Επέτειος ετών 39

Αφ’ ης στιγμής υπάρχει το portal του 902, ίσως αυτές οι ανταποκρίσεις να περισσεύουν πλέον. Παρόλ’ αυτά η κε του μπλοκ κατέγραψε τις εντυπώσεις της από την επέτειο του πολυτεχνείου, έστω και αργοπορημένα, εκτός επικαιρότητας, κινούμενη μάλλον απ’ τη δύναμη της συνήθειας και την ανάγκη της να μπορεί να ανατρέχει μελλοντικά σε αυτές, εν είδει ημερολογίου, ώστε να θυμάται κάποια βασικά πράγματα.

Η επέτειος του πολυτεχνείου είναι μια δεσποινίς ετών 39, που ‘χε εξ αρχής σοβαρό σκοπό, αλλά ατύχησε στη ζωή της και δε μπόρεσε ποτέ να τον τραγουδήσει και να τον κάνει πράξη. Ξόδεψε τα νιάτα της με διάφορους πολιτικούς μνηστήρες, που της ρούφηξαν όλη τη ζωντάνια και την ξεγελούσαν, για να μπορούν να μιλάνε εκ μέρους της και να τραγουδάν φάλτσα το μήνυμά της, επειδή πέρασαν κάποτε ξώφαλτσα απ’ το μετερίζι του αγώνα όπου δε ρίζωσαν ποτέ. Και τώρα που μοιάζει σαν γεροντοκόρη κι έχει χάσει κάπως τη λάμψη της, κάποιοι φάνηκαν έτοιμοι από καιρό να τη βάλουν στο ράφι της ιστορίας, πλάι στο χρονοντούλαπο, μαζί με τα γεγονότα που τη συνόδεψαν (τους νεκρούς του πολυτεχνείου, που «δεν υπάρχουν») και τις κατακτήσεις της: το άσυλο, που δεν χωράει στο νλεο πανεπιστήμιο των μάνατζερ και των επιχειρήσεων, και όλα τα δικαιώματα που κατέκτησε μεταπολιτευτικά το εργατικό κίνημα. Έτσι που σήμερα, ο κόσμος στους δρόμους φωνάζει ψωμί-παιδεία-ελευθερία, όχι από συνήθεια για να τιμήσει την επέτειο, αλλά επειδή το βιώνει στο πετσί του.

Στις εκδηλώσεις του τριημέρου η κίνηση ήταν ψόφια και το κλίμα σχεδόν καταθλιπτικό. Μπορεί να υπήρχε το παραδοσιακό ξύλο στους πασόκους και τα γιαούρτια στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, το παραπολιτικό ενδιαφέρον για την πρώτη δημόσια εμφάνιση της αριστερής συσπείρωσης και την ειρηνική της συνύπαρξη με την αρας, αλλά αυτά δεν ήταν αρκετά για να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να σπάσουν τη μελαγχολία. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η μελαγχολία περνάει ακόμα και σε κόσμο που δεν είναι στην ηλικία των –ήντα και δεν έχει ζήσει τα γεγονότα του πολυτεχνείου, αλλά κάνει κάποιες συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν και απογοητεύεται. Και δε φταίει μόνο ότι γερνά και δε βλέπει πλέον τα πράγματα με το ζήλο και τον ενθουσιασμό του εικοσάρη.

Φταίει κυρίως ότι η σπουδάζουσα νεολαία βρίσκεται δυστυχώς σε χειμερία νάρκη διαρκείας μετά το γύρο των κινητοποιήσεων της διετίας 06-07’, που είχε παρουσιαστεί ως μεγαλειώδης νίκη. Και αφού η ίδια δεν πιάνει το νήμα της ιστορίας, ώστε να δώσει το δικό της νόημα στην επέτειο και να συνεχίσει το πνεύμα του νοέμβρη και της εξέγερσης, κάποια πράγματα μοιάζουν να έχουν αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Όπως τα τραπεζάκια των οργανώσεων που σπανίως θα βρεις εκτός πολυτεχνείου, και τα σπάνια μουσειακά τους εκθέματα, όπως το δίτομο έργο για τους αγώνες του εκκε, ή από την άλλη το βιβλίο του τρότσκι για τη ρώσικη επανάσταση του 1905’, με το γαλάζιο και ροζ εξώφυλλο. Αυτά όμως μόνο παλαιοκομμουνιστές ή –αντιστοίχως- παλαιοαριστεριστές μπορεί να απασχολούν.

Αυτοί που τίμησαν αντιθέτως με το παραπάνω την επέτειο, με το δικό τους τρόπο, ήταν οι μηχανισμοί κρατικής καταστολής. Στη θεσσαλονίκη τα ματ έκαναν περατζάδα μες στον χώρο της πανεπιστημιούπολης, για να συλλάβουν τους φοιτητές που τον περιφρουρούσαν. Ενώ λίγες μέρες πριν είχαν συλληφθεί συνδικαλιστές του εξωκοινοβουλίου, για να εξευμενιστούν κάπως οι γερμανοί με αντίποινα για το γιουχάισμα στο φούχτελ (χωρίς να χρειαστεί αυτή τη φορά κάποιος με κουκούλα για να τους υποδείξει).

Στην αθήνα η αστυνομία είχε κλείσει από νωρίς τους σταθμούς του μετρό σε όλο σχεδόν το μήκος της πορείας, για να φοβηθεί ο κόσμος ή να μη μπορέσει για καθαρά πρακτικούς λόγους να κατέβει στο κέντρο για την πορεία. Η κυκλοφορία ήταν κομμένη σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Ενώ αν κάποιος επιχειρούσε να έρθει πεζός, έπρεπε πρώτα να διασχίσει ένα μεγάλο μαύρο χαφιεδότσουρμο με ασφαλίτες, κλούβες, διμοιρίες, διατηρώντας την ψυχραιμία του, μέχρι να φτάσει σε έμπιστο, περιβάλλον και τη ζεστή σιγουριά που σου εμπνέει το πλήθος της συγκέντρωσης. Κι άντε να πεις ότι εγώ είμαι επαρχιωτάκι και δεν τα έχω συνηθίσει ακόμα. Εάν αυτά όμως επηρεάζουν ως ένα βαθμό τους (θεωρητικά) πιο ψημένους, φαντάσου τι αντίκτυπο έχουν στον άμαθο κόσμο, που δεν τα έχει ξαναδεί, ούτε θέλει να τα ζήσει.

Από κοντά οργίασε κι ένας περίεργος εσμός που σχηματίζεται σταδιακά, ένα πρωτότυπο κράμα αριστερής διανόησης με αστικά παπαγαλάκια, που είχαν αγαστή σύμπνοια φτιάχνοντας κλίμα όλες τις προηγούμενες μέρες. Ότι το κκε είναι στο λόμπι του ευρώ της νδ και της αστικής τάξης, ότι υποτιμά τις άμεσες λύσεις και την αγωνία του λαού ακόμα και τα αστικά δικαιώματα και την επέκτασή τους στο σοσιαλισμό (επειδή δεν ανάγει σε κύριο τα περί συνταγματικότητας του προϋπολογισμού).

Το σάββατο ήρθε το κερασάκι στην τούρτα, με την πορεία να ακινητοποιείται για αρκετή ώρα στο μέγαρο μουσικής και την πρεσβεία των ηπα, γιατί μόνο τα μπλοκ του κκε είχαν άδεια να συνεχίσουν ως την ισραηλινή πρεσβεία και να διαδηλώσουν ενάντια στο μακελειό της γάζας. Τελικά το θέμα λύθηκε κατόπιν (κυρίως) της δικής μας επιμονής και παρέμβασης. Τα μπλοκ του εξωκοινοβουλίου μπήκαν κολλητά μπροστά από εμάς κι όσοι είχαν αρχίσει να φτιάχνουν κλίμα από νωρίς το μεσημέρι για τη στάση του «προδοτικού κκε» έμειναν με την όρεξη.

Κι είναι ζήτημα αν θα τη βρουν για να γράψουν κάτι σχετικά με το σύριζα και την επιλογή του να μη συνεχίσει ως την πρεσβεία του ισραήλ, προφανώς για να μην χαλάσει τις καλές διμερείς σχέσεις του με την κυβέρνηση της χώρας. Ούτε η αναρχία συνέχισε εξάλλου μετά το μέγαρο –υπ’ όψιν ότι μιλάμε για έναν χώρο που στο αίτημα και τον αγώνα για κράτος στην παλαιστίνη, απαντά με το ακαταμάχητο: κανένα κράτος, ποτέ και πουθενά.

Από την υπόλοιπη πορεία η κε του μπλοκ ξεχώρισε τα εξής στιγμιότυπα:

-τις ριζο-καλτ δηλώσεις αγαπημένων καλλιτεχνών στο κυριακάτικο όργανο (που είχε βγει φρέσκο και ζεστό) για τα γενέθλια του κόμματος, που είναι στρώμα και προσκεφάλι του λαού, και για κάθε κεράκι που σβήνει, ανάβει τη φλόγα της επανάστασης.
-τη βαλαβάνη και το δελαστίκ να στέκονται ακροβολισμένοι στο πεζοδρόμιο (σε διαφορετικά σημεία της πορεία ο καθένας) και να αγναντεύουν τα πλήθη στο μπλοκ του κουκουέ. Εσείς που τώρα κοιτάτε την πορεία, ελάτε να παλέψουμε για λαϊκή εξουσία...
-τα πολύ μαζικά μπλοκ που έσπασαν κάπως τη μελαγχολία του υπόλοιπου τριημέρου. Και αν μέχρι τώρα στις πορείες του παμε, αναρωτιόμασταν τι είχε ψηφίσει όλος αυτός ο κόσμος τον μαϊούνη, αυτή τη φορά που η πορεία είχε κυρίως κομματικά μπλοκ, το ίδιιο ερώτημα ζητούσε ακόμα πιο επιτακτικά απάντηση.

-την καινούρια εκδοχή του συνθήματος που λέει: εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Κι αυτή τη φορά δεν τελείωνε με το γνωστό τρόπο: αντίσταση και πάλη. Ούτε με «βενζίνη και μπουκάλι», που φώναζε για πλάκα ο γιώργος δίπλα μου. Αλλά με τον αισιόδοξο στίχο: επίθεση και πάλη. Ή μήπως αυτή τη φορά εννοούσαμε πάλι, με γιώτα;

-το μητσάρα που χώνεται σ’ όλα τα πλάνα με δηλώσεις ποδοσφαιριστών κι έχει κάνει εσχάτως κινηματική στροφή, με ένα πλακάτ που έλεγε: θέλω τη δόση μου, κάνοντας λογοπαίγνιο με τη δανειακή σύμβαση και την... έξάρτηση (sic) της ελλάδας.
-το πέρασμα από τον (αποκαλούμενο και) πύργο των αθηνών της ιντεραμέρικαν, με το γιώργο να συμφωνεί ότι η πορεία του κκε είναι σαν το σλόγκαν της διαφήμισης: μεγάλη και σίγουρη.

-Το σημείο όπου τα προπορευόμενα μπλοκ τέλειωσαν την πορεία τους κι επέστρεφαν από το αντίθετο ρεύμα της κηφισού, ενώ εμείς ακόμα κατευθυνόμασταν προς την ισραηλινή πρεσβεία. Κι ανάμεσα μας οι μπάρες και το κενό να τονίζει το χάσμα που μας χωρίζει και τις αντίθετες πολιτικές κατευθύνσεις προς τις οποίες βαδίζουμε.

Δεν πειράζει όμως. Μαζί να χτυπάμε, χωριστά να βαδίζουμε, που έλεγε κι ο βλαδίμηρος.
-την απουσία της γλυκιάς θηλυκής φωνής που στοιχειώνει τον ύπνο μας κάθε βράδυ, από το άσπρο φορτηγάκι της κοα.
-και τη μεγάλη αποκάλυψη της βραδιάς ότι και οι σεκίτες έχουν ένα άσπρο φορτηγάκι. Κι όπως το είχαν παρκάρει σε μια πάροδο της κηφισίας, ένας σφος με κουπόνια πήγε και τους ρώτησε: γεια σας, θα ενισχύσουμε το κουκουέ;

Ο επίλογος της βραδιάς μας βρήκε να γιορτάζουμε αντι-ιμπεριαλιστικά, αντιμονοπωλιακά στο μαγαζί που τραγουδάει ο βουρνούκιος, με την ευχή αφενός να τα εκατοστίσει και αφετέρου να μην ήταν αυτός ο κινηματικός επίλογος της χρονιάς που διανύουμε κι η απαρχή της χειμερίας νάρκης. Και του χρόνου