Τζατζίκι, musaka, κίνημα

Εδώ ο λαός, εκεί το κράτος, πού είναι η λαοκρατία; Λυπάμαι, χάσατε...

Το κράτος είναι εκεί που είναι ο παπάς και η Εκκλησία Α.Ε. Που είναι νύχι-κρέας με τον κρατικό μηχανισμό -οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά. Και είναι ουτοπία να πας να τα χωρίσεις αναίμακτα, χωρίς επανάσταση, περιμένοντας τον Γκοντό και τον κοντό εκσυγχρονιστή με τις ελιές (ή τον Φίλη, τις καλές προθέσεις του Τρίτση κοκ). Πιο εύκολα θα χωρέσει από το μάτι μιας βελόνας μια καμήλα ή ένα χοντρό σκοινί (που θα μας το πουλήσουν για να τους κρεμάσουμε) παρά θα διαχωριστούν εκκλησία και αστικό κράτος στις μέρες μας.

Και μην τρως παπά πως το κράτος θα αλλάξει μόνο του με εκλογές, όπως με τους παπατζήδες, που και στη λαοκρατία-αλλαγή πίστευαν (και μη ερεύνα). Μόνο η «Νέα Δημοκρατία» τους ξέφυγε ως σύνθημα -πρόλαβε αυτό και μας το έκλεψε άλλος.

Τούτες τις μέρες, που ο στρατηγός άνεμος μας κυνηγά-α-α (φοβού τον Βύρωνα και πολλά δώρα φέροντα), η εκκλησία αναλαμβάνει τον κρατικό της ρόλο με λιτανείες για τις φωτιές, τη λειψυδρία και για την καταπολέμηση εστιών δυσαρέσκειας στο πιστό ποίμνιο. Σώσον Κύριε τον λαό σου, αρκεί να είναι περιούσιος, με καλή περιουσία (κληρονομιά ή αυτοδημιούργητη με τον ιδρώτα των άλλων) -όχι τίποτα αγροικίες και παράγκες- και ευλόγησον την ιδιωτική ιδιοκτησία του. Και οι πιστοί αγάλλονται και εκέκραξαν ρυθμικά: Κα-λή Παναγιά, κα-λή πυρκαγιά -σε ρυθμό «Φελίθ Ναβιδάδ».

Για να αποστομωθούν οι βλάσφημοι πως δεν υπάρχει κράτος και να μείνουν άλαλα τα χείλη των ασεβών και των σκεπτικιστών που αναρωτιούνται αν υπάρχει θεός. Υπάρχουν -και θεός και κράτος- και όσο υπάρχει (ταξική εκμετάλλευση), θα υπάρχουν, σκλάβους μισθωτούς για να ’χουν τα αφεντικά και να μας λένε πως αυτός ο κόσμος ο καλός (ο σάπιος και άδικος) είναι και αρχή και φινάλε. Και όσες ελπίδες έχουμε, ας τις μεταθέσουμε στη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού, σε κάποια άλλη ζωή, που θα επιστρέψουμε ως εκδικητές της τάξης μας -και οι γλίτσες σαν απεργοσπάστες, στο κατώτερο σκαλί της ύπαρξης.

-.-

Κάποτε λέγαμε: στις πόλεις δεν έχουμε ποιότητα ζωής, τουλάχιστον όμως δεν κινδυνεύουμε άμεσα από τις πυρκαγιές. Εκτός αν μένεις στο Χαλάνδρι -κοντά στην πρωτεύουσα. Ή στην Πάτρα -η τρίτη πόλη της Ελλάδας. Και να ετοιμάζονται ο κάμπος της Λάρισας και το Σέιχ-Σου στη Θεσσαλονίκη, που είχε ζήσει το δικό της εμβληματικό 1917, αλλά από τη λάθος πλευρά της ιστορίας.

Ναι, αλλά υπάρχει κράτος; Όχι μόνο «δεν υπάρχει», αλλά προχωράμε τάχιστα στην άρση αντίθεσης πόλης-χωριού (επαρχίας) και σε προχωρημένες βαθμίδες της κομμουνιστικής κοινωνίας. Ζούμε στην τελευταία σοβιετία της Ευρώπης, όπου θα καίγονται όλοι το ίδιο, ο καθένας ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου για κέρδος και τις δυνατότητές του.

Κάποιος καχύποπτος θα έλεγε πως το επιτελικό κράτος άφησε την Πάτρα να καίγεται (στα καζάνια της κόλασης) για να την τιμωρήσει ηθικά-πολιτικά που βγάζει κομμουνιστή δήμαρχο -όχι ότι αλλιώς θα την έσωζε, αλλά έτσι είχε ένα κίνητρο παραπάνω.

Κι αν έβλεπε τα δεξιά τρολ -που ακολουθούν σαν μαριονέτες τις εργοστασιακές οδηγίες και δεν αλλάζουν ούτε «υ» στο «κουμουνιστές» από το παλαιακό εγχειρίδιο- ή τις θεωρίες για «αναρχικούς και μπολσεβίκους» που πυρπόλησαν σκόπιμα την πόλη, ίσως του έμπαιναν κι άλλοι ψύλλοι στα αυτιά.

Κι αν έπεφτε στο Πρώτο Θέμα, που θεωρεί ρούχο περιττό τα προσχήματα και ξεγυμνώνεται για να κρύψει τη γυμνή αλήθεια και την Ομάδα Αλήθειας στην αρχισυνταξία του, θα έβλεπε το κέντρο από όπου παίρνουν γραμμή όλες οι μαριονέτες του διαδικτύου.

Κι αν άκουγε την αστεία γραμμή υπεράσπισης του Κεφαλογιάννη, που λυπάται πολύ για... την ανεπάρκεια του Πελετίδη- ίσως η υποψία να γίνονταν βεβαιότητα. Φταίει το κρασί, ο θεός που μας μισεί, τα κομμούνια που τον προκάλεσαν, ο Πελετίδης, ο Ντιμιτρόφ και ο Βαν ντερ Λούμπε. Και η μόνη σωτηρία είναι η εκκένωση (χωρίς καζανάκι) και το 112, Εν τούτω Νίκα, σαν το 1-1-4 της γενιάς μας.

Ατομική ευθύνη και άγιος ο θεός (ελέησον τους ισχυρούς), λίγος αντικομμουνισμός (τσεκ), ακροδεξιά τρολ, θεωρίες συνωμοσίας (τσεκ) και φόντο το βιβλικό σκηνικό μιας πόλης που πνίγεται στη στάχτη και τα αποκαΐδια. Μόνο το πουλί της επταετίας λείπει να αναγεννάται από τις στάχτες του -και ας έχει τόσους νοσταλγούς στο υπουργικό συμβούλιο.

Αλλά όλοι αυτοί βρήκαν τον κρυπτονίτη τους. Κι αν συνεχίσουν την ενορχηστρωμένη επίθεση στον Πελετίδη, απλώς θα αυξήσουν τη δημοφιλία του. Και θα (του) διασφαλίσουν την πιο εύκολη εκλογή στις επόμενες εκλογές. Γιατί όσοι μένουν στην πόλη, έχουν μάτια και κριτήριο (και ας μην εκφράζεται πάντα σε όλες τις κάλπες ή σε πιο ενδιαφέροντα, «φλέγοντα» μέτωπα).

Ο Πέλε είπε πως το 112 είναι για... κανονικά κράτη και όχι για αυτό το επιτελικό χάος, που απλώς αδειάζει περιοχές, χωρίς να παίρνει καμία ευθύνη για την υπεράσπισή τους. Κι ίσως να μην ακούστηκε τόσο ταξικό, αλλά δεν είναι μακριά η στιγμή που το (αβάντι) πόπολο θα δει πως η «μόνη κανονικότητα» είναι ο σοσιαλισμός.

Θες ουσιαστική πυρασφάλεια και δασοπροστασία; Αντιπλημμυρικά έργα, στελεχωμένες υπηρεσίες, ολοκληρωμένη πολιτική προστασία και πρόληψη; Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να κάνει βήματα σε αυτή την κατεύθυνση -ακόμα και σε αυτό το σάπιο έδαφος, όπως δείχνουν τα έργα του πατρός Λαμπρούλη στη Λάρισα. Και να βγει μετά η Αυριανή (κρίμα που έκλεισε) με προβοκατόρικο πρωτοσέλιδο: να αναλάβουν οι κομμουνιστές την πυρόσβεση -αφού δεν μπορεί το κράτος- να χαρεί λίγο και το αριστερό φασαιοχώρι.

Κάποτε ίσως νομίζαμε πως οι ντόπιοι δεν εγκαταλείπουν τις πατρικές εστίες τους που απειλούνται να καούν, για καθαρά συναισθηματικούς λόγους, προτιμώντας να γίνουν παρανάλωμα του πυρός και να πεθάνουν στον τόπο που γεννήθηκαν. Πλέον είναι σαφές σε όλους ότι ο κόσμος μένει εκεί γιατί είναι ο μόνος τρόπος να σώσει τα σπίτια του, που θα έμεναν ανυπεράσπιστα. Κι ακούει βερεσέ τα κούφια λόγια πως τα κτίρια μπορούν να ξαναγίνουν, από όσους έχουν δεκάδες ακίνητα, δωράκια εκατομμυρίων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και σχέδιο να γεμίσουν την επικράτεια με ανεμογεννήτριες.

-.-

Ναι αλλά υπάρχει κράτος; Υπάρχει λες, και ύστερα δεν υπάρχει. Ή και αντίστροφα. Να εμφανίζεται μπροστά σου -εκεί που δεν το έβρισκες πουθενά- με το πραγματικό του πρόσωπο, ως δύναμη καταστολής, πχ για να προστατέψει τους Σιωνιστές δολοφόνους. Δεν έχει χρόνο, μέσα και πόρους για να σβήνει φωτιές και να ασχολείται με σπίτια και μικρές περιουσίες -αυτά θα ξαναγίνουν, να βγάλουν τίποτα και οι εργολάβοι.

Το κράτος έχει προτεραιότητες, ταξικές και γεωπολιτικές. Και όσοι δεν το κατάλαβαν ούτε χτες, δε θα το καταλάβουν με καμιά Παναγιά (καλή ή κακή), γιατί έχουν συμφέρον να το παίζουν χαζοί και οργανικούς δεσμούς με την εξουσία που περιορίζουν την αντιληπτική τους ικανότητα δραστικά.

Αλλά αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας. Η ζωή τραβά την ανηφόρα (και τον δικό της Γολγοθά), με σημαίες και με τα «βούρλα» (καμένα ή σκέτα). Με πυροσβεστήρες και με κεσεδάκια τζατζίκι στο λιμεναρχείο. Τους πρώτους για τη σημειολογία του πράγματος -και για να χαρεί το αριστεροχώρι, που βρήκε επιτέλους αποδείξεις για το «Πυροσβεστικό Κόμμα Ελλάδας».

Και το δεύτερο, για να έχουν μια δικαιολογία οι κυρ-Παντελήδες (φανεροί και κρυφοί) που έχουν αλλεργία με τους κομμουνιστές -ο ένας τους μυρίζει και ο άλλος τους βρωμάει (τζατζίκι ή κάτι άλλο λαϊκό). Αν και οι καλύτεροι, μακράν, είναι όσοι αρχίζουν το γνωστό βιολί: ο Πελετίδης δεν είναι σαν τους άλλους. Αν τον είχε γραμματέα το ΚΚΕ...

Τζατζίκι, musaka, greek islands, διαδηλώσεις. Αλλά σαν την κινηματική (ελληνική) ιδιαιτερότητα δεν έχει...

-.-

Η τελευταία φορά που θυμάμαι να διαδηλώνουμε παραμονές 15αύγουστου, ήταν 10 χρόνια πριν. Όταν η ΠΦΑ και οι πολιτικοί της σύμμαχοι ψήφιζαν μαζί το τρίτο μνημόνιο. Ήμασταν εμείς -καμιά 5άρα χιλιάδες- και μια χούφτα φιλική συμμετοχή όλοι οι άλλοι, σαν μπουλούκι που περίμενε το λεωφορείο στην επόμενη στάση (πληρωμών). Και σπανίως θα ξεπερνούσε αυτά τα μεγέθη τα επόμενα χρόνια, όσο περνούσε τα στάδια του πένθους για το «ΟΧΙ που προδόθηκε».

Χτες τα μεγέθη ήταν παραπλήσια - αντίστοιχα. Όχι λόγω πένθους ή της ραστώνης, γκρούβαλων και φασαίων που διαδήλωσαν διακοπικά τις προάλλες. Ούτε γιατί ερήμωσε η Αθήνα -η πόλη ποτέ δεν αδειάζει, ούτε καν με τις θερινές άδειες, και όσοι μένουν πίσω να φυλάν καυτές πύλες, 41% υπό σκιά, λαλούν από τη ζέστη και την αφραγκιά, σαν τον ΤΣΙΟΥ. Απλώς γιατί ήταν πολύ πρωί και εργάσιμη και πού να τρέχεις τώρα στο λιμάνι -άσε που μπορεί να σε στείλει σε λάθος πύλη ο Νταλακογιώργος.

Κι ίσως για αυτό να μην έπαιξε πολύ σαν είδηση αυτή η κινητοποίηση. Σίγουρα δεν ήταν σημαντική για όσους λυσσούσαν μέχρι πρότινος, πού είναι το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, γιατί έχει θέση για δύο κράτη, γιατί κάνει πλάτες στον Παλαιστίνιο πρέσβη ή γιατί κάνει συναυλίες -και γενικώς γιατί υπάρχει. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνουν -15αύγουστο γαρ- και ξανά προς τον βούρκο τραβάν, τραβάν, τραβάν... Κι όσο λιγότερα πατήματα τους δίνει το κόμμα, τόσο το καλύτερο.

Αλλά αν τους στενοχωρεί η πραγματικότητα, υπάρχει βασικά (καλησπέρα σας) και η διαχρονική συμβουλή του Στάθη Ψάλτη. Ας φάνε κι αυτοί ένα με τζατζίκι -να πάνε κάτω τα φαρμάκια.

Αρκεί να μην είναι ΚΚΕ

Πριν από δύο χρόνια, συμπληρώνονταν πενήντα χρόνια από τα Ιουλιανά και ο κυριακάτικος Ρίζος είχε δημοσιεύσει ένα σπάνιο και συγκλονιστικό φωτογραφικό ντοκουμέντο, που παραδόθηκε από μια σφισσα στο ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ, με το χτυπημένο Σωτήρη Πέτρουλα να ψυχορραγεί στα χέρια ενός διαδηλωτή, που βρέθηκε δίπλα του. Λίγες μέρες αργότερα, η κε του μπλοκ είχε ετοιμάσει ένα σχετικό θέμα, με κάποιες πληροφορίες για τον άλλο διαδηλωτή που απαθανατίζεται να κρατάει τον Πέτρουλα (έντιμο στοιχείο της Ένωσης Κέντρου και μετέπειτα του ΠαΣοΚ), σε μια σελίδα που τώρα φυτοζωεί στα χέρια του καπηλευτή της, σαν άταφος νεκρός, και δε χρειάζεται να της δίνουμε κλικ, χωρίς λόγο. Το θέμα κυκλοφόρησε σε ένα δικό μας περιορισμένο μικρόκοσμο, χωρίς να πάρει πολύ μεγάλη έκταση.

Λίγες μέρες πριν, στην επέτειο της δολοφονίας του Πέτρουλα, και δύο χρόνια μετά από εκείνον τον Ιούλιο -όταν κάποιοι έπεσαν σε κατάθλιψη διαρκείας, που κρατάει μέχρι σήμερα- μια ιστοσελίδα που απευθύνεται στο ευρύτερο βαρυπενθούν αριστεροχώρι και κυκλοφορεί ως ένθετο με το "Δρόμο της Αριστεράς" (αλήθεια τι να γίνεται η μαοϊκή ψυχή της ΚΟΕ;), πήρε αυτούσιο εκείνο το δημοσίευμα του Ρίζου, χωρίς να προσθέσει το παραμικρό, και κατάφερε να το κάνει viral, με θερμές αντιδράσεις για το ιστορικό ντοκουμέντο που... "έφερε στο φως".

Δεν το αναφέρω με παράπονο (δυστυχώς έτσι λειτουργεί το διαδίκτυο), αλλά ως διαπίστωση. Το ευρύ κοινό μπορεί να ενθουσιαστεί με κάτι που είναι σχετικό με το ΚΚΕ (ή το αρχείο του ή την ιστορία του ή κάποια δράση του ή κάποιο μέλος, στέλεχός του ή... ή... ή...), αρκεί να μην το αναφέρει το ίδιο του κόμμα, να μην το προβάλουν τα δικά του μέσα-όργανα, και τέλος πάντων να αποσυνδεθεί με κάποιον τρόπο απ' αυτό, κι αν είναι δυνατόν να μπει αντιπαραθετικά προς αυτό (τόσο το καλύτερο σε αυτήν την περίπτωση).

Τα αντανακλαστικά που δημιουργεί σε μια μερίδα (θεωρούμενου κι αυτοαποκαλούμενου) προοδευτικού κόσμου αυτό το κόμμα είναι: α) σε αδιανόητο βαθμό αρνητικά, β) μεθοδικά και συστηματικά καλλιεργημένα, γ) σχεδόν εξαρτημένα (κι ούτε καν ενδιάμεσα ή ουδέτερα) και δ) στα όρια του αντικομμουνισμού. Κι η ουσία του πράγματος δεν αλλάζει ιδιαίτερα με το αντεπιχείρημα πως η αντιπαράθεση στο ΚΚΕ δεν ταυτίζεται με τον αντικομμουνισμό, εφόσον αυτός απορρέει ακριβώς από το είδος της πολεμικής και τον τρόπο που γίνεται, με εντυπωσιακές ομοιότητες προς τους κατεξοχήν πολιτικούς φορείς του ωμού και χυδαίου αντικομμουνισμού.

Κατ' επέκταση, όποιος σταμπάρεται ως "κουκουές", αντιμετωπίζει ένα τείχος προκατάληψης και κρίνεται με βάση αυτήν. Σπανίως μπορεί να το υπερβεί και να απευθυνθεί με ίσους όρους σε αυτό το κοινό, που θεωρητικά είναι κοντά μας και συμφωνεί σε κάποια βασικά ζητήματα, όπως το ρατσισμό, το κοινωνικό κράτος -αν και τελικά, δεν είναι τόσο απλό, όσο φαίνεται με μια πρώτη ανάγνωση. Οι εξαιρέσεις Κουκουέδων με ευρύτερη απήχηση, που επιβεβαιώνουν το γενικό κανόνα, είναι μάλλον μετρημένες στα δάχτυλα: τα σκίτσα του Ζάχαρη, κάποια κείμενα του Μπογιόπουλου -ιδίως από τη στιγμή που δεν αρθρογραφεί στο Ριζοσπάστη- και τελευταία ο Πελετίδης.

Ότι ο "Πέλε" είναι μια συμπαθέστατη φυσιογνωμία με ευρύτερη απήχηση, μπορεί να το διαπιστώσει κανείς εύκολα από τα ποσοστά του κόμματος στην Πάτρα, είτε στις εθνικές εκλογές, είτε ακόμα πιο εμφατικά στις Περιφερειακές Εκλογές, που διεξάγονται την ίδια ακριβώς μέρα με τις δημοτικές αλλά παρουσιάζουν μεγάλη απόκλιση. Ή κι από απλές, αυθόρμητες εκδηλώσεις του κόσμου, όπως αυτό το τιτίβισμα του -κάθε άλλο παρά δικού μας- Νίκου Παπαδογιάννη (της γνωστής πορτοκαλί μασονίας των μπασκετικών δημοσιογράφων), που αναρωτιέται αν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν Πελετίδη οι δημότες άλλων πόλεων...

Δε μιλάμε όμως για αυθόρμητες εκδηλώσεις κι ανυποψίαστους.
Στην περίπτωση των Συριζαίων που ενθουσιάζονται προς στιγμήν με την εναντίωση του Πελετίδη στο "φιλανθρωπικό χάπενινγκ" του Πατούλη και του Σκάι, επικρατεί η λογική "ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις -και το έκαναν βρώμικα και επίμονα- αγάπησέ το", αλλά περίμενέ το στη γωνία για να το χτυπήσεις στην πρώτη στραβή.

Στην περίπτωση του αριστεροχωρίου, υπάρχει ένας αφηρημένος ενθουσιασμός, που φλερτάρει με τον ψυχικό διπολισμό και συμπυκνώνεται στη λογική: "ο Πελετίδης τα σπάει, αλλά το Κουκουέ μου την σπάει". Η οποία αποκόπτει το πρόσωπο από το σύνολο που τον ανέδειξε και το πολιτικό στίγμα του, για να τον εκθειάσει ξεχωριστά, ανεξάρτητα από την πολιτική του ιδιότητα, και να καταλήξει στο μικροαστικό κλισέ κριτήριο: "τα πρόσωπα έχουν σημασία" -πάνω από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.

Παρεμπιπτόντως, αυτήν ακριβώς τη λογική στηλίτευε οργισμένος ο Πελετίδης στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο, αναφερόμενος στα αντιπολιτευτικά τερτίπια των "ανεξάρτητων υποψήφιων" που είναι με το χωροφύλακα, τον αστυφύλακα, την κυβέρνηση, αλλά... πάνω από όλα με τον αγώνα!

Για να κλείσουμε, όπως αρχίσαμε: μια είδηση από τον 902 για τις δράσεις της δημοτικής αρχής της Πάτρας θα πάει άπατη στις... διαδικτυακές αγορές, ακόμα κι αν την προωθήσουν συντονισμένα όσοι σφοι έχουν παρουσία στα social media. Η ίδια είδηση για τον Πελετίδη -σαν πρόσωπο πάντα- από ένα μέσο του αριστεροχωρίου έχει πολύ καλές πιθανότητες να γίνει viral, σαν τη φωτογραφία του Πέτρουλα.

Βλέπεις Νίκας; Είναι καλό.
Βλέπεις Κουκουέ; Κάπου βρωμάει η δουλειά... Πιάσε τη μύτη σου και σήκωσέ την ψηλά, αριστοκρατικά, με περιφρόνηση για τους δογματικούς παλαιοημερολογίτες. Κι αν βρεθείς στην ανάγκη να παραδεχτείς και να προβάλεις κάποιον από αυτούς, φρόντισε να το κάνεις μακριά από κόμματα, καλούπια και πολιτικές ταυτότητες (όπως τότε, στις πλατείες). Αν μάλιστα μπορείς να φέρεις το συγκεκριμένο πρόσωπο σε αντιπαράθεση με το κόμμα του, τόσο το καλύτερο. Η περίπτωση του Μπογιό -που έχει δώσει κι αυτός βέβαια μερικά πατήματα- είναι χαρακτηριστική. Και είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσουν τα λατρεμένα κλισέ "βάλτε τον Πελετίδη ΓΓ να ξεκολλήσετε από το 5%. Αλλά δεν το κάνετε γιατί φοβάστε να κυβερνήσετε..."

Υγ: όλα τα παραπάνω αφορούν τα εμπόδια και τις δυνατότητες στο δικό μας μαζικό άνοιγμα. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης...

Τρία (άλλα) κείμενα

Το πρώτο είναι η... μαχόμενη δημοσιογραφία του Unfollow, που ανησυχεί για τα δικαιώματα του πολίτη, τη χειραγωγημένη, κατευθυνόμενη δικαιοσύνη και το δάχτυλο της κυβέρνησης που τυλίγει τους απλούς πολίτες σε μια κόλλα χαρτί. Κι αν μπορεί να το κάνει αυτό με έναν πανίσχυρο εφοπλιστή, όπως ο Μαρινάκης, φαντάσου τι θα γίνει στη δική μας περίπτωση. Μπορούμε λοιπόν να αισθανόμαστε ασφαλείς, όσο απειλείται ο Μαρινάκης;

Πρώτα ήρθαν να πάρουν το Μαρινάκη. Δε μίλησα, δεν ήμουν εφοπλιστής, ούτε πρεζέμπορας -που αυτά τα λένε οι κακές οι γλώσσες κι εγώ δεν τα πιστεύω. Ύστερα ήρθαν για το Χαραλαμπόπουλο. Δε μίλησα, δεν ήμουν υπάλληλος του Μαρινάκη, ούτε υποψήφιος στο Επικρατείας της Ανταρσύα. Κι όταν ήρθαν τελικά να πάρουν κι εμένα, η κυβέρνηση τα είχε βρει με το Μαρινάκη και τους υπαλλήλους του, και δε βγήκε κανένα Unfollow να μιλήσει για μένα.

Εξίσου αστεία ήταν η απάντηση της Εφημερίδας της Κυβερνήσεων (κατά κόσμον των Συντακτών) πως θα χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση του Noor1, και δε θα μείνουν ατιμώρητοι οι ένοχοι. Σε αυτό το σημείο να προσθέσω πως θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Και θα αποδοθούν ευθύνες -μη σου πω ότι θα γίνει και μια εξεταστική, που κολλάει και με τον Ιούνη, λευτεριά στους φοιτητές και τους σπουδαστές ΙΕΚ.

Γράφω για μαχαίρια και για κόκαλα, σαν αυτά που πετάνε τα αφεντικά στα σκυλάκια τους για να γρυλίζουν στους αντιπάλους τους, και σαν τα συντροφικά μαχαιρώματα αυθεντικών κι εναλλακτικών Συριζαίων, που τους χώρισε το δημοψήφισμα κι οι πηγές χρηματοδότησης που κόπηκαν έκτοτε για κάποιους. Και σε αυτούς θα μπορούσαν να προστεθόυν κι άλλα ντεμέκ εναλλακτικά μέσα που σιγά-σιγά ξεφουσκώνουν και δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Τα πιόνια είναι εφήμερα, όπως κι αυτοί που τα διαφεντεύουν. Αλλά η υποταγή στον εκάστοτε βασιλιά-αφέντη είναι παντοτινή.

Ως υστερόγραφο, ένα σχόλιο για τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά του αριστεροχωρίου, που αγκαλιάζει άμεσα κι άκριτα κάθε τέτοιο εγχείρημα, ως πρωτοποριακό, για να μην αφήσει φάκα για φάκα που να μην την πατήσει. Το ΚΚΕ πχ πρέπει να ριχτεί στο πυρ το εξώτερον, που αναγκάστηκε να πουλήσει τον 902 σε off-shore (και να καταλήξει στα χέρια του Μαρινάκη). Αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν μπαίνουν στη δούλεψή του "ανεξάρτητες, αδέσμευτες" πένες, σαν αυτές του Unfollow, που βρέθηκαν και στα ψηφοδέλτια του εξωκοινοβουλίου...

Δεύτερο είναι ένα κείμενο από το The Best της Πάτρας, που θα μπορούσε να κινείται στη λογική "ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το". Ειδικά σε μια σελίδα που έχει αγαστές σχέσεις με το συνονθύλευμα των παραγόντων που ανεβοκατεβαίνουν στη Ρήγα Φεραίου. Την ίδια περίπου λογική ακολουθεί εξάλλου κι η αντιπολίτευση στο Δήμο Πατρέων, που ψήφισε ομόφωνα την κινητοποίηση της Κυριακής, στην Πάτρα, κατά της ανεργίας (δεν πρόκειται να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, για να πετύχει, αλλά δεν έχουν να χάσουν τίποτα αν υπερψηφίσουν υποκριτικά να γίνει). Άλλο αν στην παραμικρή ευκαιρία φανερώνουν το πραγματικό τους πρόσωπο, όπως με την πρόκληση του θλιβερού Συριζαίου ΓΓΑ, για το Παμπελοποννησιακό Στάδιο. Αυτό στην πραγματικότητα δείχνει τη δυναμική του Πελετίδη και της κόκκινης δημοτικής αρχής.

Όπως λέει και το εύστοχο κι αρκετά έντιμο -για τον ανώνυμο αρθρογράφο που φανερά δεν είναι κομμουνιστής- για τη μεταμόρφωση του Νότιου Πάρκου της πόλης:

Η πρωτοτυπία είναι πως ότι πιο αστικό έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην πόλη το έκανε μία κομμουνιστική δημοτική αρχή. Είναι σουρεαλιστικό να περνάς στο ερειπωμένο θέατρο της Πολιτιστικής που δαπανήθηκαν εκατομμύρια και τώρα που οι πόροι είναι ελάχιστοι κάτι να ανθεί ακριβώς απέναντι.

Το τρίτο κείμενο θα μπορούσε να είναι μια συνέντευξη του Πανούση, αλλά πραγματικά δε μας χέζεις ρε Τζιμάκο; Αντ' αυτού, πιάνουμε λίγο από δεξιούς αγανακτισμένους, τους #παραιτηθείτε, που πείθουν ολοένα και περισσότερο κόσμο πως στην πραγματικότητα είναι έμμισθα τρολ του Σύριζα και κάνουν προεκλογική δουλειά υπέρ του. Ο χρυσός μπούφος πηγαίνει σαφώς στην τελευταία κυρία του βίντεο που θα δείτε παρακάτω (στο κείμενο που αντιγράφω από την Κατιούσα). Μα ακούς δηλαδή να πληρώνει φόρους για το κοινωνικό κράτος και τα παιδιά των άλλων; Σε βαθμό που να σε φτάνει στο σημείο να την καταραστείς να βρεθεί στην ανάγκη του, για να καταλάβει την αξία του.

Μια φιλοκυβερνητική διαδήλωση

Θεωρητικά, οι “Παραιτηθείτε” κατέβηκαν στο δρόμο για να κλονίσουν την κυβέρνηση, διεκδικώντας την παραίτησή της. Αλλά οι Δεξιοί δεν είχαν ποτέ καλή σχέση με τους δρόμους και το μαζικό κίνημα, για να την αποκτήσουν τώρα, στα γεράματα, και να στήσουν από την ανάποδη μια εκδοχή των Αγανακτισμένων -οι οποίοι εμφανίστηκαν σε μια πολύ διαφορετική, ευνοϊκή συγκυρία, αλλά γρήγορα σκόρπισαν και δεν μπορούν πια να μαζέψουν ούτε τα κομμάτια τους. Αν μετρούσαν τα like και τα fav, οι “Παραιτηθείτε” θα είχαν πολύ καλύτερες πιθανότητες, αφού το τρολάρισμα στη χτεσινή λαοθάλασσα -που δε γέμιζε ούτε μπανιέρα- έγινε πρώτο θέμα συζήτησης στο ελληνικό twitter. Και πώς να μαζευτούν δηλαδή; Πριν τις οκτώ είχε πολύ ήλιο, μετά τις εννιά είχε Survivor, δε βγαίνει με τίποτα ο χρόνος…

Το βασικό αφήγημά τους είναι το δικό τους “Παραιτηθείτε” ενάντια στο “προσληφθείτε” του κομματικού στρατού του Σύριζα, που αλώνει το Δημόσιο, κοκ. Αλλά παραδόξως (;) η κίνησή τους συσπειρώνει κάποιους από τους πλέον εμβληματικούς εκπροσώπους του πελατειακού συστήματος και της κρατικοδίατης κάστας, που υποτίθεται πως πολεμούν. Θεωρητικά αγωνιούν να μη γίνει η χώρα Βενεζουέλα, όπου δεν υπάρχει καν χαρτί υγείας, σύμφωνα με τις έγκυρες τσιρίδες του Άδωνη Γεωργιάδη, αλλά πασχίζουν να φτάσουν τη δόξα της Βενεζουελάνικης αντιπολίτευσης και την ένταση ή το μέγεθος των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.

Εν ολίγοις, είναι η πιο βολική αντιπολίτευση στο Σύριζα. Μια αντιπολίτευση που πρακτικά συμφωνεί με όλα όσα κάνει η κυβέρνηση, αλλά θα προτιμούσε να τα εφαρμόζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Που ζητάει λιγότερους φόρους (για τις επιχειρήσεις) και ελευθερία έκφρασης (για τους καναλάρχες). Που βγαίνει με γραφικούς κι άμαζους όρους στο δρόμο, για να δικαιώσει το θρασύτατο ισχυρισμό του Τσίπρα πως κανείς δεν αντιδρά μαζικά στην κυβερνητική πολιτική, γιατί όλοι ευημερούν.

Βασικά, η χτεσινή κινητοποίηση ήταν τόσο ευνοϊκή για την κυβέρνηση, σχεδόν παραγγελιά για το Μαξίμου, που αν και αντικυβερνητική στις διακηρύξεις της, ήταν ουσιαστικά η πιο φιλοκυβερνητική διαδήλωση των τελευταίων μηνών -για μια κυβέρνηση που χάνει σταθερά τη δημοτικότητά της και ψάχνει σανίδες σωτηρίας. Μια εγγύηση για την ελπίδα (που έρχεται) των κυβερνώντων να παρατείνουν την κυβερνητική τους θητεία, μένοντας γαντζωμένοι στις καρέκλες τους.

Δείτε ενδεικτικά το παρακάτω βίντεο, που θα μπορούσε να είναι το υλικό της προεκλογικής εκστρατείας του Σύριζα. Μα είναι δυνατόν να πληρώνουμε φόρους για το κοινωνικό κράτος και για να πηγαίνουν στα παιδιά των άλλων;

Σε αυτήν την άτυπη κόντρα των “αριστερών” με τη “συμμαχία των αρίστων”, οι Συριζαίοι είναι τόσο “αριστεροί”, όσο “άριστοι” είναι οι πολιτικοί τους αντίπαλοι. Μονάχα κατ’ όνομα. Κι αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε ίσως να κρατήσουμε από αυτή τη σκιαμαχία, είναι ένα από τα σκίτσα του -θλιβερού κατά τα άλλα- Αρκά, που λέει πως: δε θα παραιτηθούν, όσο είμαστε παραιτημένοι.

Κι αυτό ισχύει στο ακέραιο, αλλά δεν αφορά τον ίδιο, την εφημερίδα του και τους φιλελεύθερους ομοϊδεάτες του. Αφορά πρωτίστως εμάς τους ίδιους, τον εργαζόμενο λαό, που μένει στην άκρη και παρακολουθεί το χαρτοπόλεμο, για να διασκεδάσει τα προβλήματά του.

Υστερόγραφο: εδώ δε βάζω σύνδεσμο, σιγά μην του δώσουμε και κλικ.
Για την κλοπή υπάρχουν πολλοί ορισμοί. Κλοπή πχ μπορεί να είναι η ιδιοκτησία, για κάποιους άλλους η παραβίασή της. Είναι σχετικό, ταξικά προσδιορισμένο, κοκ.

Επίσης κλοπή μπορεί να είναι όταν τα εννιά δέκατα από τα κείμενα που ανεβάζεις είναι κλεψιμέικα, αντιγραφή από αλλού και τα παρουσιάζεις για δικά σου, ενώ ο ψαγμένος αναγνώστης -αν υποτεθεί πως έχεις ακόμα- κάθεται και γκουγκλάρει για να βρει από που αντέγραψες αυτή τη φορά. Και αυτό εννιά στις δέκα φορές δεν το καταλαβαίνουν πολλοί, παρά μονάχα σε βάθος χρόνου.

Κλοπή επίσης μπορεί να είναι ένα μαγικό χέρι που στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Κι αυτό εννιά στις δέκα φορές σφυρίζεται. Εκτός και αν υπάρχει ένα μαγικό πόδι να το συνοδεύει και να το επισκιάζει, σαν κι αυτό του Ντιέγκο, μια μέρα σαν και σήμερα, 31 χρόνια πριν Κρίμα βέβαια που ο Μαραντόνα έχει φτάσει σήμερα να ασχολείται με τις δηλώσεις του Ντάνι Άλβες και να πέφτει στο επίπεδό του.
Πάντως, την κατάντια κάποιων άλλων διαδικτυακών περσόνων δύσκολα μπορεί να τη φτάσει.

Κάν' το όπως ο Πελε

Η είδηση της εβδομάδας ήταν η δικαστική αθώωση του Πελετίδη από τις κατηγορίες εναντίον του, γιατί δεν παραχώρησε ένα δημοτικό χώρο (και βασικά γη και ύδωρ) στους φασίστες, για να κάνουν προεκλογική συγκέντρωση.

Κάποιοι μίλησαν για θρίαμβο της (αστικής βεβαίως-βεβαίως) δημοκρατίας, αυτής που εξέθρεψε κι ανέχεται τους φασίστες, επιζητώντας να βγάλει στην επιφάνεια το σοβαρό τους πρόσωπο -που είναι κάτι σαν το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, δηλαδή ανύπαρκτο. Θα μπορούσαμε να πούμε -τηρουμένων των αναλογιών και της υπερβολής που έχει ένας παραλληλισμός- πως θα ήταν σαν να κάναμε λόγο για θρίαμβο της -ετοιμοθάνατης τότε- δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μετά την αθώωση του Ντιμιτρόφ και των συντρόφων του για την προβοκάτσια με την πυρπόληση του Ράιχσταγκ.

Η δικαίωση αυτή αφορά το δήμαρχο και τη δημοτική αρχή, τους εκατοντάδες αλληλέγγυους που του συμπαραστάθηκαν, το μαζικό κίνημα και το μαχόμενο αντιφασισμό. Και όχι τη "δημοκρατία" που έσυρε τον Πελετίδη στα δικαστήρια, τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα του αστικού τύπου, διάφορους όψιμους υποστηρικτές και τα κυβερνητικά στελέχη, που δεν έχουν κάνει το παραμικρό, για να δείξουν στην πράξη την εναντίωσή τους στο κόμμα των νεοναζί.

Δεν είναι θέμα ιδιοκτησιακής λογικής ενός αγώνα -αν και θα μπορούσα, συνεχίζοντας καθ' υπερβολή τους παραλληλισμούς, να πω ότι "το ΚΚΕ γεννά Πελετίδηδες" -δε φυτρώνουν μόνοι τους στο δρόμο, σπορά της τύχης. Το πρόβλημα είναι η προκλητική στάση κι η διπροσωπία της ΔΦΑ, που νίπτει σαν Πόντιος Πιλάτος τα χέρια της, στην κολυμβήθρα της τυφλής κι 'ανεξάρτητης' δικαιοσύνης, για να μη τα λερώσουν τα "δύο άκρα": Ιησούς και Βαραββάς. Κι έρχεται εκ των υστέρων να πουλήσει σκάρτο αντι-φασισμό με ξένα κόλλυβα, να πανηγυρίσει για την απόφαση και να τη θεωρήσει περιφανή νίκη της δημοκρατίας.

Λοιπόν, δεν είναι θέμα να αποκλείσουμε κάποιον -όπως όταν απομονώνουμε τους χρυσαυγίτες- αλλά όποιος χάρηκε για τη δικαίωση του Πελετίδη και της δημοτικής αρχής, όποιος θαυμάζει τη σταθερή, αποφασιστική τους στάση απέναντι στους φασίστες, δεν έχει παρά να μιμηθεί το παράδειγμά τους στην πράξη, για να αποδείξει πως δε λέει λόγια του αέρα.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, μπροστά του.

Κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ, που έλεγε κι ένα αποκριάτικο άρμα πέρσι στο καρναβάλι της Πάτρας, που κορυφώνει τις φετινές εκδηλώσεις του μες στο Σαββατοκύριακο, και θα μπορούσε αντί για βασιλιά καρνάβαλο να έχει το ομοίωμα ενός ναζί ή ακόμα καλύτερα του αρχηγού τους (Φύρερ).

Κι αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιον βαριά κι ασήκωτα σαν καθήκον, όπως η δίαιτα στο λιχούδη που έχει το δάχτυλό του στο βάζο με το μέλι της εξουσίας, ας ξεκινήσει για αρχή από κάτι πιο απλό, κόβοντας πχ αντί για το κρέας τα ταξιδάκια στο Καστελόριζο με τους νεοναζί, σταματώντας να τους καλεί ως υψηλά ιστάμενα πρόσωπα σε γιορτές, όπου ποζάρουν δίπλα στον Παυλόπουλο, κτλ. Ή να αφήσει τα υπονοούμενα (όπως έκανε ένας παράγοντας του εξωοινοβουλίου στο διαδίκτυο) πως ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πετρούπολης δεν ακολούθησε το παράδειγμα της Πάτρας κι έδωσε ένα δημοτικό χώρο στους νεοναζί.
Ίσως τότε γίνουν κάπως πιο πειστικοί για τις προθέσεις και τη χαρά τους...

-Σημειώνω παρεμπιπτόντως πως μία από τις εφημερίδες που πανηγύριζε στο πρωτοσέλιδό της για την αθώωση (αλλά δεν είχε αναλυτικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες, μάλλον γιατί έπρεπε να κλείσει ύλη) ήταν η ΕφΣυν. Που μεταξύ άλλων είχε στις σελίδες της και μια δημοσκόπηση-παραγγελιά για τη θετική αποτίμηση της κατάληξης του Eurogroup απ' την κοινή γνώμη, καθώς και κεντρικό άρθρο για τη γαλλική και γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που κάνουν αριστερή στροφή (Ουάου). Είναι μετά να μην κάνεις τη σύνδεση και να πεις πως αυτός ο επιφανειακός πασόκικος αντιφασισμός στρώνει το δρόμο στην εξάπλωση του φασισμού κι αλείφει βούτυρο στο ψωμί του (αγαπημένο κλισέ);

-Αυτή τη βδομάδα η "κατάρα" του θανατικού άφησε τους εικαστικούς κι έπιασε ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Η περίπτωση του Κούνδουρου έχει αρκετές αντιφάσεις κι ιδιαιτερότητες. Γόνος εύπορης οικογένειας που διάλεξε άλλο δρόμο, στρατεύτηκε στο ΕΑΜ, πέρασε από τη μαρτυρική Μακρόνησο (όπου γνωρίστηκε με το Βέγγο) και βρήκε διέξοδο στον κινηματογράφο. Λέγεται όμως πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ένα άσχημο προσωπικό βίωμα τον έκανε να στραφεί σε αντιδραστικές θέσεις εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων.

Με τον κίνδυνο της ανακρίβειας που περιέχουν πάντα τέτοιες γενικεύσεις, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κούνδουρους ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της πνευματικής ηγεμονίας της Αριστεράς και του Εαμογενούς κόσμου, στις τέχνες. Και παράλληλα δείγμα των ορίων αυτής της ηγεμονίας ή μάλλον της επίδρασης της ηγεμονίας του αντιπάλου τα τελευταία χρόνια...

Το Μάνεση οι περισσότεροι τον θυμούνται ως Μένιο στους "δύο ξένους" αλλά προσωπικά ξεχωρίζω τρεις άλλες στιγμές της καριέρας του -με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια:
-την έκτακτη εμφάνισή του στο επεισόδιο των Απαράδεκτων με το βίντεο-κλαμπ και την Παπαρήγα την καλή.
-τις φυλακές Ανηλίκων, όπου πρωταγωνιστούσε, πλησιάζοντας ήδη τα σαράντα.
Μου είπαν είσαι σάπια βίδα, σε ένα σύστημα σωστό...



-τους Αυθαίρετους, με το ιδιαίτερο σήμα έναρξης (μουστάκι ΠαΣοΚ και το 92' ως ορόσημο) και τους χαρακτήρες που σκιαγραφούσαν εύστοχα την εποχή.

Υγ: μπορείτε να θυμηθείτε εδώ μια παλιότερη ανάρτηση της κε του μπλοκ, όπου θα βρείτε μια συνέντευξη του Κούνδουρου στη δεκαετία με τις βάτες (όπου αρχικά είχε αυταπάτες για το ΠαΣοΚ), ενώ το 91' με το πραξικόπημα του Αυγούστου στην ΕΣΣΔ, ο Κούνδουρος πρέπει να έκανε γυρίσματα κάπου στην Κριμαία -όπου βρισκόταν για διακοπές κι ο Γκορμπατσόφ...

Δελτίο Κομινφόρμ VII

ή αλλιώς δυστυχώς δε σε εκτέλεσαν "σύντροφε"

Λέγαμε χτες για τις διάφορες τιμές που απέδωσαν διάφοροι με τον τρόπο τους στην επέτειο της Βάρκιζας -και της ολομέλειας του ΚΚΕ που την ακύρωσε εν μέρει, αφού ούτως ή άλλως ποτέ δεν τηρήθηκε.

Η Έλενα Κατρίτση της ΕΡΤ πχ είχε καλεσμένη στην εκπομπή της ("Προσωπικά") την Έρη Ρίτσου, κι ελπίζω πως θα ανέβει σύντομα στο διαδίκτυο, για να τη δούμε και όσοι δεν προλάβαμε τη ζωντανή μετάδοση. Αναρωτιέμαι πάντως πότε επιτέλους θα πει κάποιος καλεσμένος στην οικοδέσποινα πως το όνομα της εκπομπής είναι λάθος, βασικά γιατί το "προσωπικό" είναι και πολιτικό.
Πολιτικά, δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά...

* * *

Η κυριακάτικη "Δημοκρατία" (πάντα εντός εισαγωγικών, όπως κι η αστική) έδινε το βιβλίο του Τάκη Λαζαρίδη "ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι". Κι επειδή τότε δεν τον είχε βρει και περιμαζέψει ακόμα ο "αριστερός" Κούλογλου να του δώσει όχι απλώς βήμα αλλά μόνιμο στασίδι, και το βιβλίο του ήταν σαφώς αντιδραστικό, ο μόνος οίκος που βρέθηκε να το εκδώσει ήταν ο Πελασγός, με το ακροδεξιό πολιτικό στίγμα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή...

Τουλάχιστον αυτός τα έλεγε από νωρίς. Κρίμα όμως που δεν το κατάλαβε πιο νωρίς να γλίτωνε και την ταλαιπωρία ο άνθρωπος. Φυλακές, δίκες, παραλίγο εκτέλεση, μαζί με τον Μπελογιάννη... Κι έτσι κάθε φορά που ακούω αυτόν τον τίτλο, μου έρχεται αυθόρμητα ως απάντηση ο σημερινός υπότιτλος: δυστυχώς δε σε εκτέλεσαν "σύντροφε".
Κι όχι, δεν είναι καφρίλα, αλλά συμβουλή με αγάπη. Τουλάχιστον θα 'χες γλιτώσει την υστεροφημία σου,,,

Την ίδια μέρα η Εστία έδινε ένα αντίστοιχο πόνημα, με "όλη την αλήθεια" για τον Άρη Βελουχιώτη και το Μελιγαλά. Ναι αλλά πόσα τέτοια να αντέξει κανείς σε μια μέρα. Έπρεπε να διαλέξω το ένα...

* * *

Μπορεί η ΑΕΛ να έχασε το Σάββατο στο Καραϊσκάκη και να έχει πάρει την κάτω βόλτα στη βαθμολογία (ενώ κάποτε ο δικός της τίτλος σηματοδοτούσε την έναρξη της... "πέτρινης δεκαετίας" του Ολυμπιακού -μέχρι να έρθει από τη ΓΛΔ ο γιος του Πέτρου Κόκκαλη και να αλλάξει τα κόζια), αλλά αύριο, που είναι η μέρα του Βαλεντίνου και του πανελλαδικού αγροτικού συλλαλητηρίου, είναι ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει: αγρότες, ερωτευμένους κι ενδιάμεσους (μη εξαρτημένους).

ΑΕΛ, τρακτέρ και love is in the air...

Οι Μπαλούρδοι εξαιρούνται από την παραπάνω αγωνιστική κι αγαπησιάρικη ενότητα και περιμένουν τους αγρότες και το μαχητικό, γαλατικού τύπου (αλά Αστερίξ) αυθορμητισμό τους, με καρδιοχτύπια κι αγωνία -μεγαλύτερη κι από τις θαυμάστριες του γνωστού Κρητικού αγρότη...

* * *

Λεβεντιά και βάσεις μαζί δε γίνεται, λέει ένα σύνθημα στην Κρήτη -αφού πιάσαμε τη λεβεντογέννα. Και επίγειος παράδεισος, με τόσα κρούσματα καρκίνου γύρω από τις βάσεις, είναι επίσης ουτοπικός. Εξαιρείται ο Μητσοτάκης, που έχει πάθει ανοσία και έκανε άφοβα κάθε χρόνο στο Μαράθι μπάνιο.

Και δεν υπάρχουν πολλά θεάματα, πιο θλιβερά από το να βλέπεις τους Κρητίκαρους, που πετούσαν κάποτε τους Αμερικάνους στη θάλασσα (για να μην περάσει η ατιμωρησία της "ετεροδικίας") γιατί πχ τάχα πείραξαν την αδερφή τους, να γυρίζουν τώρα σκηνές από την ταινία "καλώς ήλθε το δολάριο", με τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, που ήρθαν σαν μάννα εξ ουρανού για τα μαγαζιά, μες στο χειμώνα, όπου δεν κουνιέται φύλλο, και μπορεί να σε πιάσει μελαγχολία ακόμα και στα εξωτικά Χανιά -όπου χιόνισε πρόσφατα, αλλά περίμεναν να έρθει ο αμερικάνικος στόλος, για να δουν "άσπρη μέρα".
Μπορείτε να δείτε μερικά χαρακτηριστικά γλοιώδη σχόλια (που δεν είναι τόσο μειοψηφικά, όπως άλλοτε), όπως τα σταχυολόγησε ο Poe στο ιστολόγιό του.

* * *

Χρωστάω κι ένα κομμάτι για τη θέση ανάνηψης, όπου σου κάνουν κάποιες "λαβές" και σε γυρίζουν στο πλάι, για να σε κρατήσουν ή μάλλον να σε επαναφέρουν στη ζωή. Οι πολιτικοί ανανήψαντες της Μακρονήσου πχ είναι ζωντανοί-νεκροί (κομμουνιστές που ξέχασαν να πεθάνουν, όπως λέει ο Ζίζεκ) που δεν τους έχει πιάσει όμως νεκρική ακαμψία. Και το ζητούμενο για τους αναμορφωτές τους δεν είναι απλά να τους επαναφέρουν στη ζωή και τις αγκάλες της μαμάς-πατρίδας, αλλά να τους έχουν όσο το δυνατόν πιο εύκαμπτους, σε βαθμό οξείας οσφυοκαμψίας. Αυτή λοιπόν είναι η θέση ανάνηψης για το πολιτικό μας σύστημα, που χτίζει νέους Παρθενώνες. (Και κάτι άσχετο, αλλά μήπως ήξερες εσύ, σφε αναγνώστη, πως το "παρτενοπέι" της Νάπολι, σημαίνει βασικά "Παρθενόπες";)

* * *

Πήρε το μάτι μου κάπου (στα Σαββατιάτικα του Teddy) μια δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη, που λέει πως η χώρα συχνά σώθηκε από μικρά κόμματα και πολιτικούς που δεν υπολόγισε κανείς αρχικά τη δύναμή τους.
Μόνο εγώ έκανα το συνειρμό και κατάλαβα πως ονειρεύεται να γίνει Μεταξάς;
-Αλόρ σε λα γκερ... Πάμε άλλη μία, να το τραβήξω από καλύτερο πλάνο..

* * *

Εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω.
Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.

Στίχοι του Λουκιανού για το μικρό Ήρωα, που θα μπορούσαμε να τους τραγουδήσουμε εμείς για εκείνον.

Το Πρώτο Θέμα εν τω μεταξύ κατάφερε να μας θυμίσει πόσο βρωμερό είναι, πουλώντας cd με τα τραγούδια του -παρά την αντίθετη θέληση του ίδιου και της οικογένειάς του. Κι έτσι ξέσπασε ένας σχετικό ντόρος και πέρασε στα ψιλά ένα άθλιο κείμενο του αντιδραστικού Πανούτσου (που βρήκε επιτέλους στο Liberal, το σπίτι που του ταιριάζει).

Γιατί άθλιο; Το πρόβλημα δεν είναι προφανώς οι σωστές επισημάνσεις για τις μετά θάνατον αγιογραφίες με τις πολιτικάντικες σκοπιμότητες, ούτε πως την πέφτει στο Σύριζα -εξάλλου για αυτό πληρώνεται- και τον καθιστά συμπαθή. Αλλά ότι ο Πανούτσος (κι ο κάθε Πανούτσος) δεν είχε ποτέ αξίες για να αποκλείσει το Πρώτο Θέμα και τη βρωμιά του από αυτές. Και έτσι είναι προκλητικό να προσπαθεί να φέρει τον Κηλαηδόνη στα δικά του "απολίτικα" μέτρα.

* * *

Αύριο κάνει ντεμπούτο κι η καθημερινή εφημερίδα του συγκροτήματος Χατζηνικολάου, για να επισημοποιήσει τον έρωτά του με τη ΔΦΑ, με τίτλο "Αληθινές Ειδήσεις" (μετάφραση του Real News). Μπορεί να μην έχει λεφτά να πληρώσει τους εργαζόμενους στο ραδιόφωνο κι η κατάσταση να είναι κάπως έκρυθμη, αλλά τι ψυχή έχει μια εφημερίδα (που θα κλείσει μες σε λίγες βδομάδες) για να μην τη βγάλει;

* * *

Στη δίκη του Πελετίδη (που δεν έδωσε χώρο στους χρυσαυγίτες για εκδήλωση), είχαμε* μία ακόμα αναβολή, προφανώς γιατί υπολογίζουν στο γνωστό δικαστικό κόλπο για τους αλληλέγγυους: εντάξει, θα μαζευτούν, θα φωνάξουν, θα συμπαρασταθούν και στο τέλος θα βαρεθούν και θα τον αφήσουν μόνο του. Ναι αλλά δεν ξέρουν καλά πού έμπλεξαν...

(* να διορθώσω αυτό το σημείο: αναβολή είχαμε μόνο στη μία από τις δύο υποθέσεις της δίκης, που συνεχιζόταν μέχρι πριν από λίγη ώρα)

Φοβερό σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη

Το αλάτι της γης

Το κείμενο αυτό έμενε εκκρεμές (χωρίς Φουκό), καθυστερούσε για διάφορους λόγους, ανεξάρτητους κι εξαρτημένους από τη θέληση της κε του μπλοκ, και μπαίνει τελικά σήμερα -κάλλιο αργά παρά ποτέ- εν είδει ανασκόπησης του βασικού θέματος των προηγούμενων (ου μην και των επόμενων) ημερών: του κρύου και του χιονιά.

Όπως είναι καλύτερο να αφήσεις τα μαλλιά σου να στεγνώσουν μόνα τους -τι τα πήραμε τα σκουφιά και το μπουφάν με την κουκούλα;- γιατί λέει το πιστολάκι τα βλάπτει και μπορεί να επιφέρει μέχρι και καρκίνο, έτσι και το χιόνι είναι καλύτερο να το αφήνεις να λιώνει από μόνο του, αβίαστα, με φυσικές μεθόδους, ή να γίνει πάγος κι επιφάνεια για παγοδρομίες. Θυμάμαι εξάλλου στο γυμνάσιο μια φορά αξέχαστη, που βγήκαμε σε ένα κενό να παίξουμε μπάλα, σε παγωμένη αυλή, σαν την παρέα του μικρού Νικόλα, και διασκεδάζαμε παίζοντας κάτι σαν ποδόσφαιρο, μέχρι που μας πήρε είδηση ο αντίστοιχος Ζουμιάς κι έληξε αισίως το πανηγύρι, παραδόξως χωρίς τραυματισμούς.

Ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε, για να παρέμβουμε στο έργο της φύσης, που τα πάντα εν σοφία εποίησε; Ποιοι είμαστε για να κόψουμε την μπάλα στα νέα ταλέντα της παγοσφαιροδρομίας; Και πού θα πάει αυτή η ιστορία με την ανθρώπινη παρέμβαση που αλλοιώνει τη φυσική ροή των πραγμάτων και την αδιαμεσολάβητη σχέση μας με το περιβάλλον;

Το βασικό συμπέρασμα είναι πως ούτε καν όταν χιονίζει δεν πρόκειται να δει ο λαός άσπρη μέρα, αν δεν πάρει ο ίδιος μέτρα γι' αυτό. Γιατί όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η πόλη ζωγραφιά παραμυθένια, πραγματική νυφούλα, ντυμένη στα λευκά, κι οι άνθρωποι ακίνητοι, σαν παιδικό παιχνίδι. Αλλά τα αμάξια δεν είναι πλεϊμομπίλ και μολυβένια στρατιωτάκια ακούνητα. Μένουν έτσι γιατί πάγωσε το αλάτι και το θαλασσινό νερό στους σωλήνες. Ούτε στα παρααμύθια...



Κι έτσι, δεν ξέρεις με τι να εκνευριστείς περισσότερο.
Με την υπερσύγχρονη αλατιέρα στην Καρδίτσα, όπου ένας εργάτης του Δήμου έριχνε αλάτι από την καρότσα ενός Ντάτσουν, με τα χέρια του; Πού να το πεις και να σε πιστέψουν; Νερό κι αλάτι...
(Στην Ουγκάντα να χιονίζει άραγε;)



Με τη φοβερή διαπίστωση ότι δεν υπάρχει κράτος (λες και φτάσαμε στην αταξική κοινωνία), ακριβώς τη στιγμή που δείχνει το πιο στυγνό, ταξικό του πρόσωπο και τις προτεραιότητές του;

Με τα κλάσματα της κοινωνίας των 2/3, που δεν κρύβει μόνο την ταξική φύση του κόσμου που ζούμε, αλλά έχει ξεπεραστεί κι από τα εμπειρικά δεδομένα της πραγματικότητας. Πού τα είδατε δηλ τα 2/3 των προνομιούχων (εκτός κι αν εννοούμε απλώς αυτούς που έχουν αυτόνομη θέρμανση).

Με το ότι ο μισός πληθυσμός (1/2) έμεινε χωρίς θέρμανση, γιατί πάγωσαν οι σωλήνες (σε τι θερμοκρασία να παγώνει άραγε το φυσικό αέριο); Ή με τις σκηνές όπου έμεναν οι πρόσφυγες αυτές τις μέρες και τη δήλωση του Κυρίτση για την κυβέρνηση που προσπαθεί να πετύχει δέκα και τελικά καταφέρνει τα οκτώ -λες και της ξέφυγε ένα λαθάκι στο διαγώνισμα και έχασε το άριστα;

Ή με τον όρο "θεομηνία", λες και πρόκειται για θεϊκή τιμωρία, "οργή θεού", απέναντι στην οποία οι κοινοί θνητοί είναι ανυπεράσπιστοι και πρέπει να την υποστούν στωικά; Θα μου πεις, ακόμα και την καπιταλιστική κρίση την εμφανίζουν στις θεωρήσεις τους σα φυσικό φαινόμενο, που δεν μπορούσε να αποτραπεί (εκτός κι αν είχαμε σώφρονες κυβερνήσεις που δε θα υπέκυπταν στο λαϊκισμό και δε θα μας άφηναν να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Άραγε αν ανάψεις τη σόμπα τις υπερβαίνεις ή σε παίρνει να το κάνεις;)

Γιατί λοιπόν να μην εμφανίζονται και τα φυσικά φαινόμενα ως θεομηνίες που μας τιμωρούν -πιθανότατα γιατί ζούσαμε παραπάνω από τις δυνατότητές μας; Γιατί να μη γυρίσει κι ο άνθρωπος στην εποχή που περπατούσε στα τέσσερα, με σκυμμένο κεφάλι, στην εποχή των πρωτόγονων και την περίοδο των παγετώνων, όταν ένιωθε εχθρικό το φυσικό περιβάλλον, το θεοποιούσε και το λάτρευε φοβισμένος για να το εξευμενίσει;

Πολλές φορές εξάλλου η λατρεία πάει μαζί με το φόβο, ακόμα και το φόβο μη τυχόν χάσουμε κάτι ή κάποιον που αγαπάμε ή αυτόν που συνοδεύει την επιβαλλόμενη άνωθεν προσωπολατρία. Που δεν αρκεί όμως να εξηγήσει στο ελάχιστο την αυθόρμητη λατρεία του λαού για τους αγωνιστές ηγέτες του, που τον οδήγησαν στην επανάσταση και σε μια σειρά λαμπρές νίκες. Κι η οποία λατρεία ούτε επιβάλλεται, ούτε κι εξαλείφεται με διατάγματα. Κι ας επιχείρησαν να αμαυρώσουν αυτά τα χρόνια με μυστικές εκθέσεις περί προσωπολατρίας και την περίοδο των "αποκαλύψεων" που... έλιωναν οι πάγοι, ενώ στην πραγματικότητα συγκολλούνταν κι έκλειναν το αρχικό ρήγμα.



Το οποίο μου θυμίζει συνειρμικά ότι ο Πελετίδης γλίστρησε στον πάγο, κάπου στην Κοζάνη, όπου επισκεπτόταν τη μητέρα του, έπεσε κι έσπασε το χέρι του, αντί για τον πάγο. Οπότε και το σύνθημα προσαρμόζεται αντίστοιχα: το χέρι έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε.

Το χέρι έσπασε ο δρόμος χαράχτηκε

Υπήρχαν και διάφορα άλλα μικρά, φαιδρά γεγονότα (ΓΑΠ, Τραμπ, Πατούλης) τις τελευταίες μέρες, σαν το αλάτι που νοστιμίζει την επικαιρότητα -εκτός κι αν παγώσει- αλλά θα μείνουν εκκρεμότητες για άλλη φορά.

Αξίζει πάντως, στο κλείσιμο να αναφερθούμε στη χτεσινή εμφάνιση του τροβαδούρου της εργατικής τάξης, Δημήτρη Κανέλλου, σε ένα μουσικό ριάλιτι, όπου απέσπασε "σταλινικά ποσοστά' έγκρισης και χωρίς κεντρική "γραμμή" από τους σφους για να τον στηρίξουν.



Κι όχι, δεν είναι κατάντια να πας σε ριάλιτι (κι ο Μαγαλιός των Sober από εκεί "βγήκε" ή μάλλον, έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό). Κατάντια για τη σημερινή κοινωνία, είναι ότι χρειάζεται να πας σε τέτοια σόου, για να κυνηγήσεις το όνειρό σου και να αφοσιωθείς στην τέχνη που αγαπάς.

-Στην ίδια κατηγορία (μουσική) χτες πέθανε κι ένας από τους συντελεστές των Bronskie Beat, που όλα τα μέλη τους ήταν/είναι δηλωμένοι ομοφυλόφιλοι κι έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό με αυτό το τραγούδι, κατά τη δεκαετία με τις βάτες.

Καμία ελπίδα

Καμία ελπίδα είναι όταν είσαι πχ στη Θεσσαλονίκη και απλώνεις τα ρούχα στο σχοινί, αλλά ξέρεις πως δεν πρόκειται να στεγνώσουν ποτέ, με τόση υγρασία. Άρα δεν είναι κάτι εντελώς καινούριο για αυτήν την πόλη, που στα δυο είχε σχιστεί, με το επιτελικό σχέδιο αποκλεισμού της αστυνομίας το Σάββατο. Κι είναι διαρκώς υγρή, σαν το χέρι των ποιητών (που υμνούνε της πατρίδας το χαμό), για αυτό κι οι Αθηναίοι τη θεωρούν τόσο ερωτική. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή, για να μην καταλήξεις (εκτός από υγρή) κι απαυτωμένη.
Αθήνα τιμημένη, ο Άρης/ΠΑΟΚ (και γενικά οποιοσδήποτε, δεν έχει και τόση σημασία) δεν πεθαίνει.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει... ξαποσταίνει... ξαποσταίνει... και... εντάξει μωρέ, χαλλαρά, θα τη βρούμε την άκρη.

Καμία ελπίδα είναι ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν προχτές κάτι σαν πανεξόρμηση κι έπιασαν διάφορα κεντρικά σημεία με το υλικό τους και τα όργανά τους: Ξύπνα, (αταξική) σκοπιά, κτλ. Γιατί η μεταφυσική φυτρώνει με λίπασμα το πτώμα της ελπίδας. Που αναγεννιέται όμως ως αυταπάτη κι αυτή πεθαίνει τελευταία από όλους.

Καμία ελπίδα είναι το εμπόριο ελπίδας και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της ΠΦΑ, που ούτε καν μεγάλα δεν ήταν, αλλά ακόμα και τα μικρά προϋποθέτουν μεγάλες, ριζικές αλλαγές, στο σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο.
Η καμία ελπίδα έρχεται, δηλ ήρθε (είδε, νίκησε), για να περάσει από όλα τα στάδια του πένθους και να φτάσει στην αποδοχή και την απάθεια.
Ήσουν η ελπίδα μας, κοφτερή λεπίδα μας, πήδα-πήδα-πήδα μας.

Καμία ελπίδα είναι το πολιτικό θράσος της ΔΦΑ που βάζει στην ίδια πρόταση κάτι και το αντίθετό του, για να το αναιρέσει, Προστατεύουμε και αξιοποιούμε τη δημόσια περιουσία. Σαν την προστασία που δίνει ο νταβατζής στα κορίτσια του, καθώς τα αξιοποιούν οι πελάτες του. Αλλά διαφέρουμε από τους προηγούμενους και το σαξές στόρι του ξεπουλήματος. Εμείς δεν ξεπουλάμε, είμαστε μάγκες και τους τα παίρνουμε (βλέπε ΟΣΕ, τηλεοπτικές άδειες, κτλ).

Μια κυβέρνηση που μας δουλεύει στην ψύχρα για το δημόσιο χαρακτήρα του ΑΔΜΗΕ (που θα τον μοσχοπουλήσει μες στο 17') και τα λεφτά από τις άδειες, που είναι δεσμευμένα (όταν και εφόσον τα πάρει) στις μνημονιακές υποχρεώσεις.
Σανό για άλογα (όντα που τους πιστεύουν).

Που ψάχνει απεγνωσμένα παραδείγματα να πιαστεί για να αποδείξει την ειδοποιό διαφορά της από τους προηγούμενους, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του. Και ξαφνικά αντικρίζει την παραλία και ένα θαλάσσιο μέτωπο, οπότε θεωρεί πολύ καλή ιδέα να προσπαθήσει να καρπωθεί και να παρουσιάσει για δικό του επίτευγμα την προσπάθεια του Πελετίδη και της κόκκινης διοίκησης του Δήμου Πατρέων.

Που λέει πως το κοινοτικό κεκτημένο ευνοεί τα εργασιακά κι ετοιμάζεται να το χρησιμοποιήσει στο επόμενο νομοσχέδιο. Λες κι ο αντεργατικός κατήφορος των τελευταίων ετών ήρθε ως εξαίρεση στον ευρωπαϊκό κανόνα της εξαθλίωσης και τη γενική κατεύθυνση της ΕΕ. Στα εργασιακά μόνο το ΔΝΤ είναι προφανώς νεοφιλελεύθερο, αλλά γίνεται κι αυτό φίλος και σύμμαχος, στο ζήτημα του χρέους.
Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, που λένε και στο αριστεροχώρι.

Που εξακολουθεί να παίζει το καμένο χαρτί του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στους κακούς Γερμανούς (παλιά ήταν οι Μερκελιστές, αλλά τώρα τους περιορίσαμε στο Σόιμπλε). Κι άντε να δεχτώ (υπόθεση εργασίας) πως η Αριστερά δεν είναι ακριβώς (ή δεν είναι μόνο) γεωγραφικός όρος, γιατί έχει και ένα ιστορικό φορτίο, που ο καθένας το χρησιμοποιεί καταπώς τον βολεύει, για να κάνει τη λεζάντα του. Ο ευρωπαϊκός νότος όμως; Ούτε αυτός είναι γεωγραφικός όρος;

Κι ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο το Σάββατο λες να ήταν πωρωμένοι αντι-γερμανοί; Ή μήπως το ξανθό γένος του Βορρά (που είχε την τιμητική του στη ΔΕΘ) και δε γουστάρει συμμαχίες με τον Νότο; Μπορεί βέβαια να ήταν ο Μπάμπης ο Σουγιάς κι ο Γιάννης ο Πεταλούδας που δε γουστάρουν αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες και ανίερες χαμουτζίδικες συμμαχίες (σαν αυτές που έχει ο Ιβάν).

Μια κυβέρνηση που διαλαλεί την πραμάτειά της (πάρτε καλέ, τζάμπα είναι), τιμώντας Ρώσους και Κινέζους επιχειρηματίες (η ΟΑΚΚΕ τώρα ξανα-δικαιώνεται) σε μια πόλη, όπου στήθηκε πρόσφατα το άγαλμα μιας βασίλισσας που ανήκε στη δυναστεία των Ρομανόφ!

Και όπου έγινε ένα φιλικό μεταξύ Ρώσων και Ελλήνων βετεράνων, με τον Κούδα να συμβουλεύει τον Τσίπρα να μάθει να κάνει προσποιήσεις, για να τις χρησιμοποιήσει ενάντια σ' αυτούς που μας κάνουν κουμάντο (που προφανώς είναι κάποιοι άλλοι, εκτός χώρας, μπορεί και εξωγήινοι)! Πάλι καλά που δεν του είπε κι ο Βάσια ότι πρέπει να μάθει να κάνει (πολιτικές) ντρίπλες. Να το παίζει πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε ρεαλιστής και πότε αριστερός με ευαισθησίες. Μάθε μπαλίτσα απ' τον άρχοντα...

Μάθε μπαλίτσα από τους πραγματικούς άρχοντες

Καμία ελπίδα είναι και ότι πολύς κόσμος εξακολουθεί να τρώει αμάσητο το κουτόχορτο ή και να το υπερασπίζεται ενεργά. Ότι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, τις φοράνε οικειοθελώς ή για να βγάλει τα προς το ζην. Κι ότι αυτός που το καταγγέλλει είναι ο Καραμέρος στο Τουίτερ...

Καμία ελπίδα

Η μεγάλη πορεία

Που δεν ήταν του Μάο, ούτε (μόνο) του Πελετίδη, αλλά όλου του κόσμου που την αγκάλιασε και την έκανε δική του υπόθεση.

Ναι, αλλά δεν είναι λίγο παλιομοδίτικο μέσο, από τα χρόνια του Λαμπράκη και της ΕΔΥΕ (που υπάρχει ακόμα, αλλά και το όνομά της ακόμα παραπέμπει σε άλλες εποχές, με τελείως διαφορετικό διεθνή συσχετισμό); Και τι είναι σύγχρονο και της μόδας δηλαδή; Να κάθεσαι στον καναπέ και να κάνεις αφ' υψηλού κριτική από το πληκτρολόγιό σου; Ό,τι έκαναν δηλ οι υποτιθέμενοι αμύντορες της "παλιάς γραμμής", που ειρωνεύονταν τον ποδαρόδρομο του μέλλοντός μας.

-Δεν μπορώ άλλο, θα γίνω ΝΔ, να μην χρειάζεται να τρέχω πουθενά, όπως έλεγε γελώντας ιδρωμένη μια σφισσα. Ή έστω ΛαΕ, να τρέχει με τη σημαία της, μόλις δει τηλεοπτικές κάμερες, για να πάρει τα λεπτά δημοσιότητας που (δεν) της αντιστοιχούν.

Ε ναι λοιπόν, το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία, δωρεάν μπουκαλάκια νερό από το δήμο Χαϊδαρίου και μπόλικο ξεποδάριασμα. Και ιδρώτα και Ρεξόνα και αγώνα. Αλλά δε θα μυρίζει ποδαρίλα, όπως κάτι διαδικτυακοί υπόνομοι. Και δε θα έρθει μόνο του, νέτο-σκέτο, στο πιάτο μας, αν δεν κινήσουμε εμείς να το βρούμε. Και μόνο όσοι κινήσουν, μπορούν να νικήσουν (κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει). Μόνο αυτοί που κινούνται και δε μένουν στάσιμοι στον καναπέ ή τις ιδεολογικές εμμονές τους, δικαιούνται να κάνουν λάθη, πατώντας πχ καμιά φορά τη γραμμή. Όπως γινόταν δηλαδή χτες στην πορεία από το Χαϊδάρι, που ένας Πατρινός σφος έτρεχε πάνω κάτω, κατά μήκος των μπλοκ, για να παραμείνουμε στις δικές μας λωρίδες κυκλοφορίας και να μην έχουμε κανένα ατύχημα: τη γραμμή σύντροφοι, μην πατάτε τη γραμμή.
Είτε από τη μία είτε από την άλλη λωρίδα όμως, η αντίσταση και ο αγώνας είναι μονόδρομος.

Η κε του μπλοκ έπιασε την πορεία από το Χαϊδάρι, στην υποδοχή της και τα τελευταία της χιλιόμετρα, που ήταν μάλλον και τα πιο εύκολα, καθώς ο ενθουσιασμός έσβηνε την κούραση και τα χιλιόμετρα από το κοντέρ, οι θερμές αντιδράσεις του κόσμου έδιναν φτερά στα πόδια κι οι πεζοπόροι ένιωθαν πως έχουν τη δύναμη να πάρουν ποδαράτα και την επιστροφή για την Πάτρα, συναντώντας ξανά όλους τους φίλους που έκαναν στη διαδρομή. Ή εναλλακτικά να συνεχίσουμε για Βρυξέλλες, όπως (αντι)πρότεινε για να τρολάρει η δημοτική παράταξη του Σύριζα στην Πάτρα, πιστεύοντας πως λέει κάτι πραγματικά έξυπνο κι αποστομωτικό.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, αύριο θα ανέβει στο μπλοκ ένα μικρό κείμενο που συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα και επεισόδια από την τελική ευθεία της πορείας -αν και όσοι την έπιασαν από την αρχή, θα είχαν σαφώς περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πουν (μπορείτε εδώ να διαβάσετε ένα άλλο κείμενο αποτίμησης). Σήμερα θα σταθούμε λίγο ακόμα στη σημασία και τον απόηχο της μαραθώνιας πορείας. Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα, που δεν πρέπει να έχει ιστορικό προηγούμενο στη χώρα μας -και όχι μόνο- ή στον αιώνα μας συνολικά.

Ο Πελετίδης είπε στο Σύνταγμα πως ο δήμος δε διοργάνωσε τη μαραθώνια πορεία, επειδή δεν είχε τι άλλο να κάνει ή γιατί δεν ήξερε πώς αλλιώς να παραδώσει την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της ανεργίας στις αρχές και το κοινοβούλιο. Έκαναν την πορεία για να αναδείξουν ένα από τα πιο καυτά μέτωπα, που αγγίζει κάθε λαϊκό σπίτι, να αφυπνίσουν τον κόσμο με έναν πρωτότυπο τρόπο, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τη μίζερη ρουτίνα του, και κεντρίζει το ενδιαφέρον του. Και μεταξύ άλλων, για να θέσει προ των ευθυνών τους κάτι αριστερούς ευαίσθητους που περιορίζονται σε γενικές διακηρύξεις συμπάθειας προς τους άνεργους και γενικές διαπιστώσεις για την ταξική σύνθεση της κοινωνίας μας, χωρίς να ξεκαθαρίζουν με ποιο στρατόπεδο συντάσσονται. Τώρα που το κόμμα καταθέτει πρόταση νόμου με τις προτάσεις του Δήμου Πάτρας, θα αποδείξει ο καθένας πόσο ειλικρινής και έμπρακτη είναι η συμπάθειά του, ή αν μένει τελικά στο τσάι και συμπάθεια.

Κάποιοι λένε πως το πρόβλημα της ανεργίας δε λύνεται με πορείες και συμβολικές κινήσεις. Όπως δε λύνεται και με διαδικτυακές κορόνες κι αναλύσεις -πχ σαν κι αυτή που διαβάζετε. Λύνεται μόνο όταν ενώσουν μυριάδες τη φωνή τους και κατέβουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Κι όταν καταφέρουν να τραβήξουν μαζί τους όσους έστεκαν μέχρι χτες απαθείς κι αδιάφοροι. Καλή ώρα σαν τους κατοίκους μερικών περιοχών από τις οποίες πέρασε η πορεία, ρίχνοντας το σπόρο της σε πόλεις και χωριά με συντριπτικά αρνητικό πολιτικό συσχετισμό, για να σπάσει το τείχος της προκατάληψης, αλλά και της δικής τους απομόνωσης. Γιατί είναι ξεχασμένοι κι από το θεό, κι ας βρίσκονται μόλις σε απόσταση μερικών λεπτών από την πρωτεύουσα. Κάτι που φαίνεται ακόμα κι απ' την τραγική εικόνα της εθνικής οδού, που συνδέει την Αττική με το τρίτο αστικό κέντρο της Ελλάδας, πέρα από όλα τα άλλα προβλήματα.

Η μαραθώνια πορεία που κορυφώθηκε κι ολοκληρώθηκε χτες ήταν μια γενική εξέταση (τσεκ απ) για τη φυσική κατάσταση του κινήματος. Προφανώς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι και σκληραγωγημένοι, για να βγάλουμε τρέχοντας τον ανήφορο που έχουμε μπροστά μας. Αλλά δεν είμαστε και στον πάτο, όπως οι διάφοροι Σίσσυφοι που τρέφονται με φρούδες ελπίδες και ξεκινάνε πάντα από το μηδέν -για να μείνουν εκεί. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό, κανένα μεγαλύτερο αποκούμπι από το σύντροφο δίπλα σου, το σταθερό του βήμα, την παρουσία του που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις και να μην τα/τον παρατήσεις ποτέ.

Μπροστά μας είναι η μάχη της επικείμενης 48ωρης απεργίας. Και η ψυχολογία των συντρόφων είναι σαφώς ανεβασμένη μετά απ' όσα προηγήθηκαν την τελευταία βδομάδα. Σαν το ηθικό των πεζοπόρων χτες, στην τελική ευθεία προς το Σύνταγμα. Κι ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό.

Διαπλεκόμενοι Α.Ε

Η ανία είναι κάπως σχετική έννοια.

Κάποιοι βρίσκουν πχ βαρετές τις ομιλίες του γγ στη βουλή, γιατί δεν (τους) δίνει ωραίες ατάκες, του στιλ "αλητάμπουρα, θα μου ζητήσεις συγνώμη στα τέσσερα", δε λέει κάθε τρεις και λίγο οικουμενική κυβέρνηση, ως φάρμακο για πάσα νόσο, δεν έχει καν το στοιχείο της τραγικής ειρωνείας, που χαρίζει πχ ο Θεοδωράκης, όταν μιλάει εναντίον της διαπλοκής. Άσε που πάει να κάνει σφαιρική ανάλυση... θέλει να τα πει όλα και μας την έχει σπάσει μωρέ -που λέει κι ο Ζαραλίκος στους Απαράδεκτους, (άμα είναι μάγκας, ας τραγουδήσει χέβι μέταλ) στο επεισόδιο όπου ο Σπύρος είχε ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή, για να πάρει πολιτική γραμμή από τον Παπασταύρου.

Για να βαριέσαι κάτι βέβαια, πρέπει να το γνωρίζεις καλά και να μη χρειάζεται να το ξανακούσεις. Σαν τα παιδιά που έχουν μάθει να διαβάζουν, προτού πάνε στο σχολείο (και αυτό θεωρείται μεγάλο παιδαγωγικό λάθος) ή τους σφους στα ιδεολογικά μαθήματα, που γνωρίζουν ήδη τι είναι διαλεκτικός υλισμός. Διαλεκτικός υλισμός είναι... είναι.... Άλλο αν δεν είναι και τόσο εύκολο να το εξηγήσεις και καταλήγεις να το περιγράφεις με χειρονομίες και νεύματα, όπως ο Κωνσταντίνου το προφιτερόλ.

Αλλά είναι ζήτημα πόσοι γνωρίζουν -κι αν ναι, έχουν αφομοιώσει- τις αναλύσεις που σνομπάρουν. Ότι δηλ το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα είναι συνυφασμένο με τη σαπίλα της διαφθοράς και των σκανδάλων. Το οποίο σημαίνει πως δεν τρέφουμε (πλέον) αυταπάτες για κάθαρση στα πλαίσια του συστήματος, αλλά δεν αδιαφορούμε για τις βρομιές που βγαίνουν στην επιφάνεια και τις αξιοποιούμε για να καταδείξουμε τη σαπίλα του κόσμου της εκμετάλλευσης.

Εμείς πάλι από τη δική μας σκοπιά, βρίσκουμε εντελώς βαρετό και προβλέψιμο το κακόγουστο σόου που στήνεται στη βουλή, γιατί έχει χειρότερες ατάκες, αισθητική και περισσότερους σημιτάνθρωπους κι από τους Διαπλεκόμενους Α.Ε., που έπαιζαν παλιά στο Σταρ. Και βασικά απευθύνεται σε μικρά και μεγάλα παιδιά, με νηπιακή πολιτική σκέψη, που θα φάνε αμάσητο σανό και τα σοκολατάκια που κερνούσαν οι νεοδημοκράτες (μας κακομαθαίνεται κύριε Κούλη) για να γιορτάσουν την καλή εμφάνιση του Μητσοτάκη (;) με τη γελοιογραφία του Αρκά.



Που αν είχε χιούμορ δηλ ο γγ, έπρεπε να καταθέσει κι αυτός στα πρακτικά της βουλής το άλμπουμ "ο καλός λύκος" και να πει ότι τέτοιοι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια και ότι δεν μπορούμε να βάλουμε τη λυκοσυμμαχία να φυλάει τα πρόβατα. Αν και οι λαοί μόνο τέτοιοι δεν είναι, κι ας τους σερβίρουν τέτοια κακόγουστα σόου, για να έχουν την ψευδαίσθηση πως κυβερνιούνται δημοκρατικά.

Και πώς να μην κερνάνε άλλωστε οι δεξιοί; Ξέρεις τι είναι να έχεις απέναντί σου, ως κυβέρνηση, το Μητσοτάκη με τη Ζίμενς και το Σταύρο με τον Μπόμπολα, και να μην καταφέρνεις να κερδίσεις τις εντυπώσεις, γιατί βγαίνουν στη φόρα τα δικά σου, Κουρής, Χωνί, Παπαγγελόπουλος, κτλ;
Αξία ανεκτίμητη. Ή μάλλον 5,5 δις, με τη λυπητερή να έρχεται πάλι σε εμάς.

Κι αν είναι να μιλήσουμε με παραπολιτικούς όρους, πιο πολύ ενδιαφέρον έχει να σταθούμε στην ανεξήγητη παρουσία στα ορεινά της βουλής του Δημήτρη Διαμαντίδη, που βραβεύεται αύριο από την Ευρωλίγκα. Και να ανοίξουμε μπασκετική κουβέντα για την αξία του, για να κάνω εγώ τον κακό αιρετικό Κουκουέ και να πω ότι είναι υπερτιμημένος, χαϊδεμένο παιδί των ΜΜΕ, από τους μεγαλύτερους γκρινιάρηδες των γηπέδων κι ούτε κατά προσέγγιση στο επίπεδο της ευρωπαϊκής αφρόκρεμας (Γκασόλ, Νοβίτσκι, Πάρκερ), ούτε καν του Σπανούλη, κατά τη γνώμη μου.

Στα υπεροπτικά σνομπ σχόλια για το ΓΓ και το κόμμα, μπορούμε να προσθέσουμε και τα ανόητα χάχανα για την πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ για την ανεργία και το ύψος του επιδόματος (στα 600 ευρώ). Δεν ξέρω αν κάποιοι το βρίσκουν ουτοπικό κι ανεφάρμοστο, αλλά τα 600 ευρώ είναι ακριβώς το 80% των 751 ευρώ που υποσχόταν ο Σύριζα για βασικό μισθό. Κι είναι άκρως διδακτικό κι αποκαλυπτικό να βλέπεις πως από δικούς του υποστηρικτές κυρίως προέρχονται οι καγχασμοί.

Έχουν πάντως και πολύτιμες εφεδρείες, όπως το συντάκτη της ΕφΣυν, που ανακαλύπτει πως η πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ ευνοεί απλώς τους βιομήχανους και τη μαύρη εργασία (από τις καλύτερες στιγμές της Οακκε κι ίσως έτσι να αδικώ την τελευταία)! Και το διαδικτυακό υπόνομο που θεωρεί την πρωτοβουλία του δήμου Πατρέων και τη μαραθώνια πορεία ενάντια στην ανεργία, συμβολικό hapenning εφήμερου εντυπωσιασμού!
Κρίμα που δεν είχαν προλάβει άλλες εποχές, να πουν και για τα συμβολικά χάπενινγκ του Λαμπράκη πχ, που δεν οδήγησαν πουθενά.

Το μέλλον μας έχει σίγουρα πολύ δρόμο, τραχύ κι ανηφορικό. Αλλά προσπερνάει όλους αυτούς που δεν επέλεξαν απλά άλλο δρόμο, παρά κουράστηκαν και το ρίχνουν στην αφ 'υψηλού κριτική, για να εξασφαλίσουν πολιτικό άλλοθι.

Σήμερα όλοι στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ για το ασφαλιστικό.
Το Σαββατοκύριακο ξεκινάει η μαραθώνια πορεία κατά της ανεργίας, από την Πάτρα στην Αθήνα. Ενώ στο ενδιάμεσο υπάρχει κι η απεργία στο δημόσιο τομέα, στις 7 Απρίλη.

Τα χρόνια της Θεσσαλονίκης

Ο τίτλος είναι παρμένος από κάποιο κείμενο του Σπαρίλα νομίζω, τον καιρό που δεν ήταν πατέρας, σοβαρός συντάκτης κι είχε ακόμα πλάκα. Αλλά αναφέρεται σε κάτι τελείως διαφορετικό, κι ας ήταν κάπως δύσκολο μέχρι πρότινος να ξεχωρίσεις το δεξιό, ενωτικό εξωκοινοβούλιο από το Σύριζα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης.

Το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι κάτι σαν την 3η Σεπτέμβρη της εποχής μας, αλλά χιλιόμετρα πίσω της όχι μόνο πολιτικά, για τους προωθημένους στόχους που δεν έχει, αλλά κι ως γενική συγκρότηση. Η αυθεντική διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη μπορεί να δανειζόταν στοιχεία από διάφορες αναλύσεις, να τα παπαγάλιζε μηχανικά και να τα μαγείρευε σε μια ωραία ιδεολογική σούπα, αλλά είχε αξιώσεις προγραμματικού κειμένου. Ενώ το σημερινό ΠτΘ (που πάλιωσε ήδη, για να το λέμε σημερινό) δεν είναι ολοκληρωμένο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά περιγραφή των πρώτων (που αργότερα απέκτησαν ορίζοντα τετραετίας) άμεσων μέτρων-κινήσεων της νέας κυβέρνησης. Αλλά είναι τέτοιο το επίπεδο τη εποχής, που αυτή η έλλειψη ολοκληρωμένης στρατηγικής ανάλυσης θεωρήθηκε συγκεκριμένη (και κοστολογημένη υποτίθεται) πολιτική πρόταση που πλεονεκτούσε σε σχέση με την αφηρημένη επαγγελία του σοσιαλισμού.
Κάθε εποχή έχει το ΠαΣοΚ, τις αυταπάτες και την 3η Σεπτέμβρη που της αξίζει.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό το (βασικά ενιαίο μες στην ποικιλότητά του) αμάλγαμα συγκεντρωνόταν -και πιθανότατα το κάνει ακόμα- συχνά στο "Μανιφέστο", μια καφετέρια πάνω από τη Ροτόντα, όπου συναντάμε το πρόσωπο των ημερών: τον προσωπικό φίλο του Τσίπρα, αναρχικό και μέλος της ΚΠΕ του Σύριζα, Νίκο Καρανίκα. Κι αν κάναμε αυτή τη συζήτηση μια πενταετία πριν, θα φάνταζε πολύ δύσκολο να αποδομήσεις πολιτικά την εικόνα που είχαν για αυτόν κάποιοι θαυμαστές του -που δεν ήταν απαραίτητα Συριζαίοι: αντιρρησίας συνείδησης, που φυλακίστηκε μάλιστα για τη στάση του κι οργανώθηκε ένα κίνημα αλληλεγγύης, στα πλαίσια της οποία είχαν δώσει κι οι Τρύπες μια συναυλία.
Καλή ώρα σαν τον Κομάντο Κουκουρούκου Εντροπίας (ΚΚΕ), που θα το θυμούνται οι παλιότεροι αναγνώστες της κε του μπλοκ ως σχολιαστή, να προτείνει μεταξύ άλλων την πολιτική ανάλυση του Καρανίκα και το σύστημα-πεταλούδα, όπως εκθέτει στο προσωπικό του ιστολόγιο.

Όσοι έχουν περάσει από τη ΛΔ του Βορρά, μπορεί να έχουν ακούσει, ζήσει, επιβεβαιώσει διάφορα σκηνικά με πικάντικη, κουτσομπολίστικη νότα για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε δικαιολογημένα να χαρακτηριστεί μια εκδοχή "αριστερού Ψινάκη" -με τα εισαγωγικά να αφορούν περισσότερο τον επιθετικό προσδιορισμό κι όχι το όνομα. Θα ήταν όμως τελείως φτηνό και άδικο να στηρίξει κανείς σε αυτές τις ιστορίες ή σε κάποια τιτιβίσματα την πολιτική απαξίωση ενός ατόμου που δήλωνε αναρχικός Συριζαίος (κατά το "αναρχικός τραπεζίτης" του Πεσόα), αλλά τότε ελάχιστοι το έβρισκαν προβληματικό. Κι όμως από μια άποψη, ο Καρανίκας παραμένει συνεπής σε αυτό που ήταν κι απλώς υπηρετεί αυτό που πιστεύει από μια υπεύθυνη θέση, χωρίς να είναι λέρα που κυνηγάει καριέρα.

Θα περιοριστώ λοιπόν να αναφέρω κάτι πιο πολιτικό, που μου είχαν μεταφέρει στο μεσοδιάστημα των διπλών εκλογών του 12', όταν το ακαταμάχητο επιχείρημά του για να πείσει τους θαμώνες του Μανιφέστου να ψηφίσουν Σύριζα ήταν πως έπρεπε να τον βγάλουν κυβέρνηση, προτού κλείσει το ρήγμα που άνοιξε το Μάη, για να αιφνιδιάσουν την αντίδραση πριν προλάβει να οργανώσει τις δικές της αντιστάσεις και την... αντεπανάσταση.
Και μιλάμε, να φανταστείς, για τις εκλογές όπου κάποιοι Συριζαίοι σχεδόν πανηγύριζαν που δεν τις πήραν. Μην το πεις ούτε του Παππά! Μόνο ο Λαζαρίδης που δε βγήκε να πει: ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι...
Αλλά αυτά τα ηττοπαθή τα διαδίδει ο Βαρουφάκης

Έστω και δια της τεθλασμένης πάντως μπαίνει ένα ζήτημα για τη στελέχωση κάθε χώρο (και βασικά του δικού μας που μας ενδιαφέρει άμεσα), τα προσόντα του έμψυχου δυναμικού, κτλ. Που για εμάς δεν αρκεί να είναι το καλύτερο βιογραφικό της χώρας (Βαρουφάκης, Μητσοτάκης, κτλ), για να διεκπεραιώσει τεχνοκρατικά μια δουλειά. Πρέπει να έχει προσόντα που αποκτούνται μόνο με την καθημερινή τριβή, την επαφή με τις μάζες, εντός κι εκτός κινήματος. Και παράλληλα να συσπειρώνει τα καλύτερα μυαλά και τα πιο αξιόλογα στοιχεία στο χώρο του, πχ σε έναν επιστημονικό κλάδο. Τα τυπικά προσόντα κάθε άλλο παρά αδιάφορα μας είναι, ιδιαίτερα αν μπουν στην υπηρεσία του αγώνα και δώσουν τα φώτα τους, εμπλουτίζοντας μια ανάλυση, αναπτύσσοντας τη θεωρία, κοκ.

Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης (και όχι άλλης μιας) ανάρτησης. Που θα δείχνει μεταξύ άλλων πως το άτομο δεν υποτάσσει την προσωπικότητά του στο σύνολο, αντίθετα αναδεικνύεται από αυτό. Μέσα από την αστείρευτη πηγή του μαζικού κινήματος ξεπηδάν κι αναπτύσσονται καινούριοι ήρωες, νέες μορφές και πρωτοπόρες, ηγετικές φυσιογνωμίες.

Σε μια παρόμοια απάντηση μπορεί να καταλήξει κι η έρευνα των μεταπτυχιακών φοιτητών του πανεπιστημίου του Μπορντώ, που έχουν υποβάλει αίτημα να έρθουν στην Πάτρα και να διερευνήσουν το ερώτημα αν ένας άνθρωπος μπορεί να σηκώσει το ανάστημά του σε ένα σύστημα.

Σαφώς και μπορεί αλλά όχι μόνος του. Για να θυμηθούμε ένα παλιό διαφημιστικό, αν θέλεις να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά, μην πιεις Σπράιτ (γιατί ούτε γουλιά) ή κοιτάξέ το, γιατί ποιος θυμάται σήμερα δηλ τον Γκραντ Χιλ και θέλει να του μοιάσει;
Αλλά αν θέλεις να γίνεις σαν το δήμαρχο Πάτρας, κατά το καρναβαλικό σύνθημα "κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ", χρειάζονται πολύ περισσότερα. Να γίνεις κομμουνιστής, να αφιερωθείς στον αγώνα, να μαζκοποιήσεις το ταξικό κίνημα και να οργανώσεις την πάλη του.

Αν πάλι θες να είσαι μια απλή ψωνάρα, νάρκισσος κι εγωπαθής, τότε το πρότυπό σου είναι ο Βαρουφάκης. Που απασχόλησε πρόσφατα το βρετανικό κοινοβούλιο, επειδή έγινε σύμβουλος του Κόρμπιν. Αυτό η χαριτωμένη σύγκριση του Μάο με το Μίκυ Μάους, σε συνδυασμό με τις αναζωπυρωμένες -πλην παραδοσιακές- εισοδιστικές αυταπάτες του αντίστοιχου αγγλικού ΣΕΚ για τους Εργατικούς, μου θύμισαν πάντως συνειρμικά το μπλογκερικό προφίλ του Κόκκινου Πρίσματος, με το Μίκυ Μάο και τις "καυτές τροτσκίστριες", ως αγαπημένη του ταινία. Ο οποίος βέβαια διάβαζε το μπλοκ, όσο αυτό ήταν μόδα στο εξωκοινοβούλιο, στα χρόνια της Θεσσαλονίκης...
Και να πώς κλείνει ο φαύλος διαλεκτικός κύκλος μιας ανάρτησης...

Υστερόγραφα

Δεν είναι πως μια εικόνα ισοδυναμεί πάντα με χίλιες λέξεις (αυτό το λένε συνήθως όσοι βαριούνται να γράψουν), αλλά τα παρακάτω σκίτσα καθιστούν περιττή τη δική μου φλυαρία. Κι η αλήθεια είναι πως η επικαιρότητα των ημερών έχει εμπνεύσει μερικά πολύ μεστά και δυνατά -από πολιτική άποψη πρωτίστως- σκίτσα στον Πάνο Ζάχαρη.
(Παρεμπιπτόντως, φέισμπουκ έχετε; Αν ναι, ακολουθήστε τον Πάνο, για να μην πέφτετε μόνο τυχαία πάνω στη δουλειά του -που δεν εξαντλείται στα σκίτσα. Και εάν πάλι δεν τον ακολουθείτε, τότε γιατί το έχετε και δεν το κλείνετε;)

Οι Νατοϊκοί δεν είναι απλώς ιεραπόστολοι της δημοκρατίας και του πολιτισμού*. Δεν εξανθρωπίζουν μόνο τα αλλόχρωμα δίποδα βάρβαρα ζώα που υποτάσσουν κι εξημερώνουν (άλλο αν αυτοί εξόπλισαν και δημιούργησαν τους τζιχαντιστές). Οι άνθρωποι είναι κομμουνιστές-αναρχικοί, που καταργούν σύνορα (με των λαών το αίμα να λειτουργεί ως μπλάνκο αυτή τη φορά), διαλύουν τα κράτη, κοκ. Πώς να μη γοητευτεί λοιπόν από αυτό το ριζοσπαστικό πνεύμα μια γνήσια, αριστερή κυβέρνηση σαν την ελληνική; Με τι καρδιά να αποχωρήσει από τη νατοϊκή λυκοσυμμαχία; (Λες σε αυτούς να αναφερόταν προφητικά ο Παλαμάς όταν ρίμαρε τους λύκους με τους μπολσεβίκους;)

(*θα έγραφα βαδίζοντας στα χνάρια του Μεγαλέξανδρου, αλλά εκεί θα κολλούσε και η φράση-θέση για τον πρώτο έλληνα ιμπεριαλιστή -ή μήπως ήταν η Αθήνα αυτή;- και ως αντίλογος η διαφορά του imperium από το μονοπώλιο. Αλλά φοβάμαι ότι μερικοί θα μπερδευτούν χειρότερα ή ανεπανόρθωτα. Εδώ δε βγάζουν άκρη για τα πιο σύγχρονα και τον ιμπεριαλισμό του Λένιν, πόσο μάλλον...

-Πρόσφατα το Ατέχνως φιλοξένησε αυτό το κείμενο, με τον πολύ εύστοχο τίτλο "οι κακοί είναι στη φυλακή", τόσο πετυχημένος που σχεδόν ζηλεύω-θυμώνω που δεν το σκέφτηκα προτού το διαβάσω.
Οι κακοί είναι στη φυλακή κι όσοι είναι εκτός τους κυνηγάει ο Λούκι-Λουκ. Εκτός κι αν έχουν δηλ κάποιο καλό δικηγόρο, σαν τον Κούγια (που είναι από μόνος του πειστήριο ενοχής) και την τυφλή, ανεξάρτητη δικαιοσύνη -που ξέρει όμως να μυρίζει το χρήμα, για να προσανατολιστεί σωστά και να ξεχωρίζει τους πλούσιους- να παίρνει το μέρος σου.

Για την ακρίβεια: οι κακοί γλιτώνουν σχεδόν πάντα τη φυλακή, αν μπορούν να εξαγοράσουν την ποινή τους ή την εύνοια των δικαστών. Εκτός κι αν πρέπει να βρεθεί κάποιος αποδιοπομπαίος τράγος να θυσιαστεί προσωρινά, για να εξιλεωθούν οι υπόλοιποι. Καλή ώρα όπως ο Ρουπακιάς, που έμεινε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, μέχρι να γίνει η δίκη του. Θα μας ταράξουν στη νομιμότητα...

Προχτές όμως είχαμε άλλη μια αστυνομική επιτυχία με τη σύλληψη μιας συμμορίας επαγγελματιών μπαχαλάκηδων. Οι πιο πολλοί δημοσιογράφοι στάθηκαν στη συμμετοχή τους σε αθλητικά επεισόδια, που μπορεί να παρουσιαστεί και ως προβοκάτσια εναντίον των αγαθών και τίμιων ΠΑΕ. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που ξεχώρισαν τη συμμετοχή τους στην προβοκάτσια του Πολυτεχνείου, όταν ήθελαν να την πέσουν θεωρητικά στους Κνίτες, αλλά τους μπέρδεψαν με τους Εαακίτες και λοιπές δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου, που βρήκαν στο δρόμο τους. Κι ακόμα λιγότεροι σκέφτηκαν να ρωτήσουν αν όλοι αυτοί λειτουργούσαν μόνοι τους ή είχαν κάποιον πίσω τους να τους πληρώνει και να τους συντονίζει.

Με τούτα και με εκείνα πάντως καθίσταται τραγικά επίκαιρη η προλεκάλτ ταινία χούλιγκανς (και ας έβγαλε από τις τάξεις της ένα χρυσαυγίτη Πετρόχειλο) με το κοινωνικό μήνυμα που έχει, στο πνεύμα της εποχής, για τους λόγους και τους παράγοντες που καλλιεργούν το χουλιγκανισμό. Αλλά και αυτή η παλιότερη ανάρτηση της ρένας δουρου-τι (όπως πρόλαβε να σημειώσει Ο 4.14, που είναι μία μέρα μπροστά από τις αναρτήσεις) με τίτλο: Μπόχουμ δέρνουμε;

Σε άλλα υστερόγραφα του δελτίου μας:
-δείτε εδώ μια ανάρτηση από το ιστολόγιο "σπασμένο παράθυρο" που έκανε τον κόπο να μαζέψει σε μια ανάρτηση όλο το συντροφικό μένος του ρ/σ στο Κόκκινο εναντίον του Πελετίδη (ούτε να τους πλήρωνε κάποιος).
-γελάστε άφοβα με τη διαδήλωση των Συριζαίων έξω από την πρεσβεία της Αυστρίας και με την έναρξη του συνεδρίου του Ποταμιού, που επιβεβαιώνει πως το τριώδιο άνοιξε.

-Επίλογος με τη συγκλονιστική φωτογραφία που κάνει σήμερα το γύρο του διαδικτύου. Έγραψα χτες ότι κάποιες σκηνές από τη μετακίνηση των προσφύγων είναι σχεδόν βιβλικές. Σήμερα οι αυτονόητοι συνειρμοί είναι με τα έπη και την Αινειάδα του Βιργίλιου, για τον πολεμιστή που κουβαλούσε στην πλάτη του το γέροντα πατέρα του, για να τον σώσει από τα ερείπια της Τροίας που καταστρεφόταν.

Άλαλα τα χείλη των ασεβών

Η φωτό είναι παρμένη από το προφίλ του φωτογράφου Γιάννη Μπεχράκη στο τουίτερ

Όλα τα σφυριά

...μαζί και τα δρεπάνια στα μπλόκα, Να βαρέσουν στην ίδια κατεύθυνση, στην οργάνωση και την προετοιμασία για την επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας.

-Το πολύ καλό σποτάκι που ετοίμασε το ΠΑΜΕ για την απεργία.

Το κείμενο από τον κυριακάτικο Ριζοσπάστη, που κωδικοποιεί μερικά βασικά σημεία για το πώς και το γιατί.

Αυτή η απεργία έχει μεγάλη σημασία να πετύχει και ταυτόχρονα να ξεχωρίσουν για τη μαζικότητά τους τα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ την ερχόμενη Πέμπτη, γιατί:

Το σχέδιο - λαιμητόμος της κυβέρνησης πρέπει να πάρει απάντηση. Να γίνει καθαρό με τη μαζική συμμετοχή στην απεργία ότι οι εργαζόμενοι και όσοι θίγονται από αυτό δεν παζαρεύουν κανένα μερεμέτι, κανένα φτιασίδωμα. Οτι το μοναδικό αίτημα που εκφράζει τις αγωνιστικές τους διαθέσεις είναι να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, να μην φτάσει καν στη Βουλή.

Το σχέδιο αυτό νομιμοποιεί τις περικοπές που έγιναν προηγούμενα στις συντάξεις, τις αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, τη συρρίκνωση των παροχών σε Υγεία - Πρόνοια. Ακόμα κι αν δεν πρόσθετε κανένα καινούργιο μέτρο,και μόνο το γεγονός ότι επιχειρεί να κλείσει κάθε συζήτηση για ανάκτηση των απωλειών που είχαν ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι από τα χρόνια της κρίσης, είναι λόγος ικανός για να απορριφθεί στο σύνολό του. Οι εργαζόμενοι, τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να συμβιβαστούν με το «ό,τι έγινε έγινε», με το «τίποτα δεν αλλάζει». Εκεί ποντάρει η κυβέρνηση για να σπείρει απογοήτευση, να κουράσει, να εκτονώσει αντιδράσεις.

Να απορριφτεί η προπαγάνδα της κυβέρνησης περί «δικαιοσύνης» και «αναδιανομής». Το σχέδιό της είναι βαθιά ταξικό υπέρ του κεφαλαίου και αυτό είναι που πρέπει να καθορίσει τη στάση των εργαζομένων και του λαού. Αν το νέο Ασφαλιστικό προστεθεί στα μέτρα που έχουν νομοθετηθεί έως τώρα, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι θα χάσουν ακόμα περισσότερα, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αντίστροφα, το κεφάλαιο θα βγει κερδισμένο από την προσαρμογή της Ασφάλισης και των συντάξεων στο σημερινό άθλιο επίπεδο των μισθών και των εργασιακών σχέσεων, που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Να αποκρουστεί η δόλια προσπάθεια της κυβέρνησης να διαιρέσει τους εργαζόμενους και να δημιουργήσει αντιπαλότητες με άλλα λαϊκά στρώματα. Όσο διευρύνονται οι αντιδράσεις στο αντιασφαλιστικό της σχέδιο, τόσο δυναμώνει η κυβερνητική προσπάθεια να στρέψει τους μελλοντικούς συνταξιούχους απέναντι στους παλιούς, τους νέους εργαζόμενους ενάντια στους παλιότερους, αυτούς που δεν έχουν τίποτα ενάντια στους λιγότερο φτωχούς, τους άνεργους ενάντια σ' αυτούς που βγάζουν έστω κι ένα μεροκάματο, τους αυτοαπασχολούμενους ενάντια στους αγρότες. Ποντάρει στον «κοινωνικό αυτοματισμό», τον οποίο προκλητικά σκεπάζει με το μανδύα της «δικαιοσύνης». Το σχέδιο της κυβέρνησης μοιράζει «δίκαια» τις συνέπειες σε συνταξιούχους και ασφαλισμένους, παλιούς και νέους, εργαζόμενους και άνεργους. Δεν αφήνει κανέναν απ' έξω, ανεξάρτητα από ηλικία, επάγγελμα, κλάδο και τομέα δουλειάς.

Να χάσει η κυβέρνηση κάθε έρεισμα στο κίνημα για ελιγμούς. Οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στους αυτοαπασχολούμενους και μισθωτούς επιστήμονες συμμετέχουν ήδη πρόθυμα σε διάλογο με την κυβέρνηση, παζαρεύουν επιμέρους αλλαγές που αφήνουν ανέγγιχτο τον πυρήνα της αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Στον προθάλαμο του διαλόγου, χωρίς η κυβέρνηση να αποσύρει το Φορολογικό και το Ασφαλιστικό, βρίσκονται και κάποιοι «πρόθυμοι» αγροτοσυνδικαλιστές. Την ίδια ώρα, οι πλειοψηφίες σε μεγάλες εργατοϋπαλληλικές Ομοσπονδίες συντηρούν το συντεχνιασμό, υπερασπίζονται την εξαίρεση του κλάδου τους από το συνολικότερο σχέδιο των ανατροπών, παζαρεύουν με την κυβέρνηση πίσω από κλειστές πόρτες και της δίνουν πάτημα να εκτονώσει αντιδράσεις και να επιτεθεί με μεγαλύτερη σφοδρότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Η απεργία πρέπει να δημιουργήσει προϋποθέσεις για παραπέρα κλιμάκωση των αγώνων. Δεν είναι μόνο το Ασφαλιστικό και η διαφαινόμενη πρόθεση της κυβέρνησης να το τρενάρει όσο μπορεί για να κουράσει το κίνημα. Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη και γίνονται σε βάρος του λαού. Είναι η αναδιαρθρώσεις στην Υγεία, στην κρατική διοίκηση, στην Παιδεία. Κυρίως είναι τα Εργασιακά, που ανοίγουν παράλληλα με τα μέτρα ενάντια στην Κοινωνική Ασφάλιση. Η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η παραπέρα περιστολή των συνδικαλιστικών ελευθεριών, το χτύπημα στο δικαίωμα της απεργίας και η νομοθέτηση της ανταπεργίας, η παραπέρα αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων πρέπει να συναντήσουν ισχυρά εμπόδια από τους εργαζόμενους και το λαό. Είναι γραμμάτια προς το κεφάλαιο και την ανταγωνιστικότητά του, που η κυβέρνηση θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να ξοφλήσει.

Ο απεργιακός ξεσηκωμός, το σταμάτημα της παραγωγής, αυτό δηλαδή που πονάει πραγματικά το κεφάλαιο, θα σηματοδοτήσει ότι περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν την ανάγκη και τη δυνατότητα αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, την ανάγκη ενίσχυσης της συμμαχίας με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, η επιτυχία της απεργίας θα δώσει θάρρος στη μικρομεσαία αγροτιά να συνεχίσει με μεγαλύτερη ορμή τον αγώνα που δίνει στα μπλόκα για να επιβιώσει. Εργατικά σωματεία που επισκέπτονται τους αγρότες αυτές τις μέρες για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό, όπως και τα συλλαλητήρια που διοργανώνουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στις πόλεις, για να εκφραστεί έμπρακτα η συμπαράσταση στην αγωνιζόμενη μικρομεσαία αγροτιά.

Η επιτυχία της απεργίας θα δημιουργήσει καλύτερους όρους για να ανοίξει πιο πλατιά στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα η συζήτηση για την πραγματική διέξοδο, που μπορεί να υπάρξει μόνο αν υποστεί ρήγματα, κλονιστεί και τελικά ανατραπεί ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης. Το παράδειγμα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι αποκαλυπτικό. Όλες οι ανατροπές που έγιναν στο παρελθόν, ήταν αναγκαίες για το κεφάλαιο, άλλοτε για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, άλλοτε για να την ενισχύσει σε συνθήκες κρίσης. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Το κεφάλαιο και το κράτος τους δεν πρόκειται να παραιτηθούν από την προσπάθεια να επιβάλλουν τους κατώτερους δυνατούς όρους ασφάλισης και συνταξιοδότησης, να τα μετατρέψουν από κοινωνικά δικαιώματα σε ατομική ευθύνη. Χρειάζεται σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, οργάνωση με αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης, δυνατό εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία και ισχυρό ΚΚΕ, για να μπουν εμπόδια στις ανατροπές, να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές. Κοινωνικο-ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα στο ύψος των σύγχρονων αναγκών μπορούν να υπάρξουν μόνο αν τα μέσα παραγωγής γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία και ο σχεδιασμός της οικονομίας πάψει οριστικά να έχει για κριτήριο τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων.

Το σποτάκι του κόμματος για την αντιασφαλιστική ανατροπή.

Μην τους φοβάσαι

Το πανό του συνδικάτου ΟΤΑ Λάρισας, που έκλεψε την παράσταση σε μια πρόσφατη κινητοποίηση.

Και οι πρώτοι διδάξαντες (εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον): οι αρτινοί σφοι από το εντυπωσιακό πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ, το Μάη του 2010, όταν η αισιοδοξία ήταν ακόμα στα ύψη. Εκεί που πρέπει να φτάσει και τώρα δηλ, πατώντας σε γερά πόδια.

Υστερόγραφο

Αν ακόμα και τα αστικά μέσα αναγκάζονται να παραδεχτούν έναν κομμουνιστή δήμαρχο και την αύξηση της δημοτικότητάς του στο λαό της Πάτρας, όλα τα σημάδια δείχνουν πως κάτι πολύ καλό κι ελπιδοφόρο συμβαίνει στους κόκκινους δήμους.

Είναι γνωστό ότι στον Κώστα Πελετίδη αρέσει να έχει μία άμεση επαφή με τους δημότες και τους πολίτες της Πάτρας. Για αυτό, άλλωστε, είναι και ένας από αυτούς που δίνει πάντα το παρών στις λαϊκές συνελεύσεις που γίνονται σταδημοτικά διαμερίσματα του Δήμου.

Εκεί ο Δήμαρχος Πατρέων, εισπράττει την αγάπη του κόσμου που αναγνωρίζει σε αυτόν ανεξάρτητα από πολιτικές απόψεις και κομματικές ιδεεολογίες, την ανιδιοτέλειά του και την διάθεση για να προσφέρει.

Σε μία τέτοια συνέλευση πήγε το βράδυ της Τετάρτης στο ανατολικό διαμέρισμα, σε μία συνέλευση όπου ο κόσμος δεν χωρούσε στην αίθουσα. Ο καθένας που έπαιρνε τον λόγο για να μιλήσει ξεκινούσε πρώτα δίνοντας τα συγχαρητήρια του στον Δήμαρχο για την προσπάθεια που κάνει και στη συνέχεια έλεγε αυτά που ήθελε.

Είναι χαρακτηριστικό και αυτό της εκτίμησης που του τρέφει ο κόσμος, αφού είναι ίσως το μοναδικό πρόσωπο που έχει ασχοληθεί με τα κοινά της Πάτρας που δεν διστάζει να δίνει απολογία στον λαό “face to face”.

Η εκτίμηση βέβαια του κόσμου έχει σαν αποτέλεσμα και τις συνεχείς επιθέσεις που γίνονται προς την δημοτική αρχή και τον ίδιο, κυρίως από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της Νέας Δημοκρατίας.

Η ουσία πάντως μέχρι στιγμής είναι μία: Η δημοτικότητα του Δημάρχου μέσα στον 1,5 αυτό χρόνο της θητείας του έχει εκτοξευτεί, όχι μόνο στην Πατρινή κοινωνία, αλλά και στο πανελλήνιο. Για πολλούς, στον 1,5 αυτόν χρόνο, είναι ίσως η κορυφαία αυτοδιοικητική προσωπικότητα...

Καίγομαι

Η σημερινή ανάρτηση αποτελείται από πολλά μικρά μεταμοντέρνα θραύσματα, που απασχόλησαν τις προηγούμενες μέρες την επικαιρότητα, αλλά δε βρήκαν τη θέση τους σε κάποια μεγάλη αφήγηση.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο γγ περιόδευσε στην Κρήτη, και στα πλάνα της ΕΡΤ (που προσαρμόζουν την κλασική φράση στα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας) εμφανιζόταν με ένα βαθύ μπορντώ-κόκκινο χρώμα, που πλησίαζε τη μελιτζανί φάτσα του Ομπράντοβιτς και βασικά έχει δύο πιθανές εξηγήσεις. Είτε κάποιο τεχνικό πρόβλημα και μια κάμερα από τα χρόνια της πρώτης "αλλαγής", είτε την παραδοσιακή κρητική φιλοξενία, όπου δε γίνεται να προσβάλεις τους ανθρώπους και να μην πιεις μαζί τους ένα ποτηράκι ρακή, άλλο ένα να πάνε τα φαρμάκια κάτω, ένα ακόμα για τις βαθιές ρίζες του κόμματος στο λαό, άλλη μία τα ίδια από την αρχή στο επόμενο χωριό της περιοδείας, και μετά καταλήγει σαν το σύνθημα ττου κοινού για το ανκόρ του καλλιτέχνη στις συναυλίες. Κι άλλο, κι άλλο...
Κι έτσι εξηγούνται κι οι φωτό του 902 από την περιοδεία, όπου πάντα εμφανιζόταν κι από (ακόμα) ένα ποτηράκι.

Ο γγ όμως ξεσηκώνει πάθη και στις ανώτερες τάξεις, αν κρίνει κανείς από τον ενθουσιασμό με τον οποίο τον υποδέχτηκε η Ζωή Λάσκαρη, στο τέλος της θεατρικής παράστασης όπου πρωταγωνιστεί (συναισθήματα που αποτυπώνονται και στα φωτογραφικά στιγμιότυπα παρακάτω) αλλά και από τον ντόρο που δημιούργησαν πιθανότατα στο περιβάλλον της, όχι γιατί φοβήθηκαν μην προδώσει την τάξη της κι ακολουθήσει το παράδειγμα του Ένγκελς, αλλά ίσως γιατί ασεβούσε προς την οικογένειά της και το δράμα της στον εμφύλιο.

Το πιο εντυπωσιακό κατά τη γνώμη μου είναι ότι παραδόξως κι ως εξαίρεση στον κανόνα, οι αντιδράσεις για μια τέτοια συνάντηση προκλήθηκαν στην απέναντι όχθη και όχι από τους δικούς μας γκρινιάρηδες (στους οποίους μπορώ να συμπεριλάβω και την κε του μπλοκ): τι γύρευε εκεί ο γγ (που γενικά δώστου θέατρο και την ψυχή του πάρε), γιατί πήγε να δει τη συγκεκριμένη παράσταση, που δεν πρέπει να έχει και κάνα ιδιαίτερο μήνυμα, κτλ. Η γνωστή κομμουνοφρένεια...

Στην καρναβαλική Πάτρα τώρα, οι κομμουνιστές είναι τόσο κακοί και καπετάν-Μιζέριες, που τα έχουν βάλει με τις Απόκριες. Πότε αναβάλλουν την έναρξη του καρναβαλιού, πότε ξεφεύγουν από το κλίμα Μύκονοοοοος των πάρτι της ΔΑΠ, και γεμίζουν τις εκδηλώσεις με θολοκουλτουριάρικα μηνύματα, ενώ υπάρχουν έγκυρες πηγές που μας πληροφορούν ότι σχεδιάζουν να απαγάγουν τον άγιο-Βασίλη και το κουνελάκι του Πάσχα. Αλλά ας τους λουστεί ο Πατρινός λαός που τους ψήφισε και αν δε διορθώσει το λάθος του, στην πρώτη ευκαιρία, θα τους κάνει να αποθρασυνθούν. Να δεις Ζωή, που αυτοί μέχρι και δικτατορία του προλεταριάτου να μας φέρουν! Να το πεις και στο Φαίδωνα το Γεωργίτση.

Σε αυτό το μήκος κύματος κινείται ένα (ας το πούμε) άρθρο που δημοσιεύτηκε σε πατρινή ιστοσέλιδα και γράφτηκε από μια εκπρόσωπο των... ανεξάρτητων πρώην αρχών, που έχασαν τη μαρμίτα με το μέλι και τις μιζούλες και ψάχνουν τρόπους να την ξαναβρούν. Εξίσου διδακτικά και διασκεδαστικά είναι κάποια έμμισθα σχόλια που ακολουθούν το κείμενο, του τύπου "Πελετίδοφ".

Υπό άλλες συνθήκες όλα αυτά θα ήταν απλώς αφορμή για χάζι και χαβαλέ. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε όμως την εκστρατεία υστερίας που ξεκίνησε εναντίον της κόκκινης δημοτικής αρχής και κορυφώνεται τώρα με την απόφαση του Πελετίδη να φτιάξει ένα αποτεφρωτήριο, για όσους δεν επιθυμούν την ταφή. Ευχόμαστε σε όλο αυτό το σινάφι να μην είναι περαστικά (τα αίτια της γκρίνιας του) και συνεχίζουμε σε άλλα νέα του δελτίου μας.

Στο εθνικό θέατρο ανεβαίνει μια παράσταση βασισμένη σε ένα βιβλίο του Ξηρού. Ο οποίος ωστόσο δεν έχει ιδιαίτερη συγγραφική κλίση, γι' αυτό και με ένα συναγωνιστή καταλήξαμε τιτιβίζοντας στην εκτίμηση ότι το βιβλίο του Κουφοντίνα έχει σαφώς πιο πολύ ζουμί και βαθιά μηνύματα, για να γίνει μέχρι και ταινία του Παπακαλιάτη. Όλοι ΠαΣοΚ ήταν άλλωστε κάποτε κι όλοι για το σοσιαλισμό αγωνίζονται.

Πέρα από το χαβαλέ πάντως, είναι σημείο των καιρών και της κοινωνίας (και βασικά των κυρίαρχων ΜΜΕ που διαμορφώνουν στερεότυπα) πως οι αντιδράσεις αφορούν την υποτθέμενη νομιμοποίηση της τρομοκρατίας, και όχι την πραγματική κατάσταση που περιγράφει ο Ξηρός για τα βασανιστήρια που υπέστη και την απαράδεκτη μεταχείριση που επιφυλάσσει στους κρατούμενούς του το αστικό κράτος δικαίου.

Το πράγμα αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρον, αν ισχύει η πληροφορία πως τελικά το έργο θα σταματήσει να ανεβαίνει, μολονότι παιζόταν κανονικά εδώ και δύο βδομάδες -οπότε και οι αντιδράσεις δεν ήταν τόσο καινούριες. Το καινούριο στοιχείο όμως ήταν η επίσημη τοποθέτηση της πρεσβείας (μία είναι η πρεσβεία στη χώρα μας) κι η άμεση συμμόρφωση προς τας υποδείξεις...

-Αν σας αρέσει να διαβάζετε διασκεδαστικά κείμενα, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε κι αυτό του Ζουράρι, όπου μιλάει για κυβέρνηση υπό κατοχή και βρίσκει αναλογίες μεταξύ της κυβέρνησης και του αντάρτικου της αντίστασης, το 43', όταν δεν ήταν ακόμα αρκετά δυνατό για να σώσει τον ελληνικό λαό από τις γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις.
Βροντάει ο Όλυμπος, τρίζει η Γκιώνα...

Εφόσον λοιπόν έχουμε κάτι σαν κυβέρνηση του βουνού -και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα, αλλά θα το εκτιμήσουμε, όταν το χάσουμε, γιατί είμαστε αχάριστοι- ο Καμμένος είναι πιθανότατα κάτι σαν το Ζέρβα στο Γοργοπόταμο, ή το Σαράφη, και η μόνη διαφορά είναι πως δεν έχουμε όπλα, ούτε κάποιον 'παράξενο πόλεμο', γιατί έχει υπογραφεί ήδη, με σχήμα πρωθύστερο, η δική τους Βάρκιζα.
Όχι άλλη Βάρκιζα, όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλη πυρίκαυστη Ελλάς...

Είχα προγραμματίσει κι ένα μικρό σχόλιο για το μαυσωλείο του Λένιν και το διπλό παιχνίδι που παίζει ο Πούτιν, με τις αμφίσημες δηλώσεις του, καλύτερα όμως να μην το στριμώξω στον επίλογο και να το δούμε ξεχωριστά.
Ας κλείσουμε λοιπόν με την επέτειο των 8 χρόνων χωρίς το Χριστόδουλο και τους άξιους σημερινούς συνεχιστές του (η σπορά μένει κι ας φεύγουν οι ζευγάδες) με τον κληρικό της Γλυφάδας, που αφόρισε λέει το ζίου-ζίτσου και το καράτε. Περιμένω να δω το σκεπτικό της απόφασης, για να καταλάβω γιατί εξαιρούνται οι άλλες πολεμικές τέχνες -εκτός κι αν αυτές τις έχουν προλάβει άλλοι...
Αλλά τέτοιοι ασεβείς που είστε και γελάτε, θα πέσει φωτιά να σας κάψει μια μέρα. Στο αποτεφρωτήριο του Πελετίδη...