Το γαρ πολύ της θλίψεως...

...γεννά παραφροσύνη, λέει ο θυμόσοφος, κυρίαρχος λαός. Αλλά πίσω από τους παράφρονες πρέπει να βλέπεις τους σκοπούς που υπηρετούν, για να μην καταλήξεις σε μια συνωμοσιολογική αντίληψη της ιστορίας, όπου όλα οφείλονται στη δράση ενός τρελού -όπως κάνει η αστική ιστοριογραφία με το Χίτλερ και το δεύτερο παγκόσμιο παγκόσμιο πόλεμο, για να συγκαλύψει την ουσία.

Ένας δεύτερος συνδετικός κρίκος με το ναζισμό είναι πως κάποιοι φαίνεται να έχουν ζηλέψει τις προπαγανδιστικές μεθόδους του Γκέμπελς: πες-πες κάτι θα μείνει. Δεν τους ενδιαφέρει η ουσία, η στοιχειώδης επαφή με τα πραγματικά γεγονότα και τα λογικά επιχειρήματα, αλλά οι εντυπώσεις, η δημιουργία ενός ακατανίκητου -λόγω βλακείας- στερεότυπου δια της διαρκούς επανάληψης. Πόσοι θα μπουν άλλωστε στον κόπο να ελέγξουν τα γραπτά και την αξιοπιστία τους;

Ο Σβέρκος της ΕφΣυν πχ έχει καυτό ρεπορτάζ, με όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες, που δείχνουν ότι οι αναγνώστες του ψώνισαν από σβέρκο. Λένε πως στη σοβιετική πολιτική ιεραρχία, όταν κάποιος έπεφτε σε δυσμένεια, υπήρχε το έθιμο να τον απομακρύνουν με εύσχημο τρόπο από τα κέντρα αποφάσεων και να τον στέλνουν πρεσβευτή στο εξωτερικό. Προφανώς ο Συριζαίος γραφιάς είχε κάτι αντίστοιχο στο μυαλό του για την ΚΕΟΕ -που τα μέλη της συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της κετουκε- χωρίς να μπει καν στον κόπο να διαβάσει στο καταστατικό το ρόλο της. Κι έτσι έγραψε -ουσιαστικά- για κάτι σαν υποβιβασμό της Κατροδαύλη -που ήταν στην απερχόμενη ΚΕ και τώρα εκλέχτηκε στην ΚΕΟΕ. Εν τω μεταξύ, το ίδιο ακριβώς συνέβη πχ και με τον Νταγκουνάκη, αλλά δε θα μάθουμε ποτέ γιατί αυτός δεν απασχόλησε το γραφιά της ΕφΣυν με αντίστοιχα σενάρια.

Το παπαγαλάκι "αποκαλύπτει" γαργαλιστικές, πουλιτζερικές λεπτομέρειες από την τοποθέτηση της Κατροδαύλη, που βάσει σεναρίου είναι κάτι σαν μετεμψύχωση της εργατικής αντιπολίτευσης και της Αλεξάνδρας Κολοντάι, πιστεύοντας πως τα συνδικάτα είναι το βασικό επαναστατικό υποκείμενο -και το κόμμα τα καθοδηγεί. Παράλληλα, κάνει κριτική στην κετουκε γιατί έχει στρογγυλεμένες θέσεις για τον πόλεμο, και μόνο αυτή μαζί με μερικά ακόμα στελέχη υποστηρίζουν τελικά την εφαρμογή του προγράμματος που ψήφισε το 19ο Συνέδριο.

Φως φανάρι λοιπόν ότι αυτή η διαφοροποίηση της στοίχισε την απομάκρυνση από μια ΚΕ που ναι μεν ακολουθεί σεχταριστική, αριστερίστικη πολιτική (αν πιστέψουμε άλλες αναλύσεις της ΕφΣυν), αλλά κατά βάθος είναι δεξιά ή έστω κεντριστική. Γι' αυτό κι η Κατροδαύλη παρέμεινε στα όργανα, καθώς δε θέλησε να δώσει συνέχεια το περιβάλλον του Κουτσούμπα. Το οποίο πρέπει να είναι κάτι σαν άυλο πνεύμα, που μόνο ειδικοί κουκουεδολόγοι έχουν επαφή μαζί του, αλλά την κρίσιμη στιγμή μπαίνει ένα σύννεφο μπροστά τους, και θολώνει την εικόνα (ρίξε ένα διακοσάρικο). Μπορεί να 'χουν βγάλει και τη σχολή αστροπαιδείας που πιστοποίησε πρόσφατα η ΔΦΑ.

Για την ιστορία, μπορείτε να διαβάσετε εδώ την απάντηση-διάψευση της Ελένης Κατροδαύλη. Αλλά το θέμα δεν είναι προφανώς προσωπικό, ούτε σχετικό με δεξιές και αριστερές "αποκλίσεις". Σημασία έχει να αξιοποιηθεί κάθε πρώην -αν έχει πεθάνει για να μην μπορεί να βγάλει διάψευση απ' τον τάφο του, τόσο το καλύτερο- και μη, για να εμπεδώσει ο αναγνώστης το έτοιμο συμπέρασμα πως στο ΚΚΕ γίνεται κακός χαμός και συντροφικά μαχαιρώματα -σε αντίθεση πχ με διάφορα αστικά κόμματα, που συνεχίζουν ομαλά τη "δημοκρατική", φραξιονιστική λειτουργία τους. Ο Ηλιόπουλος, ο Μαμάης από τους ΕΒΕ, ο Σκιαδιώτης από το συνδικαλιστικό, κοκ. Εδώ την προηγούμενη φορά, είχαν αξιοποιήσει τον Τσίγκα, που δεν εκλέχτηκε στην ΚΕ του 19ου συνεδρίου, προφανώς γιατί έπασχε από καρκίνο κι ένα χρόνο μετά έχασε τη μάχη με την επάρατο. Τότε άλλαξε το τροπάριο κι έγινε πως τον Τσίγκα τον έφαγε ο καημός από την κατάσταση στον 902 κι η πολιτική της ηγεσίας. Όλα μαζί στο μίξερ, μαζί με την κοινή λογική και τη νοημοσύνη μας.

Υπάρχουν όμως και πιο αριστερά δεκανίκια, που ρίχνουν νερό στο μύλο της κουκουεδολογίας. Για την ακρίβεια "νεο-αριστερά". Ο αρθρογράφος του Πριν είχε έτοιμα από πριν τα συμπεράσματά του και προσάρμοσε σε αυτά τα γεγονότα, χωρίς να τον απασχολεί αν οι εκτιμήσεις του παίζουν μπουνιές με την πραγματικότητα ή και μεταξύ τους ακόμα, πχ στο ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ.

Το κείμενο του Πριν σχολιάζει πως η εισήγηση της ΚΕ (κι όχι του Κουτσούμπα όπως γράφει) υποτιμά την καπιταλιστική κρίση, τη διεθνή της διάσταση και τους συγκλονιστικούς κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται. Σημειώνει πως δεν περνά απαρατήρητη η αποστασιοποίηση του ΚΚΕ από το αντι-ΕΕ μέτωπο, που το διαφοροποιούσε από τον Σύριζα, κι εξετάζει το ενδεχόμενο εξόδου από την ΕΕ ως αρνητική πιθανότητα (αποπομπή ή αποδέσμευση από αστική σκοπιά) κι όχι ως στόχο πάλης. Παρακάτω βέβαια αναγκάζεται να αναγνωρίσει πως το ΚΚΕ θέτει ως προμετωπίδα του το σύνθημα της εξόδου από την ΕΕ, αλλά το ταυτίζει με την ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Εντάξει τώρα, μην αφήνεις ποτέ μια προμετωπίδα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία και ένα έτοιμο συμπέρασμα. Δεν ξεγελιέται ο αρθρογράφος του Πριν από τέτοια τεχνάσματα. Όσο για τη σύνδεση-ταύτιση του στόχου με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, τη σχολιάζει αρνητικά, και τουλάχιστον μας απαλλάσσει από την ανάγκη να αποδείξουμε πως η δική του γραμμή κινείται μακριά από αυτήν τη λογική. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο που διαχωρίζει το κόμμα από κάθε λογής οπορτουνιστική ανάλυση-επεξεργασία.

Τα καλύτερα όμως έρχονται στη συνέχεια.

Στην Εισήγηση φαίνεται και μια προσπάθεια αποστασιοποίησης από τα πειράματα με την αγορά σε Β. Κορέα, Βιετνάμ, Κούβα, αλλά και τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού. Εντύπωση προκαλεί ότι αναφέρεται σαν αρνητικό παράδειγμα η Βενεζουέλα και όχι η Πορτογαλία, η Ν. Αφρική και η Κύπρος, τα ΚΚ των οποίων έστειλαν μήνυμα στο συνέδριο.

Τι εννοεί ο ποιητής; Ότι στην εισήγηση υπάρχει κάποια αιχμή που στοχεύει ειδικά την μπολιβαριανή διαδικασία στη Βενεζουέλα, αλλά βγάζει λάδι το Πορτογαλικό ΚΚ για τη στήριξή του στην αστική κυβέρνηση της χώρας του; Κι αυτό συνέβη επειδή άλλα κόμματα έστειλαν χαιρετιστήρια μηνύματα -για να μας καλοπιάσουν ίσως- ενώ το ΚΚ Βενεζουέλας όχι;

Κι αυτό τότε τι είναι;
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας ευχαριστεί το ΚΚΕ για τη συνεπή αλληλεγγύη που εκφράζει στην πάλη του βενεζουελάνικου λαού. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας για την περαιτέρω ενίσχυση των δεσμών ενότητας και συνεργασίας των κομμάτων μας στο πλαίσιο του προλεταριακού διεθνισμού.

Μήπως όμως ο αρθρογράφος δεν πρόλαβε να το δει και να το συμπεριλάβει στα υπόψη; Μα αφού το μήνυμα ανέβηκε στον 902 Τετάρτη, ενώ το κείμενο του Πριν σχολιάζει την εισήγηση της Κετουκε, που έγινε την Πέμπτη. Δε γίνεται να το χάσεις, είναι ακριβώς πάνω από το μήνυμα του κόμματος από το Μπαχρέιν με το (ολίγον καλτ) όνομα "Προοδευτικό Βήμα" και το (εξίσου καλτ) πρωτότυπο σήμα.

Μήπως υπολόγιζε τότε ότι κανείς από τους αναγνώστες του δε θα έμπαινε στη διαδικασία να ελέγξει την αξιοπιστία όσων γράφει και θα τα κατάπινε αμάσητα; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα λοιπόν.

Εξίσου όμορφος είναι και ο επίλογος του κειμένου, που προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις με την παρουσία του Βούτση (υπάρχει και συνοδευτική φωτογραφία του που παραπέμπει σε αίθουσες κινηματογράφου), "λίγες μέρες μετά τη φιέστα-καπηλεία του Μπελογιάννη".

Ο Βούτσης βρέθηκε βέβαια ως Πρόεδρος της Βουλής, όχι ως εκπρόσωπος του Σύριζα. Ενώ υπάρχει στο ίδιο φύλλο του Πριν κείμενο που αποτιμά διαφορετικά τα γεγονότα της Αμαλιάδας. Δε βαριέσαι όμως, εκεί θα κολλήσουμε τώρα; Η δουλειά να γίνεται...

Το βαρύ πυροβολικό όμως ήταν το κείμενο του Μαυροειδή στην Παντιέρα. Που επειδή δεν είχε κάτι να πει για τον κρίκο της ΕΕ, πιάνει την αλλαγή νομίσματος, διαστρεβλώνει κατάφωρα την εισήγηση, ως γράμμα και πνεύμα, και στην ουσία υπερασπίζεται άκριτα τον ευρωσκεπτικισμό της ΛαΕ και τον κρίκο της εξόδου από την Ευρωζώνη, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως το ΚΚΕ μας προτρέπει-νουθετεί: μέσα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ είναι καλύτερα...

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο Χατζηστεφάνου -που παίρνει γραμμή από τα μπιλιετάκια της ΛαΕ- παραπέμπει στο Infowar σε αυτό ακριβώς το κείμενο του Μαυροειδή, για να "αποδείξει" ότι το ΚΚΕ είναι συστημικό κι ευθυγραμμίζεται με τ' άλλα αστικά κόμματα στο ζήτημα του ευρώ. Οκτώ κόμματα μία πολιτική, είναι ο βαρύγδουπος τίτλος που επιλέγει. Παράλληλα, η δημοσιογραφική δεοντολογία του Χατζηστεφάνου του επιτάσσει να μαρκάρει τη φράση "εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ" με σύνδεσμο που δεν οδηγεί στο κείμενο της εισήγησης, αλλά στο παραπάνω κείμενο του Μαυροειδή.

Αν μπορεί να βγει ένα συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι πως το ΝΑΡ -αριστερό, δεξιό και "όλον ΝΑΡ", δεν έχει καμία διαφορά στην πράξη- μπαίνει στην υπηρεσία του ευρωσκεπτικισμού και παίζει το βρώμικο παιχνίδι της Λαφαζανικής Ενότητας (στην οποία είναι πρόθυμοι να αξιοποιήσουν ακόμα κι αστικές αναλύσεις, όπως ένα κείμενο του Κοττάκη), με την οποία πλέον ευθυγραμμίζεται και σε πιο "απλά" ζητήματα, πχ για το Μουσείο Μπελογιάννη και την πολεμική στο ΚΚΕ, αλλά και σε προγραμματικό επίπεδο -εφόσον η έξοδος από την Ευρωζώνη νοείται ως αυτόνομος τακτικός κρίκος.

Περισσότερα για αυτά όμως, στο αυριανό σημείωμα.

Αντί επιλόγου, μπορείτε να διαβάσετε:

-τη σύνθεση του νέου ΠΓ, που είναι πιο νεανικό από ποτέ, με αρκετή "τηλεοπτική πείρα" (αν αυτό παίζει κάποιο ρόλο για την έξωθεν μαρτυρία και τις επικοινωνιακές τους ικανότητες) και με μεγάλο βαθμό ανανέωσης, που κινείται γύρω από τους παλιούς γραμματείς της ΚΝΕ. Δεν εκλέχτηκε στο ΠΓ ο πρώτος γραμματέας της ΚΝΕ, Δ. Γόντικας, ενώ εκλέχτηκαν για πρώτη φορά ο Πρωτούλης και ο Χιώνης. Και μαζί τους ο Μάκης Παπαδόπουλος, που ήταν ήδη υπεύθυνος των τμημάτων Οικονομίας και Ιδεολογίας της κετουκε, οπότε ήταν μάλλον αναμενόμενη η ανάδειξή του.

-την ανακοίνωση του κόμματος για την έκρηξη στο μετρό του Λένινγκραντ. Πετρούπολη είναι μία και δεν είναι αγία, αλλά κόκκινη, με κόκκινο δήμαρχο, στα δυτικά της Αθήνας.

-και την τελική ομιλία του ΓΓ, στο κλείσιμο του πρώτου θέματος του Συνεδρίου (από το πρωτότυπο και χωρίς υπογραμμίσεις ή ερμηνείες τρίτων), που έχει πολλά, ζουμερά κι ενδιαφέροντα σημεία.

Η μάχη της Αθήνας - Το στρατιωτικό προοίμιο

Δεν ξέρω αν είναι τόσο ενδιαφέρον, όσο το υλικό που φέρνει σήμερα το Πριν στη δημοσιότητα από τις επαφές του Τίτο με το ΚΚΕ, πριν τα Δεκεμβριανά του 44'. Αλλά η κε του μπλοκ αντιγράφει και αναδημοσιεύει σήμερα ένα εκτενές απόσπασμα από την παρέμβαση του Γ. Μαργαρίτη στο προηγούμενο ιστορικό συνέδριο στην Πάντειο "από την απελευθέρωση στα Δεκεμβριανά -μια τομη στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας", τα πρακτικά του οποίου κυκλοφόρησαν σε έναν ογκώδη τόμο, πριν από λίγες μέρες.

Η προπέρσινη ανακοίνωση του Μαργαρίτη καταπιάνεται με τη μάχη της Αθήνας και το στρατιωτικό της προοίμιο, ενώ τα αποσπάσματα που παραθέτω εδώ, αναλύουν το σχεδιασμό της αντίπερα όχθης για στρατιωτική αντιμετώπιση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τα διάφορα στάδια-διακυμάνσεις από τα οποία πέρασε αυτός.

Σε λίγη ώρα, στην Πάντειο, είναι η εισήγηση του Μαργαρίτη στην ενότητα για το ΔΣΕ, στο φετινό συνέδριο για τον Εμφύλιο κι διάφορες διαστάσεις του. Αλλά είναι μια μέρα, που το κοινό θα βαρεθεί να ακούει εισηγήσεις συντρόφων. Σημειώνω αναλυτικά -με την ελπίδα πως δεν ξεχνάω κανέναν.

-Μαργαρίτης Γιώργος Πόλεμος μετά τον πόλεμο: ο ελληνικός εμφύλιος στο κατώφλι μιάς νέας εποχής
-Τόλια Φιλιώ Γυναίκες πολιτικοί επίτροποι στον ΔΣΕ
-Σταμούλης Φώτης Η στάση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στις εκλογές και το δημοψήφισμα του 1946
-Ραζάκος Χάρης Στρατηγική του ΚΚΕ και ένοπλη αντιπαράθεση: Από την Αντίσταση στον Εμφύλιο πόλεμο
-Κόφφα Δόμνα Η λειτουργία των Εκτάκτων
-Τζιάρας Κώστας - Καταγραφές των εκτελεσθέντων και στοιχεία για τη διαγωγή των πολιτικών κρατουμένων στις φυλακές του Γεντί Κουλέ την περίοδο του Εμφυλίου.

Η προοπτική της στρατιωτικής λύσης στο ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα εμφανίστηκε, στα χρόνια της Κατοχής, πολύ νωρίς στο προσκήνιο. Στο χώρο των αστικών δυνάμεων, ως συγκεκριμένη εκδοχή άρχισε να εξετάζεται στη βαθιά ακόμα περίοδο της Κατοχής, ειδικά όταν ο ΕΛΑΣ απόκτησε πραγματικές στρατιωτικές δυνατότητες με την απόκτηση ιταλικών όπλων στον καιρό της ιταλικής συνθηκολόγησης στις αρχές του φθινοπώρου του 1943. Έκτοτε, η ιδέα της δια των όπλων διάλυσης και υποταγής του Αντιστασιακού κινήματος, έγινε σταθερός παρονομαστής στην πολιτική της άρχουσας τάξης -ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό των επιμέρους τμημάτων της- και των Βρετανών. Εξυπακούεται ότι ο ίδιος παρονομαστής διέτρεχε τους κατακτητές αλλά και τους ιθύνοντες της δωσιλογικής κυβέρνησης της Αθήνας και πάνω σε αυτόν θεμελίωναν την πολιτική τους.

Οι προτάσεις ως προς το ποιος θα αναλάμβανε ετούτο το θεάρεστο έργο και πολυάριθμες ήσαν και απλώθηκαν σε ευρύ φάσμα δυνατοτήτων. Ο πάντοτε αισιόδοξος και μεγαλοπράγμων Ζέρβας και πολλοί Βρετανοί αξιωματικοί σύνδεσμοι θεώρησαν εφικτή τη διάλυση του ΕΛΑΣ με τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ, άποψη που έδωσε τις εμφύλιες συρράξεις μεταξύ Αράχθου και Αχελώου από τον Νοέμβριο του 1943 ως τον Φεβρουάριο του 1944. Ο Πλαστήρας από την απόμακρη Γαλλία δήλωνε στους Γερμανούς ότι αυτός θα ήταν ο πλέον κατάλληλος ηγέτης για την στρατιωτικής υφής σταυροφορία που θα έδινε τέλος στις ένοπλες δυνατότητες της Αντίστασης. Ο πλέον ενήμερος για την κατάσταση, Ιωάννης Ράλλης, αν και είδε το αίτημά του για τη συγκρότηση ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων -Χωροφυλακής, Ταγμάτων Ασφαλείας και συμμοριών "εθνικοφρόνων" να εκπληρώνεται, γνώρισε, κάπου ανάμεσα στα Τοπόλια και τη Στυμφαλία, την απογοήτευση της απόλυτης αποτυχίας. Τα Τάγματα ποτέ δεν μπόρεσαν ν' αντιπαρατεθούν σε ανοικτό πεδίο στον ΕΛΑΣ -ακόμα και με τη συνδρομή γερμανικών τμημάτων- και οι λίγες τους επιτυχίες εντοπίστηκαν σε περιπτώσεις στατικής άμυνας. Μέσα από αυτήν την ατελείωτη σειρά απογοητευτικών αποτελεσμάτων οι διαδοχικές "εθνικές οργανώσεις" και ό,τι άλλο, κατέληξαν στην ντροπιαστική για τον ελληνικό αστισμό διαπίστωση του Γεωργίου Παπανδρέου ότι τον ΕΛΑΣ θα τον διαλύσουν τα βρετανικά στρατεύματα.

Για τους Βρετανούς ετούτη η κατάληξη δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Οι στρατιωτικές και οικονομικές τους δυνατότητες δεν ήσαν πλέον αντίστοιχες της αυτοκρατορικής τους διάστασης. Οι άνθρωποί τους στην Ελλάδα παρακολουθούσαν προσεκτικά τις προσπάθειες των Γερμανών να περιορίσουν τη δραστηριότητα του ΕΛΑΣ -από αυτήν την πλευρά δε γινόταν λόγος για "διάλυση". Επένδυαν σε αυτόν τον στόχο την ειδική μονάδα "Brandeburg" αρχικά, το 18ο Σύνταγμα αστυνόμευσης των SS, όπως και πλήθος άλλων επικουρικών μονάδων -χωρίς να συνυπολογιστούν τα εγχώρια Τάγματα Ασφαλείας. Οι στατικές μονάδες του γερμανικού στρατού, όποτε εμπλέχτηκαν σε επιθετικές "εκκαθαριστικές" επιχειρήσεις εναντίον του ΕΛΑΣ απέδωσαν ελάχιστα ως και καταστροφικά -παράδειγμα η αισιόδοξη επιχείρηση της 11ης Μεραρχίας της Luftwaffe στα Δερβενοχώρια της Πάρνηθας. Πέρα από τη σε βαθύ χρονικό ορίζοντα υπονόμευση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του ΕΛΑΣ διαμέσου της καταστροφής της παραγωγικής βάσης της Ελεύθερης Ελλάδας, οι επιδόσεις ετούτων των αντιπαρτιζάνικων μονάδων πολύ απείχαν από το επιθυμητό. Εκεί όπου δεν απέδωσαν οι "εξειδικευμένοι" Γερμανοί, πώς άραγε θα μπορούσαν να πετύχουν οι Άγγλοι;

Οι Βρετανοί επιτελείς μελέτησαν το ζήτημα και, στα τέλη της άνοιξης του 1944, προσδιόρισαν το μέγεθος του εκστρατευτικού σώματος που θα χρειαζόταν για αν φέρει σε πέρας μέρος τουλάχιστον του πολιτικού στόχου στην Ελλάδα. Οι αριθμοί έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις αισιόδοξες εκτιμήσεις του Churchill. Κατά τους επιτελείς θα χρειάζονταν 80.000 στρατιώτες για να εκκαθαριστεί και να εξασφαλιστεί η Αθήνα μαζί με δύο ή τρεις άλλες μεγάλες πόλεις, καθώς και επαρκές τμήμα της ελληνικής επικράτειας, έτσι ώστε να μπορέσει η όποια "εγκεκριμένη" ελληνική κυβέρνηση να αναδομήσει το κράτος και το στρατό της για να φέρει σε πέρας την πλήρη εκκαθάριση της χώρας. Το μέγεθος των 80.00 ανδρών, το ισόποσο δηλαδή τεσσάρων βρετανικών μεραρχιών, ήταν, για τα μέτρα της Βρετανίας του 1944, ένα μεγάλο εκστρατευτικό σώμα. Ήταν κατά 25.000 άνδρες μεγαλύτερο από εκείνο που είχε έρθει στην Ελλάδα το 1941 για να συμπράξει στην απόκρουση της γερμανικής εισβολής. ΄Ήταν τρεις φορές μεγαλύτερο από το σώμα που υπερασπίστηκε την Κρήτη στα 1941, δέκα φορές μεγαλύτερο από τις δυνάμεις που επιχείρησαν στο Αιγαίο στα 1943, και, αν θέλετε, ήταν σχεδόν ίσο με τη βρετανική συμμετοχή στην απόβαση στη Σικελία το 1943, στην αρχική της τουλάχιστον φάση. Το βασικό όμως πρόβλημα ήταν ότι ετούτες οι δυνάμεις βρίσκονταν στο χαρτί -ή μάλλον ούτε εκεί- και οπωσδήποτε δε βρίσκονταν στην πολεμική πραγματικότητα.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1944 και ειδικά τον δραματικό Αύγουστο, όταν η κατάρρευση της Γερμανίας και το τέλος του πολέμου έδειχναν επικείμενα, ο εφιάλτης της συνθηκολόγησης των γερμανικών στρατιωτικών μονάδων στην Ελλάδα και το πέρασμα του εξοπλισμού τους στον ΕΛΑΣ διέτρεχε τα βρετανικά επιτελεία, στρατιωτικά και πολιτικά. Πλήθος σχεδίων με κοινό παρονομαστή τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των αντι-εαμικών σχηματισμών στην Ελλάδα εξυφαίνονταν και τα σχέδια αυτά προφανώς περιλάμβαναν και τα ένοπλα τμήματα της "Ελληνικής Πολιτείας", του κατοχικού κράτους. Η επιχείρηση μετάπλασης των τελευταίων σε "συμμαχικά" στρατεύματα διαμέσου της "προσχωρήσεώς" τους στον ΕΔΕΣ βρέθηκε σε πλήρη εξέλιξη τον Σεπτέμβριο -ως τη Συμφωνία της Καζέρτας τουλάχιστον, αλλά και μετά από αυτή. Ταυτόχρονα, η ιδέα της αξιοποίησης του ΕΔΕΣ επανήλθε στο προσκήνιο και οι ΕΟΕΑ του τελευταίου γνώρισαν μια τελευταία περίοδο "δόξας" -ή μάλλον φήμης- στις αναφορές των Βρετανών αξιωματικών-συνδέσμων αποκλειστικά. Πραγματικά οι τελευταίοι στο War Game (ανάπλαση της στρατιωτικής κατάστασης) του Σεπτεμβρίου 1944 που στάλθηκε στους επιτελείς και στη βρετανική κυβέρνηση, υποστήριζαν ότι σε κάθε ενέδρα του ΕΔΕΣ το μήνα αυτόν, τίθονταν εκτός μάχης περισσότεροι των εκατό Γερμανών, γεγονός που, εάν αλήθευε, θα καθιστούσε τις ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ τον αποτελεσματικότερο στρατιωτικό σχηματισμό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ίσως και της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας γενικότερα.

Σε συνδυασμό με το σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Churchill "μάτωμα" (to be blooded -ήταν το σχέδιο) της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, ώστε να σταλεί στην Αθήνα με δάφνες ήρωα, η όλη επιχείρηση αποσκοπούσε προφανώς στην κάλυψη όσο το δυνατό μεγαλύτερου ποσοστού των αναγκαίων, πλην όμως μη ευρισκόμενων, Βρετανών στρατιωτών από ελληνικά τμήματα κάθε είδους και μορφής. Η αξιοποίηση των "εθνικών" δυνάμεων στην Αθήνα ήταν επίσης μέρος της ίδιας επιχείρησης, η οποία, στην εδώ περίπτωση, ξεκίνησε με τη λεκτική "αποστασιοποίηση" στρατιωτικών στελεχών του κατοχικού κράτους τον Αύγουστο -πρώτο και κύριο τον Π. Σπηλιωτόπουλο ο οποίος δήλωσε πλάνη και άγνοια τόσο για τη συμμετοχή του στη συνθηκολόγηση του στρατού της Αλβανίας το 1941, όσο και για τη μετέπειτα θέση του σε σημαντικές θέσεις του κράτους της Ελληνικής Πολιτείας, έτσι ώστε να διοριστεί Στρατιωτικός Διοικητής Αττικής -και ολοκληρώθηκε με την αποβίβαση και μεταφορά ποσοτήτων βρετανικού οπλισμού από το Πόρτο Ράφτη στην Αθήνα για τον εξοπλισμό των δυνάμεων του κατοχικού κράτους στην πρωτεύουσα.

Οι δραματικές αυτές προσπάθειες στέφθηκαν από σχετική επιτυχία, αλλού απέδωσαν άμεσα, αλλού έμμεσα. Στις αρχές Δεκεμβρίου στην Αθήνα βρέθηκαν στέρεα εγκατεστημένες βρετανικές μάχιμες μονάδες 10.000 περίπου ανδρών (2η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, 23η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία, τάγματα της 139ης Ταξιαρχίας Πεζικού), καθώς και η δια της σκηνοθεσίας "ηρωική" Ορεινή Ταξιαρχία όπως και οι "εφεδρείες" της "παροπλισμένης" Χωροφυλακής, των "αφοπλισμένων" δωσιλογικών σχηματισμών και οι "έγκλειστοι"στου Γουδή και στις Σπέτσες Ταγματασφαλίτες. Το αριθμητικό σύνολο των παραπάνω σχηματισμών φαίνεται πως ενθουσίασε τον Leeper που αισθάνθηκε ανακούφιση όταν ήρθε η ώρα να "μιλήσουν τα όπλα". "Προσωπικά είμαι ευχαριστημένος ότι η περίοδος κατευνασμού (appeasement period) τελείωσε. Το να κατευνάζεις τους Έλληνες κομμουνιστές θυμίζει παράξενα το να κατευνάζεις τον Hitler. Δεν ισχυρίζομαι ότι θα έχουμε εύκολο έργο, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε".

Ο επιφορτισμένος με τη στρατιωτική διοίκηση στρατηγός R. Sconie, σίγουρα δεν αισθάνθηκε την ίδια ανακούφιση. Οι δικές του μάλλον, τεχνικές αναφορές, προκάλεσαν τη θυελλώδη κινητοποίηση του Churchill  ο οποίος, αφού στιγμάτισε την αισιοδοξία του Leeper, έδωσε το σύνθημα της πανστρατιάς για την Αθήνα. Επιβλητικές βρετανικές δυνάμεις πήραν το δρόμο για την ελληνική πρωτεύουσα. Η 5η Ινδική Ταξιαρχία και το πυροβολικό της 4ης Ινδικής Μεραρχίας (οι υπόλοιπες ταξιαρχίες της ίδιας μονάδας βρίσκονταν η μία στη Θεσσαλονίκη και η άλλη στην Πάτρα), η 4η Βρετανική Μεραρχία, η υπόλοιπη δύναμη της 46ης Βρετανικής Μεραρχίας και το σύνολο σχεδόν των ειδικών δυνάμεων που περίσσευαν ή δεν περίσσευαν στο ιταλικό μέτωπο, στην Παλαιστίνη και στην Αίγυπτο. Η Bologna μπορούσε να περιμένει. Την Αυτοκρατορία, προσδιόριζε ο Churchill, την ενδιέφερε η Αθήνα και μόνο η Αθήνα. Τελικά οι 80.000 αναγκαίοι Βρετανοί στρατιώτες βρέθηκαν και στην πραγματικότητα -όχι μόνο στα χαρτιά.

Γνωρίζοντας τις διαστάσεις και τις τεχνικές δυνατότητες του ΕΛΑΣ, προκαλεί εντύπωση ετούτη η μαζική κινητοποίηση των Βρετανών. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1944 η γενική κατάσταση του ΕΛΑΣ δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Είχε ήδη περάσει αρκετός χρόνος από την Απελευθέρωση και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε αυτός ο ογκώδης μηχανισμός δεν ήσαν πλέον προβλήματα πολέμου αλλά περισσότερο προβλήματα προσαρμογής σε μια νέα κατάσταση. Η νέα κατάσταση δεν ήταν τόσο νέα στην Πελοπόννησο ή στον Έβρο, λόγου χάρη, όπου είχε δημιουργηθεί από τις αρχές Οκτωβρίου και πλησίαζε να μπει στον τρίτο μήνα της, ήταν όμως σχετικά πρόσφατη στη βόρεια Ελλάδα, όχι μόνο εξαιτίας του χρονικού της ορίζοντα - ένας μήνας περίπου- αλλά και λόγω της διατήρησης εκεί θυλάκων αντι-ΕΑΜικών σχηματισμών με σαφή μάχιμη διάθεση - ενάντια στους οποίους ο ΕΛΑΣ όφειλε να διατηρεί ένα είδος μετώπου. Τα τμήματα του Τσαούς Αντών, οι οχυρωμένοι τουρκόφωνοι στην καμπή του Αλιάκμονα και, δυτικά, στην Ήπειρο, η παρουσία του ΕΔΕΣ του Ζέρβα, δημιούργησαν ένα είδος μετώπου που κρατούσε τη λειτουργία του ΕΛΑΣ εγγύτερα στην πολεμική αποστολή παρά στην πολιτική αντίστοιχη.

Δια του τύπου

Από μια άποψη, αυτές τις μέρες η κε του μπλοκ νιώθει σαν το σπίτι της. Όπου μπαίνουν μόνο Πριν και Ριζοσπάστης (όχι με αυτή τη σειρά). Κι εκτάκτως μια ΕφΣυν από περιέργεια για το βιβλίο του Φώντα Λάδη για τα Ιουλιανά (που μπορεί να μας απασχολήσει μες στη βδομάδα). Και το All Star Basket με το βιβλίο για το μύθο του Διαμαντίδη, που δεν πρέπει πάντως να συμπεριλαμβάνεται στους αστικούς μύθους, στους οποίους απαντά το (πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο) ιστορικό ένθετο του χτεσινού Ρίζου.

Ο οποίος είχε έτσι κι αλλιώς μεγάλο ενδιαφέρον, ιδίως μετά από ένα γρήγορο ξεφύλλισμα του Πριν. Όπου μαθαίνεις καταρχάς πως το ρεύμα οδεύει προς το 4ο συνέδριό του, το Φλεβάρη του 17', μόλις τέσσερα χρόνια από το προηγούμενο. Μπορεί (ούτε τώρα) να μην πιάνει την καταστατική πρόβλεψη για συνέδριο ανά τριετία (κι όχι ανά τετραετία, όπως κάνουν οι γραφειοκράτες) αλλά οι ρυθμοί είναι συγκλονιστικά γρήγοροι για τα δεδομένα ενός χώρου που έκανε το πρώτο του συνέδριο οκτώ χρόνια μετά τη συγκρότησή του. Αν και κανείς δεν μπορεί να δέσει κόμπο ούτε το Φλεβάρη, ούτε καν το 17. Γιατί μπορεί να δει πχ μια μικρή μετατόπιση από το Φλεβάρη στον Οκτώβρη, όπως το προηγούμενο 17', στα χνάρια που χάραξε ο Βλαδίμηρος.

Στην τρίτη σελίδα παίρνουμε γραμμή από το διευθυντή της εφημερίδας, το σεισμολόγο Γ. Δελαστίκ, που μας εξηγεί πως "δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι κερδισμένη από την παραμονή του Ερντογάν στην εξουσία" Η Ελλάδα ως έθνος, μία τάξη, μια ψυχή. Ναι, αλλά γιατί; "Κατά τη διάρκεια της δεκατριάχρονης θητείας του ως του αδιαφιλονίκητου ηγέτη της Τουρκίας, ο αριθμός των ελληνοτουρκικών κρίσεων είναι μικρότερος από ποτέ". Ε πες το έτσι, ευτυχώς παναγία μου να λέμε.
"Αυτή η κατάσταση ενδέχεται όμως να αλλάξει, αν ο Ερντογάν έχει προχωρήσει σε συμβιβασμό με τους Αμερικανούς, πράγμα που θα σημαίνει σίγουρα περισσότερες εξουσίες στο στρατιωτικό κατεστημένο της γειτονικής χώρας, όπου οι Αμερικανοί έχουν πρωτίστως τους ανθρώπους τους". Δεν κατάλαβα αν υπάρχει τελικά αμφιβολία (ή όχι) πως ωφελούμαστε, αλλά ας δούμε παρακάτω. "Το κρίσιμο ζήτημα, επομένως, είναι να διαπιστώσουμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα γίνεται, αν ο Ερντογάν έχει προχωρήσει σε συμβιβασμό με τους Αμερικανούς προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Αν όντως το έχει κάνει αυτό, δεν αποκλείεται καθόλου οι ελληνοτουρκικές σχέσεις να επιδεινωθούν". Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που μας καίει όλους. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αν διασφαλίζονται, με την παραμονή του Ερντογάν στο τιμόνι, είναι σαφώς μια θετική εξέλιξη, που δεν επισκιάζεται από το άτυπο πογκρόμ εναντίον των κομμουνιστών (κι άλλων πολιτικών αντιπάλων του Σουλτάνου) στην Τουρκία.

Δεν ξέρει κανείς με τι να πρωτοχαμογελάσει. Με τις τόσο ελπιδοφόρες εξελίξεις ή με την τόσο ριζοσπαστική ανάλυση της εφημερίδας.

Κάπως έτσι, περνάμε στο χτεσινό Ρίζο. Όπου μεταξύ πολλών άλλων, μπορεί να βρει κανείς.
-το επίκαιρο τρολάρισμα της στήλης "Από μέρα σε μέρα" στον Τσίπρα για το ρεαλισμό του και... την ανάπτυξη που έρχεται. Κι εμένα μου ήρθε συνειρμικά το "πίκα-πίκα-που-κου-σου", που έγραφε ένα δαπίτικο έντυπο, που νόμιζε πως είχε χιούμορ.
-Τη γελοιογραφία του Ι.Β. (του Βάη δηλ, γιατί ένας είναι ο ΙΒ) που αναδημοσιεύεται από τον Οδηγητή αυτού του μήνα.

Το ρεπορτάζ για την πρόταση νόμου του ΚΚΕ για την ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας από τα τραπεζικά χρέη και τον καταπληκτικό ζήλο του ποικιλώνυμου αστικού φάσματος να υπερασπιστεί τις τράπεζες ενάντια στο λαό, που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ως έννοια, με εισοδηματικά κριτήρια πχ, γι' αυτό και κανένα κόμμα δεν αντιπρότεινε ένα διαφορετικό όριο από τις 50 χιλιάδες το χρόνο, που έβαζε η πρόταση νόμου του ΚΚΕ.

Την ατζέντα των προκαθορισμένων ανατροπών, σαν εικόνα θρίλερ από τα προσεχώς: ομαδικές απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, νέα μείωση του κατώτερου μισθού, επαναφορά του λοκ-άουτ (ανταπεργία) για τους εργοδότες και ο νέος συνδικαλιστικός νόμος (για να μη γίνουν ποτέ απεργίες).

Το ρεπορτάζ για την (κάθε άλλο παρά) απλή κι άδολη αναλογική του Σύριζα και τη στάση του ΚΚΕ, που καταψήφισε μόνο το άρθρο για το πλαφόν του 3%. Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τα παπαγαλάκια (ροζ και αντίστοιχων αποχρώσεων) να σπεκουλάρουν και να κάνουν το άσπρο μαύρο (για να μείνει κάτι στον κόσμο, που δε θα το ψάξει από αλλού).

Το άρθρο του Παπαδάκη για το brexit. Όπου επισημαίνει αφενός κάποιες... ευρωσκεπτικιστικές μετατοπίσεις (πχ του ακροδεξιού επικεφαλής στην Αυστρία), αναλόγως -κάθε φορά- με τις ανάγκες της διαχείρισης, και σημειώνει την επίσπευση κάποιων διεργασιών που μπορεί να επιφέρει το brexit (και η τυχόν ολοκλήρωσή του), όπως η προσέγγιση με τη Ρωσία και η συγκρότηση ευρωστρατού.

Την ανταπόκριση από την επίσκεψη του γγ (και συνοδευτικού κλιμακίου) στο Βιετ-ναμ, όπου όλες οι λέξεις είναι μονοσύλλαβες, κι είναι ένας άλλος κόσμος, όχι ακριβώς σοσιαλιστικός, παρά τα πολλά κι εντυπωσιακά κομμουνιστικά σύμβολά του, που 'χει μπλέξει στις ψευδαισθήσεις του εφικτού, αλλά χρειάζεται μια ξεχωριστή ανάρτηση-παρουσίαση. Έτσι κι αλλιώς, από την "ανταλλαγή απόψεων", σε αυτές τις συναντήσεις, δε βγαίνουν πολλά πράγματα. Εμείς τους εκθέτουμε τη δική μας λογική, τις ανησυχίες μας ή και κάποια κριτική με λειασμένες αιχμές κι αυτοί μας απαντάνε τα δικά τους, που τα έχουν έτοιμα, προς κάθε χρήση, για τέτοιες περιστάσεις.

Την εισήγηση της Αλέκας σε μια εκδήλωση για τα 70χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ, από την οποία ξεχωρίζω και παραθέτω τα εξής σημεία.
-το στίχο του Ρίτσου, ότι ο θάνατος είναι πρόσθεση, με την έννοια της παρακαταθήκης ενός δίκαιου αγώνα, έστω κι αν αυτός ηττάται.
-Ότι το αντάρτικο του ΔΣΕ ήταν ένοπλη ταξική πάλη, όχι αδελφοκτόνος πόλεμος, όπως λέγεται από πολλούς, με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα, με το φόβο μη τυχόν επαναληφθεί. Αλλά τη μάχη τη δίνεις σε επαναστατική κατάσταση. Κι επαναστατική κατάσταση, χωρίς ένοπλη ταξική πάλη δε γίνεται.
-Ότι οι απαρχές του ΔΣΕ είναι την περίοδο 41'-44', ενάντια στην αντίληψη που καλλιεργείται και στις γραμμές μας πως όταν ένας λαός κάνει απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον ξενικής κατοχής, τότε η ταξική πάλη δεν έχει νόημα.
-Ότι τους Βρετανούς τους έφερε η αστική τάξη της Ελλάδας, κι ο Παπανδρέου ως εκπρόσωπός της. Κατά συνέπεια, ο Δεκέμβρης ήταν ταξικός εμφύλιος απέναντι στην αστική τάξη της Ελλάδας και τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές.

-Τη σημείωση για την ταξική σύνθεση του ΔΣΕ (ζήτημα που είναι ακόμα υπό έρευνα). Που δεν είχε για κορμό της την εργατική τάξη.
-Ότι η γραμμή του ΔΣΕ ήταν το Πρόγραμμα του 34΄, που δεν ήταν σωστό, όχι όμως από διάθεση ενσωμάτωσης, αλλά από λαθεμένη εκτίμηση της ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, τη στιγμή που ο ΔΣΕ οδηγούνταν αντικειμενικά στην πάλη για την εργατική εξουσία.
-Ότι το κόμμα είχε την ευκαιρία να αλλάξει στρατηγική στο 7ο Συνέδριο (το 45') και τότε δεν μπορεί να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να νικήσει ο ΔΣΕ. Από το 47' και μετά δεν ήταν πια εφικτή η νίκη -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπρεπε να τα παρατήσει και να μη δώσει τη μάχη ως το τέλος.
-Ότι η εξουσία που έβαζε ο ΔΣΕ ήταν η Λαϊκή Δημοκρατία, που ήταν α/δ στάδιο κι όχι σοσιαλισμός. Αλλά αν νικούσε ο ΔΣΕ δε θα έμενε σε αυτό το στάδιο, γιατί η νίκη του ένοπλου λαού αναπτύσσει τη δική της δυναμική προς το σοσιαλισμό.

Επόμενη κατηγορία, τα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για το ΝΑΤΟ και την πρόσφατη σύνοδο κορυφής στη Βαρσοβία.
Αξίζει να διαβάσετε την αιχμηρή, απολαυστική κριτική του Ηρακλή Τσαβδαρίδη στο σοσιαλδημοκρατικής κοπής ΙΡΒ, που συνεδρίασε στις αρχές του χρόνου με επίτιμο καλεσμένο τον Γκόρμπι (νόμπελ Ειρήνης μην ξεχνιόμαστε) κι είχε ως σύνθημα στις αφίσες της το αμίμητο "παλιά υπό τη Μόσχα - τώρα όχι με την Ουάσιγκτον". Όπως σημειώνει εύστοχα και ο αρθρογράφος στην κατακλείδα του, με ένα ρητορικό ερώτημα: Μήπως τελικά το ΝΑΤΟ διαθέτει και το δικό του «αντι-ΝΑΤΟ κίνημα»;

Και το κείμενο του Θ.Μπ. που ενώ κατακεραυνώνει τη ΝΑΤΟφροσύνη του Τσίπρα, επεξηγεί με πολύ γλαφυρή γραφή τι ακριβώς είναι ο ISIS.
Οπως είπε, «προτεραιότητα αυτής της περιόδου είναι η εξασφάλιση σταθερότητας» και «πρέπει να ενισχύσουμε τις δυνατότητές μας κατά του κοινού μας αντιπάλου, που είναι η διεθνής τρομοκρατία - και ειδικά ο ISIS», τομάρια που αξιοποιήθηκαν σε προηγούμενη φάση από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και άλλους, και αξιοποιούνται και τώρα ώστε να εδραιώσουν την επικυριαρχία τους σε κρίσιμες ζώνες και διαύλους.

Στην ενότητα με τα διεθνή, τέλος, ο αναγνώστης θα βρει μια ανάλυση για την κατάσταση στο Ιράκ και μια ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή, με κριτική προσέγγιση στον Μπααθισμό.

Αλλά το πιο σημαντικό ίσως είναι το ένθετο με τα 23 παθιασμένα ψέματα των αστών ιστοριογράφων του αναθεωρητικού ρεύματος, που αξίζει ξεχωριστής παρουσίασης (και δεν κυκλοφόρησε -ακόμα- σε ηλεκτρονική μορφή με την υπόλοιπη ύλη του Ρίζου, για να μην έχουμε δικαιολογίες να μην τον αγοράσουμε).

(Εικοσι) πέντε χρόνια φαγούρα

Είναι κάποιες φορές που τα σχόλια περισσεύουν. Κι αυτό γιατί το κομμάτι που πρόκειται να διαβάσετε στη συνέχεια τα έχει όλα. Γνήσια αντικουκουεδίλα, λογική βρώμικου 89' (αλίμονο) περί ταύτισης του κκε με τη δεξιά, ωραία αστικά κλισέ περί "σιωπηρής εκτίμησης της κε" (αλλά εμείς έχουμε πηγές από μέσα και τα ξέρουμε όλα), αξιοποίηση του (δημοφιλή αρθρογράφου -sic-) μπογιό και ξεκομμένες φράσεις από κείμενά του, για να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με τη γραμμή του κόμματος (κρίμα όμως που δεν έκαναν τον κόπο να τα διαβάσουν ολόκληρα), κλείσιμο ματιού στο σύριζα, που δεν είναι το ίδιο με τη νδ κι αυτό μόνο όποιος έχει χάσει τα ταξικά γυαλιά του δεν το βλέπει (κι εγώ που νόμιζα πως ο λάδης το έλεγε αυτό για το φασισμό, αυτόν που εμφιλοχωρεί, αν δεν ανθεί ανοιχτά, σε διάφορες πλατείες).

Με δυο λόγια η αστική δημοσιογραφία στα καλύτερά της. Διαβάστε κι απολαύστε υπεύθυνα. Πού; Μα φυσικά στο πριν, την εφημερίδα της ανεξάρτητης αριστεράς.

ΚΚΕ: Πέντε χρόνια φαγούρα

Αν διαβάσει κανείς τους τίτλους των πολιτικών ειδήσεων του Ριζοσπάστη, θα διακρίνει μια μονομέρεια η οποία αγγίζει τα όρια της υπερβολής. «ΠΑΣΟΚ: Κλείνοντας το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ», «Σαμαράς: Στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ αν...», «Ποτάμι: Στηρίζει κυβέρνηση για πλεονάσματα». Δηλαδή η κύρια κριτική που βρίσκει να κάνει η εφημερίδα του ΚΚΕ τόσο στα δεξιά αστικά κόμματα όσο και σας δυνάμεις της ΕΕ είναι ότι ...είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Για κάθε στοιχειωδώς αντικειμενικό αναγνώστη, το κύριο πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι πως δεν μπορεί να ξεφύγει από την εντύπωση ότι η πολεμική του δεν εκπορεύεται από την ανάγκη για αριστερή κριτική και πίεση στην κυβέρνηση αλλά από τη σιωπηρή εκτίμηση της Κεντρικής Επιτροπής ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την κύρια απειλή για το ίδιο το κόμμα του Περισσού, που έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι πια «μαγαζί γωνία», όπως κάποτε περηφανευόταν η πρώην επικεφαλής του Αλέκα Παπαρήγα. Η λογική «το μοναστήρι να ΄ναι καλά» και ο υπέρμετρος κομματικός πατριωτισμός ωστόσο έχουν ορισμένα όρια.

Το αυτονόητο τονίζει ο δημοφιλής αρθρογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, όταν χαρακτηρίζει ασύγγνωστο το να μη βλέπει κανείς ότι και μόνο με την αποχώρηση των προηγούμενων έχει φυσήξει άλλος αέρας, ότι αν δεν είχαν αλλάξει τα πράγματα, τότε ήδη από την επομένη των εκλογών θα μετράγαμε κιόλας νέες περικοπές στις συντάξεις, νέα αύξηση του ΦΠΑ, νέες απολύσεις.
Όπως σημειώνει, «είναι πολιτική αχρωματοψία να λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος με τη ΝΔ, ότι οι νέοι υπουργοί είναι ίδιοι με τους προηγούμενους».

Το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική αχρωματοψία. Απλώς, όπως και άλλα κατ’ όνομα κομμουνιστικά κόμματα που εκφυλίστηκαν στην πορεία, έχει χάσει τα ταξικά γυαλιά του και τα έχει αντικαταστήσει με τα κομματικά. Αρνείται ακόμα και σήμερα να παραδεχτεί τη\ αλήθεια, ότι από την πρώτη στιγμή υποτίμησε τον δομικό χαρακτήρα και το βάθος της κρίσης χαρακτηρίζοντάς τα ως έναν ακόμα κύκλο του καπιταλισμού, υποτίμησε το ζήτημα του χρέους που στην αρχή έλεγε... ότι δεν αφορά το λαό αλλά μόνο τις κυβερνήσεις. Το κυριότερο είναι πως ακόμα και σήμερα υποτιμάει τη σημασία ενός μετώπου για την ανατροπή του κοινωνικού ολοκαυτώματος που συντελείται. Γι’ αυτό και δεν τολμάει να αναμετρηθεί με το ερώτημα πώς μπορεί να είναι ικανοποιημένο που ανέκτησε μικρό μέρος των δυνάμεων που έχασε σε μια περίοδο κατά την οποία ο λαός βλέπει τη ζωή και τις προοπτικές του να κονιορτοποιούνται.

Κατά τα άλλα η εφημερίδα αναπαράγει το γνωστό παραμύθι για τις προσλήψεις με εσπα στο δήμο καισαριανής (που είχαν ωστόσο προκηρυχθεί πριν την ανάληψη καθηκόντων από τη νέα δημοτική αρχή). Ενώ διατηρεί τη... δημοκρατική της πολυφωνία ως προς το σύριζα και τη νέα κυβέρνηση (αναλόγως ποιος υπογράφει το κείμενο: δελαστίκ, βατικιώτης, μάρκου ή κάποιος πιο αριστερός;), για να μείνει κάθε αναγνώστης με αυτό που του αρέσει περισσότερο.
Και η ζωή συνεχίζεται, ψαρεύοντας σε θολά νερά. Με μόνο σταθερό μοτίβο την 25χρονη φαγούρα με τον περισσό...

Ακόμα μια φορά περί μετάβασης

Το τελευταίο φύλλο του πριν περιείχε ένα άρθρο κριτικής στο κόμμα για τη στάση του στο ζήτημα της εκλογής πτδ (ότι δηλ δεν κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους και σε απεργίες (!) τις μέρες των ψηφοφοριών), το οποίο απασχόλησε και κάποια κόκκινα ιστολόγια. Αναφέρω παρεμπιπτόντως –και συμπληρωματικά σε όσα λέει εδώ ο trash- πως τα σωματεία (και βασικά οι οργανώσεις) του χώρου μπορεί να μην κατέβηκαν σε απεργιακή κινητοποίηση, αλλά συμμετείχαν στη χτεσινή συγκέντρωση στο σύνταγμα, στο περιθώριο της δεύτερης ψηφοφορίας, που είχε έντονα αντάριζα χαρακτηριστικά και διεκδικούσε… έλα ντε. Ομολογώ πως αυτό το σημείο δεν το κατάλαβα πολύ καλά. Πιθανότατα κάτι σαν «αστικό πατατάκι» αλλά από φιλολαϊκή σκοπιά, με το λαό στο τιμόνι των εξελίξεων, ξέρω γω. Ένα ακόμα ελπιδοφόρο κίνημα (το κίνημα-πατατάκι), που έρχεται να προστεθεί στο μεγάλο κίνημα της πατάτας κι άλλες αντίστοιχες σύγχρονες μορφές «αγωνιστικής διεκδίκησης».

Η κριτική του συγκεκριμένου άρθρου ωστόσο δεν ήταν η καλύτερη στιγμή του κυριακάτικου φύλλου –πιθανότατα κέρδισε την προσοχή των κόκκινων ιστογράφων, επειδή κυκλοφόρησε και διαδικτυακά την επόμενη μέρα. Στην ίδια σελίδα πάντως, μπορεί να διαβάσει κανείς στο κομμάτι του παναγιώτη μαυροειδή τα εξής:

Το ΚΚΕ σηκώνει τους τόνους απέναντι στο κεφάλαιο και την ΕΕ, αλλά ως εκεί. Στόχος ανατροπής της κανιβαλικής πολιτικής δεν τίθεται επί τάπητος, ούτε υπηρετείται από αντίστοιχη μαχητική ανατρεπτική δράση στο εργατικό κίνημα. Το δίπτυχο της απάντησης είναι τούτο: Από τη μια, ελεγχόμενοι αγώνες χαμηλής έντασης (τελευταία μάλιστα υπό τη σκέπη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ), με αιτήματα «ανακούφισης» ίδια με αυτά του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, κομματική συσπείρωση, προπαγάνδα και κοινοβουλευτική ενίσχυση, στην προοπτικής της «λαϊκής εξουσίας και οικονομίας». Και από εδώ ως εκεί; Η μόνη απάντηση είναι αυτή που είχε δοθεί στο πρόσφατο συνέδριό του: Χάος και τυχαιότητα, δηλαδή «σε κάποιο παροξυσμό μιας κρίσης ή πολέμου, όλα μπορούν να συμβούν».

Για να πω τη μαύρη αλήθεια μου, δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θεωρείται αγώνας χαμηλής έντασης, αλλά υποθέτω πως στον αντίποδά τους, ως αγώνες υψηλής έντασης (220 βολτ, νιώθω στο κορμί να με χτυπούν), λογίζονται προφανώς οι χτεσινές συγκεντρώσεις –που έχουν τελείως διαφορετικά αιτήματα από του σύριζα και δεν υποτάσσονται στον κυβερνητικό κρετινισμό του- οι πορείες της 6^ης δεκέμβρη κι η αναιμική παρουσία του συντονισμού στην τελευταία απεργία, όπου μπορεί να συμπορεύτηκε και πάλι με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της γσεε, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ήταν κι υπό τη σκέπη της –και αν δεν καταλαβαίνεις πόσο βαθιά διαλεκτική κρύβεται σε αυτή την τακτική σφε αναγνώστη, φταίει το δογματικό μας το μυαλό και τίποτα άλλο.

Ας μείνουμε λίγο παραπάνω όμως σε αυτή την τελευταία φράση: χάος και τυχαιότητα. Κι η αντίθετη γραμμή θα μπορούσε να συνοψιστεί σε εκείνο το στίχο του άσιμου: όλα στο πρόγραμμα, όλα με σχέδιο, πρωτοκολλήσαμε τον έρωτα. Που όπως είδαμε και στην χτεσινή ανάρτηση, έχει πολλά κοινά στοιχεία με την επανάσταση.

Σε κάποιο παλιότερο κείμενό του ο μαυροειδής έγραφε πως το (περιβόητο) μεταβατικό πρόγραμμα παίζει κατά κάποιον τρόπο με την άγνοια κινδύνου του λαού, στον οποίο απευθύνεται. Αυτό βέβαια μπορεί να φαντάζει πολύ καλή τακτική, για να ρίξεις μια άπειρη και συνεσταλμένη κοπέλα που έχεις βάλει στο μάτι, προβάλλοντας το μεταβατικό αίτημα να της δείξεις πχ μια φοβερή συλλογή δίσκων, ενώ ο τελικός σου σκοπός είναι άλλος. Όχι όμως και για να πέσει μια πολύπειρη αστική εξουσία, που κρατάει δεμένο χειροπόδαρα το λαό με χίλια δεσμά και πρωτίστως με την απειλή του φόβου –στον οποίο ακριβώς παραπέμπει η φράση περί άγνοιας κινδύνου, που είδαμε παραπάνω. Λες και μπορούμε να οδηγηθούμε στην επαναστατική μετάβαση ξεγελώντας τους φόβους ενός μαγκωμένου λαού, χωρίς μια συνολική προοπτική που θα τον εμπνέει και θα τον θέσει δυναμικά στο πρσκήνιο.

Το βασικό πρόβλημα των διάφορων μεταβατικών σχεδίων επί χάρτου που έχουν αναπτυχθεί κατά καιρούς, είναι πως δε σχεδιάζουν τη συγκέντρωση δυνάμεων για το επαναστατικό άλμα - πέρασμα, αλλά στην πραγματικότητα καταλήγουν να αναιρούν αυτό το τελευταίο και να το υποκαθιστούν με μια σειρά μικρά μεταβατικά βήματα –ή ελαφρά πηδηματάκια, όπως συνηθίζουμε να τα λέμε- που, όταν δεν καταλήγουν στο κενό, απλώς σημαίνουν (την) υποχώρηση από τις απαιτήσεις των καιρών ως προς τις απαντήσεις που δίνουμε. Αντί για μια πολυκύμαντη άνοδο του επαναστατικού κινήματος, γεμάτη ζιγκ-ζαγκ, πισωγυρίσματα και αντιφάσεις, έχουμε μια ευθύγραμμη, εξελικτική πορεία από το μικρότερο στο μεγαλύτερο και από τις μεταρρυθμίσεις στην επανάσταση. Ο πλούτος και η ευελιξία της κίνησης του κοινωνικού προτσές, των μορφών που μπορεί να πάρει το επαναστατικό πέρασμα και των διόδων μέσα από τις οποίες θα εκδηλωθεί, βαφτίζεται χάος και τυχαιότητα. Και επιχειρείται –όχι να προβλεφτεί στα βασικά του χαρακτηριστικά, αλλά- να προεξοφληθεί και να κλειστεί σε ένα προκαθορισμένο καλούπι, αδόκιμο και ρεφορμιστικό, ως το μόνο ικανό τάχα, για την προσέγγιση της επαναστατικής διαδικασίας –που μολαταύτα καθίσταται περιττή.

Το ίδιο πρόβλημα παραμένει σε άλλες προσεγγίσεις, όπως του ρούση στο τελευταίο του βιβλίο, όπου συνδέει τη μετάβαση με τον κυβερνητικό κρίκο, καταλήγοντας να απαντά στο διαχρονικό και επίκαιρο ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», που είχε θέσει στην εποχή της η λούξεμπουργκ, ένα αμφίσημο «και τα δύο», με το δεύτερο να παραπέμπεται σε κάποιο απώτερο μέλλον. Αλλά πώς προκύπτει η επαναστατική συνείδηση, εφόσον στην αστική κοινωνία η κυρίαρχη ιδεολογία θα είναι πάντα η ιδεολογία της κυρίαρχης αστικής τάξη; Ο ρούσης δε συνδέει την επαναστατική αλλαγή των συνειδήσεων μόνο με τη ραγδαία μεταβολή τους κατά την επαναστατική περίοδο, οπότε και σπάνε συνήθειες και αποστήματα χρόνων. Αλλά με μια μεταβατική περίοδο και ένα μεταβατικό, κοινωνικό είναι που θα καθορίσει αντίστοιχα και την κοινωνική συνείδηση. Με άλλα λόγια παραδέχεται ανοιχτά σχεδόν την παρεμβολή ενός ενδιάμεσου μεταβατικού σταδίου, καταφέρνοντας τουλάχιστον να είναι πιο συνεπής στη λογική του μεταβατικού προγράμματος (και της κυβέρνησης που θα κληθεί να το εφαρμόσει) από ό,τι άλλες πιο «ριζοσπαστικές» εκδοχές του, που αρνούνται θεωρητικά την ανάγκη διαμεσολάβησης ενός τέτοιου κρίκου.

Σε παλιότερες αναρτήσεις, είχαμε αναφερθεί αναλυτικά και σε άλλες πτυχές σχετικά με τη μετάβαση και τη διαμόρφωση της επαναστατικής συνείδησης: την κατηγορία περί οικονομισμού και προβολής στενά οικονομικών, συνδικαλιστικών αιτημάτων. Την κατηγορία για εμμονή στην ιδεολογική ζύμωση κι υποτίμηση της σημασίας του πολιτικού αγώνα, των ενδιάμεσων πολιτικών στόχων και της ανάγκης να πειστούν οι μάζες από τους την εμπειρία. Δεν κρίνεται συνεπώς σκόπιμο να επεκταθούμε και εδώ.

Περνάμε λοιπόν στον προγραμματικό λόγο του κουκουέ. Το πρόγραμμα του 15^ου συνεδρίου είχε βασικά πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα, που είναι καλύτερο να αναλυθούν ξεχωριστά σε κάποια άλλη ανάρτηση και να μην τα περάσουμε επί τροχάδην. Αναφέρω ενδεικτικά στη δεύτερη κατηγορία κάποιες ασαφείς διατυπώσεις-θέσεις (πχ «μπορεί να προκύψει κυβέρνηση», που μπορεί να σημαίνει «δύναται», αλλά και «ενδέχεται») που προσπαθούσαν μάλλον να συγκεράσει διαφορετικές πολιτικές λογικές. Και στην πρώτη κατηγορία την εμπεριστατωμένη ανάλυση του χαρακτήρα του ααδμ και κάποιων προεπαναστατικών ενδεχόμενων, που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει. Το νέο πρόγραμμα του κόμματος δεν περιλαμβάνει αντίστοιχη ανάλυση, καθώς δίνει βάρος στην περιγραφή της κοινωνίας για την οποία καλούνται να παλέψουν οι κομμουνιστές που οργανώνονται στο κόμμα.

Πώς θα φτάσουμε ως εκεί όμως; Οι επεξεργασίες του κόμματος συνδέουν την επαναστατική κατάσταση αφενός με τον αντικειμενικό παράγοντα –τον οποίο καλείται να αξιοποιήσει, εφόσον είναι σε ετοιμότητα, ο υποκειμενικός- και αφετέρου με την όξυνση των αντιθέσεων του συστήματος και το ενδεχόμενο να οδηγήσουν σε κάποια πολεμική σύγκρουση.

Αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, έρχεται πιθανότατα σε σύγκρουση όχι με «τον ηγετικό πυρήνα του κουκουέ», αλλά με την ιστορική πείρα όλων σχεδόν των επαναστατικών εγχειρημάτων και τα παραδείγματα που μας προσφέρουν για να μελετήσουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα. Αν πάλι κάποιος θεωρεί πως πρέπει να σκύψουμε επισταμένα πάνω σε αυτή την πείρα, εξειδικεύοντας τα σχετικά συμπεράσματα και τις επεξεργασίες μας, θα με βρει προσωπικά σύμφωνο.

Η όποια εξειδίκευση δεν μπορεί φυσικά να καταλήγει σε έτοιμες συνταγές για την κουζίνα του μέλλοντος κι εγκεφαλικά επεξεργασμένα σχέδια –που επικαλούνται την τακτική ευελιξία, χωρίς να έχουν καν τη λογική δοκιμής-απόρριψης μέσων και συνθημάτων. Το περιβόητο μεταβατικό πρόγραμμα παραμένει εδώ και μερικά χρόνια ίδιο κι απαράλλαχτο, όπως γεννήθηκε στο μυαλό των επινοητών του.

Αυτή η ανάλυση πρέπει κατά τη γνώμη μου να εξηγεί πώς θα δυναμώσει αποφασιστικά το εργατικό κίνημα, πώς θα ανέβει σημαντικά η ικανότητά του να διεκδικεί και να αποσπά επιμέρους κατακτήσεις που να ανεβάζουν την αυτοπεποίθησή του και το γενικό αγωνιστικό φρόνημα, πώς θα ανέβει το επίπεδο συνειδητοποίησης της εργατικής τάξης. Στα πλαίσια αυτά, η πρόταση του κουκουέ, όπως την καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον, βάζει τα εξής σημαντικά ζητήματα: πολιτικοποίηση των αγώνων που αναπτύσσονται, μακριά από τη λογική της ανάθεσης και τις κυβερνητικές αυταπάτες που τάχα θα φέρουν άμεσες λύσεις (το μόνο άμεσο, αλλά και μακροχρόνιο θα είναι η απογοήτευση, απ’ όσους τρέφουν φρούδες ελπίδες). Κι είναι κομβικά ζητήματα, που –αν δεν τα βάζει μόνο αυτό, πάντως- το κόμμα τα θέτει με μεγαλύτερη συνέπεια από οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη.

Υστερόγραφα

-Τα παραπάνω λέγονται χωρίς καμία διάθεση-δόση αυταρέσκειας κι ευλογίας γενιών «μπαρμπαρόσα, νικήσαμε, ζήτω και γεια». Το ζήτημα της σύνδεσης του πολέμου με την επαναστατική κατάσταση είναι κομβικό και δεν έχει εξεταστεί όσο αναλυτικά χρειάζεται. Αλλά δεν είναι δυνατό να στριμωχτεί στα όρια ενός υστερόγραφου.

-Είναι άδικο ωστόσο να μην αναγνωρίσει κανείς τη θαυμαστή ευελιξία του εξωκοινοβουλευτικού χυλού εν όψει των εκλογών, και τις συγκυριακές συμμαχίες που κλείνουν μεδιαδικασίες φαστ-τρακ, χωρίς να περάσουν καν από κάποια συνδιάσκεψη ή κάποια αντίστοιχη διαδικασία. Αλλά και αυτό το θέμα έχει αρκετό ζουμί (και πλάκα), για να το εξαντλήσουμε σε ένα υστερόγραφο.

Σχόλια στο ημίφως

Την προπερασμένη βδομάδα, στον κινηματογράφο ίλιον, σε μια κάθετη της πατησίων, έγινε η παρουσίαση της μπροσούρας του κώστα τζιαντζή «για το επαναστατικό υποκείμενο στην εποχή μας», από τις εκδόσεις τόπος –που εσχάτως κυριαρχούν στον ευρύτερο χώρο του αντάριζα. Μια εισήγηση για το οργανωτικό ζήτημα (του ναρ και όχι μόνο) για εσωτερική χρήση στις διαδικασίες του ρεύματος, σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία (94’), όπου για επανάσταση μιλούσε μόνο η γλώσσα της διαφήμισης (επαναστατικό προϊόν για τη φαλάκρα, κτλ), όπως είπε ο ελαφρός. Και που ο αυτονόητος (για εμάς σήμερα) πρωτοπόρος ρόλος της εργατικής τάξης αμφισβητούνταν ακόμα κι από στοχαστές που είχαν θεωρητικά ως σημείο αναφοράς το μαρξισμό (από το μαρκούζε στη δεκαετία του 60’, ως τους χαρντ-νέγκρι και τον κοστάντσο πρέβε, στα πιο πρόσφατα χρόνια).

 Η εκδήλωση έπεσε κάπως πρωινή για αρκετούς συναγωνιστές της νέας βάρδιας του πρεκαριάτου, αλλά η σκοτεινή αίθουσα γέμιζε, όσο περνούσε η ώρα, κερδίζοντας το ενδιαφέρον πολύ κόσμου κι ανάμεσά τους του τόλιου και του πι-λαφ, που σχετιζόταν από τα χρόνια της χούντας με τον τζιαντζή και δεν χάνει τέτοιες ευκαιρίες, για να τονώσει το αριστερό του προφίλ. Κι όπως έβλεπα επί σκηνής τους τέσσερις ομιλητές και το συντονιστή της συζήτησης, με το κυριακάτικο πριν στα χέρια αρκετών από το κοινό, μου ήρθε συνειρμικά η στήλη «σχόλια στο ημίφως» -εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης.

Πρώτος ομιλητής ήταν ο αλέξανδρος χρύσης, στενός φίλος του ρούση (που κυκλοφόρησε κι αυτός το τελευταίο βιβλίο του από τις εκδόσεις τόπος, μετά από χρόνια συνεργασία με τον γκοβόστη), με τον οποίο είχαν συνυπογράψει μια έκκληση συνεργασίας της ανταρσύα με τον αλαβάνο. Ομολογώ πως δεν πρόλαβα την εισήγησή του από την αρχή, για να έχω σφαιρική εικόνα και να εκτιμήσω εάν πάσχει κι αυτός από την ασθένεια που κληρονόμησε ο χώρος (και όχι μόνο) από τον τζιαντζή (και όχι μόνο), δηλ «να μιλάμε πολύ». Σχημάτισα ωστόσο την εντύπωση πως ήταν η παρέμβαση που εστίασε περισσότερο στο περιεχόμενο της μπροσούρας και ξεχώρισα την αναφορά του στην παγίδα του μεταμαρξισμού (των ζίζεκ, μπαντιού, κτλ) και τη διπλή του οριοθέτηση απέναντι στον τελευταίο και τον εκφυλισμό της ορθόδοξης γραφειοκρατίας. Αν κι είναι ζήτημα κατά πόσο το ρεύμα μπόρεσε να αντισταθεί στην κρυφή γοητεία του μεταμαρξισμού και του μεταμοντέρνου εν γένει. Και αν ειδικά σε οργανωτικό επίπεδο κατάφερε να αποφύγει τη λούμπα των μηχανισμών και της γραφειοκρατίας, ή αν βυθίστηκε πιο βαθιά μέσα τους, ακριβώς στο όνομα της καταπολέμησής τους.

Στη δεύτερη ομιλία, που κύλησε σε σχετικά αργούς ρυθμούς κι εξάντλησε τον χρόνο της, χωρίς να πιάσει όσα ήθελε- ο μάρκου στάθηκε σε κάποιους βασικούς σταθμούς-προβληματισμούς, που οδήγησαν τον τζιαντζή και το ναρ συλλογικά στην επεξεργασία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Η μελέτη του χάρι μπρέιβερμαν για την υποβάθμιση της εργασίας στον εικοστό αιώνα και τις νέες μορφές απόσπασης υπεραξίας από το μονοπωλιακό κεφάλαιο. Η διαπίστωση πως η ενσωμάτωση της εργατικής τάξης δεν περιορίζεται μόνο στις πιο ανεπτυγμένες χώρες με τη διευρυμένη εργατική αριστοκρατία, που οδήγησε κάποιους θιασώτες του μεταμαρξισμού στη συνολική απόρριψη του επαναστατικού της ρόλου. Η ανάγκη μιας επικαιροποιημένης εργασιακής θεωρίας για το στάδιο του καπιταλισμού, το επαναστατικό υποκείμενο, τη σχέση τακτικής-στρατηγικής –που αποτυπώθηκε εν μέρει σε κάποια συνεδριακά ντοκουμέντα του ναρ. Οι ιστορικές διακυμάνσεις στη σχέση «κόμμα-μέτωπο-κίνημα», που οφείλουμε να λύσουμε δημιουργικά, γιατί η υπονόμευση ενός από τους πόλους, οδηγεί στην κατάργηση της διαλεκτικής ενότητας και την υπονόμευση του συνόλου. Και η κακή συνήθεια να αντιλαμβανόμαστε το πρόγραμμα ως αυτοσκοπό κι όχι ως μοχλό που ανεβάζει το επίπεδο συνείδησης των μαζών. Γι’ αυτό και συνηθίζουμε να το υποκαθιστούμε με την πρότασή μας για το τάδε μέτωπο, την τάδε μορφή υποκειμένου, κτλ.

Αυτό το τελευταίο ήταν σαφές υπονοούμενο για την πρόσφατη περιπέτεια-πολιτικό φλερτ με τον αλαβάνο, που δεν ευδοκίμησε τελικά. Και σε κάνει εύλογα να αναρωτιέσαι (όσο αντιδιαλεκτική κι αν είναι η υπόθεση) αν ο τζιαντζής, που πρόσκειτο στη (σχηματικά ούτως ειπείν) κουκουνάρικη πτέρυγα απέναντι στη μεταμοντέρνα αναρχίζουσα χαριτάση, σήμερα θα ήταν και αυτός υπέρ μιας αριστερής συμπόρευσης και της λογικής που εκφράστηκε στο κείμενο των 11.

Ο πι-πι στη συνέχεια απέδειξε γιατί θεωρείται (και είναι) ένας πολύ ικανός ρήτορας –από τους καλύτερους του χώρου- μιλώντας εκτός κειμένου και με καταιγιστικό ρυθμό, για μια σειρά πράγματα, που ομολογώ πως δεν έχω αρκετά καλές σημειώσεις, για να επιχειρήσω να τα αναπαραγάγω με αξιώσεις: για το ότι ο τζιαντζής διαλέγεται στην μπροσούρα αυτή μάλλον με το λούκατς, παρά με τον γκράμσι, όπως ισχυρίστηκαν οι προηγούμενοι. Για τη δύσκολη σχέση του με το λευκό χαρτί και την προτροπή του προς τα νεότερα θεωρητικά στελέχη να γράφουν, καθώς ο ίδιος ήταν μάλλον οργανωτικό στέλεχος, όχι όμως με τη στριφνή έννοια εκείνου που προσέχει μη τυχόν κάποιος σφος έχει.. απόψεις, που ήταν κι η βαρύτερη κατηγορία που μπορούσαν να σου προσάψουν στο κόμμα. Για το κλασικό λατινικό ρητό «τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετάνε» και την απορία των μαθητών γιατί άραγε είναι προτιμότερο να μένεις πίσω κι όχι να πετάς. Για τα κείμενα που μένουν ανυπεράσπιστα από το συγγραφέα τους, καθώς αποκτούν δική τους υπόσταση και για το είδος του αναγνώστη που συνήθως «ανακαλύπτει» σε ένα κείμενο, μόνο ό,τι υπάρχει ήδη στο μυαλό του. Για τους στοχαστές που θεωρητικοποίησαν την απογοήτευσή τους κι απέρριψαν τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, μοιάζοντας με τον πέρση βασιλιά ξέρξη, που μαστίγωνε τη θάλασσα μετά το ναυάγιο του στόλου του, για να την τιμωρήσει. Για το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της μαχόμενης αριστεράς το 93’ και τους ηττημένους στρατούς που (σύμφωνα με το λένιν) μαθαίνουν καλύτερα –εν προκειμένω δηλ πως δεν αρκούσε ένα καλύτερο ή πιο έντιμο κκε, ούτε η επιστροφή σε ένα μυθικό, εξιδανικευμένο παρελθόν πριν το 34’, το 56’, κοκ, αλλά μια υπέρβαση. Και για το ναρ, που μπορεί να έχει πολλά ελαττώματα, αλλά σίγουρα δεν είναι σέχτα. Για την υποστασιοποίηση της εργατικής τάξης στο κόμμα, όπως την εξέτασε ο λούκατς, το (κατά μαρξ) κόμμα με την πλατιά και τη στενή έννοια, και την επανάσταση μες στην επανάσταση του 1848 και του 17’ –κάπου εκεί έφυγε και ένα μπουκάλι, νομίζω, από τα χέρια του ελαφρού, αλλά ήταν μάλλον τυχαίο και άσχετο με όσα άκουγε. Για την ιδέα του λούκατς ότι η εργατική τάξη πρέπει να απελευθερωθεί και από τον εαυτό της. Για την επαναστατική κρίση και για το ρόλο του κράτους στην κυριαρχία της κεφαλαιοκρατίας.

Το καλύτερο όμως, ήταν μια ιστορία από τα χρόνια στο κκε, που «είχε εξορίσει» τον ανήσυχο τζιαντζή στο άγονο μέτωπο της απλής αναλογικής, που δεν του πήγαινε κι ασφυκτιούσε, με αποτέλεσμα να μιλήσει πχ σε μια εκδήλωση στη νομική με το φοβερό τίτλο «η διεθνής καπιταλιστική κρίση, η κατάσταση στην ελλάδα κι ο αγώνας για την απλή αναλογική» -ή κάτι αντίστοιχο. Κι αφού επικαλέστηκε την αφηρημάδα του, ότι ξέχασε δηλ τα γυαλιά του και δεν μπορούσε να διαβάσει το λόγο που είχε ετοιμάσει –ποιο λόγο δηλ, που όσοι το γνώριζαν, ήξεραν πως συνήθως έγραφε κάτι ορνιθοσκαλίσματα πάνω σε πακέτα από τσιγάρα- έκανε μια δική του ολοκληρωμένη ανάλυση, για να προσθέσει απλά στο τέλος: α ναι, και για όλα αυτά λοιπόν, είναι πιο επίκαιρος από ποτέ ο αγώνας για την άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής.

Τι να το κάνεις όμως το ρητορικό χάρισμα, όταν δένει ως τελικό συμπέρασμα με το ενιαίο μέτωπο μιας (παν)αριστερής κυβέρνησης, όπως πχ στο τελευταίο βιβλίο του παπακανωσταντίνου. Καταλήγεις απλώς να προκαλείς μικρούς κυματισμούς με τους λόγους και τα γραπτά σου, χωρίς να αφήνεις όμως τα ίχνη σου, όπως είπε κι ο πι-πι σε ένα άλλο σημείο της παρέμβασής του.

Ο ελαφρός ήταν, κατά το δικό μου υποκειμενικό κριτήριο, ο λιγότερο συναρπαστικός ομιλητής, αλλά κι αυτός με την πιο σοβαρή πολιτική στάση συνολικά, πέρα από το θέμα της εκδήλωσης, μετά από τις τοποθετήσεις (σχηματικά) δεξιών, που είναι μεν μειοψηφία, αλλά μάλλον πιο προβεβλημένη συγκριτικά, με βάση και τα άτομα-προσωπικότητες που την απαρτίζουν. Κι είναι ζήτημα τώρα, αφενός αν θα γίνει κανονικά τον επόμενο μήνα η συνδιάσκεψη της ανταρσυα με τα καινούρια δεδομένα και το ορατό ενδεχόμενο για εκλογές στις αρχές φλεβάρη –που σημαίνει προεκλογική περίοδο από την πρωτοχρονιά του 15’ αν όχι νωρίτερα. Κι αφετέρου αν έχει νόημα να συνεχίσει η ανταρσυα να συγκαλύπτει τις διαφορές των οργανώσεών της και να παντρεύει ως μετωπικό σχήμα δύο διαφορετικά πολιτικά σχέδια, με τους μεν να κατηγορούνται εντελώς άδικα για μικροκουκουεδισμό και τους δε να μη συμμετέχουν επί της ουσίας στην ανταρσυα, όσο αυτή δε διευρύνεται με τα πολιτικά ανοίγματα που προκρίνουν.

Η εκδήλωση έκλεισε παραδόξως (για τα δεδομένα του χώρου) νωρίς, κι εντός χρονοδιαγράμματος (χάρη και στον παλαίμαχο συντονιστή), χωρίς παρεμβάσεις από το κοινό και συζήτηση. Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα σφοι; Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει ακόμα την (όχι αποθαρρυντικά μεγάλη) μπροσούρα του τζιαντζή, για να εκφέρω γνώμη, πιθανόν γιατί δε μου είναι ιδιαίτερα ελκυστικά τα εσωοργανωτικά κείμενα του ναρ (και όχι μόνο). Από την άλλη, η έκδοση δεν είναι ιδιαίτερα ακριβή (πέντε ευρώ και κάτι τη βρίσκει κανείς στην πολιτεία), θίγει οπωσδήποτε ενδιαφέροντα ζητήματα και είναι από τα σπάνια γραπτά ντοκουμέντα μια ενδιαφέρουσα κι αξιόλογη προσωπικότητα, όπως ο κώστας τζιαντζής.

Συνεπώς σφε αναγνώστη… Εσύ αποφασίζεις!

Υγ: εδώ μπορείτε να δείτε από την παντιέρα, τα βίντεο με τις παρεμβάσεις των ομιλητών.

Κι εδώ το ρεπορτάζ του σπαρίλα από την εκδήλωση (παραλλαγή του οποίου δημοσιεύτηκε και στο τελευταίο φύλλο του πριν).

Ουκρανία κι αντιφασιστική εξέγερση

Τα κείμενα που στάθηκαν αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση είναι τα εξής τρία: το κείμενο του κ. γούση στο πριν της 12^ης οκτώβρη «οι εξεγερμένοι του ντονμπάς και οι αριστεροί του σωλήνα», η απάντηση του ΕΒ (ελισαίου βαγενά) στο ριζοσπάστη της 18^ης οκτώβρη με το κείμενό του «για τις εξελίξεις στην ανατολική ουκρανία» και η ανταπάντηση των τριών μελών του ναρ και της ελληνικής αποστολής του στο αντιφασιστικό καραβάνι αλληλεγγύης στην ανατολική ουκρανία. Καλό είναι σφε αναγνώστη πριν προχωρήσεις στο ζουμί της ανάρτησης, να επισκεφτείς τους παραπάνω συνδέσμους (στο βουνό) για να έχεις μια σφαιρική εικόνα επί της ουσίας.

Ας κάνουμε καταρχάς μια μικρή ανακεφαλαίωση. Ποια είναι η θέση του κκε για τα τεκταινόμενα στην ουκρανία; Την επαναλαμβάνει ο βαγενάς στο κείμενό του: το κκε καταδίκασε από την πρώτη στιγμή την «επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, στο έδαφος του καπιταλισμού και του ισχυρού ανταγωνισμού των παραπάνω δυνάμεων με τη Ρωσία». Η εκτίμηση του κόμματος είναι πολύ προσεκτικά ζυγισμένη και διατυπωμένη, ώστε να μην πέσει ούτε στη λούμπα των ίσων αποστάσεων ούτε και στην παγίδα να επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο για να συνταχθεί. Έτσι βέβαια καταφέρνει να ερεθίσει όσους κρύβονται πίσω από εύκολες μονοδιάστατες απαντήσεις, ή παρερμηνεύουν σκόπιμα τις θέσεις του κκε, για να το εγκαλέσουν –είτε ως «ρωσόδουλο», κατά την προσφιλή έκφραση της οακκε, επειδή δεν ευθυγραμμίζεται με τη δυτική προπαγάνδα, είτε από την άλλη γιατί τηρεί υποτίθεται στάση ίσων αποστάσεων.

Ποια είναι η δράση που έχει αναπτύξει το κκε για το ουκρανικό ζήτημα; Απαντά και σε αυτό πολύ συγκεκριμένα το κείμενο του ριζοσπάστη. Διοργανώσαμε παραστάσεις στην ουκρανική πρεσβεία, μαζικές διαδηλώσεις έξω απ' αυτήν, καυτηριάσαμε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα την περίοδο που είχε την Προεδρία της ΕΕ, καταθέσαμε σχετικές Ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο αποκαλύπτοντας τον βρώμικο ρόλο της ΕΕ στις εξελίξεις κ.ά.

Πρόσφατα διοργανώσαμε Ευρωπαϊκή Συνάντηση ΚΚ, όπου το ζήτημα της Ουκρανίας και των εξελίξεων σ' αυτήν ήταν ένα από τα σημαντικότερα.

Θα μπορούσε άραγε το κκε να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες αυτό το διάστημα; Ενδεχομένως· αλλά δεν είμαι σε θέση να το κρίνω, χωρίς να γνωρίζω κάποια συγκεκριμένα στοιχεία. Τι επαφές-συζητήσεις έχουμε με κομμουνιστικές κινήσεις (πέρα από το κκ ουκρανίας) στις περιοχές του ντονέτσκ και του λουγκάνσκ και ποια είναι η δική τους εκτίμηση; Ποια ήταν η εξέλιξη-κατάληξη των επαφών που είχαμε με την κίνηση μπορότμπα; Πώς βλέπουμε τις δυνάμεις που παίρνουν μέρος στο αντιφασιστικό καραβάνι (όπου συμμετέχει προφανώς και το αδελφό κεκρ) με πρωτοβουλία της μπάντας μπασότι –σημείο των καιρών και δείγμα του μεγάλου πολιτικού κενού που υπάρχει σε διεθνή κλίμακα, ιδίως στο κομμουνιστικό κίνημα; Τι πρωτοβουλίες μπορεί συντονισμένης, πανευρωπαϊκής δράσης μπορεί να αναλάβει η (σαφώς αδύναμη ακόμα) πρωτοβουλία κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων και πώς θα μπορούσαν αυτές να ξεφύγουν από το καθαρά συμβολικό επίπεδο της διαμαρτυρίας και να ασκήσει πολιτική πίεση, πετυχαίνοντας και κάποια απτά αποτελέσματα;

Προσωπικά θεωρώ θεμιτή και θα άκουγα/διάβαζα προσεκτικά μια κριτική που θα θεωρούσε ελλιπή ή αναντίστοιχο της συγκυρίας τον παραπάνω απολογισμό δράσης ή θα είχε κάποια διαφορετική εκτίμηση για τη συγκεκριμένη κατάσταση, τη διάταξη δυνάμεων, το διακύβευμα, κτλ. Θα φρόντιζα επίσης να δέσω την όποια κριτική προσέγγιση με μια γενικότερη ανησυχία για τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά και την πορεία του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οι αντιδράσεις στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των τελευταίων χρόνων (συρία, λιβύη, ουκρναία, κ.α) δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση με τις μαζικότατες κινητοποιήσεις πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια για το ιράκ, το αφγανιστάν και τη γιουγκοσλαβία. Μία εικόνα που γίνεται ακόμα πιο ανησυχητικά αν συνυπολογίσουμε την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και το αυξημένο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης στη σημερινή συγκυρία.

Αντ’ αυτού η κριτική του πριν επιλέγει να διαστρεβλώσει την προσέγγιση του κκε και να στήσει ένα σκιάχτρο για να ξιφουλκήσει εναντίον του, στηλιτεύοντας τις ίσες αποστάσεις του κκε. Ενώ εκφράζει ειλικρινή ανησυχία για το ότι «εγκαταλείπονται αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις δεκαετιών» και την εκτίμηση πως ο συντάκτης του ρίζου θέλει «να προλάβει εξελίξεις στο ΚΚΕ».

Ποιος έχασε την ειλικρίνεια, για να τη βρουν αυτοί –θα πει κανείς; Που για τις ανάγκες του κειμένου μπορεί να γίνει: ποιος έχασε τον αντι-ιμπεριαλισμό για να τον βρουν στο πριν; Τον έχασε το κκε και τον βρήκε το ναρ, μας απαντάνε οι συντάκτες του.

Μπορεί βέβαια το ναρ να ανακαλύπτει εσχάτως πολλά καινούρια πράγματα μαζί με το εθνικό ζήτημα που τίθεται με νέο τρόπο στις μέρες μας, αλλά το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι ακόμα σχετικά άγνωστο σπορ για τα μέλη του, κάτι που αποτυπώνεται με γλώσσα λανθάνουσα και στον αδόκιμο νεολογισμό «ενδοαντιιμπεριαλιστική σύγκρουση» (που υπήρχε προφανώς στο πρωτότυπο, αλλά «ξύθηκε» από την ηλεκτρονική εκδοχή του κειμένου. Και) που σημειώνει εύστοχα ο βαγενάς, όχι ως απλό φιλολογικό σχόλιο, αλλά ως μπηχτή με πολιτική προέκταση. Δεν είναι τόσο μακρινή εξάλλου η εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη γιουγκοσλαβία και των (αρχικά) ίσων αποστάσεων από «το σφαγέα μιλόσεβιτς», για να έχει ατονήσει η μνήμη.

Οι εκτιμήσεις των μελών του ρεύματος για όσα είδαν στη διάρκεια της αποστολής τους καταγράφονται πληρέστερα σε άλλα κείμενά τους και σε αυτή την τηλεοπτική εμφάνισή τους στην «αυτοδιαχειριζόμενη ετ3». Τα συγκεκριμένα κείμενά τους ωστόσο δε φαίνεται να ενδιαφέρονται τόσο να πείσουν για την αλήθεια τους, καθώς βάζουν άλλες πολιτικές προτεραιότητες. Η ουσία της κριτικής τους είναι πως το κκε υποτιμά το λαϊκό παράγοντα, τις διεργασίες και τη δυναμική τους, την εσωτερική διαπάλη στο κίνημα αντίστασης των πολιτοφυλακών και το αντιφατικό εγχείρημα των λδ (λαϊκών δημοκρατιών) της ανατολικής ουκρανίας.

Στην πράξη απευθύνονται μάλλον σε όσους δεν έχουν ή δε θέλουν να διαβάσουν το κείμενο του ριζοσπάστη, όπου ο βαγενάς αναφέρει επί λέξει: «Σημειώσαμε πως στην Ανατολική Ουκρανία, στις γραμμές των πολιτοφυλάκων, πολεμούν διαφορετικές δυνάμεις, πολεμά κόσμος διαφορετικός και με διαφορετικά κίνητρα. Μεταξύ αυτών που πολεμούν εκεί βρίσκονται και κομμουνιστές, όπως κι εθνικιστές και πως διεξάγεται διαπάλη για τον έλεγχο της κατάστασης. Τονίσαμε πως θα πρέπει η εργατική τάξη της Ουκρανίας να καθορίσει τη δική της αυτοτελή στρατηγική, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού».

Η παραπάνω κατηγορία βέβαια μπορεί πολύ εύκολα να αντιστραφεί ενάντια στο ναρ και το μετωπικό του σχήμα, που φαίνεται συνήθως να υπερτιμά ή να εξιδανικεύει αντίστοιχες καταστάσεις. Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των συντακτών του πως δε θέλουν να ωραιοποιήσουν την εικόνα και να υποτιμήσουν τη διαπάλη και τις αντιφάσεις στην ανατολική ουκρανία, επιμένουν εμμονικά σχεδόν να κάνουν λόγο για «γνήσια, λαϊκή αντιφασιστική εξέγερση» (σε αντίθεση προφανώς με τις γιαλαντζί), αγνοώντας επιλεκτικά όσα στοιχεία διαψεύδουν φανερά το παραπάνω σχήμα: τις ανοιχτά φασιστικές ομάδες που δρουν σε αυτό το ένοπλο κίνημα, τις καθαρά αντιδραστικές τοποθετήσεις αξιωματούχων των ‘λαϊκών δημοκρατιών’, τις επισημάνσεις του κεκρ για την πορεία των εθνικοποιήσεων, που έχουν μείνει στα χαρτιά. Παραθέτω συμπληρωματικά σε όσα αναφέρει το άρθρο του βαγενά ένα σύνδεσμο με εξίσου ενδιαφέροντα στοιχεία από το τελευταίο φύλλο της «κόντρα».

Η συγκεκριμένη εκτίμηση μιας (ομολογουμένως αντιφατικής) κατάστασης είναι από τα πιο δύσκολα πρακτικά καθήκοντα, που απαιτεί οξυμένο πολιτικό κριτήριο. Έχουμε όμως λόγους να δυσπιστούμε απέναντι στο πολιτικό κριτήριο του συγκεκριμένου χώρου (και των μετωπικών του συμμάχων). Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ένα άλλο μέλος του ρεύματος, ο έγκριτος πι-πι, επέστρεφε από τη λιβύη ενθουσιασμένος με τα «επαναστατικά - εξεγερσιακά» χαρακτηριστικά της αραβικής άνοιξης, επεξηγώντας μάλιστα τη ριζοσπαστική σημειολογία των συμβόλων της, πχ της καινούριας λιβυκής σημαίας (ναρ-ιμπεριαλισμός 1-0). Τον ίδιο πολιτικό ενθουσιασμό επέδειξε σύσσωμο σχεδόν το ρεύμα για τις πλατείες των αγανακτισμένων στην ελλάδα και παγκοσμίως, τις.. ελπιδοφόρες διεργασίες και τη διαπάλη της άνω και της κάτω πλατείας –που είχε καταργήσει από την πρώτη μέρα τα κόμματα και κάπου στην πορεία κατάργησε και το χρήμα! Συγγενείς του πολιτικά χώροι είχαν επιδείξει ανάλογα αντανακλαστικά στο αργεντινάσο ή το δεκέμβρη του 08’ (όπου κατά το σάββα υπήρχε επαναστατική κατάσταση) ή στην περίπτωση του ουκρανικού μεϊντάν με την ξεκάθαρη φασιστική ηγεμονία. Το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα.

Το σκάλωμα που στοιχειώνει πολλές αντίστοιχες εκτιμήσεις του χώρου είναι ένα τσιτάτο του λένιν για αυτούς που δε θα δουν ποτέ μια πραγματική επανάσταση, εφόσον περιμένουν να τη βρούνε σε καθαρή μορφή, από εδώ το στρατόπεδο της επανάστασης κι από εκεί οι αντίπαλοι –ή αλλιώς, από εδώ η γυναίκα μου κι από εδώ το αίσθημά μου, όπως λέει κι ο αοιδός. Συνεπώς δεν μπορούμε να κοιτάμε στα δόντια κάθε μαζικό, αγωνιστικό σκίρτημα, με κριτήρια πολιτικής-ταξικής καθαρότητας, για να το απορρίψουμε και να νιώσουμε δικαιωμένοι από την αποτυχία του, γιατί «εμείς τα λέγαμε».

Ταυτόχρονα όμως είναι πολιτικά λάθος κι ανέντιμο να επιχειρεί να κρύψει κανείς τις δικές του πολιτικές αντιφάσεις πίσω από τις αντιφάσεις του κινήματος και τη γενική επίκλησή τους, να πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος και να βαυκαλίζεται πως εφοδεύει προς τον ουρανό, να μην προβληματίζεται για τον τρόπο και τα αποτελέσματα της παρέμβασης των κομμουνιστών στο μαζικό κίνημα –χωρίς να κρύβουν τη διέξοδο, το στρατηγικό στόχο, πόσο μάλλον την ταυτότητά τους.

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία των κειμένων, όπως την αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον, δε βρίσκεται στην τάδε ή τη δείνα διαφορετική εκτίμηση, αλλά στη μόλις συγκαλυμμένη προσπάθεια του ρεύματος να αντλήσει πολιτική υπεραξία από τη συμμετοχή του στο καραβάνι έναντι της.. «επίσημης αριστεράς», κρατώντας μάλιστα ίσες αποστάσεις (και σε αυτό και σε άλλα ζητήματα) μεταξύ του κκε και του κυβερνητικού κρετινισμού του σύριζα, που τάσσεται ανερυθρίαστα στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της εε.

Κι αυτό μολονότι δεν έχουν καταφέρει, όπως ομολογούν κι οι ίδιοι, να πείσουν καν τους συμμάχους τους στο μετωπικό τους σχήμα (ανταρσυα) για το δίκιο τους και τη διαμόρφωση μιας κοινής αντίληψης-πολιτικής γραμμής, αφού λύσουν πρώτα με το σεκ τις.. ενδοαντιιμπιεραλιστικές αντιθέσεις τους..

Κι αυτό το στοιχείο είναι που καθιστά κατά τη γνώμη μου, ανεξαρτήτως προθέσεων, τα παραπάνω κείμενα ένα από τα χειρότερα δείγματα μικροκομματικής λογικής στις μέρες μας.

Κανένα βιβλίο δεν είναι ντροπή

Υπάρχει μια κατηγορία βιβλίων, περιοδικών, άρθρων, γραπτών κειμένων γενικότερα, που ανήκουν αναμφίβολα στην κατηγορία των ελαφριών αναγνωσμάτων. Και αυτό δεν το λέω ως μομφή, γιατί έχουν μια συγκεκριμένη αξία χρήσης, που καλύπτει μια βασική ανάγκη: να σου κρατήσουν συντροφιά, για να περάσει η ώρα στην παραλία, σε κάποιο ταξίδι (τρένο ή πλοίο κατά προτίμηση), στην τουαλέτα, ακόμα και στη σκοπιά (αν έχεις αυτή τη δυνατότητα κι έχεις εξαντλήσει τα θέματα συζήτησης με το συφάνταρο), ή σε κάποια ουρά, για τον οαεδ πχ, όπου αρχικά νομίζεις πως θα γίνει ηλεκτρονικά η ανανέωση της κάρτας, βρίσκεις στο διαδίκτυο ένα σωρό πανηγυρικά άρθρα που (προ)αναγγέλλουν την χαρμόσυνη είδηση, κι αφού χαρείς κι εσύ με την χαρά τους, καταλαβαίνεις πως πρέπει τελικά να περάσεις αυτοπροσώπως από κάποιο υποκατάστημα του οργανισμού για την ανανέωση, για μια αποχαιρετιστήρια (;) ίσως φορά, και να περιμένεις παραπάνω απ’ ό,τι συνήθως, γιατί χρειάζεται να γίνει μια επιπλέον διαδικασία με τα εκκαθαριστικά σημειώματα της τελευταίας διετίας. Άνεργος είσαι, χρόνο έχεις λογικά, γιατί να γκρινιάζεις λοιπόν;

Ίσως βέβαια τα δικά μας ελαφρά αναγνώσματα να διαφέρουν κάπως από τα συνηθισμένα (άρλεκιν, μπεστ σέλερ, λένα μαντά, κτλ). Ας δούμε λοιπόν ένα μικρό δείγμα, για να γίνει καλύτερα αντιληπτό.

Ξεκίνημα από το τελευταίο (πριν τη θερινή ραστώνη και τη διακοπή του αυγούστου) φύλλο του πριν, της εφημερίδας της ανεξάρτητης της αριστεράς, κι ένα κείμενο του δ. γρηγορόπουλου για «μια νέα κομμουνιστική κίνηση», του εργατικού αγώνα, που «είναι καλοδεχούμενη στη ριζοσπαστική αριστερά» και «μπορεί να συμβάλει στο εγχείρημα της νέας κομμουνιστικής αριστεράς» (πολλές αριστερές ρε παιδί μου) αν υπερβεί το «σεχταριστικό, γραφειοκρατικό μοντέλο», που «εκπροσωπεί το κκε» και το οποίο «δεν είναι συνέχεια αλλά εκφυλισμός του λενινιστικού κκ. Η όποια διαφωνία όμως δε γονιμοποιείται θετικά όταν: 1. δεν εκφράζεται ανοιχτά λόγω κομματικού πατριωτισμού 2. οι διαφωνούντες φεύγουν από το κόμμα, αλλά ιδιωτεύουν και πάνε σπίτι τους 3. παρασύρονται από τις ρεφορμιστικές σειρήνες 4. παραμένουν στο κκε περιμένοντας να αλλάξει (το κκε δεν αλλάζει, άλλαξε εσύ) 5. επιδιώκουν την αποκατάσταση της φυσιογνωμίας του κκε, που αλλοιώθηκε θεωρητικά από την ηγεσία του, ενώ το κόμμα έχει διαβρωθεί συνολικά ως όλο από το σεχταρισμό και το γραφειοκρατισμό· με δυο λόγια, αν δεν κόψουν κάθε γέφυρα με το κομματικό παρελθόν τους και δε φτιάξουν μαζί με το ναρ το νέο-νέο αριστερό ρεύμα λενινιστικού τύπου, με στόχο τον αντικαπιταλισμό-αντιιμπεριαλισμό τον αντισεχταρισμό και αντιγραφειοκρατισμό –σε έπιασα! Ξέχασες να πεις αντιδογματισμό.

Κι εδώ αρχίζεις να αναρωτιέσαι διάφορα: αν αυτός ο αντισεχταριστής κύριος είναι στο ίδιο ρεύμα με τον άλλο συναγωνιστή, που γράφει για τη μόδα του αντισεχταρισμού–αλλά αυτά είναι ηλεκτρονικά αναγνώσματα και δε θα ασχοληθούμε αναλυτικά, αν και έχουν το δικό τους ενδιαφέρον*. Αν έχει πιο πολλή πλάκα η κριτική στο κκε για σεχταρισμό από μια ομάδα μερικών δεκάδων ή από ένα ρεύμα μερικών εκατοντάδων, που έχουν τουλάχιστον αυτογνωσία και καταλαβαίνουν πως δεν τους βγαίνουν τα κουκιά, για να γίνουν-ονομαστούν κόμμα. Αν είναι πιο τίμιο να απαξιώνεις μηδενιστικά το κόμμα, όπως ο γρηγορόπουλος, ή να συνεχίζεις αυτό τον ανιαρό διαχωρισμό της κακής ηγεσίας από την παραπλανημένη βάση –όπως κάνει η κίνηση ικεα: ιστοσελίδα κομμουνιστών εργατικού αγώνα. Και σε συνέχεια του προηγούμενου, αν είναι πιο τίμιο να έχεις βρεθεί εκτός κόμματος και να μην τρέφεις καμία ελπίδα για την εξέλιξή του, γιατί είναι χαμένη υπόθεση, κτλ, ή να το «υποστηρίζεις κριτικά», αλλά να παλεύεις ενάντια στην ηγεσία του και τη γραμμή του.

(*η αριστερά θέλει να συμβάλει σε κάτι τέτοιο –ιδεολογική ηγεμονία και κυβέρνηση- ή θέλει να πάει μόνο για την «ανόθευτη» επανάσταση αλά 1917; Πόσο πιο καθαρά να το πει κι αυτός πια..)

Δεύτερη στάση, το τεύχος ιουλίου του εναλλακτικού (ο θεός να το κάνει) unfollow, όπου ο άρης χατζηστεφάνου υπογράφει ένα αρκετά καλό κείμενο για την περίπτωση του μετανάστη μαμαντού μπα από τη γουινέα (που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ελλάδα για να πάρει πολιτικό άσυλο στο βέλγιο), με κάποιες ενδιαφέρουσες κι ιντριγκαδόρικες συγκρίσεις της δημοκρατικής κι ανεπτυγμένης ελλάδας, που ανήκει στην ευρώπη και το δυτικό κόσμο, με την τριτοκοσμική κι υπανάπτυκτη γουινέα της αφρικής, ως προς τα δικαιώματα, την ελευθερία που απολαμβάνουν οι δημοσιογράφοι, κτλ. Και ως εκεί δηλ καλά τα λέει (αλλά δε γίνονται), για να φτάσουμε στην τρομερή διατύπωση: «αλλά και πάλι να ζητάς άσυλο; Άσυλο ζητάνε αυτοί που ζούνε σε δικτατορίες. Μπορεί φυσικά να μην κινδυνεύεις από το κράτος, αλλά από το παρακράτος κι από τα τάγματα εφόδου της ελληνικής αστικής (ο θεός να την κάνει) τάξης. Να έρχονται οπαδοί του Μελισσανίδη και να σε σπάνε στο ξύλο…»

Μία από αυτές τις στιγμές που, όπως περιέγραφε σε μια παλιά του ανάρτηση ο σφος φάντασμα- κατεβάζεις στωικά μια γουλιά κακάο (για τους αθηναίους μίλκο) με κίνδυνο να στραβοκαταπιείς και σκέφτεσαι πως αν αυτή είναι η φωνή της αριστερής (ο θεός να την κάνει) συνείδησης-αντιπολίτευσης στο σύριζα, δεν υπάρχει καμία σωτηρία..

Αλλάζουμε κατηγορία και περνάμε στην αστυνομική λογοτεχνία και το τελευταίο μυθιστόρημα του πέτρου μάρκαρη, από τη γνωστή κίνηση των 58 με τη σώτη και τα άλλα παιδιά, που κλείνει την τριλογία του για την κρίση. Πριν συνεχίσετε να διαβάζετε το κείμενο, αν τυχόν είστε αναγνώστης των περιπετειών του αστυνόμου χαρίτου (κανένα βιβλίο δεν είναι ντροπή, ιδίως αν πρόκειται για βιβλίο τρένου, σκοπιάς, τουαλέτας –για κάθε πιθανή χρήση- κτλ) και δε θέλετε να σας μαρτυρήσουν την πλοκή και να σας χαλάσουν το τέλος, καλύτερα να παρακάμψετε την επόμενη παράγραφο.

Μετά το υποθετικό σενάριο της εξόδου της χώρας από το ευρώ στο προηγούμενο μυθιστόρημα («ψωμί-παιδεία-ελευθερία»), ο μάρκαρης παρουσιάζει μια σειρά φόνων με δράστες μια συνειδητή ομάδα εργαζόμενων, που αναλαμβάνουν την ευθύνη υπογράφοντας ως «έλληνες του 50’» και εκδικούνται διάφορα λαμόγια μικρομεσαίου μάλλον βεληνεκούς, για τα γραφειοκρατικά εμπόδια και την αποτυχία μιας επένδυσης φωτοβολταϊκών του ελληνογερμανού εργοδότη τους, που οδηγήθηκε έτσι στην αυτοκτονία. Το ωραίο της υπόθεσης είναι η αλβανική εθνικότητα των δραστών, που μόνο λούμπεν δεν είναι, καθώς ξέρουν και δέχονται αγόγγυστα να κάνουν κάθε πιθανή δουλειά, όπως ακριβώς οι έλληνες του 50’ –και σε αντίθεση προφανώς με τους σύγχρονους νεοέλληνες. Όλα σχεδόν τα αστικά ιδεολογήματα για τις αιτίες της κρίσης σε συσκευασία ενός βιβλίου.

Αλλά η τούρτα δεν έχει μόνο ένα κερασάκι. Ο μάρκαρης είναι αριστερός (από τους «καλούς», γιατί από τους άλλους έχει βρωμίσει ο τόπος…) και μας δείχνει μια χρυσαυγίτικη επίθεση στην κόρη του αστυνόμου (που ήταν συνήγορος μεταναστών από την αφρική), τους φασιστικούς θύλακες μες στην ελας, και έναν παλαίμαχο κομμουνιστή σε ρόλο-καρικατούρα, που συμφωνεί κι επαυξάνει με τον τρόπο του στα κλισέ αποφθέγματα των υπολοίπων –και βασικά του μάρκαρη.

Προσπερνάμε ένα άρθρο του δελαστίκ για το 89’ στα επίκαιρα –που πάλιωσε αρκετά και δεν είναι επίκαιρο πλέον- για να περάσουμε φευγαλέα από το τελευταίο τεύχος της μαρξιστικής σκέψης (με εμφανείς συριζαϊκές και τροτσκιστικές αναφορές) που συνεχίζει το αφιέρωμά της στην ιστορία του κκε, από την ίδρυσή του ως την 7^η ολομέλεια του 57’, που διέγραψε το ζαχαριάδη.

Στο κείμενο του διευθυντή σύνταξης του περιοδικού (στελέχους του σύριζα και σφόδρα αντισταλινικού), χ. κεφαλή, που παρουσιάζει συνοπτικά τα ιστορικά ντοκουμέντα του δεύτερου μέρους του αφιερώματος, συναντάμε και την εξής εκπληκτική εκτίμηση: «οι γραφειοκρατικές πρακτικές (θυσία της επανάστασης στο εξωτερικό, χειραγωγητική-βολονταριστική παραμόρφωση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ) καθορίζουν μακροχρόνια την αποτυχία του πρώτου σοσιαλιστικού πειράματος. Αν και η πορεία δεν είναι ευθύγραμμη, παρουσιάζοντας σημαντικές θετικές στιγμές όπως η αντιφασιστική νίκη, το 20ό Συνέδριο και η Περεστρόικα, οι καταστροφές που επιφέρει ο σταλινισμός, σε συνδυασμό με την οικονομική υπεροχή του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, δίνουν τη νίκη στην αντίδραση. Το 1991 η ΕΣΣΔ και το «σοσιαλιστικό στρατόπεδο» καταρρέουν και διαλύονται».

Ποιος δίνει άλλοθι πολυφωνίας στο τεύχος (που φιλοξενεί κι ένα άρθρο του γνωστού και μη εξαιρετέου αγτζίδη); Μα φυσικά ο πετρόπουλος της γνωστής ιστοσελίδας (ικεα) και ο καλτσώνης του συλλόγου ‘κορδάτος’. Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε πιο αναλυτικά κάποια πράγματα για την περίπτωση κεφαλή, για να γίνουν καλύτερα αντιληπτά το είδος και ο προκλητικός χαρακτήρας αυτής της παράξενης συνεργασίας.

Κλείνουμε την περιπλάνησή μας με δυο προτάσεις που ξεφεύγουν από την κατηγορία του αναγνώσματος, αλλά αξίζουν την προσοχή μας. Το πρώτο είναι ένα ολιγόλεπτο αλλά μεστό βιντεάκι του γκάρντιαν και του (τζινγκλ) χολογουέι για το σπάσιμο των καπιταλιστικών δομών και το νόημα του κομμουνισμού ως πρακτική στο σήμερα, στο πάρκο της ναυαρίνου, στο κέντρο της αθήνας και στην ακτιβιστική ομάδα εύρεσης ενός σκύλου που είχε χαθεί, κάπου στην αργεντινή! Το πραγματικά εντυπωσιακό στην όλη ιστορία είναι η θερμή υποδοχή κι αντιμετώπιση του χολογουέι –στην αγγλία αλλά και στην χώρα μας ως ένα βαθμό- και της ιδέας του κομμουνισμού σε ένα (μόνο) πάρκο, από φορείς κι άτομα που βγάζουν σπυριά με το στάλιν και τη θεωρία του σοσιαλισμού σε μία χώρα.

Η δεύτερη περίπτωση είναι το θεατρικό έργο «θεσμοφοριάζουσες» του αριστοφάνη, διασκευασμένο από τον πιτσιρίκο και σε σκηνοθεσία του γ. κιμούλη. Το νέο πασόκ είναι εδώ ενωμένο δυνατό, μαζί με τον πιατά από το παλιό πασόκ (που τον ήθελε κι ο τραμπάκουλας στο αλαλούμ να μιλήσουν μετά για την οργάνωση στο λέτσοβο). Η εκτίμηση για το χιούμορ του πιτσιρίκου και τα απαραίτητα δυστυχώς τηλεοπτικά αστειάκια είναι κάτι υποκειμενικό. Αυτό που είναι αντικειμενικό είναι η καλτ μεταφορά ενός «πρώιμα φεμινιστικού» έργου στις σημερινές συνθήκες: με τη σφισσα ραχήλα –sic- να ανεβαίνει στα κάγκελα και τη ζωή να εξηγεί σχολαστικά τι προβλέπει ο κάθε κανονισμός, το σκύθη φύλακα να μετατρέπεται σε χρυσαυγίτη μπάτσο-εγέρθουτου, και πάμπολλες (όχι ιδιαίτερα) έμμεσες αναφορές στην κυβέρνηση και το σαμαροβενιζελισμό. Τα οποία επιβεβαιώνουν πως η απόσταση μεταξύ της στρατευμένης τέχνης και της γκροτέσκας καρικατούρας της είναι μια λεπτή γραμμή, που εύκολα υπερβαίνει κανείς –παρά τις καλές, πιθανόν, προθέσεις του. Και ότι ο αντιμνημονιακός λόγος του σύριζα είναι η πιο απολιτίκ μορφή πολιτικοποίησης, που μόνο σε κωμωδίες μπορεί να σταθεί με κάποιες αξιώσεις. Ο σύριζα είναι το πολιτικό απολιτίκ της εποχής μας.

Σε κάθε περίπτωση, η παράσταση μπορεί να βγάλει γέλιο –δεν είναι απαραίτητο να γελάμε όλοι για τους ίδιους λόγους. Αλλά την ευθύνη για να τη δείτε την αναλαμβάνετε ακέραια εσείς προσωπικά. Η κε του μπλοκ θα πρότεινε εναλλακτικά τους βατράχους, που ανεβαίνουν επίσης αυτό το διάστημα και περιοδεύουν στην επαρχία. Κι αν μιλάμε για αστυνομική λογοτεχνία, τα μυθιστορήματα του σικελιανού καμιλιέρι (με τις περιπέτειες του αστυνόμου μονταλμπάνο), που κι αυτός σύριζα θα ήταν πιθανότατα με ελληνικά κριτήρια, αλλά είναι πολύ πιο αξιόλογη περίπτωση από την αβάσταχτη ελαφρότητα του μάρκαρη..

Εκλογικά στιγμιότυπα

Φτάνοντας στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου αυτού του εκλογικού μάη (που ξεκίνησε με τα φιλικά προετοιμασίας στις φοιτητικές εκλογές) η κε του μπλοκ συγκεντρώνει και παρουσιάζει τα καλύτερα στιγμιότυπα και κάποια ενδιαφέροντα-ευτράπελα σκηνικά, που υπέπεσαν στην αντίληψή της, με τη βαθιά πεποίθηση πως η επόμενη εβδομάδα θα μας δώσει ακόμα περισσότερο υλικό.

Εν όψει την πρώτης κυριακής λοιπόν στη λδ του βορρά κορυφώσαμε με μια μικρή, «οικογενειακή» συγκέντρωση στο πάρκο του θεράποντα (στην κάτω τούμπα για τους μη παροικούντες τη νυφούλα του θερμαϊκού) κρατώντας μάλλον δυνάμεις για την άλλη εβδομάδα και την ομιλία του κουτσούμπα στην αριστοτέλους. Το προηγούμενο τριήμερο στο θεράποντα ήταν το πανηγύρι για τον τοπικό.. άη και εννοείται πως δεν έπεσε σταγόνα νερό. Εμείς όμως είχαμε κλείσει ραντεβού με τη βροχή, με τον ουρανό να αδειάζει στα κεφάλια μας ό,τι είχε και δεν είχε, για να ανοίξει τελείως αργότερα και μόνο ήλιο που δεν έβγαλε τελικά το βράδυ. Όπως θα ‘λεγε ο σύντροφος οβελίξ: τα πουλιά πετάνε χαμηλά αστερίξ, μάλλον θα ‘χει συγκέντρωση το κόμμα.

Στην αθήνα το πρόγραμμα έχει και δεύτερη συγκέντρωση στο πεδίο του άρεως την άλλη εβδομάδα. Και το ωραίο είναι πως με το που τελείωσε προχτές η πρώτη με την ομιλία του κούτσι, τα μεγάφωνα άρχισαν να καλούν τον κόσμο στη δεύτερη: «θα μιλήσει ο δημήτρης κουτσούμπας…», Ίσως τότε να ‘ρθουν κι αυτοί που τεμπέλιασαν την πέμπτη και να γεμίσει ακόμα περισσότερο το πεδίο.

Σε διάφορους σοσιαλ-μιντιάρχες (φέισμπουκ, τουίτερ, κτλ) έκανε τρομερή εντύπωση η συντρόφισσα που ανέβηκε προχτές στο βήμα και πετούσε κόκκινα λουλούδια στον κόσμο. Προφανώς περίμεναν κάτι σαν την αλέκα (που μια χαρά ήταν πάντως στα νιάτα της, όπως λέει ο σεχτάρ) ή τον κούτσι με κοτσίδες και περούκα, για να ικανοποιηθεί το κλασικό στερεότυπο που έχουν για εμάς. 

Οι όμορφες συντρόφισσες προκαλούν πάντα αίσθηση στην κοινή γνώμη και παρά τον ανίκητο σεξισμό (και τον ακόμα ισχυρότερο αντικομμουνισμό) που επικρατεί σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αυτές έχουν αρκετή απήχηση, γιατί κάθεται να τις ακούσει τουλάχιστον ο κόσμος, σε αντίθεση με πολλούς άλλους συντρόφους. Έτσι μια ωραία γυναικεία παρουσία αποδεικνύεται κάποιες φορές το καλύτερο εργαλείο για να σπάσουμε την κρούστα του αρνητισμού και της καχυποψίας στον κόσμο.

Βιβή Δάγκα, υποψήφια με τη Λασυ στο Δήμο Αιγάλεω

Δήμητρα Σταματέλου, υποψήφια με τη Λασυ στο Δήμο Λευκάδας

Στη δυτική μακεδονία μάλιστα, το κόμμα έκανε (όχι την έκπληξη, αλλά) τη διαφορά βάζοντας τέσσερις γυναίκες υποψήφιες στους δήμους-πρωτεύουσες των ισάριθμων νομών της περιφέρειας και τον 29χρονο(!) γιάννη βήττα υποψήφιο περιφερειάρχη. Αν κι η νεολαία είναι μια αρκετά διευρυμένη έννοια, ειδικά στις σημερινές συνθήκες. Γι’ αυτό κι η ειδική εκλογική έκδοση του οδηγητή περιλαμβάνει στους νέους σε ηλικία υποψήφιους ευρωβουλευτές του κουκουέ τον γκριζομάλλη κώστα παπαδάκη (39 ετών) και τη γενιά των σαράντα (καπέτη, ταβουλάρη, παναγιωτακοπούλου).

Εν παρόδω, στην χιουμοριστική στήλη της ίδιας έκδοσης βρίσκουμε δύο πολύ καλές ατάκες στο στιλ των περίφημων rise up stickers.

Βρέθηκε τρόπος για να πάρουμε το κοινωνικό μέρισμα: στις καινούριες φορολογικές δηλώσεις αντί για «φιλοξενούμενοι» δηλώνουμε «γηπεδούχοι»

Κι η δεύτερη για όσους έχουν προλάβει κι έχουν αναμνήσεις από τις τηλεοπτικές σειρές των τελών του ενενήντα.

Ο ριζοσπαστισμός του σύριζα είναι σαν τη νινέτα από τους δύο ξένους. Ακούς για αυτόν, αλλά δεν τον έχει δει κανείς.

Όσο κι αν ενοχλεί κάποιους, οι σύντροφοι από τη νεολαία με την αντίστοιχη χρέωση, «το ‘χουν».

Μια δόση σεξισμού πάντως είχε κι η πρόσφατη επίθεση του πάγκαλου στη ρένα δούρου που διάλεξε ωστόσο συνειδητά να παίξει με όρους φότοσοπ και αστικής διαφήμισης στην προεκλογική της αφίσα –που ‘ταν σα διαφήμιση κέντρου της παραλιακής. Όσο για το περίφημο ζήτα του ζορό (ή μήπως του βασιλικού και του λαμπράκη) στο σύνθημά της ‘αρχίΖουμε’, πάει γάντι με τη λογική του μασκοφόρου εκδικητή, που σώζει από τους κακούς τις λαϊκές μάζες, χωρίς αυτές να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους, παρά μόνο για να βάλουν στην κάλπη το σωστό ψηφοδέλτιο.

Όπως έγραψε και κάποιος (στο ρίζο νομίζω· ή στην μπλογκόσφαιρα;), πρέπει να ζητήσει πνευματικά δικαιώματα από τη δούρου ο παναγιώτης ψωμιάδης, ο ζορό της καρδιάς μας, που κατεβαίνει ξανά υποψήφιος με την πατρί.δ.α του πολύδωρα και διαφήμισε το «πλούσιο αθλητικό έργο» της διοίκησής του στη νομαρχία, από την εφημερίδα «παλμός της θεσσαλονίκης», του –ενός και μοναδικού- πάνου τόκου. Ένα ευαγγέλιο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, περήφανο κι οικονομικά ανεξάρτητο –γιατί δε βρίσκει χρηματοδότες. Όπως γράφει στη δεύτερη σελίδα της, στη στήλη «τα ωραία του μανώλη», ο συνεργάτης της μανώλης μαστρομανώλης «προβολή καταστημάτων δεν υπάρχει εδώ, γιατί δε μας το ζήτησαν αυτό, όταν μας το ζητήσουν αυτό εδώ ήμαστε».

Αυτή φυσικά δεν είναι μόνη καλτ υποψηφιότητα σε αυτές τις αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες. Αρκεί μια ματιά στις παρακάτω αφίσες, για να το διαπιστώσει κανείς και μόνος του.

Όπως όλα δείχνουν δεν πρόκειται για τρολιά, αλλά για πραγματικό υποψήφιο με το συνδυασμό του παχατουρίδη στο περιστέρι. Ακολουθώντας αυτό το σύνδεσμο μπορείτε να δείτε και μερικές ακόμα υποψηφιότητες, σε αντίστοιχο μήκος κύματος.

Εξίσου γραφική είναι και μια διαφήμιση του αρχιπασόκου δήμαρχου συκεών-νεάπολης σίμου δανιηλίδη, που προβάλλει το «πλούσιο κοινωνικό έργο» της διοίκησης και κάποια μαθήματα που διοργανώνει ο δήμος, θυμίζοντας περισσότερο διαφήμιση φροντιστηρίου: ιστορία, ξένες γλώσσες, ενισχυτική διδασκαλία.

Παρεμπιπτόντως, τα δικά μας σποτάκια φέτος εν όψει ευρωεκλογών, είναι πιστεύω τα καλύτερα που έχουμε βγάλει τα τελευταία χρόνια. Αλλά για αυτά περισσότερα σε επόμενη ανάρτηση.

Το κορυφαίο προλεκάλτ στιγμιότυπο της προεκλογικής περιόδου (και όχι μόνο) ήταν πάντως μια μεταμεσονύχτια εκπομπή του άλφα προχτές, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία με την ταυτόχρονη παρουσία στο στούντιο εκπροσώπων από:

Το μλ-κκε, που προσπαθούσε να εξηγήσει στην ξανθιά παρουσιάστρια (νάτος ο σεξισμός) γιατί συνεργάζονται με διάφορες δυνάμεις στο κίνημα, αλλά όχι στις εκλογές.

Το εεκ, που διάβαζε κατ’ ουσίαν τις ανακοινώσεις του κόμματος, για να είναι εντός χρόνου και να μην ξεχάσει τίποτα από όσα έπρεπε.

Το σχέδιο βήτα που έλεγε τα δικά του για το ευρώ.

Την οακκε, που διόρθωσε την παρουσιάστρια για το γένος της οργάνωσης («η» και όχι «το» οακκε), εξήγησε γιατί δε συνεργάζονται με το «ψευτοκουκουέ», που είναι αντιβιομηχανικό κόμμα, τις αιτίες της κρίσης (το σαμποτάζ κι η πτώση των παραγωγικών δυνάμεων) και ξεδίπλωσε, όσο πρόλαβε, όλη την πολιτική τους πλατφόρμα για τον κίνδυνο εξ ανατολής και το ρωσοκινέζικο κεφάλαιο που κάνει κουμάντο στην χώρα.

Το ασκε, τον κολλάτο, την κίνηση αντίστασης (ένας γραφικός που θέλει να ξαναβάλουμε στην πόλη την ελληνική σημαία)

Και το κόμμα κυνηγών, που ζητάει να εκλέγεται με άμεση ψηφοφορία η κομισιόν και ανέφερε την χιτλερική νομοθεσία για τα δικαιώματα των ζώων, και κάτι σπισιστικής απόχρωσης παραλογισμούς για τις ευαισθησίες του σκουληκιού που δολώνεται.

Και το κοντέρ τερμάτισε…

Κι η ανταρσύα; Η ανταρσυα βάζει το κερασάκι στην τούρτα αυτής της ανάρτησης, με ένα τρικάκι που κυκλοφόρησε στη θεσσαλονίκη και είναι ίδιο, μα τον τουτατι και την μπελισάμα, με εκείνο που είχε στο σήμα του ο συνασπισμός (της αριστεράς και της προόδου), δίνοντας έναυσμα για μια σειρά συνειρμούς και συμβολισμούς.

 Ακόμα πιο ενδιαφέρουσα όμως ήταν μια συνέντευξη στο πριν του αλέν κριβίν, του γαλλικού αντικαπιταλιστικού κόμματος (npa) και τα σημεία όπου αναφέρεται στις σχέσεις του κόμματος με τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις.

Ήδη το ξεκαθάρισα: μπορεί να έχουμε κάποιες σχέσεις με κάποια τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει στο ΚΕΑ με το οποίο διαφωνούμε. Υποστηρίζουμε πλήρως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ναι αλλά…

Σήμερα υπάρχουν δυνάμεις στην Ευρώπη όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ενδεχομένως κάποιες μειοψηφικές δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες μπορούμε να οργανώσουμε κοινούς αγώνες στη βάση ενός προγράμματος πάλης με συγκεκριμένα αιτήματα. Με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει μια διαφορά που αποτελεί ακόμη και σε εμάς θέμα συζήτησης, η έξοδος από το ευρώ και ποια πολιτική πρέπει να ακολουθήσουμε όσον αφορά το ζήτημα του νομίσματος.

Με άλλα λόγια, σχηματικά μιλώντας, σε αυτό το ζήτημα είναι πιο δεξιοί κι από τον αλαβάνο. Για να μην πούμε τον κατσανέβα, τον καζάκη και ρίξουμε το επίπεδο.

Αντί επιλόγου, μια μουσική πρόταση που κολλούσε περισσότερο με το θέμα της προηγούμενης ανάρτησης, αλλά αν έμπαινε εκ των υστέρων, θα πήγαινε χαμένη.

Υστερόγραφο

Καλό βόλι σε όλους κι αύριο θα τα πούμε με την ανάλυση των αποτελεσμάτων.