Μετά από την έμμεση παρότρυνση ενός καλού φίλου και
συντρόφου, η κε του μπλοκ αποφάσισε να κάνει τελικά αυτή την ανάρτηση.
Εγώ περιμένω και χειρότερα.Τι περιμέναμε, δηλαδή, ότι η ενωμένη Ευρώπη θα μας σώσει; Τι είναι η ενωμένηΕυρώπη και αποφασίζει για τα πάντα; Δεν κατάλαβα. Δεν έχουμε άποψη, δεν έχουμεθέσεις, δεν έχουμε τίποτε εμείς; Δεν υπάρχουμε σαν λαός εμείς; Δεν υπάρχειτίποτε; Υπάρχει μόνο η ενωμένη Ευρώπη; Κάπως αλλιώς τείνει να γίνει η ενωμένηΕυρώπη. Εν πάση περιπτώσει, μακάρι να κάνουν τέτοια πράγματα για να τους πάρουνχαμπάρι όλοι και θα απαντήσουμε, πιστεύω, ανάλογα».
Για να είμαι ειλικρινής, τον μητροπάνο τον σέβομαι, αλλά δε
μπορώ να πω ότι ανήκει στα μουσικά μου ακούσματα. Από καθαρά καλλιτεχνική
άποψη, τείνω μάλλον να συμφωνήσω με κάτι που είχα ακούσει στην ταινία polaroid (στην
σκηνή που αρχίζει στο 1.08 και 40 δεύτερα). Γιατί λατρεύει τον μητροπάνο ο
κόσμος; Για τη φωνή του σίγουρα, τα προσόντα του... Αλλά του αρέσει κιόλας
επειδή τρέχει, αγωνίζεται να φτάσει τη μουσική που προηγείται πάντα, και έτσι
ταυτίζεται με την αγωνία του να τα καταφέρει και νιώθει καλά μαζί του.
Άντε να βάλω στα ακούσματα και το «για να σ’ εκδικηθώ», που
το έγραψε ο λάκης παπαδόπουλος. Κάπου εκεί σταματάει η σχέση μας. Οπότε αν
κάποιος περίμενε να διαβάσει κάτι εκθειαστικό για τα τραγούδια του, θα τον
απογοητεύσω μάλλον. Αυτό θα το αφήσω στον trash, που είναι και λαϊκό παιδί, με αντίστοιχα ακούσματα.
Αλλά στο μητροπάνο δε μπορείς να δεις μόνο τον καλλιτέχνη.
Πρέπει να πιάσεις κι άλλες πτυχές. Το παιδί που μέχρι την εφηβεία του νόμιζε
ότι ο πατέρας του είχε πεθάνει πολεμώντας στο βουνό, ενώ αυτός ήταν πολιτικός
πρόσφυγας στη ρουμανία. Το νέο που οργανώθηκε στους λαμπράκηδες, έτρεχε,
μοίραζε προκηρύξεις κι έτρωγε ξύλο στις πορείες. Την καταγωγή του από μια
συνοικία των τρικάλων, που λεγόταν μονή, αλλά ήτανε μια μικρή μόσχα που έβγαζε
«αυτοδυναμία» της εδα και δίνει ακόμα και σήμερα ψηλά ποσοστά στο κόμμα.
Την χυλόπιτα στον εθνάρχη
τριανταφυλλίδη που πήγε ως θαμώνας στο μαγαζί που εμφανιζόταν, αλλά ο
μητροπάνος αρνήθηκε να τραγουδήσει μπροστά του, γιατί ήταν ένας από τους
υπεύθυνους που γνώρισε τον πατέρα του, μόλις πριν τριανταρίσει. Και μια φήμη
λέει ότι τελικά τραγούδησε με πλάτη στο κοινό, για αυτόν ακριβώς το λόγο.
Την επαν-εμφάνισή του στο προπέρσινο φεστιβάλ, μετά από
απουσία μερικών χρόνων –καθώς ήδη αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία του-
όπου το κοινό ξεσηκώθηκε και τον αποθέωνε για ένα λεπτό και αρκετές φορές στη
συνέχεια, ενώ «μεράκλωσε» και ο –πατέρας- χαλβατζής, με τον οποίο ήταν και
προσωπικοί φίλοι άλλωστε. Κι όλοι ξέρουμε ότι το επόμενο φεστιβάλ θα έχει
πιθανότατα κάποιο αφιέρωμα στο έργο του, για να τιμήσει τη μνήμη του.
Κι αυτό παρά κάποια μελανά υστερόγραφα στη διαδρομή του.
Όπως η τελευταία συνεργασία του με την πέγκι ζήνα, που ίσως ξένισε αρκετούς. Ή
μια άλλη πρόσφατη δήλωσή του για το γερασμένο κουκουέ, όπου κάνουν κουμάντο οι
ογδοντάρηδες. Αλλά αυτά μπορούν να θεωρηθούν απλώς σαν τις κηλίδες στην
επιφάνεια του ήλιου. Όπως στην περίπτωση του βέγγου, που άφησε ως τελευταία
εντύπωση την ατάκα έλληνες να τουφεκάνε
έλληνες από την ψυχή βαθιά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.
Το κλείσιμο ανήκει στον ίδιο το μητροπάνο, με μια παλιότερη
δήλωσή του στο ρίζο, τον καιρό που η εε προωθούσε την ψήφιση του
αντικομμουνιστικού μνημονίου –και δεν έμεινε μόνο σε εκείνο το μνημόνιο, όπως
φάνηκε. Κι επί της ευκαιρίας, ευχαριστώ τον σύντροφο που την βρήκε και μου την
έστειλε.
