Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Εισαγωγή στο ρεφορμισμό

Βάζω εδώ ένα κείμενο που έγραψα για το γκράνμα. Με την έννοια ότι θα το διαβάσει περισσότερος κόσμος και μπορεί να ανοίξει κι εδώ κουβέντα, διαφορετική από αυτή που γίνεται στο αδελφό και σύμμαχο μπλοκ. Είναι μια σύντομη εισαγωγή σε μια σειρά συγκυριακών προβληματισμών πάνω στα προβλήματα της συγκυρίας. Το κακό δηλ είναι ότι μπορεί να έχει και συνέχεια.

Απέχει αρκετά από το να είναι το μπρεζνιεφικό μανιφέστο που θα περίμενε ο propagitor, αλλά μπορεί να θεωρηθεί ως ένα προοίμιο, με έννοιες όπως αυτές ορίζονται από κάποια κείμενα και τσιτάτα των κλασικών (κι όχι μόνο).

Παρεμπιπτόντως, το τσιτάτο δεν έχει απαραίτητα κακή έννοια. Βγαίνει από το ρωσικό ρήμα διαβάζω κι αν μη τι άλλο προϋποθέτει ότι ο σύντροφος κάθισε και διάβασε. Κι αυτό δεν είναι ο κανόνας στις μέρες μας. Το πρόβλημα είναι αυτοί που μένουν στα τσιτάτα χωρίς να διαβάζουν τα συμφραζόμενα. Κι όσοι τα δανείζονται ενώ δε διαβάζουν καθόλου και τα χρησιμοποιούν μεταφυσικά σαν ξόρκια συμπυκνωμένης σοφίας. Κι άντε μετά να τους εξηγήσεις ότι: σύντροφοι, δεν πρέπει να επικαλούμαστε τις αυθεντίες με τσιτάτα. Γιατί όπως έλεγε κι ο μαρξ…

Γιατί για το ρεφορμισμό; Γιατί είναι η κλασική κατάληξη στις συζητήσεις που γίνονται εδώ στο γκράνμα, αλλά και κάθε κουβέντας που σέβεται τον εαυτό της μεταξύ κομμουνιστών ή ατόμων που αυτοαποκαλούνται τέτοιοι. Και να αδερφέ μου που μάθαμε να πληκτρολογούμε ήσυχα κι απλά. Αλλά αν δε δεχτείς ήσυχα κι απλά ότι είσαι ρεφόρμα του κερατά, θα φας μια ενωτική με το καδρόνι που θα είναι όλη δικιά σου.

Άλλοι ρεφορμίζουν γιατί όπως λέει ο ένγκελς (όχι που δε θα ‘χε τσιτάτο) τρέχουν πίσω από τη συγκυρία και ξεχνάν τον τελικό στόχο. Άλλοι κακοφορμίζουν γιατί μένουν κολλημένοι στους τύπους κι αποστεώνονται. Άλλοι το χάνουν στη στρατηγική κι άλλοι στην τακτική. Μα οι πιο πολλοί το χάνουν στη σύνδεση κι αν δεν έχεις το ένα, χάνεις και το άλλο, μαζί με τα αυγά και τα πασχάλια. Αν δεν έχεις στρατηγική πχ, κάνεις τέτοια τους τακτικούς συμβιβασμούς και το κίνημα πάει στο βάλτο με μαθηματική ακρίβεια.

Κι αν μπλέξεις στα μυστικά του βάλτου κάνεις αμάν να τα ξεχωρίσεις. Έχει ρεφορμιστές που πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει με μεταρρυθμίσεις. Ρεβιζιονιστές που αναθεωρούν τον μαρξισμό και τις βασικές του αρχές. Οπορτουνιστές που είναι ευκαιριακοί καιροσκόποι και κοιτάνε την πάρτη τους. Τίμιους οπορτουνιστές που είναι οι πιο επικίνδυνοι. Αριστεριστές που τους διακρίνει αφέλεια μικρού παιδιού κι αναρχίζουν. Χαμός στο ίσωμα. Κουβάρι ολάκερο που μόνο σαν γόρδιος δεσμός ξεμπλέκει. Με μέθοδες σταλινικές και του σπαθιού την κόψη.

Ψάξε βρες τώρα από πού να φυλαχτείς κι από πού θα σου ‘ρθει το χτύπημα. Θέλει προσοχή κι επαγρύπνηση. Όπως γράφει κι ο μίσσιος, ύπουλο πράγμα ο βασικός κίνδυνος και πώς να τον ορίσεις. Αυτός ο πούστης ήταν σαν το μουνί της χήρας, που τα ‘παιζε με τον ψαρά και του ‘τρωγε τα ψάρια, γιατί τον ρώταγε: μπροστά το έχω ή πίσω; Μπροστά, έλεγε ο ψαράς. Η χήρα τούρλωνε τον κώλο της, του ‘παιρνε τα ψάρια. Την άλλη μέρα, πίσω, έλεγε ο ψαράς. Σήκωνε τα φουστάνια της η χήρα, του ‘παιρνε τα ψάρια. Κι ο ψαράς ο καημένος που τη γουστάριζε, μονολογούσε: αν δε σταθεροποιηθεί το απαυτό της χήρας δε βλέπω μεροκάματο.

Έτσι και με το βασικό κίνδυνο, που λες. Μια μας ερχόταν από τα δεξιά, μια από τα αριστερά. εκεί που στραβώναμε τα μάτια μας μελετώντας τα τσιτάτα και τα ντοκουμέντα, για να πούμε πως είναι φανερό πια ότι ο κίνδυνος για το κίνημα είναι από τα αριστερά, να σου και μας έβγαινε από τα δεξιά. Δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή να μελετάμε τα ντοκουμέντα, από την ανάποδη τώρα και να λέμε τα αντίθετα.

Όμως κι οι άλλοι που τα βάζουν με το κόμμα και θέλουν σώνει και καλά να το βγάλουνε ρεφορμιστικό και προδομένο, τα ίδια περίπου κάνουν. Τη μία ρεφορμίζει γιατί θέλει λέει, λαϊκή εξουσία χωρίς επανάσταση και μέτωπο με τους μικροαστούς. Και την άλλη ρεφορμίζει απ’ την ανάποδη, γιατί δεν έχει μεταβατικό πρόγραμμα και φαντασιώνεται ημέρες δυαδικής εξουσίας και αδύναμους κρίκους, χωρίς να βάζει συνδετικούς κρίκους και πολιτικά αιτήματα. Σαν το από τέτοιο της χήρας κι εμείς ένα πράγμα.

Η πρώτη φορά που τέθηκε ως θεωρητικό ζήτημα ήταν στις αρχές του αιώνα που ο μπερνστάιν κατέληξε σε εκείνο το εαακίτικο: το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα. Η ρόζα λούξεμπουργκ έγραψε ως απάντηση τη μπροσούρα μεταρρύθμιση ή επανάσταση. Λίγο-πολύ έτσι τίθεται το δίλημμα και στη σημερινή συγκυρία. Ας δούμε ένα απόσπασμα.

Η νομοθετική μεταρρύθμιση και η επανάσταση δεν είναι δυο διαφορετικές μέθοδοι της ιστορικής προόδου, που μπορεί κανείς να διαλέξει μέσα στο μπουφέ της ιστορίας, όπως θα διάλεγε τα κρύα και τα ζεστά λουκάνικα. Αλλά διαφορετικές στιγμές στην εξέλιξη της ταξικής κοινωνίας που αλληλοκαθορίζονται και αλληλοσυμπληρώνονται, αλλά και που αποκλείουν συγχρόνως η μία την άλλη, όπως πχ ο βόρειος κι ο νότιος πόλος, η μπουρζουαζία και το προλεταριάτο.

Σε κάθε εποχή η εκάστοτε νομοθεσία είναι ένα προϊόν της επανάστασης. Ενώ η επανάσταση είναι μια πολιτική δημιουργική πράξη της ταξικής ιστορίας, η νομοθεσία είναι η πολιτική συνέχεια της ζωής της κοινωνίας. Η νομοθετική μεταρρυθμιστική εργασία δεν περικλείει μέσα της μια δική της ανεξάρτητη από την επανάσταση κινητήρια δύναμη. Κινείται μέσα σε κάθε ιστορική περίοδο αποκλειστικά πάνω στη γραμμή της προηγηθείσας ανατροπής και μόνο εφόσον υφίσταται ακόμα η ώθηση που της έδωσε αυτή η ανατροπή. Ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, κινείται μόνο μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής μορφής που έφερε στο φως της μέρας η επανάσταση. Αυτή ακριβώς είναι η ουσία του ζητήματος.

Είναι βασικά εσφαλμένο κι αντι-ιστορικό να θεωρούμε τη νομοθετική μεταρρυθμιστική εργασία σαν διαπλάτυνση της επανάστασης και την επανάσταση σαν επιτάχυνση της μεταρρύθμισης. Μια κοινωνική ανατροπή και μια νομοθετική μεταρρύθμιση είναι δυο διαφορετικές στιγμές, όχι από την άποψη της χρονικής τους διάρκειας, αλλά από την άποψη του ουσιαστικού τους περιεχομένου. Όλο το μυστικό των ιστορικών ανατροπών μέσω της πολιτικής εξουσίας, έγκειται ακριβώς στη μεταβολή των απλών ποσοτικών μεταβολών σε μια καινούρια ποιότητα, συγκεκριμένα: στη μετάβαση από μια ιστορική περίοδο, από μια κοινωνική μορφή, σε μια άλλη.

Γι’ αυτό όποιος κηρύσσεται υπέρ της κοινωνικής μεταρρύθμισης σε αντικατάσταση και σε αντίθεση με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας και της κοινωνικής επανάστασης, δεν επιλέγει στην πραγματικότητα έναν πιο ήρεμο, πιο ασφαλή και βραδύ δρόμο προς τον ίδιο σκοπό, αλλά ένα διαφορετικό σκοπό.

Η δημοκρατία είναι απαραίτητη όχι γιατί καθιστά περιττή την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο, αλλά γιατί αντίθετα την καθιστά αναγκαία και μοναδικά πραγματοποιήσιμη. Κι έτσι στον μπερνστάιν έπεσε η αποστολή να ανακηρύξει τον ορνιθώνα του αστικού κοινοβουλίου σαν το ενδεδειγμένο όργανο για την πραγματοποίηση της φοβερότερης κοσμοϊστορικής ανατροπής: το πέρασμα της κοινωνίας από την καπιταλιστική στη σοσιαλιστική μορφή.


Είναι μεγάλος ο πειρασμός να πω ενδιάμεσα τα δικά μου: σχόλια κι ερμηνείες. Σκόπιμα όμως τα παραθέτω έτσι, για να βγάλει ο καθένας το δικό του συμπέρασμα και να διαλέξει τη φράση που το στηρίζει, σαν κρύο ή ζεστό λουκάνικο, από το μπουφέ της ρόζας. Όπως λένε, περί ορέξεως λουκανικόπιτα. Ή όπως αλλιώς λέγεται στας αθήνας τέλος πάντων.

Πάμε τώρα και σε μια εκλαϊκευτική εκδοχή του αλτουσεριανού αντάρτη γιώργου αλεξάτου, από το τελευταίο του μυθιστόρημα εναλλακτικής ιστορίας, πλατεία μπελογιάννη (εκδόσεις κψμ). Φανταστικός διάλογος-αχτιφάρισμα από οργανωμένο κομμουνιστή σε νεολαίο.

Δεν πρόκειται να το δεχτούν. Δε θα το κάνουν. Εμείς όμως θα το ζητάμε. Κι έτσι θα πιέζουμε. Κάποια μικρά μπορεί να γίνουν κάτω από λαϊκή πίεση. Τα άλλα δε γίνονται.

Να σου πω και κάτι που αποτελεί τη βάση της πολιτικής σκέψης ενός επαναστάτη. Εμείς επιδιώκουμε αλλαγές που σε πολλούς φαντάζουν απραγματοποίητες. Ο πολύς κόσμος δε μπορεί εύκολα να φανταστεί πως θα υπάρξει κομμουνισμός. Παλιότερα, μέχρι το 1917, δε μπορούσε να φανταστεί πως θα γινόταν σοσιαλιστική επανάσταση και θα νικούσε. Ακόμα παλιότερα, δε μπορούσε να φανταστεί πως θα μπορούσαν οι αμόρφωτοι εργάτες να φτιάξουν συνδικάτα, εργατικά κόμματα και να αγωνιστούν για τα δικά τους συμφέροντα. Ο ρεφορμισμός είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη πίστης στη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν τα μεγάλα όνειρα. Κι ο ρεφορμισμός είναι πιο εύκολο να πείσει, όσο τα πράγματα μένουνε στάσιμα.

Αύριο μεγαλώνοντας θα μπεις και στο σωματείο σου. Ποια είναι η ρεφορμιστική πολιτική στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα; Το να διεκδικείς μόνο μέχρι εκεί που είσαι σίγουρος πως θα υποχωρήσει η εργοδοσία. Ποια είναι η επαναστατική γραμμή; Το να διεκδικείς, μέχρι εκεί που μπορούν να δώσουν τον αγώνα οι εργάτες. Κι αυτό θα το κρίνεις βλέποντας τις διαθέσεις τους, έχοντας στενή σχέση μαζί τους, όντας σάρκα από τη σάρκα τους. Αν αδιαφορήσεις για τις διαθέσεις τους και προτείνεις αυτά που εσύ φαντάζεσαι σαν επαναστατικά, απλώς γίνεσαι αριστεριστής και ξεκόβεσαι απ’ την τάξη.

Ποια θα ήταν μια συνεπής ρεφορμιστική πολιτική για την επανάσταση; Να μη μιλάμε γι’ αυτήν, γιατί δεν πρόκειται να γίνει. Να κοιτάμε μπας και πετύχουμε τίποτα μικροβελτιώσεις κι αργότερα βλέπουμε. Τι λέμε εμείς; Οι όποιες μικροβελτιώσεις είναι καλές και τις διεκδικούμε. Ακόμα και τις πιο ασήμαντες. Δεν έχουμε όμως καμιά αυταπάτη, πως μέσα απ’ αυτές θα προκύψει κάτι σημαντικό. Προτείνουμε λοιπόν μια πολιτική που ο κόσμος τη βλέπει σα ρεαλιστική. Συσπειρώνοντας τον κόσμο σε αυτή τη βάση, συγκροτούμε ένα μαζικό, λαϊκό κίνημα, που η δυναμική της ανάπτυξής του θα του επιτρέψει να ξεπεράσει και τις όποιες αυταπάτες του. Τότε, στην κρίσιμη στιγμή, ο στόχος εμφανίζεται στο προσκήνιο με τους πραγματικούς όρους επίτευξής του.

Οι κομμουνιστές υποστηρίζουμε τις μεταρρυθμίσεις γιατί ενδιαφερόμαστε να καλυτερεύει η ζωή του λαού, αλλά και γιατί ο κόσμος πείθεται μέσα από μικρές νίκες πως μπορεί να πετύχει και μεγαλύτερες. Σε αυτές τις μεγαλύτερες στοχεύουμε κι αυτές προετοιμάζουμε. Οι ρεφορμιστές αντίθετα μιλάνε για μεταρρυθμίσεις κι όταν τις πετυχαίνουν μέσα από χίλιες-μύριες επιφυλάξεις, αρκούνται σε αυτές. Ο κόσμος τότε μαθαίνει να μη διεκδικεί τα μεγάλα, μαθαίνει να αρκείται στα λίγα, δε μαθαίνει να εμπιστεύεται τις ίδιες του τις δυνάμεις.

Υπάρχουν βέβαια κι οι υπερεπαναστάτες, οι αριστεριστές. Αυτοί υποτιμούν τους αγώνες για τα μικρά, γιατί θεωρούν πως αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Αυτοί νομίζουν πως μπορεί ο κόσμος να ζητήσει τα μεγάλα, χωρίς να έχει περάσει απ’ το σχολείο των αγώνων για τα μικρά τα καθημερινά.


Το απόσπασμα είναι ελάχιστα παραλλαγμένο για να βγαίνει νόημα χωρίς τα συμφραζόμενα του μυθιστορήματος από το υπόλοιπο βιβλίο.

Καλά τα λέει, αλλά δεν τα κάνουν. Ή μήπως τα κάνουν; Είναι ένα ζήτημα πού ακριβώς θα κατέτασσε ο ίδιος με βάση τα παραπάνω τον χώρο του (συνιστώσα της ανταρσύα).

Αλλά αυτό μπορεί να το σκεφτεί ο καθένας μας ξεχωριστά –δουλειά για το σπίτι- και να το συζητήσουμε στα σχόλια, γιατί το εισηγητικό κείμενο έχει ήδη ξεφύγει σε μέγεθος.

21 σχόλια:

haridimos είπε...

Ενώ κάποιοι άλλοι δηλαδή τα λένε και τα κάνουνε ;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Γενικά ο καθένας κάνει το κατά δύναμιν κι αυτή η δύναμη είναι πολύ αδύναμη ακόμα. Ακόμα κι αν τις προσθέταμε όλες μαζί σα διανύσματα.

Εδώ δεν εννοώ αυτό όμως. Αλλά αν είναι συνεπής σε όσα λέει. Λέει πχ, μια συνεπής ρεφορμιστική πολιτική για την επανάσταση είναι να μη μιλάς γι' αυτήν γιατί δεν πρόκειται να γίνει. Κι αναρωτιέμαι τι διαφορετικό κάνει ό πι-πί όταν μιλάει για δευτέρα παρουσία κι ότι το κουκουέ φαντασιώνεται ότι ζει ημέρες δυαδικής εξουσίας. ή όταν τσιτάρει λένιν για να μας πει ότι πρέπει να σκεφτούμε αν η περίοδος αυτή προσφέρεται για επανάσταση ή μετρρυθμιστική δράση.

Εδώ στην τελευταία παράγραφο.
http://aristerovima.gr/details.php?id=927

Ανώνυμος είπε...

Ειναι πολυ απλο φιλε μου...

Ο Πετρος Παπακωνσταντίνου καλει το ΚΚΕ να μην μιλαει ΜΟΝΟ για την επανάσταση.Μην διαστρέφεις τα λόγια του.

Αν εσύ το θεωρείς αυτό ρεφορμιστικό δικαιωμά σου.Αλλά μην φτιάχνεις "εχθρούς" που δεν υπάρχουν.Δεν είναι τίμιο, αν δε σε ενδιαφέρει το ότι δεν βοηθάει πουθενά.

Τώρα το αν το ΚΚΕ μιλάει μόνο για την επανάσταση να το συζητήσουμε,αλλά όχι οτι ο Πετρος Παπακωνσταντίνου δεν θεωρεί οτι στο σοσιαλισμό θα περάσουμε με επανάσταση.Είναι αστείο, το καταλαβαίνεις και μόνος σου.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Για τον πι-πι χρειάζονται πρώτα μεταρρυθμίσεις που θα εξασφαλίσουν τους όρους για την επανάσταση. Έχει πει ότι υπάρχουν τρεις δρόμοι για να αντιμετωπίσει κανείς την κατάσταση σήμερα: ο λακέδικος (τύπου γιωργάκη) ο ρεφορμιστικός (τύπου αργεντινής) κι ο επαναστατικός. Κι εμείς πρέπει να λέμε το δεύτερο για να κάνουμε το τρίτο. Γιατί αν δεν σώσουμε την χώρα κανένα επαναστατικό σχέδιο δε θα 'χει νόημα. Όλα αυτά πέρσι στις αναιρέσεις στην αθήνα. Κι εκεί τον πετύχαμε στα πιο ντούρα του, γιατί ανάλογα με το περιβάλλον λέει άλλα κάθε φορά.

Είπε ακόμα ότι αν διαβάσει κανείς ρίζο το κκε θυμίζει αριστερίστικη γκρούπα και ζει ημέρες δυαδικής εξουσίας. Αυτό δεν τον εμποδίζει βέβαια να προβάλλει ως επιχείρημα τα αιτήματα των μπολσεβίκων το 17' για τη γη και τον πόλεμο. Αιτήματα που αφορούν ακριβώς τν περίοδο της δυαδικής εξουσίας. Καθένας παίρνει απ το μπουφέ της ιστορίας ό,τι του αρέσει και νομίζει ότι τον βολεύει για να στηρίξει αυτό που θέλει.

Δεν σκοπεύω να κατασκευάσω εχθρούς από το τίποτα, αλλά η λογική του -που παρεμπιπτόντως φτάνει μέχρι τν αναδιαπραγμάτευση- είναι ο ορισμός του ρεφορμισμού. Μικρές αλλαγές στ σήμερα κι αλλαγή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό που μετατίθεται για ένα θολό και απροσδιόριστο μέλλον, ενώ άλλοι το θεωρούν δευτέρα παρουσία.

Αυτά είναι που θεωρώ αστειότητες. Αλλά το θέμα δεν είναι ο πιπί (τον έφερα απλώς ως παράδειγμα. Και δεν είναι μόνο η λογική που εκφράζει. Το θέμα είναι από την πολεμική να φτάσουμε σε μια θετική επεξεργασία.
Δεν το υπόσχομαι. θα το προσπαθήσω πάντως. Σε ένα βάθος χρόνου κι από κείμενο σε κείμενο.

raskolikas είπε...

Τι είναι ρε παιδιά αυτός ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου?
Έβγαλα το σχολείο γνωρίζοντας μόνο το Βασίλη, κάπου στο Πανεπιστήμιο έμαθα το Θανάση, και τώρα μου λέτε ότι υπάρχει και τρίτος?

"Και σε ποιο μαγαζί τραγουδάει το παλικάρι να του σπάσουμε καμιά χιλιαρίτσα πιάτα?"

Ανώνυμος είπε...

Ο Πετρος Παπακωνσταντίνου ανιστόρητε ήταν ο ιδεολογικός υπεύθυνος της ΚΝΕ Φυσικού, στα τέλη του 70 αρχές του 80, όταν η ΚΝΕ ήταν ηγεμονική πολιτική δύναμη εντός του φοιτητικού κινήματος.

Επίσης ήταν από αυτούς που αποχώρησαν το 89 από το ΚΚΕ διαφωνώντας με την ντροπή (που πληρώνουμε ακόμη και τώρα) την συγκυβέρνηση.

Τώρα είναι από τις ηγετικές μορφές της πιο ελπιδοφόρας πρωτοβουλίας στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του Αριστερού Βήματος.

Όσο για το 2ο ποστ του Μπρεζνιεφικού απολιθώματος, αν "Μικρές αλλαγές στ σήμερα κι αλλαγή με κατεύθυνση τον σοσιαλισμό" θεωρείται ρεφορμισμός και ο Λένιν ρεφορμιστής ήταν. Άσε που τη στοχοθεσία που προκρίνει ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου μόνο "μικρές αλλαγές" δεν τις αποκαλείς.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και το κόμμα στη δεκαετία με τις βάτες είχε λενινιστική γραμμή γιατί αυτά τα συνθήματα είχε. Κι είχε και πιπί καθοδήγηση.

Ο οποίος επιμένω δεν είναι το βασικό μας θέμα. Κ σίγουρα δεν τον συγκρίνω με τον βλαδίμηρο..

raskolikas είπε...

@Ανώνυμος:

Αααα τώρα κατάλαβα, είναι από αυτούς που ανελίχθηκαν στην ΚΝΕ τις δεκαετίες '70 και '80, τότε που η ΚΝΕ ήταν πράγματι ηγεμονική δύναμη στο φοιτηταριάτο, κατάφεραν με κόπο και ιδρώτα να την ρίξουν πιο χαμηλά κι απ' τη ΔΑΠ, και μετά αποχώρησαν
"γι' άλλες πολιτείες αναρχικές
να βρεθούνε σε πορείες ατομικές"

και τους έμεινε ακόμα το ινστρουχτοριλίκι ενώ ο εκτός των τειχών χώρος τους αποθεώνει.

RedBoy είπε...

Nα κάνω εγω μία ερώτηση;

H λαικη εξουσια μπορει να νοηθει ως μεταβατικό πρόγραμμα;

RedBoy είπε...

Δηλαδή σήμερα που εχουν ωριμάσει οι αντικειμενικεές συνθήκες, η συσπείρωση γυρω απ'το ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ κλπ. είναι ενα βημα πριν απ'το σοσιαλισμό ή μία ιδέα του σοσιαλισμού που θα εφαρμοστεί?

Και κατι άλλο. Μήπως η θεση για λαική εξουσία έχει να κάνει περισσότερο με το γεγονός ότι αναπτυχθηκε στα πλαίσια του αστικού συντάγματος που μιλάει για το οτι εξουσιες "πηγαζουν απ'το λαό" κλπ. και χρησιμοποιειται ως κριτική στην κεφαλαιοκρατία, δηλ. οτι στον καπιταλισμό δεν μπορεί πραγματικά ο λαός να έχει εξουσία? Ή έχει να κάνει περισσότερο με μία παράδοση του ΚΚ που μπορεί να εντοπισθεί στο ΕΑΜ? Η τελικά την παίρνει απο τον Λενιν?

RedBoy είπε...

Εγω επιμένω: Μιλάμε για μία έννοια η οποία προκύπτει απο τη συμμετοχή του κόμματος στην αστική δημοκρατία και κατ'αυτην την έννοια θα τοποθετείται σε επίπεδο εκλογικής νίκη η αναφέρεται ευρυτερα στο σοσιαλισμο? Είναι απο τις πιο σημαντικές εννοιες και μάλλον βρισκόμαστε σε βαθυ σκοταδι οσον αφορά την ουσία της.

Υ.Γ. Ας ξεκαθαρίσει τουλαχιστον κάποιο μέλος του κομματος. Γιατι αν δεν το κάνει παραβαίνει τις αρχές του καταστατικού.

Υ.Γ2. Με δόσεις χιούμορ το τελευταίο.

Ανώνυμος είπε...

Ρε ηλιθιε ο Παπακωνσταντίνου την έφτιαξε την ΚΝΕ στο Φυσικό.

Ο Ανδρουλάκης και η Παπαρήγα που ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ σηκώναν τα κουλά τους (μόνο ο Κάππος καταψήφισε) και ψηφίζαν την παραδοση των τηλεοπτικών συχνοτήτων στα μονοπώλια και τόσα άλλα.Αυτοί διέλυσαν όχι μόνο την ΚΝΕ αλλά και την Αριστερά.

Όταν ξυπνήστε από τον υπνο φωνάχτε μας.

Ανώνυμος είπε...

Εννοώ τον απλό λαό με το "μας".

Αναυδος είπε...

Ο Πετρος Παπακωνσταντινου εχει καμία σχέση με το δημοσιογράφο της Καθημερινής ;
Με το συγγραφέα των εκδόσεων Λιβάνη΄;

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνα με ανεπιβεβαιωτες φήμες είναι το ίδιο πρόσωπο .

Ανώνυμος είπε...

Αφού σας αρέσει η ιστορία, εδώ θα βρίσκετε υλικό: http://21aristera.wordpress.com/

η σωστη γραμμη είπε...

Προφανως θεωρεις οτι οι κομμουνιστες απαγορευεται να αρθρογραφουν σε εφημεριδες (πλην ριζοσπαστη...),καθως επισης και να εκδιδουν βιβλια εκτος αμα το κανουν μονοι τους (αλλα τοτε θα λες "και που τα βρηκε τα λεφτα να εκδωσει βιβλιο????μας δουλευει????")

Σχιζοφρενεια...

Ανώνυμος είπε...

Στο granma ασχολούμαστε με τα ψυχολογικά και εδώ με τον πι πι...Ο ρεφορμισμός είναι μέσα μας!
mariori

RedBoy είπε...

Eλεος πια!!Ζήτησα μία σοβαρή απάντηση ΣΤΟ ΘΕΜΑ περί ΚΚΕ και κάθεστε κι ασχολειστε με το που δουλεύει ο Παπακωνσταντίνου.

Ρε παιδιά, πολιτική αντιπαράθεση με θέσεις δεν μπορούμε να κάνουμε??

RedBoy είπε...

Οταν το κομμα λεει το προβλημα δεν ειναι τα σκανδαλα, αλλα ο καπιταλισμος πως ξαφνικα ξεπεφτει η συζητηση στη σχεση μεταξυ π.χ. Π.Π. και κεφαλαιου??

RedBoy είπε...

Kαι κάτι άλλο: o Μαρξισμός δε λέει οτι αυτά που λες καθόριζονται απ'το επαγγελμα σου/για ποιον δουλέυεις. Αυτό είναι κοινωνιολογία.

Ο Μαρξισμός λέει οτι η "οικονομία" προδιορίζει τον πνευματικό λόγο αλλα σε γενικό επίπεδο συνολικής κοινωνίας αναξαρτήτως απο τα ιδιαίτερα άτομα. Αυτά.