Οι σκλαβωμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ

Απελευθέρωση, απελευθέρωση... Χμμμ. Τι είναι δηλαδή αυτή η απελευθέρωση, ε; Τι την θέτε, τέλος πάντων, εσείς αυτήν την απελευθέρωση, μου λέτε;

Αυτή πια -η 12η Οκτώβρη- δεν είναι επέτειος αλλά η Αλεζία από το Αστερίξ, που κανείς τους δε θέλει να θυμάται, θα την ψάχνει ο ιστορικός του μέλλοντος στα σχολικά βιβλία και δε θα την βρίσκει πουθενά, χαμένη στο χρονοντούλαπο της λήθης, που στέκει ετυμολογικά στον αντίποδα της αλήθειας -και δεν έγινε τυχαία σύνθημα και στάση ζωής του ΠΑΣΟΚ.

Κι έτσι το επίσημο κράτος τιμάει την ένδοξη «Ζεγκόβια» στις 28 του μήνα, όταν το γαλατικό χωριό είπε το δικό του ΟΧΙ, ενώ ο Λουδοβίκος Μεταξάς -που θα τον λέγαμε Βερσιγκετόριγα, αν δεν είχε μια σειρά λόγους να ζηλεύει το κύρος και τη νομιμοποίηση που απολάμβαναν οι αρχηγοί εκείνων των αρχαίων φύλων, όπως σημειώνει κάπου ο Ένγκελς- είπε σε άπταιστα γαλλικά «αλόρ σ’ε λα γκερ» στον πρέσβη του Καίσαρα Μουσολίνιους. Μια φράση χαμένη στη μετάφραση, που αποδόθηκε ψευδώς ως «περήφανη άρνηση», καθώς η επίσημη ιστορία έχει πέσει στη χύτρα με τα παραμύθια, όταν ήτανε μικρή.

Κάπως έτσι μεταφράζουν στη γλώσσα τους και την ελευθερία -την επανάσταση, που την κάνουν τα νέα προϊόντα, κοκ.

Η ελευθερία για αυτούς είναι πράγματα μικρά και ασήμαντα. Να μπορείς να βρίζεις ανέξοδα τους από πάνω -πχ «Μητσοτάκη γαμιέσαι»- και να αλλάζεις δυνάστη με εκλογές -για να λες «Ανδρουλάκη γαμιέσαι, Κανσελάκη γαμιέσαι κοκ». Οι κρατούντες επιτρέπουν τα «προστυχόλογα» αρκεί να μη γίνουν πράξεις πρόστυχες, όπως η απεργία και η ανυπακοή, που αμφισβητούν τους ρόλους του παιχνιδιού.

Ξεχνάν βολικά -σαν την Κύπρο- το δίλημμα «Ελευθερία ή θάνατος», καθώς η ζωούλα εν τάφω και η επιβίωση είναι υπέρτατη αξία. Μα ποιος τα αναμασά πια, τη σήμερον ημέρα, αυτά τα αναχρονιστικά και τα κάνει σημαία του; Ανεξαρτησία γύρευες κι εσύ, τρέχεις με όποιον φτάνει κι όποιον σου βρεθεί -κι ούτε καν να σου σταθεί, σε μια ώρα ανάγκης, όπως στον Αττίλα. Γιατί να σε αγαπάω δηλαδή και να τραγουδώ τον ύμνο σου, που ξέχασες ποιον ακριβώς υμνούσε (τη συνείδηση της αναγκαιότητας).

Για εμάς πάλι η εθνική ανεξαρτησία στην καλύτερη είναι κρίκος για να βρούμε τον αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Κι ο λαός δεν έχει να χάσει παρά μόνο τους κρίκους του, που τον δένουν σε αυτό το σάπιο σύστημα, αρκεί να μην τους δει σαν κόσμημα που ομορφαίνουν τη μισθωτή σκλαβιά του. Μα η χειρότερη σκλαβιά είναι όταν αγαπάς τα δεσμά σου -ενίοτε και τον δεσμοφύλακα. Αγάπα το κελί σου, τρώγε το σανό σου -και τα ψίχουλα που μας ρίχνουν- και αποχαυνώσουν στην τιβί.

Η ελευθερία για αυτούς είναι ξέρω εγώ η Αρβανιτάκη -αρκεί να μη θυμάται τα νιάτα της και να μην πηγαίνει να τραγουδά στο Φεστιβάλ. Κι εμείς, στο δικό τους αφήγημα, είμαστε μια «Οπισθοδρομική Κομπανία» -πολλοί την μπερδεύουν με τα «Παιδιά απ’ την Πάτρα» του Πελετίδη- που όμως παλεύει για να φέρει στο σήμερα την κοινωνία του μέλλοντος.

Μα η ελευθερία για εμάς είναι μια ωραία γυναίκα. Ή έστω άντρας. Ή ένα άτομο με δυσφορία φύλου και δικαίωμα να κάνει οικογένεια -κι μην το υπερψηφίσαμε. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι όμως κάνα χοντρογούρουνο αστικό. Κι αυτό δεν είναι σπισισμός ή χοντροφοβία -ούτε ομοφοβία. Είναι κοινωνική ανάλυση. Γιατί η απελευθέρωση, αν δε θέλουμε να είναι απλές συλλαβές και ρίγες στη σημαία- είναι πρωτίστως κοινωνική, με ταξικό πρόσημο -αλλιώς δε θα υπάρξει.

Μα οι απελεύθεροι, οι απλώς και μόνο τυπικά ελεύθεροι και μη ωραίοι των Αθηνών, δε γιορτάζουν ποτέ την Απελευθέρωση της πόλης τους -που δεν τίμησε ποτέ τους ελευθερωτές της αλλά μόνο τους Βρετανούς που την υπερασπίστηκαν με πάθος από την ελευθερία. Εκτός και αν αυτή τους έρθει δοτή και κουτσουρεμένη -όπως κάποτε με τους Βρετανούς- χωρίς καμία αρετή και τόλμη. Οι ραγιάδες δε γιορτάζουνε ποτέ...

Κάπως έτσι μεταφράζουν και την ομορφιά του αστικού τοπίου.

Όμορφη πόλη για αυτούς είναι ένα τουριστικό γκέτο, με χαρούμενους καταναλωτές, χωρίς ενοχλητικούς κατοίκους. Μια μεγάλη βιτρίνα χωρίς αληθινή ζωή, με ντόπιους-μαριονέτες για το φολκλόρ. Και πάνω από όλα χωρίς βρόμικους απόκληρους της ζωής, χωρίς φτωχούς, «πρεζάκηδες» -που θέλουν να τους παρκάρουν σε ελεγχόμενους χώρους σαν αυτοκίνητα-, εξαρτημένους από ουσίες και από τον μισθό τους, χωρίς πρόσφυγες και άστεγους, που θα τους κρύβουμε κάτω από το χαλί των επισήμων.

Εσύ πατάς στο κόκκινο χαλί των επισήμων
Κι εγώ είμαι στο ψάξιμο γυναίκας και ενσήμων

Για εμάς όμορφη πόλη είναι αυτή που έχει χαρούμενους κατοίκους, χωρίς προβλήματα -που δε θα τα κρύβουν απλώς κάτω από το χαλάκι ή τους ευημερούντες αριθμούς. Κι ως τότε, της γης οι κολασμένοι πρέπει να οργανωθούν και να παλέψουν, όπως κάποτε οι σαλταδόροι του ΕΑΜ. Γιατί πραγματικά λούμπεν είναι μόνο αυτοί που χάνουν την ταξική τους συνείδηση και δεν κάνουν κάτι να αλλάξουν τη σακαταμένη μοίρα τους. Και -ίσως ακουστεί ιδεαλιστικό, αλλά- η χειρότερη εξαθλίωση είναι κυρίως πνευματική, κι ας είναι καθ’ όλα υλικές οι συνέπειές της.

Όμορφη πόλη είναι αυτή του Μίκη, να την τραγουδάει η Νατάσσα -η δική μας «απόλυτη»- κι ας μην ήρθε φέτος στο Φεστιβάλ ή έστω ο Μπατμανίδης -κι ας μην έρθει ποτέ σε Φεστιβάλ.

Όμορφη πόλη ήταν η κόκκινη Αθήνα το περασμένο Σάββατο. Το πανό του ΕΑΜ στην Κοραή, τα τρικάκια που γέμισαν την Πανεπιστημίου, τα κόκκινα ποτάμια στις προσυγκεντρώσεις, η μπάντα που έπαιζε τον ύμνο του ΕΛΑΣ στον δρόμο. Γιατί «ένα τραγούδι είναι η ζωή μας» κι αυτό τουλάχιστον περνάει και από το δικό μας χέρι, να το επιλέξουμε: αν θα είναι λυπητερό - μίζερο, αν θα είναι χαβαλέ - καψούρικο για σοκολατόπαιδα ή αν θα παίρνει θέση για όσα γίνονται και θα γίνεται ένα αντάρτικο τέχνης -σε πόλεις, κάμπους και βουνά.

Το περασμένο Σάββατο καταλάβαμε την Αθήνα και δη το κέντρο της. Πήραμε τη Σκωμπία (νανού, νανού, νανού). Μονάχα για μια μέρα, αλλά είναι απλώς μια γενική πρόβα. Είδες πόσο εύκολο είναι να αλλάξει η εικόνα της πόλης, με δυο - τρεις κινήσεις; Αυτές δηλαδή που θα κάναμε, αν μας ρωτούσαν το κλασικό: τι θα άλλαζες αν ήσουν πρωθυπουργός (υπουργός, δήμαρχος κτλ) για μια μέρα; Θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα έβαζα το πανό του ΕΑΜ στο κτίριο της Κοραή.

Έστω αυτό. Γιατί όλα τα άλλα, τα βασικά - μεγάλα προβλήματά μας είναι δομικά, σύνθετα και δεν αλλάζουν σε μια μέρα, με μαγικό ραβδάκι -και πάντως «ποτέ την Κυριακή» των εκλογών, με μια απλή ψήφο.

Γιατί αυτή η πόλη -που έχει φτάσει να είναι η μισή χώρα- είναι μια άθλια τσιμεντούπολη, που οι οπαδοί την λένε «μπασταρδούπολη» -και μη σοκάρεστε όσοι τραγουδήσατε πέρσι στο Φεστιβάλ την «μπασταρδοκρατία» (δυο φορές)! Και η οποία θέλει γκρέμισμα, για να φτιαχτεί από το μηδέν και να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα...

Μα πώς -και τι- να γκρεμίσεις χωρίς να σκοντάψεις πάνω στην ιστορία; Τι να γκρεμίσεις σε έναν τόπο, όπου όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω την «αρχαία σκουριά», τους αγώνες του λαού μας και το ανεξίτηλο σημάδι του ΚΚΕ; Αυτά τα κόκκινα σημάδια στις πέτρες, δεν μπορεί παρά να είναι από αίμα.

Αυτό το Κόμμα, που έχει μάθει να ζει σε «πέτρινα χρόνια», είναι «μπόλικη πέτρα, μπόλικη καρδιά». Κι όλα θα ξεκινήσουν μια μέρα από κάποιο Πέτρογκραντ, μια κόκκινη Πετρούπολη ή κάποιον Πέτρο εξαδάχτυλο, που θα έχει καλύτερο κριτήριο από τον Πι-Πι που πήγε με τον Λαφαζάνη και λοιπούς βαρεμένους εξαδάχτυλους πατριώτες. Κι αν το Κόμμα έχει κάνει λάθη, ο αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω. Και τον πρώτο λίθο τον ρίχνει το ίδιο το Κόμμα κι ας μην έχει το αλάθητο -αν και die Partei hat immer recht. Κάνει την αυτοκριτική του, χωρίς να λιθοβολεί το παρελθόν με λαθολογίες, αναδεικνύοντας ποια είναι η λυδία λίθος -της στρατηγικής. Κι όταν κινδύνεψε με διάλυση, έμειναν λίγοι σφοι που αρνήθηκαν να γίνουν ριψάσπιδες και όσοι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, τις είδαν να γίνονται σύντροφοι και νέα μέλη από το πουθενά, όπως με την Πύρρα και τον Δευκαλίωνα. Και σε αυτές εδώ τις πέτρες, αρχαία σκουριά δεν πιάνει...

Το Σάββατο, όμως, έλειπαν μόνο οι δωσίλογοι που λούφαζαν στα κτίρια της Πανεπιστημίου και πυροβολούσαν ύπουλα το πλήθος από τις τρύπες τους. Ή μια κατακόκκινη σημαία με σφυροδρέπανο, στα παλιά γραφεία του ΚΚΕ στο Σύνταγμα -επί της Όθωνος. Εκτός και αν το κρατάμε για την επέτειο των Δεκεμβριανών. Να βάλουμε και τίποτα εκρηκτικά στα θεμέλια του «Μεγάλη Βρετανία» -μην αφήνουμε μισές δουλειές- χτίζοντας στη θέση του ένα Μουσείο με τα πειστήρια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων -ή της ανισότιμης αλληλεξάρτησης, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα.

Ή να κάνουμε μια συμβολική επίθεση στο Βάιλερ στου Μακρυγιάννη, όπου είναι η Εφορεία Αρχαιοτήτων, που ξεπουλά τα μνημεία σε εργολάβους, αλλά θέλει πίσω τα Ελγίνεια -να τα ξεπουλήσει κι αυτά. Μπήκαν στην (ακρο)πολη οι εχθροί. Πώς να συγκινηθούν όμως τώρα για τους εργολάβους, που στήνουν λημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη, όσοι επευφημούσαν τον Δεκέμβρη τους Βρετανούς, που έκαναν τον βράχο πολεμικό ορμητήριο, χωρίς να σεβαστούν τίποτα;

Κι ύστερα να κάνουμε μια πολιτική εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο, όπως το ’45, με το ΕΑΜ και τον Ζαχαριάδη, να δουν τι θα πει «εξαντλήθηκαν οι θέσεις (τα εισιτήρια)», που τώρα το λέμε στη γλώσσα του Σκόμπι, σαν το ξεπούλημα -sold out. Μα σε αυτά τα Καλλιμάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει...

Κι αν αναρωτιέσαι, σφε αναγνώστη, τι ακριβώς περιμένουμε και γιατί να μην τα κάνουμε άμεσα όλα αυτά, η απάντηση είναι απλή: γιατί η πολιτική ομιλία - συναυλία του Σαββάτου είχε λίγες χιλιάδες κόσμου, το ένα δέκατο από όσους μάζεψε η συναυλία της προηγούμενης μέρας, για τα Τέμπη, στο Καλλιμάρμαρο. Και γιατί η ανθρωπολογική σύνθεση της Παρασκευής είχε πολλά ελπιδοφόρα κι αντιφατικά στοιχεία, απείχε πολύ όμως από το να παραπέμπει σε ένα νέο ΕΑΜ -αλλιώς στην είσοδο οι σφοι δε θα μοίραζαν προκηρύξεις, αλλά τουφέκια.

Η συναυλία για τα Τέμπη είχε αρκετούς φασαίους, νέους που δεν ήξεραν όλα τα τραγούδια, μπούμερ που δεν ήξεραν τα καινούρια και μια φθίνουσα πολιτικοποίηση στη ροή προγράμματος και των καλλιτεχνών. Από το Μανιφέστο των ΚΘ που δεν έπαιξε πουθενά σχεδόν -γιατί δεν ήταν αυλή της Παζαΐτη, σαν τον Λουδοβίκο, να είναι κάτι σαν εσωτερική «αντιπολίτευση» της ΝΔ έστω και να το προβάλουν αντίστοιχα- και το συγκινητικό τραγούδι του Φοίβου -που ούτε αυτός ήρθε φέτος στο Φεστιβάλ- στους άχρωμους Θανασομάλαμες στο φινάλε. Κερασάκι στην τούρτα, η «παραπολιτική» πληροφορία πως η απόλυτη Βίσση είχε αφήσει τα μηχανήματα από τη δική της συναυλία ως σιωπηλή ένδειξη τεχνικής συμπαράστασης προς τους γονείς των θυμάτων και την προσπάθειά τους.

Ίσως θυμήθηκε την εποχή που τραγουδούσε «στα χρόνια της Υπομονής», όπως στα «καλύτερά μας χρόνια», τον καιρό της Μεταπολίτευσης. Αλλά τα καλύτερά μας χρόνια δεν τα έχουμε ζήσει ακόμη. Λες να τραγούδησε και Χικμέτ η «απόλυτη»; Όχι, γιατί δε θα τον ήξερε το κοινό της -ούτε και οι φασαίοι των Τεμπών, αλλά έτερον εκάτερον. Κι αν τελικά το «έχω πεθάνει για σένα» είναι για το Κόμμα και τους αγωνιστές που στήθηκαν υπερήφανοι στο απόσπασμα; Βαθύ υπονοούμενο, γιατί η τέχνη δεν μπορεί παρά μόνο σε τελική ανάλυση να σου δίνει τροφή για σκέψη -όχι μασημένη εξ αρχής. Το λέει και αυτό κάπου ο Ένγκελς, ίσως στην μπροσούρα για τον ρόλο της βίας στην ιστορία, από όπου και το γνωστό τσιτάτο: η Λία είναι Βίσση και η Βία είναι Λύση. Αν και τον καιρό εκείνο η Άννα έγραφε το δικό της επίθετο με ύψιλον στο τέλος (ως «Βίσσυ»), όπως ανακάλυψε απρόσμενα η κε του μπλοκ σε μια έκθεση στο Νιάρχος για τα 50χρονα της Μεταπολίτευσης -να πάτε οπωσδήποτε, όπως και στις αντίστοιχες εκθέσεις στο Σύνταγμα (των σκιτσογράφων-γελοιογράφων) και στο Πάρκο Ελευθερίας.

Κι αν έλαβαν και οι δικές σας κεραίες κάποια κύματα σκατοψυχιάς για τους γονείς των θυμάτων, είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της δύναμης του συστήματος να περνάει τη σκατίλα του στον κόσμο, σε ένα κομμάτι λυκοκοινωνίας (του δόγματος: άνθρωπος προς άνθρωπο λύκος) που στηρίζει την εκάστοτε λυκοσυμμαχία και «ενημερώνεται» κατευθείαν από τα τρολ του διαδικτύου, που δίνουν γραμμή στα δελτία, αντικαθιστώντας τα κυβερνητικά νον-πέιπερ. Κι αφού βάλουν τα μυαλά του κόσμου στο μπλέντερ, φτάνουμε από το περήφανο «Δεν ξεχνώ» στο «σε δέκα χρόνια δε θα θυμάται κανείς...» -πχ τα μνημόνια. Και σε άλλα δέκα, θα ’ναι έτοιμοι να βγάλουν πάλι το παλιό κακό ΠΑΣΟΚ που δεν αγαπήσαμε.

Λέγαμε όμως για το Σάββατο. Εκεί που ο ΓΓ έκλεισε την ομιλία, λέγοντας πως -αυτή τη φορά- ο αγώνας του λαού πρέπει να φτάσει μέχρι τέλους. Και εσύ κάνεις ένα ακόμα αυθαίρετο άλμα με συνειρμούς και φαντάζεσαι νοερά το κόκκινο ποτάμι να αποθεώνει τον θρυλικό μάγκα (που χόρευε με τα κλαρίνα του Μάγκα στο Φεστιβάλ) και να φωνάζει ρυθμικά: μέχρι τέλους, οε-οε-οε. Και μετά να λέει το σύνθημα για την «μπασταρδούπολη αυτή» (όπου όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θρύψαλα τα τζάμια στον ηλεκτρικό, και μεταμοντέρνες αφηγήσεις που θάβουν τους αγώνες του λαού μας) και στο καπάκι την «μπασταρδοκρατία».

Κι ύστερα έθεσε το ρητορικό ερώτημα τι έχει αλλάξει από εκείνη την εποχή -για να απαντήσει πως ό,τι οδήγησε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είναι ακόμα εδώ ως φαινόμενο και αιτία.
Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα... Μα όλα τα ίδια μένουν, όσο δεν τα αλλάζουμε εμείς και πιστεύουμε παρ-άλογα στα πράσινα άλογα της εκάστοτε «Αλλαγής». Και είναι μεγάλη συζήτηση, πώς και τι, για να την πιάσουμε αναλυτικά τώρα στο κλείσιμο.

Και γιατί μας τα λες τώρα αυτά, μια βδομάδα μετά από την επέτειο;

Για να τιμήσω τα ταξικά αντανακλαστικά του Γ. Παπανδρέου, που ήρθε στις 18 του μήνα, μια βδομάδα σχεδόν μετά από την απελευθέρωση, γιατί φοβόταν τον λαό που κυβερνούσε και -αν δεν κάνω λάθος- το προηγούμενο βράδι είχε κοιμηθεί πάνω σε ένα πλοίο, στο λιμάνι. Εκτός κι αν το μπερδεύω με την αποστολή της μπασκετικής Team USA στους Αγώνες της Αθήνας το ’04 και τον παπατζή Λεμπρόν, που είχε «ραντεβού με την ιστορία» και έκανε τα πάντα για να παίξει στην ίδια κυβέρνηση με τον γιο του τον Μπρόνι, που βγήκε πρωθυπουργός το ’81, καβάλα στο άλογο.

Κι αν βαρεθήκατε τα αθλητικά υπονοούμενα της κε του μπλοκ, να πάτε την Κυριακή να ακούσετε τον σφο από το Κόμμα, που τα λέει κρυστάλλινα και τσεκουράτα, για τον βετεράνο του Άρη, Αλέκο Σιώτη, όπου ο αθλητισμός είναι απλά αφορμή και υπόβαθρο, για να μιλήσουμε για τους αγώνες του λαού μας και την πραγματική απελευθέρωση που έμεινε στη μέση...

Λαέ θυμήσου το χώμα που πατάς...

Η μηχανή του χρόνου

Κώστα Τουρνά, εσύ; Χρήστο Βασιλόπουλε, έτοιμος; Φώτα, τζάμπολ, πάμε.

Λοιπόν... (διακοπή, χαμόγελο, σάρωμα των ρεπόρτερ με το βλέμμα, αλά ξανθός).
Ο μπασκετικός Άρης είναι η καλύτερη απόδειξη πως η χρονομηχανή υπάρχει και λειτουργεί.

Βασικά η ενασχόληση με τα αθλητικά, ενεργητική ή παθητική, είναι το ελιξήριο της νιότης που κρατά τους άνδρες παιδιά. Αλλά όχι απαραίτητα χαριτωμένα και αξιαγάπητα. Κατά κανόνα κακομαθημένα και εγωπαθή, σκέτα καλόπαιδα, μια διασταύρωση Ντένις Ρόντμαν με Σέρχιο Ράμος και μια πρέζα Ντανίλοβιτς, να δείχνει στο ελληνικό κοινό μικρές μπάλες.

Αλλά τα παιδιά έχουν το ακαταλόγιστο και το αυτό επιθυμεί δι' εαυτήν (σαν εργατιά) η κε του μπλοκ για τα παιδιαρίσματα που ακολουθούν, καθώς εξιστορεί τις αθλητικές της αναμνήσεις. Μια παιδική αρρώστια που χτυπάει και συντρόφους, μια ένοχη απόλαυση χωρίς κινηματικό άλλοθι, που μας κόλλησε όταν ήμασταν παιδιά, πριν καταλάβουμε τον κόσμο και αναπτύξουμε άμυνες (ζώνης και μαν του μαν). Και έμεινε έκτοτε κουσούρι, ως δείγμα ανωριμότητας, και εμείς όπως οι συνθήκες που αργούν να μεστώσουν. Λες να την έχουν πατήσει και αυτές με κάποια ομάδα-μπάλα, σαν εμάς;

Λοιπόν, η μηχανή του χρόνου ξεκινά. Πρώτο ταξίδι έλαχε κλήρος για το νότο. Αλλά εμείς θα ξαναφέρουμε το μπάσκετ στον Βορρά. Και ο κρίσιμος αγώνας με την Μπούντουσνοστ στο Παλέ, συμπίπτει με τον (νυν υπέρ πάντων) αγώνα Κυπέλλου με την ΑΕΚ στο άδειο Βικελίδης. Νίκη με καλάθι στο τέλος, πρόκριση στα πέναλτι, ο χρόνος γυρνά 26 χρόνια και μια ζωή πίσω.

Φιλοσοφικό Ιντερμέδιο. Άρης και δεν είμαι καλά.
-Ρε είστε καλά στα μυαλά σας (πονάνε), που ασχολείστε σοβαρά και παθιάζεστε με τις ομάδες;
-Μα ο Καμί είπε (και ο Μπογιό έγραψε) πως το ποδόσφαιρο του έμαθε όλα όσα γνωρίζει από ηθική στη ζωή του.
-Ναι αλλά ποιος σας είπε ότι ο Καμού ήταν κομμουνιστής, σαν τον Καμό;
-Οκ. Ο Μπογιόπουλος είναι τουλάχιστον;

Παρεμπιπτόντως, ο Καμού ήταν πιε νουάρ (μαυροπόδαρος) που δε συμφωνούσε με τον ανεξαρτησιακό αγώνα της Αλγερίας, ίσως γιατί έλειπε στο σχετικό μάθημα-προπόνηση. Και αν δίναμε εξετάσεις προοδευτικότητας, το τέταρτο διαβαθμισμένο θέμα, για τους καλούς μαθητές που είχαν πρόγραμμα -λαοκρατία- και δε στερήθηκαν τίποτα γιατί η ζωή λεχώνα ελπίδες γέννησε, θα ήταν να βγάλουμε ένα αθλητικό αριστερόμετρο και να απαντήσουμε αν είναι προοδευτικό να παίζουν μετανάστες στην τρικολόρ (και άλλες πολυ-εθνικές ομάδες) για να αφρ(ικαν)ίζουν από το κακό τους οι ρατσιστές ή αν αυτή η ενσωμάτωσή τους είναι μια συμβολική συνέχεια της αποικιοκρατίας με άλλα μέσα. Σκέτη σπαζοκεφαλιά. Τι λες και εσύ, Ζιζού;

Βασικά, αν νιώθεις την ύπαρξή σου ριγμένη σε μια γωνιά ενός κρύου πετάλου, μετέωρη στο κενό της αβεβαιότητας για το αποτέλεσμα ενός αγώνα (που δεν είναι ταξικός), σαν το μπαλάκι τένις που ταλαντεύεται στο φιλέ του ματς-πόιντ του Γούντι Άλεν, μπορεί να προσεγγίσεις καλύτερα τον υπαρξισμό. Όχι όμως τον κομμουνισμό, ούτε ξώφαλτσα, ούτε καν από το πέταλο της Λιβόρνο και της καλής Ομόνοιας.

Και αν η ύπαρξή σου εξαρτάται από την καψούρα σου για μια ομάδα και το αποτέλεσμα ενός αγώνα, δεν απομένει ελπίδα καμιά και πολλή φαιά ουσία χωρίς καμένα κύτταρα για τον κοινό μας αγώνα και την ανατροπή των καταθλιπτικών δεδομένων από τις ανατροπές. Άσο ημίχρονο με γκολ στο Ράιχσταγκ στο ’45, διπλό τελικό, με αυτογκόλ στο ’89 και το ’91, αλά United το ’99, όταν μπήκε στον αγώνα η γενιά του Αρσένη, η δική μας σπορά. Ήμασταν νέοι, ήτανε νέοι, ήταν παιδιά...

Αλλά ο αγώνας χρειάζεται μικρές νίκες στο σήμερα, και η ζωή μικρές χαρές εφήμερες, ακόμα και αν είναι χαρά στο πράγμα, σαν τις αθλητικές. Και οι χαρές που καρτερό-ό-ό, μη σώσουνε και ’ρθούνε.

Και δεν είναι πως τότε πετάς στα ουράνια και ξεχνιέσαι. Άρης είσαι και δεν είσαι καλά -ούτε καν τότε. Μαθαίνεις όμως πως έχεις ένδοξη ιστορία που λένε πως δε μοιάζει με των άλλων (κάποια ματς ήρθαν άσο, κάποια διπλό και κάποια άλλα χι, όπως έγραφε ο Πανούτσος τον καιρό που είχε ακόμα κάποια έμπνευση και δεν ήταν κρατικοδίαιτος φιλελές). Και αφού έχεις ξεχάσει πώς είναι αυτές οι χαρές και οι τελευταίες καλές εποχές ήταν πριν τις ανατροπές του ’91, δεν τρέφεις αυταπάτες ούτε κινδυνεύεις να παρασυρθείς. Δεν είσαι μικροαστικά ανυπόμονος για νίκες εδώ και τώρα, ξέρεις να περιμένεις να ωριμάσουν οι συνθήκες.

Και δεν είσαι με τον Άρη για τους τίτλους και τα ανταλλάγματα. Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί, χωρίς τίτλο. Σκυφτός στο Βικελίδης, στους δρόμους σκεφτικός και η μόνη πορεία σου ήταν στη ΔΕΘ, για να διαγραφεί το χρέος (της ομάδας, όχι το δημόσιο). Και άλλα είκοσι στο μπάσκετ, γιατί σώθηκε κάποτε η αύρα, η χρυσόσκονη της χρυσής εποχής, με τις χρυσές σελίδες και τα στρας της Μαρινέλας στο Ακρόαμα, και τον βρωμοχρυσόστομο κόουτς με τα χρυσά μαλλιά και το χρυσό δίδυμο που δε μιλιόταν μεταξύ του αλλά μιλούσε της μπάλας στο γήπεδο. Και όλοι ήθελαν χρυσά συμβόλαια και ακολούθησαν τον πυρετό του χρυσού στο Κλόνταϊκ της Αθήνας, αφήνοντας πίσω να ερημώνει μια μπασκετική πόλη-φάντασμα (που δεν την πιάνει ο Μαζάουερ) που ακόμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη, σαν το άγγιγμα της ομάδας-Μίδα, που έκανε χρυσό ό,τι έπιανε -εκτός από τα Φάιναλ Φορ- και αφού τους σκότωσε όλους το χρήμα, έμεινε μόνη, δυστυχισμένη και άρχισε να τρώει τις σάρκες της.

Λέγαμε όμως για τις συνθήκες. Λοιπόν (χαμόγελο, διακοπή αλά ξανθός). Η τελευταία φορά που ωρίμασαν και έγινε κάτι τέτοιο, ήταν μια μέρα του ’98. Θεωρητικά το να θες νίκες σε όλα τα τμήματα του ΑΣ και της Κομιντέρν, είναι σα να ξεσπά ταυτόχρονα επανάσταση σε όλες τις χώρες, πιθανό αλλά περίπου αδύνατο. Ή να περιμένεις μια συναστρία που θα ξανάρθει μετά από χρόνια, όταν δε θα ζει κανείς μας και θα έχουμε κάνει τον χάρο αρειανό και τον κόσμο κόκκινο. Και αυτή η συναστρία έκατσε τότε.

Ήταν η μαύρη δεκαετία του ’90, της αντεπανάστασης και του πρώτου υποβιβασμού, που είχαμε πει ότι δε θα βάζαμε τα κιτρινόμαυρα, για να μην τα μολύνουμε, σκεφτόμασταν ως εναλλακτική το μπλε-μαύρο και η συνδεσμική εφημερίδα των απέναντι έκανε καζούρα ότι τρέμουν η Ίντερ και ο Χαραυγιακός. Και ύστερα από το πένθιμο, μουδιασμένο ξεκίνημα στην κατηγορία, έβγαλαν σύνθημα με τα Τρίκαλα και τους ΗΛΤΕΞ Λύκους από το Καλοχώρι, που μόνο τέτοιο δεν ήταν, παραφθορά της πραγματικότητας, όπως η Καλαμαριά του Βάγκνερ (και του Πουτσίνι) είναι παραφθορά της φράσης καλή μεριά (του Θερμαϊκού) και έπιανε κάποτε όλα τα παράλια ως την Χαλκιδική, που σαν αυτή (και τον Άρη) δεν έχει.

Αλλά πήραμε τελικά τα πάνω μας και παίξαμε στο Κύπελλο με τον ΟΦΗ του Ευγένιου (τον Γκεραρντάκη, που τον πετύχαμε πάλι μετά από χρόνια, στα τελευταία του, καθηλωμένο σε αμαξίδιο, σαν κατευόδιο, από δυο ομάδες ανάπηρες κι ετοιμοθάνατες που ξανά προς τη δόξα τραβάν). Ο ΟΦΗ φορούσε λάθος χρώματα αλλά είχε ομαδάρα, παρόλα αυτά εμείς δαγκώσαμε το φίδι στη ρεβάνς, 4-1, μεγάλη εμφάνιση, μια κατηγορία κάτω αλλά μια κλάση πάνω. Δείξαμε πού ανήκαμε, πως ο υποβιβασμός ήταν μια παρένθεση που έκλεινε οριστικά και θα άνοιγε πάλι σαν πληγή που την σκαλίζουμε.

Κι ύστερα τρέχαμε στο Αλεξάνδρειο για το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, που είχε Πέτζα και ομάδα για τελικό, μα πάνω από όλα πληρωμένη. Αλλά τα λεφτά δεν παίζουν μπάσκετ, όπως θα έλεγε ο Κρόιφ, που είναι πορτοκαλί (οράνιε) από άλλο ανέκδοτο χωρίς σπυριάρα. Που δεν είναι όμως σαν τα σπυριά της ακμής, γιατί έχει πήξει στην παρακμή τόσα χρόνια -να δεις τι σου ’χω για μετά. Είναι σαν το δέρμα που μπιμπικιάζει από ανατριχίλα στο φινάλε, γιατί όπως λέει ο Κάρολος (ο Μπάρκλεϊ), δεν υπάρχει τίποτα στον αθλητισμό, σαν το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ. Κι όσοι βουλιάζουν στα χρέη τους, νιώθουν καλύτερα ποιο είναι το χρέος τους, μες στον βαθύ τους λάκκο. Κι η ομάδα αυτή, που ήταν έτοιμη να διαλυθεί, έγινε άτρωτη λίγο πριν το τέλος, όπου μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη και... Love, love will tear us apart. Again.

Εκείνη τη μέρα νικήσαμε 76-60 τον συμπολίτη. Αλλά κάθε θάμα τρεις ημέρες, και εμείς τρεις μέρες μετά ζήσαμε άλλο, μεγαλύτερο, στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου, απέναντι στα πλούτη του ΠΟΚ. Με τον (υπηρεσιακό) Μαγκώτσιο να συζητά με τους παίκτες στο μπαρ (όχι το 6.25 του Πίξι) τα συστήματα. Τον Αγγελίδη να κολλά τα τελευταία ένσημα πριν συνεχίσει ως εστιάτορας στο Μπιλμπάο, μέχρι σήμερα. Τον Πάσπαλι να παίζει τραυματίας με ένα πόδι και ένα πνευμόνι (από τα τσιγάρα). Τον τρελό τον Ιταλό να έχει βγάλει αεροπορικά αλλά να μένει για μια τελευταία τρέλα. Και τον Ιωαννίδη να βγάζει καπνούς από τα αυτιά και να γίνεται σκετσάκι στο ΑΜΑΝ και η κορυφαία ερμηνεία του Καλυβάτση.

Κερασάκι στην τούρτα μια νίκη στο βόλεϊ, την ίδια μέρα, όπου ήμασταν απερχόμενοι πρωταθλητές, γιατί είχαμε τον Γκάνεφ, ένα κινούμενο βουνό από τη Βουλγαρία, σαν ατσάλινο τείχος και cheat (ζαβολιά σημαίνει, μάνα) σε ηλεκτρονικό, που μπορούσε να σου πάρει ένα σετ με 15 άσους σερί και να διαλύσει κάθε μπλοκ -σοσιαλιστικό και μη.

Ντόμινο, συναστρία, το ένα θάμα φέρνει το άλλο και ενός μύρια έπονται, το μεγαλύτερο μέχρι το επόμενο, τίποτα δε μας σταματά, είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο.
Επιστροφή στο μέλλον του 2024. Η πρόκριση με την ΑΕΚ πάει στα πέναλτι, στο Παλέ ο κόσμος είναι ωσεί παρών, μισοί στο κινητό και οι άλλοι μισοί στις οθόνες του καφέ έξω, αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα... μα πάντα στο τέλος τουφεκίζεται, την στήνουν στα 11 μέτρα, η αγωνία του γκολκίπερ πριν το πέναλτι, η απελπισία του Αρειανού πριν την πρόκριση, παράγουμε περισσότερες ελπίδες από όσες αντέχουμε.

Άρης είσαι, δεν μπορεί, κάτι θα στραβώσει. Εκεί που πανηγυρίζεις θα βγει μια παρουσιάστρια να σου πει «candit camera» και θα σου δείξει γελώντας το var. Σοσιαλισμός ή var-βαρότητα θα της πεις -στον κομμουνισμό θα έχουμε var άραγε;

Αλλά ο Κουέστα το πιάνει. Ξόρκια, κατάρες, φαντάσματα. Ο τραγικός ήρωας που λυτρώνεται. Ύβρις. Νέμεσις. Λιάνα. Λάχεσις. Τα πάντα όλα, μαζί ανάκατα. Τραπέζια φεύγουν, ποτήρια σπάνε, χίλια κομμάτια όλα, γυαλιά, μυαλά, μεταμοντέρνα. Ο κόσμος ξεσπά, πανηγυρίζει μια τάπα στον Λεμπό, οι άλλοι μπαίνουν μαζικά απέξω γιορτάζοντας. Ωστικό κύμα, μαγεία με ραβδάκι, η χρυσόσκονη του παρελθόντος. Οι ωσεί παρόντες γίνονται έκτος παίκτης, έβδομος, η μοίρα έχει γραφτεί. Ο χρόνος σταματά, επιβραδύνεται, γυρνά πίσω, στη δεκαετία με τις βάτες. Ο Γκάλινατ χάνει την τελευταία συλλαβή του, πηδάει με ελατήρια στα πόδια, κάνει έφοδο στον ουρανό του Παλέ, ο εκφωνητής λέει ότι πηδά ως τη φανέλα του Γκάλη που κρέμεται στην οροφή, βάζει το νικητήριο καλάθι στην εκπνοή.

Έκρηξη, χαλασμός, πανζουρλισμός. Πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά, σαν τον μικρό Νικόλα του Γκοσινί από τη Χαλκίδα -για σένα γίνομαι λιώμα από παιδί μικρό. Βρίσκουν την κυριούλα που έγινε viral με τα δάκρυα στο 3-2 με την ΑΕΚ και της κάνουν αφιερώσεις. Για πολλές γυναίκες έχω κλάψει, μα για σένα πιο πολύ.
Κάποιοι έχουν μάθει αλλιώς, στα χρόνια της υπομονής, και ξενερώνουν. Πού είναι τα σύνδρομα, το απωθημένο, τα μάγια και οι κατάρες; Δεν είναι αυτή η ομάδα που αγαπήσαμε, ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, το κόμμα που μας έλαχε.

Να σου πω όμως, όλα τα ταξίδια έτσι θα τα κάνουμε, μεγάλα σαν του Γκάλιβερ;
Όχι, τα άλλα δύο θα τα τρέξουμε, για να μπει επίλογος. Και τι Γκάλιβερ, σιγά μη λέμε και Άνκρουμ.

Δεύτερο ταξίδι, η νίκη μες στο ΟΑΚΑ. Ο Τολιό κάνει σπανουλοβήματα στο πλάι και εκτελεί τον Παναθηναϊκό. Πρώτη νίκη εκεί από το ’97, που ήταν σαν χτες. Ο Πρετεντέρης πετάει μπουκάλι στους διαιτητές, καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται. Οι γκρι καταπίνουν τη σφυρίχτρα, πολύ πριν γίνει μόδα το non call στον Σκούνι Πεν. Ο Μπόνι δείχνει τι είναι η ιταλική ψυχή στον Παπαδοτζόν που περιγράφει. Εσύ τον βλέπεις, τρεις δεκαετίες μετά, σε ζωντανή σύνδεση, και λες σε ποια ομάδα να παίζει τώρα -σιγά που θα σταμάτησε. Γίνεσαι μια αγκαλιά με τον διπλανό, και ας μην ξέρεις πώς τον λένε. Έμαθες όμως τον τρελό τον Ιταλό, στη βάρδια 2-10. Μάριο Μπόνι...

Τρίτο ταξίδι, στη χώρα του (Πότε; -) Ποτέ...
Στο σωτήριο ’91, που ήξερες νομοτελειακά τι θα γίνει στο τέλος. Ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ, η Ελλάδα στα κάγκελα (παντού). Κερδίζαμε από το πουθενά, έχαναν με κάθε πιθανό τρόπο, πρώτα στο μυαλό και μετά στο γήπεδο. Η δύναμη της ήττας, που θα έλεγε και ο Μπάνε, για να είσαι έτοιμος να χάσεις με πιο απίθανο τρόπο την επόμενη φορά.

Έβλεπες το ματς, τον ΠΑΟΚ να παίρνει διψήφιες διαφορές και σκεφτόσουν σαν Γαλιλαίος. Και όμως γυρίζει...
Εννοείται πως γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, τον ήλιο και τον πλανήτη Άρη, αλλά με αγνή μεταφυσική, χωρίς ίχνος λογικής εξήγησης. Χωρίς ενέργεια και καθαρό μυαλό, χωρίς την κερκίδα του Παλέ, χωρίς τον Σανόγκο και πεντάρια που στρίβουν, χωρίς τον τρελό του χωριού (Γκάλινατ) να αλλάξει τις ισορροπίες, με τα μισά ριμπάουντ από τον αντίπαλο (41-20) και τα σουτ να μην μπαίνουν. Με τον Τολιό να στάζει 17 και την ομάδα 30 στην τελική ευθεία -ενώ είχε 29 σε όλο το πρώτο ημίχρονο.
Πάμε σαν άλλοτε...

Απίστευτα πράγματα. Ποτέ μη λες ποτέ. Μόνο ποτέ-ποτέ-ποτέ-ποτέ...

Ναι αλλά ξέρεις κάτι; Εγώ δεν το χάρηκα τόσο, μπασκετικά δεν το αξίζαμε. Και το μπάσκετ δε σηκώνει την αδικία, κάπως σαν την Ένωση Δικαίων του Κάρολου (όχι του Μπάρκλεϊ). Δηκεοσηνι! Είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος.

Ναι αλλά δε μας ενδιαφέρει αυτό. Μας ενδιαφέρει η διαλεκτική της «μεταφυσικής» του πράγματος. Ο ιστορικός - πολιτικός - αθλητικός χρόνος που συμπυκνώνεται, όταν κάθε μέρα μετράει σαν μήνας και μια επίθεση σαν ολόκληρη περίοδος (προεπαναστατική), όπου μπορούν να γίνουν τα πάντα.

Ακόμα και να νικήσεις δεύτερη φορά τον Παναθηναϊκό;
Όχι. Δεν είναι κάθε μέρα του Αρειανού, Αγιαννιού, πες το και έτσι.
Αν και σήμερα είναι τα γενέθλια του Μιχαλάκη του αέρινου. Λες;
Λες να λειτουργήσει πάλι η χρονομηχανή και να θυμηθούμε τα παλιά;

Όχι, νισάφι με τη νοσταλγία. Μην περιμένεις μια χρονομηχανή για να ξαναζήσεις ένδοξες μέρες. Τα καλύτερά μας χρόνια δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Και τέλος πάντων, ποιος θα είχε μια μηχανή του χρόνου και δε θα διάλεγε να ταξιδέψει μπροστά, στην κοινωνία του μέλλοντος;

Σε κάθε περίπτωση, το βασικό δεν είναι να πάρουμε εμείς το Κύπελλο, αλλά να πάρει ο εργαζόμενος λαός τις τύχες στα χέρια του. Και αν παίξουμε όπως ξέρουμε, οι τίτλοι θα έρθουν σίγουρα στο τέλος. Έτσι και αλλιώς η γη θα γίνει κίτρινη, σαν δάκρυα από λεμόνι. Νομοτέλεια...

Υστερόγραφα

Και ήρθε πάλι εκείνη η ώρα
Να γίνεις γραμματέας γενικός στη χώρα.
Θέλει λίγη δουλειά το μέτρο. Αλλά το έχουμε χάσει προ πολλού.

Εκείνη η ώρα, ήρθε και πάλι...
Και ριμάρω κλασικά με το μπάσκετ και τον Γκάλη.

Γιάννη μου τα καντήλια σου

Ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα, με ελαφρά μπινελίκια για ζέσταμα, όπως αρμόζει στη μνήμη του εκλιπόντα.

Μπορεί ο ξανθός να ήταν καραδεξιός, μπουρίνιας, αχώνευτος, να κουβαλούσε όλα τα κουσούρια της φυλής μας, αλλά στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, η κε του μπλοκ ένιωσε την ανάγκη να επιστρατεύσει μέσα της όλα τα επιφωνήματα της Λιμνούπολης και του Μίκι Σίτι, από την παιδική της ηλικία. Κλαψ, λυγμ, θλιψ κτλ.

Όχι πως ήταν κεραυνός εν αιθρία, τουλάχιστον για όσους τον είχαν δει το ’19 στο Αλεξάνδρειο, στην τελευταία του δημόσια εμφάνιση, στα 40χρονα από τον τίτλο του ’79 -που έπαιξε κάποιο ρόλο για να ντυθεί ο Γκάλης στα κίτρινα, ένα χρόνο μετά. Δεν ήταν δα και ζωντανός νεκρός, είχε όμως σαφώς κλονισμένη υγεία και τον αποτελείωσε η συγκίνηση, που δεν τον άφηνε να πει πολλά και ολοκληρωμένα. Εκείνο ήταν πρακτικά το αντίο του κι ήταν δεόντως συγκινητικό, για μια μάλλον άγνωστη πτυχή της καριέρας του, που έμοιαζε με ταινία. Και ας μην είχε ακριβώς αίσιο τέλος -δεν είναι αισιόδοξος σκηνοθέτης η ζωή.

Η πιο βέβηλη ιεροσυλία δεν είναι να βρίσεις τον Ιωαννίδη, αλλά να στήσεις μια αγιογραφία του, χωρίς να πεις τίποτα για τα κουσούρια του. Ο ξανθός ήταν τα αρνητικά του, ένας αντι-ήρωας χτισμένος πάνω σε αυτά, που έβριζε τους πάντες κι έβγαζε καπνούς από τα αυτιά, όπως στο σκετσάκι των ΑΜΑΝ -μακράν ο καλύτερος φόρος τιμής στη μνήμη του. Αν δεν πούμε κάτι για όλα αυτά, τον ευνουχίζουμε σαν χαρακτήρα και μιλάμε για κάποιον άλλον -πιο συμπαθή ίσως, αλλά τελείως αδιάφορο. Ο μόνος τρόπος να τον ανακηρύξουμε μπασκετικό «Άγιο», θα ήταν να δεχτούμε πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα -και ας ήταν ο ίδιος έτοιμος να συμμαχήσει και με τον διάβολο για μια νίκη.

Ήταν μεγάλος ατακαδόρος, γλαφυρός αφηγητής -όπως λένε οι δημοσιογράφοι που τον έζησαν- αλλά βασικά δεν ήξερε να μιλάει στρωτά και πετούσε το αγαπημένο του «λοιπόν», σε κάθε δεύτερη φράση. Ήταν καταφερτζής αν όχι και αδίστακτος, μακιαβελικού τύπου κόουτς, που θα έκανε τα πάντα για να νικήσει. Ήταν μανιώδης καπνιστής, κανελλικού τύπου (κάνει και ρίμα με τον Νικολό), που έμοιαζε όμως να ρουφά αυτόν το τσιγάρο και όχι ανάποδα -και ας έλεγε πως το είχε κόψει. Βαθιά θρήσκος, που έβριζε όμως τα θεία, και προληπτικός σε άρρωστο βαθμό -και ας το αρνούνταν ο ίδιος. Μια μικρογραφία του δαιμόνιου (νεο)Έλληνα, ενίοτε στα όρια του Ελληνάρα, με τα καλά και τα στραβά του.

Ο Ιωαννίδης ήταν ο άνθρωπος που όλοι λάτρευαν να μισούν -κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπό του. Αλλά οι μεγαλύτεροι υβριστές του, ήταν αυτοί που τον αγάπησαν παράφορα. Και όταν επέστρεψε σαν αντίπαλος του Άρη στο Αλεξάνδρειο, είχε πει την ατάκα: «Όσο πιο πολύ αγαπάς έναν, τόσο πιο πολύ τον ξεφωνίζεις...» Απλά μαθήματα διαλεκτικής! Όπως και το «σκούζει ο γάτος, όταν είναι από πάνω», που θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του (από τον Σκουντή και τον Καρύδα), αλλά το είχε πει για κάποιον αντίπαλο.

Στο ίδιο γήπεδο έχει ακούσει το πιο χυδαίο σύνθημα για τη γυναίκα του. Αλλά εκεί έδωσε και το δικό του ρεσιτάλ, σε ένα σκηνικό που είναι όλος ο Ιωαννίδης σε μια στιγμή -και έγινε δικαίως σκετσάκι. Φάιναλ Φορ Κυπέλλου, η ΑΕΚ του Ιωαννίδη αποκλείει τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά και αυτός κουνάει τα χέρια στο κοινό και πανηγυρίζει με νόημα, γιατί προτιμά ως αντίπαλο τον διαλυμένο Άρη, παρά τον Παναθηναϊκό. Η επιθυμία του γίνεται πράξη, αλλά ο Άρης κάνει άλλο ένα θαύμα στον τελικό και ο Ιωαννίδης ξεσπά στη συνέντευξη τύπου -όπου αρχικά ήθελε να στείλει τον βοηθό του.

Εγώ έχω δει πολλά στη ζωή μου, αλλά ότι δεν έπρεπε να κατέβουμε να παίξουμε, έπρεπε να μας το πουν, δε χρειαζόταν να κατέβουμε. Έτσι! Ο νοών νοείτω. Λοιπόν... Οι παίκτες μου είναι αγανακτισμένοι, ο Αλεξάντερ θέλει να σηκωθεί να φύγει.

Ένα μικρό αριστούργημα και η κορυφαία ερμηνευτική στιγμή στην καριέρα του Σωτήρη Καλυβάτση!

Ο Ιωαννίδης συνέδεσε το όνομά του με μια αυτοκρατορία (του Άρη) και μια δυναστεία (στον Πειραιά). Είναι πολυνίκης σε τίτλους και ροζ φύλλα αγώνα, με απλησίαστο ποσοστό. Και έχει μια μαύρη τρύπα στο βιογραφικό του, στα Φάιναλ Φορ, να τονίζει σαν ατέλεια την τελειότητα που άγγιξε. Αλλά τα ρεκόρ ίσως σπάσουν κάποτε και οι αριθμοί δε λένε όλη την αλήθεια. Το πιο σπουδαίο παράσημο δεν είναι για όσα έκανε, αλλά το πότε τα έκανε. Στις χρυσές εποχές του αθλήματος, που υπήρχε τεράστιος ανταγωνισμός και το μπάσκετ χτυπούσε στα ίσια ακόμα και το ποδόσφαιρο.

Εξίσου εκπληκτικό είναι πως όλα αυτά τα κατάφερε ως τα 50κάτι του, σε λιγότερο από δυο δεκαετίες. Μετά τον κέρδισε το ασυμβίβαστο -με τη βουλευτική ιδιότητα- και η προοπτική να γίνει υφυπουργός αθλητισμού. Ίσως ο ίδιος να ονειρευόταν, πριν τα βουλευτικά έδρανα, μια θριαμβευτική επιστροφή, αλλά η ιστορική ειρωνεία τον συνέδεσε με τους θριάμβους των διαδόχων του. Ο Ίβκοβιτς πέτυχε την ιστορική τριπλέτα με τον δικό του Ολυμπιακό, ο Γιαννάκης έγραψε ιστορία με την Εθνική που άφησε το ’03 ο ξανθός, ενώ ο Ζοτς πήγε στον Παναθηναϊκό, το καλοκαίρι που ο Ιωαννίδης προτίμησε να πάει στον Ολυμπιακό, για να κολλήσει το ραγισμένο γυαλί της σχέσης του με τον Κόκκαλη.

Πολλοί συνέδεσαν, αναπόφευκτα, τη μέρα του θανάτου του, με την επιστροφή του Άρη στα ευρωπαϊκά σαλόνια, την ίδια ακριβώς μέρα. Και αν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, ήταν αυτός προπονητής της ομάδας σήμερα και πληροφορούνταν τον θάνατό του, θα το θεωρούσε μεγάλη γρουσουζιά και ίσως το κρατούσε κρυφό από τους παίκτες του, ώσπου να τελειώσει ο αγώνας. Αλλά αν τελικά κέρδιζε η ομάδα, θα έβρισκε κάποιον τρόπο να πεθαίνει κάθε φορά, τη μέρα του αγώνα, για να κρατήσει το γούρι.

Για την πολιτική σημειολογία του πράγματος, ο ξανθός πέθανε την ίδια μέρα που γιόρταζε η ΝΔ την ίδρυσή της. Υπό άλλες συνθήκες, μπορεί να ήταν κακός οιωνός εν όψει των εκλογών. Αλλά σε κλίμακα χώρας, τι άλλη γκαντεμιά να βρει δηλαδή το λαό του Μητσοτάκη, μετά από τέτοιο καλοκαίρι, με φωτιές και πλημμύρες; Να δεις τι σου έχω για μετά...

-Ο τίτλος της ανάρτησης συνδυάζει διαλεκτικά το μαντίλι (του Γιάννη), το καντήλι που έσβησε και τα καντήλια που κατέβαζε, ακόμα και όταν ζητούσε από τους άλλους να μη βρίζουν "Βούλγαροι και τα λοιπά εθνικά θέματα", σε μια υπέροχη ιωαννίδειο λογική, που ευτυχώς δεν πρόλαβε να την κόψει ο σκηνοθέτης με διαφημίσεις. Γαμώ το στανιό του...

Ο ίδιος πάντως είχε εξηγήσει αρκετά πειστικά γιατί ανέβαζε καντήλια στα τάιμ άουτ, αφού οι σφυγμοί των παικτών είναι στα κόκκινα και εκείνη την ώρα δεν έχει νόημα να τους δώσει οδηγίες που δεν είναι σε θέση να προσέξουν, αλλά να προσπαθήσει κάπως να τους ταρακουνήσει -με καντήλια- και να τους συνεφέρει.

Και τέλος πάντων, τι πλάκα θα είχε η ζωή χωρίς αυτά τα καντίλια, γμτχμ;

Και με χιόνια και με κρύα

ελαφρά θεματολογία

Κανονικά τέτοια κείμενα θα είχαν θέση στο Ατέχνως (ημίθεος σχωρέστο) που πέθανε και πορεύεται σαν άταφος νεκρός, με σκυλεμένο πτώμα. Τώρα προφανώς δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, αλλά κάτι άλλο βρίσκεται στα σκαριά και θα αλλάξει τα δεδομένα.
Μέχρι τότε... κοιτάμε κάθε αγώνα ξεχωριστά και κάνουμε ταμείο στο τέλος.

Όπως εξηγεί ο Βλαδίμηρος στο "περί δίκαιων και άδικων κειμένων", αν είχε πάρει χτες ο Άρης το Κύπελλο, θα είχαμε τώρα χαρούμενους συνειρμούς κι αναλύσεις για τακτική-στρατηγική, αντικειμενικό κι υποκειμενικό παράγοντα, τη νίκη που έχει πολλούς πατεράδες αλλά μόνο έναν πατερούλη, την ΕΟΚ (και Γιώργος Νάτου το ίδιο συνδικάτο) με τον "πατερούλη" Βασιλακόπουλο και την αποδέσμευση από τις αγκυλώσεις της.

Τώρα -που δυστυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι- δεν υπάρχει αντίστοιχη διάθεση, αν και η ήττα βάζει στο τραπέζι της συζήτησης διάφορα θεωρητικά ζητήματα πχ για τη σχέση ποσότητας-ποιότητας, έντεκα εμείς-έντεκα αυτοί, αλλά με πολλαπλάσιο προϋπολογισμό (μπάτζετ), που θέλει ψυχή και σχέδιο για να καλυφθεί, αλλά δεν αρκεί το ένα χωρίς το άλλο, πάθος χωρίς μέθοδο, πλάνο χωρίς φλόγα, κι έναν πρωτότυπο συνδυασμό τους, που να μη δίνει ένα απλό άθροισμά τους, αλλά να τα πολλαπλασιάζει.

Αντ' αυτών, η κε του μπλοκ θα καλύψει μια άλλη αθλητική εκκρεμότητα -προτού μπαγιατέψει και βρομίσει εντελώς- από μια πρόσφατη αποκοτιά-επίσκεψη στο γήπεδο της Ριζούπολης, ανάμεσα στα Άνω Πατήσια και τον Περισσό (δεν έχω καταλάβει ποιος σταθμός είναι πιο κοντά), κοντά στο σπίτι του λαού και του αειθαλούς κόμματος, που έχει βγάλει γερές ρίζες στον τόπο μας κι αρνείται να γίνει δρυς πεσούσα, για να το ξυλεύσουν -άλλο αν ξεκόβουν κατά καιρούς κάποια αγράμματα κούτσουρα, περιβολάδες και καταβολάδες, που εξαργυρώνουν τις κομματικές καταβολές τους, ρίχνοντας ξύλα στη φωτιά του συστήματος.

(Παρεμπιπτόντως, πολύ κοντά είναι κι η Νέα Φιλαδέλφεια, με το γκρεμισμένο της γήπεδο αν και αυτό δεν είναι περίεργο για όποιον έχει ζήσει (σ)τη Θεσσαλονίκη, όπου τα τρία μεγαλύτερα γήπεδα βρίσκονται σε ακτίνα ενός ημίωρου περίπατου και τα χουλιγκάνια στήνουν καρτέρι οι μεν στους δε και τα αντίστοιχα αστικά λεωφορεία της Τούμπας, του Χαριλάου και της Τριανδρίας.

Κι έτσι ο Απόλλων Σμύρνης είναι κοντά σε έναν προσφυγικό δήμο, να νιώθει κοντά στο σπίτι του, κι ας μην είναι στη Σμύρνη της Τουρκίας ή στη Νέα Σμύρνη, όπου είναι ο Πανιώνιος, η άλλη ιστορική, προσφυγική ομάδα, που μετακόμισε με τη μικρασιατική καταστροφή).

Ο μικρός Κάππος (καπάκι) λέει πως ο πατέρας του έγινε Απολλωνιστής ακριβώς εξαιτίας αυτής της γειτνίασης κι επειδή ο Απόλλωνας του Αλαμάνου (που έχει αρνητική χροιά-σημασία στα τούρκικα) μας έδινε το γήπεδο για εκδηλώσεις. Αν και εγώ, στη σύγχρονη εποχή, θυμάμαι μόνο μια εκδήλωση με την Αλέκα στο κλειστό γηπεδάκι για το γυναικείο ζήτημα και μια παλιά ανταπόκριση για το πώς θα μπορούσαν να επικοινωνούν οι κερκίδες και να φτιάχνουν ατμόσφαιρα.

ΚΚΕ ισχυρό η μία κερκίδα

Μέτωπο Λαϊκό, απαντάει η άλλη

Και ύστερα ανακοίνωση από τα μεγάφωνα.
Παρακαλείται ο κάτοχος του παλιού οχήματος με αριθμό πινακίδας (Α)ΑΔΜ 1995 να έρθει να μετακινηθεί από τις θέσεις του, γιατί ενοχλεί...

Ίσως αυτά να έχουν αφήσει κάποιο χνάρι επίδρασης και στους Απολλωνιστές κι ένα σύνθημά τους, που λέει:
ούτε ΠΑΟΚ, ούτε Άρης,
ούτε βάζελος και γάβρος -μπι-μπιπ...
ούτε ΑΕΚ, ούτε Ήρα
και μετά νομίζω, ακολουθεί κάτι για του Απόλλωνα τη λύρα.
Παίξε-παίξε του Απόλλων τα μπλουζ...
Αυτό πια δεν είναι απλά κατά του δικομματισμού. Είναι η αθλητική εκδοχή του "πέντε-δέκα-τριάντα κόμματα, δύο πολιτικές".

Η Ριζούπολη βέβαια, εκτός από τον Απόλλωνα έχει συνδεθεί και με τον άτυπο τελικό για τον τίτλο του 2003, τον "τελικό της ντροπής" (που όμως ξεκίνησε κανονικά, σε αντίθεση με το χτεσινό τελικό) και το επεισοδιακό Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 3-0.
Τότε που ο Ολυμπιακός έψαχνε γήπεδο (γιατί το Καραϊσκάκη ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς -σ.σ.: αγώνες- αν και δε θυμάμαι να χρησιμοποιήθηκε ποτέ στα πλαίσιά τους) κι έφαγε πόρτα από τον Πανιώνιο, για να καταλήξει στη φιλόξενη Ριζούπολη, που ανακαινίστηκε κι αναβαθμίστηκε (άλλο αν σήμερα δε χρησιμοποιούνται όλες οι κερκίδες κι ο ηλεκτρονικός πίνακας), σε αντίθεση με το στάδιο της Νέας Σμύρνης, που έχει μερικά ερειπωμένα σημεία.

Πώς τα φέρνει η Σουζάνα η ζωή όμως...
Τα επόμενα χρόνια ο Πανιώνιος έγινε (κάτι σαν) παράρτημα του Ολυμπιακού, με δανεικούς κτλ, ενώ ο Απόλλωνας που δεν ανέβηκε στο κόκκινο άρμα, έπεσε κατηγορία αύτανδρος και με την πρώτη -και ας είχε καλή ομάδα- προ τριετίας, στη μοναδική πρόσφατη παρουσία του στα μεγάλα σαλόνια.
Άλφα Εθνική θέλω να σε δω και να τρελαθώ...

Αλλά οι μικρές κατηγορίες κρατούν μάλλον πιο πολλά στοιχεία αυθεντικής γραφικότητας και μιας ανύπαρκτης αθωότητας, που ζει μόνο στις παιδικές μας αναμνήσεις.
Οι ημίγυμνοι κάγκουρες που ντεμέκ αψηφούν το κρύο, αλλά δεν εντυπωσιάζουν τις ντεμέκ ωραίες παρουσίες, που έρχονται αποκλειστικά για τους ποδοσφαιριστές, που είναι βασικά φίλοι με τους κάγκουρες, που τους φωνάζουν καμένα συνθήματα: σίγουρα έπινες κι εσύ χασίσι, Δεληζήση-Δεληζήση.

Πασατέμπο, γιατί πώς να περάσει η ώρα με τέτοιο τέμπο και υπερθέαμα, γκρίνια από τους σοφούς προπονητές της κερκίδας -ένα είδος οργανικού διανοούμενου της εποχής- και των διαιτητών -αν όχι παρατηρητών- της κερκίδας, που ασχολούνται από το πρώτο λεπτό ως το 90' με το κοράκι.

Κι οι θεούληδες που βγάζουν ηλεκτρονικά εισιτήρια -χωρίς ΑΜΚΑ και περιττές διατυπώσεις- όχι για να το χτυπήσεις κάπου, αλλά για να στο κόψει στην είσοδο ο "έφορας" με το χέρι, κλασικά και πατροπαράδοτα. Εμείς έτσι τα βρήκαμε από τους πατεράδες μας...
Ναι ρε φίλε, αλλά τι δέκα ευρώ εισιτήριο; Για το υπερθέαμα που μας δίνεις; Και να φανταστείς πως αν πάει στη Σούπερ-Λιγκ, θα ανέβει στα 15...

Άσε το άλλο, που απαγορεύουν τη μετακίνηση οπαδών και δεν έχεις με ποιον να αλληλεπιδράσεις και ποιον να βρίσεις. Κι έτσι η ΠΑΕ ανοίγει μόνο τη μία κερκίδα -αυτή που χτυπάει ο ήλιος, αλλά έχει και στέγαστρο για τη βροχή- θύρες 1 και 2, απέναντι από τα απομονωμένα δημοσιογραφικά θεωρεία -μη χτυπήσει κανείς, καθώς ασκεί το λειτούργημά του. Οι άλλες οκτώ θύρες μένουν κλειστές, αλλά είναι τουλάχιστον ανακαινισμένες, όχι ερείπια όπως του Πανιώνιου.

Υπήρχε και αγώνας, αλλά αυτό είναι το τελευταίο, δεν πας για αυτό στο γήπεδο, άμα είναι το βλέπεις κι από την τηλεόραση, με ριπλέι, τουαλέτα κι όλα τα κομφόρ.
Ντέρμπι κορυφής κι ανόδου, έβαλε δύο κρύα γκολ ο Άρης στο πρώτο, έφαγε ανόητη αποβολή, χάθηκε ο ήλιος που μας ζέσταινε, χάθηκε κι η μπάλα, κατηφορικό Ριαθόρ η Ριθούπολη, ανατροπή και 2-2 στο 91', πάνω που έλεγες θα το κρατήσουμε, τόσες καθυστερήσεις ούτε σε εγκυμοσύνη, "πέστε κάτω, οε-οε-οε", έτρωγε τα μουστάκια -που δεν έχει πια- μετά ο Μουστάκιας (Αναστόπουλος, κάτι σαν ο τεχνικός με το μουστάκι). Να δεις που δε θα ανέβουμε φέτος, κι ας έβαλε μες στη βδομάδα γκολ αλά Βαν Μπάστε ο Ίλιτς, στον Εύοσμο -σιγά μην το ήθελε, θα μου πεις.



Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά;

Ξέχασα να σου πω κι από πού έχει πάρει το όνομά της η Ελαφρι Ταξιαρχία, και για εκείνη την παλιά ταινία, που...
Φτάνει όμως για σήμερα με την ελαφρά θεματολογία.
Καλό ξενύχτι για τους Αντετοκουμπικούς. #NBAVOTE Δάρδαλης

Πενήντα-πενήντα

Το σημερινό κείμενο είναι κάπως χαοτικό κι αυτοαναφορικό. Σκόρπιες σκέψεις, ατάκτως ενωμένες, με εσωτερικά αστεία και κάποιους συνειρμούς τραβηγμένους από τα μαλλιά. Αλλά δε βαριέσαι, συνηθισμένα τα βουνά από χιόνια κι αντάρτες (αν και έχουν πολλά χρόνια να τους δουν). Έτσι δεν είναι/μοιάζουν τα περισσότερα απ' όσα λέμε οι σύντροφοι μεταξύ μας, για τους απέξω, τους "αμύητους"; Δε θα είναι η πρώτη φορά "αριστερά" -ελπίζουμε όμως να είναι η τελευταία.

Αυτά καλό είναι να μη γίνονται (αγαπημένη φράση για φαϊτ-κλαμπάδες).
Και στο σημείο αυτό, να προσθέσω επίσης πως "δεν τιμούν κανένα μας".
Και θα μπορούσαμε να επισφραγίσουμε τα παραπάνω με τους συνηθισμένους λαϊκοστρωματικούς αφορισμούς: Θλίβομαι. Καταδικάζω.
Όπου δε χρειάζεται να πεις "απερίφραστα", γιατί ούτως ή άλλως μονολεκτικοί είναι, κι αν το προσθέσεις, τότε θα γίνουν περίφραση.
Σαν μια παλιά γελοιογραφία του Ζάχαρη (ή μήπως του Αναστασίου;), που τη θυμάμαι σε αδρές γραμμές, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, με τον πολιτικό να καταδικάζει κάτι ξύλινα -πχ τη βία από όπου κι αν προέρχεται- και το παπαγαλάκι απέναντι να πετιέται:
-Σ' έπιασα! Ξέχασες να πεις "απερίφραστα".

Να που γίνονται όμως -αυτά που καλό θα ήταν να μη γίνονται. Και δίνουν τροφή για σχόλια ή μάλλον πιατάκι σε όσους παίρνουν γαριδάκι, πατατάκια, αναψυκτικό, για να χορτάσουν θέαμα, λεκτική βία και ξεκατινιάσματα στο διαδίχτυ.
-Ναι αλλά σε τι αναφέρεσαι;
Σε όλα γενικώς και σε τίποτα συγκεκριμένο, ούτε καν ως αφορμή. Απλές καθημερινές ιστορίες, που ο καθένας μπορεί να έχει κατά νου ή ακουστά (καθώς κυκλοφορούν σα σπασμένο τηλέφωνο και ο καθένας προσθέτει δυο-τρεις αρκούδες σε κάθε γύρο) και να τις προσαρμόσει-χωρέσει στο γενικό πλαίσιο που περιγράφω.

Και δεν μπαίνουν απαραίτητα όλες στο ίδιο τσουβάλι, ίσα-ίσα. Ούτε είναι για να παίρνουμε ίσες αποστάσεις από τους εμπλεκόμενους, για να μη μας πάρουν τα βέλη και μας φάνε οι κότες. Εκτός κι αν μιλάμε για όσους κατάπιαν αμάσητα τα πίτουρα της Ζωής και το "ξεκατίνιασμά" της με το μισό εξωκοινοβούλιο, όπου αυτό ακριβώς είναι το ηθικό δίδαγμα: μην ανακατεύεσαι με αστούς πολιτικούς για να μη σε καταπιεί ο αστικός βούρκος. Άλλο αν η ΛαΕ πάει να κρατήσει (εκλογικές) ισορροπίες, κι ενώ η Ζωή εμπλέκει ένα κορυφαίο στέλεχός τους (τον Π. Σωτήρη) αυτοί λένε κάτι σαν "αυτά καλό είναι να μη γίνονται". Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και να κατέβουμε όλοι μαζί στις επόμενες εκλογές

Με κάτι τέτοια, είναι φορές που γενικεύω και σκέφτομαι συνειρμικά τη σειρά Πενήντα-Πενήντα, που ποτέ δεν κατάφερα να δω έστω ένα επεισόδιό της, κι αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να απαγορευτεί δια ροπάλου η χρήση διαδικτύου και social media σε αυτές τις ηλικίες, που έπεσαν με τα μούτρα στο μέσο, χωρίς να έχουν καταλάβει-αφομοιώσει την ιδιαίτερη φύση και το δημόσιο χαρακτήρα του.

Από την άλλη όμως, δεν είναι θέμα γενιάς -η δική μου να δεις μαργαριτάρια που βγάζει, εμού συμπεριλαμβανομένου- και τσουβαλιάσματος. Εξάλλου μερικοί από τους πιο αξιόλογους σχολιαστές της βάσης του μπλοκ έχουν πατήσει (ή κοντεύουν να...) τα πενήντα, Και μόλις χτες έτυχε να βρίσκομαι σε μια ανάμικτη, συντροφική παρέα, με διαδικτυακούς φίλους, κουκουέδες, πενηντάρηδες (λίγο πάνω-λίγο κάτω) που είναι ένας νέος της εποχής, που λέει και το τραγούδι.

Κάθε όμιλος, κάθε κόμμα, κάθε dm χρειάζεται κι εκκαθαρίσεις
κάθε τόσο για να ανανεώνεται. Τα έλεγε ο σφος με το μουστάκι

Κι επειδή ουδείς αλάθητος, κανείς δε γεννήθηκε ώριμος χρήστης του διαδικτύου και γενικά όλοι ωριμάζουμε από την πείρα μας και από τα λάθη μας, το ζήτημα είναι πόσα επιτρέπονται και πόσο ελεγχόμενα είναι στη δημόσια σφαίρα. Κι είναι το ίδιο ακριβώς ζήτημα που θα αντιμετωπίσουμε (οι σύντροφοι, το κόμμα, η πρωτοπορία γενικότερα) στην κοινωνία του μέλλοντος κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης, αλλά πρέπει ίσως να μας απασχολήσει μάλλον από τώρα. Πώς να προστατέψεις τους άλλους και τον εαυτό σου, χωρίς να κλειστείς σε μια γυάλα και να ευνουχίσεις το πρωτόβουλο πνεύμα.

Με την ευκαιρία, να προσθέσω επίσης -εκφράζοντας, πιστεύω, και το Λαϊκό Στρώμα, με τούτα τα λόγια- πως τρώμε παραπάνω από τις δυνατότητές μας. Αλλά υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο ενάντια στην κρίση. Ένα κιλό για κάθε ποσοστιαία μονάδα του χρέους επί του ΑΕΠ. Άμα ακούς τόσα κάθε μέρα για "νέα κατοχή" και δε συμμαζεύεται, πώς να μην επηρεαστείς και να μην αναπαράγεις αυθόρμητα, σε καθημερινή βάση, το κατοχικό σύνδρομο; Και πού θα πάει αυτή η ιστορία, που ένα σωρό κόσμος αποσυνδέει αντιδιαλεκτικά την ποσότητα από την ποιότητα, ουκ εν τω πολλώ το ευ, γκουρμεδιές και ιστορίες; Πού οδηγούμαστε σύντροφοι;

Να πω επίσης ότι αν δε σου αρέσει ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής, τότε όλα τα τραγούδια σου φαίνονται πανομοιότυπα, και αν τα πετύχεις non-stop (επιτυχίες), έχεις την αίσθηση πως παίζει σερί από την αρχή ως το τέλος το ίδιο πράγμα. Εκτός κι αν τα έχει συνθέσει-διασκευάσει ο τραγουδόσαυρος, όλα σε ένα, οπότε το πράγμα αλλάζει. Ποια θυσία-ποια θυσία...

Το πενήντα-πενήντα δεν αντέχεται, ούτε ως σειρά, ούτε ως διαιτησία, όταν είναι εναντίον σου ή ως ίσες πιθανότητες, να περιμένεις την μπίλια να (σου) κάτσει, κι όπως γυρίζει στη ρουλέτα, να βλέπεις τις διαλεκτικές σπείρες της ζωής (χωρίς τον spiral που δεν είναι αρχιτέκτονας) να στριφογυρνάνε και να μην περνάνε ποτέ σε ανώτερο σημείο, έστω βγαίνοντας με φόρα έξω από τη ρουλέτα. Είναι και αυτή μια κάποια εξέλιξις...

Φαντάσου το τώρα αυτό στη δίωρη συσκευασία ενός αγώνα και την πορτοκαλί μπίλια να μην αποφασίζει σε ποιο κίτρινο θα κάτσει. Και την αγωνία στο τάιμ-άουτ που δεν υπάρχει στην αληθινή ζωή, γιατί η ταξική πάλη δε σταματά ποτέ, όπως δεν υπάρχει ούτε παράταση, παρά μόνο η δυαδική εξουσία, ένα έξτρα πεντάλεπτο, όπου η πλάστιγγα θα γείρει σύντομα από τη μία πλευρά ή την άλλη. Μπορείς όμως να πάρεις μόνος σου τάιμ-άουτ, να ανασυνταχθείς και να οργανώσεις την τελευταία-τελική επίθεση, όπως ο Λένν, που κλείστηκε στις βιβλιοθήκες, να μελετήσει και να γράψει, εν μέσω παγκοσμίου πολέμου. Εδώ ο κόσμος καίγεται, κι ο Βλαδίμηρος δε χτενίζεται -τι να την κάνει τη χτένα, φαλακρός άνθρωπος- ήξερε πολύ καλά τι έκανε και λίγους μήνες αργότερα πραγματοποιούσε την έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα, σαν το μπάσιμο του Κάμινγκς στη ρακέτα της ΑΕΚ.

Και τώρα η ελπίδα έρχεται (is Cumming-s) σε μια πόλη που δεν έχει χειμερινά ανάκτορα, αλλά έχει (νέο) δημαρχείο και αλατιέρες που παγώνουν, πολύ πάνω από τους -160 βαθμούς, όπου παγώνει το αλάτι. Κι έτσι καταφέρνει να κρατά ζωντανά τα όνειρα, το μαρμαρωμένο βασιλιά και την ανάμνηση της κίτρινης αυτοκρατορίας στο μπάσκετ, να ζεσταίνει τις καρδιές και να τις ποτίζει με οπαδικό όπιο και κρασί από το κύπελλο που έρχεται. Που άλλοι το βλέπουν εντελώς άδειο, σαν τις ζωές που το περιμένουν για να νιώσουν γεμάτες κι άλλοι σαν το ιερό δισκοπότηρο, που έχουμε να το δούμε και να το σηκώσουμε από το 2004, της "μεγάλης κι ισχυρής Ελλάδας".

Το Κύπελλο είναι παρηγοριά στον άρρωστο, που δεν μπορεί να σηκώσει ανάστημα για να χτυπήσει πρωτάθλημα. Αλλά κι ο τίτλος είναι μια εφήμερη χαρά, όπως δίδασκε το Ντεμοτεχνείο, πριν ριχτεί με τα μούτρα στο κυνήγι της και το χάσει στα χαρτιά (παράγουμε περισσότερους νέους που ξέρουν την υπόθεση Βάλνερ από αυτούς που ξέρουν πχ την υπόθεση Ντρέιφους). Τείνουμε να βολευόμαστε με ολοένα και λιγότερα, όσο προχωρά η παρακμή και η σήψη. Ένα κύπελλο, μια απλή συμμετοχή σε τελικό -όπου δεν υπάρχουν πολλές ρεαλιστικές ελπίδες και φροντίζουν κι άλλοι να τις εκμηδενίσουν- μια δουλίτσα, ένα τετράωρο, μια ολιγόμηνη σύμβαση.

Ναι αλλά δεν είναι αυτή η ουσία. Είναι το δικαίωμα στο όνειρο.
Κι ας είναι η φωτιά του πυροτέχνημα, χωρίς θέρμη και ουσία...

Σε δέκα μέρες

(που δε συγκλόνισαν τον κόσμο)

Αγαπητό ημερολόγιο,

όχι πως δε συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά κινούμαστε ακόμα σε ύστερους εορταστικούς ρυθμούς, γι' αυτό θα σου γράψω σε αντίστοιχα ελαφρύ κλίμα τα αθλητικο-πολιτικά συμπεράσματα ενός μπασκετικού διημέρου.

Θα μου πεις, έλα μωρέ τώρα, ποιο μπάσκετ και ποια Στικούδη; Και θα σου πω, τουλάχιστον το ελληνικό μπάσκετ υπάρχει στον ευρωπαϊκό χάρτη, σε αντίθεση πχ με τη Στικούδη και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα συνεχίσεις τον εσωτερικό μου μονόλογο, ρωτώντας γιατί να ασχολούμαστε γενικά με το μπάσκετ, παθητικά, ως θεατές, αντί να βγούμε όλοι στους δρόμους και τα ανοιχτά γηπεδάκια, κι ας έχει κρύο αυτές τις μέρες. Θα σου απαντήσω σαφώς πως αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Προχωράμε στην επόμενη.

Χτες έπαιζαν για την Α1 ΑΕΚ-Άρης, σε έναν άτυπο (ημι)τελικό για την τρίτη θέση της κανονικής περιόδου, και προχτές, στην Ευρωλίγκα, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός (που αρνιέμαι να τον γράψω ΠΑΟ Superfoods, όπως αρνιέμαι-αρνιέμαι-αρνιέμαι να πω την Α1 Basket League Σκρατς, Στοίχημαν και τρέχα-γύρευε. Όπως οι Βάσκοι, που άλλαζαν σχεδόν κάθε χρόνο όνομα, αλλά κρατούσαν τη χάρη και τελικά καταστάλαξαν στο δικό τους: Μπασκόνια). Έπαιζαν δηλαδή οι τέσσερις κορυφαίες ομάδες στην Ελλάδα, που θα ξαναπαίξουν μεταξύ τους σε δέκα μέρες για τους ημιτελικούς του Κυπέλλου.

Αλλά εν αρχή ην η επέλαση του χιονιά, που στην πρωτεύουσα ειδικά, ήταν ένα μικρό ανέκδοτο και τον αποδομήσαμε με γκοσινικούς όρους και φράσεις από το μικρό Νικόλα, μαζί με ένα βόρειο σφο "καλο"φαγά.
-Επέλαση ή όχι, πάντως κρύο δεν κάνει, είπε ο Κλοτέρ και πήγε τιμωρία στη γωνία, όπως κάθε φορά που σηκώνεται να πει μάθημα.
Αν και το βασικό πρόβλημα ξεκίνησε από μια νιφάδα που ήθελε να κάνει μόνη της τη χιονόπτωση, όπως ο Αλσέστ το πλήθος.
Και τέλος πάντων, κανείς δεν τα βάζει ατιμώρητα με την Παρέα των Εκδικητών και το χιονιά της Αθήνας.
Αχ Αθήνα του χιονιά...

Το πρόβλημα με την Αθήνα δεν είναι το τσουχτερό κρύο της (γελάει ο κόσμος, εκτός κι αν μιλάμε για πρόσφυγες και άστεγους), αλλά τα σπίτια και οι κλειστοί χώροι που δε θερμαίνονται. Κανονικά, αντί για "χρόνια πολλά" κι άλλα τέτοια κοινότυπα αυτές τις μέρες, πρέπει να ευχόμαστε "θέρμανση πάνω απ' όλα", "να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας", κτλ. Κάποιοι φίλοι βγαίνουν κάθε μέρα από το κρύο σπίτι τους, για καφέ, μπραντς, τάβλι κι ό,τι ήθελε προκύψει, με βασικό σκοπό να ζεσταθούνε -όπως οι γέροι πηγαίνουν το καλοκαίρι στα ΚΑΠΗ και τις δημόσιες υπηρεσίες, που κλιματίζονται.

Αλλά έτσι παίζεις με τις πιθανότητες. Που μπορεί να είναι κι εις βάρος σου, όταν πχ ακόμα και το κλειστό του ΟΑΚΑ (που το ονόμασαν "Νίκος Γκάλης" χωρίς κανένα λόγο) δεν έχει θέρμανση. Μα είναι τρελοί αυτοί οι χαμουτζήδες. Κι έτσι οι δυο ομάδες βαρούσαν στο γάμο του καραγκιόζη, μέχρι να ζεσταθούν και να πάρουν μπρος (η ΑΕΚ πχ είχε 46 πόντους στο ημίχρονο, αλλά μονάχα δύο, στο πρώτο τετράλεπτο.

Το άλλο πρόβλημα. όταν πηγαίνεις γήπεδο, είναι πώς να αποφύγεις το φακέλωμα, την κάρτα πολίτη, ΑΜΚΑ, ιστορίες και δε συμμαζεύεται. Εκτός κι αν πέσεις πάνω σε κάποιο μέλος της Ορίτζιναλ, που σου δίνει "δικό της" εισιτήριο, πέντε ευρώ, χωρίς ουρές και διαπιστεύσεις, πας και κάθεσαι όπου θες. Και μένεις με την απορία αν τα έδωσες σε έναν πολιτικοποιημένο σύνδεσμο (το όνομα θα μπορούσε να παραπέμπει στους "δικούς μας" αυθεντικούς "τρου" κουκουέδες), με ανησυχίες και σωστή θέση ενάντια στο φακέλωμα. Ή σε μια οπαδική μαφία, που βγάζει μεροκάματο για τα κεφάλια της, κι έχει γίνει κολαούζος του Μελισσανίδη στο θέμα του γηπέδου στη Φιλαδέλφεια.
Αν και το ένα δεν αποκλείει το άλλο, απαραίτητα.

Γενικά η ΑΕΚ είναι μια ιδιαίτερη, μπερδεμένη περίπτωση συλλόγου και λαού. Που τιμά τις ρίζες του με τη δωρεάν κερκίδα για τα προσφυγόπουλα (ή το 99', το φιλικό με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι), αλλά κάνει ένα μικρό χαμό με κροτίδες και καπνογόνα, για να νιώσουν τα προσφυγάκια σαν το σπίτι τους (την πατρίδα τους) και να βάλει τα κλάματα ένας άλλος μπόμπιρας, που καθόταν πίσω μας. Έξω οι οικογένειες από το γήπεδο, που λέει κι ένα σύνθημα στην Τούμπα.

Που μπορεί να έχει ωραία κερκίδα, παλμό, ωραία συνθήματα, Ζαραλίκο στο μικρόφωνο, κτλ, αλλά να την πέσει στην κόρη του Αμερικάνου. Κι έχει τεράστιο άχτι στους Αρειανούς, λόγω Ξηροκώστα (που ζει κάθε χρόνο γι' αυτό το παιχνίδι), αντί να τα βάλουν πρωτίστως με την αστυνομία, που τους στρίμωξε υπεράριθμους σε μια μικρή θύρα στο Χαριλάου, για να ποδοπατηθούν με μαθηματική, νομοτελειακή ακρίβεια.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, έπαιζαν δύο ομάδες με πολύ διαφορετική φιλοσοφία (σα να λέμε υλιστές εναντίον ιδεαλιστών, αλλά καμία σχέση). Όπου ο Άρης δεν αλλάζει ποτέ και για κανένα λόγο τους ξένους του (ακόμα και αν φύγουν από μόνοι τους, όπως ο Μαρμπλ) ποντάροντας στην ομοιογένεια. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν αλλάζουν, άλλαξε εσύ.

Ενώ η ΑΕΚ αλλάζει σχεδόν κάθε εβδομάδα (Ελονού, Μακ Γκραθ) λες και περιμένει να της κάτσει το Τζόκερ. Τα πάντα ρει, πλην του προπονητή της, αν και έχει μαλώσει με τους πάντες, στο βαθμό που μετά τον αγώνα να δηλώνει μεταξύ σοβαρού κι αστείου για το μαυρισμένο μάτι του Ούκιτς (που τα έβαζε όλα κι έπαιζε καλύτερα έτσι): "δεν το έκανα εγώ".

Κι ίσως να ήταν ευκαιρία να τον τελειώσουμε το Σάββατο το βράδυ (εμείς θα ξαναφέρουμε τον Αναστασιάδη) αλλά μετά το 29-30 δεν υπήρχαμε στο γήπεδο. Κι έτσι τώρα μένει η ρεβάνς για το Κύπελλο, την άλλη βδομάδα, κι η πρόκριση στον τελικό. Αν και κανείς δε μοιάζει έτοιμος-ικανός για την υπέρβαση, να σπάσει δηλ το δίδυμο των αιωνίων.

Εκεί όπου τα κόζια άλλαξαν κι ο Ολυμπιακός έχει πάρει τον αέρα του ΠΑΟ, με έξι σερί νίκες. Κι αυτό είναι το μόνο σημαντικό που μένει στο τέλος, σε μια διοργάνωση-μαραθώνιο, 30 αγωνιστικές, όπου όλοι μπορούν να κερδίσουν τους πάντες (ακόμα και την ΤΣΣΚΑ που έχει τρεις σερί ήττες) και να καλύψουν ένα στραβοπάτημα. Όχι όμως και τους τραυματισμούς των παικτών τους, που δίνουν δυο και τρεις αγώνες κάθε βδομάδα, και πέφτουν σαν τα κοτόπουλα, στο βωμό του νέου συστήματος της Ευρωλίγκα, που ζήλεψε το ΝΒΑ.

Όσο για τον ΠΑΟ είχε 15 κλεψίματα, εξουδετερωμένα τα βασικά ατού του αντιπάλου (Σπανούλη, Πρίντεζη, Λοτζέσκι), σούπερ δίδυμο Τζέιμς-Ρίβερς... Αλλά δεν είχε ομάδα και Έλληνες να μιλήσουν στα δύσκολα. Ούτε καν τον (γεια-σου) Παππά...
Ούτε καν τον Μπουρούση, που προβλημάτισε με την απόδοσή του και την... ωριμότητά του, όταν τον πίκαρε το κοινό του ΣΕΦ κι αυτός δε γύρισε να τους πει: σε δέκα μέρες...



Στο φινάλε της σημερινής ανάρτησης, μπορείτε να δείτε μια αγιογραφία του Καίσαρη για τον πεθερό του Μπουρούση, το Μάκαρο Ψωμιάδη -δικαίως ακούει τα σχολιανά του στα σχόλια από κάτω, χωρίς να υπολογίσει ο άτιμος αυτούς που τον θεωρούνε κομμουνιστή.

Και κάτι που γράφτηκε ένα χρόνο πριν, σε μια σελίδα ερασιτεχνών (που αγαπάνε δηλ την τέχνη και αυτό που κάνουν) για την κοινωνική διάσταση του φαινόμενου Αντετοκούμπο. Ο οποίος πάει καρφί για το All Star Game στο ΝΒΑ, κι είναι πίσω (μόνο) από το Λεμπρόν Τζέιμς, στους "κοντούς" της Ανατολής. Ναι, αλλά δεν έφτασε ακόμα τις ψήφους των φασισταριών της ΧΑ στις εκλογές. Ρε λες τελικά να τους ψηφίζουν κι αυτούς bot (ψεύτικοι λογαριασμοί, μηχανές), σαν τον Πατσούλια;

Μακεδονία ξακουστή

Ακολουθεί υπεύθυνη, σοβαρή ανάλυση.

Ο Αλέξανδρος έλεγε πως οφείλει το ζην στους γονείς του, αλλά το ευ ζην στο δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη. Η δική μου γενιά -που είναι καθαρά ηλικιακός όρος και τίποτα άλλο πέραν αυτού- θα ήταν μάλλον ειρωνικό να μιλήσει για ευ ζην, εφόσον ετοιμάζεται να γίνει η πρώτη που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη (στη συντριπτική της πλειοψηφία τουλάχιστον, γιατί δεν είμαστε κάτι ενιαίο, ταξικά μιλώντας). Κι όσο για το ζην, εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να το οφείλει στους γονείς και τις συντάξεις τους, εάν και για όσο ακόμα υπάρχουν (τελευταίες εμφανίσεις, σπεύσατε).

Προσωπικά οφείλω στη δασκάλα μου στο δημοτικό πολλές ευχάριστες αναμνήσεις, τις πρώτες βάσεις στα κύρια μαθήματα, μια κάποια κλίση στα γλωσσικά-φιλολογικά (που δε διευκολύνει πολύ το ζην, πάντως) και μεταξύ αρκετών άλλων ακόμα ότι αποστήθισα κάποια τραγουδάκια στο μάθημα της Μουσικής. Κάποια από αυτά ήταν το "Μακεδονία ξακουστή" και το άλλο που λέει

για τη Μακεδονία μας, Ελλάδα μας γενναία

σκληρά θα πολεμήσουμε τον κάθε επιδρομέα

στρατός, φτερά και ναυτικό κρατούν γερά τη λόγχη

για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα ΟΧΙ.

(ξανά)

για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα ΟΧΙ.

Κι αυτό συνέβη γιατί η δασκάλα μας, καλή χρυσή και άγια, ήταν όμως δεξιά και παραδοσιακή. Αλλά δε θυμάμαι να μας εξήγησε ποτέ τι ακριβώς σημαίνει αυτό το τρίτο "όχι", ποιος ακριβώς μας ρώτησε για να πούμε το δεύτερο και σε ποιον απευθυνόταν...

Δεν είχε γίνει και το δημοψήφισμα τότε, βλέπεις...

{Ανοίγει ιστορική παρένθεση. Στο στενό οικογενειακό κύκλο, η μόνη που χαιρόταν με τις... μουσικές μου γνώσεις ήταν η γιαγιά μου, από ένα χωριό των Σερρών. Δεξιά και βασιλική και καραμανλική και πιθανότατα φιλοχουντική (πάντα βρίσκουν τρόπο να παντρέψουν τα πάντα όλα μέσα τους οι Δεξιοί). Γαλουχήθηκε να μισεί τους Βούλγαρους κι έλεγε ιστορίες στα εγγόνια της για το πώς έχασε τη ρώγα του στήθους της από μια βουλγάρικη ξιφολόγχη, αλλά έβριζε στα βουλγάρικα, όταν δεν ήθελε να καταλάβουμε τι λέει, που τα μιλούσε φαρσί σχεδόν όλο το χωριό. Και δε μεταπείστηκε ούτε από όσα θετικά είδε η κόρη της (δηλαδή ο θηλυκός μου γονιός) σε μια εκδρομή γνωριμίας των εκπαιδευτικών με τη γειτονική ΛΔ και τα επιτεύγματά της.

Ο μη αστικός μύθος λέει πως πείστηκε να ψηφίσει για μια και μοναδική φορά στη ζωή της το κόμμα, με αντάλλαγμα τη δική μου χριστιανική βάφτιση -αν και το 86' είχαμε μόνο αυτοδιοικητικές εκλογές και δε μου κολλάνε πολύ καλά οι χρονολογίες. Ένα είδος οικογενειακού, ιστορικού συμβιβασμού, που προετοίμασε συμβολικά το έδαφος για το μεγάλο κάδρο του 89' στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ένα χρόνο πριν (1985), ο Άρης κατακτούσε το πρώτο πρωτάθλημα της μπασκετικής αυτοκρατορίας του, ενώ ο ΠΑΟΚ έπαιρνε το πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Η γιαγιά δε σκάμπαζε πάρα πολλά από αθλητικά, αλλά σε ένα ταξίδι της στην Αθήνα ξεσπάθωσε ενάντια σε μια παρέα χαμουτζήδων και τα πληγωμένα, οπαδικά τους σχόλια εναντίον των Βούλγαρων και των ομάδων τους. Τα επόμενα χρόνια παρακολουθούσε φανατικά Άρη και Εθνική Ελλάδας, με τον Γκάλη, το Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά. Και απορούσε στο ευρωμπάσκετ του 89', πώς αφιονίζουν οι γονείς το παιδί και γιατί υποστήριζε τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό. Η σοβιετία είναι το όπιο των νέων πρωτοπόρων.

Ο Μακεδόνας Άρης (όπως λέει ο καλτ, παλιός ύμνος του) δεν ήταν αυτοκράτορας γιατί πήρε επτά σερί πρωταθλήματα, αλλά γιατί έκανε πολλούς σαν τη γιαγιά μου να αγαπήσουν το μπάσκετ και να καταλαβαίνουν τι βλέπουν. Και όπιο, ξε-όπιο, ήταν καλύτερο από ό,τι άλλο έβλεπε στην τηλεόραση: καλλιστεία, τα σίριαλ του Φώσκολου, 3-2-1, και ό,τι άλλο έβαζε  ο Αντ-1. Κρίμα μόνο που δεν έζησε αρκετά για να προλάβει το ευρωμπάσκετ όπου η εθνική έχασε από τους... Φυρομακεδόνες -ή όπως αλλιώς λέγονται τέλος πάντων- και ο Αντ-1 έπαιρνε πρωθύστερη εκδίκηση, σβήνοντας το όνομα Μακεδονία από το σκορ, με φότοσοπ-παρκέ.

Κλείνει η παρένθεση, επιστροφή στο σχολείο και τη δασκάλα}.

Δεν μπορώ να κατηγορήσω αποκλειστικά αυτήν όμως, γιατί τέτοιο ήταν το κλίμα της εποχής. Ήλιος της Βεργίνας, Μακεδονία, Αλέξανδρος, σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια. Ευτυχώς η καλή συγκυρία, η μεγάλη απόσταση από το κέντρο και βασικά η αγάπη μας για την μπάλα, μας κράτησε μακριά απ' το πανηγύρι, νοερά στο πλευρό των Λακεδαιμόνιων που απείχαν.

Ευγνωμονώ επίσης τη Γραφούλα, που ήταν άθλια γραφομηχανή, και τη δική μου τεμπελιά, που στάθηκαν αξεπέραστοι αποτρεπτικοί παράγοντες για την δαχτυλογράφηση και κυκλοφορία ενός πανηγυρικού κειμένου, εν είδει μαθητικής εφημερίδας, για τις μεγάλες διπλωματικές επιτυχίες της Ελλάδας και τις 150 χώρες που είχαν αναγνωρίσει τη Fyrom ως Μακεδονία (φαντάσου να χάναμε δηλ, τι σκορ θα γράφαμε). Θεωρητικά είχα μείνει έκθετος απέναντι στην υπόλοιπη τάξη, αφού δε διεκπεραίωσα το καθήκον μου, αλλά δε βαριέσαι. Νομίζω πως μες στα επόμενα δέκα χρόνια θα το είχαν ξεχάσει. Εδώ μας έπαιρνε λιγότερο από ένα καλοκαίρι για να ξεχάσουμε ό,τι μαθαίναμε σε μια σχολική χρονιά, εκεί θα κολλούσαμε;

Πες-πες όμως, κάτι θα μείνει στο τέλος. Άλλος θα ψωνίσει την προγονολατρεία, άλλος το θαυμασμό για τον Αλέξανδρο... Πέρασαν αρκετά χρόνια πριν ακούσω στο Λύκειο την αντιπολίτευση που έλεγε ότι ο Αλέξανδρος δεν εκπολίτιζε τους λαούς της Ασίας, αλλά ήταν ένας ιμπεριαλιστή της εποχής. Κι άλλα τόσα για να καταλάβω πως ο ιμπεριαλισμός δεν αναφέρεται στο ρωμαϊκό imperium, αλλά στο μονοπώλιο, που είναι οικονομική και όχι γεωγραφική σχέση. Κι άλλα τόσα μετά, για να διαπιστώσω τελικά πως αυτό το τελευταίο δεν είναι για όλους μας αυτονόητο. Εννοώ για κάποιους δικούς μας κι όχι πχ για τους καμένους που μαζεύονται κάθε χρόνο στο άγαλμα του Αλέξανδρου στην παραλία -για να γλείψουν τα όργανα του Βουκεφάλα, όπως έγραφε μια παλιά Κόντρα.

Κι άλλος την ελληνική πατέντα για τον τίτλο της ντεμέκ συμπρωτεύουσας. Ο οποίος έλκει ίσως την καταγωγή του από την εποχή της συμβασιλεύουσας και των Βυζαντινών (η σχέση των βυζαντινών μνημείων με τη Θεσσαλονίκη, είναι σαν το σποτάκι που ρωτούσε: πόσοι Ιταλοί μπορεί να χωρέσουν σε ένα τσινκουετσέντο). Και αν το τραβήξεις από τα μαλλιά, μπορείς να το βρεις παντού. Το Μιλάνο είναι η συμπρωτεύουσα της Ιταλίας, η Βαρκελώνη της Ισπανίας (που βασικά δεν είναι ενιαία χώρα, αλλά σαν σαμπουάν τρία σε ένα). Το Μόναχο της Γερμανίας και φυσικά το Λένινγκραντ της ΕΣΣΔ. Τι; Όχι;

Να τα λέμε όλα, όμως -όπως λένε σε κάτι απάλευτες εκπομπές τύπου Χίου. Η Μακεδονία είναι ένας ευλογημένος τόπος, που έχει μεγάλες, εύφορες πεδιάδες (και ας έχει το όνομα ο θεσσαλικός κάμπος), τα ψηλότερα βουνά, τα μεγαλύτερα ποτάμια, τα πιο ωραία γάλατα, τις πιο πικάντικες γεύσεις και τον καλύτερο γύρο, (από) τις ωραιότερες πόλεις (Καβάλα, Καστοριά), αρχαία μνημεία, ωραίες θάλασσες, σαν τη Θάσο δεν έχει (και ας το λένε για την Χαλκιδική), λιμάνι, γούνες, ορυκτό πλούτο, το χρυσάφι του Αγίου Όρους, την πύλη για τα Βαλκάνια, σε ένα σχολικό βιβλίο μάλιστα έγραφε πως θα συνδεθεί πλωτά και με την υπόλοιπη Ευρώπη, μέσω Αξιού και Δούναβη. Μόνο τίτλους και μετρό δεν έχουμε, αλλά για αυτά φταίει το υδροκέφαλο κράτος, κι άντε να μη σε πιάνει μετά το Καταλανικό σου και να μη σκέφτεσαι πως πρέπει να βάλουμε σύνορα στα Τέμπη και να γίνουμε ανεξάρτητο κράτος.

Να τα λέμε όλα. Και άμα είναι να πούμε (πόσο μάλλον να διδάσκουμε στα σχολεία) μια μουσμουλιά, να την πηγαίνουμε ως τις τελικές της συνέπειες, όχι μισές δουλειές. Πού και να πιάσεις ετυμολογικά δηλαδή τους Μακεδόνες, με το μεγάλο μάκος, που βασικά είναι το ύψος τους, αλλά αν θες, κρατάς το μήκος και το προσαρμόζεις στα σημερινά συμφραζόμενα.

Τα έλεγε και το κόμμα παλιά εξάλλου, με τη θέση για την ανεξάρτητη σοσιαλιστική ομοσπονδία της Μακεδονίας. Ή στο δεύτερο αντάρτικο, με την αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Και δεν υπάρχει πιο βαρετό πράγμα από κάτι ντεμέκ ψαγμένους Δαπίτες στο πανεπιστήμιο, που έρχονται με ύφος να σου πουν και καλά το πιο σοβαρό πράγμα του κόσμου, το πιο αποστομωτικό αντεπιχείρημα και σου λένε για την ΚΝ Μακεδονίας, που καλείται με το όνομά της στις διεθνείς μας συναντήσεις, η ΣΝΟΦ κι άλλα τινά παρόμοια.

Αλήθεια τώρα; Ρε φίλε πώς κάνεις έτσι, σε δέκα χρόνια θα το έχει ξεχάσει.

Οπότε δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά σου. Της μη σοβαρής και της λιγότερο σοβαρής απάντησης.

Που πάει να πει. Το κόμμα μιλούσε εξ αρχής για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, πχ βόρεια Μακεδονία. Τώρα που μείνατε στα κρύα του λουτρού, έρχεστε στα λόγια μας. Πολλές φορές σφε αναγνώστη, αρχίζει κανείς να υποψιάζεται πως κατά βάθος όλοι ΚΚΕ είναι αλλά δεν το ξέρουν.

Η ακόμα λιγότερο σοβαρή προσέγγιση είναι η οπαδική. Σαν τους Παοκτζήδες που διασκευάζουν τον εθνικό ύμνο και τη Μακεδονία ξακουστή, ή απαντάνε στα λεγόμενα αντιεθνικά συνθήματα (ποτέ μην ξεχνάς το "εμετικά", χάνει τη μισή μαγεία του το κλισέ) με χαβαλέ και τρέλα: Ελλάς, Ελλάς, η χώρα της πουστιάς, (αν και αυτό μπορεί να κατηγορηθεί για σεξισμό). Ή ξέρω 'γω (ξέρω 'γω, εντάξει) πως πηδιέται ο τάδε αντίπαλος και η Ελλάδα, Έλληνες είστε και φαίνεστε, κοκ.

Θέλω να πω δηλ, άμα είναι να σε λένε μειοδότη και Εαμοβούλγαρο (αυτοί που έγιναν δωσίλογοι και μες σε δέκα χρόνια θα ξεχάσουν και πώς τους λένε), ας τους δώσεις τουλάχιστον και έναν καλό λόγο να το πιστεύουν. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, αυτοί θα το λένε αφού.

Είναι ξεφτίλα να ασχολείσαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο

Γκολ και ξύλο, χαμός, αριστερισμός, λουμπεναριά, μπέναλτι, μΠΑΟΚ, Τούμπες, ανατροπές, αντεπανάσταση, κοντραρεβολουτσιόνε, κόντρα ανακοινώσεις, ματ, ντου, μπουκάλια, χημικά, βεγγαλικά. Μα τι διάολο γίνεται;
Κι όποιος γνωρίζει τι φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά.

Ετούτο δώ το πράγμα που βλέπεις είναι η πάλη των τάξεων, η οποία ως γνωστόν παραμένει ιστορικά αιδκαίωτη, όπως λέει στην κάμερα ο Τραμπάκουλας, στην τελευταία σκηνή του Αλαλούμ. Και όλα αυτά βασικά συμβαίνουν γιατί δεν υπάρχει οργάνωση, αν και ο θρύλος (όχι ο Ολυμπιακός) λέει πως υπήρχε ΟΒ Θύρας 4, στη χρυσή δεκαετία με τις βάτες, που είχε πανηγυρίσει ο ΠΑΟΚ το τελευταίο του πρωτάθλημα.

Βασικά αυτό που είδαμε χτες δεν είναι το σαμποτάρισμα της κολχόζνικης πρωτοβουλίας κι ας μιλάει για επανάσταση το σημερινό πρωτοσέλιδο της Μέτροσπορτ. Πιο πολύ μοιάζει με μονομαχία στο Ελ-Πάσο ή έστω στις Σέρρες Μάντρες, απ' όπου είχε φύγει κάποτε με εξάρα στην πλάτη ο Ολυμπιακός. Σαν μαφιόζικο ξεκαθάρισμα λογαριασμών κι ενδοκαπιταλιστική διαμάχη, που πάει να δικαιώσει εκ των υστέρων τις ανακοινώσεις της 17Ν για τη λούμπεν αστική τάξη.
Με το Σαββίδη να ζητάει την επανάληψη του αγώνα (!) με ξένο διαιτητή (ας πούμε αυτόν που σφύριξε το Ολυμπιακός-Άντερλεχτ) και να φύγει ο Μαρινάκης από το ποδόσφαιρο. Και τον Καραπαπά να λέει ότι "δεν περνάνε αλητείες σε εμάς", που για κάποιο λόγο μου θύμισε τη φράση: δεν περνάνε στην Τατιάνα τατιανιές. Καπιταλισμός που σαπίζει και ζέχνει σε όλα του.

Εμπρός της γης οι τρελαμένοι

Μου έρχονται τόσο πολλοί συνειρμοί, που φοβάμαι μην αφήσω κάποιον απέξω.
Πριν από μερικά χρόνια, ο βετεράνος blogger του ισπανικού εμφυλίου, regimientocinqo (και ας μην είχε σωστή ισπανική ορθογραφία), τρελαμένος από ένα άλλο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ για το Κύπελλο, όπου ο δικέφαλος του Βορρά (τι ωραία που 'ναι τα αθλητικά κλισέ) είχε μείνει με εννιά παίκτες, είχε κάνει μια νηφάλια μαρξιστική ανάλυση κι έγραψε ότι "είναι ξεφτίλα να 'σαι Ολυμπιακός". Ανάλυση με την οποία θα συμφωνούσε πιστεύω κι η Ρένα Μπουεναβεντούρα Δουρου-τι, κι ας πέθανε την ίδια χρονιά, που ξεκινούσε ο ισπανικός εμφύλιος, και ας ήταν γαβρίνα στα νιάτα της, ή μάλλον ακριβώς επειδή ήταν. Αυτό, παρεμπιπτόντως, μας δίνει ασίστ για την πτυχή των διπλών πρακτόρων, αλλά θα την αξιοποιήσουμε στις καθυστερήσεις του κειμένου, για να έχει αγωνία.

Χτες πάντως αποδείχτηκε για πολλοστή φορά πως το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο διαρκείας (όλα διαλεκτική είναι) και πως είναι ξεφτίλα να ασχολείται κανείς σοβαρά μαζί του. Αλλά αν είσαι κουκουέ, ξέρεις πως ο κόσμος δε βγάζει εύκολα συμπεράσματα, γιατί κατά βάθος γουστάρει αυταπάτες και το όπιό του, βουλιάζει στη δύναμη της συνήθειας, θέλει την ξεφτίλα για να διασκεδάσει τη μιζέρια του, χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι την κάνει ακόμα πιο μίζερη.

Για να παραφράσω ένα τιτίβισμα του Ρομπέρτο (που αν και Ισπανός δεν έχει κάποια άμεση σχέση με τον ισπανικό εμφύλιο, αλλά βλέπει μπροστά του να εκτυλίσσεται ένας ιδιότυπος ελληνικός εμφύλιος), το ελληνικό πρωτάθλημα/ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση για ηλίθιους, αν και έτσι θα προσβάλλαμε πιθανότατα τους ηλίθιους. Κι άντε να καταλάβει μετά ο πωρωμένος οπαδός ότι "είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε", που φταίει για την κατάντια αυτή.

Πάντως αυτό το ζευγάρι, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, με αυτό το βαθύ χάσμα και τις τόσες.. ομοιότητες που τους χωρίζουν, με μια προϊστορία όπου έχουν συμβεί τα πάντα, ακόμα και να τελειώσει αγώνας στο 82', για να μην έχουμε χειρότερα (και άντε να δούμε πότε θα αφήσουμε πίσω την ταξική προϊστορία της ανθρωπότητας και διάφορες μαϊμούδες, για να περάσουμε στην αληθινή ιστορία του είδους μας), έχει σταθεί διαρκής πηγή έμπνευσης για πολλούς και διάφορους.

Πέρα από το κείμενο του R5, θυμίζω ένα παλιότερο της κε του μπλοκ που επιχειρούσε να εφαρμόσει το διαλεκτικό υλισμό και την τέχνη των (ενδοϊμπεριαλιστικών) αντιθέσεων στο ποδόσφαιρο. Και μια πρόσφατη χιουμοριστική ανάλυση του 2310net για το Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ στο ποδόσφαιρο, που αν και φόλα Παοκτζής, που μας λέει ότι ο μόνος Άρης είναι ο Βελουχιώτης, κατάφερε να ξεγελάσει και τους δικούς του, που τον πέρασαν για γάβρο και τον περιέλαβαν στα σχόλια. Πχ ο Θερσίτης, που αν δεν τον γνώριζα προσωπικά, θα πίστευα ότι έπαθε στιγμιαία Γιώργο Μίνο και δεν κατάλαβε τη λεπτή ειρωνεία.

Τι  άλλο έχουμε; Α, ναι. Αθηναϊκό κράτος. Αυτό που το πας;
Το πάω δίπλα σε άλλες περισπούδαστες αναλύσεις, όπως κομματικό κράτος, αταξικό κράτος, απολιτίκ κράτος, νεοφιλελέ κρατισμός, κι άλλα τινά παρόμοια, που χρήζουν ειδικής εξέτασης. Λες δηλαδή να είμαστε σε καθεστώς κατοχής από τους Αθηναίους και να μην το ξέρουμε;

Θα πει κάποιος, ως προς τον τίτλο, πως είναι γενικά ξεφτίλα να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο, όταν βλέπεις όσα γίνονται γύρω μας και το δράμα των προσφύγων. Ας δούμε λοιπόν μια σοβαρή, πολιτική ανάλυση για το προσφυγικό από κόκκινο πρίσμα.



Χρωστάω έναν επίλογο για τους διπλούς ανθρώπους και τους κόκκινους κάβουρες, για τους οποίους έγραψε ο Μίμης Ανδρουλάκης, που μπορεί να τους ψυχολογήσει εξ ιδίων καλύτερα από τον καθένα. Αν κι η επιτομή των διπλών ανθρώπων κατά τη γνώμη μου είναι ένας άλλος άνθρωπος του Κόκκαλη, με αντίστοιχα χαμηλό ηθικό ανάστημα με του Μίμη, αλλά καμία σχέση με το ύψος του Ανδρουλάκη.

Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία
Ένας μ-λ-κας, δύο μέτρα δεκατρία...
όπως λέει και το σχετικό σύνθημα.

Που πέρασε και δεν ακούμπησε από την Κνε, αράχνιασε το μυαλό του, ή χτύπησε καθώς έβγαινε απ' την πόρτα στο "κατώφλι του 21ου αιώνα" κι έπαθε πολιτική αμνησία (ήταν εξάλλου γνωστός γκαφέρ με έφεση στα ατυχήματα, όπως τότε που του έσπασε το Κύπελλο στα χέρια).

Και σα να μην έφτανε που από Κνίτης έγινε ΠαΣοΚ (ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ήταν εξάλλου) άφησε τον ΠΑΟΚ και έγινε (που είναι διαφορετικό από το σκέτο "έπαιξε κάπου") Ολυμπιακός. Άσε που έκοψε και τα μαλλιά του κι έγινε σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο (άλλη περίπτωση ξεπουλημένου πασοκόγαβρου), χωρίς γένια. Κι έδωσε χτες μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης, από την οποία μπορεί να αντλήσει κανείς πολιτικά μαργαριτάρια, πχ για τους αγρότες, το δημόσιο, την αυτοδιοίκηση.

Αλλά το βασικό νέο της ημέρας είναι πως η Δήμητρα Παπαδοπούλου, που και αυτή -ω ναι- από την Κνε πέρασε κάποτε, υποσχέθηκε να γράψει σενάριο ταινίας για τους Απαράδεκτους, αν ο Σταρόβας χάσει τριάντα κιλά.
Ή αν ο Ολυμπιακός χάσει δύο πρωταθλήματα στη σειρά, που είναι εξίσου πιθανό.

Άρης είσαι

Ας δούμε ένα παράδειγμα εφαρμογής του αθλητικού υλισμού (για τους φίλους Σπορτ-Ματ*) και της αναλυτικής του ικανότητας.

Ας πούμε πως παίζει ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Αλλά εμείς είμαστε γενικά, από θέση αρχής, με τον Άρη. Κόκκινος πλανήτης, θεός του πολέμου (που ‘ναι πατέρας των πάντων, όπως μας λέει ο Ηράκλειτος), Βελουχιώτης, κτλ. Ποιον θα υποστηρίξουμε λοιπόν στο ντέρμπι;

Αν νιώθεις ότι παίζεις στα δάχτυλα τις αντιθέσεις (σε βαθμό που να τις λες εκλαϊκευτικά αντίθεσες, κατά το αντίληψες) και την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, βλέπεις πως η πιο ισχυρή, επιθετική πλευρά του δίπολου είναι ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη. Εκτός δηλαδή και αν είσαι οπαδός της ΟΑΚΚΕ, οπότε ο Ρώσος Ιβάν Σαββίδης είναι η ενσάρκωση του απόλυτου κακού, ο μεγαλύτερος κίνδυνος από καταβολής του πλανήτη και νικάει τα πάντα, σαν Ιησούς χριστός (που χάνει μόνο από το Υπερατού Βαραββάς). Μπορείς να πεις επίσης πως ο ΠΑΟΚ δεν ήταν ποτέ κατεστημένο, και δεν έχει πέτσινα πρωταθλήματα στο παλμαρέ του –ίσα-ίσα που είναι και ριγμένος στη μοιρασιά.

Οπότε πρέπει να υποστηρίξουμε τον ΠΑΟΚ. Οποιαδήποτε άλλη στάση, πχ αυτή της ουδετερότητας, («δε πα να κερδίσει όποιος θέλει, τι με νοιάζει εμένα;») καταλήγει ευμενής προς την υπάρχουσα κατάσταση, άρα προς την κυριαρχία του Ολυμπιακού. Συνεπώς είναι άθλια και καταδικαστέα. Πόσο μάλλον αν επικρατήσει το μίσος σου για τους Παοκτζήδες, και δε δεις τη σπουδαία ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά μας, για να τελειώνουμε με τους ερυθρόλευκους δυνάστες.

Στην τελική από ποιον θα περιμένουμε τη σωτηρία, αν δεν τη βρούμε μες στις αντιθέσεις αυτού του κόσμου; Από τους Αρειανούς συντρόφους του διαστήματος (τη Ντόρντμουντ, που θα εκδικηθεί για πάρτη μας στο Γιουρόπα Λιγκ στο ματς με τον ΠΑΟΚ) και από τους εξωγήινους του Ποσάδας –που είναι και τροτσκιστής;

Μμ, μάλιστα. Αλλά με ποιον ακριβώς τρόπο βοηθάει αυτό εμάς και την ομάδα μας; Γιατί, σημειωτέον, ο δικός μας στόχος, ως Άρης, είναι να γίνουμε εμείς δυνατοί, να σηκώσουμε κεφάλι, για να σηκώσουμε ξανά κάποιον τίτλο, όσο απίθανο και αν μοιάζει αυτό σήμερα (σαν την επανάσταση), όσα χρόνια και αν έχουνε περάσει από την τελευταία φορά –που συμπτωματικά ήτανε στα χρόνια του εμφυλίου για τον Άρη.

Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το 50’ έχει να φανεί.

Το ερώτημα λοιπόν παραμένει. Με ποιον ακριβώς τρόπο η αποδυνάμωση του ενός ή/και η ενίσχυση του άλλου πόλου μπορεί να επηρεάσει τη δική μας θέση; Εκτός δηλ κι αν είμαι τρίτος, όχι με 5,5% αλλά πολύ κοντά τους, νιώθουν καυτή την ανάσα μου, και περιμένω να αλληλοεξοντωθούν αμοιβαία, με ένα Χι. Αλλά και πάλι, αυτό προϋποθέτει να είμαι εγώ δυνατός κι οι άλλοι σχεδόν ισόβαθμοι, σε μια προσωρινή ισορροπία δυνάμεων σα δυαδική εξουσία, ώσπου να κριθεί ο πρωταθλητής. Εξάλλου αν ποτέ πάω για τίτλο και περνάει από το χέρι τους, είναι καθαρό πως θα συμμαχήσουν εναντίον μου, όπως το 92’ στο μπάσκετ, για να με εκτοπίσουν.

Άρη θυμήσου, αυτοί είναι οι (μπι-μπιπ) [τσαρλατάνοι]

Που στήσανε τον (μπι-μπιπ) τους [πύργο τους], μες στο Πασαλιμάνι

Και στην τελική, δεν είναι αυτή η περίπτωση για την οποία μιλάμε. Εγώ είμαι Γάμα εθνική, γάμα τα με κεφαλαία γράμματα, σαν το αρκτικόλεξο της ΕΣΣΔ, τρίτη φορά υποβιβασμός και περιμένω ανάσταση νεκρών και της τρίτης διεθνούς. Συνεπώς τι έχω να κερδίσω εγώ ως Αρειανός, από τα βουβάλια που πλακώνονται στο χορτάρι -που γίνεται βάλτος με την πρώτη μπόρα, γιατί τα γήπεδά μας είναι μικρά αριστουργήματα, και έτσι βρίσκουμε και τις κλασικές δικαιολογίες από το Ααστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες (είδες; Και αυτοί του Ολυμπιακού είναι. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;):

Ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς... Ναι! Και τα αγριογούρουνα είχαν φάει κάτι αηδίες...

Και δεν είχαν ωριμάσει κι οι συνθήκες...

Ακόμα όμως κι αν χρειαστεί να συνάψω κάποια προσωρινή ανίερη συμμαχία (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα εξάλλου), όρος απαράβατος και Λυδία λίθος είναι να μην ανέβω στο άρμα κανενός από τους δύο. Όπως είχε κάνει θεωρητικά ο Άρης πρόπερσι για να σωθεί, με βάση την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης: «τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Να πάρω παίκτες. Και μάλιστα δανεικούς, γιατί μου έχουν βάλει απαγόρευση μεταγραφών. Και ποιος έχει να μου δώσει δανεικούς; Μόνο ο Ολυμπιακός, γιατί έχει καμιά 45 παίκτες στο ρόστερ του, όχι γιατί τους χρειάζεται άμεσα, αλλά για να μην τους πάρουν οι άλλοι».

Και τι κατάλαβα σε βάθος χρόνου; Τίποτα. Βυθίστηκα αύτανδρος την επόμενη χρονιά και φέτος η ΕΠΟ (δηλ ο Ολυμπιακός) δε με άφησε να παίξω μπαράζ για να καλυφτούν οι δύο κενές θέσεις της Β’ Εθνικής. Οπότε...

Κι όπως είχε ρωτήσει κι ένας Αρειανός σφος, το γάβρο το Μπογιόπουλο, σε μια εκδήλωση στο ΠΑΜΑΚ για το ποδόσφαιρο:

Πρέπει δηλ να φτάσουμε να έχουμε Σπαρτάκ και Λοκομοτίβ Θεσσαλονίκης, για να δούμε κι εδώ στο Βορρά έναν τίτλο στο ποδόσφαιρο;

Δε θυμάμαι ομολογώ τη συνέχεια, αλλά στο μυαλό μου θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι (για να μη χάσουμε το μέτρο).

Μυστακοφόρος σύντροφος τσ’ απάντησε έτσι κι είπε:

-Όχι σύντροφε, δεν μπορούμε να το ισχυριστούμε αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να αποκτήσετε Σπαρτάκ και Λοκομοτίβ Θεσσαλονίκης, για να ξαναδείτε κι εσείς μια χαρά κι έναν τίτλο.

Ζητωκραυγές, θυελλώδικα χειροκροτήματα...!

Ή αλλιώς, standing ovation, όπως το λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο.

Κι ο κόσμος να παραληρεί, φωνάζοντας το όνομά Του.

Στάαααλιν, Στάααααλιν...

Τι την έκανε την μπάλα ο θεός

Κόμμα θυμήσου, πριν λίγα χρόνια, με τα σοβιετικά σου τα γαλόνια

Σε Γράμμο, Βίτσι, Πολυτεχνεία, τα μέλη σου όλα γράψαν ιστορία

Και τώρα πάλι εδώ μαζί σου, όλοι εμείς οι χιλιάδες σύντροφοί σου

Θάνο και Μίκη να τραγουδάμε και οι Συριζαίοι να παραμιλάνε

Κόμμα ολέο, κόμμα ολέ, κόμμα ολέ, τρελαίνομαι, τρελαίνομαι…

Εντάξει, το παλέ μπορεί να μη γέμισε ασφυκτικά προχτές στην εκδήλωση για τα 96χρονα του κόμματος, γιατί έμειναν κλειστές και σκεπασμένες με κόκκινα πανιά οι δύο ακριανές θύρες: η 10 όπου πηγαίνουν οι ιερολοχίτες με τις φασιστικές καταβολές, και η 1 όπου μπαίνουν συνήθως οι φιλοξενούμενοι. Αλλά εμείς δεν είχαμε τέτοιους (όχι επισήμως τουλάχιστον) γιατί.. είμεθα σεχταρισταί, και γιατί παίζαμε χωρίς αντίπαλο. Εξάλλου υπάρχουν αρκετές βάσιμες δικαιολογίες (το εργάσιμο της μέρας, η ώρα, η τιμή του εισιτηρίου, γιατί προφανώς έχει αρκετά έξοδα η ενοικίαση του παλέ). Κι είναι σίγουρα ο περισσότερος κόσμος που έχει μαζευτεί φέτος στο αλεξάνδρειο και τη σάλα νίκος γκάλης (εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης) μετά από το φετινό άρης-παοκ, που διακόπηκε μετά από.. ρίψη αντικειμένων. Γι’ αυτό και στην είσοδο του γγ στο τερέν, ο κόσμος έμεινε στα συνθήματα και τα χειροκροτήματα, χωρίς να ακολουθήσει το γνωστό τελετουργικό με τα κίτρινα χαρτάκια από τον χρυσό οδηγό και τις λωρίδες που μπαίνουν στις ταμειακές μηχανές.

Στο στάδιο λένιν παίζουμε, όλους θα τους τρελάνουμε…

Στην οροφή του οποίου είχαν τυλιχτεί τα μικρά λάβαρα με τους 21 (σαν τους όρους της κομιντέρν) τίτλους του μπασκετικού άρη και δέσποζε ένα μεγάλο κόκκινο λάβαρο με το σήμα του κόμματος: αστοί ρουφιάνοι, κοιτάξτε το ταβάνι.

Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, θα πει κανείς και για τις δυο περιπτώσεις. Κι ένα βασικό πρόβλημα με τις καινούριες γενιές, που επιδρά άμεσα στη διαμόρφωση της οπαδικοπολιτικής τους συνείδησης, είναι πως γεννήθηκαν εν μέσω αντεπανάστασης, χωρίς να έχουν προλάβει την κίτρινη αυτοκρατορία της δεκαετίας με τις βάτες στο μπάσκετ, ούτε την κόκκινη «αυτοκρατορία του κακού», όπως αποκαλούσαν οι αμερικάνοι αναλυτές τη σοβιετία.

Κι αν κάποτε μετονομάσουμε τη σάλα νίκος γκάλης σε «σάλα νίκος ζαχαριάδης»; Λες;

Πριν από την έναρξη οι οργανωμένοι (red ultras, ερυθροί χμερ, κτλ) έκαναν πηγαδάκια κι έδιναν προγνωστικά για τον αγώνα, το σικέ πρωτάθλημα-παρωδία στο κοινοβούλιο, το σκορ αλά ΝΒΑ της πρώτης ψηφοφορίας στη βουλή για πτδ (160-135), που θα κριθεί όμως στον τρίτο γύρο, όπως και η ταξική πάλη (κι αυτό είναι το μόνο κοινό τους στοιχείο). Για τα εκλογικά πλέι-οφ και τις ομάδες που θα καταφέρουν να φτάσουν το όριο του 3%, για το σύστημα διεξαγωγής και τους εκλογικούς γύρους (ένας ή μήπως περισσότεροι;) που είναι όλοι εκτός έδρας, μακριά από το γήπεδο όπου μπορούμε να παίξουμε εμείς το δικό μας παιχνίδι, για τις καλύτερες φάσεις (highlight) του παφίλη στον περασμένο αγώνα. Κι ενώ τα κυλικεία του σταδίου σου έσπαγαν τη μύτη με το βούτυρο για τα ποπ-κορν και τα λουκάνικα των χοτ-ντογκ, για να παραπέμπουν στο αστικό, κοινοβουλευτικό πατατάκι, που λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες.

Το βασικό θέμα συζήτησης όμως στα περισσότερα πηγαδάκια ήταν η ανησυχία για τις εξελίξεις στις αμερικανοκουβανικές σχέσεις κι η στροφή που σηματοδοτεί η απελευθέρωση των κουβανών από τις αρχές των ηπα, που σκέφτονται λέει το ενδεχόμενο να ανοίξουν πρεσβεία και στην αβάνα. Και ενώ αυτή καθαυτή η εξέλιξη δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί θετική, είναι ζήτημα εάν προήλθε (που δεν…) από μια υποχώρηση της αμερικάνικης αδιαλλαξίας στο ζήτημα του διεθνούς αποκλεισμού ή έστω από έναν αμοιβαίο συμβιβασμό, ή αν η υποχώρηση αφορά τη δική μας πλευρά και σηματοδοτεί μια γενικότερη πολιτική στροφή.

Το πρόγραμμα της βραδιάς περιελάμβανε δύο ημίχρονα. Το πρώτο ήταν πολιτικό, με την ομιλία του κουτσούμπα, που φώναζε ως συνήθως μαζί μας τα συνθήματα –γεννημένος οργανωτή κερκίδας για το πέταλο των φανατικών, στις θύρες 5-6- κι ύστερα ξέχασε να τελειώσει: χειροκροτούσαμε εμείς όρθιοι στο φινάλε κι αυτός συνέχισε τελικά να λέει κι άλλα, για να κάνα τρίλεπτο περίπου.

Το δεύτερο μέρος είχε τη συναυλία με το μικρούτσικο και μια σειρά σπουδαίους ερμηνευτές, που βασίστηκε ουσιαστικά σε ένα πρόσφατο αφιέρωμα που είχε επιμεληθεί ο ίδιος για τα 40χρονα του φεστιβάλ. Στην ανάπαυλα τα μεγάφωνα του γηπέδου έπαιζαν κάτι άσχετο, αλλά θα κολλούσε εν όψει εκλογών να είναι και το αμιγώς μπασκετικό final countdown, αφιερωμένο στις τελευταίες ώρες και την αντίστροφη μέτρηση στον πολιτικό χρόνο της κυβέρνησης σαμαρά.

Η κριτική επιτροπή της κε του μπλοκ ξεχώρισε τις δέκα καλύτερες φάσεις της βραδιάς και σας τις παρουσιάζει στο θέμα που ετοίμασε παρακάτω.

10. Η ατάκα του κουτσούμπα για το σύριζα στο κόμο, το σίτι του λονδίνου, κτλ, όπου μαθαίνει στους εκπροσώπους των αγορών δημοτικούς χορούς και λαϊκά όργανα. Και δεν εννοούσε προφανώς κάποια όργανα λαϊκής εξουσίας, αλλά την επική δήλωση πως η κυβέρνηση σύριζα «θα βαράει το ζουρνά και το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν»!

9. Το νέο σύνθημα των συντρόφων για τη σοσιαλδημοκρατία της εποχής μας.

Κυβέρνηση του σύριζα είναι μια απάτη, στην πλουτοκρατία για να βάλει πλάτη.

Υπήρχαν επίσης παλιότερα συνθήματα με την κατακλείδα «ΜΕΤΩΠΟ λαέ για την εξουσία». Και άλλα πιο πρόσφατα που είχαν ενσωματώσει στη ρίμα τους τη (λαϊκή) συμμαχία.

8. Οι σύντροφοι της περιφρούρησης με το κόκκινο διακριτικό μαντίλι στο μπράτσο. Που σιγά-σιγά χαλάρωναν και άφηναν τον κόσμο να κατέβει στο τερέν, για να γίνει στο τέλος μια μεγάλη αγκαλιά, που χόρευε τους «ήρωες».

7. Ο γγ «πρώτο τραπέζι πίστα» να απολαμβάνει το μουσικό πρόγραμμα του β’ ημιχρόνου. Κι ένας γέρος με την γκλίτσα του τραμπάκουλα (παίρνω όρκο πως αυτός πρέπει νάτανε) να χορεύει μπροστά του ζεϊμπεκικο, μητροπάνο. Έμεινα όμως με την απορία: το «όσοι με τον χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη», πού ακριβώς κολλάει με τα 96χρονα του κόμματος;

6. Ο κόσμος που ανέβηκε εξίσου στο β’ μέρος και γέμιζε με ένα στόμα – μια φωνή (λαού, οργή θεού) τα κενά και τις σκόπιμες σιωπές των καλλιτεχνών, που έδιναν πάσα στην εξέδρα. Εμπρός παλέ, τώρα κουκουέ.

5. Ο πασχαλίδης που κέρδισε ίσως το πιο θερμό χειροκρότημα από την κερκίδα. Και η κρυστάλλινη φωνή του μεράτζα, με τον οποίο ανταμώνουμε ολοένα και πιο συχνά πια, μετά από κάμποσα χρόνια απουσίας του από τις δημόσιες εμφανίσεις.

4. Οι διάλογοι που έκανε μόνος του ο μικρούτσικος με το γγ. Πχ, γραμματέα βάλε μία τάξη, όταν ο λαός φώναζε συνθήματα στη μέση του προγράμματος. Και η χρήσιμη πληροφορία της ημέρας πως ο κουτσούμπας είναι οργανωμένος εδώ και 41 χρόνια, συνεπώς πρόλαβε και το πρώτο φεσιτβάλ στο οποίο αναφερόταν ο συνθέτης.

3. Οι συντροφικές διακυμάνσεις του τελευταίου, που πότε μας αποκαλούσε συντρόφους και πότε καλούσε να «υποδεχτείτε το σύντροφό σας θάνο παπαδόπουλο» -δικό του όχι, δηλ; Και μολονότι εκνευριζόταν με τα συνθήματα ανάμεσα στα τραγούδια –όχι τώρα γαμώτο…- έκλεισε με την ευχή να τα ξαναπούμε του χρόνου. Αν δεν έχει πάει σε κάποιο υπουργείο πολιτισμού στο ενδιάμεσο δηλ –λέω εγώ τώρα.

2. Το κλείσιμο με τον ύμνο της κνε (όπως και στο αφιέρωμα του φεστιβάλ) για το συνέδριο της οργάνωσης, που άρχιζε την επομένη. Και δεν είχε επεισοδιακό προσυνεδριακό διάλογο (όπως ο περσινός για το συνέδριο του κόμματος), ούτε ιδιαίτερες εκπλήξεις –μόλις πέντε μέλη καταψήφισαν τις θέσεις και το καταστατικό, αν συγκράτησα καλά το στοιχείο από την χτεσινή εναρκτήρια ομιλία του χιόνη στο συνέδριο, κι άλλα τόσα λευκό.

1. Άσχετο με την προχτεσινή βραδιά, αλλά αξίζει να διαβάσετε τα απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από τη συνέντευξη του γγ στον τριανταφυλλίδη της (αυτοδιαχειριζόμενης) ετ3, που αφήνει στην άκρη τα προσχήματα και κατεβάζει, με ερωτήσεις ντεμέκ, όλη την πολιτική γραμμή του σύριζα, για να καταλήξει στο βασικό που τον καίει: ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση σύριζα θα δώσει το κουκουέ;

Λέει ο γγ πως «το ίδιο θα γίνει και με άλλη κυβέρνηση» και απαντά ο τριανταφυλλίδης: θα το δούμε αυτό, θα το ψάξουμε, θα το διερευνήσουμε! Και πιο κάτω πως «αυτό μένει να αποδειχθεί».

Αλλά το ρεσιτάλ το δίνει παρακάτω, όπου εκφράζει υποτίθεται την αγωνία του κόσμου.

Να έρθουμε τώρα στον κόσμο. Τα 6,5 εκατ. των φτωχών, με βάση το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής και το τι μπορεί να περιμένουμε από τις εκλογές. Κάποιος κόσμος, κυρίως από το χώρο της αριστεράς, τον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, να τον πούμε έτσι, έχει σκαλώσει την ελπίδα του στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ήταν στο 4% και έχει φτάσει στο 27%. Και προβληματίζεται από την κριτική που ασκεί το ΚΚΕ απέναντι στο συγκεκριμένο κόμμα. Σ' αυτόν τον κόσμο που προβληματίζεται, που στενοχωριέται, που θα ήθελε να δει ενωμένη την αριστερά σε μια συγκεκριμένη και σαφή κατεύθυνση, τι έχετε να του πείτε;

Και συνεχίζει απτόητος:

Αντίλογος. Λέει ο πολίτης γονιός που βλέπει τα δυο του παιδιά άνεργα, που βλέπει σαν μόνη προοπτική να φύγει από τη χώρα. Και λέει τι να κάνουμε δηλαδή, εντάξει, έχουμε ενστάσεις, έχουμε επιφυλάξεις, καήκαμε στο χυλό, φυσάμε και το γιαούρτι, πολλά μας είπαν στο παρελθόν. Αλλά τι να κάνουμε, να δέσουμε μια πέτρα να πέσουμε στη θάλασσα; Πρέπει να υπάρξει μια ελπίδα. Και ρωτάει αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος είναι τοποθετημένος στην προοδευτική δημοκρατική αριστερή παράταξη, βλέπει την τελευταία εκτίμηση και λέει

- Δεν θα πρέπει να φοβηθεί κατ' αρχάς.

- Εγώ θέλω να καταλάβω τη θέση και στάση του ΚΚΕ.

- Ρωτώντας, παίρνετε τη θέση αυτών που τον θέλει φοβισμένο, τρομοκρατημένο. Σου λέει να δέσω την πέτρα στο λαιμό και να πάω να πνιγώ. Όχι. Πρέπει να αλλάξει συσχετισμούς.

- Όχι θέλει ελπίδα, θέλει να αγωνιστεί.

- Να ψηφίσει ΚΚΕ τότε.

- Άλλο θέλω να ρωτήσω. Με βάση τους υπάρχοντες συσχετισμούς, η τελευταία δημοσκόπηση δίνει 146 έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ και 17 στο ΚΚΕ. Έρχεται στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει τη διερευνητική εντολή...

- Ή δεν καταλάβατε ή δεν είπα τίποτα τόση ώρα που συζητάμε.

- Κατάλαβα, αλλά πρέπει να μεταφέρουμε και τα ερωτήματα του κόσμου που προβληματίζεται και θέλει να καταλάβει τι γίνεται; Θα δίνατε ψήφο ανοχής, αυτό ήθελα να ρωτήσω;

- Να σας το ξεκαθαρίσω.

Κι αφού του το ξεκαθαρίζει, σε ποιο τελικό συμπέρασμα καταλήγει;

- Γιατί, όλα αυτά δεν μπορεί να τα κάνει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ;

- Μα όταν είσαι εντός της ΕΕ, όταν μιλάς για τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όταν λες ότι θα διαπραγματευτείς το χρέος και ότι αναγνωρίζεις το χρέος, τέλειωσες. Δεν καταλάβατε; Τρία τέσσερα πραγματάκια σημαντικά είπα. Αυτά αν τα κάνει μια κυβέρνηση, τότε το ΚΚΕ θα μπορέσει να είναι εκεί. Αλλά δεν γίνονται αυτά τα πράγματα τώρα.

- Μια τελευταία κουβέντα, σε αυτόν τον κόσμο που έχει έτσι στο φυλλοκάρδι του και θέλει να δει μια άσπρη μέρα για τον τόπο, κοιτάζοντάς τον στα μάτια, πότε και πώς μπορεί να έρθει αυτή η άσπρη μέρα, ή να πάρει των ομματιών του και να ψάξει αλλού την τύχη του; Πώς θα γλιτώσουμε από αυτή τη γάγγραινα της ζωής μας που μαυρίζει, μαύρο παντού, όχι μόνο στην ΕΡΤ, σε όλα τα επίπεδα, Αυτοδιοίκηση, πόλεις, χωριά, περιφέρεια, παντού μαύρο. Πού βρίσκεται η ελπίδα;

Και πάει λέγοντας. Απλά δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Κλείνουμε την ανάρτηση με τον ίδιο οπαδικό παλμό κι ένα γηπεδικό σύνθημα στο ρυθμό του «περνούσαμε ωραία με εκείνη την παρέα (Ουσίες)», και διασκευή του.. (ας διατηρήσει καλύτερα την ανωνυμία του). Όσοι παροικούντες τη λδ του βορρά αναγνωρίζουν το στιλ, δε θέλουν άλλη βοήθεια για να καταλάβουν.

Κοτόπουλα με κράνη ποιοι είναι οι ρουφιάνοι, που λένε όλο ψέματα πολλά

Είναι οι χρυσαυγίτες, τα ματ κι οι ασφαλίτες, αλλά θα τους τσακίσει η εργατιά
Εμπρός λαέ και πάλι, μη σκύβεις το κεφάλι και πάλεψε τα μέτρα τα σκληρά
Με αντίσταση κι αγώνα και πλάι σου το κόμμα, καινούριο κόσμο χτίζουμε ξανά