ΚΚΕ και ας μην π... ποτέ

Τι είναι ανώμαλο; -Το σύστημα;

Τι είναι το σύστημα; -Ανώμαλο.

Φώναζαν κάτι τροτσκιστές στις παρελάσεις περηφάνιας των ομοφυλόφιλων (gay pride), με θεωρητικό σκοπό να τους δώσουν κάποιο ταξικό περιεχόμενο.

Τα αστικά επιτελεία σήμερα αποθεώνουν την «ελεύθερη αγορά» όπως έκανε κάποτε το φεμινιστικό –κι όχι μόνο- κίνημα με τον ελεύθερο έρωτα. Κι εδώ κολλάει (και στις δύο) περιπτώσεις το ερώτημα που έβαζε ο βλαδίμηρος, ζητώντας διευκρινίσεις. Ελεύθερος από τι; Από υλικούς περιορισμούς; Από τη μητρότητα; Ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους –στη δική μας περίπτωση;

Γιατί όπως γράφει ο πόε, πολλές λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους και μένουν φθαρμένες, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Ακόμα κι η απελευθέρωση χρησιμοποιείται για τις… σκλαβωμένες από τον κρατισμό αγορές. Ενώ η σεξουαλική απελευθέρωση εκφυλίστηκε σε φτηνό αγοραίο εμπόρευμα, ως η άλλη όψη του πουριτανισμού, στο νόμισμα της αστικής υποκρισίας. Κι ενσωματώθηκαν στην χοάνη του συστήματος, που τα αλέθει στον καλό μύλο της αντίδρασης. Σε μια κοινωνία που έχει την αγορά ως μέτρο της ελευθερίας, η τελευταία θα τείνει προς τις αγοραίες –εξ ου και χυδαίες- τυπικές σχέσεις της μιας βραδιάς, σαν απλές εμπορικές συναλλαγές, χωρίς περαιτέρω συναισθηματικές περιπλοκές.

Οι φιλελεύθεροι λοιπόν λένε πως στην αγορά, όπως και στον έρωτα όλα επιτρέπονται κι είναι θεμιτά, ακόμα και τα βίτσια ή η πορνεία. Ο καθένας είναι ελεύθερος πχ να εκδίδει την εργατική του δύναμη στην αγορά ως εμπόρευμα και να έρχεται σε φτηνές αγοραίες σχέσεις με τον εργοδότη του –που του τον φορά κανονικά κι άνευ σιέλου- όχι επειδή του αρέσει, αλλά για να πληρωθεί ένα κομμάτι από την αξία που παράγει και να μπορέσει να βγάλει τα προς το ζην –συνήθως χωρίς μέτρα προφύλαξης γιατί ανεβάζουν το κόστος εργασίας και μειώνουν την απόλαυση για τον εργοδότη.

Κι έτσι ο καθένας μας γίνεται κύριος και νταβατζής του εαυτού του, καθώς πλασάρεται στην αγορά εργασίας και μπορεί να προσδοκά πως μια μέρα θα ανελιχθεί και θα εξελιχθεί σε μια ακριβοπληρωμένη πόρνη πολυτελείας. Αν και τώρα υπάρχουν οργανωμένοι νταβατζήδες, που λέγονται γραφεία ευρέσεως εργασίας και σε νοικιάζουν στον υποψήφιο πελάτη, κρατώντας για λογαριασμό τους ένα μικρό ποσό για το προξενιό που συνήψαν.

Επειδή όμως πρέπει να υπάρχει και λίγο βίτσιο, για να νοστιμίζει η ζωή, ο εκδιδόμενος εργαζόμενος πρέπει να δείχνει πως όλα αυτά του αρέσουν, στην πραγματικότητα τον ενθουσιάζουν ως προοπτική, και ότι είναι πρόθυμος να τα κάνει με ελάχιστο αντίτιμο, ή και εντελώς δωρεάν, να παρακαλά και να βάζει μέσο προκειμένου να εξασφαλίσει έναν πελάτη.

Ναι! Εκμεταλλεύσου με, ξεζούμισέ με, ταπείνωσέ με, κόψε μου τις άδειες και τα επιδόματα, κάνε με απόψε μισθωτό σου σκλάβο αφεντικό, άφησέ με να σε γλείψω για να σε ευχαριστήσω και να κρατήσω τη δουλειά, βάλε με να δουλέψω υπερωρία, στείλε με στην υπερορία πάλι, με τρελαίνεις.

Ο λαός δεν πρέπει να βγαίνει στους δρόμους και να αντιδράει με διαδηλώσεις, γιατί καταστρέφει την αγορά και το ρομαντικό επενδυτικό περιβάλλον ξενερώνοντας τον αστό επιβήτορα. Πρέπει αντίθετα να μένει δεμένος χειροπόδαρα με kinky γούνινες χειροπέδες και trendy αόρατα δεσμά, που ξεπηδάν από οθόνης κι από τη δύναμη της συνήθειας και να χαλαρώσει για να απολαύσει εκουσίως το βιασμό του. Γιατί η βία πηγαίνει πακέτο με τη συναίνεση και εκδηλώνεται πρωτίστως εκεί που την παίρνει –και τον παίρνει ο εργαζόμενος.

Ο οποίος καλείται συνάμα να ακολουθήσει τα προβλεπόμενα από το σύνδρομο της στοκχόλμης και να λατρέψει το βιαστή του σαν ευεργέτη, γιατί μόνος αυτός διαθέτει τέτοια μεγάλα προσόντα, όπως τα μέσα παραγωγής, για να μας ταΐσει. Κι εμείς πρέπει να σκιστούμε στη δουλειά (και γενικώς), να γίνουμε τελειομανείς, εργασιομανείς και νυμφομανείς, προκειμένου να τον ικανοποιήσουμε. Και να απομονώσουμε τους ξενέρωτους με τα μούσια και τα ταγάρια που μας ζαλίζουν με συνδικάτα, αντιτιθέμενα συμφέροντα και ταξική ζάλη.

Γιατί υπάρχουν κι αυτά τα σκουριασμένα μυαλά, κάτι απολιθώματα του περασμένου αιώνα, που έχουν κολλήσει στις ορθόδοξες, μονογαμικές σχέσεις και τη μόνιμη σταθερή δουλειά, λες κι έχουμε παντρευτεί το αντικείμενο των σπουδών μας και τη δουλειά μας. Δε θέλουν αλλαγές που θα τονώσουν τη ρουτινιάρικη εργασιακή μας σχέση, αρρωσταίνουν με την ημιαπασχόληση, τις εποχιακές δουλειές και τα one night stand μεροκάματα. Είναι γεμάτοι ταμπού κι αγκυλώσεις και δε θέλουν να ακούσουν για κινητικότητα απελπιστικά διαθέσιμων δημόσιων υπαλλήλων, που εξοικειώνονται με τις καινούριες κινήσεις και στάσεις πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις. Δε σκαμπάζουν από βίτσια νεκρόφιλων, με το βαμπίρ του κεφαλαίου που ρουφά άπληστα ζωντανή εργασία για να αναπαραχθεί και έναν κόσμο που θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα –ή και ο ίδιος ο γείτονας ει δυνατόν- και να φάνε μεταξύ τους τις σάρκες τους, για να τη βρούνε.

Τι είναι όμως φετίχ; Το περιγράφει πολύ καλά ο αρκάς στον ισοβίτη, με ένα γέρο κρατούμενο που έχει ξεχάσει πως ακριβώς είναι οι γυναίκες –τις μπερδεύει με τους μπουφέδες- και τον πρώτο καιρό στη φυλακή του άρεσε να σκέφτεται ότι είναι στο μπαρ ενός ξενοδοχείου με μια όμορφη γυναίκα, το γκαρσόνι τους σερβίριζε σαμπάνια και αυτοί έπιναν το τελευταίο ποτήρι πριν ανέβουν στο δωμάτιο. Όσο περνούσαν όμως τα χρόνια άρχισε να ξεχνά. Στην αρχή ξέχασε πώς ήταν τα ξενοδοχεία, μετά πώς είναι η σαμπάνια και στο τέλος ξέχασε πως είναι οι γυναίκες. Και τώρα πια όταν έχει ερωτικές φαντασιώσεις, σκέφτεται γκαρσόνια.

Το φετίχ βασικά είναι ένα υποκατάστατο, που παίρνει τη θέση της βασικής κατάστασης. Η σημερινή γενιά μακροχρόνια ανέργων, που έχει ξεχάσει πως είναι τελικά να σταυρώνεις μια δουλειά, θα χαίρεται απλά όταν την καλούν σε συνεντεύξεις –γιατί επιτέλους μου απάντησε κάποιος- κι ας μην την προσλάβουν ποτέ και θα ικανοποιείται χαϊδεύοντας την εφημερίδα ή την οθόνη με τις μικρές αγγελίες, σαν τον παππού κρατούμενο.

Ο καπιταλισμός είναι μια κατεξοχήν φετιχιστική και βιτσιόζα κοινωνία, που μπορεί να ικανοποιεί τα πιο εκκεντρικά βίτσια της ελίτ, αλλά να αφήνει ακάλυπτες τις πιο βασικές ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας, που προκρίνει το ‘να έχεις’ αντί του ‘να είσαι’, ως το βασικό τρόπο για να εκφράσουμε την προσωπικότητά μας, να νιώσουμε επιβεβαίωση και να οικειοποιηθούμε κάθε τι ωραίο γύρω μας. Ευνοεί το περιτύλιγμα και τη λογική της βιτρίνας αντί για το περιεχόμενο, προβάλλοντας πρότυπα που πρέπει να αντιγράψουμε όλοι για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Μεταμορφώνει με το ραβδί του τις παραγωγικές σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ του οι άνθρωποι σε σχέσεις μεταξύ πραγμάτων –κι εκεί εδράζεται ο φετιχισμός του εμπορεύματος που αναλύει και ο κάρολος. Καθιστά την εξουσία ‘αφροδισιακό’ και την ιδιοκτησία στο απόλυτο φετίχ που προσκυνά η αστική κοινωνία. Δημιουργεί ψευδείς συνειδήσεις με αντεστραμμένα είδωλα και λανθασμένη αντίληψη-κοσμοθεώρηση της πραγματικότητας, θεωρώντας την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, σχεδόν διαστροφικές συμπεριφορές.

Φετίχ είναι η προτεραιότητα της βιωσιμότητας του χρέους και των δανειστών έναντι του λαού που το αποπληρώνει. Κι η ‘παραγωγή για την παραγωγή’ με μοναδικό σκοπό (όχι την κατανάλωση και την ανταλλαγή των προϊόντων με κάτι άλλο που μας λείπει, αλλά) την πώληση και το κέρδος.

Φετίχ είναι και να απομονώνεις ένα μέρος από το όλο, πχ το νόμισμα από την οικονομία και τους σκοπούς που υπηρετεί, ένα αίτημα-κρίκο από την αλυσίδα που απαιτείται για να σπάσουμε τις αλυσίδες μας, τη μορφή από το περιεχόμενο, ένα μέσο (πχ κοινοβουλευτική δουλειά) από το σκοπό, ένα επιμέρους μέτωπο από τα υπόλοιπα –πχ τις σεξιστικές διακρίσεις.

Όλο το σύστημα είναι άρρωστο και ταυτισμένο με το φετιχισμό και τη διαστροφή. Και η«υγιής επιχειρηματικότητα» υπάρχει μόνο σε αρρωστημένα διεστραμμένα μυαλά της σοσιαλδημοκρατίας, παλιάς και σύγχρονης, που διαστρέφουν κάθε έννοια αριστεράς, κάθε γνήσια ριζοσπαστική διάθεση, και στοχεύουν στην αναστροφή, την επιστροφή στο ευτυχισμένο 2009 προ κρίσης. Αλλά η διάψευση θα έρθει οδυνηρή σα διάστρεμμα.

Το πρόβλημα εξάλλου δεν εντοπίζεται στα πρόσωπα, αλλά στους λόγους για τους οποίους ενεργούν έτσι. {Η αιτία του φασισμού πχ δεν ήταν ο διεστραμμένος νους ενός ημίτρελου ηγέτη, αλλά το διεστραμμένο σύστημα που τον έστρεψε ενάντια στις τάξεις που τον απειλούσαν. Όσο είμαστε μες σε αυτό το σύστημα όμως, ο φασισμός είναι ένα απόλυτα φυσιο-λογικό αποτέλεσμα}.

Αυτό το διεστραμμένο σύστημα λοιπόν αξιοποιεί τη δύναμη της συνήθειας, για να παρουσιάσει ως φυσιο-λογικές τις δικές του ανωμαλίες. Και διαστρέφει τις έννοιες, για να παρουσιάσει ως ‘ανωμαλία’ οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα δικά του πλαίσια.

Οι φιλελεύθεροι μας βεβαιώνουν πως ο καπιταλισμός τα πάντα εν σοφία εποίησε. Προνοούν για αυτό ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης και η περίφημη αόρατη χείρα του άνταμ σμιθ. Ενώ την ίδια στιγμή μας βάζουν κανονικά χείρα και μας απειλεί το δυσθεώρητο παλούκι της κρίσης. Γιατί όπως εκλαΐκευε στους εργάτες της εποχής του ένας παλιότερος κομμουνιστής, η κρίση είναι ένα τεράστιο παλούκι που χουν οι αστοί στον κώλο τους και θέλουν να το χώσουν στο δικό μας. Και δε μπορούμε να το εξαφανίσουμε-διαγράψουμε, χωρίς να αλλάξουμε τίποτα άλλο, ώστε να είμαστε άπαντες ευχαριστημένοι και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ούτε να βάλουμε βαζελίνη, για να μην πονάει τόσο, όπως μας συμβουλεύουν οι διάφορες εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας.

Το ‘χε πιάσει πολύ καλά εξάλλου κι ο χάρρυ κλυνν στον αστυνόμο μπέκα.

Πείτε μου μια λέξη, ξέρω ότι όλο το μυστήριο κρύβεται σε μια λέξη.

Βα-ζε-λί-νη.

Αυτό είναι το μυστήριο κι η διαχρονική πρόταση της σοσιαλδημοκρατίας ενάντια στον καπιταλισμό.

Ευχαριστούμε αλλά δε θα πάρουμε.

Αυτή η ακατανόητη, στείρα άρνηση είναι που τρελαίνει τους επίδοξους βιαστές και τη βαφτίζουν ταμπού, χάρη στους δημοσιολόγους και τα παπαγαλάκια τους στις οθόνες, για να δείξουν πόσο καθυστερημένοι, αναχρονιστικοί και συντηρητικοί είμαστε –σα να κυκλοφορούμε με σωβρακοφανέλα ένα πράγμα. Ενώ η τολμηρή κι ατρόμητη κυβέρνηση, θα μας πάρει και τα σώβρακα, σπάζοντας αυγά και μαζί κάθε ταμπού.

Ταμπού η μονιμότητα στο δημόσιο, ταμπού και η σύνταξη στα 65, ταμπού και το ταμείο ανεργίας, εφόσον η δουλειά είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις, όποιος θέλει βρίσκει, αλλιώς είναι ανίκανος κι έχει αυτός πρόβλημα ή είναι μπακούρης από άποψη.

Το ταμπού όμως, αν το δούμε ιστορικά, προήλθε ως δαιμονοποίηση και μέτρο περιορισμού της σεξουαλικής πράξης και κατά συνέπεια της τεκνοποίησης, σε συνθήκες που τα πολλά παιδιά ήταν δυστυχία, γιατί δεν μπορούσαν να τα θρέψουν. Και ω τι συγκίνηση, που επιστρέφουμε στις παραδοσιακές αξίες, και τα ίδια ταμπού, σήμερα που ο κόσμος δε μπορεί να θρέψει καλά-καλά τον εαυτό του, πόσο μάλλον ένα παιδί –τουλάχιστον έχει πλέον αντισύλληψη και μπορεί να κάνει ελεύθερο έρωτα. Ελεύθερο από τι όμως, που λέει κι ο λένιν.

Κι έτσι ήδη η απεργία θεωρείται ταμπού για πολλούς εργαζόμενους, ακριβώς με αυτό το σκεπτικό, γιατί φοβούνται πως θα χάσουν τη δουλειά τους και δε θα μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Ενώ κάποιες λέξεις, όπως σωματείο, εργατική τάξη, ταξική πάλη, δεν μπορεί καν να τις εκστομίσει, γιατί θα χάσει αυτομάτως –λες και παίζουμε επιτραπέζιο ταμπού, κι είναι στη λίστα με τις απαγορευμένες λέξεις.

Το θέμα λοιπόν είναι πότε θα σπάσουμε τα ταμπού από την ανάποδη, το μέγα ταμπού της ταξικής πάλης, να βγούμε από το ταμπούρι μας και να κατεβούμε στον ομαλό, να πάρουμε τουφέκι ενάντια στο ανώμαλο σύστημά τους, που ξεζουμίζει τη ζωή από τις χαρές και τους χυμούς της, και να τους δείξουμε τη γλύκα απ’ την ανάποδη.

Να γυρίσει ο τροχός –της ιστορίας, που κινείται από την ταξική πάλη- και να πηδήξει ο φτωχός, εργαζόμενος λαός, στο μεγάλο άλμα προς την κοινωνία του μέλλοντος. Και τότε πια να μην ισχύει το σύνθημα στον τίτλο της ανάρτησης..

Κι ο κομμουνισμός δε θα ‘ρθει να ικανοποιήσει όλα τα βίτσια –μέχρι να ‘χει πχ ο καθένας στη διάθεσή του ένα κρουαζιερόπλοιο- αλλά να τα εξαλείψει και να γιατρέψει τους βιτσιόζους, καλλιεργώντας στη θέση τους κάθε λογής και γούστο που θα αναπτύσσει ολόπλευρα την ανθρώπινη προσωπικότητα. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης

Τρεις εκπλήξεις και τρία διακυβεύματα

Επειδή εσχάτως η αναγνωσιμότητα του μπλοκ είναι κάπως πεσμένη, ξεκινάμε τις χαρντ κορ αποκαλύψεις.

Έκπληξη πρώτη: το μπρεζνιεφικό απολίθωμα είναι φοιτητής της θεολογίας.
Ε, ναι λοιπόν, ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου.
Τρία χρόνια πριν, εν όψει στρατού έψαχνα τρόπο να παίρνω φοιτητικές άδειες, να έχω πάσο και πρόσβαση στο ποσείδι (με άλλα λόγια μια δεύτερη σχολή). Αλλά οι βάσεις με το 10% ανέβηκαν σε δυσθεώρητα ύψη και το μοιραίο επήλθε. Πάλι καλά που την έβαλα τελευταία επιλογή (ως δικλείδα ασφαλείας) και πέρασα κάπου, αλλιώς θα έμενα με το μηχανογραφικό στο χέρι.

Η φρίκη ήταν δεδομένη -αν και πολύς κόσμος περνάει κατά λάθος θεολογία. Το [ότι είμαι] άθεος το είχα λήξει μέσα μου πολύ πριν το κομμουνιστής. Ακόμα και την εγγραφή μου την έκαναν άλλοι για μένα.

Έκτοτε η σχέση μας διατηρείται πλατωνική. Μόνο πάσο, κάτι βεβαιώσεις σπουδών κι εκλογές.
Όταν πήγα πρώτη φορά να ψηφίσω και με ρώτησαν αν είμαι θεολογικό ή ποιμαντικό, δεν ήξερα την σωστή απάντηση γιατί δε με είχε απασχολήσει ως τότε το θέμα.
Τελικά γλιτώσαμε τον βούρκο, γιατί ήμουν θεολογία. Αλλά εκ των υστέρων ο βενιαμίν μου είπε πως το στιλ ποιμένας μου πάει περισσότερο. Τι διάολο πρωτοπορία (θέλουμε να) είμαστε;

Δεύτερη έκπληξη: το μπρεζνιεφικό απολίθωμα δέχτηκε να είναι υποψήφιος της πανσπουδαστικής στις εκλογές.
Έκπληξη, όχι τόσο ότι δέχτηκα, όσο που μου το πρότειναν οι σφοι, που είχαν να μου μιλήσουν κάτι μήνες.
Το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι ο εκλογικός μύλος της πανσπουδαστικής όλα τα αλέθει.
Αλλά δεν είναι έτσι. Η κοπέλα που με πήρε τηλέφωνο μου είπε και για επιτροπή αγώνα και για μια συνέλευση.
Τα οποία δεν έγιναν ποτέ, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Σε κάποια φάση η υπαπαντή (ό,τι πρέπει για θεολογία και για επαναστατικό ψευδώνυμο) μου κάνει την κρίσιμη ρητορική ερώτηση των πενήντα εκατομμυρίων: δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολιτικές διαφωνίες...(;)
Αν μου άφηνε ένα λεπτό θα μπορούσα να σκεφτώ πρόχειρα πεντ-έξι, αλλά την καθησύχασα βιαστικά: όχι-όχι....
Συμφωνούμε σε πολλά και βασικά. Και μόνο η σοβιετία μου φτάνει.

Θυμήθηκα εξάλλου και την αλέκα που λέει να έρθουμε κοντά στο κόμμα, όπως είμαστε, με τις διαφωνίες, τις αντιρρήσεις και τα σκουλαρίκια μας. Να πάμε μαζί του γιατί κι αυτό μας πάει.

Ένα μήνα μετά στην πορεία με πλησιάζει μια άγνωστη κοπέλα και με χαιρετάει. Ρωτάει για το πόδι, γνωρίζει λεπτομέρειες.
Τι έγινε ρε παιδιά, μας την πέσανε; Πού τα ξέρει όλα αυτά;
Λες να διαβάζει το μπλοκ; Μπα, σε πορεία του παμε, τι πιθανότητες παίζουν να βρούμε αναγνώστες;
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ, δεν την έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Κι είναι και όμορφη, αν ήταν θα την θυμόμουνα.

Απαντάω τα τυπικά, για να κερδίσω χρόνο. Τη ρωτάω πώς είναι, μου λέει σχετικά καλά. Ώπα, σκέφτομαι, εδώ είναι η ευκαιρία.
-Γιατί σχετικά; τη ρωτάω.
-Ε, να μωρέ ξέρεις, το άγχος, η επίθεση που μας κάνουν οι άλλες παρατάξεις...
Εντάξει, σε καταλάβαμε, όλα εξηγούνται πλέον.

Τώρα γιατί ακριβώς ο σύντροφος πρέπει να βγάζει καρκίνο σε κάθε εκλογές από το άγχος δεν το έχω καταλάβει ακόμα κι ας το έχω ζήσει κι ο ίδιος. Ψυχολογικά εξηγείται, πολιτικά όχι και τόσο. Ή μάλλον εξηγείται αν είναι ο βασικός σου στόχος. Που μόνο έτσι δεν πρέπει να είναι.

Θυμάμαι παλιά εκλογές στη δημοσιογραφία. Αντί να χαλαρώσω και να το απολαύσω (έτσι κι αλλιώς οι πασόκοι θα της έπαιρναν) με έτρωγε η αγωνία να μην ανέβει πολύ η συμμετοχή, γιατί θα έφευγε πολλή γιούχου ψήφος κι η γιούχου ψήφος ποτέ δεν ήταν υπέρ μας.
Να είσαι δηλ κνίτης κι αντί να θες να είναι μαζική η διαδικασία να φοβάσαι μη τυχόν έρθει πολύς κόσμος, γιατί ξέρεις το ποιον της σχολής σου και δε θες να το βρεις και στις κάλπες.

Φέτος όμως τα κόζια άλλαξαν στη σχολή κι η πανσπουδαστική έγινε μόδα. Οι πασόκοι βγήκαν πάλι πρώτοι, αλλά αν ερχόταν παραπάνω κόσμος παίζει και να τους είχαμε. Από τότε που πήρα πτυχίο όλοι ξαφνικά έχουν μια πελώρια λαχτάρα να τρέχουν και να δουλεύουν (εγώ πιστεύω για να με εκθέσουν).

Άλλαξαν όμως τα κόζια και σε όλο το απθ, γενικά. Πιο πολύ από τα πεσμένα ποσοστά οι σφοι φέτος στενοχωρήθηκαν για την πτώση στις ψήφους, δηλ σε απόλυτους αριθμούς. Γιατί έτσι μετράνε τι βήματα κάναμε, πόσο κόσμο πείσαμε κι αυτό το βάζουν πάνω απ' όλα. Και καλά κάνουν.

Την τρίτη έκπληξη την έμαθα τη μέρα των εκλογών κι ήταν όλη δική μου. Δεν ήμουν τελικά στο ψηφοδέλτιο της πκσ!
Είχε γίνει ένα λάθος με το όνομα, δε με ήξεραν για να με ειδοποιήσουν (αφού τόσα χρόνια δεν έχω πατήσει το πόδι μου στο άνδρο του θεού) και με έβγαλαν τελευταία στιγμή για να μη γίνει θέμα συνολικά.

Η υπαπαντή με το που με προϋπάντησε μου είπε τα καθέκαστα, να μην υπάρχει παρεξήγηση.
Το κλείδωσα ρωτώντας την καθοδήγηση και στο τέλος πείστηκα ότι ήταν ανθρώπινο λάθος (σαν το τσέρνομπιλ), δεν έπαιζε κάτι άλλο.
Γενικά είμαι καλόπιστος άνθρωπος κι ας μη μου φαίνεται. Ίσως να πίστευα και τον γκόρμπι αν τον προλάβαινα.

Από μια άποψη καλύτερα ίσως, γιατί λείπει ένα ένζυμο από τον οργανισμό μου (το G6PD για τους γιατρούς) και δεν αντέχω τα κουκιά (εκλογικά ή μη), τις ασπιρίνες (μαζί με αυτές του ναυτικού και τα μέτρα ασπιρίνη απέναντι στο σύστημα) και τη ναφθαλίνη (ή τις ιδέες που είναι μέσα σε αυτήν).
Κι άντε να κάνεις ζύμωση στις μάζες χωρίς το ένζυμο.

Βασικά όμως ένιωθα μέσα μου ένα απέραντο κενό (σαν την κοιλιά του οβελίξ όταν δεν τρώει). Πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια που δεν ήμουν υποψήφιος της πανσπουδαστικής!
Κάπου μέσα μου πιστεύω ότι αυτός ήταν κι ο βαθύτερος λόγος της πτώσης μας φέτος. Κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο εξηγώ την πτώση μας με ένα συνειρμό με τη σοβιετία (σιγά την πρωτοτυπία).
Η νίλα του 90 με την κνε του γράψα ήταν σαν την καταστροφή μετά το βήτα παγκόσμιο (χωρίς να υπονοώ ότι τα εαακ είναι ναζί ή ότι χαιρετούν φασιστικά την ευρωπαϊκή ένωση, όπως η ανακοίνωσή μας στη σθε).
Η ανοδική μας πορεία τα επόμενα χρόνια ήταν ο θρίαμβος των ζηλωτών συντρόφων που πάνω απ' το κρεβάτι τους έχουν αφίσες του σταχάνοβ και του πάβελ κορτσάγιν.

Αλλά αυτή ήταν ανάπτυξη εκτατικού τύπου κι είχε ένα λογικό όριο. Το στοίχημα ήταν να προωθήσουμε την εντατική ανάπτυξη της παράταξης για να μην χάσουμε το τρένο της ετε και των κινημάτων. Εμείς ωστόσο, υιοθετήσαμε ποσοτικά, αξιακά κριτήρια (εκλογικό κέρδος, βιογραφικά, ιδιοσυντήρηση κτλ) κι οδηγηθήκαμε σε μπρεζνιεφική στασιμότητα των ποσοστών και της απήχησής μας.
Ελπίζω τουλάχιστον να έχουμε διαφορετικό τέλος (και να μη μας διαλύσει κανένας μπόρμπι με περεστρόικες).

Για κάποιους βέβαια η πτώση μας έχει να κάνει με το δεκέμβρη και τη στάση μας στο θέμα με τις εργολαβίες.
Που για αυτούς ήταν τα δυο βασικά διακυβεύματα των φετινών εκλογών. Για το μέσο φοιτητή όμως όχι.

Δε λέω ότι δεν έπαιξαν ρόλο σε ένα κομμάτι υποψιασμένου κόσμου. Αλλά η πλειοψηφία παραμένει ανυποψίαστη.
Όπως λέει κι ο μηνακάκης, ο δεκέμβρης του 08 απέχει λίγους μόλις μήνες από την άνοιξη του 09, αλλά στην πράξη μοιάζει πολύ πιο μακρινός. Το ψόφιο κλίμα των φετινών εκλογών το αποδεικνύει. Η άνοδος των πασόκων -που ήταν ανύπαρκτοι στα γεγονότα του δεκέμβρη- επίσης.

Όσο για τους υποψιασμένους, οι περισσότεροι απλώς δεν ψήφισαν γιατί τους κέρδισε η αναρχία που πλέον παίρνει τα καλύτερα κομμάτια της νεολαίας.
Και δεν ξέρω αν για αυτό φταιν αυτοί που πήγαν σε άλλο γήπεδο και τους αφήσαν να παίξουν μόνοι τους μπάλα, ή αυτοί που τους είχανε συμπαίκτες. Μάλλον φταιν κι οι δυο εξίσου.

Οι αναρχικοί λεν ότι οι κοινωνικοί αγώνες δεν εξαργυρώνονται στην κάλπη κι η τυπική λογική τους δικαιώνει.
Το εξωκοινοβούλιο μένει σε αυτό κι αποτυγχάνει να τους συνδέσει διαλεκτικά με τον πολιτικό αγώνα.

Φάνηκε αυτό στην πρωτομαγιά, όπου οι ανεξάρτητοι μάζεψαν συγγενείς και φίλους.
Και δεν είναι ποσοτικό το θέμα. Πού ήταν οι εργαζόμενοι του απθ που είχαν δίπλα τους τους φοιτητές στο θέμα με τις εργολαβίες; Τι συμπεράσματα βγάλανε; Τι δεσμοί δημιουργήθηκαν;
Και με ποιον να δημιουργηθούν αλήθεια; Ούτε καν οι φοιτητές δεν πήγαν στην καμάρα. Ψιλά γράμματα για αυτούς η πρωτομαγιά.

Το τρίτο επίδικο των εκλογών είναι η εφεε κι είναι το πιο μπερδεμένο.
Μια ματιά στο εξωκοινοβούλιο αρκεί για να δει κανείς το γιατί.
Η μία συνιστώσα είναι υπέρ, η άλλη κατά κι η τρίτη υπέρ με προϋποθέσεις (τους κατάλληλους συσχετισμούς).
Η τελευταία το βλέπει πιο διαλεκτικά, αλλά δε δίνει απάντηση στο δίλημμα γενικές συνελεύσεις ή εκλογές (πώς θα βγαίνουν οι συσχετισμοί και ποιος θα συντονίζει).

Το πρόβλημα των άλλων δύο είναι ότι το βλέπουν ως θέμα αρχής.
Οι μεν ότι πρέπει να υπάρχει ένα κεντρικό όργανο να συντονίζει (όπως το κάνει η γσεε;).
Κι οι δε θεωρούν οτιδήποτε τριτοβάθμιο, από θέση αρχής, γραφειοκρατία που καπελώνει το κίνημα (στο εργατικό κίνημα τι αλλάζει;).
Όπως έγραφε κι ο κον μπεντίτ στον αριστερισμό, οι μάζες είναι πιο αριστερά από το κόμμα και το κόμμα πιο αριστερά από την κεντρική του επιτροπή (τσιτάτο που βρήκε στον τρότσκι) (ο οποίος με τη σειρά του το αποδίδει στον λένιν).

Στην ουσία μπαίνει το δίλημμα γραφειοκράτες ή αμεσοδημοκράτες. Τα οποία εν τέλει δεν απέχουν και τόσο πολύ στην πράξη (δυστυχώς).
Τα συντονιστικά (όπως τα έζησα εδώ τουλάχιστον) λειτούργησαν τελείως γραφειοκρατικά. Δεν πήγαν μπροστά το κίνημα, απέτυχαν να συντονίσουν οτιδήποτε και να κρατήσουν μέχρι τέλους ανένταχτο κόσμο πέρα απ' τους συνδικαλιστές.

Αυτά δεν ήταν αδυναμίες του κινήματος στη σωστή κατεύθυνση.
Γραφειοκρατικές στρεβλώσεις ήταν που το κίνημα δεν ενδιαφέρθηκε να τις αλλάξει γιατί ήταν θέμα αρχής και φετιχισμού να κρατήσουμε τη λαογέννητη δομή της ομοφωνίας και των δεκάωρων συζητήσεων για βάλιουμ χωρίς αντίκρισμα.

Το θέμα εφεε πρέπει να μπει συγκεκριμένα μακριά από φετίχ.
Το θετικό που βλέπω εγώ είναι ότι οι πασόκοι θα εκτίθενται πολύ πιο άμεσα, ενώ τώρα έχουν όλη την άνεση να πουλάν ανέξοδα αγωνιστικό προφίλ χωρίς να χρεώνονται τίποτα.
Και κάπου εκεί τα θετικά σταματάν. Η αναδιοργάνωση του κινήματος δεν είναι υπόθεση ενός οργάνου από τα πάνω.

Δυσκολεύομαι εξίσου όμως να βρω κι αρνητικά.
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να πω κάτι θα έλεγα ότι ιστορικά η εφεε, ακόμα και στα καλύτερά της το 79 με συσχετισμούς σοβιέτ πετρούπολης, έμεινε πίσω από τις διαθέσεις των μαζών στο κίνημα για τον ν.815.
Αλλά το κίνημα δεν έμεινε πίσω. Κι ας υπήρχε εφεε.

Μπορεί η κυβέρνηση να θέλει μια γαλάζια εφεε να υποκαταστήσει ως φωνή των φοιτητών το κίνημα. Το ίδιο γίνεται με τους εργαζόμενους και τη γσεε. Σε τι εμποδίζει αυτό το κίνημα να αναπτυχθεί και να ανατρέψει τους συσχετισμούς;
Η εφεε δε μπορεί να αναχαιτίσει ένα κίνημα, όπως ένα δ.σ. δε μπορεί να σταματήσει τοπικά τον αγώνα σε μια σχολή.

Δεν είναι πολύ λογικό να καταρτίζει κανείς ψηφοδέλτια για πρωτοβάθμια όργανα, αλλά να απορρίπτει τα τριτοβάθμια.
Πιο πολύ μοιάζει με ακροβασία σχιζοφρενή αρρώστου ανάμεσα σε δυο βάρκες (μια κόκκινη και μια μαύρη). Η αρρώστεια δεν είναι πολύ σοβαρή (κάτι σε ιλαρά, ή μαγουλάδες) αλλά πρέπει να μείνει στην κόκκινη βάρκα για να γιατρευτεί. Αλλιώς τον πνίγει η μαυρίλα κι ησυχάζει.

Το χειρότερο στην υπόθεση είναι ότι μετά από κάτι δηλώσεις γιωργάκη κι αλαβάνου για λαϊκή κατανάλωση, η ανασύσταση της εφεε θεωρείται περίπου στρατηγική επιλογή του πολιτικού συστήματος.
Το ότι η δαπασπ αρνήθηκε να γίνουν οι εκλογές πρωταπριλιά (που θα ήταν φοβερή σημειολογία) και τις πήγαν μετά το πάσχα (οπότε αφενός δε μπορεί να συγκλιθεί συνέδριο κι αφετέρου εντάχτηκαν σε προ-ευρω-εκλογικό κλίμα) θεωρείται τεχνική λεπτομέρεια. Αλλά όπως λεν και στη σχολή μου (και στην παλιά και στην καινούρια) μην αφήνεις ποτέ μια λεπτομέρεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία.

Ίσως όντως συγκροτηθεί κάποτε εφεε (μάλλον όχι τώρα στα κοντά).
Αν αυτό για κάποιους σημαίνει συμπόρευση της κνε με τις επιλογές του συστήματος μπορεί κάποιος άλλος να αντιπαραθέσει γόνιμα ότι η μέχρι στιγμής κωλυσιεργία για την ανασύστασή της είναι επίσης στρατηγική επιλογή του συστήματος και χαρακτηρίζει όλους όσους τη στηρίζουν.
Κι ο δεύτερος θα μιλάει με πραγματικά δεδομένα.

Όσο για τον περιβόητο συντονισμό των συλλόγων και του κινήματος, η πιο σοβαρή πρόταση κατά τη γνώμη μου είχε γίνει καταμεσίς του κινήματος για το ν. πλαίσιο. Ήταν αυτή που έκανε λόγο για αιρετούς κι ανακλητούς εκπροσώπους των γενικών συνελεύσεων.
Ακόμα κι αυτοί που βλέπουν τους συλλόγους ως σοβιέτ φοιτητών και βάζουν το σύνθημα όλη η εξουσία στις συνελεύσεις, θα έπρεπε να ξέρουν ότι ακόμα και τα σοβιέτ με αντιπροσώπευση λειτουργούσαν σε κεντρικό επίπεδο.

Την πρόταση απ' όσο ξέρω την έκανε η οργάνωση (κι απ' ό,τι μου είπαν τη στήριζαν και ναρίτες). Τι ακριβώς έγινε κι εγκαταλείφθηκε τόσο γρήγορα είναι ένα ζήτημα στο οποίο δεν έχω απάντηση.
Αν έχει κάποιος άλλος, επιβάλλεται να τη μοιραστεί μαζί μας.

Σεξ κι επανάσταση

(Ανάρτηση αυστηρώς ακατάλληλη για δογματικούς, μικρά παιδιά και νέους πρωτοπόρους.
Παρακαλείστε πριν ξεκινήστε την ανάγνωση, να αποβάλετε τα ταμπού σας και να πάρετε τις απαραίτητες προφυλάξεις).

Το 1917 μας είπαν πρόωρους. Αυτοί που κάναν τη ζώνη αγνότητας του συστήματος μας κατηγόρησαν για βιασμό της ιστορίας.
Το παιδί που βγήκε δεν το αναγνώρισαν. Εξ αρχής το θεώρησαν θνησιγενές. Μετά που έζησε το βγάλαν προβληματικό. Κι όταν τελικά πέθανε (για την ακρίβεια το σκότωσαν κι ας λεν πως αυτοκτόνησε από μόνο του) βγήκαν στους δρόμους και πανηγύριζαν.

Πρωτότοκο παιδί στην ελλάδα είναι το κόμμα, μετά όμως προκύψαν καμιά δεκαριά εξώγαμα. Κάποια από αυτά προσπάθησαν να μας φάνε την προίκα, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Σήμερα γίνεται λόγος για συνεργασία κι ενότητα, αλλά στο κόμμα σιχαινόμαστε τις αιμομιξίες.

Τα άλλα αδερφάκια, μας τη λέγαν που η μαμά πατρίδα δεν έκανε εξωσωματική στην ελλάδα το 45. Αλλά και για εκεί που έκανε τη βρίζουν, λεν πως δεν ήταν σοσιαλισμός.
Η διαφορά λέει, είναι πως εδώ είχαμε σπερματοδότη, ενώ εκεί που πήγε όχι.
Το ωραίο είναι ότι τα περισσότερα αδερφάκια μας τότε ούτε καν υπήρχαν.
Μια φορά, με εξωσωματική ή χωρίς, εμάς το παιδιά του σωλήνα μας έμεινε ως όρος. Εγώ το παίρνω ως χαϊδευτικό.

Μετά το 20ό συνέδριο η σοβιετική τεχνολογία εφηύρε την καισαρική και το ειρηνικό πέρασμα που μας απαλλάσσει από τους πόνους του τοκετού που αναλύει ο λένιν.
Η καινοτομία ωστόσο απέτυχε παταγωδώς. Η παραδοσιακή μέθοδος με τη μαμή της ιστορίας παραμένει αξεπέραστη.

Κάθε παιδί έχει τη δική του χάρη.
Ο εαακίτης είναι ο ομάρ που τον ερωτεύτηκε το αυθόρμητο (κι ακηδεμόνευτο) διαβάζοντας άρλεκιν. Σκληρός, μοιραίος, χτυπάει το χέρι στο τραπέζι κι ερεθίζει τα πλήθη με επαναστατικά προστυχόλογα.
Στον αντίποδα εμείς, νοικοκυραίοι διαδηλωτές, οργανωμένα, με πρόγραμμα (επαναστατικό) και τάξη (εργατική). Προφίλ οικογενειάρχη με σπίτι, γυναικόπαιδα και μια βιβλιοθήκη με τα άπαντα του λένιν (έτσι να υπάρχουν) και πολιτικά άρλεκιν της χρυσής μπρεζνιεφικής εποχής.

Κάθε αδερφάκι έχει διαμορφώσει δική του αντίληψη για το σεξ και την επικείμενη επανάσταση.
Εμείς το πηγαίνουμε λίγο πλατωνικά. Στόχος μας είναι μια ώριμη σχέση με διάρκεια και χαρακτηριστικά.
Οι αριστεριστές είναι του ενός κινήματος και των one night stands. Ξεκινάν με αυτό και στην πορεία λέει θα καταλάβουν αν έχει ελπίδες για κάτι παραπάνω το πράγμα. Αν δε δοκιμάσεις πώς θα ξέρεις;

Ο σύριζα είναι υπέρ του σεξ, αλλά κι υπέρ της παρθενιάς, γιατί δεν αντέχει το αίμα.
Οι σεκίτες θέλουν παρτούζα χωρίς φυλετικές διακρίσεις. Τα δικά τους φετίχ είναι οι σφυρίχτρες και τα πλακάτ στην τσάντα.
Τα μ-λ απορρίπτουν τα προτάγματα. Ο πραγματικός έρωτας είναι απραγματοποίητος στον καπιταλισμό.
Αρκεί λοιπόν ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, ενώ ως μίνιμουμ συμφωνίας μπαίνει το φλερτ, βαριά-βαριά το φιλί.

Τους αναρχικούς τους ενδιαφέρει μόνο να γαμήσουν τους μπάτσους και το κράτος. Όπως γράφει κι ένα σύνθημα στην χανθ: μπάτσοι-δολοφόνοι άντε γαμηθείτε (χωρίς παρεξήγηση).
Η παρένθεση είναι του συνθήματος, όχι δικιά μου.
Διασταύρωση μπάτσου με μπάχαλο είναι τρελός συνδυασμός παρμένος από αρκά (ξυπνάς μέσα μου το ζώο) που μας δίνει κουκουλοφόρους, προβοκάτσιες και ξένα κέντρα...

Η βασική αντίθεση είναι ανάμεσα σε μας και την παιδική αρρώστεια.
Κλείνουμε αγωνιστικά ραντεβού το ένα πίσω απ' τ' άλλο, μπας και βγάλουμε γκόμενα την επανάσταση, αλλά εις μάτην. Περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες και να 'ρθουν οι γόνιμες μέρες, αλλά κάθε φορά πέφτουμε σε περίοδο, μη προεπαναστατική. Κι αφού φτιάξουμε κατάσταση, περιμένουμε ξάπλα με τα πόδια ανοιχτά, μπας και περάσει κανείς και μας την κάνει [την επανάσταση].

Εμείς είμαστε του ψησίματος και τρώμε της ώρας. Οι αριστεριστές, ανυπόμονοι ως συνήθως, προτιμάν το σούσι.
Αυτοί μας τη λένε ότι έχουμε κλιμακτήριο, ότι θα μείνουμε γεροντοκόρες, χωρίς χαρά στα σκέλια. Κι ότι με τις αποστειρωμένες πορείες μας δε θα πιάσουμε ποτέ παιδί.
Εμείς τους τη λέμε που δεν παίρνουν προφυλάξεις και περιφρούρηση.
Χάνεις όλη την χαρά έτσι, απαντάν.
Γι' αυτό κόλλησαν όμως όλες τις μεταδοτικές ασθένειες των αναρχικών. Δεν τους έφτανε η παιδική η δική τους, γύρευαν κι άλλες.
Αυτά παθαίνεις άμα απορρίπτεις σκουφιά και καπέλα, αλλά ανέχεσαι τις κουκούλες.

Στα αρχεία του περισσού κρατούνται μυστικές οι στατιστικές από τα πληρεξούσια των εκλογοαπολογιστικών.
Τα 65% από τις συντρόφισσες παραδέχονται ότι είχαν ερωτική φαντασίωση με τον πρώτο τους γραμματέα. Οι μισές εξ αυτών την πραγματοποίησαν. 3% επί του συνόλου μες στα γραφεία ενώ το 5% στο πίσω κάθισμα ενός λάντα.
Στην ίδια έρευνα πιο σέξι κομμουνιστές αναδεικνύονται ο νίκος μπογιόπουλος, ο μάκης πέτσας (τα στοιχεία είναι από το 2007) κι ο ιωσήφ στάλιν.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ερώτηση σχετικά με τα ερωτικά φετίχ που αναστατώνουν σεξουαλικά τους συντρόφους και τις συντρόφισσες. Ανάμεσα στις πιο δημοφιλείς απαντήσεις βρίσκουμε και τις εξής (η σειρά είναι τυχαία):
κουπόνια, εξορμήσεις σε σχολεία, αφισοκόλληση (εξ ου και η στάση αφισοκολλητό), τα γιγαντοπανό, εκλογές, σωματείο οικοδόμων, η σοβιετική ένωση, ο ύμνος της CCCP, το μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά, η σβετλάνα μπογίνσκαγια, η πρωτομαγιά, το αμερικάνικο προξενείο/πρεσβεία, το όργανο, το όργανο στην κωλότσεπη, τα άρθρα του μαΐλη, η στήλη του μπογιόπουλου, οι επιστολές του ρούση στον προσυνεδριακό, τα άπαντα του στάλιν, τα κοντόξυλα, τα κράνη, η καθοδήγηση, οι αλυσίδες στην πορεία το καλοκαίρι, ο ντουντουκιέρης, διήμερα και φεστιβάλ, βιογραφικά, διαγραφές, η κούβα, τα κούβα πάρτι, τα ρεμπέτικα πάρτι, οι εισηγήσεις στις (κ)οβες, οι αριστεριστές, το σπίτι του λαού που είναι επιβλητικό και άλλα πολλά.
Τελευταίες σε προτίμηση έρχονται οι απαντήσεις κίνημα, γενική συνέλευση και επανάσταση.

Αντίστοιχες έρευνες για τους υπόλοιπους χώρους δυστυχώς δεν υπάρχουν.
Κατά γενική ομολογία πάντως, το πιο δημοφιλές αφροδισιακό στον χώρο των αριστεριστών είναι η κατάληψη.
Τα πιο γνωστά φετίχ των αναρχικών είναι τα σπρέι πιπεριού με αρωματικά και αφροδισιακά έλαια και οι σεξοβόμβες μολότοφ...

Είναι πιο ευχάριστο και πιο χρήσιμο να πραγματώνεις την πείρα της επανάστασης και του έρωτα, παρά να γράφεις για αυτήν.
Οπότε όποιος έχει δυνατότητα να κάνει έρωτα ας την αξιοποιήσει. Γιατί για επανάσταση δεν το κόβω για τώρα στα κοντά.
Αύριο πάλι για αυτήν θα γράφουμε...

(Αποσπάσματα από το μεγάλο ανέκδοτο έργο του θεωρητικού της επανάστασης βλαντιμίρ ιλίτς)

Φετιχισμός

Τι είναι φετίχ;

Επιστημονικό ορισμό δε δύναμαι να δώσω. Αλλά απ' ό,τι έχω καταλάβει, φετιχισμός είναι να απομονώνεις ένα αντικείμενο από ένα σύνολο και να του αποδίδεις ιδιότητες που δεν έχει από μόνο του. Στο τέλος το αντικείμενο αυτό καταλήγει να παίρνει τη θέση του συνόλου, να το αντικαθιστά πλήρως.

Με αυτή την έννοια ο μαρξ κάνει λόγο για φετιχισμό του εμπορεύματος.
Ο έμπορος κι ο παραγωγός που ανταλλάσσουν εμπορεύματα, στις καθημερινές τους συναλλαγές δε βλέπουν μια σχέση προσώπων, την ανταλλαγή ποσότητας ανθρώπινης εργασίας. Βλέπουν απλώς αντικείμενα, μια σχέση πραγμάτων.
Επειδή το κέρδος τους, η επιβίωσή τους εξαρτάται από το πόσα εμπορεύματα πουλάνε, καταλήγουν να είναι πλήρως εξαρτημένοι από αυτά, να τα λατρεύουν ως θεό, να τα φετιχοποιούν. Τα εμπορεύματα γίνονται φετίχ, φαίνονται να ορίζουν τα πάντα στο προτσές της ανταλλαγής.

Οι παραγωγοί διαμορφώνουν έτσι στρεβλή αντίληψη συνολικά για το προτσές της παραγωγής, αναπτύσσουν ψευδή, αλλοτριωμένη συνείδηση.
Επειδή όμως τα της πολιτικής οικονομίας δεν τα κατέχω πλήρως και μπορεί να μου ξεφεύγουν χοντροκομμένες διατυπώσεις, ή ακόμα χειρότερα να αλλοιώνω την ουσία, ας το δούμε καλύτερα με ένα πιο απλό παράδειγμα. Τον έρωτα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έχει φετίχ με τα εσώρουχα.
Αυτό πάει να πει ότι την ηδονή δε τη βρίσκει πια στην ερωτική επαφή με τη γυναίκα, αλλά στο εσώρουχό της, όπου μεταφέρει όλη τη σεξουαλική του επιθυμία. Το βλέπει, το πιάνει, το μυρίζει, το δαγκώνει, ακούει τον ήχο από το λάστιχο, συμμετέχει με όλες του τις αισθήσεις.
Το εσώρουχο είναι πια το σεξουαλικό αντικείμενο του πόθου. Ερεθίζεται με αυτό, όχι με τη γυναίκα που το φοράει. Μπορεί να το βρει χωρίς τη γυναίκα και να ερεθιστεί εξίσου.
Αν είχα μεγαλύτερη εξοικείωση με τις διαλεκτικές κατηγορίες του χέγκελ, θα επιχειρούσα και κάποιον κρύο παραλληλισμό, πχ αντικείμενο του πόθου καθεαυτό και δι' εαυτό.

Πάμε τώρα στα καθ' ημάς, στη σύνδεση με το κίνημα.
Το οποίο δεν είναι απαλλαγμένο από τους δικούς του φετιχισμούς. Οι οποίοι με τη σειρά τους εμφανίζονται συνήθως σε στερημένα άτομα, όπως άλλωστε και τα σεξουαλικά φετίχ.
Και στερημένοι από επανάσταση είμαστε όλοι μας.
Η οποία [επανάσταση] μοιάζει πολύ με τον έρωτα.

Το φετίχ εν προκειμένω είναι η σύγκρουση, ανεξάρτητα από το πώς εκφράζεται. Άλλοι το εκδηλώνουν σπάζοντας βιτρίνες, άλλοι κόκκινες ζώνες και όλοι μαζί κυνηγώντας ανεμόμυλους.
Η τέχνη της επανάστασης, όπως την ονομάζει ο λένιν, γίνεται τέχνη για την τέχνη. Με άλλα λόγια σύγκρουση για τη σύγκρουση. Που εξελίσσεται σε αυτοσκοπό, διαστροφή και αντικαθιστά τον σκοπό της επανάστασης. Η οποία ως σκοπός ξεχνιέται και αναβάλλεται επ' άπειρον, μαζί με τα χριστούγεννα.

Υπάρχουν όμως κι ενδιάμεσες καταστάσεις.
Αγωνιστές-φετιχιστές που δεν έχουν ξεχάσει τον τελικό σκοπό, το πού θέλουν να πάνε. Για αυτούς το φετίχ της σύγκρουσης λειτουργεί ως διεγερτικό, ως αφορμή για φαντασίωση.

Αν το κόμμα αρνείται να δει εξέγερση βάζοντας ως κριτήρια χαρακτηριστικά που επικρατούν μόνο σε ιδανικές καταστάσεις (αιτήματα, θέμα εξουσίας, πολιτικοποίηση κτλ) οι εξωκοινοβουλευτικοί απαντάν: βεβαίως και υπάρχει. Όχι απλώς εξέγερση, αλλά και σε ιδεατή μορφή.

Με άλλα λόγια εμείς περιγράφουμε την τέλεια γυναίκα κι αυτοί μας απαντούν ότι υπάρχει κι ότι είναι μπροστά μας. Η κριτική στις αδυναμίες και στις ατέλειες είναι ξενέρωτη, χαλάει τη φαντασίωση μιας καθολικά εξεγερμένης κοινωνίας σε προεπαναστατική κατάσταση.

Οι άνθρωποι τις καλύτερές τους μέρες τις ζουν τώρα. Έχουν βρει την εξέγερση της ζωής τους και δεν τους απασχολεί τι θα μείνει όταν περάσει ο έρωτας, ο (αν)αρχικός ενθουσιασμός.
Αγάπη χωρίς έρωτα όμως υπάρχει; Είναι ένα ζήτημα...

Το πράγμα αρχίζει και περιπλέκεται. Σαν ερωτικό σύμπλεγμα.
Ποιος μας λέει ότι τα φετίχ είναι ανωμαλίες; Τι γούστο έχει η ζωή κι ο έρωτας χωρίς ιδιοτροπίες και βίτσια;
Η απάντηση απέναντι στα φετίχ είναι η ομαλότητα; Κάποιοι όμως μπερδεύουν την αγωνιστική με την κοινωνική [ομαλότητα]. Και απαντάν στο φετίχ της σύγκρουσης με τα δικά τους. Κόμμα, εκλογές, κοινοβούλιο.

Τι πρέπει να κάνουμε με τα φετίχ; Να σκύψουμε πάνω τους να τα καταλάβουμε, ή να τα πολεμήσουμε για να μη μας πάρουν και τα εσώρουχα (και τι θα κάνουμε ύστερα χωρίς φετίχ...);
Όσο κι αν μοιάζει παράξενο και τα δύο. Η διαλεκτική εξάλλου είναι η τέχνη (επιστήμη) των αντιφάσεων.

Το δίλημμα φαντασιωνόμενοι φετιχιστές αυνανιζόμενοι ή ανέραστοι κριτικοί στην ουσία του είναι πλαστό.
Το βασικό είναι να μην κάνουμε στο κίνημα αυτό που (δε μπορούμε να) κάνουμε στο κρεβάτι.
Να κοιμόμαστε δηλ, γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά.
Άλλο πράγμα η συνουσία κι άλλο να ξεσπάς και να βγάζεις απωθημένα χρόνων. Η διαφορά είναι λεπτή.

Το ερωτικό όμως είναι θέμα με πολλές προεκτάσεις. Η συνέχεια στην επόμενη συνεδρία.