Μην το είδατε πουθενά στις ειδήσεις; Ψάξε-ψάξε δε θα το βρεις. Βγήκαν δελτία και επισήμως δεν είπαν τίποτα. Κάποια κανάλια έβγαλαν την υποχρέωση με ξεπέτες λίγων δευτερολέπτων. Αν δεν μπορείς να καταργήσεις κάτι, αποσιώπησέ το -σα να μην έγινε ποτέ. Αλάνθαστη συνταγή μισού αιώνα -και βάλε- στην καλύτερη (αστική) δημοκρατία που (δεν) είχαμε ποτέ. Η οποία δεν παύει να είναι μυριάδες φορές χειρότερη από τη χειρότερη σοβιετική δημοκρατία, όπως είχε πει προφητικά ο Βλαδίμηρος, για όσους ξέχασαν να σκέφτονται ταξικά.
Τι είναι σήμερα όμως το Πολυτεχνείο;
Μην είναι Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία;
Το ψωμί που λες ψωμάκι, μπας και βγει ο
μήνας. Η «δημόσια δωρεάν» Παιδεία, που έχει γίνει
ιδιωτική και πανάκριβη. Και η κουτσή ελευθερία
να κάνεις ό,τι θες -αρκεί να έχεις λεφτά να το
υποστηρίξεις. Κάτω ο φασισμός, λες, που θεριεύει εντός και εκτός συνόρων.
Έξω αι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που είναι ιερή συμμαχία για δεξιά κι αριστερά
δεκανίκια της εξουσίας. Το Πολυτεχνείο ζει,
αλλά θέλουν να το θάψουν ζωντανό τα κόμματα
του «δημοκρατικού τόξου» και το βέλος του έρωτα
των αφεντικών με τους φασίστες, που τους ενώνουν
ισόβια, ιερά δεσμά. Κι όταν λέμε ισόβια,
εννοούμε ισόβια, που θα έλεγε μια εθναρχική
ψυχή.
Μην είναι οι Πασπίτες, που πάνε τρέχοντας για να μην τους πάρουν τη σημαία -αξίζει, και μόνο γι’ αυτό, να ξαναγίνει η ΕΦΕΕ για μια μέρα; Κι ήρθαν με πόζα κι αλυσίδες στο Πολυτεχνείο, η γη να τρέμει -σαν τα γόνατά τους-, και ο Τεμπονέρας ζει -μια μέρα ο γιος του ίσως μας καθοδηγεί. Και... «οι αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη», όπου κάθε έννοια ξεκλειδώνει την επόμενη πίστα -η εθνική ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας, που είναι το θεμέλιο του σοσιαλισμού. Μα εγώ το έχω περάσει αυτό το στάδιο... Κι ίσως του χρόνου η ΠΑΣΠ κάνει πορεία στις 16 Νοέμβρη, για μεγαλύτερη ασφάλεια. Μια μέρα πριν νωρίς, μια μέρα μετά θανάσιμο λάθος, αλλά του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ.
Μην είναι ο Κασσελάκης που έσπασε το
στοιχειωμένο ρεκόρ του Αλέξη, σημειώνοντας
νέα επίδοση μικρότερης διαδρομής και πιο σύντομης
παρουσίας στην πορεία; Ναι, αλλά τουλάχιστον
δεν έστριψε στα λουλουδάδικα. Έστριψε λίγο
μετά, στην Ηρώδου Αττικού, όπου έχει εντοπίσει
κάτι ωραία μέγαρα, με θέα στον κήπο, οικόπεδα-γωνία,
επενδυτική ευκαιρία πρώτης τάξης. Κι είναι
ο μόνος διαδηλωτής που έσπασε το μπλόκο με τις
κλούβες και πέρασε ανάμεσά τους χωρίς να πέσει
ούτε ένα δακρυγόνο. Άξιος!
Λίγο πριν, οι Κασσελίστας έκαναν σαματά
που δεν τους άφησαν να μπουν αμέσως μετά το μπλοκ
του ΣΦΕΑ -φασισμός παντού, ρε φίλε. Αλλά τα τρολ
του προέδρου χωρίς κόμμα έλεγαν πως τη φασαρία
την έκανε το ΜΛ-ΚΚΕ -που είναι προκλητικό και
το ξέρουν όλοι. Κι αν συνεχίσουν να διασπώνται
σε αποκόμματα, σαν πολιτικές αμοιβάδες, θα έχουμε
ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ΠΣ ΣΥΡΙΖΑ, Π ΣΥΡΙΖΑ Σ, ΣΥΡΙΖΑ Μπουλκουμέ,
και δε θα γελά κανείς πια με τις διασπάσεις του
εξωκοινοβουλίου.
Μην είναι τα χουντικά πρωτοσέλιδα του Σπορτάιμ και το ψεκασμένο κοινό του, που αρνείται ότι υπήρχαν νεκροί και ζητά VAR για να διαπιστώσει τη γραμμή, αν ήταν εντός ή εκτός περιοχής και προαυλίου; Θα το δούμε το βράδυ στην τηλεόραση, με τον Νίκο Μαστοράκη, που είναι μάστορας στις αυθόρμητες μαρτυρίες, για όσους θέλουν να μαρτυρήσουν στα χέρια της Ασφάλειας.
Μην είναι τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια που δεν έκαναν σχολικές γιορτές; Μα το Πολυτεχνείο δεν ήταν γιορτή, ήταν εξέγερση και πάλη μαζική, και μια μέρα θα την βρούνε μπροστά τους, να γράφει ιστορία που δε θα χωρέσει ποτέ στα επίσημα εγχειρίδια.
Μην είναι οι δεκάδες γονείς, που φέρνουν
τα παιδιά τους να μυηθούν, η δική μας «βάφτιση»,
κι ας μη νιώθουν την ίδια κατάνυξη τα τέκνα; Παρακαλούν
να τους κάτσει ένα κλικ, έστω τυχαίο και παραπλανητικό,
ένα καλό στιγμιότυπο που θα ανέβει στον τοίχο
τους, θα σαρώσει τα like και θα τους αποζημιώσει
για όλα όσα τράβηξαν. Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε; Τα στέλνουν σε ξεναγήσεις, με Χαλβατζή, Χάγιο
και λοιπούς βετεράνους, να μάθουν όσα δεν τους
λένε τα βιβλία και να ρωτήσουν ό,τι θέλουν στο
τέλος.
-Τι είναι η Ενωτική Κίνηση Σχημάτων;
-Δεν
έχω ιδέα. Να σου πω για το φύλλο νούμερο 8;
Η ΕΚΣ, βασικά, δεν είναι με τα παλιά ΕΑΑΚ -που πλέον αυτοπροσδιορίζονται ως πολλά και ουδέτερα, «τα» -χωρίς θηλυκό αντίστοιχο- ούτε με την Ατάκ του ΝΑΡ -που έλεγε η ΕΑΑΚ, αλλά είχε χάσει την ηγεμονία, στο άρθρο και γενικώς- αλλά με μια τρίτη κατάσταση (Παρέμβαση, Μετάβαση κοκ), που στη γενιά του Χαλβατζή θα την έλεγαν «το Χάος». Αλλά δύσκολα θα βρεις πιο πολύ χάος και σύγχυση από ό,τι σε αυτούς, σήμερα.
Μην είναι η βεντέτα που άνοιξε η ΑΡΑΣ
με την αναρχία;
Μπορεί, αλλά μες στο τριήμερο
δεν έγινε κάτι σοβαρό και το ματς πήγε στην παράταση.
Ο νικητής παίρνει για έπαθλο τα γύρω μαγαζιά
-ο νοών νοείτω.
Μην είναι η βασική αντίφαση στο αριστεροχώρι, που όσο συνεχίζει τις διασπάσεις, τόσο λιγοστεύουν τα τραπεζάκια του χώρου αντί να αυξάνονται; Σαν το παράδοξο του αριστεροχωρίτη Αχιλλέα και της αρραβωνιαστικιάς του, που πήγε με το Εσωτερικού -τους αναθεωρητές, ντε- γιατί δε συμπαθούσε το λιοντάρι του Ντανφέρ και έφτασε στα βαθιά γεράματα να ψηφίζει «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα, για να μη φύγουμε από την ΕΕ. Ο χώρος ακολουθεί τη βιβλική εντολή, κάτι σαν «μειώνεσθε και πληθύνεσθε» ή μάλλον το ακριβώς αντίστροφο. «Αυξάνεσθε κι εξαϋλώνεσθε», για να βρείτε τον δημιουργό σας, με μια τελευταία έφοδο -με τη Ρίτα Χέιγουορθ- στον ουρανό.
Μην είναι η φασέικη αλλεργία προς κάθε
τι συνειδητό κι οργανωμένο;
-Είκοσι λεπτά περπατάω κι ακόμα
να τελειώσει το ΚΚΕ...
Η κόλασή μας/της είναι τα μπλοκ των άλλων.
Και δε θα έχει καζάνια στη σειρά, αλλά μια μαραθώνια
πορεία, με κόκκινα μπλοκ κατά μήκος, από τον Μαραθώνα
ως το Καλλιμάρμαρο. Να τους βρίσκει σε κάθε βήμα
και να της ρίχνουν τρικάκια στις πληγές.
-Έχουν πάρει τη μικροφωνική και
λένε τα δικά τους...
Ναι, για να ακούγεται κάτι σωστό. Και δε
λέμε μόνο τα δικά μας -και πολύ δημοκρατικοί
είμαστε, αν θες να ξέρεις. Η κόλασή τους εκτός
από κόκκινα μπλοκ θα έχει και μεγάφωνα με την
ανακοίνωση της ΚΝΕ για το Πολυτεχνείο, σε όλη
τη μαραθώνια διαδρομή.
Μην είναι οι αναμνήσεις μας, που είναι
αμείλικτες;
Δεν είμαστε δα τόσο παλιοί -ίσως πάλι
να είμαστε και δεν το ξέρουμε, αλλά όχι και βετεράνοι.
Κι όμως, έχω να το λέω πως έχω προλάβει τριήμερο
με την Πατησίων γεμάτη τραπεζάκια, από άκρη
σε άκρη, να στρίβουν στη Στουρνάρη και να φτάνουν
στην άλλη είσοδο. Κι έχω προλάβει τη ΔΑΠ να θέλει
να καταθέσει στεφάνι, έστω πετώντας το σαν δίσκο
από μακριά, για να γλιτώσει τις μπούφλες απ’
το αριστεροχώρι. Κι όμως, τη λύση την είχε δείξει
ο Θάνος Πλεύρης, όταν έκανε αξημέρωτη καταδρομική
στα Εξάρχεια, μιλώντας στην κάμερα σιγά και
προσεκτικά, σαν ρωμαϊκή περίπολος στο γαλατικό
δάσος, χωρίς να δίνει δικαιώματα, μες στα ξημερώματα.
Να ’ταν Νοέμβρης και Σαββάτο, σαν θα γύριζα -όπως τότε, το ’73...
Μην είναι οι μπάτσοι που σου ψάχνουν το σακίδιο και σε κάνουν να νιώθεις πάλι νέος κι επικίνδυνος; Που κάνουν προσαγωγές, για να φοβίσουν τον κόσμο -σε αυτό το πλευρό της ιστορίας να κοιμούνται- και να τον κρατήσουν μακριά, να κοιτάζει ήσυχος τη δουλειά του, όπως κάποτε; Μιλάμε για το σώμα που πέτυχε να γίνει πιο αυταρχικό κι αντιπαθητικό από τον στρατό, εν μέσω της στρατιωτικής χούντας. Και γιορτάζει τη δική του επέτειο, με έργα -προσαγωγές, τραμπουκισμόυς κτλ. Αν η πολιτική του ηγεσία πιστεύει όντως πως το Πολυτεχνείο έχει πεθάνει, ας ενημερώσει τουλάχιστον τους αστυνομικούς, να μη χτυπιούνται μόνοι τους -και βασικά να μη χτυπάνε τον κόσμο.
Μην είναι τελικά το ΚΚΕ, που είχε και γενέθλια
ανήμερα της επετείου;
Ναι, μονολεκτικά και ολογράφως, με τρία
κόκκινα γράμματα. Που μπορεί να είναι και από
το αίμα των αγωνιστών που έδωσαν τη ζωή τους,
για να νικήσει η ζωή -όχι στη μετά θάνατον ζωή,
αλλά σε τούτη τη γη που την πατούμε.
Μπορεί κάποιος να πιστεύει πως το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στους Κνίτες -και σε κανέναν άλλον εξάλλου- να μην τους συμπαθεί πολιτικά ή αισθητικά, να πιστεύει ότι έρχονται για να το καπελώσουν κτλ. Οφείλει να σκεφτεί όμως: τι θα ήταν το Πολυτεχνείο σήμερα χωρίς την ΚΝΕ; Ένα κουτσουράκι, τόσο δα μικρούτσικο -ούτε καν κοντόξυλο για τα ντου. Ένα τριήμερο χωρίς παλμό και κόσμο. Μια μικρής εμβέλειας εκδήλωση, που αν την αναλύαμε, θα μας έμεναν στο τέλος μια πέτρα, μια κατάληψη και ένας ασφαλίτης, που σημαίνει πως με αυτά τα υλικά μπορείς να το (ξανα)διαλύσεις. Ή απλά να φέρεις έναν Αρασίτη, που τα διαλύει όλα με τα αναλυτικά του εργαλεία.
Όσοι κατεβαίνουν κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο, οφείλουν στο ΚΚΕ μια σιωπηλή ευγνωμοσύνη, κι ας μην το ξέρουν. Ακόμα και αυτοί που ξέρουν πως ο μόνος δρόμος είναι να στοιχηθούν πίσω από τα παιδιά -δηλαδή τα μπλοκ μας- για να γλιτώσουν από τη γιούχα και πιο άγριες αντιδράσεις. Και πάνω από όλους όσοι δεν το συμπαθούν, αλλά χωρίς αυτό θα είχαν ξεπέσει σε συμμαχίες και παναριστερά μέτωπα, για να μη νικήσει η Δεξιά -μερικοί το κάνουν και τώρα, άλλωστε. Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ σήμερα, θα έπρεπε να το επανεφεύρουμε και να το επανιδρύσουμε -αλλά είδες τι περιπέτειες περνάει η επανίδρυση σε μια σειρά χώρες -καλή ώρα σαν την Ιταλία.
Εδώ το Πολυτεχνείο, εκεί το Πολυτεχνείο, πού είναι το Πολυτεχνείο;
Δεν είναι στους λόγους και τις ανακοινώσεις, στις ξύλινες γαλιφιές των επισήμων, στο φωτοστέφανο που του φορούν για να το φέρουν στα μέτρα τους και να ρουφήξουν κάθε ζωντανό χυμό από μέσα του. Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες της γενιάς μας, αλλά βασικά της τάξης μας, σαν τη σημερινή απεργία. Σε κάθε αγώνα που τον συκοφαντούν, τον αποσιωπούν αλλά δεν μπορούν να τον εξαφανίσουν. Ζει και αναπνέει στον δρόμο, που είχε τη δική του ιστορία και συνεχίζει να τη γράφει, όταν τον κατακτούν οι μάζες. Κι είναι μονόδρομος για όσους έχουν ερωτευτεί μια χρονολογία -το ’17 ή το ’73- και έχουν βαρεθεί να προσμένουν τον πυκνό ιστορικό χρόνο να συμπυκνωθεί σε πιο ενδιαφέρουσες εποχές και γεγονότα.
Ο μόνος δρόμος δεν είναι πίσω απ’ τα παιδιά, αλλά μαζί τους. Για να νικήσουμε την πραγματική κόλαση και να χτίσουμε έναν άλλο επίγειο κόσμο, που δε θα είναι παράδεισος χωρίς αντιφάσεις αλλά μπορεί να είναι στο μπόι των ονείρων μας.
Υγ: στους φαντάρους που δε φοβήθηκαν και την Παλαιστίνη που δε λυγίζει.