίστηκε σε τέτοιο βαθμό που διέταξε τη σύλληψη ενός για ψευδομαρτυρία.
Ήταν ο ίδος άνθρωπος που έστειλε στο εφετείο την υπόθεση θεωρώντας προκλητικά μικρή την ποινή που επιβλήθηκε πρωτόδικα.
Το πνεύμα του σαρτζετάκη ζούσε ακόμα.
Εξάλλου ο χρηστάρας ήταν τότε ΠτΔ. Ο τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας που λέει κι ο χαρούλης.

Στο εφετείο η δουλειά φάνηκε από νωρίς πως βρωμούσε. Την ημέρα της ανακοίνωσης της απόφασης κανένας από την οικογένεια του μιχάλη δεν πήγε στο δικαστήριο γιατί δεν ήθελε να ζήσει από κοντά την κοροϊδία.
Οι ποινές ήταν με αναστολή κι ο μελίστας δεν έκατσε ούτε μέρα στη φυλακή.
Οι νομικοί όροι προκαλούν την κοινή λογική: καταδικάζεται για οπλοχρησία και υπέρβαση καθήκοντος.
Κακό δηλ είναι που ξόδεψε τη σφαίρα, όχι που σκότωσε το παιδί. Εξάλλου, αυτό ήταν το καθήκον του, απλώς το παράκανε.

Η απόφαση βγήκε γενάρη του 90. Με το που μπήκε η αποφράδα δεκαετία. Και με κυβέρνηση οικουμενική.
Σκάσαν κάποια γκαζάκια για την τιμή των όπλων, αλλά το πράγμα πέρασε στο ντούκου. Το κίνημα -κι οι κουκούλες- ήταν σε τέλμα.

Τέσσερα χρόνια πριν, η εικόνα ήταν άλλη. Η δολοφονία του μιχάλη ξεχείλισε την οργή του κόσμου. Κι αυτός με τη σειρά του τους δρόμους.
Το αφιέρωμα δε στέκεται πολύ σε αυτό το σημείο. Υποθέτω πως τα χριστούγεννα παίξαν και τότε το ρόλο τους στην εκτόνωση. Κι οι αυταπάτες για τον ανδρέα επίσης.

Κι όμως, θεωρητικά η συγκυρία ήταν βολική.
Το πραξικόπημα στη ΓΣΕΕ, τα μέτρα του σημίτη, το δούλεμα με την ΑΤΑ ήταν νωπά στις μνήμες των εργαζομένων. Ο καλτεζάς δεν ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Έριχνε τις μάσκες, γκρέμιζε το τείχος που υπήρχε θεωρητικά ανάμεσα στο πασοκ και την ανάλγητη, αντιλαϊκή δεξιά.
Το πασοκ (...) κι έδερνε. Το κίνημα ήταν στους δρόμους κι ήταν δυνατό. Τι έλειψε από αυτό το κίνημα για να είναι νικηφόρο;
Βασικά δεν έλειψε, περίσσεψε. Οι αυταπάτες για το Κίνημα, που λέγαμε πριν.

Με το πέρας της εκδίκασης (το κα με ήτα) ο μελίστας επέστρεψε κανονικά στο σώμα του. Με ευνοϊκή μετάθεση για την πάτρα που ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του.
Ο χατζηγάκης τις προάλλες στη βουλή ουσιαστικά προανήγγειλε αντίστοιχη απόφαση για τον κορκονέα. Της ανεξάρτητης κατά τα άλλα δικαιοσύνης.

Ο μελίστας τουλάχιστον ζήτησε συγνώμη.
Έστω υποκριτική, για τα μάτια του κόσμου.
Σήμερα είναι εξαφανισμένος, εδώ κι ένα χρόνο στο εξωτερικό κατά την επίσημη πληροφόρηση, όπου τον βρίσκουν μόνο οι ερινύες.

23 χρόνια μετά φτάσαμε σπειροειδώς στο ίδιο σημείο αλλά σε εξελιγμένη μορφή.
Ο κορκονέας δε ζητά καν συγνώμη. Δε νιώθει καν την ανάγκη να παίξει το ρόλο της μετανοούσας μαγδαληνής. Δεν τον ενδιαφέρει η εξιλέωση κι η "κοινή γνώμη". Έχει πλάτες και το ξέρει.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται τελικά σαν τραγωδία.
Κι οι θεατές απ' τον καναπέ ζουν στο πετσί τους την ύβρη του δράματος και περιμένουν την κάθαρση.
Που αν δεν την κάνουν οι ίδιοι και περιμένουν από τον σκηνοθέτη, θα είναι επανέκδοση αυτής του 89.
Για να 'χει μέσα και το στοιχείο της φάρσας.