Καλλιτεχνικές ψηφίδες

Αυτές τις μέρες έγιναν, τρέχουν ακόμα ή πρόκειται να γίνουν διάφορα γεγονότα κι εκδηλώσεις με καλλιτεχνικό χρώμα, τα οποία η κε του μπλοκ αποφάσισε να συγκεντρώσει και να παρουσιάσει σε ένα μωσαϊκό με διακριτές ψηφίδες.

Πίσω από το πάρκο ελευθερίας, ανάμεσα στο μέγαρο μουσικής και το νίμιτς, μπορείτε να επισκεφτείτε ως τα τέλη του μήνα την έκθεση «εικαστικές τέχνες κι αντίσταση», με δεκάδες αξιόλογα έργα αντιστασιακών, επώνυμων ή ερασιτεχνών, από την εποχή του μεσοπολέμου και τη δικτατορία μεταξά ως την χούντα των συνταγματαρχών, με ενδιάμεσους σταθμούς τα δύο ένοπλα αντάρτικα κινήματα της δεκαετίας του 40’, τους τόπους εξορίας και μαρτυρίου χιλιάδων αγωνιστών, κ.ά.

Το κτίριο που φιλοξενεί την έκθεση είναι σε μια σχεδόν ειδυλλιακή τοποθεσία, ώστε σχεδόν ξεχνάς πως ήταν κάποτε χώρος βασανιστηρίων (τα παλιά γραφεία της εατ-εσα, αν δεν κάνω λάθος). Εξίσου ωραία κι αξιόλογα όμως είναι τα έργα που εκτίθονται –ακόμα και τα λιγότερο εντυπωσιακά κουβαλάν συνήθως μια ιδιαίτερη ιστορία για τις συνθήκες και τον τρόπο με τον οποίο φτιάχτηκαν. Πίνακες, χαλκομανίες και χαρακτικά, αφίσες, φωτογραφικά ντοκουμέντα (με τον άρη και το σαράφη πχ να μπαίνουν έφιπποι στα γιάννενα μετά από την απελευθέρωση και να αποθανατίζονται από το φακό του μπαλάφα), ξυλογραφίες, ελαιογραφίες.

Σκίτσα από κάρβουνο και κάθε πιθανό υλικό, που απεικονίζουν καθημερινές σκηνές και δραστηριότητες εξόριστων, τις γυναίκες του αγώνα, τον άρη ακέφαλο (γιατί έψαξα το κεφάλι του και δεν το  βρήκα πουθενά), αλλά όρθιο και ζωντανό. Και μες σε όλα αυτά, για λόγους πολυφωνίας, ένα έργο για τους εδεσίτες –γιατί αντίσταση χωρίς εδες δε γίνεται. Η συντριπτική πλειοψηφία πάντως είναι έργα δικών μας, στρατευμένων καλλιτεχνών. Δική μας επιμέλειας εξάλλου είναι και το ολιγόλεπτο βίντεο που προβάλλεται στην αίθουσα παρουσιάζοντας την έκθεση παράλληλα με το ιστορικό υπόβαθρο και τα γεγονότα κάθε περιόδου.

Στην έκθεση, που λειτουργεί καθημερινές και σαββατοκύριακα, μπορείτε να παρακολουθήσετε και άλλες προβολές, καθώς και να προμηθευτείτε την πολύ προσεγμένη έκδοση του εικαστικού επιμελητηρίου, που περιέχει σχεδόν των σύνολο των εκθεμάτων ή να διαβάστε το λεύκωμα με τις εντυπώσεις των επισκεπτών, από όπου σταχυολογώ τη φράση: ο τόπος πόνεσε, αλλά ητέχνη τον έσωσε.

Προσωπικά ξεχώρισα, για να πλαισιώσουν την ανάρτηση, την αφίσα για τα 26 χρόνια του κκε, από τις μέρες της απελευθέρωσης, λίγο πριν τα δεκεμβριανά –που δε συμπεριλήφθηκε στην έκδοση, γιατί έφτασε καθυστερημένα.

Και τις ειδικές φιγούρες του μεγάλου καραγκιοζοπαίκτη ευγένιου σπαθάρη για το θέατρο σκιών, με τις μορφές του βελουχιώτη, ενός αντάρτη κι ενός αποφυλακισμένου.

Μπορείτε ακόμα να δείτε

Την ανάρτηση και το βίντεο που ετοίμασε ο οικοδόμος

Ένα σχετικό κείμενο του ηρακλή κακαβάνη στο fractal.

-Το περασμένο πσκ (παρασκευοσαββατοκύριακο), το σινεμά αλκυονίς, κοντά στη βικτώρια, φιλοξένησε το αφιέρωμα που διοργάνωσε η κο καλλιτεχνών του κκε σε πέντε κομμουνιστές σκηνοθέτες: τους δάναλη, νίκο αντωνάκο και θόδωρο αγγελόπουλο. Το τριήμερο αφιέρωμα περιελάμβανε προβολές ταινιών και συζητήσεις για κάθε σκηνοθέτη, με συνεργάτες τους κι άτομα που τους γνώριζαν και έζησαν από κοντά στιγμές της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας.

Την κυριακή προβλήθηκε ο θίασος του αγγελόπουλου, που είναι ίσως η πιο προσιτή ταινία για να ξεκινήσει κανείς να εντρυφεί στο έργο του σκηνοθέτη, αλλά δεν παύει να πέφτει κάπως βαρύ κι ασήκωτο στο μέσο, αμύητο θεατή, που είτε αγνοεί το ιστορικό υπόβαθρο για να καταλάβει τους συμβολισμούς, είτε έχει διαπαιδαγωγηθεί και συνηθίσει σε ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφου, με άλλη τεχνοτροπία και πολύ διαφορετικούς ρυθμούς –κι από αυτό το τελευταίο, δε θα εξαιρέσω και τον εαυτό μου. Θα μου πεις, σφε αναγνώστη, άλλο το κοινό στο οποίο απευθυνόταν το 75’ ο αγγελόπουλος κι άλλο το σημερινό, που κουβαλά και τέσσερις δεκαετίες επιπλέον σαβούρας –ως επί το πλείστον- και τηλεοπτικής παιδείας.

Σκεφτόμουν λοιπόν τις βαθύτερες ομοιότητες, που έχουν ταινίες σαν το θίασο με το δικό μας πολιτικό λόγο, που είναι ουσιαστικός, μεστός από νοήματα, άρτιος και προσεγμένος, μακριά από τα εφε και τη φτηνή εντυπωσιοθηρία των (μικρο)αστικών κομμάτων. Αλλά πολλές φορές είναι μακριά και από το μέσο επίπεδο κατανόησης των μαζών, που θέλουν μασημένη τροφή και κουράζονται εύκολα με το μακροπερίοδο λόγο, τις πολυσύλλαβες λέξεις και τα μακρόσυρτα πλάνα, που εναλλάσσονται αργά, για να του αφήσουν χρόνο να σκεφτεί, ενώ στο δικό του μυαλό απλώς πλατειάζουν. Κι επειδή εμείς δεν είμαστε ελιτιστές, αλλά (θέλουμε να) κάνουμε τέχνη για το λαό –γιατί και η πολιτική, από μία άποψη, μια μορφή τέχνης είναι- πρέπει να δούμε πώς θα γεφυρώσουμε αυτό το χάσμα –κι ας μην είναι απαραίτητα δικό μας λάθος η ύπαρξή του. Να μην ξεχωρίζουμε αλλά να σμίξουμε με τον κόσμο και να μπορεί ο καθένας να γράψει τέτοια ποιήματα σαν τα δικά μας, εκατό την ώρα, και να μην του φαίνονται αλαμπουρνέζικα, σαν της βάνας καρούλου λέκκα –που διόλου τυχαία είχε πάει με το εσωτερικού.

Το θέμα δεν είναι να βάλουμε τα τσαμπιά σε ύψη δυσθεώρητα για το λαό και να τα βγάλει κρεμαστάρια, ούτε να ρίξουμε απλά τον πήχη για να τον περνάνε όλοι. Το ζητούμενο είναι να πέσουμε στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης όχι για να την κολακέψουμε, αλλά για να την ανεβάσουμε και να βρούμε εκείνες τις μορφές που θα το πετύχουν. Κι επειδή αυτή η συνείδηση δεν είναι ενιαία, η (κύρου) ανάβαση χρειάζεται να γίνει σε διάφορα επίπεδα και με βασικό όπλο την ευέλικτη πολυμορφία.

Τα πιο πικάντικα βέβαια είχαν γίνει την προηγούμενη μέρα στη συζήτηση-αφιέρωμα για το δάναλη, όπου ένας από τους ομιλητές έπαιξε με τα όρια της κοινής λογικής, της ανοχή των διορανωτών και του κοινού, λέγοντας μεταξύ άλλων πως αυτός τα είχε καλά με όλους «και με το εσωτερικού, αλλά και με το εξωτερικού...» (!) ή ότι ο τιμώμενος σκηνοθέτης βαριόταν το ριζοσπάστη και προτιμούσε να διαβάζει την ελευθεροτυπία. Για να (του) υπενθυμίσει πολύ ευγενικά στο τέλος ο συντονιστής της συζήτησης πως ο εν λόγω σκηνοθέτης ήταν κομματικό μέλος κι όχι ό,τι λάχει.

Ας πούμε όμως δυο λόγια και για τον χώρο που φιλοξένησε το αφιέρωμα και το «αλκυονίς» που άνοιξε ξανά με νέα διεύθυνση τις πόρτες της, δύο χρόνια μετά από την τελευταία καλλιτεχνική δραστηριότητα, που έλαβε χώρα εκεί. Κάτι που αντιμετωπίστηκε ως σπουδαίο πολιτιστικό γεγονός από το ευρύ κοινό, τις πολιτιστικές ιστοσελίδες –ακόμα και τον καμίνη, που έκανε και σχετική δήλωση. Το θέμα πάντως είναι τι θα γίνει μόλις ξεθωριάσει η λάμψη των ‘εγκαινίων’ και ξεχαστούν τα αφιερώματα για την επαναλειτουργία του σινεμά. Η αλκυονίς είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα, σαν αλκυονίδα μέρα μες στην καλλιτεχνική βαρυχειμωνιά, και προβάλλει ένα διαφορετικό είδος κινηματογράφου, που «υπάρχει κι είναι συναρπαστικό», όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα της νιου σταρ, που συμμετέχει ενεργά σε αυτήν την προσπάθεια. Έρχεται όμως σε μια πολύ δύσκολη εποχή, που δεν ευνοεί τέτοιες πρωτοβουλίες. Και είναι αυτονόητο πως χωρίς τη δική μας στήριξη, το στοίχημα της αλκυονίδας δεν μπορεί να κερδηθεί.

-Το περασμένο σάββατο η εφημερίδα κόντρα γιόρτασε τα 18 χρόνια κυκλοφορίας της, με μια συναυλία των υπεραστικών στον πολύ ζεστό χώρο των γραφείων της –και δεν το λέω μόνο επειδή είχαν ανάψει τη σόμπα ή επειδή μαζευτήκαμε αρκετοί και γέμισε ασφυκτικά. Οπότε ο βουρνούκιος (που παλιότερα είχε πρωταγωνιστήσει στο σχολιασμό αναρτήσεων του μπλοκ) είπε να ρωτήσει αστειευόμενος τι θα ψηφίσει η κόντρα τώρα που ενηλικιώθηκε. Για να του απαντήσει ο πέτρος γιώτης ότι η κόντρα ψηφίζει επανάσταση, δε θα ψηφίσει τίποτα στις εκλογές και πάντως δε θα ψηφίζει σύριζα. Για να δούμε πόσοι μπορούν να το εγγυηθούν στην πραξη αυτό.

Στη συνέχεια τραγούδησαν τον μπεζαντάο –οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε- αλλά όταν έφτασε στο τέλος ο βουρνούκιος έμεινε στον πρώτο στίχο: ζήτω το κόμμα μας το εργατικό, ούτε καν κόκκινο –και ας του φώναζε η βάση από κάτω να το πει όλο, ίσως για το κουκουέδικο του ζαχαριάδη. Αλλά όχι. «Είμαστε» τελικά με τους εργατικούς. Του μπλερ. Άντε βαριά και με τον καλλίνικος.

Η μπάντα των υπεραστικών πάντως βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο αναζήτησης (ανωτέρα βία, καθώς η πατρίς καλεί κάποια μέλη της) και θα δώσει το προσεχές διάστημα μία ακόμα συναυλία με την παρούσα σύνθεση, στο μαρούσι –κατά πάσα πιθανότητα. Για τη δραστηριότητά της μπορείτε να ενημερώνεστε κι από το ιστολόγιο των υπεραστικών, σε αυτό το σύνδεσμο.

-Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση στο κηποθέατρο της νίκαιας για το μπλόκο της κοκκινιάς, ή είχαν διαβάσει τη σχετική ανταπόκριση στο μπλοκ και τους είχε τραβήξει το ενδιαφέρον, δεν πρέπει να χάσουν την εκδήλωση της κο πειραιά και το θεατρικό δρώμενο για τα 96χρονα του κόμματος. Βέβαια η εκδήλωση έχει γερό όνομα «στη μαρκίζα» (ομιλία του γγ), οπότε το κτίριο του ολπ στην ακτή μιαούλη αναμένεται να γεμίσει και με το παραπάνω. Συνεπώς, όσοι πιστοί, προσέλθετε εγκαίρως.

Έκθεση δράσης για τη φετινή ΔΕΘ

Οι πορείες για τη διεθνή έκθεση κάθε σεπτέμβρη, μοιάζουν κάπως με το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, το συναπάντημα των παλιών συμμαθητών και τις υποσχέσεις που κάνουμε στον εαυτό μας πως φέτος θα είμαστε καλύτεροι, μελετηροί, δραστήριοι, με πρόγραμμα και συνέπεια, όχι μονάχα ιδεολογική, που κι αυτό είναι ζητούμενο δηλαδή, αλλά και στο καθημερινό τρέξιμο, που δε σταματά ποτέ, ούτε στις σχολικές αργίες –που κι αυτό σχετικό είναι δηλ, γιατί εσύ μπορεί να τρως τις σόλες σου στο περπάτημα, αλλά να αναβληθεί επ’ αόριστον η.. εξέγερση λόγω χριστουγέννων και η κάτω βουλή να αποσυρθεί στην καλοκαιρινή της ραστώνη, για να κάνει όνειρα θερινής νυκτός, χωρίς να έχει προβλέψει εφεδρείες, αναπληρωτές, θερινά κλιμάκια, ηλιοστάσια, κλιμακοστάσια, κοκ. Έτσι όμως ξεφεύγουμε, βγαίνουμε εκτός θέματος και μένουμε μετεξεταστέοι κάθε χρόνο, κάτω από τη βάση και τον πήχη των περιστάσεων, ενώ οι εκθέσεις μας γίνονται φλύαρα ευχολόγια, πλούσιες σε ιδέες, αλλά φτωχές σε δράση.

Σε μια έκθεση λοιπόν μπορείς να αρχίσεις να μιλάς για το περιβάλλον και για τον καιρό, όπως οι εγγλέζοι (μα ο λαός τους χέζει, όπως λέει ένα παλιό εαμικό στιχάκι). Ο οποίος για μια και μοναδική φορά μας λυπήθηκε και δεν έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας, όλως παραδόξως –τόσο παράδοξο και σπάνιο σα να αφήνουν οι γαλάτες τον κακοφωνίξ στο τσιμπούσι χωρίς φίμωτρο, ή να τον αφήνουν να τραγουδήσει και να μην προκληθούν σεισμοί και καταιγίδες, περίπου όπως γίνεται με τις πορείες μας. Κι ενώ όσοι σφοι ήρθαν με λεωφορεία από τις γύρω πόλεις, πέτυχαν στο δρόμο το ξέσπασμα της οργής του ουρανού και τραγουδούσαν αντάρτικα (νομίζω) για να την ξορκίσουν, εδώ οι ουρανοί άνοιξαν για δέκα ώρες σερί, αργά το βράδυ, μόνο αφού είχαν τελειώσει οι πορείες.

Εν τω μεταξύ η ατμόσφαιρα στην αριστοτέλους είχε κάτι από ημέρα του βαλεντίνου και εορταστικό κλίμα με κόκκινα μπαλόνια παντού, σαν αυτά της κόκα κόλα, μόνο που αυτά συμπλήρωναν μπροστά: ούτε γουλιά (κόκα-κόλα), μέχρι να ξανανοίξει το εργοστάσιο. Και εσύ θυμόσουν συνειρμικά εκείνο το υποτιθέμενο ρεπορτάζ στο goodbye lenin, με τους λδ-γερμανούς που ανακάλυψαν αυτοί ντεμέκ το αναψυκτικό με την κοκαΐνη. Και συλλογιζόσουν πόσα ακόμα ούτε έχουμε να πούμε: ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών. Ούτε πλαστήρας, ούτε παπάγος. Ούτε ώρα χαμένη για την οργάνωση του αγώνα. Ούτε μία ψήφο στους ουτιδανούς κυβερνώντες, ούτε μια μέρα ανοχής στο νέο πασοκ και την κυβέρνηση που έρχεται. Ούτε ένας εργάτης κάτω από ξένες σημαίες..

Και όλα αυτά μηδέ σε γάμο γίνονταν, μηδέ σε πανηγύρι. Αλλά στη συγκέντρωσή μας, όπου καλούσε και η ομοσπονδία τροφίμων-ποτών, που έκανε θραύση στον παιδικό πληθυσμό με τα μπαλόνια της.

Ο κόσμος ήτανε πολύς, μια ζωογόνος ένεση αισιοδοξίας, κι ας μην ξέρεις πόσοι ήταν οι σύντροφοι που ήρθαν από άλλες πόλεις και τι μέτρο σύγκρισης υπήρχε από την περσινή πορεία, αν κινηθήκαμε στα ίδια πάνω-κάτω ή το ξεπεράσαμε. Αλλά δεν μπαίνει κανένα θέμα σύγκρισης με την παραδοσιακή λειψανδρία στο άγαλμα, στη συγκέντρωση της γσεε και του ορφανού κυβερνητικού συνδικαλισμού, που περιμένει την επόμενη κάλπη για να ξαναβρεί στέγη, και έχει χάσει κάθε ικανότητα να οργανώνει οτιδήποτε μαζικό πέρα από προεκλογικές φιέστες. Πόσα κενά να βουλώσει εξάλλου το σεκ κι η μισή ανταρσύα;

Μα αν η μισή καρδιά τους βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή καμάρα βρίσκεται. Τη συναντάς στο δρόμο σου προς την αριστοτέλους και σου λένε για την πόλη τους με τη λίμνη και τα λιμνάζοντα κινηματικά νερά, που ταράζονται πότε-πότε, για το σύντροφό τους που είχε πάει στη σοβιετία κι είχε σπουδάσει, λέει, συνδικαλισμό (;!) ή κάτι παρόμοιο –και να πώς ανάγεται η συνδικαλιά σε επιστήμη- και για το ωραίο συντροφικό κλίμα που έχουν (και φαίνεται) μεταξύ τους, στη γαλαρία πχ, γιατί στο άλλο μισό πούλμαν είναι και κάτι μπούρμπουλοι πού πάνε με τη γσεε. Κι έδωσαν ραντεβού μετά τις πορείες, όπως στις πενταήμερες, να ξαναβρεθούν και να επιστρέψουν όλοι μαζί ενωτικά. Πώς το είχε πει να δεις ο βλαδίμηρος; Μαζί να ταξιδεύουμε, χωριστά να πορευόμαστε…;

Να ξαναβρεθούμε, να ξαναβρεθούμε

εδώ ο κόσμος χάνεται εμείς να μην χαθούμε.

Η αντάρτικη ενότητα είναι μια απάτη, όπως λέει και μια σφισσα που επιθυμεί να διατηρήσει την ψευδωνυμία της.

Το ίδιο πρωινό, οι κούφιες εξαγγελίες του σαμαρά επιβεβαίωσαν ότι η ελπίδα αυτού του τόπου για ανάκαμψη βρίσκεται στα θέρετρα και τα φέρετρα: δηλ στη βαριά βιομηχανία (sic) και τα ρεκόρ του τουρισμού και στην ανακάλυψη αρχαίων σημαντικών τάφων. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς που λεν κι η ζωή εν τάφω (ασχολείται) με τους νεκρούς και μένει με σκυφτό κεφάλι, για να χωρέσει καλύτερα στο φέρετρο, αντί να οργανώσει την πάλη της για να γίνει ο νεκροθάφτης των εκμεταλλευτών. Το πιο τρομακτικό πάντως –πιο πολύ και από τη μακά(β)ρια νιρβάνα μας σε τέτοια προκλητικά λογύδρια- μου το ‘πε μια φίλη που ταξίδευε μεσοπέλαγα. Και όταν ήρθε η ώρα του διαγγέλματος, το πλήρωμα έβαλε, λέει, τη φωνή στη διαπασών, για να μην το χάσει κανείς.

Χτες πάντως, το περιβόητο ελληνικό σαξές στόρι και η εθνική υπερηφάνεια τραυματίστηκαν στους αθλητικούς στίβους (άλλωστε μόνο εκεί βρίσκουν συνήθως δικαίωση) με τις ήττες των εθνικών μας συγκροτημάτων σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Ευτυχώς όμως το ΝΕΡΙΤ SPORTS δείχνει όλη μέρα σε επανάληψη παλιότερες αθλητικές επιτυχίες των εθνικών ομάδων, για να τονώσει το ηθικό και να μην αποπροσανατολιστούμε από κάποιες πρόσκαιρες ήττες. Εάν γινόταν βέβαια κάτι αντίστοιχο στη λδ της κορέας και την κρατική της τηλεόραση, θα είχαμε θέμα συζήτησης τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα.

Το ηθικό πάντως εξανεμίζεται και ξεθυμαίνει, σαν ανοιχτή κόκα-κόλα, από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και δε βλέπει καμία προοπτική. Αλλά μαθαίνει να αισιοδοξεί αόριστα πως τα χειρότερα είναι πίσω μας κι ότι από τον πάτο του βαρελιού, μόνο ανοδική μπορεί να είναι η πορεία στη συνέχεια. Που είναι η χειρότερη αυταπάτη, γιατί πάντα υπάρχουν χειρότερα και παρακάτω, και είναι μεγάλα τα αγγούρια που μας ετοιμάζουν για το άμεσο μέλλον.

Του Πάνου Ζάχαρη από το Ποντίκι

Οπότε οι κινητοποιήσεις αυτές –με ορίζοντα το πανελλαδικό συλλαλητήριο του παμε την 1^η νοέμβρη- είναι τα πιο αποτελεσματικά αντικαταθλιπτικά των καιρών μας, για πάσα νόσο κι ασθένεια...

Σκέφτομαι και γράφω για τη φετινή Έκθεση

Η φετινή έκθεση ήταν κάπως διαφορετική, ίσως γιατί δεν συνέπιπτε χρονικά και με το φεστιβάλ, όπως άλλες χρονιές κι έτσι γλιτώσαμε και το ξεθέωμα με τη ‘μαραθώνια πορεία’ μέχρι τα δικαστήρια όπου μας περίμεναν τα λεωφορεία του οασθ, για να μας μεταφέρουν εξπρές στου παύλου μελά.

Επόμενη στάση - Next stop – φεστιβάλ κνε οδηγητή. Τερματικός σταθμός.

Παρακαλούνται οι επιβάτες να κρατάνε τα εισιτήρια του φεστιβάλ ανά χείρας, για να διευκολύνουν τον έλεγχο στις εισόδους.

Καλύτερα από μια άποψη, για να μην αποθαρρύνονται απ’ τον αστυνομικό κλοιό οι ανατολικοί να έρθουν στο άλλο άκρο της πόλης. Γιατί η θεσσαλονίκη είναι έτσι στενόμακρα δομημένη, που είναι πολύ εύκολο να την κόψεις στα δυο, κλείνοντας με άνωθεν εντολή δυο-τρεις κεντρικές αρτηρίες, και να προκαλέσεις μπάχαλο σε άλλες τόσες που απομένουν. Πρακτικά μετατρέπουν το κέντρο σε μια μεγάλη υγειονομική ζώνη για να αποτρέψουν τον κόσμο από μια πιθανή κάθοδο στο κέντρο και τις συγκεντρώσεις. Άστο μωρέ ταλαιπωρία σκέτη, πού να τρέχεις…

Μαζί με αυτούς καίγεται κι η σαββατιάτικη βόλτα των χλωρών, που ήθελαν μόνο να μαζέψουν ήλιο για να φωτοσυνθέσουν. Γιατί οι αποφασισμένοι θα βρουν έτσι κι αλλιώς τρόπο να κατέβουν. Το ‘χω καημό όμως να δω ένα συνάδελφο να κάνει ρεπορτάζ με αγανακτισμένους πολίτες, που δε μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους από τα μπλόκα της τροχαίας. Σαν κι αυτά που βγαίνουν μυριάδες σα γυμνοσάλιαγκες μετά τις μεγάλες πορείες.

Αυτό που έπαιξε αντιθέτως στα κανάλια ήταν οι αγανακτισμένοι καταναλωτές κι επιχειρηματίες που δυσκολεύονται να φτάσουν στον εκθεσιακό χώρο, για να κλείσουν εμπορικές συμφωνίες και να τονώσουν τη ρημαγμένη από πορείες κι απεργίες εθνική οικονομία –αυτή είναι κατά βάθος κι η αιτία της οικονομικής κρίσης. Κι άγρυπνος αρωγός τους ήταν ο εναλλακτικός δήμαρχος μπουτάρης, που σαν έτοιμος από καιρό, σα σουρωμένος, ζήτησε την απαγόρευση των διαδηλώσεων στα εγκαίνια της έκθεσης. Κοίτα να δεις σύντροφε με τι καμάρια συνεργαζόμασταν κάποτε.

Όλα τα σφυριά των αστικών επιτελείων βαράνε ενάντια στον εχθρό λαό και το δικαίωμά του να διαδηλώνει, να διεκδικεί και να γίνεται επικίνδυνος. Κι η αστυνομοκρατία εντείνεται χρόνο με τον χρόνο, σε ευθεία αναλογία με τις λαϊκές αντιδράσεις και τους διαδηλωτές, που καλείται να σφίξει στον κλοιό της. Φαντάσου δηλ να μην είχαν μειωθεί οι επίσημοι, οι παράτες και τα ταρατατζούμ τι θα γινόταν.

{Ανοίγει παρένθεση. Την παραμονή των εγκαινίων, στα προεόρτια, κάναμε πικετοφορία στην τούμπα εν όψει της συγκέντρωσης και συναντάμε πηγαίνοντας δυο κλούβες των ματ στη λαμπράκη –που ούτε στους αγώνες του παοκ δεν τους βλέπεις πάνω στο δρόμο! Κι εκεί που αναρωτιέσαι, πότε γίναμε τόσο επικίνδυνοι και χρειάζονται δυο κλούβες για να κάνουν ζάφτι πενήντα άτομα με πικέτες, βλέπεις πιο πέρα τους άλλους μαύρους, της αναρχίας, συγκεντρωμένους για πορεία αλληλεγγύης στην τοπική κατάληψη του ορφανοτροφείου. Και δε σου λέω να μην κάνουν, αλλά τόσος αυτισμός, ενώ ο κόσμος χάνεται, δείχνει όσο να πεις και τα όρια του χώρου –ανάθεμα δηλ αν μαζεύτηκαν τόσοι και την επομένη, στην πορεία της έκθεσης. Σε κάθε περίπτωση όμως, το πιο τρομακτικό για το μέσο τουμπιώτη δεν ήταν ούτε η κατάληψη στο ορφανοτροφείο με το αντικοινωνικό σκυλί, που ήταν εκπαιδευμένο να γρυλίζει στους πάντες, ούτε η συγκέντρωση των αναρχικών, αλλά οι πάνοπλοι ματατζήδες που ακολούθησαν την πορεία στους δρόμους της γειτονιάς και την περικύκλωναν από το πλάι με ασπίδες. Τόσες χιλιάδες μαζεύτηκαν εξάλλου για το διήμερο, να μην τους αξιοποιήσουν κάπως; Κλείνει η παρένθεση}.

Και πώς να μην κόψουν δηλ τις παράτες και τα ταρατατζούμ με την κατάσταση που επικρατεί; Τι να βγούνε δηλ να εξαγγείλουν στον κόσμο; Ότι αρχίζει η σχολική χρονιά και θα’ ρθει ο τζάμπο να τους σώσει; Ότι θα του πάρουν το σπίτι οι τράπεζες, με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας; Ότι θα διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από το λεγόμενο ‘κράτος πρόνοιας’; Ότι ‘θα σας εξαφανίσομεν’, όπως ο μαυρογιαλούρος;

Παλιότερα η έκθεση ήταν μια ευκαιρία για τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τον επίδοξο διάδοχό του, να εκθέσουν και να διαλαλήσουν την πολιτική τους πραμάτεια στην αστική τάξη, για το πώς θα αυγατίσουν την κερδοφορία της και ποιος είναι ο καταλληλότερος για να το κάνει. Ενώ το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό έβλεπε σαν πασαρέλα την περίσταση για να εκτεθεί-προβληθεί σε πρώτο πλάνο και να φτιάξει λεζάντα γύρω από το όνομά του.

Σήμερα τα ίδια πρόσωπα αποφεύγουν τις ανοιχτές δημόσιες εμφανίσεις, για να μην εκτεθούν στο γιούχα –και η τραγική ειρωνεία είναι πως ο μόνος τρόπος για να επιδείξουν στον καιρό της κρίσης ντεμέκ κοινωνικό πρόσωπο, είναι να εξαφανιστούν από προσώπου γης και να μην τους βλέπει κανείς. Ενώ οι λόγοι του πρωθυπουργού μοιάζουν με έκθεση ιδεών για μικρά παιδιά του δημοτικού, που καλούνται να φάνε αναπτυξιακό αέρα κοπανιστό και να καταπιούν αμάσητο το παραμύθι πως βλέπουμε φως στο τέλος του τούνελ –αλλά θα μας το κόψουν αν δεν πληρώσουμε το χαράτσι της δεη.

Και τι πολιτικά επιχειρήματα να αντιπαραθέσεις αλήθεια σε αυτό το κουκλοθέατρο; Να πεις στον πινόκιο ότι η μύτη του μεγαλώνει. Χαίρω πολύ θα σου απαντήσει. Στο σαμαρά ότι η πολιτική του ευνοεί το μεγάλο κεφάλαιο; Ναι θα σου πει κι είμαι περήφανος γιατί φέρνουμε επενδύσεις –που θα μας γδύσουν κανονικά, αλλά αυτό είναι άλλου παπά βαγγέλιο. Τι νόημα έχει να πεις στον αλέξη πχ ότι είναι ρεφορμιστής κι ευρωλάγνος; Ή στον χρυσαυγίτη πως είναι ακροδεξιός φασίστας –άντε να στο διορθώσει και να το κάνει ‘εθνικιστής’. Αφού ούτε καν το κρύβουν καλά-καλά.

Ο πιο ουσιαστικός αντίλογος γίνεται στους δρόμους, με όρους κινήματος. Όπου χθες δεν ήταν πολύ εύκολο να υπολογίσεις τα μεγέθη και τους συσχετισμούς. Αφενός γιατί είχαμε αρκετή άπλα, χωρίς ιδιαίτεα πυκνές γραμμές, κι αφετέρου γιατί είχαν έρθει ενισχύσεις κι από την υπόλοιπη ελλάδα –σε εμάς από τους γειτονικούς νομούς, κυρίως δυνάμεις της κοκμ, ενώ στους άλλους πολλοί αθηναίοι. Αυτή είναι ίσως κι η μόνη φορά τον χρόνο που λειτουργεί –με κεκτημένη ταχύτητα από τα παλιά- ο μηχανισμός της πασκε στο δημόσιο για να μαζέψει λίγο κόσμο. Δεν είναι απεργία εξάλλου, για να χαθεί στο μεροκάματο. Κι άσε τον φωτόπουλο της γενοπ δεη να πετάει εκ του ασφαλούς κορόνες για πολιτική απεργία διαρκείας με στόχο να πέσει η κυβέρνηση (για να ανεβεί ο τσίπρας), γνωρίζοντας πολύ καλά πως δε θα χρειαστεί να το κυνηγήσει στην πράξη για να κριθεί.

Στον επίλογο κρατάμε συνήθως ένα θετικό, αισιόδοξο μήνυμα για να ‘χουμε ευχάριστο φινάλε. Αλλά η κατάσταση στο δημόσιο και γενικότερα είναι τέτοια, με τόσο καταθλιπτικούς συσχετισμούς σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών, που δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία. Η μόνη ελπίδα είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Κι αυτοί θα γράψουν τον επιλογο…