Δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι

Μπορεί να μην το λέει έτσι ακριβώς ο θυμόσοφος λαός μας, το λέει όμως η διαλεκτική: δείξε μου τη βάση σου να σου πω ποιος είσαι. Ένα γκρουπούσκουλο του εξωκοινοβουλίου πχ μπορεί να κλίνει σε όλες τις πτώσεις το προλεταριάτο, τη δικτατορία του και την ταξική του καθαρότητα, αλλά αφενός η βάση του να αποτελεί συνάμα και την ηγεσία του και να ‘ναι όλα τα μέλη στελέχη λόγω λειψανδρίας, αφετέρου να έχει κυρίως μικροαστική ταξική σύνθεση από την οποία να απορρέει και η μικροαστική ανυπομονησία στον πολιτικό της λόγο, που ακυρώνει κάθε καλή πρόθεση.

Πότε ξεκίνησε αυτός ο διαχωρισμός ηγεσίας και βάσης; Και ποια στοιχεία επιτρέπουν στην πρώτη να αποσπάται από τη δεύτερη και να αυτονομείται στη βάση των δικών της συμφερόντων; Αυτό το τελευταίο απαιτεί ειδική εξέταση που αφορά και την ουσία των αντεπαναστατικών ανατροπών στη σοβιετική ένωση και το υπόλοιπο σοσιαλιστικό μπλοκ, αλλά δεν είναι της παρούσης να το πιάσουμε.

Υποψιάζομαι πως ο διαχωρισμός (πέρα από τη γενική ιδέα του ενιαίου μετώπου για συνεργασία με την εργατική βάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από τα χρόνια της κομιντέρν) επικράτησε στην ελλάδα τον καιρό της αλλαγής κι αργότερα, με τη διάκριση της έντιμης βάσης και των καλών προοδευτικών πασοκτζήδων, από την ηγεσία του κινήματος που τραβούσε εξαρχής σε διαφορετική κατεύθυνση και «πρόδιδε τα οράματα της αλλαγής και της τρίτης σεπτέμβρη». Αυτή η ιστορία με το περιβόητο καλό πασοκ, που μας ταλανίζει σε διάφορες μορφές ως και σήμερα, δοκιμάστηκε και έφτασε μάλλον το ταβάνι της μες στα επόμενα χρόνια, με τη διαφοροποίηση κάποιων λίγων έντιμων στελεχών της πασκε, στο πραξικόπημα του 85’ στη γσεε, και την προσχώρηση κάποιων πολιτικών στελεχών του πασοκ (λάζαρης, γιώτας) στον ενιαίο τότε συνασπισμό. Δεν έπαυαν ωστόσο να αποτελούν ένα σαφώς μειοψηφικό ρεύμα.

Αυτή είναι κι η μόνη περίπτωση ίσως που μπορεί σταθεί ο ισχυρισμός περί εξαπατημένης βάσης, που πίστεψε στα παχιά λόγια περί σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και ακόμα καλύτερων ημερών, πίστεψε το σύνθημα «εοκ και νατο το ίδιο συνδικάτο» και πως.. «φεύγουν οι βάσεις που μένουν που φεύγουν» -γι’ αυτό βγήκε άλλωστε και στους δρόμους να πανηγυρίσει. Ήθελε όμως και αυτή ως ένα βαθμό να εξαπατηθεί και να ζήσει «κάτι γλυκό κι ας είναι αυταπάτη». Σαν τη σύζυγο που τρώει το κέρατο και κάνει τα στραβά μάτια, βολεύεται στη μιζέρια της και σε αυτό που υπάρχει. Και πάντα την τελευταία στιγμή υποκύπτει στο συναισθηματικό εκβιασμό της κάλπης και του στεφανιού της, για να γίνει ξανά κοψοχέρα την επομένη των εκλογών.

Έχουν ευθύνη κι αυτοί που ψηφίζουν λοιπόν, αν και άλλης ποιότητας. Έκτοτε όμως μας έμεινε αμανάτι το λατρεμένο κλισέ με τον αντιδιαλεκτικό της αγνής βάσης από τη σατανική ηγεσία, που μπορεί να βρει αφορμή, ακόμα και στο κόμμα. Στην κυρίαρχη αφήγηση των αριστεριστών πχ πάντα ο λαός είναι έτοιμος και διψασμένος για το μεγάλο επαναστατικό άλμα, αλλά προδίδεται από μια άτολμη, γραφειοκρατική ηγεσία, που τα κάνει πλακάκια πίσω από την πλάτη τους με το καθεστώς, από το οποίο αναπαράγεται κι η ίδια σε τελική ανάλυση. Κανείς δεν εξηγεί ωστόσο, εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί αυτός ο διψασμένος λαός, που είναι θεωρητικά έτοιμος να τσακίσει το αστικό κράτος και να πάρει την εξουσία στα χέρια του, δε μπορεί να υπερβεί και το εμπόδιο μιας γραφειοκρατικής πρωτοπορίας –ή αλλιώς, γιατί δεν έκανε την έφοδο στη βουλή, όταν δεν ήταν εκεί το παμε να την «περιφρουρεί», κτλ.

Θυμηθείτε επίσης πόσες διαδικτυακές αναλύσεις από.. γνήσιους εκπροσώπους του πραγματικού, προδομένου κουκουέ, επιμένουν να κάνουν λόγο για την ηγετική κλίκα του κόμματος –λες και είναι κάποια συμμορία και όχι δημοκρατικά εκλεγμένη- σε διάκριση πάντα με την απλή βάση που έχει παραπλανηθεί καλή τη πίστη και δεν έχει συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στο ιστορικό κόμμα της. Εκτός βέβαια κι αν κάποιος απορρίπτει αυτό το δίπολο και προσπαθήσει να υπερασπίσει συνολικά το κόμμα (δηλ την υπάρχουσα κατάσταση, δηλ την ηγετική κλίκα), συνεπώς φως φανάρι πως είναι κι αυτός στο κόλπο, έμμισθος (κατά πάσα πιθανότητα) κλακαδόρος της κλίκας και τσιράκι της. Είδες πόσο απλά είναι τα πράγματα, σφε αναγνώστη, άμα έχεις ξεχωρίσει τι σου φταίει και έχεις βρει τον πραγματικό σου εχθρό;

Άκρως ενδεικτικός για τη διαλεκτική σύνδεση ηγεσίας-βάσης είναι ο μικρός χαμός που γίνεται τις τελευταίες ημέρες σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (φέισμπουκ, τουίτερ κατά κύριο λόγο), που ειδικά στις τελευταίες αναμετρήσεις έχουν εξελιχθεί σε αναπόσπαστο κομμάτι της (βρώμικης) προεκλογικής δουλειάς για κάποιες πολιτικές δυνάμεις –κάτι σαν τα καφενεία άλλων εποχών. Είναι χαρακτηριστική πχ η αφόρητη πίεση που ασκούν αυτήν τη βδομάδα στους κύκλους τους διάφοροι συριζαίοι για το β’ γύρο, την αριστερή κυβέρνηση (πού να είχαμε και εθνικές εκλογές) την ιστορική ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, τη βάση του κουκουέ ή και του εξωκοινοβουλίου που δε σκέφτεται δογματικά (ή και καθόλου, αν αυτό τους βοηθάει πιο πολύ) και θα το αποδείξουν αυτό στις κάλπες, τη λογική της χαμένης ψήφου που δεν πρέπει να σκορπίσει σε «μικρότερα ψηφοδέλτια», την (αστική) δημοκρατία που θα νικήσει μεθαύριο… κι ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του καθενός, όχι πάντα σε τόσο ήπιους τόνους κι εκδοχές, που ουσιαστικά δε διαφοροποιούν σε τίποτα τη βάση του σύριζα από την κυβερνητική υστερία και την πασοκίλα των στελεχών του.

Το μόνο που δε ζήτησαν, εκτός από δανεικές ‘ενωτικές’ ψήφους, είναι να τους δίναμε και λίγο κόσμο, μια στάση παραπάνω, από το πεδίο του άρεως, για να γεμίσουν τα κενά της χτεσινής προεκλογικής τους συγκέντρωσης και να μην χρειαστεί να καταφεύγουν σε σκηνοθετικές αλχημείες τύπου μπιρσίμ, όπως προχτές στην ομόνοια. Ένας εδώ, ένας εκεί, σαν το λαό του ηρακλή, για να φαινόσαστε πολλοί, όπως έλεγε ένα παλιό, σατιρικό σύνθημα στη θεσσαλονίκη. Γιατί να υποτιμάμε όμως τους οπαδούς του γηραιού; Αυτοί γέμιζαν τουλάχιστον κάποτε κι ένα καυτατζόγλειο. Ενώ ο σύριζα είναι ζήτημα αν μπορούσε να γεμίσει το ιβανόφειο και το κατσάνειο, ή το κλειστό του απθ παραδίπλα, με τον κόσμο που μάζεψε σε εμάς, στην αριστοτέλους.

Κι εδώ προκύπτει ένας σημαντικός διαχωρισμός, όχι πλέον μεταξύ της ηγεσίας και της βάσης, αλλά μεταξύ πραγματικής κι εκλογικής βάσης, που δεν ταυτίζονται απαραίτητα. Ταυτίζονταν σε μεγάλο βαθμό για αρκετά χρόνια στην περίπτωση του κουκουέ, που είχε παραδοσιακά στις δημοσκοπήσεις σταθερούς ψηφοφόρους και τη μεγαλύτερη εκλογική συσπείρωση. Αλλά αποδείχτηκε τον ιούνιο του 12’ πως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Από την άλλη το πασοκ, αν και εξέφρασε κατεξοχήν τα ανερχόμενα μικροαστικά στρώματα, είχε εργατική βάση, όχι επειδή το ψήφιζαν μαζικά τα εργατικά στρώματα (αυτό συνέβαινε και με τη νδ ως ένα βαθμό) αλλά επειδή είχε ισχυρή οργανωμένη επιρροή στο εργατικό κίνημα –καταφέρνοντας τελικά να το αλώσει και να το οδηγήσει σε εκφυλισμό. Καμία σχέση δηλ με το νέο πασοκ του σύριζα που δε γνωρίζει καλά-καλά την εκλογική του βάση (παρά μόνο τη μαντεύει, βλέποντας τα ποσοστά του πχ σε κάποιες λαϊκές συνοικίες) και σίγουρα δε μπορεί να κινητοποιήσει εργατικές μάζες, ή έστω μάζες απλά, αν δει κανείς τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις.

Για να το θέσουμε με διαφορετικό τρόπο, όσοι μας ψηφίζουν δεν είναι απαραίτητα κομμουνιστές (άσε που για τους περισσότερους συντρόφους η έννοια αυτή δεν είναι ψωμοτύρι, αλλά τίτλος τιμής προς κατάκτηση, ακόμα και για τους ίδιους) αλλά σίγουρα δε ρίχνουν τυχαία την ψήφο τους στο κκε –ιδίως την τελευταία διετία. Το ίδιο περίπου ισχύει από την ανάποδη και με τους ψηφοφόρους της χρυσής αυγής, κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι όλοι τους φασίστες, για να τους χρεώσουμε με ελαφριά καρδιά στους νεοναζί και να τους θεωρήσουμε χαμένη υπόθεση –ειδικά όσους προέρχονται από πιο λαϊκές, εργατικές γειτονιές. Ούτε μπορούν να θεωρηθούν όμως τυχαίοι περαστικοί που είδαν φως και μπήκαν, παραπλανήθηκαν, χωρίς να γνωρίζουν τι ψηφίζουν κι είναι εντελώς αθώοι του αίματος που στάζουν τα έργα κι οι ημέρες της νεοναζιστικής συμμορίας.

Μας αφήνει λοιπόν αδιάφορους αυτός ο κόσμος; Και πώς μπορούμε να τον κερδίσουμε; Σίγουρα όχι πάντως κλείνοντάς τους πονηρά το μάτι εν όψει του δεύτερου γύρου, με κοντόθωρα προεκλογικά καλέσματα σε αντιμνημονιακή βάση. Η φασιστική επιρροή δε θα αδυνατίσει με πατριωτικές αιχμές ενάντια στους δοσίλογους προδότες της πατρίδας (αυτό δοκιμάστηκε εν μέρει και στις πλατείες, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα)· αλλά με την ταξική συνειδητοποίηση κι οργάνωση, το τσάκισμα της λούμπεν συνείδησης που στελεχώνει τα χρυσαυγίτικα τάγματα. Ας θυμηθούμε και τους στίχους του φώντα λάδη για το φασισμό: δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, ανχάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Ο πωρωμένος ακροδεξιός πολύ δύσκολα μπορεί να αλλάξει μυαλά και να συμφωνήσει να έρθει με τους αριστερούς. Ο εργάτης όμως, ό,τι κι αν ψηφίζει στην κάλπη, μπορεί να συνειδητοποιήσει πολύ πιο εύκολα την κοινωνική του θέση, τα ταξικά του συμφέροντα και το δρόμο του αγώνα που θα τα προωθήσει. Αυτό λέει εξάλλου και το περίφημο «τραγούδι της ενότητας». Για ποια ενότητα μιλάει; Δε μένει μόνο στο «εμπρός μαρς αριστερά», αλλά συνεχίζει: «στο μεγάλο το μέτωπο της εργατιάς, γιατί εργάτης είσαι κι εσύ». Τι σεχταριστικός στίχος μπορεί να φαντάζει στα μάτια κάποιων, ε;…

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να νικήσει ο λαός και να νικήσει το φασισμό. Αυτό είναι το βασικό ζητούμενο και στην ευρώπη, όπου μεθαύριο ο ακροδεξιός «ευρωσκεπτικισμός» θα δει σε μια σειρά χώρες τα εκλογικά ποσοστά του να εκτινάσσονται. Κι αυτός είναι ο λόγος που η ψήφος στο κουκουέ είναι η μόνη γνήσια αντιφασιστική ψήφος. Γιατί είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που δε μένει στους.. «γεωγραφικούς» προσδιορισμούς (πάνω-κάτω, αριστερά-δεξιά, αντιμνημόνιο, δημοκρατικό τόξο) και δεν κάνει καλέσματα με ορίζοντα την κάλπη, αλλά μιλάει με κοινωνικούς, ταξικούς όρους και για τη λαϊκή συμμαχία και την πάλη για το σοσιαλισμό.

Βασικά καλησπέρα σας

Στα χρόνια του συντρόφου με το μουστάκι μπήκαν οι βάσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Το σύνταγμα του 36 μάλιστα εκτιμούσε ότι είχαν ολοκληρωθεί. Έτσι μιλούσαμε για ολοκληρωμένο σοσιαλισμό, που ωστόσο παρέμενε ανολοκλήρωτος κομμουνισμός με τάσεις ολοκληρωτισμού σύμφωνα με τν αστική προπαγάνδα.

Είκοσι χρόνια μετά άρχισαν οι παραβάσεις και οι παραβιάσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας που οδήγησαν με τη σειρά τους στην παρέκβαση απ’ τις αρχές οικοδόμησης και στην τελική έκβαση των ανατροπών.

Οι παραβάτες επίγονοι του συντρόφου με το μουστάκι κράτησαν τις βάσεις στο σύνταγμα και τις ξεχαρβάλωσαν στη ζωή. Έχτισαν όμως ένα τείχος προστασίας από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση για να κάνουν την παλινόρθωση μόνοι τους, χωρίς βοήθεια απ’ το εξωτερικό.

Η γραφειοκρατία αυτονομήθηκε από την κομματική βάση κι από εποικοδόμημα έγινε η βάση της αντεπανάστασης. Η πολιτική στο σοσιαλισμό αποκτά βασικό ρόλο κι αλλάζει η βασική της σχέση με την οικονομία. Ελλείψει βιβλιογραφίας όμως αυτά θα τα δούμε εν καιρώ.

Ιουλιανός μες στους παραβάτες, ο ηρωικός λεωνίδας, άρχισε τις επεμβάσεις στην πράγα και το αφγανιστάν για να συμμαζέψει την καμένη, ξεχερσωμένη γη που του άφησε ο νικήτας.

Αλλά με τον ιούδα τον γκόρμπι το άβατο του μπλοκ μας έγινε αφύλαχτη διάβαση. Κι εμείς πειστήκαμε να προβούμε στο απονενοημένο διάβημα της περεστρόικα σε ρόλο ιδανικού αυτόχειρα, βάζοντας τέλος στην ιστορία της σοβιετίας και του φουκουγιάμα. Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη (της πράγας), η νέα τάξη πραγμάτων κι οι βάσεις των αμερικάνων.

Η αρχή είχε γίνει με την απόβαση της νορμανδίας. Απ’ τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη μητρόπολη, οι γιάνκηδες άπλωσαν τις βάσεις τους και δεν ξανάφυγαν. Και να σκεφτείς ότι εμείς ήμασταν που θέλαμε επίμονα το δεύτερο μέτωπο.

Στη θρυλική δεκαετία με τις βάτες, ο παπατζής ανανέωσε τη σύμβαση με τις ηπα κι οι πασόκοι κατέβηκαν στους δρόμους με σημαίες: φεύγουν οι βάσεις που μένουν.

Στο τέλος της δεκαετίας γίναμε για ένα φεγγάρι επιβάτες της εξουσίας για να ξεπλύνουμε τους επιβήτορες αυτού του τόπου αλλά η νεολαία κατέβηκε από το τρένο. Ένα κομμάτι το πήρε η αναρχία, ένα άλλο έμεινε μετέωρο κι απ’ τους υπόλοιπους, άλλοι γύρισαν στο κόμμα κι άλλοι σπίτι τους. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν δυστυχώς κι οι περισσότεροι. Όταν ο λαός μένει πολιτικά άστεγος, αφήνει το σπίτι του λαού και πάει στο δικό του.
Δυο χρόνια μετά πετύχαμε τουλάχιστον την κάθαρση εντός του κόμματος, αλλά κάηκαν και πολλά χλωρά μαζί με λίγα ποντίκια που τα κατάτρωγαν.

Έκτοτε παραμένει ζητούμενο η άνοδος του κινήματος κι η ανάβαση απ’ το αφηρημένο στο συγκεκριμένο. Παλεύουμε ενάντια στις κοινωνικές συμβάσεις και το καθεστώς των συμβασιούχων. Ζούμε με το βασικό μισθό που δεν καλύπτει βασικές ανάγκες κι αναγκαζόμαστε να σπαταλάμε απ’ τα ψυχικά μας αποθέματα και να εξοικονομούμε αγώνες κι ενθουσιασμό για την κατάλληλη στιγμή. Που έχει κολλήσει κάπου στο δρόμο, αλλά τηλεφώνησε κι ειδοποίησε πως θ’ αργήσει.

Ο κόσμος καταλαβαίνει πως έχουμε δίκιο κι ας μην καταλαβαίνει πάντα τη γλώσσα μας. Επηρεάζεται όμως από τα αντικομμουνιστικά εκτρώματα του βήματος που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα σαν την απαγόρευση των εκτρώσεων για να παρουσιάσουν το σοσιαλισμό σαν έκτρωμα, ενώ στην ουσία ήταν απλώς πρώιμος κι επταμηνίτικος.

Στα αμφιθέατρα παλεύουμε με τα μαυροκόκκινα πρόβατα και τις αβάσιμες θεωρίες τους για το νέο επαναστατικό υποκείμενο, την πρωτοπορία του φοιτηταριάτου και το αυθόρμητο βασικό ένστικτο, που μόνο αυτό αναγνωρίζουν ως γνήσια εξεγερσιακό. Αλλά το μαϊούνη δεν πιάσαμε τη βάση και τον παλμό της και μείναμε μετεξεταστέοι.

Σε άλλη φάση θα μιλήσουμε για τις αποφάσεις του κόμματος, τις αντιφάσεις που είναι βασική αρχή της θεωρίας μας, αλλά αν συσσωρευτούν αντιβαίνουν τη σοσιαλιστική νομιμότητα, τον τριφασικό μαρξισμό και τα τρία συστατικά του, τις φάσεις του σοσιαλισμού και τη θεωρία των σταδίων, τον σοσιαλισμό ως οργανικό όλο που είναι καλή φάση και τους συντρόφους που θα τον οικοδομήσουν με διαλεκτική άρνηση του παρελθόντος και μια μεγάλη κατάφαση στη ζωή στην οποία λένε το μέγα ναι.

Ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα
Από τη σειρά προβλήματα μετάβασης στο σοσιαλισμό (όλο σε αυτή τη ρημάδα κολλάμε).

Υγ: όσοι αναγνώστες βρίσκονται αθήνα οφείλουν στον εαυτό τους να περάσουν από την πλατεία κλαυθμώνος που φιλοξενεί το παζάρι βιβλίων (σήμερα τελευταία μέρα). Εκεί μπορούν να βρουν μεταξύ άλλων την πολιτική οικονομία της ακαδημίας επιστημών της εσσδ με έξι ευρώ, δυόμισι την ξεχερσωμένη γη του σόλοχοφ κι άλλα τόσα την αριστερή σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση (τρότσκι, ζηνόβιεφ) του συντρόφου με το μουστάκι. Έχει με άλλα τόσα και τη δεξιά αλλά αυτήν να την πάρετε από τη σύγχρονη εποχή να ενισχύσετε και το κόμμα.

Το όνομά μας είναι η ψυχή μας

-Βάση εαακ; Τι είναι αυτό;
-Σεκίτες, μου απάντησε ο σφος. Με αυτό το όνομα κατεβαίνουν στη δημοσιογραφία.
Κι άλλο όνομα; Αυτοί ξεπέρασαν κι εμάς, σκέφτηκα μέσα μου.
Και τι πάει να πει βάση; Σε αντίθεση με τους ναρίτες που είναι τα κεφάλια από πάνω;
Μια φωνή στο μυαλό άρχισε να φωνάζει το παλιό σύνθημα των 80'ς. Έξω οι βάσεις του θανάτου.

-Και το μερέντα πώς θα το πούμε τελικά;
-Το ποιο;
-Το μερέντα... το μεράντια ρε παιδί μου. Το του σπόρτιγκ.
Έλα ντε πώς θα το πούμε; Οι σεκίτες έβαλαν ήδη ψηλά τον πήχη της γραφικότητας. Πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας να τους περάσουμε.

Τίμιε αγωνιστή του εξωκοινοβουλίου, πρέπει να σε προειδοποιήσω. Το επίπεδο του μπλοκ σε αυτό το σημείο θα πέσει κατακόρυφα για τις ανάγκες του ποστ. Οι αυρότητες θα παραμεριστούν. Τα μαχαίρια θα φεύγουν πισώπλατα.

Ίσως κάποιοι αναγνώστες θυμώσουν και ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους σπάζοντας τζάμια, προβοκάροντας το μπλοκ και το κίνημα.
Αλλά είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Το όνομά μας είναι η ψυχή μας.

Η επικρατέστερη ονομασία για το νέο φορέα είναι το ΣΕΞ.
Το οποίο προφέρεται και ακούγεται ως σεξ, αλλά συλλαβίζεται ως ΣΕΚ-Σ. Αρκτικόλεξο που αναλύεται ως ΣΕΚ Σπόρτιγκ, ή σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή σε Σύνδεσμπς Επαναστατικής Κίνησης - Σπόρτιγκ, για να κρατάει τα προσχήματα.
Σε μια περαιτέρω γλωσσολογική παραφθορά το όνομα μπορεί να μετατραπεί σε ΣΕΧΤΑ (Συνομοσπονδία Εξεγερσιακής Χβοστικής Τριαλαρό Αριστεράς) Επαναστατών.

Μια άλλη ενωτική προσέγγιση προκρίνει τη σύγκλιση με τους ευρωπαίους συμμάχους και τη δημιουργική αξιοποίηση του αρκτικόλεξου του γαλλικού νακ. Οι μέχρι τώρα αποκρυσταλλωμένες προτάσεις που θα τεθούν σε ψηφοφορία είναι το ΑΛΜΑΝΑΚ (ΑΛτουσεριανή ΜΑρκουζιανή ΝΑρόντνικη Κίνηση) και η ΦΕΝΑΚΙ (ΦΕντεραλιστική ΝΑσερική Κίνηση) που φαίνεται να χάνει έδαφος λόγω ανορθογραφίας.
Μία τρίτη υποψηφιότητα που συζητιέται είναι το ΣΠΑΝΑΚΙ (ΣΠαρτακιστική ΑΝτιγραφειοκρατική Αριστερή ΚΙνηση) με σήμα τον ποπάι.
Στα υπόψην βρίσκεται και το ΦΑΚ (Φοιτητικό Αντικαπιταλιστικό Κόμμα).

Η τελευταία πρόταση μας εισάγει στην κατακτημένη αριστοφανική κουλτούρα των φοιτητικών σχημάτων της εαακ που μπορεί να συμβάλει δημιουργικά στα βαφτίσια του νέου φορέα.
Στα πλαίσια αυτά έχουν διαμορφωθεί και κατατεθεί μέχρι στιγμής ουκ ολίγες προτάσεις.
ΚΟΑΛΑ (ΚΟρπορατιστική ΑΛτουσεριανή Αριστερά)
ΜΠΙΦΤΕΚΙ (ΜΠολιβαριανή Ιδιότυπη Φλου Τυχοδιωκτική Εξεγερσιακή ΚΙνηση)
ΜΠΡΙΖΟΛΑ (ΜΠΡεζνιεφική Ιδιόρρυθμη Ζεν ΟΛοκληρωτική Αριστερά)
ΝΤΟΜΑΤΑ (ΝΤΟϊτσερική ΜΑϊουνϊκή Τεταρτοδιεθνίστικη Αριστερά)
ΚΑΦΕΣ (ΚΑστοριαδικός ΦΕνταγίν Σύνδεσμος)
ΒΙΑΓΚΡΑ (Βερμπαλιστική Ιδιώνυμη Αντιπολεμική ΓΚΡαμσιανή Αριστερά)
ΚΟΥΚΟΥΛΑ (ΚΟμμουνιστική Υπαρξιστική Κλιφική Ουβριεριστική Λακανική Αριστερά)
ΛΙΜΠΑ (ΛΙκβινταριστική ΜΠουχαρινική Αριστερά)
ΜΠΙΡΙΜΠΑ (ΜΠιτσακική Ιδιότροπη ΡΙζοσπαστική ΜΠεζανσνική Αριστερά)
ΚΑΜΠΑΜΑΡΟΥ (ΚΑρτεσιανοί ΜΠΑρόκ ΜΑχνοβικοί Ριζοσπάστες ΟΥβριεριστές)
ΚΡΟΣΣΕ (ΚΡοποτκιανή Σερζική ΣΕχτα)
ΕΑΑΚ (Εξγερσιακό Αμεσοδημοκρατικό Αντικαπιταλιστικό Κόμμα), αρκτικόλεξο που εξασφαλίζει την αναγνωρισιμότητα στο επαναστατικό υποκείμενο της σπουδάζουσας νεολαίας, που στις εκλογές λεηλατείται συνήθως από το σύριζα.

Ως αποπροσανατολιστικές και αναντίστοιχες του ύψους των περιστάσεων κρίθηκαν και δυστυχώς απορρίφθηκαν οι κάτωθι ιδέες:
ΜΠΑΦΟΣ (ΜΠελακουνικός Αγωνιστικός ΦΟνταμενταλιστικός Σύνδεσμος)
ΜΠΟΥΦΟΣ (Μεταμαρξιστική ΠΟΥλατζική ΦΟλκλορική Συλλογικότητα)
ΜΟΥΦΑ (Μετακομμουνιστική ΟΥτοπιστική Φιλελεύθερη Αριστερά)
ΦΙΑΣΚΟ (ΦΙλήδονη Αλκοολική Σουρεάλ Καλλιτεχνική Οργάνωση)
ΜΠΑΜΠΕΣΑ (ΜΠΑκουνινική ΜΠΕρσταϊνική Σαρτρική Αριστερά)
ΟΜΠΑ-ΜΑ (Όμιλος ΜΠΑμπεφικών-ΜΑνιχαϊστών)
ΧΑΡΑΚΙΡΙ (ΧΑοτική ΡΑφαηλιδική Κίνηση Ρομαντικών Ιδεαλιστών)

Αντιθέτως προβληματισμό και διχογνωμίες έχουν προκαλέσει οι υποψηφιότητες ΣΠΑΡΙΛΑΣ (ΣΠειροειδής Αντιεξουσιαστική ΡΙζοσπαστική ΛΑσαλική Σέχτα) και ΖΑΝΤΑ (ΖΑχαριαδική ΝΤούρα Αριστερά). Κάποιες ομάδες θέλουν το "ζήτα" της τελευταίας πρότασης να παραπέμπει στον όρο ζαπατίστας, ενώ κάποιες άλλες θέλουν το "ντ" να τεθεί προς αποκατάσταση του παρεξηγημένου Ευγένιου Ντίρινγκ.

Η αξιόλογη πρόταση ΑΡΤΗΑ (ΑΡιστερά ΤΗς ΑΝατροπής) εμπλουτίστηκε δημιουργικά με το συμπληρωματικό ΒΙΒΑΡΤΗΑ (ΒΙαια Βουλησιαρχική ΑΡιστερά ΤΗς ΑΝατροπής).

Η διάθεση κατευνασμού του εεκ εκφράστηκε δια των προτάσεων ΣΑΒΒΑΣ (Σταχανοβίτικος Αντορνικός Βεμπεριανός Βουδιστικός Ανατρεπτικός Συνασπισμός) και ΜΑΤΣΑ (Μεταμοντέρνα Αυτοδιαχειριζόμενη ΤΣομσκιστική Αρτιστερά), χωρίς δυστυχώς να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα.

Σε εξίσου ενωτικό πνεύμα κινήθηκαν κάποιες προτάσεις που ήθελαν να τονίσουν τον πολυσυλλεκτικό και ανοιχτό χαρακτήρα του νέου εγχειρήματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ (Πανελλήνια Ομοσμπονδία Τρεϊντγιουνιονικής Πρεομπραζενσκικής ΟΥτοπικής Ρουσιστικής Ιδεολογίας), τον ΚΟΣΥΓΚΙΝ (ΚΟμμουνιστική ΣΥγκόλληση ΓΚεριγιέρων ΙΝστρουκτόρων) και το ΤΕΦΑΛ (Τομεακή Επιτροπή ΦΑρκεπιστών ΑΛτουσεριανών).
Επειδή όμως το τεφαλ θεωρείται και είναι αντικολλητικό προκρίθηκε η ονομασία ΑΝΤΙΤΕΦΑΛ με την προσθήκη του επιθέτου αντικαπιταλιστικός και έμβλημα ένα τηγάνι της γνωστής εταιρείας με το κλασικό απαγορευτικό σήμα του σεκ.

Παρόμοιες προσθήκες έγιναν στις υποψήφιες ονομασίες ΚΚΕ (Καγκανοβιτσικό Κίνημα Εξέγερσης) και ΕΦΕΕ (ΕΦοδος Εξεγερθέντων Επαναστατών) που μετατράπηκαν σε ΑΝΤΙ-ΚΚΕ και ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ αντίστοιχα.

Κάποιες άλλες προτάσεις έβαλαν ως πρόταγμα το ενωτικό ψηφοδέλτιο εν όψει των ευρωεκλογών δίνοντας καλαίσθητα αποτελέσματα τύπου ΨΗΡΑ (ΨΗφοδέλτιο Ριζοσπαστικής Αριστεράς), ΨΗΧΩΣΥ (ΨΗφοδέλτιο ΧΩμεϊνιδικής ΣΥγκόλλησης) όπου παρατηρείται κι ένας μικρός αναγραμματισμός στα ομόηχα φωνήεντα και ΚΑΤΑΛΙΨΗ (Κλιφικό Αντισταλινικό Τροτσκιστικό Αταβιστικό Λεφεβρικό Ιονεσκικό ΨΗφοδέλτιο).

Υπήρξαν τέλος κάποιες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για την υιοθέτηση ονομασίας που να μην απορρίπτει μηδενιστικά την 70χρονη σοβιετική πείρα. Καρποί αυτής της προσπάθειας ήταν η ΣΥΒΙΡΙΑ (ΣΥγκόλληση ΒΙολάγνας ΡΙζοσπαστικής Αριστεράς), το ΓΚΟΥΛΑΓΚ (ΓΚαντική ΟΥτοπική ΛΑφοντενική Γιούχου Κίνηση), το ΓΚΡΟΣΠΛΑΝ (ΓΚεβαρικοί Ριαζανοφικοί Οργουελικοί Σοσιαλιστικοί Πυρήνες ΛΑϊκών Νετσαγεφικών) και η ΚΟΜΕΚΟΝ (ΚΟΜμουνιστική Εξεγερσιακή Κινηματική Οικολογική Νεολαία) ως μετεξέλιξη της νΚΑ-κομσομόλ ΝΑΡ (Νεοχεγκελιανό Αγνωστικιστικό Ρεύμα).

Αλλά αυτές οι προσπάθειες ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία δεδομένου του αντισοβιετισμού που διέπει το σύνολο των δυνάμεων του νέου φορέα.
Ο σοβιετικός κυριούλης λέει σχετικά ότι οι δύο κύριοι συνδετικοί ιδεολογικοί κρίκοι σεκ και ναρ είναι i) ο αντισοβιετισμός τους και ii) η σχεδόν μεταφυσική προσκόλληση στην αμεσοδημοκρατία, σε έναν σοσιαλισμό από τα κάτω. Αξίες δηλ εντελώς ξένες προς το παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα.

Με αυτό που είπε με έβαλε σε σκέψεις.
Πέταξα στην άκρη το χαρτί με τα αρκτικόλεξα που είχα σημειώσει. Δεν χρειαζόταν πια, είχα βρει όνομα για το νέο φορέα.
Και το όνομα αυτού... αντισοβιετική ένωση.
Μεστό, απλό και σύντομο.

Πολλές φορές τα ονόματα δεν είναι διακοσμητικά. Λεν πολύ περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε.
Για τον φορέα του σπόρτιγκ όσο κι αν έψαξα δε βρήκα κάτι άλλο που να λέει περισσότερα για την ιδεολογία του.
Αντισοβιετική ένωση.
Το όνομά τους είναι η ψυχή τους...