Στάλιν ανίκατε μάχαν

Απ' την κική και την κοκό ποια να διαλέξω;
Την κική φυσικά. Είναι η πιο όμορφη.
Έλα όμως που με χρόνια, με καιρούς, βλέπεις την κοκό και σου αρέσει αυτή περισσότερο. Κι αντί να το δεις διαλεκτικά, συγκεκριμένη ανάλυση της στιγμής, το πας ως ζήτημα αρχών. Κατά βάθος πάντα η κοκό μου άρεσε πιο πολύ.
Κι έτσι που λες, για να μείνεις αμετακίνητος στις αρχές σου, αρχίζεις να αλλάζεις αρχές σαν τα πουκάμισα, που ποτέ δεν είχες και δε φόρεσες. Με τους ρυθμούς που άλλαζε εχθρούς η φάρμα των ζώων.

Το πρόβλημά σου είναι ότι δεν έχεις καλή τακτική. Σε ενδιαφέρει μόνο ο τελικός στόχος. Να γυρίσει ο τροχός, να κυβερνήσει κι ο φτωχός. Δε βλέπεις το ταξίδι. Που όσο πιο όμορφο είναι, τόσο πιο γεμάτος φτάνεις στον τελικό σου προορισμό. Όσο πιο πολλά ζήσεις στη διαδρομή, τόσο λιγότερα θα αντιμετωπίσεις μετά και θα συνεχίσεις πιο εύκολα. Όσο περισσότερα ρυάκια ενώσεις στο ορμητικό ποτάμι της επανάστασης, τόσο πιο σίγουρος θα είσαι πως δε γυρίζει πίσω πια. Όσες αντιφάσεις μπλεχτούν στο πλέγμα που θα την προκαλέσει, τόσο λιγότερες θα έχεις να αντιμετωπίσεις μετεπαναστατικά.

Οι μπολσεβίκοι πχ, χρειάστηκαν μια επανάσταση μες στην επανάσταση για να λύσουν το θέμα της γης, όπου έκαναν τακτική υποχώρηση τον οχτώβρη, για να πάρουν τους αγρότες με το μέρος τους. Αλλά εσύ ψάχνεις μια επανάσταση χωρίς επανάσταση. Μια σχέση ειρηνικής συνύπαρξης, σαν τη λαϊκή εξουσία, που θα έρθει γραμμικά, χωρίς άλματα και ξεσπάσματα, κι όλοι θα ψαχνόμαστε τι ακριβώς είναι.
Φιλία; Σοσιαλισμός; Μη καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης; Κάτι ενδιάμεσο, τύπου τσάβες; Αξίζει να επενδύσεις κόπους κι αγώνες πάνω του; Ή είναι θνησιγενές κι αντιδραστικό σε τελική ανάλυση;

Κι είναι φορές ξέρεις, που ερωτεύεσαι αυτά ακριβώς τα άλματα. Όχι τους τυχοδιώκτες, που σκέφτονται μόνο το πήδημα. Αλλά τα πρώτα χρόνια του μέλιτος, που είσαι μες στα επαναστατικά γλυκόλογα κι όλη την ώρα μιλάς για τον κομμουνισμό και κάνεις όνειρα για το μέλλον. Κι είναι αυτά που σε κρατάνε στην σχέση, όταν αρχίσει να φθείρεται.

Σαν τους κουβανούς που αντέχουν ακόμα γιατί θυμούνται πώς γλίτωσε η δική τους σχέση από τα δόντια των γιάνκηδων ή πώς κλέφτηκαν με τον κάστρο και τους αντάρτες του γκράνμα. Μια σχέση που πέρασε από σαράντα κύματα. Γι’ αλλού ξεκίνησε (να ρίξει τον μπατίστα), γι’ αλλού πήγε (σοσιαλισμός) κι αλλού πάει να καταλήξει (παλινόρθωση). Προς το παρόν οδεύει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα που αυτομολεί πάντα τελευταία.

Είναι κι άλλοι που ταξιδεύουν χωρίς προορισμό. Χωρίς βάρκες, φόβους και ελπίδες. Το φλερτ δεν είναι τίποτα, ένα άλλοθι για ρομαντικούς μικροαστούς. Το παν είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας. Η θύελλα που κρατά για λίγο και τότε νιώθεις πως ζεις. Αλλά κατά βάθος είσαι φτερό στον άνεμο. Κι η κεραυνοβόλος κατάληψη, με την αστραπή κλεισμένη στον κύκλο της ζωής. Εδώ είναι το ταξίδι. Στο ξόδεμα της στιγμής. Κι ο χρόνος είναι μια συνέχεια από στιγμές. Αυτές όλες μαζί όμως, δεν κάνουν μία ζωή. Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δε θα σου φτάσουν μια στιγμή για να τη νιώσεις.

Μπορεί να φταίει που επενδύεις στον αδύναμο κρίκο. Ψάχνεις να βρεις ένα κενό εξουσίας κι έρωτα, μια ρωγμή για να χωρέσεις. Πατάς στην αδυναμία του άλλου, για να σε ερωτευτεί και να σε αγαπήσει. Στην ανάγκη του να έχει κάποιον πλάι του. Κι όπως η ιστορία απεχθάνεται τα κενά, μπήκες εσύ τσόντα, να το καλύψεις.

Κι έγινε η σχέση μια βαρετή αγαποσυνήθεια, με τάσεις παλινόρθωσης. Κι αρχίσαμε να λέμε ότι φταίει ο -ιμπεριαλιστικός- περίγυρος, που έβαζε λόγια και βιτρίνες, τα άσχημα οικονομικά μας, η προτεραιότητα στην υποδιαίρεση ΙΙ και πάει λέγοντας. Αλλά είχαμε τα δικά μας που μας έφθειραν και μας έκαναν τη ζωή ποδήλατο. Τι ισορροπία να κρατήσεις σε ένα ποδήλατο με μπρεζνιεφική στασιμότητα που δεν κινείται; Το ρίχνεις στις –θεωρητικές- ακροβασίες με το παλλαϊκό κράτος κι ό,τι βγει. Μέχρι να σου βγει η ψυχή και το χούι του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Κι εκεί το πράμα μπλέκει πιο πολύ. Γιατί το κάστρο έπεσε από μέσα. Αλλά αν δεν υπήρχαν τα απ’ έξω, θα τα βγάζαμε πέρα με τα δικά μας. Θα ρίχναμε τις αντιθέσεις μας κάτω από το χαλάκι και θα αναβάλλαμε τον χωρισμό -των σοβιετικών δημοκρατιών- επ’ αόριστο.

Οι επικριτές μας τα βλέπουν απ’ έξω, αλλά διαφωνούν με το απ’ έξω του λένιν. Λένε ότι η σοβιετική μας σχέση (παραγωγής) ήταν αυταρχική σαν την πολιτεία του πλάτωνα, με σοφούς ηγέτες της νομενκλατούρας που κυβερνούσαν και τα κομματικά σκυλιά να τους φυλάνε (και ποιος θα μας φυλάει απ’ τους φύλακες). Αλλά κατά βάθος, πλατωνικοί είναι οι δικοί τους έρωτες, που τους μένουν απωθημένα. Σε δέκα χρόνια, πάλι για τον δεκέμβρη θα μιλάνε. Άλλοθι μιας ανέραστης ζωής γεμάτη ζήλια για την δική μας υπαρκτή σχέση, σε αντίθεση με τις ανύπαρκτες δικές τους, που μένουν πάντα ιδεατές, απλό υλικό για φαντασιώσεις.

Κι αν βγω από αυτή την υπαρκτή, -που άλλοι τη βάφτισαν ειρκτή, με φύλακες που κανείς δεν φυλάει και παρατονίες που κάνουν τους φύλακες, φυλακές για αντιφρονούντες- κανείς δε θα με περιμένει. Και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή, ο βράχος μας να ανεβαίνει. Βράχος σαν το ντιμιτρόφ. Και σαν αυτόν του σίσσυφου.

Και ξεκινάμε πάλι απ' το μηδέν (για το άπειρο).
Έχουμε καλό σκοπό, κομμουνιστικό. Τον ντύνουμε με τις πιο ωραίες ιδέες και κάνουμε καντάδα στους προλετάριους έξω απ’ τα εργοστάσια. Κι η εργοδοσία μας κυνηγάει με τους κουβάδες και στο τέλος τα κάνουμε μούσκεμα. Αλλά δεν πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό κι ένα αρχιπέλαγος αντιφάσεων. Δεν είπαμε ακόμα την τελευταία λέξη. Τις πιο όμορφες ιδέες μας δεν τις έχουμε πει ακόμα. Πήγαμε να τις εφαρμόσουμε στην πράξη, αλλά κομπλάραμε, όπως ο οβελίξ μπροστά στη φράμπαλα κι είπαμε απλώς: βφκστφτ, ή κάτι τέτοιο. Ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές, των πιο μεγάλων ιδανικών. Αξίζει να αποτύχεις για αυτά πολλές φορές.

Κίνημα 14ης φλεβάρη*, ενάντια στην αυτοδιάθεση του σώματος

* κατά το κίνημα 14 γενάρη που δρα στην τυνησία

Παρουσίαση θέσεων

Το μπρεζνιεφικό απολίθωμα βαδίζει στα τυφλά και με επαναστατική απαισιοδοξία προς το 10ο συνέδριο της οργάνωσης. Η απαισιοδοξία πηγάζει απ’ το ένα βήμα μπρος δύο πίσω που έκανε η οργάνωση στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 9ο συνέδριο. Στο διάστημα αυτό η κε του μπλοκ έγινε ακόμη πιο ανώριμη ενισχύοντας τα οπορτουνιστικά χαρακτηριστικά της και την έμφυτη τάση της να μιζεριάζει.

Γιατί πίσω-μπρος; Γιατί δέκα χρόνια πριν, η οργάνωση μπήκε μπροστά, πρωτοπορία στο ‘κίνημα αρσένη’ κι είδε τα μέλη της να διπλασιάζονται ως το επόμενο συνέδριο. Στο μεσοδιάστημα από το ένατο ξέσπασαν άλλα δύο κινήματα, ένα φοιτητικό κι ένα κατά βάση νεολαιίστικο. Δεν εξετάζω πώς και γιατί, αν μπήκε εξ αρχής ή σύρθηκε. Η ουσία είναι πως δεν ήταν ίδια η συμβολή της. Κι αντί για σταχανοβίτικα πλάνα στη στρατολόγηση, έπεσε μπρεζνιεφική στασιμότητα.

Βάζει και το κείμενο κάποια πράγματα. Διαπίστωση αδυναμιών και το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό όμως δεν είναι καινούριο. Ενενήντα χρόνια σοσιαλφασίστες είναι, με ένα διάλειμμα για Αλλαγή, δε θα τους μάθουμε τώρα. Το βασικό είναι εμείς τι κάναμε.
Και για το δεκέμβρη ούτε λέξη. Αλεζία; Ποια αλεζία;
Το μόνο χειρότερο από μια χαμένη ευκαιρία στο κίνημα, είναι οι χαμένες ευκαιρίες για κριτική κι αποτίμηση.

Μια σοβαρή αυτοκριτική θα ‘πρεπε να εξηγεί την κακή εικόνα για τις διαθέσεις του κόσμου τον μαϊούνη και να βάζει θέμα γραφειοκρατίας όπως το έπιανε ο μαρξ.
Ποιο είναι το τυπικό χαρακτηριστικό της;
Οι από πάνω γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από τις δομές γιατί μόνο αυτές εμπιστεύονται. Οι από κάτω όμως τους ενημερώνουν βάση της επίσημης γραμμής που έχει οριστεί από πάνω. Φαύλος κύκλος που αφήνει απ’ έξω του το καινούριο.
Κι αν κάτι στραβώσει φταίει η βάση, οι απ’ έξω και τα γεγονότα. Και βασικά ο χατζηπετρής.

Η γνωστή καραμέλα για τα γραφειοκρατικά κκ και τα στελέχη γραφειοκράτες; Όχι ακριβώς. Η έννοια δεν είναι μονοσήμαντα φορτισμένη. Κάθε οργάνωση/κόμμα είναι εκ των πραγμάτων μια μορφή γραφειοκρατίας που έχει όργανα και διοικείται (στη διάλεκτό μας καθοδηγείται). Μπορεί να είναι γραφειοκρατία νέου τύπου, όμως η ουσία δεν αλλάζει. Το κόμμα είναι μέσο, όχι αυτοσκοπός –κι ας το ξεχνάμε πολλές φορές.
Θέλει προσοχή να μη γίνει κάτι κλειστό και χάσει τη ζωντανή επαφή του με τον κόσμο. Αυτό το τελευταίο ήταν το ζητούμενο που έλειψε τότε.

Θα πει κάποιος, για στάσου ρε απολίθωμα, τι είναι πιο σημαντικό; Οι εκτονώσεις και τα ξεσπάσματα, ή να έχει συνέχεια ο αγώνας;
Με άλλα λόγια, τι απ’ τα δυο προτιμάμε; Μια ανηφορική ευθεία που θυμίζει το δρομολόγιο του σίσσυφου και καρδιογράφημα ασθενή χωρίς παλμό; Ή μια οροσειρά από κινηματικές κορυφές που την ακολουθεί ο γκρεμός;
Ψευτοδίλημμα. Το σημαντικό είναι η διαλεκτική τους.

Στο κίνημα διαμορφώνονται συσχετισμοί, συνειδήσεις, οι μέρες είναι γεμάτες, μετράνε περισσότερο. Οι αγώνες είναι σχολείο, εκπαιδεύουν τον κόσμο και τις πρωτοπορίες, μας ωριμάζουν για τη μεγάλη στιγμή. Που όταν έρθει, θα πάμε σαν έτοιμοι από καιρό, με λουλούδια στο χέρι, να της πούμε ό,τι κι ο οβελίξ στη φράμπαλα:
-Βφκστφτ…

Γι’ αυτό αναφέρω και τον αρσένη. Ως κίνημα τον άμεσο στόχο του δεν τον πέτυχε. Μπορεί όμως να πει κανείς ότι απ’ αυτόν τον αγώνα δε βγήκαν κερδισμένοι οι μαθητές κι η οργάνωση;

Αυτό δένει και με το βασικό στόχο που μπαίνει στην εισαγωγή.
Βάζουμε στο επίκεντρο του προβληματισμού πώς θα ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο η κνε ώστε να μάχεται στο πλευρό του κόμματος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Επειδή η ισχυροποίηση είναι ζητούμενο σε κάθε συνέδριο, το ποιοτικά καινούριο είναι αυτό το κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Να ετοιμαζόμαστε δηλ για τίποτα πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες; Γιατί με τις αδιάφορες πιάσαμε ταβάνι και μας έφαγε η ρουτίνα.

Οι θέσεις βέβαια άλλο εννοούν. Να μάθουμε να μαχόμαστε τόσο σε μη επαναστατικές συνθήκες (όπου η καθημερινή δράση δεν έχει θεαματικά αποτελέσματα) όσο και σε συνθήκες ανόδου του κινήματος (που μπορεί να φέρουν στην ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας).
Με παραπάνω έμφαση στις δεύτερες, λέω εγώ. Μην κάνουμε όλη τη δουλειά μυρμηγκιού και χύσουμε στο τέλος την καρδάρα με τις ψήφους.

Στην ίδια παράγραφο της εισαγωγής βρίσκουμε την πάλη για σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Τον κομμουνισμό τον συναντάμε και στο κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου ως νιότη του κόσμου.
Στην χώρα του βερμπαλιστάν όπου ο αγωνιστής φαίνεται από τα χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι και τις φορές που θα μιλήσει για επανάσταση, οι αναφορές αυτές στερούν ένα βασικό επιχείρημα του εξωκοινοβουλίου.

Η συνήθης κριτική του ανεξάρτητου πριν σε όλα τα κομματικά ντοκουμέντα (από εκλογικές διακηρύξεις μέχρι απλές ανακοινώσεις της κε) είναι καταμέτρηση λέξεων τύπου word που καταλήγει στο συμπέρασμα: ούτε μία, ή μόλις μία φορά στο κείμενο η λέξη κομμουνισμός.
Ενώ αν το βάλεις δέκα φορές σε μία σελίδα, λύνεις τα ξόρκια κι ο κομμουνισμός επικρατεί παγκοσμίως. Στο ιδρυτικό κείμενο του σπόρτιγκ πάντως μετά βίας αναφέρθηκε δυο φορές.

Η δεύτερη πιο συνηθισμένη κριτική είναι για τη λαϊκή εξουσία που θα έρθει χωρίς επανάσταση. Όμως δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός ή δεύτερος και τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό. Η επαναστατική εργατική εξουσία είναι προϊόν της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Πιο πάνω βέβαια μιλάμε καθαρά για δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλά είναι τέτοια η χαρά του μέσου ναρίτη για το λεκτικό δάνειο που είναι έτοιμος να ξεχάσει όλες τις διαφορές μας.
Χαρά που γίνεται ενθουσιασμός στο επόμενο δάνειο με την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης στην ίδια παράγραφο.

Είδα κι έπαθα να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι πιο προωθημένο από το αντικαπιταλιστικό.
Είναι πιο ευρύ και δυο φορές αντικαπιταλιστικό γιατί τα μονοπώλια είναι η ουσία του ιμπεριαλισμού (άρα δυο φορές αντιιμπεριαλιστικό) κι ο ιμπεριαλισμός ο καπιταλισμός της εποχής μας. Σκέτο αντικαπιταλιστικό είναι τόσο ρηχό που πιάνει και τους σεκίτες.

Ξέρω επίσης πολλά αντάρτικα κείμενα που παρεισέφρησε λαθραία ο αντι-ιμπεριαλισμός για να εξιλεωθούν για παλιές αμαρτίες (γιουγκοσλαβία). Έτσι προέκυψε η αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική γραμμή.
Αλλά αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;

Ριγμένη από αυτή τη στροφή βγαίνει η μ-λ αντι-ιμπεριαλιστική γραμμή. Η οποία όμως κερδίζει πόντους στο εξώφυλλο. Όπου το λογότυπο του δέκατου έχει σφυροδρέπανο αντί για μηδενικό (υπονοούμενο για το μπλοκ) και από πάνω ένα μικρό όμικρον σαν αστεράκι.

Η ιστορία με τα λεκτικά-πολιτικά δάνεια κι αντιδάνεια κρατάει από πολύ παλιά.
Από την εποχή που το πασοκ έκλεβε τα συνθήματά μας για να λεηλατήσει τον κόσμο του εαμ και (κατόπιν εκλογής) τα αποθεματικά των ταμείων.

Σήμερα ψαγμένοι αναλυτές ψάχνουν να βρουν πίσω απ’ τις γραμμές και τις διατυπώσεις, αλλαγές στη γραμμή του κόμματος (όπως τότε που το κρεμλίνο ανακοίνωνε ότι μια απόφαση πάρθηκε ομόψυχα που είναι άλλο πράγμα από την ομοφωνία). Κι είναι φορές που (θέλουν να) πιστεύουν ότι συνέβαλαν σε αυτό.

Θυμάμαι την χαρά κάποιων βαζιουλινίστας στο κείμενο της κε για το σοσιαλισμό που μιλούσε για πρώιμο κομμουνισμό. Ένα απλό τσιτάρισμα του λένιν, στα μάτια τους έπαιρνε διαστάσεις απόδειξης ότι στο κόμμα διαβάζουν λογική της ιστορίας κι επηρεάζονται.
Ένα είδος αυτοεπιβεβαίωσης ότι υπάρχουμε, μας προσέχουν. Πρέπει να είσαι πολύ κακός για να θες να χαλάσεις τέτοιες αυταπάτες.

Το κυνήγι του κρυφού νοήματος συνεχίζεται με σταχανοβίτικο ζήλο.
Είναι βεβαιωμένο ότι αν πάρει κανείς τις θέσεις τους συνεδρίου για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και τις βάλει να παίξουν ανάποδα ακούγεται το όνομα του συντρόφου με το μουστάκι και μια ομιλία του με βαριά γεωργιανή προφορά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τις δίνουμε μόνο σε σι-ντι κι όχι σε κασέτα.

Θυμίζει το μάθημα των κειμένων στο λύκειο, όπου ο καθένας πλειοδοτεί σε φαντασία και συνειρμούς μπας κι αρπάξει το βαθμό.
-Με αυτή τη φράση ο ποιητής θέλει να πει…
Εννιά στις δέκα ο ποιητής θα ‘βγαινε απ’ τα ρούχα του αν μπορούσε να ακούσει. Το άλλο ένα δέκατο είναι πράγματα που ούτε καν είχε σκεφτεί κι αν τα είχε υπ’ όψιν του εξαρχής θα έγραφε κάτι πολύ διαφορετικό για να τα χωρέσει.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στις κοινές ανακοινώσεις με τα αδελφά κόμματα και τους –ο μαρξ να τους κάνει- συμμάχους μας.
Πιέζουμε τη μύγα να βγάλει ξίγκι, ψάχνουμε να πιαστούμε από σκόρπιες φράσεις και λεξούλες, πανηγυρίζουμε για τα αυτονόητα, ενώ τα υπόλοιπα επαφίενται στην καλή μας πρόθεση κι απλώς τα φανταζόμαστε.

Σαν αρσενικά της προ κομιντέρν εποχής που ολοκλήρωναν στη θέα μιας γάμπας με την υποψία μπουτιού.
Ο αριστερισμός πάλι δεν αφήνει σχεδόν τίποτα στη φαντασία (άλλο αν τα κάνει όλα σε φαντασιακό επίπεδο). Η αλήθεια γυμνή (κι επαναστατική όπως λέει ο γκράμσι), η εξουσία στο πιάτο, πρέπει απλώς να απλώσεις το χέρι να την πιάσεις, σαν φυσική ανάγκη, σα να ξεδιψάς που έλεγε κι η κολοντάι.
Δεν υπάρχει άπαρτο κάστρο για τη φαντασία μας…

Τι άλλο έχουν οι θέσεις μας;
Τη θέση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που να απασχολεί τη νεολαία και να μη συνδέεται με το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, που μου θύμισε μια πρόσφατη κουβέντα που είχαμε στα σχόλια.
Την εκτίμηση, στη δίπλα σελίδα, ότι ο καπιταλισμός έχει σαπίσει. Αυτό ήταν! Μόνο που δε μας παίρνει για τακτική ώριμου φρούτου γιατί θα σαπίσουμε κι εμείς μαζί του.

Και την καλτ φράση για όσους φοράν την προβιά των φίλων του λαού, που καθιστά εκ νέου επίκαιρο το έργο του λένιν τι είναι οι φίλοι του λαού και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες.
Από τότε όμως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα (εκτός απ’ το ότι έχουμε ιμπεριαλισμό). Οι φίλοι του λαού είμαστε εμείς –χωρίς προβιά κι ας μας λένε ποίμνιο- κι οι σοσιαλδημοκράτες είναι οι κακοί.

Ο γκόρμπι μας ξεγέλασε με μια λεοντή κομμουνιστή και γι’ αυτό η αλέκα όταν τον επισκέφτηκε του πήγε το άγαλμα του ημίθεου για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε. Τα λιοντάρια που βρυχώνται ότι είναι κομμουνισταράδες είναι εξίσου επικίνδυνα με τα πρόβατα.

Το πιάνουν κι αυτό οι θέσεις του κσ έχοντας για εφόδιο την απόφαση του συνεδρίου του κόμματος για τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης.
Τελικά ρε σύντροφε, ποιες ήταν οι αιτίες;
-Ναι, πείτε μου, ξέρω πως το μυστικό βρίσκεται σε μία λέξη, μην το πάρετε μαζί σας στον τάφο…
-Βα-ζε-λί-νη…

-Μα δεν είναι πολύ απλοϊκό να πεις μόνο το εικοστό συνέδριο ως αιτία;
-Δεν ήταν μόνο μία η αιτία, πρέπει να το δεις διαλεκτικά.
Ραγού, βούτυρο, αλτάνες, βελόνες, διακόπτης, αρθριτικά…
Κι αφού παίξεις με τη γκιλοτίνα της αγοράς και του γκόρμπι, μπορείς να πάρεις το ύφος του μπέκα και να αποφανθείς: πολύ επικίνδυνα πράγματα… να δείτε που θα ‘χουμε κάποιο ατύχημα...

Πάντως, το κομμάτι με την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό είναι πολύ καλό, το καλύτερο μαζί με αυτό για την ιδεολογική δουλειά. Καλύτερο σε κάποια σημεία κι από την επεξεργασία του κόμματος(!), γιατί βάζει ότι στο σοσιαλισμό οι ε-χ σχέσεις πρέπει να εξαλείφονται σχεδιασμένα κι ότι δεν είναι δυνατή η καθολική κοινωνικοποίηση γιατί δεν έχουν αναπτυχθεί επαρκώς οι παραγωγικές δυνάμεις.
Ρε λες όντως να διαβάζουν βαζιούλιν;

Από πού προκύπτει λοιπόν η επαναστατική απαισιοδοξία;
Σε ένα βαθμό από μια διάχυτη αίσθηση που συνοψίζεται στο σλόγκαν: το μέτωπο φεύγει, η οργάνωση έρχεται και μπαίνει ως αυτοσκοπός. Ίσως κάνω λάθος, αλλά πώς αλλιώς να εξηγήσεις πχ ότι στις περισσότερες σχολές υπάρχουν κυρίως αφίσες της κνε κι ελάχιστες πανσπουδαστική;

Βασικά όμως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Απαισιοδοξία στη σκέψη, αισιοδοξία στην πράξη.
Όχι, στάσου. Αυτό είναι απ’ τους ναρίτες που ντρέπονται να πουν δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και το λένε περιφραστικά. Πώς το βάζουν να δεις…
Δημοκρατία στα λόγια, συγκεντρωτισμός στην πράξη; Κάτι τέτοιο…

Η νεολαία τους έχει συνέδριο 26 φλεβάρη, στην επέτειο του 20ού συνεδρίου του κκσε για την αποχαριτακοποίηση.
Αυτά όμως θα τα δούμε σε άλλο κείμενο. Τώρα προέχει να βρω έναν τρόπο να τα πω όλα αυτά με τρόπο και με 800 λέξεις για να τα στείλω στον προσυνεδριακό. Αλλιώς θα γράψω κάτι ανώδυνο για το στρατό να ξεμπερδεύουμε…

Winds of change

Λέγαμε σε προηγούμενο σημείωμα για τον χαρταετό.
Που είναι πραγμοποιημένο (δεν κολλάει να πεις ζωντανό) παράδειγμα κομμουνιστικής σημειολογίας.

Η ίδια η πορεία της σοβιετίας ήταν μια ατέλειωτη καθαρά δευτέρα. Μέχρι που ήρθε ο γκόρμπι κι άνοιξε τους ασκούς της περεστρόικα. Κι αντί να δώσει στον χαρταετό την ώθηση που χρειάζονταν, τον έστειλε κατά διαόλου.

Φυγή προς τα κάτω.
Και μείναμε να χαζεύουμε σαστισμένοι την πτώση του, ώσπου χάθηκε πίσω από πολυκατοικίες και ταράτσες. Αφήνοντας πίσω του αναμνήσεις κι ακατανίκητη νοσταλγία.

Οι συμβολισμοί όμως δε σταματάν εκεί.
Ο χαρταετός είναι μια υποδειγματική συμπύκνωση της διαλεκτικής υποκειμενικού παράγοντα-αντικειμενικών συνθηκών.

Βασική προϋπόθεση είναι να φυσάει αέρας. Χωρίς αέρα δεν πετάει τίποτα. Παρά μόνο το μυαλό κι η φαντασία μας.
Κι από φαντασιόπληκτους σήμερα στην αριστερά άλλο τίποτα.

Είναι στο χέρι μας να πετάξουμε χαρταετό αρκεί να το θελήσουμε και να παλέψουμε.
Κι ας φυσάει κόντρα. Ή κι ας μη φυσάει καθόλου.
Κι όσο για άπνοια παίζει και να μην έχουμε. Άνοια όμως;

Βέβαια εσύ σύντροφε αναγνώστη, ξέρεις πως η βουλησιαρχία, αυτό το οποτεδήποτε θελήσουμε και το συνειδητοποιήσουμε είναι γνώρισμα των αναρχικών, όχι των κομμουνιστών.
Αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τον αυτοπροσδιορισμό.
Κι έτσι ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει. Άσχετα αν αυτό που δηλώνει δε συμφωνεί με αυτό που σκέφτεται.

Από μόνος του όμως ο άερας δε φτάνει. Το πιο βασικό είναι ο άνθρωπος. Όποιος το ξεχνάει καταλήγει απάνθρωπος. Ή με φιλοσοφικούς όρους αλτουσεριανός αντι-ουμανιστής.

Πολλοί λένε πως όσοι τονίζουν μηχανικά το ρόλο των παραγωγικών δυνάμεων (δηλ του αέρα) αερολογούν και ξεχνάνε τον άνθρωπο.
Ξεχνώντας με τη σειρά τους ότι η πιο σημαντική παραγωγική δύναμη είναι ο άνθρωπος. Κι ότι όσοι μιλούν για ανάπτυξή τους έχουν βασικά κατά νου το νέο τύπο ανθρώπου.

Βεβαίως υπάρχουν κι αυτοί που το λένε μηχανικά, όπως δηλ το αντιλαμβάνονται. Δεν είναι οι μόνοι. Πολύς κόσμος σήμερα δεν καταλαβαίνει αυτό που έχει μάθει να λέει.

Αλλά την ουσία της διαλεκτικής τη βρίσκουμε στον χαρταετό καθεαυτό (ου μην και δια εαυτό).
Αν ο χαρταετός έχει τα μαύρα του τα χάλια, όσο καλός κι αν είναι ο ρίπτης άνθρωπος δεν πρόκειται να καταφέρει πολλά πράγματα.
Αλλά τον χαρταετό τον φτιάχνει ο ίδιος ο άνθρωπος.

Όπως έλεγε κι ο μαρξ, οι συνθήκες φτιάχνουν τον άνθρωπο κι ο άνθρωπος με τη σειρά του φτιάχνει τις συνθήκες.
Ούτε ντετερμινισμός, ούτε βουλησιαρχία. Ο μόνος δρόμος είναι με την ορθοδοξία. Την κομμουνιστική βεβαίως-βεβαίως.

Στον χαρταετό βρίσκουμε ανάγλυφα αποτυπωμένη και την αντίθεση πόλης-χωριού. Τα παιδιά που μεγάλωσαν στην ύπαιθρο δεν ξέρουν μόνο να τον πετάν, ξέρουν και να τον φτιάχνουν.
Τα παιδιά της πόλης δεν χρειάστηκε ποτέ να ασχοληθούν με τέτοια πράγματα, γιατί τον αγοράζουν έτοιμο από το περίπτερο. Ή τους τον δίνει ο δήμος, όπως κάνει εδώ ο δικός μας.
Μόνο εμείς εδώ πάνω έχουμε τέτοιους λεβέντες τοπικούς άρχοντες σε δήμο και νομαρχία. Που να σκάσουν οι χαμουτζήδες.

Έτσι κι εγώ, τυπικό σοκολατόπαιδο της πόλης, δεν έμαθα ποτέ να φτιάχνω πράγματα, αφού πάντα τα έβρισκα έτοιμα για να τα καταστρέφω. Και στα πρακτικά ζητήματα δεν πιάνει μία το χέρι μου.
Αδυναμία που μετέφερα στην οργάνωση και το κίνημα.
Όπου κι εκεί έτοιμα και ληγμένα τα βρήκα τα της θεωρίας.
Αλλά μιας κι ήταν το μόνο που ήξερα, επέμεινα κι έφαγα τελικά το κεφάλι μου.

Εδώ φτάνουμε στο μέγα αδιέξοδο της (κομμουνιστικής) υπόθεσης.
Τα μικρά παιδιά δεν είναι έτοιμα να κυβερνήσουν και να πετάξουν χαρταετό μόνα τους. Ειδικά άμα είναι στο μάτι του κυκλώνα, περικυκλωμένα από ιμπεριαλιστικά μποφόρ.
Εν μέσω καταιγίδας, με κεραυνούς, αστραπές και μπλιτζκριγκ, τα στιβαρά χέρια του πατερούλη είναι τα μόνα ικανά και σίγουρα.

Τι γίνεται όμως όταν πεθαίνει ο πατερούλης; (Το 20ό συνέδριο για να το γιορτάσουμε).
Πώς θα μάθουν οι μάζες άμα τα βρίσκουν όλα έτοιμα;
Πώς θα κάνουν το πάθημα μάθημα, άμα δεν πάρουν στα χέρια τους τον χαρταετό και τις τύχες τους;
Ώστε να μην πετάν αετό αδιάφοροι όταν δίπλα τους έρχεται η συντέλεια του (σοσιαλιστικού) κόσμου, όπως το 91;

Η γνώση έρχεται μέσα απ' την πείρα. Πείρα είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας. Τα οποία η ρόζα λούξεμπουργκ θεωρεί ιστορικά χίλιες φορές πιο γόνιμα από το αλάθητο του καλύτερου πατερούλη.

Αλλά αν είναι να θυσιάζουμε μια σοβιετία και μια επανάσταση για να γίνουν οι μάζες αυτοδίδακτες, τι κάνουμε;
Έλα ντε! Ό,τι και σήμερα μάλλον. Που έτσι κι αλλιώς σοβιετία δεν υπάρχει.

Είναι καιρός να ασχοληθούμε κάποτε σοβαρά με την έννοια της πολιτικής αλλοτρίωσης. Που πιάνει όλα αυτά που έγιναν για εμάς χωρίς εμάς.
Μπορεί να γίνονταν τα καλύτερα και με τις καλύτερες των προθέσεων. Αλλά όσο δεν τα κάναμε μόνοι μας έχαναν την αξία τους.

Ας κάναμε τουλάχιστον το κόλπο με τα παιδάκια. Που τα αφήνουν να πιάσουν για λίγο την καλούμπα να χαρούν. Πριν την πάρουν στο καπάκι μέσα απ' τα χέρια τους γιατί ο αετός έχει χάσει μες σε ένα λεπτό το μισό του ύψος.

Αυτό είναι και το βασικό επίτευγμα του καπιταλισμού. Η ψευδαίσθηση της συμμετοχής.
Κάθε τέσερα χρόνια ο λαός ψηφίζει ελεύθερα ποιος θέλει να κρατάει τον χαρταετό. Και βαυκαλίζεται πως είναι κυρίαρχος.

Το σύστημα σιγά-σιγά τελειοποιείται. Και καταφέρνει στο τέλος να μην ασχολείται κανείς με τον ουρανό και την έφοδο σε αυτόν. Ο θρίαμβος της δημοκρατίας.

Όλα αυτά επηρεάζουν άμεσα σήμερα τους κομμουνιστές.
Η σοβιετία ήταν (χαρτ)αετός που πέθανε στον αέρα (πώς λέμε ελεύθερη και δυνατή; Καμία σχέση).
Κι άφησε πίσω της ανεμομαζώματα κι ανεμοσκορπίσματα. Δηλ εμάς.

Εμείς κρατάμε ακόμα χαρακτήρα κι ένα ειδικό βάρος. Αλλά όσοι έφυγαν, απαλλαγμένοι από σιδερένιες νομοτέλειες, νιώθουν να τους έχει φύγει ένα βάρος κι είναι φτερά στον άνεμο από ιδεολογικής απόψεως.
Οι κακές γλώσσες μάλιστα (στις οποίες δε συμπεριλαμβάνομαι, άλλο αν τις αναπαράγω) λεν πως στο τελευταίο τους συνέδριο φώναζαν αέρα αέρα να φύγει η χολέρα σε όσους κρατούσαν ιδεολογικά βαρίδια του παρελθόντος περί νομοτέλειας κι άλλων τινών αντί να πετούν κατά πού φυσάει ο άνεμος.

Το οποίο είναι βασικό χαρακτηριστικό του χώρου.
Όταν φυσάει πρίμα, σηκώνεται αυθόρμητα κι ακηδεμόνευτα πιο ψηλά απ' όλους. Με το που πέφτει ο αέρας πέφτει κι αυτός ώσπου να πεις κίνημα.
Κάνοντας στο ενδιάμεσο όλες τις φιοριτούρες κι αναδιπλώσεις, καταπώς ταιριάζει σε χαρταετό.

Κυνηγούν την ουρά τους, ενώ οι ίδιοι έχουν γίνει ουρά του αυθόρμητου. Κι έτσι γυρνάν συνεχώς γύρω απ' τον εαυτό τους, αφού κανείς άλλος δεν έμεινε κοντά τους.
Σπειροειδής πορεία προς τα κάτω (κι αριστερά).
Μέχρι το επόμενο κίνημα. Και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Μαζί αρχίζει κι η περί αερολογίας άμιλα.
Με σκληρότατο ανταγωνισμό και τελευταίο -αδιαμφισβήτητο- νικητή το εεκ. Που είδε στο δεκέμβρη δυνάμει επαναστατική κατάσταση, όπου τέθηκε θέμα εξουσίας.
Όπου οι από πάνω δε μπορούν πια κι οι από κάτω δε θέλουν να κρατήσουν τα γέλια τους με τις αναλύσεις του σάββα.
Ο οποίος δεν ξέρει τι να κάνει εν όψει ευρωεκλογών βλέποντας το μέρα να σκάει σα σαπουνόφουσκα (που κι αυτή αέρα έχει). Κάτι που στην επίσημη αργκό λέγεται αναβάθμιση.

Στον αντίποδα εμείς, καράβι αργοκίνητο αλλά σίγουρο.
Μακριά από ζιγκ-ζαγκ, πισωγυρίσματα κινηματικά σκαμπανεβάσματα κι άλλα τέτοια ψυχοφθόρα διαλεκτικά.
Γραμμικά και σταθερά προς το στόχο μας. Με ρυθμούς ζέπελιν.
Μέχρι να έρθει κανάς ανδρουλάκης να μας σημαδέψει με φυσοκάλαμο και να μας στείλει πίσω στην αφετηρία. Οπότε φτου κι απ' την αρχή το μαρτύριο του σισσύφου.

Εν παρόδω μόνο όποιος έχει διαβάσει στο μετά του μίμη, πώς παραλληλίζει τον φλωράκη με τους ακίνητους βράχους της κρήτης μπορεί να καταλάβει την ομορφιά της ακινησίας και της (μπρεζνιεφικής) στασιμότητας σε όλο της το μεγαλείο.

(Προς το παρόν οι μόνοι που κρατάν φυσοκάλαμα είναι οι δαπίτες του τει. Που σύμφωνα με ασφαλείς, αδιασταύρωτες πληροφορίες, καλούσαν την περασμένη εβδομάδα τον κόσμο, όχι σε πάρτι, ούτε σε εκδρομή στη μύκονο (πού τέτοια τύχη).
Αλλά σε σαϊτοπόλεμο!!
Δυστυχώς όχι μ' αληθινά βέλη, για να σκοτωθούν και να γλιτώνουμε μια ώρα αρχίτερα).

Το ίδιο περίπου έπαθε κι η σοβιετία που έμοιαζε κάστρο απόρθητο.
Αλλά ο λούπο κατίβο γκόρμπι έφερε τους ανέμους της αλλαγής και μας διέλυσε το σπίτι. Το οποίο κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος (ή μήπως αετός;).
Κάστρο έμεινε (στην κούβα), αλλά η σοβιετία μας άφησε χρόνους.

Τα γουρουνάκια που έμειναν χωρίς σπίτι κλείσαν συμφωνία με το λύκο κι έγιναν όμοιοί του.
Σαν τα γουρουνάκια της φάρμας των ζώων, που τα 'καναν πλακάκια με τους καπιταλιστές ανθρώπους κι απέκτησαν ανθρώπινα προγούλια για να επισφραγίσουν το κομπρεμί τους.

Έκτοτε οι δυο πλευρές (ζέπελιν και χρωματιστές φούσκες-μπαλόνια) έχουν μεταξύ τους σχέσεις καχυποψίας. Και δικαιολογημένα.
Οι μεν βλέπουν (για την ακρίβεια μυρίζουν) τους δε σαν βρωμερά αέρια κι αντιστρόφως. Κι όταν τύχει να βρεθούμε μαζί, μας πιάνει αμφότερους ιδεολογική ασφυξία.

Οπότε μετά τον μαϊούνη αποφεύγουμε τις μεταξύ μας συναντήσεις. Και στο κίνημα μένουμε μακριά κι αγαπημένοι.