Ρωσία και κομμουνιστές (εμείς με ποιους είμαστε)

Λέγαμε σε προηγούμενο κείμενο για το κομματικό σασπένς που παρέχει μαζί με την υπόλοιπη πληροφόρηση το Πριν, η εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας δίνει το πρόσφατο φύλλο, υπ' αριθμόν 894 της 31ης αυγούστου.
Στην τελευταία σελίδα ο αξιόλογος αρθρογράφος (συγγραφέας, φυσικός, διεθνολόγος κτλ) πέτρος παπακωνσταντίνου γράφει για τον πόλεμο στη γεωργία, την κρίση στη μαύρη θάλασσα και τη στάση της αριστεράς.
Μετά από κάποια εύστοχα εισαγωγικά σχόλια μπαίνει στο ψητό και λέει ότι η νέα αυτή ανάφλεξη θέτει σε δοκιμασία τα πολιτικά αντανακλαστικά της ελληνικής αριστεράς, μεταξύ άλλων γιατί υπάρχει και η σύνδεση με την περίπτωση του κοσόβου στα βαλκάνια, αλλά και η θέση της ελλάδας στη ρωσοαμερικανική γεωπολιτική αναμέτρηση με τους αγωγούς φυσικού αερίου, την προς ανατολάς επέκταση του νατο κτλ.
Και συνεχίζει την ανάλυση με τα εξής:

"...οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι κακός σύμβουλος.
Δύο απ' αυτές είναι συνήθεις στον ευρύτερο κόσμο της αριστεράς. Η πρώτη πηγάζει από τους ιστορικούς δεσμούς του ελληνικού αριστερού κινήματος με τη ρωσία και οδηγεί σε ταύτιση, ή έστω κριτική υποστήριξη των επιλογών της.
Όλοι γνωρίζουν βέβαια ότι η ρωσία του πούτιν δεν έχει καμιά σχέση με τη ρωσία του λένιν κι ότι ο στρατός που εισέβαλε στην τσετσενία και την γεωργία δεν έχει καμία σχέση με τον κόκκινο στρατό που έφτιαξε ο τρότσκι (sic).
Κάπου στο βάθος του μυαλού όμως εξακολουθεί να επιβιώνει η παράλογη ιδέα ότι δεν μπορεί, κάτι, κάπου, κάπως έχει μείνει. Κι η εμμονή αυτή ενισχύεται από πιο ορθολογικά κίνητρα, όπως η απολύτως δικαιολογημένη διάθεση να σπάσει κάπου η αλαζονία των αμερικανών".

Στη συνέχεια του άρθρου αναλύει τη δεύτερη κατηγορία, που είναι η "μεταλλαγμένη" σοβιετοφοβία, ή η εχθρότητα από όσους απογοητευμένους τη θαύμαζαν [την εσσδ] μέχρι χτες αλλά έκαναν στροφή 180 μοιρών μετά την πτώση της.
Αφού καταδικάσει και τη δεύτερη συναισθηματική προσέγγιση καταλήγει ότι δεν μπορεί να εξισώνεται η ρωσία με τις ηπα κι ότι στο στόχαστρο της κριτικής πρέπει να μπουν όλες οι εμπλεκόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά κυρίως η νατοϊκή επέκταση και η αμερικάνικης έμπνευσης αντιπυραυλική ασπίδα. Κι ότι πρέπει να αρθεί η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του κοσόβου, της αμπχαζίας και της ν. οσετίας.

Κατά τη γνώμη μου ένα πραγματικά ακανθώδες ζήτημα με πολλές παγίδες και αντιφάσεις είναι το τι ακριβώς γίνεται με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης αυτών των λαών. Πολύ αμφιβάλλω επίσης αν ο ρωσικός ιμπεριαλισμός είναι συρρικνούμενος και αμυνόμενος όπως τον χαρακτηρίζει ο αναλυτής μας σε άλλο σημείο. Αλλά δε στέκομαι παραπάνω για να πάω στα της πρώτης συναισθηματικής προσέγγισης που είναι και το βασικό θέμα του κειμένου.

Ήρεμος και κατατοπισμένος μετά από όλα αυτά ο αναγνώστης του Πριν πηγαίνει ανυποψίαστος στη σελίδα 3, όπου αρθρογραφεί ο γιώργος δελαστίκ. Η πρώτη κιόλας φράση κλονίζει την επίπλαστη ηρεμία του:

"αποφασιστικά και ταχύτατα κινήθηκε το κρεμλίνο προκειμένου να διασφαλίσει σε πολιτικό επίπεδο τα κέρδη που του επέφερε η ακαριαία στρατιωτική επικράτηση επί της γεωργίας".
Ώπα! Πάμε όμως και πιο κάτω:
"Οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι πληρώθηκαν με το ίδιο νόμισμα που χρησιμοποίησαν στο κόσοβο εναντίον της σερβίας". Μάλιστα "οι αντιδράσεις τους εντάσσονται στο πλαίσιο της φαιδρότητας" γιατί "οι ρώσοι τους είχαν προειδοποιήσει επανειλημμένα και με τον πλέον επίσημο τρόπο δια στόματος πούτιν" για την εξέλιξη αυτή.
Έτσι λοιπόν "μετά τους αρχικούς παληκαρισμούς περί επιβολής κυρώσεων στη μόσχα" οι ευρωπαίοι άλλαξαν γραμμή και τάχτηκαν υπέρ του διαλγου.

"Εξάλλου [προσέξτε] αν θέλουμε να είμαστε ψυχροί αναλυτές (sic) των γεγονότων , η υιοθέτηση κι από τη ρωσία της γραμμής των ηπα και της εε περί της χρησιμοποίησης στρατιωτικής βίας για την αρπαγή εδαφών άλλων χωρών βρίσκεται σε πλήρη εναρμόνιση με τη γραμμή του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού από στρατηγική άποψη..."

Σωστά. Αν δεν ήμασταν ψυχροί αναλυτές, θα φωνάζαμε συνθήματα "ρωσία ολέ" και θα λέγαμε για τον μαρμαρωμένο γκορμπατσόφ και τον εξαδάχτυλο πούτιν, τον αρχηγό της ΚGB και τώρα της ρωσίας που πάλι με χρόνια και καιρούς δική μας θε να γίνει.
Προσέξτε ακόμα ότι η ρωσία απλώς υιοθετεί και εναρμονίζεται. Οι άλλοι όμως (αμερικάνοι και ευρωπαίοι) είναι ιμπεριαλιστές. Οι ρώσοι όχι, πιθανότατα λόγω πρότερου σοβιετικού βίου.

Στη συνέχεια του άρθρου μαθαίνουμε ότι η στρατιωτική ήττα των ηπα λόγω της αντίδρασης της ρωσίας είναι παρήγορη εξέλιξη. Ξέρετε γιατί όμως;
Γιατί την επίθεση στη γεωργία την οργάνωσε ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος τσέινι και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα (αγαπημένος όρος, αγαπημένη ανάλυση). Είναι στρατηγική τους επιλογή γιατί είναι βέβαιοι ότι αυτή είναι η γραμμή που θα εξασφαλίσει την παραμονή τους στο λευκό οίκο. Και είναι πολύ ανησυχητικό ότι το τόλμησαν γιατί μπορούν να μεταπείσουν το αμερικάνικο κατεστημένο που φαίνεται να θέλει αλλαγή πολιτικής και να στηρίζει πλειοψηφικά ομπάμα.

Αν τώρα από όλο αυτό το σκεπτικό, εγώ είμαι ο μόνος που καταλαβαίνω ότι ο δελαστίκ είναι υπέρ του ομπάμα, θα αρχίσω να ανησυχώ. κάτι μου λέει όμως πως δεν είμαι ο μόνος.
Κι αν κάποιος διαπιστώνει κάποια καταγγελία ή κριτική στη ρωσία (έστω κριτική στήριξη) στα πιο πάνω αποσπάσματα ή σε κάποιο άλλο που μου διέφυγε, παρακαλείται να την επισημάνει και στους υπόλοιπους.
Η πλάκα επίσης είναι ότι δε μιλάμε για δύο τυχαίους γραφιάδες, αλλά για τον διευθυντή της εφημερίδας και τον κορυφαίο ίσως αρθρογράφο της. Και ανήκουν μάλιστα στην ίδια πλευρά, στην -ας την πούμε έτσι- πιο σοβαρή και κομμουνιστική "φράξια" του ναρ.

Αν αντέξατε ως αυτό το σημείο, από εδώ και πέρα κυλάει νεράκι.
Το θέμα που τίθεται εισηγητικά περί συναισθηματικής προσέγγισης είναι υπαρκτό σαν σοσιαλισμός στη σοβιετία. Κι ένα απλοϊκό παράδειγμα αρκεί για να δείξει πολλά.
Πόσοι από εμάς αλήθεια δεν υποστηρίξαμε τη ρωσία στο τελευταίο EURO νιώθοντας ότι υπάρχει μια συνέχεια με τη θρυλική CCCP; Πόσοι δε νιώσαμε σα σκυλάκια του παβλόφ ακούγοντας πριν τους αγώνες με τρίχα σηκωμένη-κάγκελο τον αθάνατο εθνικό ύμνο που έχει ακόμα την ίδια μουσική;
Αυτά βέβαια ισχύουν για το ποδόσφαιρο. Είστε όμως πολύ σίγουροι ότι ο κόσμος προσεγγίζει την πολιτική με διαφορετικούς όρους;

Όλα αυτά βάζουν επί τάπητος ένα αρχέγονο υπαρξιακό ερώτημα: εμείς με ποιους είμαστε; (ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις).
Αν νομίζετε ότι το ερώτημα αυτό προέκυψε πρόσφατα, μπορούμε να το επεκτείνουμε με σχήμα πρωθύστερο και στο παρελθόν για να δείτε ότι δεν είναι έτσι.
Αν μετά το 56 και το 20ό συνέδριο ως κκσε οπορτουνίζαμε, τότε με ποιους είμαστε/ήμασταν στο σινο-σοβιετικό σχίσμα; Και αν μετά τις μεταρρυθμίσεις κοσύγκιν επικρατούσαν σταδιακά οι μαυραγορίτες και οι θιασώτες της ελεύθερης σοσιαλιστικής αγοράς (κατά το ελεύθερο λαϊκό κράτος) τότε στο αφγανιστάν και στην πράγα μήπως δεν ήμασταν εμείς οι καλοί; Μήπως να έχουμε τύψεις και αμφιβολίες;

Όλα αυτά μπορεί να κατατρών τον καθένα μας. Ώσπου πηγαίνει η σκέψη στον αντίπαλο. Που ήταν και είναι (και θα είναι για αρκετά χρόνια ακόμη) ο αμερικανικος ιμπεριαλισμός. Το πράγμα μπαίνει σχεδόν μανιχαϊκά. Ή εμείς ή οι άλλοι.

Για να το πω και στη γλώσσα των παβλόσκυλων, είναι περίπου σα να παίζει ο ολυμπιακός (αδιάφορο με ποιον). Μπορεί να μην θέλεις να κερδίσει κανένας, ξέρεις σίγουρα όμως ποιος θέλει να χάσει.

Τι έχουν να χωρίσουνε ενάντια και μέρα

Το τι ακριβώς ανάλυση θα πετύχει κανείς στο Πριν είναι αρκετά ρευστό. Σαν συσχετισμοί σε γενική συνέλευση χωρίς τρενάκια. Ανάλογα με τον αρθρογράφο που θα πετύχεις και την τάση στην οποία ανήκει.

Το έχουν αυτό τα ενιαία πολυτασικά κόμματα και τα έντυπά τους. Πάντα έχεις μια αγωνία για το τι θα διαβάσεις. Δημιουργείται ένα γοητευτικό μυστήριο, ένα κομματικό σασπένς.
Θα πετύχεις άραγε ελαφρό και μάρκου να μας τα χώνει για την μικροαστικής έμπνευσης πρόταση για λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία; Ή μήπως τον δελαστίκ να παίρνει θέση κκε ενάντια στο σπάσιμο με τσαμπουκά των πρυτανικών εκλογών; (αν και αυτά διαλέγει συνήθως να τα γράφει στη στήλη του στο έθνος για να μην εκτίθεται).

Ή μήπως θα πετύχεις τον μπιτσάκη, με το απαύγασμα της μαρξιστικής ελληνικής σκέψης στο ενεργητικό του, τον θεμελιωτή της θεωρίας του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της ύπαρξης κρατικού σοσιαλισμού στην σοβιετική ένωση (σ.σ: βγαίνει και σε μη κρατικό μοντελάκι; σαν τα πανεπιστήμια;) να αναπτύσσει προεκλογικά την ανάγκη για τη συγκρότηση μετώπου ενάντια στη φτώχεια, τον πόλεμο και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις;
Μέτωπο κατ' ουσίαν αντινεοφιλελεύθερο και παν-αριστερό. Για την ακρίβεια θα ήταν καλό να είχε μέσα συνασπισμό και κκε, αλλά επειδή -κατά τον μπιτσάκη- αυτό αποκλειόταν εκ των πραγμάτων, θα περιελάμβανε τους υπόλοιπους. Όπου υπόλοιποι βασικά ήταν το ενάντια, γιατί το σεκ έκανε την έκπληξη και τους πήρε αρας και αραν, που μέχρι τότε ήταν προνομιακό πεδίο συνεργασιών του ναρ ένεκα πανεπιστημίων και εαακ.

Εκεί τελικά [στα πανεπιστήμια] πήρε και την εκδίκησή του το ναρ. Γιατί στις βουλευτικές, λίγο το καλοκαίρι με τα μπάνια του λαού, λίγο κι η αδιαλλαξία του σεκ, που τα ειχε βρει με άλλους κι άλλους, αλλά εδώ είχε το πάνω χέρι και δεν καιγόταν κιόλας, η προεκλογική συγκόλληση δεν έγινε.
Κι όταν μισό χρόνο μετά η γένοβα ήθελε να καταγραφεί στα εαακ, οι ναρίτες, όπου είχαν δυνάμεις -κυρίως στη θεσσαλονίκη δηλ- έκαναν μανούρα και όπου μπόρεσαν το απέτρεψαν ή το απαγόρεψαν.

Εκτυλίχτηκαν έτσι απείρου κάλλους σκηνικά.
Οι ναρίτες φρένιασαν να μην καταγραφούν οι γενοβίτες μη τυχόν τους μαγαρίσουν τον τρίτο πόλο (η εργατική δημοκρατία στα καλύτερά της). Η νΚΑ στο σάιτ της ήταν η μόνη που κατέγραφε ως ξεχωριστή δύναμη τη γένοβα. Βρέθηκε έτσι να δίνει στα εαακ μικρότερο ποσοστό από ό,τι τους έδιναν άλλοι στα δικά τους αποτελέσματα.

Γενικώς όμως το όλο σκηνικό (κατά το όλον πασοκ του μπένι) ήταν καλτ.
Τους ναρίτες προεκλογικά τους έπιασε πρεμούρα για διαπραγματεύσεις μακράς διάρκειας μέχρι να βγει κανά "κοινό πόρισμα" (sic). "Δεν τελειώνει εδώ η συζήτηση" ήταν οι δραματικές εκκλήσεις των ναριτών (όπως μετέδιδε στο ρεπορτάζ του το πριν) στο τέλος κάθε συντονιστικού.
Έγινε ολόκληρη φασαρία (χωρίς καμιά συνέχεια μετεκλογικά) για μια κατά βάση προεκλογική συγκόλληση, ουσιαστικά με το σεκ, γιατί οι άλλες δυνάμεις ήταν κατασταλαγμένες και μπετοναρισμένες. Λες κι αυτό που έλειπε από το μέτωπό τους (αντικαπιταλιστικό-εργατικό) ήταν ο σεκίτικος αντικαπιταλισμός.
Εν τέλει έφαγαν χυλόπιτα (από το σεκ!) (έσχατο σημείο παρακμής) και έμειναν στα κρύα του λουτρού.

Πολύ κακό για το τίποτα τελικά. Κι οι δυο [μέρα και ενάντια] έμειναν κάπου στις 10 χιλιάδες ψήφους αγκομαχώντας πίσω από το κκε μ-λ που ανέβηκε ευθέως ανάλογα με τα ποσοστά του κκε (να οφείλεται άραγε μόνο στους πρεσβύτερους πρεσβύωπες ψηφοφόρους μας που μπερδεύουν τα κκε; Ποτέ δε θα μάθουμε).
Λίγους μήνες μετά στα πανεπιστήμια παίχτηκε ο δεύτερος γύρος με τους ναρίτες να παν να σώσουν κάπως το γόητρό τους. Στην προσπάθεια αυτή έδειξαν και πώς ακριβώς αντιλαμβάνονται τη συνεργασία όταν έχουν τους συσχετισμούς με το μέρος τους. Ενώ έμεινε και η ρετσινιά με το μπιτσακικό αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο (με το οποίο πάντως πολλοί διαφώνησαν).

Όμως ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός...
Τη σκυτάλη παίρνουν οι φοιτητικές την άνοιξη και στο καπάκι οι ευρωεκλογές.

(Συνεχίζεται...)