Το ημερολόγιο του 2017

Εντάξει, είναι μια τρομερή ιδέα, τόσο πρωτότυπη, που δεν την έχει σκεφτεί κανείς άλλος: ένα ημερολόγιο, αφιερωμένο στο 17' του νου και της καρδιάς μας, του αιώνα των επαναστάσεων στον οποίο "ανήκομεν" -όπως έγραψε για τον εαυτό της η Έρη Ρίτσου- αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα γίνουμε οι δούλοι του 21ου αιώνα.

Στην πραγματικότητα, η ιδέα δεν είναι καθόλου πρωτότυπη, μέχρι κι η Αυγή κυκλοφόρησε τις προάλλες με ένα τέτοιο, οκτώ χρόνια μετά το ημερολόγιο που 'χε βγάλει για το Δεκέμβρη και τη... γενιά του Τσέρνομπιλ, που αντέχει στα χημικά. Θα μπορούσαμε να το πούμε δύο τετραετίες πριν, αφού έτσι μετράνε πια οι Συριζαίοι το χρόνο, με κυβερνητικές θητείες, αν και δε μοιάζει πολύ πιθανό να εξαντλήσουν τη δική τους τετραετία. Κι είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσαν να γιορτάσουν το 18' πχ, ως κυβέρνηση, τα εκατό χρόνια από τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, που έχει γίνει καραμέλα στα χείλη τους ως δικαιολογία για τα δικά τους. Αλλά το πραγματικά πρωτότυπο θα ήταν να κάνουν πχ εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής, όπως είχαν κάνει δέκα χρόνια πριν για τα 90χρονα. Κι αν ήταν μια φορά προκλητικό τότε -σα να τιμάνε την επέτειο της Οχτωβριανής οι μενσεβίκοι- βάλτα κάτω να δεις πόσες φορές παραπάνω θα είναι τώρα.

Είναι τόσο "πρωτότυπη" λοιπόν η σύνδεση με το 17' που καταλήγει σχεδόν καταθλιπτική, σαν τυπική ευχή, που δε θα γίνει πράξη, όχι φέτος τουλάχιστον, με τέτοιους αρνητικούς συσχετισμούς. Αλλά δεν πρέπει να μας παίρνει από κάτω, γιατί το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή και τους κανονιοβολισμούς του Αβρόρα, που λίγα πράγματα τους προμήνυαν το 1914, στην αρχή του Α' Π.Π.

Κι αν εμείς προσμένουμε φέτος μια επανάληψη του 1917, όχι ως φάρσα ή τραγωδία, αλλά πιο πολύ για να παίρνουμε θάρρος και να συνεχίζουμε, φαντάσου στο τέλος της χρονιάς κάποιους υπονόμους του διαδικτύου να προσμένουν για το 18' την επανίδρυση του κόμματος, εκατό χρόνια μετά από το ιδρυτικό συνέδριο στον Πειραιά.

Θα μπορούσε επίσης να βγει εκ των υστέρων ένα ημερολόγιο για το 16' και τους διάσημους που άφησαν τα εγκόσμια κατά τη διάρκειά του, ένας (τουλάχιστον) κάθε μήνα. Αλλά αντί για αυτό, που είναι μακάβριο και χωρίς νόημα, ας δούμε τι θα μπορούσε να έχει ένα ημερολόγιο του 17', μήνα προς μήνα.

Ιανουάριος

Είναι κρίμα που δεν υπάρχει κάποια φωτογραφία που να δείχνει το Βλαδίμηρο μαζί με τη Ρόζα. Αλλά ο Γενάρης είναι αφιερωμένος στη μνήμη τους, την επέτειο θανάτου του πρώτου και την επέτειο της δολοφονίας της δεύτερης από τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, που πρόδωσαν την υπόθεση της εργατικής τάξης.

Φεβρουάριος

Ο κουτσοφλέβαρος θα μπορούσε να είναι αφιερωμένος στην πτώση του τσάρου (με το παλιό), αλλά αυτές τις μέρες συμπίπτουν, κατά σατανική σύμπτωση, διάφορα συνέδρια και διαδικασίες, που δεν πέρασαν στην ιστορία, για καλό λόγο. Από το 20ό Συνέδριο (του ΚΚΣΕ), την 7η Ολομέλεια του ΚΚΕ που διαγράφει το Ζαχαριάδη, το πρώτο συνέδριο της Περεστρόικα (που έγινε επίτηδες στα 30 χρόνια από το 20ό Συνέδριο, για να τονίσει την ιστορική συνέχεια) και το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ το 91'. Όπου γιορτάζουμε όμως το ιστορικό 57-53 της Αλέκας ενάντια στο Δραγασάκη.

Μάρτιος

Ο σύντροφος με το μουστάκι. Δε χρειάζονται περσότερα.

Απρίλιος

Είναι οι θέσεις του Απρίλη. Το συνέδριο του Απρίλη. Το Τσέρνομπιλ κι η γενιά του. Η φύση ξυπνάει, ο κόσμος όχι, αλλά η γη θα γίνει πράσινη από το χορτάρι κι αμέσως μετά κόκκινη είτε από ζωή είτε από θάνατο.

Μάιος

Ο κόκκινος Μάης, η Πρωτομαγιά, τα γενέθλια του Μαρξ, μα πάνω από όλα η αντιφασιστική νίκη των λαών και η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ, να στοιχειώνει τη συλλογική, ιστορική μνήμη της αστικής τάξης.

Ιούνιος

Θα μπορούσε να είναι πολλά, όπως τα γενέθλια του Τσε. Αλλά βασικά είναι τα 30 χρόνια από το Τιρινίνι και τις δηλώσεις του Γκομέλσκι για τη Μαυριτανία. Έπος, από κάθε άποψη. Ακόμα και της μασκότ που στοιχειώνει τις παιδικές μου μνήμες.

Ιούλιος

Ο Ιούλιος βασικά ξεκινά με το διήμερο της ΚΝΕ. Πού θα είναι φέτος άραγε; Μπορεί να ξεπεράσει τον πήχη που έβαλε το τελευταίο διήμερο στο Βίτσι και τις συγκλονιστικές περιγραφές των σφων για το σύννεφο της ομίχλης που κατέβαινε, θαρρείς περπατώντας, από το βουνό για να τους καταπιεί;

Αύγουστος

Τον Αύγουστο είναι η επέτειος θανάτου του Ένγκελς. Κι ο Αύγουστος σημαίνει παραδοσιακά θάλασσα κι ελαφριά αναγνώσματα στην παραλία. Πχ, όπως το Αντι-Ντίρινγκ.

Σεπτέμβριος

Φεστιβάλ ΚΝΕ. Εδώ είναι το ταξίδι.

Οκτώβριος

Η επέτειος από την εκτέλεση του Τσε. Μα πάνω από όλα η Οχτβριανή -που έγινε Νοέμβριο- και άλλαξε τον κόσμο.

Νοέμβριος

Είναι και το Πολυτεχνείο, και το τείχος του Βερολίνου. Αλλά βασικά είναι ο Φιντέλ και η πρώτη επέτειος από το θάνατό του.

Δεκέμβριος

Τα όπλα που διάλεξε το ΕΑΜ από τις αλυσίδες. Και βασικά η σημαία που μένει πάντα ψηλά και κρατάει ζωντανή την ελπίδα.

Σαν να μπαίνει η Άνοιξη

Θα είναι σα να μπαίνει η άνοιξη, αλλά για το λαό θα έχει βαρυχειμωνιά

Αγαπητό ημερολόγιο,

χτες πήγαμε μια μικρή εκδρομή, για να χαρούμε τον ήλιο της ισημερίας. Περάσαμε ένα μικρό ποταμάκι, με τη βοήθεια μιας σαμπρέλας σε ρόλο γέφυρας, και νιώσαμε σαν έλληνες σελέμπριτις, που συμπάσχουν με τους πρόσφυγες και μπαίνουν στο πετσί του ρόλου τους.

Παρακάτω συναντήσαμε μερικές κυψέλες, σκεφτήκαμε να πάρουμε μέλι, αλλά φοβηθήκαμε μην ενοχλήσουμε τις μέλισσες και μας πάρουν στο κυνήγι. Με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε μου έλυσες, τα δεσμά που μας κρατούν μισθωτούς σκλάβους. Ή άνεργους, που ψάχνουν πάση θυσία να δουλέψουν και αν χρειαστεί, θα παλέψουν για τη σκλαβιά τους, σαν τον Αστερίξ στις Δάφνες του Καίσαρα. Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.

Ήταν βέβαια περιφραγμένες με σύρματα, αλλά δε νομίζω να σταματούσε τις αγριεμένες μέλισσες, όπως δεν μπορεί να σταματήσει τους απελπισμένους ανθρώπους. Αλλά κανένα ζώο δεν είναι τόσο έξυπνο σαν τον άνθρωπο, για να σκεφτεί να βάλει σύνορα και να χτίσει κράτη, ούτε καν οι μέλισσες που έχουν ένα είδος δικής τους "κοινωνίας". Και συνεχίζουν να περνάνε λαθραία από τη μια χώρα στην άλλη. εκτός κι αν τα έχουνε σφάξει, οπότε εξάγονται για το κρέας τους και εισάγονται ηθικά και νομότυπα. Ακόμα και τα σαπισμένα.

Χτες στην κεντρική αγορά των Χανίων τα εργατικά σωματεία διοργάνωσαν ανοιχτή συναυλία αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και συγκέντρωσαν τρόφιμα κι είδη πρώτης ανάγκης που γέμισαν δύο μεγάλα φορτηγά.

Κι ίσως να μην είναι της παρούσης, αλλά από τις χειρότερες (κι ευτυχώς σπάνιες) περιπτώσεις που μπορείς να τύχεις, είναι παλιοί μετανάστες, που έχουν εγκατασταθεί στην Ελλάδα και τώρα βλέπουν με φοβία και καχυποψία τους πρόσφυγες, αναπαράγοντας πολλές φορές τη συστημική προπαγάνδα, που αναμασούν και μας αλέθουν (για να την καταπιούμε ευκολότερα) τα διάφορα παπαγαλάκια. Σαν τους πρώην Ανατολικούς (κατά το πρώην Μακεδόνες της Γιουγκοσλαβίας) που επανδρώνουν κάποια χρυσαυγίτικα τάγματα, με όρους σχιζοφρένειας (έξω οι ξένοι, λέμε). Ή σαν αντανάκλαση της δικής μας εικόνας, που θέλουμε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αντί να έχουμε ταξική ανάλυση και να συμπαραστεκόμαστε στα ταξικά αδέρφια μας, ανεξάρτητα από το χρώμα, το θεό που πιστεύει και τα άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματά του.

Σε άλλα αξιοσημείωτα, οι κεραίες της κε του μπλοκ έπιασαν μια αφίσα αλληλεγγύης σε έναν τούρκο απεργό πείνας, που προσδιορίζεται με την ιδιότητα του βίγκαν αναρχικού (δηλ του σκληροπυρηνικού χορτοφάγου, που δεν απέχει μόνο από το κρέας, αλλά κι από ό,τι άλλο προέρχεται από τα ζώα, πχ τα γαλακτοκομικά) κι απαιτεί μεταξύ άλλων, τη χορήγηση βίγκαν φαγητού!

Σήμερα εν τω μεταξύ, ο Ενικός έχει Φώφη. Την άλλη βδομάδα μπορεί να έχει σε επανάληψη Σταύρο ή να σπάσει τη σιωπή του ο Βασίλης Λεβέντης. Αλλά λες με τούτα και με κείνα να πλησιάζει η ώρα του γγ; Γιατί με τα σημερινά δεδομένα, πιο πιθανό είναι να πάρει πρωτάθλημα η Λέστερ κι ο Ρανιέρι, παρά να τον βγάλουν να μιλήσει σε εκπομπή υψηλής τηλεθέασης.

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Σου γράφω πρόχειρα κι ενδεικτικά, κάποιες από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, για να είσαι μες στο κλίμα και να μη μένεις πίσω από τα γεγονότα.

Οι υπεξ (στα decks) του νατο ερμήνευσαν, πιασμένοι χέρι-χέρι στη σύνοδό τους, μάικλ τζάκσον: we are the world (εμείς είμαστε ο κόσμος). Την επόμενη φορά θα μπορούσαν να καθίσουν οκλαδόν στο πάτωμα και να πουλήσουν τρέλα με το «give peace a chance» (δώστε μια ευκαιρία στην ειρήνη).

Εν τω μεταξύ, η επεξήγηση στον τίτλο του τραγουδιού λέει usa for africa (οι ηπα για την αφρική). Έχουμε και λέμε, με πρόχειρες σημειώσεις, την τελευταία μόνο 5ετία: τυνησία, λιβύη, αίγυπτος, κεντροαφρικανική δημοκρατία –και όλο κάποια θα ξεχνάω. Όχι άλλη βοήθεια παιδιά, νίκο κούρκουλε, φτάνει τόση.

Στο κλίμα των ημερών, ο καμμένος πρότεινε τη δημιουργία νατοϊκής βάσης στο αιγαίο. Μέσα οι βάσεις του θανάτου. Μένουν οι βάσεις που μένουν.

Η εθνικά υπερήφανη στάση της κυβέρνησης στο μνημόνιο με τους εταίρους, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ιστορία με τις βάσεις επί αλλαγής. Το ωραίο είναι πως τελικά και οι δύο κυβερνήσεις υπέγραψαν κάτι σαν επέκταση, αλλά έπεισαν τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους να πανηγυρίσει! Αθάνατη πασοκάρα…

Ο ολυμπιακός έθεσε χτες την τσσκα αντιμέτωπη με τα φαντάσματά της και την πέταξε εκτός τελικού. Κι ενώ ένα φάντασμα (εξακολουθεί να) πλανάται πάνω από την ευρώπη, ο πρωθυπουργός κυριεύτηκε από το αγαπημένο του φάντασμα του καραμανλή (της… καλής, σοσιαλμανούς περιόδου του) και με αφορμή τη νίκη του ολυμπιακού, επανέλαβε το απόφθεγμα: έξω πάμε καλά.

Τη μία τα μπασκετικά αστειάκια του ολυμπιακού, την άλλη η πλακίτσα του χατζηνικολάου, μετά από την τρίπλα του μέσι με την μπάγερν (αλέξη, στείλε το μέσι στη διαπραγμάτευση), και φτιάξαμε καινούριο στομάχι. Τόση μπάλα τόσο χιούμορ από την χούντα είχαμε να δούμε…

Παρεμπιπτόντως, ο χτεσινός ημιτελικός γινόταν στην επέτειο της διάλυσης της κομιντέρν, κι ο σκουντής έγραφε τα δικά του για ερυθρές ταξιαρχίες vs κόκκινος στρατός και το σφαιρόπουλο, που θέλει να γίνει πατερούλης των φάιναλ φορ στη θέση του ομπράντοβιτς.

Αλλά το πιο αγαπημένο κλισέ στα παιχνίδια της τσσκα είναι το «θέλει κρέμασμα ή άγαλμα» (αναλόγως την επίδοση) «στην κόκκινη πλατεία». Ενώ κανονικά θα έπρεπε να πουν μαυσωλείο. Άμα είναι να υπερβάλλεις, να το πας μέχρι τέλους..

Παραμένουμε στα αθλητικά και τους ρώσους, καθώς μες στη βδομάδα η παε παοκ επωφελήθηκε της πολλοστής ρύθμισης χρεών των ομάδων προς την πολιτεία και απαλλάχτηκε από το βραχνά, πληρώνοντας μόνο το αρχικό κεφάλαιο (με τα υπόλοιπα ο σαββίδης μπορεί να αγοράσει τη μισή μακεδονία. Δηλ το ελληνικό τμήμα της). Είναι τόσο ωραία και πρακτική ιδέα, που υποθέτω πως μπορεί να εφαρμοστεί και στο ελληνικό χρέος, ε; Τι; Όχι;

Την ίδια στιγμή, η βέροια κινδυνεύει με υποβιβασμό για στήσιμο αγώνα στο παλιότερο 3-0 με τον ολυμπιακό (που απαλλάσσεται από τις κατηγορίες) και διαμόρφωση του τελικού σκορ. Και μην ακούς που λεν πως θέλει δύο, για να χορέψεις τανγκό –αυτό είναι συμβατικό. Εδώ είναι να στήνει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει. Εδώ είναι παίξε, γέλασε και σώπα…

Τις τελευταίες μέρες, η πολιτική ζωή της χώρας μονοπωλήθηκε από ένα ιερό λείψανο, από τα δεκάδες που κυκλοφορούν ανά την υφήλιο. Ευτυχώς όμως εδώ απολαμβάνουμε δημοκρατία και ελευθεροτυπία, οπότε κανένα ενημερωτικό μέσο δε φοβήθηκε τους εδώ μουτζαχεντίν, για να σατιρίσει τα μεσαιωνικά ήθη και έθιμα. Ζε σουί σαρλί. Όσο για τα άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα, όπως το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους… έλα μωρέ τώρα, αυτά είναι για τη δευτέρα παρουσία, όπου δε θα υπάρχει καν κράτος για να διαχωριστεί, και όχι για μια κοσμική, αριστερή κυβέρνηση, που καταπιάνεται με τόσα άλλα θαυμαστά έργα, όπως τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού.

Περίσσεψε παρόλα αυτά λίγος τηλεοπτικός χρόνος, για τα λείψανα της κίνησης των χιλίων (ακαδημαϊκών). Που δεν ήταν ούτε διακόσιοι στην κινητοποίηση στο σύνταγμα, με τους φακούς, αλλά πολλαπλασιάστηκαν με την ευλογία των αστικών μμε, όπως τα ψάρια και τα ψωμιά στο θάμα του ιησού.

Μια κίνηση-πρόπλασμα του ενιαίου φιλο-εε, φιλομνημονιακού πολιτικού χώρου, που μαγειρεύεται στα παρασκήνια, αν τους καούν τα άλλα χαρτιά. Στρατηγέ μου, ιδού ο ιδεολογικός σας στρατός –και μια στρατιά κονδυλοφόρων στα μετόπισθεν να τον πλαισιώνει.

Μουσικό φινάλε: Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε, όπως θέλετε.

Αλλά για στάσου, γιατί να είμαστε τόσο στείροι. Ας το συνδιαμορφώσουμε.

Συνένοχο στο φόνο δε θα με έχετε.

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, μια τζατζίκι, μια πατάτες

Η ρώμη είναι ίσως ιδανικός προορισμός για (εμάς) τους μη πολυταξιδεμένους, που σε όλη τη ζωή τους δεν έκαναν ταξίδια μακρινά, ούτε αγάπησαν το θηβαίο, ακολουθώντας πιστά τη λαϊκή παροιμία «της γάτας ο περίπατος μέχρι τον αχυρώνα» και φοβούνται τις μεγάλες και απότομες αλλαγές, που δε συνδέονται με κάποια κοινωνική επανάσταση ή, ακόμα χειρότερα, έρχονται να την υποκαταστήσουν, όπως για παράδειγμα η αλλαγή του 81’ και το σύγχρονο ροζ κακέκτυπό της.

Η σημερινή ανάρτηση εγκαινιάζει τα «ημερολόγια αυτοκρατορίας», μια σειρά κειμένων για ένα πρόσφατο ταξίδι (που δικαιολογεί και την πολυήμερη απουσία) της κε του μπλοκ και τις εντυπώσεις της από την πρωτεύουσα της γειτονικής χώρας (αγαπημένο κλισέ). Ελπίζω οι σφοι αναγνώστες να ανεχτούν την «περιαυτολογία» και να βρουν αρκούντως ενδιαφέροντα τα κείμενα αυτής της σειράς.

Μια σύντομη περιήγηση στην αιώνια πόλη (άλλο αγαπημένο κλισέ) αρκεί για να βρεις πολλές ομοιότητες με τα καθ’ ημάς και να θυμηθείς τη γνωστή φράση: ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Και από εκεί πια είναι ένας συνειρμός δρόμος ως το φασισμό και το ρατσισμό (αν κι ο πρώτος έχει μάλλον διαφορετική ετυμολογική ρίζα) την εμφάνισή κι ανάπτυξή τους στις δύο χώρες τον τελευταίο αιώνα, παρά το ισχυρό αντίβαρο του μαζικού κινήματος και των αγωνιστικών περγαμηνών των δύο λαών. Ο μουσολίνι, ο μεταξάς, ο παπαδόπουλος ή και πιο πρόσφατα, η λαβεντούζα, το φαρμακονήσι και η αμυγδαλέζα αφορούν την ίδια γειτονιά (του κόσμου). Όμορα κολαστήρια για της γης τους κολασμένους που αναζητούν μια υποφερτή «διέξοδο» από το μαρτύριο κι εμείς τους στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο και τον εξαποδώ, χωρίς να συνειδητοποιούμε πως κατά βάθος βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι της επίγειας κόλασης.

Πού να τρέχεις τώρα να αναζητάς σοσιαλιστικούς παραδείσους και τη σοβιετική γη της επαγγελίας, εκεί που ενώνεται ο τίγρης λαός με τον ευφράτη και τις εύφορες αντικειμενικές συνθήκες. Αυτά εξάλλου ανήκουν στη δευτέρα παρουσία, οπότε κάλλιο να περιμένουμε τη λύση ως μάννα εξ ουρανού, από κάποιον άνωθεν σωτήρα.

Αν έρχεσαι λοιπόν με λεωφορείο από το τσιαμπίνο, το παλιό αεροδρόμιο της πόλης (κάτι σαν το ελληνικό, αλλά εν ενεργεία), η πρώτη σου εικόνα από τον τερματικό σταθμό της ανανίνα (το νι παχύ με προφορά γγ) μπορεί να είναι αυτοί ακριβώς οι κολασμένοι, που τους πετύχαμε σε ένα άθλιο υπαίθριο παζάρι (φλι μάρκετ) με αυτοσχέδιους πάγκους. Ή μάλλον όχι, η πρώτη εντύπωση έρχεται από αέρος και είναι μοναδική, κάτι σαν γρήγορη εναέρια τουρνέ στα βασικά αξιοθέατα, αν έχεις δηλ καλή θέση σε παράθυρο. Ενδιάμεσα έχεις την ευκαιρία να χαριεντιστείς με το διπλανό σου.

-Φτάνουμε.

-Α ναι; Τι βλέπεις;

-Επτά λόφους.

-Αλήθεια; Για να δω…

-Σοβαρέψου.

Κι ύστερα έρχεται η προσγείωση στο έδαφος και την πραγματικότητα. Κι αν ξύσεις κάτω από τη λαμπερή επιφάνεια της πόλης, βλέπεις πχ ένα παλιό μετρό, με πενταβρώμικους σταθμούς, όπου το σκέφτεσαι δυο και τρεις φορές, πριν ακουμπήσεις κάτω τα πράγματά σου. Ενώ οι συρμοί κινούνται "ανάποδα", ακολουθώντας το αγγλικό μοντέλο οδήγησης, από την αριστερή λωρίδα. Ενίοτε μάλιστα μπερδεύεσαι από την ανακοίνωση για την αποβίβαση και την πόρτα που τελικά θα ανοίξει.

-Από δεξιά; Αφού σινίστρα δεν είπε;

-Έλα ντε. Δεν είναι αριστερά κατά τη φορά της αμαξοστοιχίας;

-Μπα.. όχι. Αριστερά κατά τη φορά του σύριζα. Prima volta sinistra.

Ο οποίος θα δούμε τι σκοπεύει να κάνει με το αντίστοιχο τσιαμπίνο στην αθήνα, το δικό μας ελληνικό και το φιλέτο που έχουν βάλει τα μονοπώλια στο μάτι για... αξιοποίηση –ας το αφήσουμε έτσι, ως δημιουργική ασάφεια, αν και η γλώσσα του σώματος της κυβέρνησης έχει τη δημόσια περιουσία σε στάση αναμονής, στημένη στα τέσσερα, να περιμένει να περάσει κανείς να την… αξιοποιήσει.

Βάζεις κάτω λοιπόν τις ομοιότητες που σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου. Ότι μπαίνεις με την παρέα σου στο συρμό και δεν είστε οι μόνοι που ακούγεστε στο βαγόνι, και γύρω-γύρω μουγγοθόδωροι. Η σχεδόν θεατρική εκφραστικότητα κι η χαρακτηριστική κίνηση που κάνουν, σαν μπουκιά, όταν διαμαρτύρονται εμφατικά, πχ οι ποδοσφαιριστές για τον καταλογισμό ενός οφσάιντ. Ο λαμπερός ήλιος που μπορεί να κάψει το πρόσωπο μάρτη μήνα. Οι άπειρες εκκλησίες, όπως στο μάθε παιδί μου γράμματα και την έκθεση του καλογερόπουλου (όνομα και πράγμα) για το χωριό του και τους ευάριθμους παπάδες που παράγει ως βασικό προϊόν. Τα πάμπολλα (που θυμίζει συνειρμικά ιταλική λέξη) χνάρια της ιστορίας στον ιστό της πόλης.

Κι από την άλλη: κάτι αναστροφές στη μέση του δρόμου κι η οδηγική συμπεριφορά ενός τυπικού ελληνάρα (mascara greco mascara), αν και σχεδόν πάντα θα βρεθεί κάποιος καλός σαμαρείτης να σταματήσει, για να περάσουν οι πεζοί. Τα σκουπίδια και η βρωμιά στους δρόμους των προαστίων έξω απ’ το ιστορικό κέντρο και τη βιτρίνα της πόλης. Τα αστικά λεωφορεία (πολλά εξ αυτών είναι κατακόκκινα σε αντίθεση με τα επίσημα ταξί που ‘ναι όλα λευκοφρουροί) με τις σπασμένες αναρτήσεις, που έχουν διαλυθεί στα πλακόστρωτα σοκάκια της ρώμης και σε κάνουν να φοβάσαι πως θα πέσει ο ουρανός (τους) στο κεφάλι σου. Το κλασικό (πιο πολύ και από καραβάτζιο) ποπόπιασμα στους τουρίστες, που τους βλέπουν σα θηράματα και γενικώς ζώα που θα καταπιούν αμάσητο ό,τι τους σερβίρουν. Το μποτιλιάρισμα, τα τσαντίρια εκτός κέντρου, τη φτώχια, τις κοινωνικές αντιθέσεις και την πόρκα μιζέρια των σύγχρονων ρωμαίων (καταταγείτε μας λέγανε).

Εντάξει, μπορεί να έχουν τρομερά μνημεία-αξιοθέατα και ωραίες κοκέτες γυναίκες (ή καλοντυμένους άντρες, αν το βλέπεις από άλλη σκοπιά), αλλά και στην αθήνα μπορείς να χαθείς και να μείνεις με ανοιχτό στόμα από τα αρχαία της, αν σε αφήσουν πχ κάπου στην πλάκα. Κι όσο για ανθρώπινη ομορφιά (και τα καθιερωμένα της πρότυπα δηλ, γιατί κατά τα άλλα είναι καθαρά υποκειμενική, όπως ο πλούτος για το βαρουφάκη, τον οποίο κάποιοι πχ θεωρούν ωραίο άντρα, και αυτός με τη σειρά του θεωρεί πως απευθύνεται σε πτωχούς τω πνεύματι και τον παίρνει να λέει ό,τι μουσμουλιά θέλει), αν πας στο κέντρο της θεσσαλονίκης ένα πρωί, θα χορτάσει το μάτι σου από φοιτήτριες ή/και τσιμισκούλες, που έχουν ντυθεί λες και έφυγαν μόλις από τα μπουζούκια. Εντάξει, και από εκκλησίες, άλλο τίποτα. Μπορεί οι σαράντα εκκλησιές να έχουν παραπλανητικό όνομα και μόνο μία εκκλησία, αλλά δεν χρειάζεται να πας πολύ μακριά, για να βρεις και τις υπόλοιπες τριάντα εννιά σε ακτίνα 1-2 χιλιομέτρων.

Συνεπώς ούνα φάτσα, ούνα ράτσα σε όλα, έτσι;

Όχι ακριβώς. Γιατί τίποτα δεν είναι σαν το σπίτι σου. Και τίποτα δεν παίζει με τις ευαίσθητες χορδές σου και δεν μπορεί να σε εκνευρίσει περισσότερο από αυτά που τρως κάθε μέρα στη μάπα. Έτσι που –αν δεν είσαι κρητίκαρος ή κάποιος άλλος με αντίστοιχο τοπικισμό για την ιδιαίτερη πατρίδα σου, που είναι η ομορφότερη στον κόσμο- να αντιστρέφεται ο μύθος της λαγομάν(δρ)ας και της κουκουβάγιας μάνας, που βλέπει το δικό της παιδί ως το πιο όμορφο απ’ όλα.

Η ρώμη μπορεί να έχει πολλά κοινά και παρόμοιες παθογένειες με την ελληνική πραγματικότητα, αλλά δεν μπαίνει κανένα θέμα σύγκρισης με τις δικές μας πόλεις. Έχει απίστευτες πλατείες, κλασικά κτίρια, ανοιχτούς χώρους. Κι είναι ένα ατελείωτο μουσείο με δωρεάν περιήγηση (παρά τη σχετικά ακριβή ζωή της) όπου τα εκθέματα έχουν φθαρεί πολύ λιγότερο στον χρόνο από τα δικά μας αρχαία (πέρα από όσα «κατέστρεψαν» αυτοί από μόνοι τους και τα έκαναν εκκλησίες), εμπλουτίστηκαν σημαντικά στην αναγέννηση και προστατεύτηκαν μέχρι σήμερα, με αποτέλεσμα να σε εντυπωσιάζει κάθε γωνιά του ιστορικού της κέντρου.

Το βασικό ερώτημα βέβαια είναι γιατί να μην είναι το ίδιο ωραία κι η καινούρια πόλη, με τα πολύ πιο σύγχρονα κι εξελιγμένα μέσα που διαθέτουμε σήμερα –και ούτε μπορούσαν να φανταστούν στην εποχή τους οι διάφοροι πάπες κι αυτοκράτορες, που έχτιζαν υπέρλαμπρα κτίρια και ναούς, αφήνοντας όμως το λαό τους να υποφέρει από την πείνα.

Οι λέξεις κλειδί για την απάντηση που γυρεύουμε είναι: άναρχο καπιταλιστικό σύστημα, σοσιαλιστικός κεντρικός σχεδιασμός, ικανοποίηση λαϊκών αναγκών. Σαν τις λέξεις για την καρτέλα, που είχε το τέλος κάθε ενότητας στο μάθημα της γλώσσας, προτού πάμε στο επόμενο.

Ημερολόγια σοσιαλισμού

Σας ανακοινώνουμε τη σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου.

Επικεφαλής: βλαντίμιρ ιλίτς λένιν

Λαϊκός επίτροπος εθνοτήτων: ιωσήφ βισαριόνοβιτς τζουγκασβίλι

Λαϊκός επίτροπος προ-πο (προστασίας του ταβάριτς): φέλιξ τζερζίνσκι

Λαϊκός επίτροπος παιδείας κι ανεξιθρησκίας: ανατόλι λουνατσάρσκι

Αναπληρωτές επίτροποί: ναντιέζντα κρούπσκαγια, αντόν μακάρενκο

Λαϊκό επίτροπος αγροτικής ανάπτυξης: τροφίμ λυσένκο

Λαϊκός επίτροπος νέας οικονομικής πολιτικής: νικολάι μπουχάριν

Λαϊκός επίτροπος σε θέματα εκβιομηχάνισης και κολεκτιβοποίησης: παναγιώτης λαφαζάνης…

-Τι έκανε λέει;

-Ε, ναι. Παντού πρέπει να υπάρχει ένας κόκκινος πάνος.

-Και το πρώτο διάταγμα για τι θα είναι; Για τη γη και την ειρήνη;

-Όχι. Για την επαναφορά της 13^ης σύνταξης.

Και μετά ξύπνησες. Σε μια ελεύθερη, διαφορετική ελλάδα, που αλλάζει με οργασμό μικρών σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων και σταδιακών μετασχηματισμών. Πρώτη φορά αριστερά! Κι ο κόσμος άλλαξε πλευρό στις εκλογές. Μα αν ξυπνήσει μονομιάς…

Κάθεσαι στο γραφείο και παίρνεις το ημερολόγιο, για να το ενημερώσεις με τα πρώτα κατορθώματα της αριστερής κυβέρνησης.

Ο κυρίαρχος ελληνικός λαός χάρηκε αρχικά (στην πλειοψηφία του) γιατί κατάφερε μετά από εννιά δεκαετίες (αγώνας και θυσία) να βγάλει μια βουλή χωρίς κανένα παπανδρέου, απ’ όπου και αν προέρχεται. Και γιατί μπόρεσε να εκλέξει για πρώτη φορά στα χρονικά της μεταπολίτευσης μια κυβέρνηση που να μην περιέχει κάποιο από τα δύο κόμματα (νδ-πασόκ) που κυριαρχούσαν και (συγ)κυβερνούσαν σαράντα χρόνια τώρα, αποκλείοντας όλους τους γαλαζοβένετους από το νέο κυβερνητικό σχήμα. Όλους; Όχι. Γιατί κάποιοι πολιτικοί γυμνοσάλιαγκες εξακολουθούν να αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου και να επιβιώνουν στα κυβερνητικά πόστα. Πρώτη φορά αριστερά!

Όρεξη να έχεις να διαβάζεις ονόματα και να ξεσκαλίζεις το παρελθόν τους. Εξετάζεις σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου και δεν προλαβαίνεις να μετράς πασόκους εκσυγχρονιστές και βαμμένους δεξιούς. Και δεν εννοώ απλούς, τυχαίους πασόκους που ακολούθησαν φυσιολογικά το ρεύμα και εντάχθηκαν ομαλά στο σύριζα, για να χτίσουν καριέρες. Αλλά αμετανόητους πρασινοφρουρούς, όπως ο πράσινος πρόεδρος του τεε, που κράτησε όμως για προσωπικούς λόγους κάποιες αντιμνημονιακές πισινές –βάζοντας πχ πρώτος και καλύτερος την υπογραφή του στη λίστα όσων συμφωνούσαν με την πρόταση νόμου του κουκουέ για την κατάργηση των μνημονίων. Το λέγαμε και προεκλογικά στην παρέα μεταξύ σοβαρού και τρολαρίσματος. Να βγούμε δηλ το βράδυ των εκλογών στους δρόμους, με πλαστικά σημαιάκια πασόκ ανά χείρας και να πανηγυρίζουμε. Τόσα πασόκ κυκλοφορούν τη σήμερον, δεν μπορεί, όλο και κάποιο θα είχε πάει καλά, για να είμαστε στους κερδισμένους.

Διάβαζα εν τω μεταξύ προεκλογικά μια «ανάλυση» του κάρπετ, (που εκτός από τα αθλητικά είναι γενικός μπαρουφολόγους, αλλά έχει πλάκα), όπου έγραφε: δεν ξέρω ποιος θα στενοχωρηθεί περισσότερο: οι αρειανοί αν πάρει φέτος πρωτάθλημα ο παοκ, ή οι κουκουέδες αν βγει κυβέρνηση ο σύριζα;

Έχοντας δύο στα δύο στις παραπάνω ιδιότητες, πρέπει να πω στον αντώνη πως δεν του τα ‘παν καλά. Αφενός στο πρωτάθλημα δεν μας αφορούν οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ μαρινάκη, σαββίδη και σια. Αφετέρου, δεν ξέρω κανέναν κουκουέ, οργανωμένο μέλος ή οπαδό, που να μην ευχόταν από μέσα του το βράδυ της κυριακής να πιάσει την αυτοδυναμία ο σύριζα. Όχι γιατί έτρεφε κάποια ψευδαίσθηση –από αυτές που είναι πολύ της μόδας αυτές τις μέρες, εδώ και κάτι χρόνια- αλλά για να βγει ακομπλεξάριστα από την ντουλάπα και να αποκαλυφθεί χωρίς ελαφρυντικά και άλλοθι για τους συνεργάτες του. Για την οποία συνεργασία με τους ανελ, δεν ξέρω αν ξέρετε, αλλά και πάλι το κκε φταίει, γιατί αν είχε δώσει έστω ανοχή στο σύριζα, δε θα υπήρχε κάποια αναγκαιότητα να γίνει. Μονά-ζυγά, δικά τους.

Πού αλλού θα βρίσκαμε όμως, χωρίς κυβέρνηση σύριζα, τόσα μαργαριτάρια μαζεμένα κατά την παραλαβή-παράδοση των υπουργείων;

Ο πανούσης πχ είπε στο προ-πο πως η αστυνομία είναι θεσμός της δημοκρατίας (και έχει απόλυτο δίκιο, εφόσον μιλάμε για το αστικό κράτος και την αστική δημοκρατία) και πως η αποστολή της είναι να προστατεύει τους φτωχούς που την έχουν ανάγκη και όχι τους πλούσιους. Ε ναι, άμα είσαι πλούσιος, τι έχεις να χάσεις, σιγά την περιουσία δηλ. Ο λαός είναι που θέλει να προστατεύσει τα καγιέν που δεν έχει.

Βγήκαν όμως τα κάγκελα από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη! Αυτό που το πας… Πρώτη φορά αριστερά. Και τα μυαλά στα κάγκελα…

Ο βαρουφάκης μας εξήγησε σε άπταιστα παπανδρεϊκά τη διαφορά μεταξύ λιτότητας και λιτού βίου. Που πρέπει να ‘ναι κάτι σαν τη διαφορά μεταξύ του ανασχηματισμού και της αναδόμησης, όπως λεγόταν επί αλλαγής. Μην ανησυχείτε όμως απλώς δε θα έχουμε τις καγιέν και τις πόρσε που (δεν) είχαμε προ κρίσης. Κι αν δεν έχουν λεφτά για το εισιτήριο του λεωφορείου, ας πάρουν να οδηγήσουν την μπεμβέ τους, που θα ‘λεγε και μια ψυχή…

Ο κοτζιάς –που διαβάσατε πρώτοι εδώ, από το ρεπορτάζ της ρένας δουρου-τι ότι θα γίνει υπουργός εξωτερικών- διαφοροποιήθηκε απ’ το ανακοινωθέν της εε για τις κυρώσεις στη ρωσία, βαδίζοντας στα χνάρια των περιβόητων αστερίσκων του τρίτου δρόμου του πασόκ και πήρε και τα συχαρίκια των χρυσαυγιτών για τη στάση του.

Οι οακκίτες τώρα δικαιώνονται!

Η πλάκα είναι πως η ελληνική πλευρά δεν είπε «όχι» σε κάτι, απλά σημείωσε ότι έπρεπε να ερωτηθεί κι η ίδια –πριν πει ίσως κάποιο περήφανο «ναι». Στην ουσία δηλ μηδέν εις το πηλίκο, αλλά σε επίπεδο συμβολισμών, σκίζουμε. Γι’ αυτό σου λέω, σφε αναγνώστη, πού αλλού θα βρίσκαμε τέτοια ωραία αριστερά πράγματα, για να περνάει ευχάριστα η ώρα.. Αλλά στον κοτζιά θα χρειαστεί πιθανότατα να επανέλθουμε σύντομα..

Εκτός κι αν ο κάρπετ είναι της γραμμής δελαστίκ, ότι δηλ η κυβέρνηση σύριζα είναι ο χειρότερος εφιάλτης του κουκουέ –που είναι πάντως διαφορετικό από το ότι περιέχει κάποιους Εφιάλτες, που πήδηξαν από το καράβι το 91’, όταν δεν κατάφεραν να το βυθίσουν αύτανδρο, όπως σκόπευαν.

Ο οποίος δελαστίκ, σταθερός στις απόψεις του, έλεγε πως το 89’ ήταν επαίσχυντη προδοσία, άλλαξε όμως σταθμά και κριτήρια για την κυβερνητική συνεργασία σανέλ, θεωρώντας την γνήσια αντιμνημονιακή. Πρώτη φορά αριστερά.

Και συνέχισε με μια ανάλυση περί γερμανοτσολιάδων πολιτικών, που δεν ήταν όμως τέτοιοι μέχρι να υπογράψουν τα μνημόνια και προφανώς έγιναν τέτοιοι στη συνέχεια. Και τώρα εσύ με τι να καραφλιάσεις πρώτα (πρώτη φορά αριστερά); Με την ατόφια, ταξική του ανάλυση ή με το ακαταμάχητο σκεπτικό του για το διαχωρισμό προ και μετά μνημονίου; Και επίσης, τι κόμμα είπαμε πως είναι ο δελαστίκ; Ο ίδιος το ξέρει; Οι σφοι του;

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Τη μέρα της γιορτής για τα 94χρονα του κκε στο σεφ, ξεχώρισα ανάμεσα σε πολλά άλλα κομματικά ενθύμια και αξεσουάρ, ένα ημερολόγιο της οργάνωσης σε μορφή που παρέπεμπε σε παλιά εφημερίδα και με πολύ εύστοχη επιλογή φωτογραφιών για κάθε μήνα. Αυτό έδωσε την ώθηση στην κε του μπλοκ να καταπιαστεί με μια παλιότερη της ιδέα και να συγκεκριμενοποιήσει τις προτάσεις της (εμπλουτισμένες με υλικό για τους φίλους αναγνώστες του εξωκοινοβουλίου), πχ για το φετινό έτος, αλλά με προοπτική να αξιοποιηθούν και σε βάθος χρόνου.

Έχουμε και λέμε

Ιανουάριος

Στο γενάρη συναντάμε την επέτειο θανάτου δυο κομμουνιστών επαναστατών παγκόσμιας εμβέλειας. Του λένιν και της ρόζας.

lenin for three

Για το εξωκοινοβουλευτικό ημερολόγιο θα παραμείνουμε εντός συνόρων τιμώντας τη μνήμη του νίκου τεμπονέρα που δολοφονήθηκε γεναριάτικα από το φασίστα καλαμπόκα.

Φεβρουάριος

Εδώ συναντάμε την 23η φλεβάρη, μέρα της επον και του κόκκινου στρατού. 

Αλλά και την επέτειο υπογραφής της απαράδεκτης συμφωνίας της βάρκιζας για το δεύτερο ημερολόγιο.

Μάρτιος

Η επέτειος θανάτου του μουστάκια, όπως τον έλεγε ο νίκος μπελογιάννης, που εκτελέστηκε, μάρτη κι αυτός, από την κυβέρνηση πλαστήρα και το μετεμφυλιακό καθεστώς. Μαζί και μια πολύ εύστοχη γελοιογραφία του πάνου ζάχαρη, εμπνευσμένη από την 25η μαρτίου.

Μία από τα νεανικά χρόνια του στάλιν

Και μία πιο... προβοκατόρικη

Μόνο για αυτό δεν τον έχουν κατηγορήσει ακόμα

Και μια συλλεκτική, εξωκοινοβουλευτική φωτογραφία, με όλο τον καλό τον κόσμο, όπου μόνο ο μάρτης και η σαρακοστή λείπουν…

Απρίλιος

Ο απρίλης είναι μήνας συνεδριακός. Για το κόμμα και το μπρεχτ. 

Εδώ και η συνεισφορά της συλλογικής μνήμης του εξωκοινοβουλευτικού χώρου.

Κάπου υπάρχει και η πραγματική φωτογραφία, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και σε διάφορες σελίδες στο διαδίκτυο, αλλά δε μπόρεσα να τη βρω

Νεότερη ενημέρωση: η δύναμη του μπλοκ είναι οι αναγνώστες του. Και βασικά ο χαρίδημος. Θερμές ευχαριστίες που τη βρήκε και την άφησε ως σχόλιο.

Μάιος

Ο κόκκινος μάης, που αν δεν κατέβεις στο δρόμο, δε μπορείς να τον πιάσεις πραγματικά, μας προσφέρει πληθώρα επιλογών. Από την πρωτομαγιά και την αντιφασιστική νίκη των λαών, μέχρι το μάη του 36’ στη θεσσαλονίκη και την επέτειο της δολοφονίας του λαμπράκη.

Την ίδια στιγμή το εξωκοινοβούλιο τιμά τον παρισινό μάη του 68’.

Ιούνιος

Ο ιούνιος είναι ο μήνας της γέννησης του τσε γκεβάρα. Αλλά και του επικού τιρινινί, την ίδια ακριβώς μέρα, στις 14 ιουνίου. 

Ενώ το εξω-ημερολόγιο θυμάται το κίνημα των πλατειών όπου κάθε μέρα μετρούσε σα μήνας κι η εξουσία κυλούσε στους δρόμους, περιμένοντας να την καταλάβουμε όταν τελείωνε η συνεδρίαση της κάτω βουλής.

Ιούλιος

Τιμάμε τα ιουλιανά, το σωτήρη πέτρουλα, τη σωτηρία της ψυχής και τη βασιλακοπούλου, από κάθε πιθανή πτυχή και σε όλες τις εκδοχές της υπόθεσης.

Αύγουστος

Τιμή και δόξα στους άλλους δυο νίκους του κκέδικου. Τον ζαχαριάδη και τον πλουμπίδη.

Για το εξωκοινοβούλιο ελλείψει καλύτερης έμπνευσης δανείστηκα αυτό το σκιτσάκι από τα πολίτικαλ στένσιλς

Σεπτέμβριος

Ο μήνας της κορύφωσης του ταξιδιού του φεστιβάλ της οργάνωσης, του πρώτου αγωνιστικού ραντεβού της σεζόν στη δεθ, αλλά και της ανταρσίας (με γιώτα) της κνε του γράψα για το δεύτερο ημερολόγιο.

Οκτώβριος

Ο μήνας της οκτωβριανής επανάστασης (που έγινε νοέμβρη με το δικό μας ημερολόγιο) και των γεγονότων της εικοστής οκτώβρη με το θάνατο-δολοφονία του δημήτρη κοτζαρίδη. 

Τα οποία κάποιοι επιμένουν να τα βλέπουν από άλλη οπτική γωνία.

Οκτώβρης Ημερολόγιο Β

Μπόνους μια ιδιότυπη κινηματική συνεισφορά στο οκτόμπερ-φεστ του μονάχου και την κατανάλωση μπίρας που γίνεται στη μερκελική γερμανία.

Οκτώβρης  ημερολόγιο Β

Νοέμβριος

Ο μήνας της εξέγερσης του πολυτεχνείου, και των γενεθλίων του κόμματος, την ίδια ακριβώς μέρα. 

Κι επίσης ο μήνας που στα φοιτητικά αμφιθέατρα αναβιώνει ο θρύλος της πανσπουδαστικής νο 8, που γαλουχεί γενιές και γενιές αγανακτισμένων φοιτητών.

Νοέμβρης ημερολόγιο Β

Δεκέμβριος

Ο "δικός μας" δεκέμβρης.

Ο "δικός τους" δεκέμβρης.

Λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου και τα εορταστικά φεστιβάλ του κόμματος για τα μικρά παιδιά.

Από μικροί προπόνηση στο στρατσόχαρτο

Ευτυχές το νέο έτος.