Ο καραγκιόζης και το πλεόνασμα

Αυτές τις ημέρες παρακολουθούμε ένα ακόμα κοινοβουλευτικό θέατρο σκιών, που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο της ανάρτησης: «ο καραγκιόζης και το πλεόνασμα». Θα το φάμε, θα το πιούμε, θα το μοιραστούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Και οι χατζηαβάτηδες της κυβέρνησης με το λογιστικό πλεόνασμα και την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πλειοδότησαν σε δουλικότητα στην τάξη που υπηρετούν και τις πολυχρονεμένες πολυεθνικές –που έβαλαν μεταξύ άλλων στο μάτι την υγεία και τα πολυιατρεία του εοπυυ- και υπερψήφισαν το πολυνομοσχέδιο. Αβάντι μαέστρο!

Είδαμε μια παράσταση με τη συνήθη πλοκή και δράση: τεταμένο κλίμα, νταηλίκι, βαριές κι ασήκωτες κουβέντες, που γράφουν καλά στην κάμερα, ατάκες από φώσκολο και διαλιανίδη –που ζουν μες στις καρδιές μας: αυτό το «πουστόγερος» προς τον κακλαμάνη πχ είναι απευθείας βγαλμένο από τη δεκαετία με τις βάτες, με τον μπένι καμικάζι και άγριο νιάτο να έχει καταπιεί το γαρδέλη και να θυμίζει την κλασική σκηνή από τα τσακάλια: με θυμάσαι ρε πούστη;

Και με το σενάριο να διαρρέει και να φτάνει στα χέρια του καμμένου, που βρήκε σε φωτοτυπίες της βουλής σημειωμένες τις ατάκες του αδώνιδος.

Γίναμε στο ίδιο έργο θεατές, που είχε ωστόσο πρωτότυπα ευρήματα κι ευφάνταστη υπόθεση: με την κυβέρνηση να ορίζει με διατάγματα και με εντολή σαμαρά τη διάρκεια του φρέσκου γάλακτος και με την αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να ρίξει την κυβέρνηση με προτάσεις μομφής ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να μεμφθεί, ως γενική πρόβα για την πολιτική καταγγελία του μνημονίου. Κι αυτό θεωρείται νίκη της δημοκρατίας και του συντάγματος, σε αντίθεση με την καταπάτηση του κανονισμού της βουλής.
Είναι δίδαγμα όμως για όλους αυτούς, που λένε συχνά ότι χρειαζόμαστε μόνο ένα νόμο, που θα εξασφάλιζε την τήρηση των νόμων –που κι αυτό δηλ λάθος είναι, αλλά τέλος πάντων. Όταν εμείς λέμε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», δεν εννοούμε στενά την εργατική νομοθεσία και τα μέτρα που θα ψηφιστούν, αλλά κυρίως τον εργάτη που θα επιβάλλει το δίκιο του με τη δύναμη και την εξουσία του. Όχι με λόγια, με έργα, το άδικο πολέμα, όπως έγραφε κι ο ποιητής.

Αν το φρέσκο γάλα μπορούσε να ρίξει την κυβέρνηση, θα ήταν παράνομο και θα το έκαναν μακράς διάρκειας –σαν τη νομιμότητα που ζητούσε για το κόμμα μια μειοψηφική ομάδα στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του. Αλλά η κυβέρνηση αυτή είναι υψηλής παστερίωσης με εισαγόμενα στηρίγματα, αποτελούμενη από πολιτικά παχύδερμα, που δεν ιδρώνει εύκολα το αυτί τους. Άλλο αν εμείς οι αναίσθητοι γελάμε και δεν καταλαβαίνουμε πόση ευαισθησία χρειάζεται για να ψηφίσει κανείς αυτά τα μέτρα και να σηκώσει το βάρος της κρίσης, όπως οι βουλευτές του πασόκ –γιατί αυτοί πρωτίστως το σηκώνουν κι όχι ο άνεργος, ο μισθοσυντήρητος κι ο χαμηλοσυνταξιούχος.

Αυτό λέμε και στις ανακοινώσεις τους βενιζέλος και παπανδρέου, που έκαναν έναν άτυπο διαγωνισμό πολιτικής ευαισθησίας. Κάτι που πρέπει να τους έμεινε κατάλοιπο από τη μεταξύ τους διαμάχη στις εσωκομματικές εκλογές του πασοκ, για την ανάδειξη προέδρου, όπου το μέγκα μας είχε γανιάσει και τα γκάλοπ της ανατροπής ρωτούσαν τον κόσμο: 'ποιος από τους δύο θεωρείτε πως είναι ο πιο… ευαίσθητος;' κι άλλα τέτοια παρόμοια, εξόχως σοβαρά και πολιτικά.

Θαυμάσαμε λοιπόν και πρωταγωνιστές, βγαλμένους από τα ντοκιμαντέρ-αγιογραφίες του θεοδωράκη –και οσονούπω και με τον ίδιο το σταύρο- που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι, αλλά προσφέρουν στιγμές γέλιου στον πικραμένο λαό. Όπως ο αλέξης που έγινε κινηματικός και οδήγησε το κοινοβουλευτικό του ασκέρι στη λαοθάλασσα των συριζαίων έξω (και κάποιους διακοσμητικούς από το εξωκοινοβούλιο που καπελώθηκαν) αλλά δεν μπορούσε ούτε καν τη γροθιά του να κουνήσει πειστικά στο ρυθμό των συνθημάτων. {Και όταν λέμε λαοθάλασσα, όλα σχετικά είναι, έτσι; Θυμάμαι σε μια ιστορία του γκοσινί με την τάξη του μικρού νικόλα, που θα έπαιζε ένα θεατρικό και μοίρασαν τους ρόλους, αλλά είχαν πρόβλημα με την χορωδία, γιατί ο εύσωμος αλσέστ ήθελε να κάνει μόνος του το πλήθος}.

Ή σαν τον άλλο κινηματικό, το γιωργάκη, που μια φορά ήταν να κάνει κι αυτός μια... ηρωική πράξη, αλλά τα μπέρδεψε, γιατί δεν είχε μάθει καλά το σενάριο: "όχι στο δύο –για τις τράπεζες- ναι στο τρία –μα δεν υπάρχει τρία κύριε πρόεδρε". Και μετά απάντησε αντιγράφοντας κατ’ ουσίαν την επιστολή του μπένι, προσθέτοντας μόνο το «πράγματι» για να μην κάνει πάλι κάποιο λάθος και γελοιοποιηθεί. Και δεν ψήφισε λέει το άρθρο, γιατί δεν του το επέτρεπε η θέση του, ως πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς. Και γέλασαν και τα τσιμέντα.

Και πιο δίπλα ο ψαριανός, που μόνο στο μεθυσμένο μυαλό του πανούτσου παραμένει αριστερός και επαναστάτης, αλλά παλιότερα έπαιζε στο ραδιόφωνο τον ύμνο της διεθνούς –όχι της σοσιαλιστικής- και το παντιέρα ρόσα και πήγαινε σε τηλεοπτικά πάνελ με κόκκινα λάβαρα, αλλά τώρα που η δημαρ είναι στο ενάμισι με δύο παρά, ανησυχεί πως δε θα μπορεί να πέρδεται πια στης βουλής τα έδρανα και λοξοκοιτάζει προς την ελιά και την κυβέρνηση.

Κι ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν μια ανταλλαγή ψαριανού-παπανδρέου μεταξύ δημαρ και ελιάς, κατά τα ποδοσφαιρικά πρότυπα, για να μη διαταραχτούν οι πολιτικές ισορροπίες του τόπου. Αλλά όπως λέει κι ο μώμος, φαντάζεσαι τον ψαριανό με κολλητή στολή ποδηλάτη και το γαπ dj να παίζει ζαμπέτα στο νέο κόσμο;

Ληγμένα γάλατα, ληγμένα χημικά στους διαδηλωτές, κυβερνήσεις με ημερομηνία λήξης, «φρέσκα» πολιτικά προϊόντα με κατεψυγμένο λόγο για ληγμένα μυαλά. Ψάχνεις να βρεις μια αρχή κι ένα τέλος σε όλα αυτά και καταλαβαίνεις πως πρέπει να τους τελειώνουμε πριν μας τελειώσουν –και δεν εννοώ προφανώς εκείνο το συλλαβιστό «τε-λειώ-σα-τε» του δεινού ρήτορα και δημεγέρτη τσίπρα. Γιατί η άρχουσα τάξη διακατέχεται από μια επίμονη 'τελειομανία' με τις λαϊκές κατακτήσεις και την εργατική τάξη που βλέπει τις δικές της αντοχές να τελειώνουν και δίνει τον τελευταίο χορό του ζαλόγγου. Ενώ η κυβέρνηση εξαγγέλλει το τέλος του μνημονίου και την αρχή της ανάπτυξης, μαζί με το τέλος της ιστορίας και των διαδηλώσεων, που απαγορεύτηκαν, με εντολή σαμαρά.

Αλλά κάθε τέλος μνημονίου είναι και μια καινούρια αρχή. Κι αυτό το ξέρει από πρώτο χέρι ο λαός – σίσσυφος με τις θυσίες χωρίς τέλος και αντίκρισμα. Κι αν θέλει να βάλει μια τελεία σε αυτό πρέπει να οργανώσει τον αγώνα του μαζί με ένα δυνατό κόμμα για να μη μείνουν οι αντιδράσεις μας χωρίς πολιτικό στίγμα και σημεία στίξης, αλλά με το στίγμα της πρώτης γενιάς που έζησε χειρότερα από την προηγούμενη και θα παραδώσει έναν ακόμα χειρότερο κόσμο στις επόμενες. Πρέπει να μπει ένα τέλος στα ψέματα και τις αυταπάτες -μέρα που 'ναι-, να έχει αρχή και τέλος ο αγώνας μας, όπου η αρχή αναφέρεται στο στρατηγικό στόχο της εξουσίας και το τέλος στο σκοπό για έναν κόσμο χωρίς φτώχια, κοινωνική αδικία κι εκμετάλλευση.

Ψάχνεις να βρεις και κάτι καινούριο να σχολιάσεις, σε μορφή χρονογραφήματος, αλλά τι ανατροπή να συμβεί σε μια θεατρική παράσταση που ανεβαίνει χρόνια τώρα, χωρίς ιδιαίτερες παραλλαγές, σαν τη μέρα της μαρμότας. Απαγόρευση διαδηλώσεων, όπως στην επταετία, πρωτογενές πλεόνασμα για πρώτη φορά από το εθνοσωτήριο 43’, γενόσημα πολιτικά μορφώματα με τα ίδια χαρακτηριστικά, γιατί τα πρωτότυπα φθάρηκαν πολιτικά, αλλά είχαν εγγύηση και στα αλλάζει η αντιπροσωπεία: έναν τζήμερο γιατί δεν πέρασε η μπογιά της δράσης και της ντόρας, ένα ποτάμι στη θέση της φούσκας των οικολόγων και τη δημαρ και το όλον πασόκ που είναι σαν εκείνο το μακάβριο ανέκδοτο με τη μικρή αννούλα (από την προεκλογική του ανδρέα) που μετά την έκρηξη (κρίση) πήγε παντού, σε όλα τα αστικά κόμματα και δανείζει στελέχη και το πολιτικό του dna σε άλλα βιώσιμα –σαν το χρέος- σχήματα.

Και ο μαρινάκης, που προαλείφεται για νέος μπερλουσκόνι –εκεί δηλ που απέτυχε ο βγενόπουλος- και έχει συγκριτικά με τον καβαλιέρε πιο πολλά πρωταθλήματα και πολύ περισσότερα κιλά, αλλά σαφώς λιγότερα τσάμπιονς λιγκ, ροζ σκάνδαλα και βασικά, κανάλια –προς το παρόν τουλάχιστον.

Η ώρα μπορεί να άλλαξε, τα χρόνια να περνάνε, αλλά το σκηνικό παραμένει καταθλιπτικά ίδιο. Και αντί να εξεγείρεται με αυτό ο λαός, νευριάζει με τους κριτικούς της παράστασης που επισημαίνουν τα κακώς κείμενα και «λένε τα ίδια και τα ίδια, κολλημένοι στον 19^ο αιώνα». Ενώ αν είχες μια ασυνέπεια ρε παιδί μου κι άλλαζες συνεχώς θέσεις, σαν πολιτικό εκκρεμές, λέγοντας πχ ότι δε θα στηρίξεις ένα νομοσχέδιο, για να το ψηφίσεις κανονικά κι αδιαμαρτύρητα στη συνέχεια, θα είχε τουλάχιστον λίγο σασπένς το όλο θέμα.

ένεκα της ημέρας

Υγ: καλή δύναμη σήμερα στους συντρόφους που θα βρεθούν στο δρόμο για να σπάσουν την απαγόρευση των διαδηλώσεων και τις κόκκινες ζώνες. Λίγη προσοχή μόνο στις κόκκινες γραμμές, που έχει χαράξει με ζέση ο κουβέλης. Τόσο κόπο έκανε ο άνθρωπος, μην πάει έτσι τζάμπα.

Υγ2: η κε του μπλοκ επαναφέρει δοκιμαστικά στα δεξιά του μπλοκ το θεσμό της ψηφοφορίας, όπου μπορείτε να απαντήσετε κι εσείς στο ερώτημα «ποιον θεωρείτε μεγάλη μορφή –του κινήματος κι όχι μόνο;»

Κείνο που με τρώει

Τούτες τις μέρες που ο καύσωνας μας κυνηγά το φεστιβάλ της οργάνωσης ταξιδεύει μουσκεμένα χιλιόμετρα στην ελληνική επικράτεια και βαδίζει ολοταχώς προς την κορύφωσή του τον επόμενο μήνα με το τριήμερο της αθήνας.

Εν τω μεταξύ στη λδ του βορρά το πρόγραμμα κι οι συμμετοχές για το τριήμερο της θεσσαλονίκης έχουν οριστικοποιηθεί. Με μια πρώτη ανάγνωση το μάτι στέκεται σε μερικά καινούρια ονόματα –όπως ο μηλιώκας στο αφιέρωμα στο λοΐζο, η φριτζήλα και η καλημέρη, ή οι κατσιμιχαίοι- και σε μερικές πιο παραδοσιακές αξίες –χειμερινοί κολυμβητές, λάκης στη μαθητική σκηνή (!), κ.ά.

Γενικώς δηλ, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Με την έννοια ότι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες –με εξαίρεση τον τοτέμ- θα μπορούσαν να έχουν έρθει και πριν από είκοσι χρόνια. Οπότε προσφέρονται μάλλον για να θυμηθούν οι παλιοί τα νιάτα τους, παρά για να ‘ρθουν σε επαφή με τα ακούσματα της σύγχρονης νεολαίας. Αν και αυτό δεν είναι τόσο δική μας ευθύνη, ούτε ακριβώς προβληματικό, αν σκεφτεί κανείς τι πορεία είχε το ελληνικό τραγούδι τα τελευταία χρόνια –κι ειδικά την τελευταία δεκαετία. Αυτό βέβαια είναι μια άλλη κουβέντα που ξεφεύγει από το θέμα μας.

Με μια πιο προσεκτική ματιά ωστόσο, αυτό που ξεχωρίζει είναι το πρόγραμμα του παιδότοπου, όπου παίζει η παράσταση με τον επικό τίτλο: ο καραγκιόζης και η λαϊκή αντεπίθεση. Βγαλμένος από τις καλύτερες παραδόσεις της στρατευμένης τέχνης και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Η παράσταση αυτή ακολουθεί στο πρόγραμμα μια συζήτηση με θέμα: πώς να εξηγήσουμε την κρίση στα παιδιά, περίπου όπως η πράξη ακολουθεί τη θεωρία. Η εκλαΐκευση τέτοιων θεμάτων στα παιδιά είναι πολλές φορές εξίσου δύσκολη με την εκλαΐκευση στον απλό κόσμο και τις παιδικές συνειδήσεις που αρνούνται πεισματικά να ωριμάσουν και να αποκτήσουν ταξικό κριτήριο. Μπλέκονται σε εκβιαστικά ψευδοδιλήμματα, που καταλήγουν να ισχύουν και τους δύο πόλους (ευρώ ή δραχμή, νδ ή σύριζα) και σε φτηνούς λαϊκισμούς, που δίνουν επιφανειακές ερμηνείες στα προβλήματά του, κολακεύοντας την άγνοιά του: για όλα φταίνε οι μετανάστες, κι οι τριακόσιοι ίδιοι είναι, έλα μωρέ τώρα το ξέρουμε και το κουκουέ, τέλος, τα πάντα όλα.

Κι εδώ μπαίνει ο ρόλος του παιδαγωγού, που είναι σχεδόν ταυτόσημος με το ρόλο του κομμουνιστή και πρέπει να έχει μεταδοτικότητα κι υπομονή –χωρίς να γίνεται φορτικός και κολλητήρι. Να εξηγεί τα βαθιά νοήματα με απλά παραδείγματα, που να τα καταλαβαίνει το κοινό του. Να το βοηθά να ξεχωρίσει τις διάφορες παραστάσεις, την ουσία από το φαινόμενο, την αιτία από το αποτέλεσμα και την κρίση από το μνημόνιο.

Το μνημόνιο γέννησε την κρίση, ή το αυγό την κότα; Τι είναι η κρίση; Ποιο σύστημα τη γέννησε; Ποιος έφερε το μνημόνιο; Είναι όντως ενιαίες η κοινωνία και η πατρίδα ως έννοιες; Τι είναι ταξική πάλη και πού είναι η δική μας θέση; Ποια τάξη βρίσκεται πίσω από τα όργανα της τάξης και πώς θα χτυπήσουμε αυτή αντί για τα δεκανίκια της;

Το θέατρο σκιών είναι ένα ξεχασμένο είδος τέχνης, που εκλείπει σταδιακά, μαζί με το κοινοτικό κεκτημένο στην ελλάδα και τη συλλογική μνήμη του λαού μας, αλλά μπορεί να διδάξει πολλά στα παιδιά.

Για τον κοινοβουλευτικό μπερντέ με τα σκιώδη υπουργικά συμβούλια και τις σκιαμαχίες χωρίς αντίκρισμα. Για την τρομοκρατία στην αγορά εργασίας (ή εργατικής δύναμης για την ακρίβεια), όπου κάθε υπάλληλος καλείται να γίνει σκιά του εαυτού του, και να δρα σα μαριονέτα, ομιλούν εργαλείο χωρίς υπόσταση. Για το φοβισμένο λαό που δε βλέπει φως στο τούνελ και (χωρίς φως) μετρά τον ίσκιο του που πόντο-πόντο χάνει. Ονειρεύεται με μικρές νοθείες σαν τον καραγκιόζη, αλλά τρέμει τον ίσκιο του. Απογοητεύεται πιο γρήγορα κι από τη σκιά του, και πάνω στην απογοήτευσή του κάνει διάφορες άκρως απογοητευτικές επιλογές και γοητεύεται από αυτούς που θα τον απογοητεύσουν τρισχειρότερα, όταν έρθουν στα πράγματα.

Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.

Ατολμία κι απογοήτευση. Καμία σχέση με bold&beautiful (τόλμη και γοητεία) λιάνα μου. Μόνο παρά τρίχα φαλακροί (bald) κι αυτή [η τρίχα] μένει ζωντανή μέχρι νεωτέρας, μέχρι τα επόμενα μέτρα του μνημονίου. Πέντε τρίχες του έμειναν του καραγκιόζη του έλληνα, μα μυαλό μικροαστού και ψυχολογία της μαντάμ σουσού, που μεγαλοπιάνεται και νομίζει ότι δεν ανήκει στην πλέμπα και δεν είναι το ίδιο με τον απλό λαουτζίκο.

Κείνο που τον τρώει, κείνο που τον σώζει..

Πλάι σε αυτήν υπάρχει κι η ηθική του χατζηαβάτη, με την γλοιώδη υποτέλεια στο σαράι και κάθε λογής βεληγκέκα και τοποτηρητή των συμφερόντων του πασά και της πάσας υπερδύναμης που επιβάλλει χαράτσια στους γκιαούρηδες.

Εδώ κολλάει και το απόσπασμα του γκόρκι, με το στίχο που μπήκε φέτος και στο σύνθημα του φεστιβάλ. Την ηθική των αφεντικών την αντιπάθησα όσο και την ηθική των δούλων. Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται. Και να είναι χέρι μακρύ και σταθερό, σαν του καραγκιόζη. Χέρι βοήθειας κι αλληλεγγύης.

Τα παιδιά μπορούν να μάθουν επίσης ότι καραγκιόζης στα νέα ελληνικά είναι ο μαυρομάτης και πως οι δυο λαοί έζησαν πολλά χρόνια μαζί κι άφησαν πολλές λέξεις ο ένας στη γλώσσα του άλλου. Μέχρι που ήρθε η καθαρεύουσα και τις καθάρισε, για να ξεβρομίσει ο τόπος από την τουρκιά και τους μαλλιαρούς, που συναποτελούν τον προαιώνιο εθνικό κίνδυνο.

Μπορούν να δουν και την παράσταση ο καραγκιόζης κι ο καταραμένος όφις της χρυσής αυγής, αλλά να μην περιμένουν το μεγαλέξη τσίπρα να έρθει να μας σώσει και να βάλει το φίδι στην τρύπα, γιατί δυστυχώς το πιο πιθανό είναι να κάνει μία από τα ίδια και να του στρώσε το δρόμο με ροδοπέταλα. Κι ο κόσμος θα λέει: την είδαμε και την αριστερά και τι καταλάβαμε; Σαν τους άλλους είναι κι αυτή.

Κι εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς το φασισμό. Και μην εναποθέτεις πάνω του τις ελπίδες σου, μαζί με την ταξική αξιοπρέπεια και την ιστορική σου μνήμη. Ίσως ο λαός μας να ξέχασε τι σημαίνει ο φασισμός, γιατί έχασε τη συλλογική του μνήμη και σταμάτησε να βλέπει παραστάσεις με τον καραγκιόζη.

Τα παιδιά θα μάθουν τέλος πως η φασολάδα έγινε το εθνικό μας φαγητό, γιατί ήταν το πιο φτηνό κι ο κοσμάκης δεν είχε να φάει. Κι ότι η τουρκοκρατία δεν τέλειωσε με πονηριές, βολέματα και το γάμο της βεζυροπούλας, αλλά με το σπαθί της επανάστασης –και το τσεκούρι για τους προσκυνημένους. Την οποία επανάσταση  μάυρα μάτια κάναμε να τη δούμε –εξ ου και καραγκιόζηδες- αλλά ξέσπασε νομοτελειακά, και τώρα πρόσχωμεν για τη δική μας..

Πώς θα έρθει αυτή; Ο τίτλος της παράστασης έχει κάτι να μας πει σχετικά. Θα παίξουμε άμυνα με ξαφνικές λαϊκές αντεπιθέσεις.

Κάποιοι λένε να αφήσουμε το κατενάτσιο, όπου μετράμε πόσα τρώμε και πόσο-α χάνουμε κάθε φορά, και να αρχίσουμε τα ντου και τα γιουρούσια για να τους πάρουμε, χωρίς τακτικό σχέδιο. Ε, ρε γλέντια..

Ενώ κάποιοι άλλοι θέλουν transition game με μεταβατικά αιτήματα, για να φτάσουμε σιγά-σιγά στην αντίπαλη περιοχή, με τσούκου-τσούκου μπολ. Αυτό προϋποθέτει όμως σαφή υπεροχή, σαν τη μπαρτσελόνα, με κατοχή μπάλας και συνεχή πρωτοβουλία κινήσεων, με οριζόντιες δομές και πάσες.

Ζήσε μάη μου, δηλ. Αν ήταν έτσι οι συσχετισμοί, δε θα καθόμασταν να το συζητήσουμε. Στον καπιταλισμό όμως, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή της άρχουσας τάξης, και οι συσχετισμοί δεν είναι ποτέ τόσο ευνοϊκοί. Για αυτό ενδείκνυται η σχεδιασμένη αντεπίθεση την κατάλληλη στιγμή, για να αιφνιδιάσουμε τον αντίπαλο και να τον πιάσουμε στον ύπνο. Εξάλλου το πιο πιθανό είναι ότι και γκολ να βάλουμε, πάλι κατενάτσιο θα κληθούμε να παίξουμε, για να κρατήσουμε το ένα-μηδέν, σε συνθήκες περικύκλωσης κι ασφυκτικής πίεσης από τον εχθρό.

Και σε αυτό το σημείο, κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι κι αγαπητά μας παιδιά (κάθε ηλικίας και επιπέδου συνείδησης), η σημερινή μας ανάρτηση έλαβε τέλος. Γεια και χαρά σας.. Vencerémos, vencerémos.

Well show me the way to the next whiskey bar

Που θα μπορούσε να είναι κι ο ύμνος της ελληνικής αποστολής και θα τον τραγουδούσε εν χορώ. For –όπως θα μπορούσαν να βεβαιώσουν και τα ουκ ολίγα αλκοολικά μέλη της- if we don’t find the next whiskey bar...

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα πέμπτη

Εναλλακτικός τίτλος: Πες το και θα γίνει

Η πέμπτη μέρα είχε ξύπνημα από τα άγρια χαράματα για τα περισσότερα μέλη της αποστολής που είχαν χρέωση να σερβίρουν το πρωινό με την χωριάτικη. Η επίσημη εκδοχή λέει ότι το σερβίρισαν με χαμόγελο στα χείλη και αντάρτικα. Η δική μου εκδοχή –που είμαι μίζερος και στριμμένος- είναι ότι έκαναν μπόλικα σάουντ τσεκ γιατί ξεχνούσαν τα λόγια και βασικά νύσταζαν.

Και μετά διμερείς συναντήσεις και διεθνισμός. Όπου κάποιοι το βλέπουν ως ευκαιρία για χαρά και δημιουργικές γνωριμίες. Κι εγώ ως πηγή ευθύνης κι άγχους να συνεννοηθώ σωστά με τους άλλους και να μην κάνω λάθος στη μετάφραση. Διαφορά ψυχολογίας.

Φέρω βαρέως κάθε λάθος, την κόλαση των άλλων που κρέμονται από μένα, κουράζομαι από τις φράσεις επιπέδου έι τζέι κι αγχώνομαι σα να έδινα εξετάσεις. Αυτό ακριβώς άλλωστε είναι κι η ζωή μας. Ένας μαραθώνιος εξετάσεων όπου κόβεσαι μια και καλή στο τέλος.
Ώσπου κάπου μπερδεύεις τις γλώσσες, παθαίνεις πολιτισμικό σοκ κι ανακαλύπτεις τη μαγεία της εσπεράντο που είναι λίγο απ’ όλα. Καμ γουίθ μι για να τη βρεις.

Κι εκεί που είσαι χαμένος στη μετάφραση, σε πιάνουν τα φροϋδικά κι η επιθυμία να τα εγκαταλείψεις όλα και να γυρίσεις στην απόλυτη ασφάλεια που είναι η κοιλιά της μάνας. Και σε κοινωνικό επίπεδο η σοβιετία κι η αγκαλιά της μαμάς πατρίδας. Που αφήνει τα παιδιά ευνουχισμένα μόγγολα κι αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν πήραν την κατάσταση στα χέρια τους να την υπερασπιστούν όταν πέθαινε.

Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία. Κι η επιστροφή στη σκλαβιά των τεσσάρων ελευθεριών του κεφαλαίου, των αόρατων δεσμών και της αφηρημένης ελευθερίας χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Η ελευθερία για να είναι πραγματική, πρέπει να νοείται θετικά. Όχι μόνο ελευθερία από, αλλά κι ελευθερία για να. Να έχεις τους όρους και τα εφόδια για να κάνεις αυτό που θες κι ονειρεύεσαι.

Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά είναι κόμπλεξ που ξεπερνιούνται –εκτός από αυτό της ήττας στο 91’ που ακόμα μας κατατρύχει. Ειδικά αν ακούσεις τη μετάφραση των τούρκων που είναι για τα σκυλιά -κομματικής ράτσας και καλά εκπαιδευμένα να την ακούν χωρίς να βαριούνται φουσκώνονας τα στήθη από διεθνιστική περηφάνια.

Μα πώς ακριβώς βοηθάει αυτό τους τούρκους να ατσαλώσουν συνειδήσεις; Χάνει που χάνει απ’ τη μεταφορά σε άλλη γλώσσα, αν είναι κακή κι η μετάφραση...
Και γιατί όλοι μιλάνε στη γλώσσα τους κι εμείς με τα ωραία μας ελληνικά τα λέμε όλα στα εγγλέζικα; Σε ποιο ακριβώς σημείο ξεφεύγω και γίνομαι σταλινικός που το βλέπει στενά εθνικά;

Άβυσσος η τουρκική πραγματικότητα. Ένας γρίφος τυλιγμένος σ' ένα μυστήριο μέσα σ' ένα αίνιγμα, που έλεγε κι ο τσώρτσιλ για τη σοβιετία.
Οι δικοί τους δημόσιοι υπάλληλοι απαγορεύεται βάση συντάγματος να απεργήσουν. Κι όταν ζητούσαν πληροφορίες για τα αίτια και την αφορμή του δεκέμβρη, τα έχαναν. Έγινε εξέγερση επειδή η αστυνομία σκότωσε ένα παιδί; Μα εδώ σκοτώνει πολλούς και συνέχεια.

Κάποια επίλεκτα μέλη της ελληνικής αποστολής συγκρότησαν τη φράξια δίχως μπλούζα και κυκλοφορούσαν γυμνόστηθα (γυναικείες συμμετοχές δεν υπήρξαν). Κι οι υπόλοιποι τους κοίταζαν με απορία, όπως εμείς τα απλωμένα ρούχα μας κάθε πρωί που ήταν μούσκεμα απ’ την υγρασία.

Κολυμπούσαμε στον ιδρώτα κι οι σκηνές μας στη σκόνη. Ζωγράφισα με το δάχτυλο ένα σφυροδρέπανο στη δικιά μας να την ξεχωρίζω. Κι ο κοντόχοντρος έψαχνε νυχοκόπτες για την κούρα του σαν εκείνο τον τύπο του μπρεχτ που είναι χωμένος στα σκατά ως το λαιμό, αλλά θέλει να κρατήσει τα νύχια του καθαρά.

Κι ένας σφος που είναι στο χείλος του γκρεμού της νΚα να μου λέει πως διαβάζοντας το μπλοκ στην αρχή, με είχε περάσει για ασφαλίτη. Ώσπου με είδε από κοντά και του έφυγαν οι υποψίες. Τώρα έγιναν βεβαιότητα. Με έβλεπε να κρατάω και σημειώσεις για τους γύρω μου σαν χαφιές και του θύμιζα τροντ σόλιντ στον οσφπ.
Σόλιντ εζ ε ροκ από ιδεολογικής άποψης.

Και μετά αθλοπαιδιές και ποδόσφαιρο, όπου αφήσαμε τους άλλους να τρέχουν και πήραμε το παιχνίδι με λεβεντιά και τακτική ρεχάγκελ. Και ντεμέκ σύγκρουση με τους τουρκογερμανούς στην κερκίδα που βρήκαν παρηγοριά για την ήττα στις μαζορέτες μας γιατί το ποδόσφαιρο είναι διεθνής γλώσσα (άσχετο). Κι έτσι στο επόμενο παιχνίδι δεν τις είχαμε, γιατί το κονέ είχε γίνει κι εξέλιπε το κίνητρο για μπάλα και φίλαθλο πνεύμα.
Κι η ρόζα; Μπα. Άστο καλύτερα. Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλει.

Το βράδυ είχαμε εαακ-ήθος-πολιτισμός με ναρίτισσες πάνω σε καρέκλες –ελλείψει τραπεζιού- και τραγούδια με πολιτικό μήνυμα. Πρέζα όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς δικτάτορας… σε σπαστά ελληνικά από τούρκικο συγκρότημα. Μάλλον είναι σμυρναίικα όπως μας είπε μια συντρόφισσα, φανατική οπαδός του ολοκληρωτικού.

Δεν υπήρχαν πιάτα, μπουκάλια και γαρδένιες, αλλά ταξική αρένα με χαλίκια και –κινούμενη ιδεολογική- άμμο, να σηκώνει τη σκόνη του χρόνου και να θολώνει ακόμα πιο πολύ το ήδη θολό πολιτικό τοπίο για την πολιτική φύση του ναρ.

Τι πλαστήρας, τι παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά και χορεύουν στον ίδιο ανατολίτικο ρυθμό αποδεικνύοντας πού πραγματικά ανήκουμε. Λαοί φτιαγμένοι από άλλη ράτσα που με τα χρόνια αναμείχθηκαν κι έγιναν αδέλφια με δεσμούς αίματος που πότισε απλόχερα μικρασία και βαλκάνια.

Αυτό που τους ενώνει είναι η φιγούρα του καραγκιόζη με την ελληνική ψυχή-πονηριά και το τούρκικο όνομα.
Δηλώνω ευτυχής που πρόλαβα ως παιδί να δω παραστάσεις του απ' το σπαθάρη στο παιδικό πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης. Κι ακόμα περισσότερο που γνώρισα έναν γνήσιο σωσία του στην κατασκήνωση να ενσαρκώνει τη φιλία των δυο λαών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανατολής -αργοί ρυθμοί, πυκνό τρίχωμα- αφήνοντας όλους τους άλλους κομπάρσους στη σκιά του να παίζουν θέατρο, ως τη μέρα της αναχώρησής του.

Συγγενής της μεγάλης σταρ και πολιτικού τζιοβάννας φραγκούλη, παρουσιάστριας του πες το και θα γίνει. Ο τζιοβάνης έχει μεγαλύτερο ταλέντο παρουσιαστή, αλλά η μικρή οθόνη είναι πολύ μικρή για να το χωρέσει και να το αναδείξει.
Εμπνευστής κι ερμηνευτής του διεθνιστικού συνθήματος: Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, κεμπάπ, καφέ, καζάν ντιμπί.
Ε, τώρα καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι πολύ αστείο καθαυτό. Γελάς με το άτομο και τον τρόπο του, όχι με την ουσία.

Επ’ ευκαιρίας να ενισχύσουμε και τη βρώμα που βγήκε στην ελληνική αποστολή και να του ευχηθούμε όλοι μαζί καλά στέφανα. Ήδη πάντως έκανε τις πρώτες πρόβες για το γαμήλιο ταγκό στο αντίστοιχο workshop με έναν δίμετρο γορίλα από άλλη αποστολή.
Πιθανόν κι η νυφούλα να είναι αντίστοιχων διαστάσεων, γιατί ο ίδιος κατά βάθος δεν ήθελε ακόμα να φύγει, αλλά ήταν τρομοκρατημένος στο ενδεχόμενο να αργήσει έστω και μία μέρα.
Οπότε ας του ευχηθούμε καλύτερα του χρόνου τέτοια μέρα να είναι ζωντανός, με σχέση –για να σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ ωριμότητας- και βασικά μαζί μας.

Τζιοβάνη αλάνι για πάντα στην πλατεία
Με φρέντο και καζάν ντιμπί να γράφεις ιστορία

Στο κείμενο της έκτης μέρας: διεθνισμός, διμερείς επαφές και μια μαρτυρία από οαχάκα
Παρεμπιπτόντως: Ζητούνται άτομα παρά τω σάββα για συμμετοχή στο οαμέρα.

Υγ: I tell you, we must die...