Χίλια μύρια βήματα

Ο καιρός θα είναι αίθριος, λιακάδα, με ασθενείς ανέμους και σποραδικές συννεφιές.

Αυτό που ο αθλητικός εκφωνητής στην αναμετάδοση του αγώνα περιγράφει συνήθως ως ιδανικές συνθήκες (για μπάλα). Άσε που στην πορεία, όλα ανατρέπονται και το συννεφάκι που σε ακολουθεί κατά πόδας, γίνεται ενίοτε το τυχερό σου.

Ιδανικές συνθήκες... Μα τέλος πάντων ποιον κοροϊδεύουμε; Δεν υπάρχουν, ξέρεις, ιδανικές συνθήκες, για το δικό μας αγώνα, για αυτό που κάνουμε, 35 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο. Για τους συντρόφους, οι μόνες ιδανικές συνθήκες είναι οι ώριμες. Κι αυτές κατά βάση είναι παντός καιρού...

Πηγαδάκι συντρόφων, καθώς περιμένουμε την εκκίνηση.

-Η πρώτη φορά που πήγα πρέπει να ήταν το 84'...

Κοίτα να δεις. Κι εμένα τότε πρέπει να ήταν, αλλά με κουβαλούσαν μάλλον πάνω σε καροτσάκι. Που θα ήταν πολύ καλή ιδέα και για τη φετινή διαδρομή, αλλά δε νομίζω να υπάρχει κανείς πρόθυμος...

Κι αν το μετρήσεις, πρέπει να ήταν γενικώς από τις πρώτες, γιατί φέτος ήταν η 36η, που σημαίνει ότι οι πορείες ξεκίνησαν ξανά μόλις το 81' (εκτός κι αν συμπεριλαμβάνουμε στο 36 και τις αντίστοιχες προ χούντας). Είδες η Πασοκάρα; Μέχρι και στο αναγνωστικό (η γλώσσα μου) του δημοτικού, υπήρχε ένα κείμενο για ένα κοριτσάκι, την Ειρήνη, και την πορεία Ειρήνης. Τι λες τώρα...

Και τώρα όμως, δεν έχουμε παράπονο. Έρχονται διάφοροι δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, βλαχοδήμαρχοι, στα μέρη που συναντάμε στη διαδρομή, να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να βγάλουν χαιρετισμό, ενώ εμείς ψάχνουμε σκιά να ξεραθούμε κι είναι ζήτημα αν τους προσέχει κανείς τι λένε. Ένας εξ αυτών όμως μπήκε στην καρδιά μας, για τα κρύα νερά με τα οποία μας υποδέχτηκε, ενώ ο Ψινάκης άνοιξε φέτος (αντίθετα με πέρσι δηλ) τις τουαλέτες του δημαρχείου στη Νέα Μάκρη για να (το) κατουρήσουμε.

Εκεί πέτυχα και το... συναγωνιστή με τη σημαία της Ρωσίας (!), (της "καπιταλιστικής Ρωσίας" βεβαίως-βεβαίως, όπως τόνισαν διάφοροι ομιλητές της ΕΕΔΥΕ), που ίσως έκανε κάποιο νυσταγμένο, αγουροξυπνημένο σχόλιο για το χαντάκωμα της Ρωσίας στη Γιουροβίζιον, αν και δε νομίζω πως ξενύχτησε κανείς από τους οδοιπόρους, που είχαν τόσο πρωινό ξύπνημα, για να το δει. Η χαρά της ΟΑΚΚΕ (μέχρι να έρθει το βράδυ η νίκη της ΤΣΣΚΑ και να της χαλάσει το τριήμερο). Και μήπως ήταν τυχαία η τριχρωμία στα καπελάκια της ΕΕΔΥΕ, άσπρο-μπλε-κόκκινο, σαν τις ταινίες του Κισλόφσκι και τα χρώματα της Ρωσίας; Τι μας κρύβουν σύντρολοι;

Το κοινό είχε σχετικά μεγάλο μέσο όρο ηλικίας. Κάτι το πρωινό ξύπνημα που πέφτει πολύ βαρύ στη νεολαία. Κάτι και τα διάφορα ρετρό στοιχεία της ΕΕΔΥΕ, όπως πχ το όνομά της ("τη διεθνή ύφεση"), που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, με άλλη πολιτική ατμόσφαιρα. Αλλά αν πιστεύει κανείς πως το αντιπολεμικό μέτωπο έπαψε να είναι επίκαιρο στις μέρες μας, γελιέται πλάνη οικτρά.

Το μουσικό ρεπερτόριο ήταν ευτυχώς ευρύ και δεν επαναλαμβανόταν συχνά, περιλαμβάνοντας σχεδόν τα πάντα. Από τα κλασικά τραγούδια των πορειών, μέχρι ροκάκια για να ανέβει το ηθικό, τον ύμνο του Κόκκινου Στρατού, για να πάει στα ύψη, Τζον Λένον και Give Peace A Chance (γιατί κατά βάθος είμαστε κάπου στο 9ο Συνέδριο κι ουδέποτε το ξεπεράσαμε) κι άλλα που έπαιζαν με τον πόνο μας: μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει... Και ο Σαρής, στο τέλος, να μας υποδέχεται

κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει   (που; μα τώρα μόλις φτάσαμε).

έχει η πλάση κοκκινίσει...        (η πλάτη; πότε; ε όχι να πάρει...)     

Ευτυχώς όμως έκαναν καλή δουλειά τα αντηλιακά και μύρισαν καλοκαίρι όλα τα Μεσόγεια.

Κι οι σύντροφοι ήρθαν μαζικά, όπως ήταν (ελάτε όπως είστε, που έλεγε και μια χουντική ψυχή). Με τα αμάνικά τους, τα παλαιομοδίτικα πλατύγυρα καπέλα τους, τις αυτοσχέδιες μπούρκες που θύμιζαν Λόρενς της Αραβίας, τις κάλτσες με τα σανδάλια τους.

Ε ναι ρε συ, κάλτσες με σανδάλια. Στην τελική το περιεχόμενο μετράει κι η μορφή αγνοείται διαλεκτικά. Κι ας βγαίνει καμιά φορά λίγο κιτς ή αναχρονιστική.

Σαν το προλεκάλτ τραγούδι, που έψαξα αλλά δεν μπόρεσα να το βρω, κι έλεγε να ενώσεις τη φωνή σου ενάντια στην πυρηνική καταστροφή (μα πόσο 8ο...).

Αλλά έπαιξε στο καπάκι μια περίεργη ξέπνοη διασκευή του Γιούπι-για-για (σα να το τραγουδούσαμε εμείς) και πιο μετά το "καταρρέω", για να ευθυμήσουμε. Όπως έλεγε κι Many Calavera, μετά απ' την πρώτη μέρα (Πάτρα-Αίγιο) της μαραθώνιας πορείας κατά της ανεργίας.

Δεν μπορώ άλλο             (καταρρέω)

Θα πάω να γίνω ΝΔ        (θα εισηγηθώ στον Παπανδρέου)

που θα 'ναι ξεκούραστα   (να με κάνει υπουργό).

Και δεν ξαναγαπάω σύντροφο...

Η διαδρομή κύλησε ευχάριστα (μια κουβέντα είναι αυτή) παρά τα λιγοστά απρόοπτα περιστατικά (κάτι απρόσεκτα αγριογούρουνα, κάτι ρωμαϊκές περίπολοι που ξεστράτισαν, κτλ). Ένα Samsung που άφησε την τελευταία του πνοή στο δρόμο και το πήρε ο Λαμπράκης, το πήρε μακριά... Οι ποδηλάτες, που πρέπει να είχαν κι αυτοί μια δική τους κινητοποίηση χτες, με αίτημα, λέει, μεταξύ άλλων, να αλλάξει ο ΚΟΚ. Χαρούμενα κορναρίσματα από το απέναντι ρεύμα, ο κλασικός βλάκας ως εξαίρεση στον κανόνα (πάτε να δουλέψτε ρεεεε,,,). Παλιοί γνώριμοι, όπως η στάση του ΕΘΕΛ Μοναξιά, όπου μένει ίσως ο Χριστόφορος, αλλά εκτός από τη μοναξιά υπάρχει κι ο ιμπεριαλισμός, και να δεις που αυτό θα είναι το θέμα της επόμενης ταινίας του. Η κλασική στάση στο Πικέρμι, στο μνημείο για τους 54 πατριώτες που εκτελέστηκαν από τους ναζί, που είναι μες στο εργοστάσιο του Μπουτάρη (κοίτα να δεις...). Η επιγραφή στην Παλλήνη που έλεγε "μόνο ο Χριστός σώζει..." και με έκανε να σκεφτώ πως ούτε στη Δευτέρα Παρουσία δε θα ξεμπλέξουμε, γιατί ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό. Ο τερματισμός απέναντι από το Υπουργείο, στο άγαλμα του Παπάγου, για το σουρεάλ της υπόθεσης (μεγάλος αγωνιστής της ειρήνης ο μακαρίτης).

Κι η φάση με τα τρία περιπολικά που μας φυλούσαν στην Παλλήνη (για να νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια) και το αίτημά τους να μείνουμε δεξιά, για να αφήσουμε μια λωρίδα κενή. Γιατί ρε φίλε, θα έρθει ο Σύριζα από αριστερά; Μήπως να πάμε και κατά μόνας, ο ένας πίσω από τον άλλον, και να βάλουμε και μια σιδερένια μπάλα στο πόδι; Τελικά μετά τη Ραφήνα, αφήσαμε μια λωρίδα ελεύθερη.

Αλλά επειδή εμείς το θελήσαμε, όχι γιατί μας το είπες εσύ. Εντάξει;

Από τις διάφορες μορφές της πορείας, ξεχωρίζω κι αναφέρω.

Τον νεαρό (φωτο)γραφικό φωτογράφο του 902, που έκανε τον Τιραμόλα κι είχε όρεξη για μπάσκετ στην Παλλήνη, αλλά αν έκανες το λάθος και σε έπειθε να του ποζάρεις, σε κρατούσε κάνα τέταρτο, μέχρι να (μη) βρει τη σωστή λήψη.

Το σφο που κάτι του θύμιζα, αλλά δεν εντόπισε τι. (Τώρα όμως);

Το συνταξιούχο Χρήστο από τα Εξάρχεια, με τον οποίο πιάσαμε κουβέντα για τον καλό γιο του Λαμπράκη, και τον αδερφό του που πήγε στο Ποτάμι...

Και πάνω από όλους μας, τη σφισσα με το πρόβλημα όρασης και τα τεράστια ψυχικά αποθέματα, που έβγαλε αγόγγυστα τη διαδρομή, από την αρχή ως το τέλος, μαζί με το συνοδό της!

Ηθικό δίδαγμα:
Καταρχάς, τι θα φάμε; Ε τι, τζάμπα κάψαμε τόσες θερμίδες; Πρέπει να αναπληρώσουμε τις δυνάμεις μας για τα δύσκολα που έρχονται.

Και κατά δεύτερον.
Tο κίνημα φροντίζει εκτός από τα διάφορα ταξίδια και τις παραστάσεις που κερδίζεις σε διάφορα βουνά και γωνιές του αγώνα (ΚΚΕ travel, όπως το λέγαμε χαριτολογώντας) και για την καλή φυσική σου κατάσταση (KKE fit). Επόμενος σταθμός στον Παρνασσό, στις 29 Μαΐου...

Σηκωθείτε ρε

Τα παραλειπόμενα μιας πορείας

Είχε μείνει ως άρρητη υποχρέωση να εκκρεμεί. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, νενίκηκά σε ΕΤΕ. Το φωτογραφικό υλικό από την τελευταία μέρα της μαραθώνιας πορείας κατά της ανεργίας.

Καταρχάς, το θεϊκό, προλεκαλτ καπελάκι με το κοινωνικό μήνυμα που σκέφτηκε κι έφτιαξε ένας σφος.

Οι χαρές που έκανε η Τιτίκα Σαριγκούλη, όταν συνάντησε στην πορεία στο Μεταξουργείο, κι όλοι έσπευδαν να τη χαιρετήσουν.

Το σύνθημα για τη λαϊκή εξουσία στην άσφαλτο της λεωφόρου Αμαλίας

Η τροτσκιστική συνάντηση κορυφής. Οι εισοδιστές σπαρτακιστές, που έρχονται σε κάθε πορεία να πουλήσουν τα υλικά τους, είκοσι λεπτά την προκήρυξη (γιατί δε βγαίνουν μάτια μου). Και ο ένας και μοναδικός ποσαδιστής, που πανηγυρίζει από το 09', γιατί η αριστερά συγκεντρώνει 60% στις εκλογές και ο ΓΑΠ είχε πει "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα", και που είχε πάει σε συγκέντρωση της Ανταρσυα, προεκλογική, να μοιράζει υλικό για ψήφο στο ΚΚΕ, αλλά μετά μας τον πήρε ο Σύριζα, αλλά τώρα να που ξανάρθε μαζί μας, αλλά ένας Ποσάδας ξέρει τι υλικό μοίραζε...

Μια άλλη συνάντηση κορυφής, όταν η κε του μπλοκ συνάντησε, αλλά δε χαιρέτησε, παρόλα αυτά φωτογράφισε, για να έχει τεκμήρια, τον τραγουδόσαυρο, που βρέθηκε στο Σύνταγμα.

Ο κόσμος στα μπαλκόνια κι οι μαθητές στα παράθυρα των ξενοδοχείων που χαζεύουν το πλήθος και χειροκροτούν τους πεζοπόρους.

Και μερικές σκηνές κατά τη διάρκεια της πορείας, χωρίς να καταφέρουν ποτέ να πιάσουν το βάθος της, ως την ουρά της.

Στα ζουμερά υστερόγραφα, μεταφέρω την εικόνα που μου διηγήθηκαν για την υποδοχή της πορείας στην Κινέτα, αν δεν κάνω λάθος, και τον αυτοσχεδιασμό δύο συναγωνιστών, που τραγούδησαν από/με καραόκε! Ω ναι...

Αλλά και την πολύ συγκινητική εκδήλωση που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά του σχολείου της Νέας Περάμου, που καταγράφεται στις καλύτερες στιγμές του μαραθωνίου.

Και επειδή ο δρόμος δεν έχει τελειωμό, και γενικώς τίποτα δεν τελείωσε. Μην ξεχνάτε να μεταδίδετε το κοινωνικό μήνυμα της πρώτης φωτογραφίας.

Σηκωθείτε ρε...

Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ

Καλώς εχόντων των πραγμάτων... έλεγε κάπου το χτεσινό κείμενο.

Η κε του μπλοκ είναι σε εκείνη την ευχάριστη θέση που βρίσκεται κανείς όταν έχει σκεφτεί να βασίσει μια ανάρτηση σε φωτογραφικό υλικό, αλλά καταλαβαίνει πως τελικά δεν μπορεί να το αξιοποιήσει. Και το τρενάκι (φωτισμένο και αχνό στον αέρα) της ΕΤΕ που χάσαμε, απομακρύνεται στο βάθος, σφυρίζοντας χαρούμενα: του-του...

Τέλος πάντων, ουδείς αναντικατάστατος, ακόμα και οι εικόνες, που ισοδυναμούν με χίλιες λέξεις. Αλλά εγώ θα προσπαθήσω να τις αποδώσω με λιγότερες, σε ένα κείμενο που συγκεντρώνει διάφορα μικρά ευτράπελα στιγμιότυπα από την τελική ευθεία της μαραθώνιας πορείας κατά της ανεργίας.

Ο καιρός ήταν αυτό που αθλητικοί εκφωνητές συνηθίζουν να περιγράφουν ως "ιδανικές συνθήκες για ποδόσφαιρο". Λιακάδα, μετά από μια σύντομη νυχτερινή βροχούλα για να είναι βρεγμένο το χορτάρι και να κυλάει η μπάλα, με αραιή συννεφιά και λίγο αεράκι, για να μην τσουρουφλίζει ο ήλιος. Αλλά με την οσμή του αντηλιακού στον αέρα, να φέρνει το καλοκαίρι μες στην αντιλαϊκή βαρυχειμωνιά. Οι πεζοπόροι βρήκαν κάθε δυνατή προστασία για το κεφάλι τους (από τον ήλιο και για να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, καθώς εφοδεύουμε), από έναν παππού με ένα αυτοσχέδιο δίκοχο του ΔΣΕ μέχρι μια άλλη αυτοσχέδια κατασκευή, καπελάκι-καναπές, με το κατάλληλο σύνθημα από κάτω: 

Σηκωθείτε ρε!

Που θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του σημερινού σημειώματος και γενικά η φράση της εποχής μας και το βασικό της ζητούμενο.

Κι έτσι όλα κύλησαν ομαλά, όπως στην επιστροφή των Αστερίξ και Οβελίξ στη βάση τους, μετά από μια περιπέτεια. Ω μα φυσικά υπήρξαν και κάποια μικρά επεισόδια που έβαλαν το αλατοπίπερο στο ταξίδι μας. Κάτι απρόσεκτα αγριογούρουνα, κάτι άτυχοι λεγεωνάριοι, κάτι μυστήριοι με ελληνικές σημαίες που πήγαν να μπουν στην πορεία, (μπορεί να τους μπέρδεψε η σημαία του δήμου Πατρέων, μπλε με χρυσαφί κύκλο, που από μακριά φέρνει λίγο σε αυτήν της ΕΕ), κάτι Μετατζήδες που είδαν κάμερες και έτρεξαν να ποζάρουν, αλλά τους απωθήσαμε ευγενικά (Αστερίξ, να τους δείξω και εγώ πόσο ευγενικός είμαι;). Αλλά γενικά τίποτα αξιοσημείωτο που να επισκίασε το ανέφελο ταξίδι των πεζοπόρων. Ρουτίνας πράγματα.

Στο Χαϊδάρι υπήρχε και γαλατικό τσιμπούσι, χωρίς αγριογούρουνα, γιατί απέμεναν ακόμα αρκετά χιλιόμετρα. Κι αν κάποιοι είχαν κουραστεί και γκρίνιαξαν λίγο σαν τους Ρωμαίους λεγεωνάριους (οργανωθείτε, μας έλεγαν. Θα γνωρίσετε την ομορφιά του αγώνα, μας έλεγαν), πήραν μια τζούρα μαγικό ζωμό από τους συντρόφους (εκτός από τον Πελετίδη, που είχε πέσει μες στη χύτρα, όταν ήταν μικρός) και συνέχισαν αγόγγυστα. Αλλά τη μυστική συνταγή και τα ακριβή συστατικά του δεν τα γνωρίζει κανείς και μεταφέρεται από ΓΓ σε ΓΓ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειάζεται ένα καλό δρεπάνι για να κόβεις γκυ, και ένα σφυρί για να σφυρηλατήσουμε τη λαϊκή συμμαχία.

Δεν το ήξερα πως μπορεί κανείς να κουραστεί (όπως θα έλεγε κι ο ακούραστος σύντροφος Οβελίξ).

Ίσως φαίνεται κάπως οξύμωρο να μιλάει κανείς για ρουτίνας πράγματα, αλλά έχει μια δόση αλήθειας για τους κομμουνιστές, που έχουν βρεθεί στα πιο απίθανα μέρη κι έχουν περπατήσει κάθε γωνιά της Ελλάδας, ακολουθώντας πότε το κόμμα, πότε τα διήμερα της οργάνωσης κι άλλους φορείς του μαζικού κινήματος. Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ... όπως λέει και ένα γηπεδικό σύνθημα (δεν έχετε βρεθεί ποτέ ρεφόρμες, στο πιο τρελό σας όνειρο).

Την επόμενη φορά, πχ για τη γενική 48ωρη απεργία, μπορούμε να προγραμματίσουμε προσυγκεντρώσεις με μαραθώνιες πορείες από κάθε πόλη, για πανελλαδικό μάζεμα στην Αθήνα. Για να δούμε, Θεσσαλονίκη-Αθήνα: πρώτη στάση στην Αλεξάνδρεια, δεύτερη μέρα στην Κατερίνη, μετά Λιτόχωρο, για να γιορτάσουμε τα 70 χρόνια από το δεύτερο αντάρτικο...

Ωραίο βγαίνει, να το δοκιμάσουμε.

Είδηση λοιπόν δεν είναι ένας κομμουνιστής να κάνει 200 τόσα χιλιόμετρα, αλλά οτιδήποτε άλλο. Με κορυφαία κάλυψη από το αντικειμενικό δελτίο του Μέγκα (να ζήσουμε να το θυμόμαστε), που ίσως μπορείτε να το δείτε σε αυτό το σύνδεσμο στο 28ο λεπτό του δελτίου (αν κι εμένα δε μου εμφανίζεται πια). Αναγγέλλει ένα θέμα με ανέργους που είχαν το θάρρος να μιλήσουν στην κάμερα και πιστεύεις αρχικά πως πρόκειται για άσχετο κόσμο, αλλά καταλαβαίνεις από τα πλάνα πως τελικά ήταν άνεργοι που συμμετείχαν στην πορεία. Μόνο που αυτό το καταλαβαίνουμε εγώ κι εσύ, σφε αναγνώστη, κι οι πιο μυημένοι. Η αμύητη πλειοψηφία μένει στο σκοτάδι, γιατί το ρεπορτάζ δε λέει σε κανένα σημείο πού ακριβώς τους πέτυχε αυτούς τους άνεργους να τους πάρει συνέντευξη, τι είναι αυτός ο κόσμος στο φόντο, η μουσική, τα μεγάφωνα, ο χαμός από τη διαδήλωση. Ποιοι είναι άραγε όλοι αυτοί; Ποια πορεία; Ποια Άμστελ; Δε θα πούμε τίποτα, γιατί έτσι μας αρέσει. Ενημέρωση...

Εμείς βέβαια μπορεί να μην είχαμε τη Στικούδη (ποια μωρέ; αυτή που είχε ο σύντροφος dj;) είχαμε όμως άλλης τάξης (εργατικής) και ποιότητας διαδηλωτές. Τη Γερασιμίδου που χόρεψε ποντιακά στο Χαϊδάρι, την Τιτίκα Σαριγκούλη που μας πέτυχε στο Μεταξουργείο και.. χαμογελούσε σύγκορμη από ικανοποίηση βλέποντας την πορεία να περνάει μπροστά της και τον κόσμο να σταματάει λίγο να τη χαιρετήσει και να φωτογραφιστεί μαζί της. Και στο Σύνταγμα ήταν ο ένας και μοναδικός (αν και δεν είναι καν ο πιο γνωστός Σπύρος Παπαδόπουλος που υπάρχει) Τραγουδόσαυρος, που παρεμπιπτόντως (τώρα που ξανάγινε μόδα) έχει κάνει την πιο πετυχημένη διασκευή του "ποια θυσία" (έχει κάνει για σένα ποτέ η εξουσία) της Άντζελας.

Κι αφού το ρίξαμε στα καλλιτεχνικά και τους σελέμπριτιζ, να διηγηθώ κι έναν τραβηγμένο συνειρμό με το τραγούδι των Κολεκτίβα: ο δρόμος που τραβάω δεν έχει τελειωμό. Που το ακούγαμε σε όλη τη διαδρομή και όταν εμφανίστηκε το συγκρότημα στο Σύνταγμα να τραγουδήσει το ίδιο (πάλι;) νόμιζα ότι θα έχουν την τύχη που είχαν οι Village People σε ένα επεισόδιο με τους Μπάντηδες (Παντρεμένοι με παιδιά), όπου ο κόσμος είχε βαρεθεί να ακούει το YMCA και τους κυνηγούσε να τους λιντσάρει.

Υπήρχαν κι άλλα μικρά, όπως τις στιχομυθίες των σφων με τους επιβάτες στη γραμμή για Χαϊδάρι, το πανό των πέντε (;) όλων κι όλων ανθρώπων της Αδεδυ, που καλωσόριζαν -sic- τους πεζοπόρους, τη μεγάλη τροτσκιστική συνάντηση των σπαρτακιστών εισοδιστών που πουλάν τις προκηρύξεις τους με το γραφικό Ποσαδιστή, που πανηγυρίζει την τελευταία 10ετία (από το 09' που τον πετυχαίνω) για το 60% που παίρνει η Αριστερά στις εκλογές. Και φυσικά το φωτογραφικό υλικό που αποδεικνύει τι φωτογένεια έχει το ταξικό κίνημα και πόσο ωραίες εικόνες μπορεί να προσφέρει όταν γεμίζει τους δρόμους.

Ίσως κάποια άλλη φορά.

Αντί επιλόγου λοιπόν, μπορείτε να δείτε αυτό το σύνδεσμο (που μου έστειλε ένας σφος αναγνώστης) για την προϊστορία αυτής της πρωτοβουλίας και την αντίστοιχη κίνηση που είχε κάνει το ΚΚΗΒ με μαραθώνιες πορείες κατά της ανεργίας.
Κι ο δρόμος που τραβάμε  δεν έχει τελειωμό...

Η μεγάλη πορεία

Που δεν ήταν του Μάο, ούτε (μόνο) του Πελετίδη, αλλά όλου του κόσμου που την αγκάλιασε και την έκανε δική του υπόθεση.

Ναι, αλλά δεν είναι λίγο παλιομοδίτικο μέσο, από τα χρόνια του Λαμπράκη και της ΕΔΥΕ (που υπάρχει ακόμα, αλλά και το όνομά της ακόμα παραπέμπει σε άλλες εποχές, με τελείως διαφορετικό διεθνή συσχετισμό); Και τι είναι σύγχρονο και της μόδας δηλαδή; Να κάθεσαι στον καναπέ και να κάνεις αφ' υψηλού κριτική από το πληκτρολόγιό σου; Ό,τι έκαναν δηλ οι υποτιθέμενοι αμύντορες της "παλιάς γραμμής", που ειρωνεύονταν τον ποδαρόδρομο του μέλλοντός μας.

-Δεν μπορώ άλλο, θα γίνω ΝΔ, να μην χρειάζεται να τρέχω πουθενά, όπως έλεγε γελώντας ιδρωμένη μια σφισσα. Ή έστω ΛαΕ, να τρέχει με τη σημαία της, μόλις δει τηλεοπτικές κάμερες, για να πάρει τα λεπτά δημοσιότητας που (δεν) της αντιστοιχούν.

Ε ναι λοιπόν, το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία, δωρεάν μπουκαλάκια νερό από το δήμο Χαϊδαρίου και μπόλικο ξεποδάριασμα. Και ιδρώτα και Ρεξόνα και αγώνα. Αλλά δε θα μυρίζει ποδαρίλα, όπως κάτι διαδικτυακοί υπόνομοι. Και δε θα έρθει μόνο του, νέτο-σκέτο, στο πιάτο μας, αν δεν κινήσουμε εμείς να το βρούμε. Και μόνο όσοι κινήσουν, μπορούν να νικήσουν (κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει). Μόνο αυτοί που κινούνται και δε μένουν στάσιμοι στον καναπέ ή τις ιδεολογικές εμμονές τους, δικαιούνται να κάνουν λάθη, πατώντας πχ καμιά φορά τη γραμμή. Όπως γινόταν δηλαδή χτες στην πορεία από το Χαϊδάρι, που ένας Πατρινός σφος έτρεχε πάνω κάτω, κατά μήκος των μπλοκ, για να παραμείνουμε στις δικές μας λωρίδες κυκλοφορίας και να μην έχουμε κανένα ατύχημα: τη γραμμή σύντροφοι, μην πατάτε τη γραμμή.
Είτε από τη μία είτε από την άλλη λωρίδα όμως, η αντίσταση και ο αγώνας είναι μονόδρομος.

Η κε του μπλοκ έπιασε την πορεία από το Χαϊδάρι, στην υποδοχή της και τα τελευταία της χιλιόμετρα, που ήταν μάλλον και τα πιο εύκολα, καθώς ο ενθουσιασμός έσβηνε την κούραση και τα χιλιόμετρα από το κοντέρ, οι θερμές αντιδράσεις του κόσμου έδιναν φτερά στα πόδια κι οι πεζοπόροι ένιωθαν πως έχουν τη δύναμη να πάρουν ποδαράτα και την επιστροφή για την Πάτρα, συναντώντας ξανά όλους τους φίλους που έκαναν στη διαδρομή. Ή εναλλακτικά να συνεχίσουμε για Βρυξέλλες, όπως (αντι)πρότεινε για να τρολάρει η δημοτική παράταξη του Σύριζα στην Πάτρα, πιστεύοντας πως λέει κάτι πραγματικά έξυπνο κι αποστομωτικό.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, αύριο θα ανέβει στο μπλοκ ένα μικρό κείμενο που συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα και επεισόδια από την τελική ευθεία της πορείας -αν και όσοι την έπιασαν από την αρχή, θα είχαν σαφώς περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πουν (μπορείτε εδώ να διαβάσετε ένα άλλο κείμενο αποτίμησης). Σήμερα θα σταθούμε λίγο ακόμα στη σημασία και τον απόηχο της μαραθώνιας πορείας. Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα, που δεν πρέπει να έχει ιστορικό προηγούμενο στη χώρα μας -και όχι μόνο- ή στον αιώνα μας συνολικά.

Ο Πελετίδης είπε στο Σύνταγμα πως ο δήμος δε διοργάνωσε τη μαραθώνια πορεία, επειδή δεν είχε τι άλλο να κάνει ή γιατί δεν ήξερε πώς αλλιώς να παραδώσει την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της ανεργίας στις αρχές και το κοινοβούλιο. Έκαναν την πορεία για να αναδείξουν ένα από τα πιο καυτά μέτωπα, που αγγίζει κάθε λαϊκό σπίτι, να αφυπνίσουν τον κόσμο με έναν πρωτότυπο τρόπο, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τη μίζερη ρουτίνα του, και κεντρίζει το ενδιαφέρον του. Και μεταξύ άλλων, για να θέσει προ των ευθυνών τους κάτι αριστερούς ευαίσθητους που περιορίζονται σε γενικές διακηρύξεις συμπάθειας προς τους άνεργους και γενικές διαπιστώσεις για την ταξική σύνθεση της κοινωνίας μας, χωρίς να ξεκαθαρίζουν με ποιο στρατόπεδο συντάσσονται. Τώρα που το κόμμα καταθέτει πρόταση νόμου με τις προτάσεις του Δήμου Πάτρας, θα αποδείξει ο καθένας πόσο ειλικρινής και έμπρακτη είναι η συμπάθειά του, ή αν μένει τελικά στο τσάι και συμπάθεια.

Κάποιοι λένε πως το πρόβλημα της ανεργίας δε λύνεται με πορείες και συμβολικές κινήσεις. Όπως δε λύνεται και με διαδικτυακές κορόνες κι αναλύσεις -πχ σαν κι αυτή που διαβάζετε. Λύνεται μόνο όταν ενώσουν μυριάδες τη φωνή τους και κατέβουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Κι όταν καταφέρουν να τραβήξουν μαζί τους όσους έστεκαν μέχρι χτες απαθείς κι αδιάφοροι. Καλή ώρα σαν τους κατοίκους μερικών περιοχών από τις οποίες πέρασε η πορεία, ρίχνοντας το σπόρο της σε πόλεις και χωριά με συντριπτικά αρνητικό πολιτικό συσχετισμό, για να σπάσει το τείχος της προκατάληψης, αλλά και της δικής τους απομόνωσης. Γιατί είναι ξεχασμένοι κι από το θεό, κι ας βρίσκονται μόλις σε απόσταση μερικών λεπτών από την πρωτεύουσα. Κάτι που φαίνεται ακόμα κι απ' την τραγική εικόνα της εθνικής οδού, που συνδέει την Αττική με το τρίτο αστικό κέντρο της Ελλάδας, πέρα από όλα τα άλλα προβλήματα.

Η μαραθώνια πορεία που κορυφώθηκε κι ολοκληρώθηκε χτες ήταν μια γενική εξέταση (τσεκ απ) για τη φυσική κατάσταση του κινήματος. Προφανώς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι και σκληραγωγημένοι, για να βγάλουμε τρέχοντας τον ανήφορο που έχουμε μπροστά μας. Αλλά δεν είμαστε και στον πάτο, όπως οι διάφοροι Σίσσυφοι που τρέφονται με φρούδες ελπίδες και ξεκινάνε πάντα από το μηδέν -για να μείνουν εκεί. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό, κανένα μεγαλύτερο αποκούμπι από το σύντροφο δίπλα σου, το σταθερό του βήμα, την παρουσία του που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις και να μην τα/τον παρατήσεις ποτέ.

Μπροστά μας είναι η μάχη της επικείμενης 48ωρης απεργίας. Και η ψυχολογία των συντρόφων είναι σαφώς ανεβασμένη μετά απ' όσα προηγήθηκαν την τελευταία βδομάδα. Σαν το ηθικό των πεζοπόρων χτες, στην τελική ευθεία προς το Σύνταγμα. Κι ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό.