Κατάληψη στα ΜΜΕ

Σε αυτό το κείμενο περιγράφω προσωπική εμπειρία από την κατάληψη των μμε το 2002. Πριν πείτε εδώ ο κόσμος καίγεται κι αυτός φτιάχνει τη φράντζα του (ποτέ δεν χτενίζομαι, είναι γραμμή) διαβάστε το κείμενο ως το τέλος.
Δεν είναι άσχετο με όσα συμβαίνουν.

Η κατάληψη έγινε το 2002, ένα χρόνο μετά το κύμα των καταλήψεων με την ανωτατοποίηση των τει. Στα μμε που ήταν εκτός πανεπιστημιούπολης -δηλ στην κοσμάρα τους- έφτασε με καθυστέρηση. Όπως ο μάης του 68 στην ελλάδα ένα πράγμα.
Η καθυστέρηση πάει με την απόσταση. Και συνδυάζεται με την αντίστοιχη νοητική.

Η κατάληψη ήταν για το κτιριακό της σχολής που τότε στεγαζόταν σε ένα άθλιο ετοιμόρροπο κτίριο στην παραλία, που είχε κριθεί κόκκινο από το σεισμό του 78.
Μόνο η πανσπουδαστική κυνηγούσε το θέμα, τη στιγμή που οι πασπίτες έλεγαν ότι το κτίριο τους αρέσει από άποψη (παραλία και κουλτούρα να φύγουμε).

Ένα χρόνο μετά η αλλαγή ήταν θεαματική. Οι πασπίτες και το νεογέννητο δίκτυο δεν χάιδευαν απλά τα αυτιά του αυθόρμητου. Του δίναν κανονικά γλωσσόφιλα στο αυτί.
Εμείς λέγαμε σωστά ότι δεν είναι δική μας δουλειά να ψάξουμε για καινούριο κτίριο και βάζαμε συνολικά την υποχρηματοδότηση της παιδείας.
Αλλά παλαιόθεν ευέλικτοι, στην τακτική το χάσαμε. Θέλαμε πολύμορφα και αγωνιστικά, χωρίς να κάνουμε φετίχ την κατάληψη. Ναι, αλλά ο κόσμος δεν ήταν για πολύμορφα.
Ω, ναι. Τον μαϊούνη τον είχα ζήσει με σχήμα πρωθύστερο στη σχολή μου.

Η κατάληψη για εμάς ήταν εξαρχής άμαζη κι άνευρη.
Και πράγματι ήταν από ένα σημείο κι έπειτα. Στο τέλος την κρατούσαμε καμιά 20αριά άτομα κι οι υπόλοιποι κάθονταν σπίτια τους.
Ναι, αλλά πριν δεν ασχολούνταν ούτε είκοσι. Και πέρα από συνδικαλιστές ήταν κι άτομα που ασχολήθηκαν πρώτη φορά με τα "κοινά".
Πόσους να τραβούσε εξάλλου μια σχολή 300 άτομα όλα κι όλα;

Θυμάμαι στην πρώτη συνέλευση ερχόταν μαζικά κόσμος.
Συνήθως μαζευόμασταν οι ίδιοι. Λίγοι και γνωστοί, σε οικογενειακό κύκλο. Εκτός απ' το καλοκαίρι του 01 που βάζαμε κατάληψη, αλλά την πήρε τη συνέλευση η δαπασπ συνασπισμένη.

Τώρα όμως ερχόταν μιλιούνια. Κι αντί να χαίρομαι, θυμάμαι αγχωνόμουν. Δεν το περίμενα, μας ξέφευγε. Ήταν λίγο κι η κολούμπρα μπροστά στο πλήθος. Αν δεν έχεις πείρα λογικό είναι να σε πιάνει.
Αλλά αν το φιλοσοφήσεις, γιατί να φοβάσαι τις μάζες;
Έλα ντε...

Ευτυχώς δεν είχαμε εαακ. Είχαμε όμως μουλάρια.
Εισαγόμενα, όχι ντόπια. Made in ιατρική. Μυρίστηκαν παρθένο αυθόρμητο κι ορμήσαν. Ξημεροβραδιάζονταν στην κατάληψη. Συνθήματα στα τραπεζάκια: η ιατρική συμπαραστέκεται στον αγώνα της δημοσιογραφίας. Ναι, όπως η σοβιετική ένωση που ενισχύει τα μικρά κράτη.
Άτοκα δάνεια μια φορά δε μας δώσανε. Κι ανάθεμα αν ήξερε κανείς στην ιατρική για τα μμε. Καπέλο να γίνεται...

Η πλάκα είναι πως κατεβάσαν και πλαίσιο.
Ενώ δεν είχαν κανέναν στη σχολή. Το μοίρασαν στη ζούλα κι ό,τι ψάρια πιάνανε.
Αλλά τα δίχτυα ήταν τρύπια. Δεν τους ψήφισε κανείς.
Εμ, φίλε μουλά χωρίς δυνατό κκε από πού θα πάρεις να κερδίσεις; Κι εδώ δεν είναι καν βουλευτικές να μη βλέπει ο παππούς την παρένθεση δίπλα στο κκε και να μπερδεύεται.

Κι είχες και τον άλλο να πιάνει αναλύσεις στο κυλικείο ότι στο κκε δεν είναι γνήσια αντισταλινικοί. Να σου δώσω μια με το κοντόξυλο να σου πω εγώ ποιος δεν είναι σταλινικός, ρε.
Αυτά να τα πεις στο ρούση. Γράψ' τα και στον προσυνεδριακό άμα θες. Ανοιχτός είναι. Έτσι κι αλλιώς δε διαφέρεις με αυτούς που γράφουν. Για μια παρένθεση θα τα χαλάσουμε τώρα;

Εν τω μεταξύ οι πασόκοι με το αυθόρμητο λεηλατούσαν κι έδερναν.
Εμείς πηγαίναμε σα βλάκες τα ξημερώματα, που ήταν δύσκολη ώρα και δεν πατούσε κανείς. Κι αυτοί ξενυχτούσαν τα βράδια, το κάνανε κωλάδικο με μπουζούκια και αλκοόλ και γνώρισαν όλο τον κόσμο.
Εκεί πέσαν και τα γλωσσόφιλα που λέμε. Στην κυριολεξία. Κι αυτή είναι η λάιτ εκδοχή.
Το δίκτυο από κοντά τσιμπούσε κι αυτό το κατιτίς του.

Κι ο καιρός κυλούσε αγωνιστικά.
Εμείς βλέπαμε τον εκφυλισμό ως δικαίωση. Ήδη εκτός κοινού [πλαισίου] απ' τη δεύτερη βδομάδα. Και μακριά απ' το κοινό που δυσκολευόταν να καταλάβει.
-Μα εσείς δεν λέγατε για το κτιριακό;
-Ναι αλλά εμείς θέλουμε το ευέλικτο και πολύμορφο.
-Ααα...

Την ίδια στιγμή το δίκτυο ζούσε τη σύντομη άνοιξη του γιούχου. Στον αγώνα για τη χαζοχαρούμενη κοινωνία. Όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση και σαρκοφάγα ζώα.
Κι η πασπάρα μαγείρευε για το χειμώνα των εκλογών που ερχόταν. Όπου πλάκωσε πράσινη βαρυχειμωνιά με την πασπάρα να σαρώνει. Κι ακόμα κρατάει.
Η δαπ ήταν κατά των καταλήψεων από άποψη. Και σε κάποια φάση πήγε να στηρίξει δικό μας πλαίσιο για να έχει πιθανότητες.
Ε, όχι ρε φίλε. Οι άλλοι ξαναζούν το 91 κι εγώ θα κάνω 89;
Τους το ξεκόψαμε κι ησυχάσαμε.

Ξαφνικά, δυο βδομάδες πριν τις εκλογές, η πασπάρα έκρινε ότι ο αγώνας μας είχε πετύχει αρκετά κι έπρεπε να τον σταματήσουμε.
Ήξερε ότι είχε μαζέψει αρκετή υπεραξία κι έπρεπε να ανοίξει η αγορά για να την πραγματοποιήσει σε κέρδος. Όταν είναι για πολιτική υπεραξία, οι πασόκοι παίζουν το μαρξισμό στα δάχτυλα.
Τόσο ξαφνικά λοιπόν.

Το δίκτυο έπεσε από τα σύννεφα. Η δεξιά σοσιαλδημοκρατία πούλησε την αριστερή. Κι ο πάντσο βίλα τον δον κιχώτη. Πηδούσε στα κρυφά και τη δουλτσινέα.
Και τώρα, χωρίς ροσινάντε και πράσινα άλογα, χωρίς τους πιστούς πασόκους αγωνιστές πώς θα κυνηγάμε ανεμόμυλους;
Ο αγώνας σκόρπισε στους πέντε ανέμους. Κι έμεινε ο μύλος. Ε, ναι είναι άθλιο κλισέ, αλλά ήταν της αντίδρασης.

Ναι, αλλά τους πασόκους δε θα τους καταγγείλει κανείς;
Ε, μείναν οι γνωστοί γραφικοί να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και γίναμε οι κακοί της υπόθεσης. Επειδή είπαμε καθαρά και ξάστερα, αυτό που όλοι ήξεραν, όλοι ψιθύριζαν, αλλά δεν τολμούσαν να πουν δημόσια.
Οι πασόκοι το κάναν για τις εκλογές.
Δεν ήθελε κολαούζο. Αλλά κάποιος έπρεπε να τα πει.

Η μαυριανή της επομένης είχε πρωτοσέλιδο τίτλο μια ατάκα μου από όσα είπα στη συνέλευση.
Και στο αμφιθέατρο χαμός.
Μου την έπεσε άσχημα μια οπαδός του κόμματος που υπεράσπισε τους αγωνιστές πασπίτες. Η οποία ψήφιζε δίκτυο λόγω μιας φίλης, μετά δούλεψε στην κανέλλη και στον 902 και τώρα μας βρίζει και πάλι.

Αλλά ένας μπερδεμένος αναρχικός ενθουσιάστηκε και φώναζε: που-κου-σου, που-κου-σου, μπράβο!
Ο οποίος κατέβηκε υποψήφιος με το δίκτυο [φως φανάρι πως του χαιδεύαν τα αυτιά] αλλά ψήφισε εμάς για να πάρουμε έδρα.
Για τη σχολή μου το μαλακά-σκληρά είναι ψεύτικος διαχωρισμός. Εκεί τα αγαπάνε όλα...

(σ.σ: Σήμερα νομίζω κανείς από τους δύο δεν έχει πάρει πτυχίο. Παίζει να πήρε ο ένας. Κι αυτό λέει πολλά για μια σχολή όπου στα 5 χρόνια παίρνουν πτυχίο ακόμα κι όσοι βαριούνται. καλή ώρα).

Για την πασπάρα τα είπαμε. Η κατάληψη για αυτήν έγινε ό,τι ήταν το πολυτεχνείο για λαλιώτη και δαμανάκη. Αγωνιστικό παρελθόν (ντεμέκ) για εξαργύρωση.
Το δίκτυο το έπαιζε ανεξάρτητο κι έγινε η παράταξη του αγώνα μας. Προπονούνταν για παράταξη του άρθρου 16.
Αλλά και για σύριζα. Με διψήφια ποσοστά, τα μεγαλύτερα πανελλαδικά. Κράτησε τρία χρόνια μέχρι να ξεφουσκώσει. Οι εκλογές στα μμε ήταν η χαρά του φυντανίδη. Σα δημοσκόπηση της ελευθεροτυπίας.
Στα πρωτοπόρα μμε το είχαμε ζήσει πρώτοι και αυτό.

Η δαπ μετά από από δυό χρόνια ψόφησε. Έκτοτε υπάρχει τυπικά. Πλανάται σα φάντασμα πάνω απ' τα κεφάλια μας.
Από τις λίγες σχολές που είναι κατ' ουσίαν ανύπαρκτη.
Ιδιομορφία κι αυτή του σοβιέτ φοιτητών δημοσιογραφίας.
Λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών: παραγωγική και νοητική καθυστέρηση.

Ο ντε γκωλ δεν κατέβηκε. Ούτε και τα τανκς.
Κι εμείς; Ανεβήκαμε κι εμείς. Χάρη σε κάτι κύπριους αδερφούς. Όπου μας ψήφισε ως κι η εγγονή του γρίβα. Του γνωστού.
Νάτη κι η σύμπραξη με τους ακροδεξιούς...

Τα επόμενα χρόνια όμως υποκύψαμε στη λαίλαπα του εκσυγχρονισμού και της ελευθεροτυπίας.
Αλλά αυτό άσχετα με την κατάληψη.
Το κίνημα δεν παίζει πάντα ρόλο στις εκλογές. Απ' τους αγώνες δε βγαίνουν πάντα πολιτικά συμπεράσματα. Κι η εξαργύρωση δεν είναι πολιτικό συμπέρασμα.

Οι συνειρμοί με το σήμερα πολλοί και προφανείς.
Τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας μόνος του. Για να βγάλει κι αυτά που θέλει. Αρκεί να είναι πολιτικά.

Εγώ θα πω μόνο για εκείνη τη συνέλευση που καταγγείλαμε τους πασόκους.
Καλά κάναμε και να αγιάσει ο στόμας μας από μια άποψη.
Αν δεν το κάναμε εμείς κανείς δεν θα τολμούσε.
Από μια άλλη παίζει και να ήταν άστοχη κίνηση.
Να μην είχε τακτ, τάιμινγκ κι άλλα τέτοια ξενόγλωσσα επικοινωνιακά.

Σε κάθε περίπτωση πάντως έδειξε το εξής.
Την ψηφοθηρία των πασόκων την καταγγείλαμε γιατί οι εκλογές μας ένοιαζαν κι εμάς. Για αυτό εξάλλου ήμασταν σε θέση να την καταλάβουμε και να την καταγγείλουμε.

Ο νοών νοείτω...