Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 100 χρόνια ΚΚΕ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 100 χρόνια ΚΚΕ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Ένας αιώνας ΚΚΕ, γιατί…

Αναδημοσίευση από Κατιούσα

Για όλους τους λόγους του κόσμου.

1. Γιατί όπου κι αν βρίσκεσαι σε αυτόν τον τόπο, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις το ιστορικό χνάρι που άφησαν οι κομμουνιστές, σε κάθε πεζούλι, κάθε ρεματιά.

2. Γιατί αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το επανεφεύρουμε, να το φτιάξουμε από την αρχή.

3. Γιατί υπάρχει και θα συνεχίσει να δρα, όσο υπάρχει αδικία, οι αιτίες που την γεννούν, όλα αυτά τα παλιοπράγματα που αποτελούν την ταξική προϊστορία του ανθρώπου.

4. Γιατί το κόκκινο χρώμα είναι από τη θυσία των μελών του, είναι το αίμα του, που δεν το δανείστηκε από κανέναν.

5. Γιατί έβγαλε από τα σπλάχνα του ήρωες με 12 ζωές, που τις θυσίαζαν όλες για το δίκιο του εργαζόμενου λαού.

6. Γιατί γεννάει Μπελογιάννηδες, μικρούς και μεγάλους ήρωες της βιοπάλης, της καθημερινής ζωής. Αυτούς που δρουν και σκέφτονται επαναστατικά σε μη επαναστατικούς καιρούς, με πνεύμα αυτοθυσίας κι ηρωικά σε μη ηρωικές περιόδους.

7. Γιατί είναι ο εφιάλτης της αστικής τάξης, των εκμεταλλευτών και των μαντρόσκυλών τους, της σαπίλας του ντουνιά.

8. Γιατί ενσαρκώνει το όραμα για μια κοινωνία χωρίς τάξεις, κράτος, διακρίσεις και εκμετάλλευση.

9. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.

10. Για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος.

11. Γιατί ήταν πηγή έμπνευσης για τους πιο ευαίσθητους κι ανήσυχους καλλιτέχνες. Για εκείνο το είδος τέχνης που μένει αθάνατο, γιατί είναι στρατευμένο.

12. Γιατί ήταν η ψυχή του ΕΑΜ και της Εθνικής Αντίστασης, κι αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, ενώ έμοιαζε έτοιμο να διαλυθεί.

13. Γιατί δεν προβάλλει την ιστορία του ως εμπόρευμα για εκλογική υπεραξία. Τη μελετά προσεκτικά, διδάσκεται από το μεγαλείο και τα λάθη του.

14. Γιατί μόνο αυτό μπορεί να εμπνεύσει πια μαζικές εκδηλώσεις, να γεμίσει στάδια, να κάνει μεγάλες συγκεντρώσεις.

15. Μόνο αυτό μπορεί να “παράγει τέχνη”, να οργανώσει δρώμενα και παραστάσεις που θα τα ζήλευαν οι κορυφαίοι επαγγελματίες.

16. Γιατί ακόμα και τα αστικά κόμματα προσπάθησαν να μιμηθούν τη δομή του, να αντιγράψουν τα συνθήματά του.

17, Γιατί κόμματα υπάρχουν πολλά. Κομμουνιστικό κόμμα νέου τύπου όμως ένα.

18. Γιατί κινεί προς τα μπρος τα γρανάζια της ιστορίας και της ταξικής πάλης που την καθορίζει.

19. Γιατί έχει βαθιές ρίζες στο λαό και την εργατική τάξη, που το κράτησαν όρθιο τις πιο δύσκολες στγιμές.

20. Γιατί έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, θα φροντίσουμε εμείς για αυτό.

21. Γιατί βάζει ως στόχο του τη δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς ψευδώνυμα. Και όπως έλεγε ο Λένιν, Μαρξιστής δεν είναι αυτός που παραδέχεται την πάλη των τάξεων, αλλά αυτός που αναγνωρίζει πως θα οδηγήσει αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου, ενάντια στους εκμεταλλευτές του.

22. Γιατί σημαδεύει ακόμα κι αυτούς που το πρόδωσαν και εξαργυρώνουν τα παλιά κομματικά τους ένσημα και παράσημα, για να βγάλουν το παντεσπάνι το επιούσιο.

23. Γιατί έχει κάνει τις πιο άρτιες, πρωτότυπες κι ενδιαφέρουσες αναλύσεις για την ελληνική κοινωνία, την οικονομία της και τις προοπτικές της.

24. Γιατί πήγε ενάντια στο ρεύμα της αντεπανάστασης, υπάρχει και μετά τον υπαρκτό και την πτώση του, όταν όλοι περίμεναν πως θα έκλεινε σα μαγαζί, μαζί με την κεντρική αντιπροσωπία της Σοβιετικής Ένωσης.

25. Γιατί είναι παντός καιρού. Και δεν παρέκκλινε ποτέ από το στρατηγικό στόχο. Μηδέ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι.

26. Γιατί είχε την πρώτη γυναίκα πολιτικό αρχηγό.

27. Γιατί είχε αρχηγό έναν καπετάνιο-αντάρτη του βουνού.

28. Γιατί είχε το Νίκο Ζαχαριάδη, ίσως την πιο φωτεινή προσωπικότητα του εικοστού αιώνα, που το μπουντρούμι δεν τον λυγά…

29. Γιατί δεν πέρασε ποτέ στην άλλη πλευρά, ακόμα κι αν δεν πήρε την εξουσία τη στιγμή που έπρεπε.

30. Γιατί είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, όταν οι άλλοι λένε πως δεν υπάρχει πια εργατική τάξη.

31. Γιατί είχε σύνθημα από παλιά “σφυρί-δρεπάνι και ψήφο στο φουστάνι” κι έδωσε πρώτη φορά ψήφο στις γυναίκες της Ελεύθερης Ελλάδας.

32. Γιατί υπάρχουν πέντε, δέκα, δεκαπέντε κόμματα, αλλά δύο μόνο πολιτικές. Και τα διλήμματα μεταξύ αστικών κομμάτων ήταν, είναι και θα είναι “Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος…”

33. Γιατί τους κομμουνιστές δεν τους ενδιαφέρει τι ψηφίζεις κι αν είσαι αριστερός, αλλά ποια είναι η θέση σου στην παραγωγή και την κοινωνία.

34. Γιατί έρχεται από πολύ μακριά, έναν αιώνα πριν. Και πηγαίνει πολύ μακριά, στην κοινωνία του μέλλοντος και την υπέρβαση της προϊστορίας του ανθρώπινου είδους.

36. Διότι δε συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις…

37. Γιατί πήγε ενάντια στο ρεύμα του εθνικισμού, την κρίσιμη περίοδο για τη Μακεδονία, όταν όλοι οι άλλοι έπαιρναν μέρος στα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια -πλην Λακεδαιμονίων…

38. Γιατί είναι πραγματικό κόμμα, με Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό, όπου δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του ή μικρά καπετανάτα.

39. Γιατί οι ήρωες που έβγαλε από τις γραμμές του είναι η ιστορική απόδειξη που γκρεμίζει το στερεότυπο για τη συλλογικότητα που τσαλαπατά τα άτομα και την οργάνωση που βάζει τις μάζες σε καλούπια και δεν τις αφήνει να εκφραστούν.

40. Γιατί η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη.

41. Γιατί σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.

42. Γιατί δεν παραδέχτηκε την ήττα. Δεν ηττήθηκε ποτέ ηθικά και πολιτικά.

43. Γιατί τα πρώτα εκατό χρόνια ήταν τα δύσκολα. Και ήταν μόνο η αρχή.

44, Γιατί πραγματική, επαναστατική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει χωρίς το ΚΚΕ.

45. Γιατί τρία κόκκινα γράμματα σκίζουν τα σκοτάδια της μαύρης αντίδρασης.

46. Γιατί για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά. Δε φτάνει μια δουλειά που κατεβάζει τον τόνο από ντροπή να μην την πουν δουλεία, ένα κομμάτι ψωμί ενώ παράγουμε όλο το καρβέλι, μια εργασία που θα νοιάζεται για το ψωμί, για τα προς το ζην και δε θα είναι παιχνίδι, χαρά, δημιουργία, αυτοσκοπός.

47. Γιατί ακόμα και στις χειρότερες στιγμές του, ήταν χιλιάδες φορές ψηλότερα από τις καλύτερες στιγμές των αστικών κομμάτων. Μια χρονιά από τη δράση του, ολόκληρη η δική τους…

48. Γιατί για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Και δε θα πάψει να δουλεύει για αυτό, παρά μόνο αν γυρίσει ο ήλιος ανάποδα κι αρχίσει να βγαίνει από τη Δύση.

49. Γιατί οι νεκροί περιμένουν… Αλλά όχι τη Δευτέρα Παρουσία…

50. Γιατί “κουφάλες δεν ξοφλήσαμε”, κι ας ξόφλησε πολιτικά αυτός που έγραψε και τραγούδησε το στίχο…

51. Γιατί σε αυτό το κόμμα, τους αγώνες, το ηθικό του πλεονέκτημα, το ιστορικό του φορτίο οφείλεται αυτό που οι Δεξιοί ονομάζουν “ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς…”

52. Γιατί είναι κόμμα αγωνιστών κι όχι τηλεοπτικών αστέρων. Κι όποιος έρχεται μαζί του, το κάνει για να δώσει, κι όχι για να πάρει…

53. Γιατί είναι ώριμο τέκνο της ανάγκης, της Οχτωβριανής Επανάστασης, των ημερών που συγκλόνισαν τον κόσμο…

54. Γιατί μόνο αυτό βασίζεται σε επιστημονική θεωρία, έχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα αντί για ψεύτικες, προεκλογικές εξαγγελείς.

55. Γιατί είναι το μόνο κόμμα που έχει πραγματικά ανοιχτό, ουσιαστικό και δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο.

56. Γιατί η ζωή τραβάει την ανηφόρα, κι ακολουθεί κι αυτό μαζί της, διαψεύδει όσους κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια και το θεωρούν “κολλημένο”.

57. Γιατί μπορεί να λένε πως έχει ξύλινο λόγο, αλλά ποτέ δεν είναι κούφιος.

58. Γιατί δεν έχει μόνο το όνομα αλλά και τη χάρη.

59. Γιατί η νεολαία του διοργανώνει διαχρονικά τα καλύτερα Φεστιβάλ. Ποτέ άλλοτε τόσο πολλά ΜΜΕ δεν έκαναν γαργάρα -συστηματικά σε ετήσια βάση- ένα τόσο μαζικό πολιτιστικό γεγονός.

60. Γιατί ο σύντροφος είναι η πιο όμορφη λέξη του κόσμου, όσο κι αν πάσχισαν να την μαγαρίσουν.

61. Γιατί η αλήθεια γράφεται με κόκκινο, όπως κι η ομορφιά του αγώνα.

62. Γιατί το Κόμμα δεν έχει μόνο το όνομα αλλά και τη χάρη -και στα τρία συνθετικά του τίτλου του.

63. Γιατί νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.

64. Γιατί εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός, ως ανώτερο στάδιο του εκμεταλλευτικού, ταξικού συστήματος.

65. Γιατί έκανε την ανάγκη ιστορία.

66. Γιατί έχει ιστορία, που δεν μπαίνει σε μουσεία…

67. Γιατί τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.

68. Γιατί Βάρκιζα τέλος, εδώ και πολλά χρόνια, λίγους μήνες μετά την υπογραφή της.

69. Για να έχει αφίσες να σκίζει ο Τζήμερος και γυναίκες να τον τρομάζουν.

70. Γιατί δε φτάνουν 100 σημεία, 100 σελίδες, 100 χρόνια να κλείσουν την ιστορία του.

71. Γιατί δεν έσπασε, όσες φορές κι αν το διέσπασαν.

72. Γιατί το ΚΚΕ δε θέλει να κυβερνήσει. Θέλει να κυβερνήσεις εσύ.

73. Για τη Μακρόνησο, για τους 200 της Καισαριανής, για όσους δεν υπέγραψαν δήλωση, για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης.

74. Γιατί δεν είναι κόμμα του συρμού κι ας το είδαν κάποιοι ως μόδα -ακόμα κι όταν είχε το “Συρμό” στο Μεταξουργείο.

75. Γιατί λογοδοτεί μόνο στο λαό, αλλά δεν του χαϊδεύει αυτιά και τον θέτει προ των ευθυνών του.

76. Γιατί τα κομματικά μέσα του γράφουν αυτά που δε λένε οι άλλοι, χωρίς φαμφάρες και περιτύλιγμα εις βάρος της ουσίαες.

77. Γιατί όταν οι άλλοι δείχνουν το τυράκι, αυτό προειδοποιεί για τη φάκα. Το έκανε και προεκλογικό σποτάκι, για να το θυμούνται όλοι…

78. Γιατί την επόμενη φορά δε θα φτάσει απλά στην πηγή, αλλά θα ξεδιψάσει, χωρίς να τα κάνει μούσκεμα.

79. Γιατί είναι το καλύτερο σχολείο, τόσο που συνωστίζονται οι αστοί για να στρατολογήσουν παλιούς του μαθητές-απόφοιτους.

80. Γιατί οι κομμουνιστές είναι αγάπη από την κορφή ως τα νύχια.

81. Γιατί χαμένη μάχη είναι αυτή που δε δόθηκε. Κι αυτό έχει δώσει τις περισσότερες και τις πιο σκληρές.

82. Γιατί το μέλλον δε θα έρθει μόνο του, νέτο-σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς.

83. Γιατί δεν περιμένει να “ωριμάσουν οι συνθήκες” από μόνες τους, σαν ώριμο φρούτο, ούτε διακατέχεται από μικροαστική ανυπομονησία “επανάσταση θέλω, τώρα την θέλω”.

84. Γιατί οι κομμουνιστές αγαπούν τόσο τη ζωή, που δε δίστασαν να πεθάνουν για αυτή.

85. Γιατί το στηρίζει κανείς με την καρδιά και το μυαλό, λογική και συναίσθημα, σε διαλεκτική σύνδεση.

86. Γιατί δίνει το χέρι του σε όποιον σηκώνεται.

87. Γιατί η Κασσάνδρα είχε τελικά δίκιο. Γι’ αυτό δεν κατάφερε να το αλώσει κανένας από τους Δούρειους Ίππους που έστησαν κάτι καιρούς οι πολυμήχανοι υπονομευτές του.

88. Γιατί δεν κάνει γραμματείς αυτού που λένε οι άλλοι, ή αυτούς που γράφουν καλά στο γυαλί με όρους μάρκετινγκ.

89. Γιατί οι ζευγάδες φεύγουν, αλλά η σπορά μένει.

90. Γιατί τα σπίτια που λέγανε πως θα μας πάρουν οι κομμουνιστές, μας τα πήραν οι τράπεζες

91. Γιατί έχει βρει το ελιξήριο της νιότης του κόσμου, ενάντια στη σαπίλα και την παρακμή.

92. Γιατί ειναι διεθνώς σημείο αναφοράς και βάση ετεροπροσδιορισμού για τους εγχώριους αντίζηλους του.

93. Γιατί μακριά απ’τα στερεότυπα της στείρα άρνησης, εξηγεί στο λαό πότε ειναι κοροϊδία το ΟΧΙ και λέει στη ζωή το μέγα ΝΑΙ.

94. Γιατί είναι ρυάκι που γίνεται μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο και μία μέρα θα παρασύρει τις όχθες που το περιορίζουν.

95. Γιατί την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τους προδότες του ΚΚΕ κανείς.

96. Γιατί είναι το καλύτερο σχολείο, τόσο που οι αστοί συνωστίζονται να στρατολογησουν τους μαθητές του.

97. Γιατί κανείς δεν μπόρεσε να το βάλει στο χέρι, παρά μόνο ο λαός ως τιμωρό χέρι του.

98.Γιατί συνεχίζει να γράφει ιστορία κι ας προδιεγραψαν κάποιοι το τέλος της.

99. Γιατί ένα φάντασμα πλανιέται ακόμα πάνω από την Ευρώπη, την Ελλάδα κι όλο τον κόσμο.

100. Γιατί ένας αιώνας αγώνας και θυσία.

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Η χειρότερη στιγμή του κόμματος

Το 'χαμε αναφέρει ακροθιγώς σε μια πρόσφατη ανάρτηση για τη δικτατορία και μου μπήκε η ιδέα πως ήταν ενδιαφέρον θέμα για ανάπτυξη. Ποια είναι ιστορικά η χειρότερη στιγμή του κόμματος στην 100χρονη διαδρομή του; Ποιες είναι οι... "βασικές υποψηφιότητες" και τα επιχειρήματα, για να υποστηρίξει κανείς την καθεμιά;

Έχουμε και λέμε.

Υπάρχει η πρώτη δύσκολη περίοδος, των κοιλοπονημάτων και της προσαρμογής, όπου το κόμμα λέγεται ακόμα ΣΕΚΕ, και μολονότι έχει δεχτεί τους 21 όρους της Κομιντέρν, δεν έχει διαμορφώσει το στίγμα και το χαρακτήρα του. Χάνει το Λιγδόπουλο και τον Αλεξάκη που δολοφονήθηκαν άγρια από ληστές-πράκτορες στα ανοιχτά της Μαύρης Θάλασσας. παραμένει οργανικά συνδεμένο με τη ΓΣΕΕ, κάνει ψηλαφητά τα πρώτα του βήματα, αλλά η περίοδος της ωρίμανσής του είναι αργή και βασανιστική. Και ενώ κάνει προπαγάνδα με τα μέλη του στους στρατιώτες στο μικρασιατικό μέτωπο, δεν είναι αρκετά ισχυρό να αξιοποιήσει τον όποιο κλονισμό της αστικής εξουσίας και μένει ανοιχτό το ερώτημα αν υπήρχε (ή όχι) επαναστατική κατάσταση που πέρασε αναξιοποίητη.

Ακολουθεί η λανθασμένη θέση για το Μακεδονικό -κι η αποχώρηση του Κορδάτου για τον ίδιο λόγο- η κρίση με την αποχώρηση διάφορων ομάδων (πχ αρχειομαρξιστές) και γραμματέων, και η εσωτερική διαπάλη, που κορυφώνεται την περίοδο 1929-31 με τη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές.
Εντάξει ρε σφοι, να φραξιονίσουμε, αλλά πού είναι οι αρχές μας;

Μετά, η παρέμβαση της Κομιντέρν κι η ανάδειξη του Ζαχαριάδη στην ηγεσία, που για κάποιους είναι προπατορικό αμάρτημα, μήτρα της "εξάρτησης -sic- του κόμματος από τη Μόσχα" και της "ζαχαρι-άδικης ηγεσίας", κτλ.
Σήμερα το κόμμα βλέπει κριτικά τη στρατηγική που διαμορφώθηκε, μέσα από διαπάλη κι αρκετές αντιφάσεις, στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αυτά τα χρόνια, τον αστικοδημοκρατικό χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης, τα λαϊκά μέτωπα, κτλ.

Ακολουθεί η μαύρη περίοδος της δικτατορίας του Μεταξά -λίγους μήνες μετά τη μεγάλη, λαϊκή εξέγερση της Θεσσαλονίκης, το Μάη του 36'- που έφτασε το κόμμα ένα βήμα πριν τη διάλυση. Οι αλλεπάλληλες συλλήψεις και φυλακίσεις, ο μηχανισμός των δηλώσεων, το ξήλωμα των μελών της ΚΕ και της βάσης του κόμματος, ο Μανιαδάκης, η χαφιέδικη κεντρική επιτροπή με τον πλαστό Ριζοσπάστη της ασφάλειας, η καχυποψία μεταξύ των λιγοστών κι ασύνδετων σφων που δρούσαν στην πιο βαθιά και σκληρή παρανομία.

Κι ύστερα, μέσα από τα πιο βαθιά σκοτάδια, η αναγέννηση, η μαζικοποίηση, και το έπος της Αντίστασης. Όπου το κόμμα κι ο λαός δίνουν τα καλύτερα παιδιά τους για να μπολιάσουν τον αγώνα για λευτεριά, εθνική και κοινωνική. Βαραίνουν όμως τα στρατηγικά λάθη, οι ανεπάρκειες και οι αντιφάσεις, που τον καταδικάζουν σε ήττα, τον σέρνουν στο Λίβανο, τους αρνητικούς συσχετισμούς του Δεκέμβρη, στη Βάρκιζα και τον αφοπλισμό.

Μετά, η επιστροφή του Ζαχαριάδη, ο μονόπλευρος εμφύλιος για να τσακιστεί το λαϊκό κίνημα κι η βαθμιαία στροφή προς τον ένοπλο αγώνα, που καθυστέρησε πολύ αντί να γίνει με αποφασιστικό τρόπο. Το παιδομάζωμα, τα ξερονήσια, η Μακρόνησος, οι εκτελέσεις, η ήττα κι οι συνέπειές της, ο ηρωικός αγώνας που δεν έδωσε καρπούς -αλλά άφησε σπορά πίσω του.

Η βαθιά παρανομία, οι δίκες κι οι εκτελέσεις (Μπελογιάννης, Πλουμπίδης και τόσοι άλλοι) της δύσκολης μεταπολεμικής περιόδου. Η δημιουργία της ΕΔΑ που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση το 58', αλλά κυνηγήθηκε άγρια από το παρακράτος, και την επόμενη δεκαετία ακολούθησε πολιτική ουράς προς την Ένωση Κέντρου και τον παπατζή. Τα γεγονότα στην Τασκένδη, η καθαίρεση και διαγραφή του Ζαχαριάδη -που αργότερα εξορίστηκε στη Σιβηρία. Η διάλυση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και το κενό που φάνηκε με δραματικό τρόπο το 67', στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Η διάσπαση με την ομάδα των αναθεωρητών που συγκρότησε το "εσ.", και τα εμπόδια που έβαζε η χούντα στη δημιουργία νέων οργανώσεων, από την αρχή.

Η μεταπολίτευση, με τη νομιμοποίηση του κόμματος, αλλά και τα σημάδια της προηγούμενης περιόδου στη στρατηγική του. Η "χαμένη γενιά" της δεκαετίας 58'-68' και το κενό στη σύνθεση του κόμματος, που οδήγησε σε βιαστικές αναδείξεις στελεχών. Το στάδιο της Νέας Δημοκρατίας -ως πρώτη φάση του αντι-ιμπεριαλιστικού σταδίου της επανάστασης. Η ελλιπής προετοιμασία για την αναχαίτιση της πασοκικής λαίλαπας, του μαζικού εκμαυλισμού συνειδήσεων από τη σοσιαλδημοκρατία. Το λάθος του ενιαίου Συνασπισμού -με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις- και της ολιγόμηνης συμμετοχής στις οικουμενικές αστικές κυβερνήσεις. Η άκριτη αποδοχή της Περεστρόικα κι η εκδήλωση της αντεπανάστασης σε παγκόσμια κλίμακα. Η κρίση μες στο κόμμα και η σκληρή μάχη για να κρατηθεί, με νύχια και με δόντια, και να μη διαχυθεί στο Συνασπισμό. Η ουσιαστική διάλυση της ΚΝΕ, που αναγεννήθηκε από μηδενική σχεδόν βάση.

Η δύσκολη ανασυγκρότηση, με το κόμμα να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, τότε που καθιερώθηκε η φράση "πλην Λακεδαιμονίων" (δια στόματος του 'αριστερού' Κύρκου) με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Το ιστορικό χαμηλό του 93', όταν οι εξεγέρσεις μας μοιάζανε εν γένει εκτός του κλίματος. Τα πρώτα βήματα στον ανήφορο, με εμφανή τα σημάδια της αντεπανάστασης και της παγκόσμιας υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος.

Και φτάνουμε στον αιώνα μας. Η εκλογική στασιμότητα στο 5,5% για πολλά χρόνια, η πρόσκαιρη ευφορία κι οι εκλογικές αυταπάτες ενός κόσμου που μας ψήφιζε, με την άνοδο των επόμενων χρόνων. Η νεο-πασοκική λαίλαπα του Σύριζα κι οι εκλογικές, εκβιαστικές πιέσεις, που έφτασαν στο απόγειό τους τον Ιούνιο του 12', για να ανακόψουν κάθε κινηματική ορμή και να φτάσουν στο φιάσκο της ΔΦΑ.

Χώρια οι διάφορες αφηγήσεις εχθρών και "φίλων", που πονάνε και κόπτονται για το αυθεντικό ΚΚΕ κι εντάσσουν στην κριτική τους τα πάντα: από το Μαϊούνη ως το σύγχρονο Δεκέμβρη, τις πλατείες και το δημοψήφισμα, την 20ή Οκτώβρη όπου το ΠΑΜΕ φυλούσε τη βουλή, και δε συμμαζεύεται. Κι αν τις πιστέψεις, το κόμμα βρίσκεται στη χειρότερη καμπή της ιστορίας του, ενώ κάποτε πετούσε από κορυφή σε κορυφή, άλλο που τότε αυτοί τα ίδια έλεγαν. Η σταλινική στροφή έγινε τροτσκιστική αλλά ήταν πάντοτε ολέθρια, είτε έτσι είτε αλλιώς.
Γενικά, η χειρότερη στιγμή του κόμματος είναι "τώρα", το εκάστοτε τώρα, σε αντίθεση με το παρελθόν, που το χρησιμοποιούν μονάχα για να θάψουν τους ζωντανούς, όπως το έθαβαν και τότε.


Γενικό συμπέρασμα; Δύσκολο πράγμα να είσαι κομμουνιστής. Όπως δύσκολη είναι κι η διαλεκτική, η συγκεκριμένη ανάλυση, η αναγνώριση των αντιφάσεων κι η υπέρβασή τους, όπου τα θετικά στοιχεία συνυπάρχουν και διαπλέκονται με τα αρνητικά. Τα οποία τα μελετάμε για να διδαχτούμε κι όχι για να μηδενίσουμε. Κι όπως δείχνει κι η ιστορική πείρα -πχ στην περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά- το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή (αλλά όχι αυτή που κυκλοφόρησε γεμάτη αυταπάτες για τη δικτατορία στο πρωτοσέλιδό της, μισό αιώνα πριν). Και το "χειρότερο" είχε μέσα του το σπόρο του καλύτερου -όπως κι ανάποδα πολλές φορές...