Μέρα γενάρη μίσεψες

Για πλανόδια φαντάσματα δεν ξέρω. Το βέβαιο είναι πως μια μούμια κείτεται στην κόκκινη πλατεία στοιχειώνοντας την (κοινωνική) γαλήνη των αστών. Η μούμια του βλαντιμίρ ιλίτς λένιν.

Όλως παραδόξως, η κόκκινη πλατεία λεγόταν έτσι πριν απ' τον κόκκινο οκτώβρη, η ονομασία δεν έχει να κάνει με την επανάσταση. Красной στα ρώσικα σημαίνει κόκκινος, αλλά έχει και την έννοια όμορφος. Οπότε красная площадь στην ουσία είναι η όμορφη πλατεία.
Που θα 'ναι πραγματικά όμορφη, όταν ξαναγίνει κόκκινη. Κι αυτό ακριβώς συμβολίζει εκεί η μούμια του λένιν.

Ο λένιν πέθανε σαν σήμερα, τέτοια μέρα (με το καινούριο) 85 χρόνια πριν.
Αν ζούσε σήμερα, θα ήταν στη γόνιμη ηλικία των 139 χρόνων και θα ετοίμαζε πλατφόρμα με τις θέσεις του για το πέρασμα στη μετα-κομμουνιστική κοινωνία. Απ' την άλλη όμως, τα άπαντά του θα είχαν ξεπεράσει τους 100 τόμους κι η τιμή τους θα ήταν απλησίαστη.

Κατάφερε όμως ο μπαγάσας να τους κάνει όλους να ψάχνονται με τη διαθήκη που άφησε. Ακόμα και σήμερα πλακωνόμαστε με τους τροτσκιστές για το πραγματικό της νόημα.
Και να πεις ότι έμεινε και τίποτα να διεκδικήσουμε. Ούτε καν η σοβιετία. Μόνο η σορός του λένιν. Που προσφέρεται για συνειρμούς με τη ζωντάνια του κινήματος σήμερα.

Αν ο αλέξανδρος είχε πει πεθαίνοντας "ο καλύτερος" εννοώντας βασικά κανένας, ο λένιν στη διαθήκη του είπε κάτι σαν "όλοι μου μυρίζετε" εννοώντας κατά βάση το ίδιο πράγμα [κανένας].

Για όλους είχε από μια καλή κουβέντα στη διαθήκη του, ο θείος βλαδίμηρος.
Για τον μπουχάριν πχ, που ήταν το παιδί θαύμα του κρεμλίνου (κάτι σαν τον ανδρουλάκη στα 80΄ς) έλεγε ότι είναι μια χαρά φέρελπις θεωρητικός, αλλά δεν κατάλαβε ποτέ του τίποτα από διαλεκτική.
Φαντάσου δηλ να μην ήταν παιδί θαύμα, τι θα είχε καταλάβει.

Η επίσημη εκδοχή βέβαια είναι ότι ο λένιν δεν ήθελε να δώσει σε κάποιον το χρίσμα ή κάποιο πρόκριμα, για να διατηρηθούν οι ισορροπίες κι η ενότητα.
Αλλά ο αγροίκος γεωργιανός θεολόγος (sic), κατάλαβε ότι η ενότητα βγαίνει από το ένας. Και τους έφαγε όλους απ' την παλιά φρουρά για να μείνει μόνος του.
Η ενότητα με τον εαυτό μας είναι πάντα πιο εύκολη. Αλλά κι αυτό σχετικό είναι.

Μετά από τον θάνατό του τον λένιν τον σκότωσαν πολιτικά πολλές φορές. Μέχρι κι η περεστρόικα, έγινε στο όνομα της επιστροφής στο λένιν και στα τελευταία έργα του (γιατί εκεί έκανε λόγο για τη νεπ, που είχε στοιχεία αγοράς).
Απ' τους νεκρούς συνήθως μένουν μόνο τα κόκαλα, αλλά στο σύντροφο λένιν πάει ανάποδα. Από το τρίξε-τρίξε τα κόκαλα έλιωσαν κι έμεινε μόνο το σώμα, που είναι κούφιο από μέσα.

Όμως, πεθαίνουν ωρέ οι υλιστές; (κατά το παληκάρια). Κι άμα πεθαίνουν γιατί κάνουν μαυσωλεία να κρατάνε τους νεκρούς τους, αφού δεν πιστεύον σε αυτά;
Έλα ντε. Αυτά ούτε στο μεσαίωνα δε γίνονταν. Μόνο οι φαραώ κι οι χέοπες στην αρχαία αίγυπτο τα κάνανε.

Κι εδώ μπορούν να κολλήσουν πολλά.
Να κολλήσει ο βιτφόγκελ με τον ασιατικό τρόπο παραγωγής (όπου είχαν τέτοια έθιμα) αλλά κι η πάντα επίκαιρη απάντηση του ρούση.
Να κολλήσει κι η κριτική της έλλης παππά που έγραψε τη μελέτη "ο λένιν εκτός μαυσωλείου και χωρίς παρωπίδες" η οποία δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο (σε αντίθεση με άλλες ιδέες της που είναι αγοραίες).

Αλλά δεν είναι το ίδιο.
Γιατί εμείς δεν κάναμε φαραωνικές πυραμίδες με σκλάβους. Εκπληρώναμε 5χρονα με πρωτόβουλη συμμετοχή και σταχανοβίτες εθελοντές.
Και τους νεκρούς ηγέτες μας, τους θάβαμε απλώς σε μαυσωλεία. Δεν τους θάβαμε μαζί με κτερίσματα, αγαπημένα πρόσωπα και όλο το πολιτμπιρό. Κακώς ίσως, από μια άποψη.

Το παν είναι να μην κλείσεις σε μαυσωλείο τις ιδέες. Και να νομίζεις ότι τις τιμάς επειδή συντηρείς τα πτώματα αυτών που τις εξέφρασαν. Αν μείνουμε μόνο σε αυτό καταντάμε ιδεολογικά πτώματα εμείς οι ίδιοι.

Αλλά το μαυσωλείο έχει ιδιαίτερο συμβολισμό.
Δεν πρόκειται για το άψυχο κουφάρι του λένιν, αλλά γι' αυτό που συμβολίζει. Ο λένιν, όχι το κουφάρι. Αλλά από μια άποψη ακόμα κι αυτό.
Είναι το άψυχο κουφάρι του σοσιαλισμού, που ήρθε, υπήρξε, ενέπνευσε, πάλεψε να γίνει παγκόσμια πραγματικότητα, αλλά ηττήθηκε κι εκοιμήθη. Τώρα ξεκουράζεται περιμένοντας επ-ανάσταση νεκρών για να ξαναβγεί στους δρόμους και στο προσκήνιο της ιστορίας.

Οι μάζες πιστεύουν ακόμα στους συμβολισμούς, εμπνέονται από τους μύθους. Παντού υπάρχει ένας μύθος.
Ο στάλιν που ξέθαψε τους τσάρους και τον πανσλαβισμό στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο το είχε καταλάβει καλύτερα απ' τον καθένα.
Ο λένιν μένει πάντα εκεί, μαρμαρωμένος στην κόκκινη πλατεία (δίπλα στην κόκκινη μηλιά). Περιμένει τη νέα έφοδο στον ουρανό να λύσει τα μάγια και να τον λυτρώσει.

Επειδή είμαστε μαρξιστές δεν πιστεύουμε σε εξαδάχτυλους κι έτσι το ρόλο τους τον παίρνουν οι φαλακροί.
Φαλακρός την έχτισε (λένιν), φαλακρός την έχασε (ο γκόρμπι ο σημαδεμένος), φαλακρός θα την ξαναπάρει [τη σοβιετία].
Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτός θα είναι ο ζουγκάνοφ, αλλά έχει κι ο μύθος τα όριά του.

Η σορός του λένιν ήτανε πάντα στο μαυσωλείο στην κόκκινη πλατεία. Μοναδική εξαίρεση, όταν οι ναζί έφτασαν στα προάστια της μόσχας και απειλούσαν να πάρουν την πόλη. Οι σοβιετικοί μετέφεραν τη σορό σε ασφαλές μέρος και την επανέφεραν στο μαυσωλείο με την αντεπίθεση του κόκκινου στρατού.
Ο στάλιν όμως αρνήθηκε να φύγει και έμεινε στη μόσχα με τους υπερασπιστές της πόλης. Οι ζωντανοί θρύλοι παίζουν εξίσου σπουδαίο ρόλο με αυτούς που ανήκουν στο παρελθόν.

Σήμερα η σορός του λένιν απειλείται ξανά. Η αστική μεταλλαγμένη νομενκλατούρα, φοβάται ακόμα και τα σύμβολα και θέλει να τα ξεφορτωθεί.
Ο συνειρμός με τους ναζί είναι αναπόφευκτος και κλείνει όλη την ουσία.

-Σήμερα τελείται το μνημόσυνο του μεγάλου ηγέτη σε στενό οικογενειακό κύκλο. Η ναντιέζντα κρούπσκαγια επικοινώνησε προσωπικά με το μπρεσνιεφικό απολίθωμα και μετέφερε την επιθυμία της να κατατεθούν (αντί στεφανιών) ψήφοι και χρήματα υπέρ του κόμματος, χρήματα στο λογαριασμό για την κωνσταντίνα κούνεβα και ηθική υποστήριξη στο γιώργο ρούση (ει δυνατόν με γράμμα στον προσυνεδριακό).

Υγ: η κε του μπλοκ στέλνει ευχετήριο μήνυμα στον υψηλόμισθο γκασταρμπάιτερ για την ονομαστική του εορτή και τον βεβαιώνει ότι παρά το διαδικτυακό (κι όχι μόνο) δούλεμα για το ότι είναι ευκατάστατος, ανήκει αναμφισβήτητα στην εργατική τάξη και δη στα πλέον πρωτοπόρα κι επαναστατικά της στοιχεία. Εφόσον το επιθυμεί ο ίδιος μπορεί να του προσπορίσει και κομματικά πιστοποιητικά που να το βεβαιώνουν.

Του μεταφέρει επίσης το μήνυμα ότι μας έχει ήδη λείψει και του υπενθυμίζει ότι μια οικονομική συνδρομή εκ μέρους του, ναι μεν δεν θα υποκαθιστούσε τον ίδιο, θα βοηθούσε ωστόσο να ξεπεράσουμε πιο ανώδυνα την απουσία του και το κενό που άφησε πίσω του.