Την μονταζιέρα, μην κατηγοράς..*

..αυτή σου δίνει για να φας.

Και εμάς, βέβαια, μας δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Γιατί η αλήθεια είναι ότι σε προβληματίζει, το γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ αισθάνθηκαν τέτοια ανάγκη να απαλλαγούν από τον προσδιορισμό «αμερικανοκίνητη» (για την χούντα), ο οποίος βρισκόταν μεν στην πρώτη ανακοίνωση που έστειλαν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, όχι όμως και στην «ορθή επανάληψη».

Και αναρωτιέσαι. Γιατί να μπουν στον κόπο για μια τέτοια οφθαλμοφανέστατη χαζο-διόρθωση, την ώρα που κάποιος θα την έπαιρνε χαμπάρι και θα γινόντουσαν ρόμπα; Όπως είχε γίνει η ΠΑΣΠ, όταν έβγαζε την αφίσα με σβησμένα τα «Έξω οι ΗΠΑ-Έξω το ΝΑΤΟ» από την φωτογραφία της πύλης του Πολυτεχνείου (ακόμα και σε αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται δεύτερος).
Μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια αγαστής συνεργασίας, θα πείραζε την αμερικάνικη πρεσβεία, η συγκεκριμένη αφίσα αν δεν είχε παραμορφωθεί; Όχι βέβαια. Αντίστοιχα, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ και της αμερικανοκίνητης, που τελικά δεν ήταν και τόσο αμερικανοκίνητη (;), τι πιστέψανε; Ότι θα προκαλέσει αναστάτωση στην κυβέρνηση ή την πρεσβεία των ΗΠΑ;

Δεν φτάνει, δηλαδή η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα, σε όλα τα think tanks των αμερικανικών ιδρυμάτων; Δεν φτάνει η αποδοχή της πολιτικής Ομπάμα, μέχρι και ως προοδευτικής; Τα εγκώμια ενώπιον της κ. Δασκαλάκη, για το ίδρυμα του σφαγέα Κλίντον; Περίμεναν μια ανακοίνωση για μια επέτειο, που -εντάξει- έχουν ειπωθεί και διάφορες αμετροέπειες (κατά Μητρόπουλο) στο παρελθόν;

Δουλικότητα και μόνο δείχνει η στάση αυτή. Όχι στους Αμερικάνους. Όπως δουλικότητα έδειξε την επομένη κιόλας των εκλογών και το σβησμένο σφυροδρέπανο από τη σημαία της ΚΟΕ, στο πρωτοσέλιδο της Αυγής. Σταλινικές μέθοδοι, θα έλεγε κάποιος, αλλά για μας αυτό δεν είναι βρισιά, οπότε δεν τους το χαρίζουμε.

Το άλλο συγκλονιστικό, στην όλη υπόθεση, είναι ότι ακόμα και ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ και αγαπημένος του πάλαι ποτέ Συνασπισμού, Μπιλ Κλίντον (η Αυγή έγραφε για αλλαγή σελίδας στις ΗΠΑ, την ημέρα της εκλογής του) στην επίσκεψή του, το 1999 στην Ελλάδα, τότε που εσείς οι ΚΚΕδες κάνατε εξαλλοσύνες, είχε ζητήσει συγγνώμη για τον ρόλο της χώρας του στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών.

Υπερβάλλων ζήλος παιδιά. Γνωρίζουν πολύ καλά τι είστε. Ώρα να το καταλάβει και κανένας άλλος. Και μην ξεχνάτε!
Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι!

ΥΓ1 Το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, λέει τώρα, ότι η πρώτη ανακοίνωση που έστειλε ήταν η περσινή και στάλθηκε κατά λάθος. Μας περνάνε και για ηλίθιους εκτός όλων των άλλων. Η πρώτη ανακοίνωση, που μιλά για αμερικανοκίνητη χούντα, μιλά και για 41η επέτειο; Πόσο μπροστά αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα χρόνο μπροστά;

ΥΓ2 Στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, μοιράστηκαν προχθές κουπόνια για την οικονομική εξόρμηση του κόμματός τους. Το κάθε μπλοκάκι όμως, είχε 10 των 50 ευρώ! «Μα σε ποιους θα απευθυνθούμε με κουπόνι 50ευρου;», ρωτούσαν απορημένοι οι βουλευτές. «Τέτοια κουπόνια, μόνο η Γιάννα Αγγελοπούλου, μπορεί να αγοράσει» αποκρίθηκε κάποιος άλλος βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τελικά, τα κουπόνια επιστράφηκαν και οι υπεύθυνοι, δεσμεύτηκαν πως θα τυπώσουν άλλα, του 1, 2,5 και 10 ευρώ.

Μόνοι τους τα λένε, εγώ φταίω;

Ρένα Μπουεναβεντούρα Δουρου-τι

Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου

Στον απόηχο της επετείου του πολυτεχνείου, η κε του μπλοκ καταπιάνεται με τα συνθήματα εκείνων των ημερών και της μέρας γενικότερα, καταθέτοντας κάποιες σχετικές σκέψεις και συνειρμούς.

Ψωμί-παιδεία-ελευθερία

Θυμάμαι στις φοιτητικές συνελεύσεις σχεδόν κάθε εισηγητής πλαισίου έπιανε λέξη προς λέξη το σύνθημα κι ανέλυε γιατί παραμένει επίκαιρο ως τις μέρες μας. Σήμερα ο κόσμος κοντεύει να πει το ψωμί ψωμάκι. Η εκπαίδευση παράγει μαζικά άνεργους πτυχιούχους, που έχουν σκάσει ένα σωρό λεφτά στην παραπαιδεία. Κι όσο για ελευθερία να φαν κι οι κότες. Ο καθένας έχει το ελεύθερο να κοιμηθεί κάτω από μια γέφυρα ή σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, να βγάζει υπερκέρδη από μία επιχείρηση ή να τα παράγει για το αφεντικό του. Μπορεί η πράξη να χωλαίνει λίγο, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε καν ο κόσμος μας.

-Οι περισσότεροι εισηγητές σταματούσαν συνήθως εκεί κι άφηναν απέξω τα συνθήματα στους στύλους της πύλης του πολυτεχνείου, σε άψογη καθαρεύουσα: έξω αι ήπα, έξω το νάτο. Η πασπ μάλιστα είχε βγάλει μια αφίσα για την επέτειο, όπου όλως τυχαίως είχαν σβήσει με επεξεργασία στον υπολογιστή τα επίμαχα συνθήματα. Αλλά φέτος τερμάτισε τη λογική βάζοντας στην αφίσα της τον παύλο φύσσα (δίπλα στον τεμπονέρα). Αντίφα πασπ.

Κι έτσι κατάφερε να ξεπεράσει τα αλησμόνητα μπλουζάκια me gusta la paz (μου αρέσει η ειρήνη) που είχε βγάλει για τον πόλεμο του ιράκ, τη στιγμή που έβγαζε λάδι σε κάθε συνέλευση την κυβέρνηση για την ευγενική παραχώρηση της σούδας.

Me gusta simitis, me gustas tu.

Αλλά έπαιζε από τότε το γνωστό χαρτί: άλλο πασπ κι άλλο πασόκ. Και συνεχίζει να το παίζει ακόμα πιο έντονα σήμερα, που το πασόκ συρρικνώθηκε. Και ψάχνει νέο φορέα να «υιοθετήσει» πολιτικά τον ορφανό της μηχανισμό. Κι αν κρίνω από τα κοινά τους ενδιαφέροντα για το φότοσοπ, έχουν καλές πιθανότητες προς κουμουνδούρου μεριά.

Συνεπώς…

Έξω αι ηπα, έξω το νατο

Όσο κι αν αλλάζει η εκτίμησή μας για τη θέση και την ισχύ του ελληνικού καπιταλισμού, δε νομίζω ότι αναιρεί τον χαρακτηρισμό της χούντας ως –κατά βάση- αμερικανοκίνητης. Υπονοώντας όχι μια άβουλη, εξαρτημένη «εθνική αστική τάξη» που σύρθηκε πίσω από τις εξελίξεις, αλλά ακριβώς τη σύνδεση της τελευταίας με το «παιχνίδι» που παιζόταν σε διεθνή κλίμακα στα πλαίσια του «ψυχρού πολέμου».

…η χούντα δεν τελείωσε το 73’

Βασικά τελείωσε το 74’. Αλλά η δικτατορία των μονοπωλίων συνεχίζεται με άλλα κοινοβουλευτικά μέσα. Κι είναι ζήτημα αν το πολυτεχνείο κατάφερε έστω να γκρεμίσει την ανοιχτά δικτατορική της μορφή. Πέτυχε όμως να κάψει το χαρτί της κίβδηλης φιλελευθεροποίησής της. Κι αυτή η συμβολή ήταν πολύτιμη κι ανεξίτηλη –χώρια ότι καθόρισε τις κατακτήσεις και το ριζοσπαστισμό των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.

Εμπρός για της γενιάς μας τα πολυτεχνεία

…που θα αποτελειώσουν ό,τι άφησε στην μέση η προηγούμενη και δε θα ξεστρατίσουν στην εξαργύρωση των παράσημων του αγώνα και το ατομικό βόλεμα. Και δε θα μείνει στο γενικό επίπεδο της γενιάς –που έχει περιορισμένη αξία ως μεθοδολογικό εργαλείο- αλλά της τάξης, που αρνείται να γίνει δούλος του 21^ου αιώνα.

Το πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή

Ο κατσαρός (αυτός ο προβοκάτορας) λέει κάπου στο βιβλίο του πως κάθε εξέγερση στην πραγματικότητα είναι μια λαϊκή γιορτή, με καθολική συμμετοχή και διονυσιακά χαρακτηριστικά, που την καθιστούν μαγική κι απρόβλεπτη. Συνεπώς δε θέλουνε θλιμμένους στη γιορτή τους, που να σκέφτονται και να προβληματίζονται, να σκοτώνουν το αυθόρμητο εξεγερσιακό πνεύμα με μίζερες θεωρίες και να το αντικαθιστούν την άγρια χαρά με ξενέρωτες έννοιες, όπως πειθαρχία και τη θυσία.

Μα πάνω απ’ όλα, το πολυτεχνείο δεν είναι μια επετειακή γιορτή, που ξεθωριάζει από τη λάμψη των επισήμων που το καπηλεύονται και ξεφτίζει από την πολλή χρήση σα δίσκος κι από τα πολλά κούφια ξύλινα λόγια. Ούτε μια τυπική σχολική γιορτή με τα τραγούδια και ποιηματάκια. Αν και είναι στο χέρι του καθηγητή να προσδώσει βάθος και νόημα στη σχολική εκδήλωση. Και συνήθως μόνο οι δικοί μας καθηγητές έχουν μεράκι κι έγνοια να αναλάβουν αυτή τη γιορτή.

…ρωτήστε και τους κνίτες δεν ήτανε εκεί

Η γνωστή αντικομμουνιστική μυθολογία των συντρόφων του κατσαρού και διάφορων συνοδοιπόρων πρόθυμων να πιστέψουν σχεδόν τα πάντα (ακόμα κι ότι η κνε δεν ήταν παρούσα στο πολυτεχνείο) με έμβλημα την περιβόητη πανσπουδαστική νο8. Κι η πλάκα είναι πως οι βασικοί πρωταγωνιστές του περιβόητου φύλλου και των ημερών της εξέγερσης, σκόρπισαν στα πέντε σημεία (δύο πολιτικές) του ορίζοντα, από ναρ μέχρι σύριζα και δεξιά του πασόκ. Κι οι πιο τίμιοι εξ αυτών εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να υπερασπίζονται και να δικαιολογούν τα πεπραγμένα τους. Αλλά η «ρετσινιά» μένει σταθερά προσανατολισμένη προς το μόνιμο, διαχρονικό στόχο, όπου είναι βαλμένος να κοιτάει κι ο ανεμιστήρας με τη λάσπη: το κουκουέ.

Κάτω η χούντα, κάτω ο παπαδόπουλος

Θυμάμαι πάντα συνειρμικά μαζί με αυτά, έναν άλλο παπαδόπουλο, που ήταν κι αυτός στο πολυτεχνείο απέναντι από τα τανκς και το διηγούνταν με κάθε αφορμή στους απαράδεκτους (αλλά του έμεινε τελικά η απορία: «τι έγινε ρε παιδιά;»). Και την τελευταία σκηνή από το επεισόδιο με τον απατεώνα τζον βαρδαξή κουτρουμπέση, που εξανίσταται ο σπύρος κι αρχίζουν να φωνάζουν όλοι μαζί μετά απ’ αυτόν.

-Κάτω το κεφάλαιο. –Κάτω!

-Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά! –Ζήτω!

-Ζήτω, δεν έχω κανένα πρόβλημα! Λέει κι ο κουτρουμπέσης.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα;

Να πέσει χίλιες φορές και να κουτρουμπέσει η χούντα του παπαδόπουλου, του ιωαννίδη, του σαμαρά… και πάει λέγοντας. Αρκεί να έχουμε καθαρό σχέδιο για το μετά, με τι θέλουμε να τους αντικαταστήσουμε. Εκτός κι αν μετράμε τις κυβερνήσεις που κουτρουμπέφτουνε (μα η αγάπη μένει), όπως τις μπεκάτσες οι κυνηγοί, για νάχουν να λένε ιστορίες από το κίνημα, χωρίς άλλο σοβαρό στόχο

Τόση μπάλα από την χούντα είχαμε να δούμε

Και τελευταίο για να πιάσουμε λίγο και τη στρόγγυλη θεά και το γουέμπλει επί χούντας. Για να το συνδέσουμε με το σοσιαλιστικό όραμα του σύριζα (μη γελάτε ρε) που περνά μέσα από την ενωμένη ευρώπη (εε) και τη ριζοσπαστική αλλαγή των δομών της. Και τι μας δίνει όλο αυτό σε σύνθημα; Μα είναι απλό.

Ελλάς Ευρώπη Σοσιαλισμός

Τόσες ντρίμπλες από τον ανδρέα τον παπατζή είχαμε να δούμε…

Κατάληψη στα ΜΜΕ

Σε αυτό το κείμενο περιγράφω προσωπική εμπειρία από την κατάληψη των μμε το 2002. Πριν πείτε εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτός φτιάχνει τη φράντζα του (ποτέ δεν χτενίζομαι, είναι γραμμή) διαβάστε το κείμενο ως το τέλος.
Δεν είναι άσχετο με όσα συμβαίνουν.

Η κατάληψη έγινε το 2002, ένα χρόνο μετά το κύμα των καταλήψεων με την ανωτατοποίηση των τει. Στα μμε που ήταν εκτός πανεπιστημιούπολης -δηλ στην κοσμάρα τους- έφτασε με καθυστέρηση. Όπως ο μάης του 68 στην ελλάδα ένα πράγμα.
Η καθυστέρηση πάει με την απόσταση. Και συνδυάζεται με την αντίστοιχη νοητική.

Η κατάληψη ήταν για το κτιριακό της σχολής που τότε στεγαζόταν σε ένα άθλιο ετοιμόρροπο κτίριο στην παραλία, που είχε κριθεί κόκκινο από το σεισμό του 78.
Μόνο η πανσπουδαστική κυνηγούσε το θέμα, τη στιγμή που οι πασπίτες έλεγαν ότι το κτίριο τους αρέσει από άποψη (παραλία και κουλτούρα να φύγουμε).

Ένα χρόνο μετά η αλλαγή ήταν θεαματική. Οι πασπίτες και το νεογέννητο δίκτυο δεν χάιδευαν απλά τα αυτιά του αυθόρμητου. Του δίναν κανονικά γλωσσόφιλα στο αυτί.
Εμείς λέγαμε σωστά ότι δεν είναι δική μας δουλειά να ψάξουμε για καινούριο κτίριο και βάζαμε συνολικά την υποχρηματοδότηση της παιδείας.
Αλλά παλαιόθεν ευέλικτοι, στην τακτική το χάσαμε. Θέλαμε πολύμορφα και αγωνιστικά, χωρίς να κάνουμε φετίχ την κατάληψη. Ναι, αλλά ο κόσμος δεν ήταν για πολύμορφα.
Ω, ναι. Τον μαϊούνη τον είχα ζήσει με σχήμα πρωθύστερο στη σχολή μου.

Η κατάληψη για εμάς ήταν εξαρχής άμαζη κι άνευρη.
Και πράγματι ήταν από ένα σημείο κι έπειτα. Στο τέλος την κρατούσαμε καμιά 20αριά άτομα κι οι υπόλοιποι κάθονταν σπίτια τους.
Ναι, αλλά πριν δεν ασχολούνταν ούτε είκοσι. Και πέρα από συνδικαλιστές ήταν κι άτομα που ασχολήθηκαν πρώτη φορά με τα "κοινά".
Πόσους να τραβούσε εξάλλου μια σχολή 300 άτομα όλα κι όλα;

Θυμάμαι στην πρώτη συνέλευση ερχόταν μαζικά κόσμος.
Συνήθως μαζευόμασταν οι ίδιοι. Λίγοι και γνωστοί, σε οικογενειακό κύκλο. Εκτός απ' το καλοκαίρι του 01 που βάζαμε κατάληψη, αλλά την πήρε τη συνέλευση η δαπασπ συνασπισμένη.

Τώρα όμως ερχόταν μιλιούνια. Κι αντί να χαίρομαι, θυμάμαι αγχωνόμουν. Δεν το περίμενα, μας ξέφευγε. Ήταν λίγο κι η κολούμπρα μπροστά στο πλήθος. Αν δεν έχεις πείρα λογικό είναι να σε πιάνει.
Αλλά αν το φιλοσοφήσεις, γιατί να φοβάσαι τις μάζες;
Έλα ντε...

Ευτυχώς δεν είχαμε εαακ. Είχαμε όμως μουλάρια.
Εισαγόμενα, όχι ντόπια. Made in ιατρική. Μυρίστηκαν παρθένο αυθόρμητο κι ορμήσαν. Ξημεροβραδιάζονταν στην κατάληψη. Συνθήματα στα τραπεζάκια: η ιατρική συμπαραστέκεται στον αγώνα της δημοσιογραφίας. Ναι, όπως η σοβιετική ένωση που ενισχύει τα μικρά κράτη.
Άτοκα δάνεια μια φορά δε μας δώσανε. Κι ανάθεμα αν ήξερε κανείς στην ιατρική για τα μμε. Καπέλο να γίνεται...

Η πλάκα είναι πως κατεβάσαν και πλαίσιο.
Ενώ δεν είχαν κανέναν στη σχολή. Το μοίρασαν στη ζούλα κι ό,τι ψάρια πιάνανε.
Αλλά τα δίχτυα ήταν τρύπια. Δεν τους ψήφισε κανείς.
Εμ, φίλε μουλά χωρίς δυνατό κκε από πού θα πάρεις να κερδίσεις; Κι εδώ δεν είναι καν βουλευτικές να μη βλέπει ο παππούς την παρένθεση δίπλα στο κκε και να μπερδεύεται.

Κι είχες και τον άλλο να πιάνει αναλύσεις στο κυλικείο ότι στο κκε δεν είναι γνήσια αντισταλινικοί. Να σου δώσω μια με το κοντόξυλο να σου πω εγώ ποιος δεν είναι σταλινικός, ρε.
Αυτά να τα πεις στο ρούση. Γράψ' τα και στον προσυνεδριακό άμα θες. Ανοιχτός είναι. Έτσι κι αλλιώς δε διαφέρεις με αυτούς που γράφουν. Για μια παρένθεση θα τα χαλάσουμε τώρα;

Εν τω μεταξύ οι πασόκοι με το αυθόρμητο λεηλατούσαν κι έδερναν.
Εμείς πηγαίναμε σα βλάκες τα ξημερώματα, που ήταν δύσκολη ώρα και δεν πατούσε κανείς. Κι αυτοί ξενυχτούσαν τα βράδια, το κάνανε κωλάδικο με μπουζούκια και αλκοόλ και γνώρισαν όλο τον κόσμο.
Εκεί πέσαν και τα γλωσσόφιλα που λέμε. Στην κυριολεξία. Κι αυτή είναι η λάιτ εκδοχή.
Το δίκτυο από κοντά τσιμπούσε κι αυτό το κατιτίς του.

Κι ο καιρός κυλούσε αγωνιστικά.
Εμείς βλέπαμε τον εκφυλισμό ως δικαίωση. Ήδη εκτός κοινού [πλαισίου] απ' τη δεύτερη βδομάδα. Και μακριά απ' το κοινό που δυσκολευόταν να καταλάβει.
-Μα εσείς δεν λέγατε για το κτιριακό;
-Ναι αλλά εμείς θέλουμε το ευέλικτο και πολύμορφο.
-Ααα...

Την ίδια στιγμή το δίκτυο ζούσε τη σύντομη άνοιξη του γιούχου. Στον αγώνα για τη χαζοχαρούμενη κοινωνία. Όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και σαρκοφάγα ζώα.
Κι η πασπάρα μαγείρευε για το χειμώνα των εκλογών που ερχόταν. Όπου πλάκωσε πράσινη βαρυχειμωνιά με την πασπάρα να σαρώνει. Κι ακόμα κρατάει.
Η δαπ ήταν κατά των καταλήψεων από άποψη. Και σε κάποια φάση πήγε να στηρίξει δικό μας πλαίσιο για να έχει πιθανότητες.
Ε, όχι ρε φίλε. Οι άλλοι ξαναζούν το 91 κι εγώ θα κάνω 89;
Τους το ξεκόψαμε κι ησυχάσαμε.

Ξαφνικά, δυο βδομάδες πριν τις εκλογές, η πασπάρα έκρινε ότι ο αγώνας μας είχε πετύχει αρκετά κι έπρεπε να τον σταματήσουμε.
Ήξερε ότι είχε μαζέψει αρκετή υπεραξία κι έπρεπε να ανοίξει η αγορά για να την πραγματοποιήσει σε κέρδος. Όταν είναι για πολιτική υπεραξία, οι πασόκοι παίζουν το μαρξισμό στα δάχτυλα.
Τόσο ξαφνικά λοιπόν.

Το δίκτυο έπεσε από τα σύννεφα. Η δεξιά σοσιαλδημοκρατία πούλησε την αριστερή. Κι ο πάντσο βίλα τον δον κιχώτη. Πηδούσε στα κρυφά και τη δουλτσινέα.
Και τώρα, χωρίς ροσινάντε και πράσινα άλογα, χωρίς τους πιστούς πασόκους αγωνιστές πώς θα κυνηγάμε ανεμόμυλους;
Ο αγώνας σκόρπισε στους πέντε ανέμους. Κι έμεινε ο μύλος. Ε, ναι είναι άθλιο κλισέ, αλλά ήταν της αντίδρασης.

Ναι, αλλά τους πασόκους δε θα τους καταγγείλει κανείς;
Ε, μείναν οι γνωστοί γραφικοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και γίναμε οι κακοί της υπόθεσης. Επειδή είπαμε καθαρά και ξάστερα, αυτό που όλοι ήξεραν, όλοι ψιθύριζαν, αλλά δεν τολμούσαν να πουν δημόσια.
Οι πασόκοι το κάναν για τις εκλογές.
Δεν ήθελε κολαούζο. Αλλά κάποιος έπρεπε να τα πει.

Η μαυριανή της επομένης είχε πρωτοσέλιδο τίτλο μια ατάκα μου από όσα είπα στη συνέλευση.
Και στο αμφιθέατρο χαμός.
Μου την έπεσε άσχημα μια οπαδός του κόμματος που υπεράσπισε τους αγωνιστές πασπίτες. Η οποία ψήφιζε δίκτυο λόγω μιας φίλης, μετά δούλεψε στην κανέλλη και στον 902 και τώρα μας βρίζει και πάλι.

Αλλά ένας μπερδεμένος αναρχικός ενθουσιάστηκε και φώναζε: που-κου-σου, που-κου-σου, μπράβο!
Ο οποίος κατέβηκε υποψήφιος με το δίκτυο [φως φανάρι πως του χαιδεύαν τα αυτιά] αλλά ψήφισε εμάς για να πάρουμε έδρα.
Για τη σχολή μου το μαλακά-σκληρά είναι ψεύτικος διαχωρισμός. Εκεί τα αγαπάνε όλα...

(σ.σ: Σήμερα νομίζω κανείς από τους δύο δεν έχει πάρει πτυχίο. Παίζει να πήρε ο ένας. Κι αυτό λέει πολλά για μια σχολή όπου στα 5 χρόνια παίρνουν πτυχίο ακόμα κι όσοι βαριούνται. καλή ώρα).

Για την πασπάρα τα είπαμε. Η κατάληψη για αυτήν έγινε ό,τι ήταν το πολυτεχνείο για λαλιώτη και δαμανάκη. Αγωνιστικό παρελθόν (ντεμέκ) για εξαργύρωση.
Το δίκτυο το έπαιζε ανεξάρτητο κι έγινε η παράταξη του αγώνα μας. Προπονούνταν για παράταξη του άρθρου 16.
Αλλά και για σύριζα. Με διψήφια ποσοστά, τα μεγαλύτερα πανελλαδικά. Κράτησε τρία χρόνια μέχρι να ξεφουσκώσει. Οι εκλογές στα μμε ήταν η χαρά του φυντανίδη. Σα δημοσκόπηση της ελευθεροτυπίας.
Στα πρωτοπόρα μμε το είχαμε ζήσει πρώτοι και αυτό.

Η δαπ μετά από από δυό χρόνια ψόφησε. Έκτοτε υπάρχει τυπικά. Πλανάται σα φάντασμα πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Από τις λίγες σχολές που είναι κατ' ουσίαν ανύπαρκτη.
Ιδιομορφία κι αυτή του σοβιέτ φοιτητών δημοσιογραφίας.
Λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών: παραγωγική και νοητική καθυστέρηση.

Ο ντε γκωλ δεν κατέβηκε. Ούτε και τα τανκς.
Κι εμείς; Ανεβήκαμε κι εμείς. Χάρη σε κάτι κύπριους αδερφούς. Όπου μας ψήφισε ως κι η εγγονή του γρίβα. Του γνωστού.
Νάτη κι η σύμπραξη με τους ακροδεξιούς...

Τα επόμενα χρόνια όμως υποκύψαμε στη λαίλαπα του εκσυγχρονισμού και της ελευθεροτυπίας.
Αλλά αυτό άσχετα με την κατάληψη.
Το κίνημα δεν παίζει πάντα ρόλο στις εκλογές. Απ' τους αγώνες δε βγαίνουν πάντα πολιτικά συμπεράσματα. Κι η εξαργύρωση δεν είναι πολιτικό συμπέρασμα.

Οι συνειρμοί με το σήμερα πολλοί και προφανείς.
Τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας μόνος του. Για να βγάλει κι αυτά που θέλει. Αρκεί να είναι πολιτικά.

Εγώ θα πω μόνο για εκείνη τη συνέλευση που καταγγείλαμε τους πασόκους.
Καλά κάναμε και να αγιάσει ο στόμας μας από μια άποψη.
Αν δεν το κάναμε εμείς κανείς δεν θα τολμούσε.
Από μια άλλη παίζει και να ήταν άστοχη κίνηση.
Να μην είχε τακτ, τάιμινγκ κι άλλα τέτοια ξενόγλωσσα επικοινωνιακά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως έδειξε το εξής.
Την ψηφοθηρία των πασόκων την καταγγείλαμε γιατί οι εκλογές μας ένοιαζαν κι εμάς. Για αυτό εξάλλου ήμασταν σε θέση να την καταλάβουμε και να την καταγγείλουμε.

Ο νοών νοείτω...