Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Ιστορικά διδάγματα

Ή αλλιώς γιατί η λαϊκή εξουσία θα μπορούσε να σταθεί ως «μεταβατικό» πρόγραμμα.

Γιατί βάζω σε εισαγωγικά το μεταβατικό; Γιατί ως όρος έχει πολιτογραφηθεί με συγκεκριμένο περιεχόμενο, απ’ τη δεκαετία του 30. Όποιος τον χρησιμοποιεί λοιπόν σε πολιτικές αναλύσεις πρέπει πρώτα να διαβάσει τη θανάσιμη αγωνία του καπιταλισμού, το μεταβατικό πρόγραμμα της δ’ διεθνούς, είτε για να συμφωνήσει με όσα λέει, είτε για να διαφοροποιηθεί και να ορίσει αλλιώς την έννοια του μεταβατικού.

Εγώ παρακάμπτω για την ώρα αυτό το κομμάτι, για να περάσω κατευθείαν στην ερώτηση του red boy για τη λαϊκή εξουσία.

Πιάνω το νήμα ενός κουβαριού σκέψεων απ’ την ιστορία των επαναστάσεων του 20ού αιώνα.
Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η επανάσταση νίκησε σε εκείνες τις χώρες, όπου δε μπορούσε να προχωρήσει ο αστικός εκσυγχρονισμός, ο καπιταλισμός ήταν αδύναμος, μπλέχτηκε στις αξεδιάλυτες αντιφάσεις του και δε μπορούσε να βαδίσει μπροστά χωρίς να καταρρεύσει. Όχι μόνος του βέβαια, αλλά απ’ την «τρικλοποδιά» που του έβαλε ένα δυναμικό, μαζικό κίνημα κι ένα κόμμα με τακτική ευελιξία που πιάστηκε από στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά αιτήματα (εθνική ανεξαρτησία, αγροτική μεταρρύθμιση κτλ) για να οξύνει τις αντιφάσεις και να πραγματοποιήσει την επανάσταση.

Η πείρα δείχνει ακόμα ότι οι περισσότερες επαναστάσεις στην ευρώπη νίκησαν στο έδαφος μιας πολεμικής σύγκρουσης και των ιδιαίτερων συνθηκών που δημιούργησε η όξυνση των αντιθέσεων μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τέτοια ήταν η περίπτωση της ρωσίας και των μπολσεβίκων, των λαϊκών δημοκρατιών της ανατολικής ευρώπης με το ειδικό βάρος του κόκκινου στρατού, αλλά και της κινέζικης επανάστασης το 49’.

Αντιθέτως σε περιόδους κρίσης έχουμε πολλές φορές συντηρητικοποίηση κι αντανακλαστικά κοινωνικού αυτοματισμού στους εργαζόμενους. Άνθρωπος έναντι ανθρώπου, λύκος. Το ένα εργατικό στρώμα στρέφεται ενάντια στο άλλο κι όλα μαζί ενάντια στην κοινή τους υπόθεσή για την χειραφέτηση του κόσμου της δουλειάς. Η νίκη του φασισμού σε μια σειρά χώρες στο έδαφος του παγκόσμιου κραχ το 29, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τη γερμανία, δείχνει τον κίνδυνο που παραμονεύει για το προλεταριάτο αν δεν οργανώσει εγκαίρως τις αντιστάσεις του στη λαίλαπα που έρχεται.

Το προτσές δεν είναι μονοσήμαντο βέβαια. Η ταξική πάλη κι ο υποκειμενικός παράγοντας είναι η άλλη όψη του νομίσματος. Κι ο κόμπος του ζητήματος είναι σε αυτό το «αν δεν». Αν δεν οργανώσει αντιστάσεις. Αν δε μετατρέψει την κρίση του καπιταλισμού σε επαναστατική κρίση, την οικονομική κρίση του συστήματος σε πολιτική.

Το αναφέρω όμως για να δείξω το απλοϊκό της θέσης για την ανικανότητα της αριστεράς που δε μπορεί να εκμεταλλευτεί την χειρότερη κρίση του καπιταλισμού μεταπολεμικά. Μακάρι να ήταν τόσο απλό και να έφταιγαν απλώς κάποιες άχρηστες ηγεσίες. Θα τις είχαμε αλλάξει και θα ξορκίζαμε το κακό. Στην τελική αυτές θα αποδεικνύονταν το ίδιο ανίκανες να ανακόψουν τη ροή των πραγμάτων και του ποταμιού που δε γυρίζει πίσω πια.

Επιπλέον. Ο πόλεμος δεν είναι άλλης ποιότητας φαινόμενο από την κρίση, αλλά η τελική της συνέπεια, μια βίαια επίλυση των αντιθέσεων του συστήματος. Ούτε είναι κάποια ευνοϊκή κινηματική συγκυρία που πρέπει να προσδοκούμε και να επιδιώκουμε, γιατί η καταστροφή που φέρνει είναι ανυπολόγιστη. Το ίδιο ισχύει –σε μικρότερη κλίμακα- σήμερα και για την χρεοκοπία που είναι κι αυτή παιδί της κρίσης. Οι κομμουνιστές δεν ποντάρουν στην απελπισία και την καταστροφή, αλλά στην ελπίδα που δίνει ο αγώνας για να αποφύγουμε την καταστροφή και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Επιστροφή στα της ιστορίας. Μετά την παρισινή κομμούνα, οι αδύναμοι κρίκοι προχωράνε ανατολικά και προς την περιφέρεια. Από την ημιφεουδαρχική, τσαρική ρωσία του 17’, στην αγροτική κίνα κι από εκεί στα αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα της τριτοκοσμικής αφρικής τη δεκαετία του 60’ και τη λατινική αμερική σήμερα με τη μπολιβαριανή επανάσταση. Στον δυτικό κόσμο και στην ευρώπη ειδικότερα, ο καπιταλισμός αποδείχτηκε πιο ανθεκτικός, ικανός να απορροφήσει τους κραδασμούς και τις εκάστοτε επαναστατικές κρίσεις –εκτός από τις χώρες που απελευθέρωσε ο κόκκινος στρατός στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Αυτή η πτυχή επηρέασε άμεσα κάποιες αναλύσεις του γκράμσι, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε πει μεταφορικά ότι ο οκτώβρης ήταν μια επανάσταση ενάντια στο Κεφάλαιο του μαρξ. Με την έννοια ότι επικράτησε σε μια χώρα με χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης που ήταν πιο μακριά –από υλικοτεχνικής άποψης- από τον τελικό σκοπό της κομμουνιστικής κοινωνίας όπως την είχαν οραματιστεί οι κλασικοί.

Περισσότερο όμως επηρέασε τις αναλύσεις του για την επανάσταση στη δύση. Την κοινωνία των πολιτών ως ένα πλέγμα πολιτικών θεσμών που απορροφά την κοινωνική δυσαρέσκεια (και το οποίο δεν υπήρχε στην περίπτωση της ρωσίας). Τον πόλεμο χαρακωμάτων (άμεσα επηρεασμένο από τα τεχνικά γνωρίσματα των μαχών του πρώτου παγκοσμίου πολέμου). Τους συνασπισμούς και την ιδεολογική ηγεμονία.

Αυτό το έργο όμως χαρίστηκε στους αναθεωρητές κι επικαλύφτηκε απ’ τη θεωρητική τους σκουριά. Έγινε πολιτική κληρονομιά του μπερλίνγκουερ κι έτσι ο γκράμσι θεωρήθηκε πρόδρομος του ευρω-κομμουνισμού. Οι τακτικοί συνασπισμοί έκαναν το κίνημα ουρά της σοσιαλδημοκρατίας κι ο πόλεμος χαρακωμάτων μεταφράστηκε ρεφορμιστικά σε κατάληψη των πόστων της κρατικής εξουσίας, καθώς το κράτος θεωρείται μια ανοιχτή σχέση με περιεχόμενο που αλλάζει ανάλογα με τα πόστα (χαρακώματα) που κατέχουμε, τους κλάδους που εντάσσονται στο δημόσιο κτλ.

Τηρουμένων των αναλογιών θυμίζει εκείνο το σκετσάκι των αμάν για τον συνασπισμό, με τον αποστάτη βούγια και τον πρόεδρο κωνσταντόπουλο, όπου ο πρώτος έλεγε ότι αν έφευγε ένας σύντροφος κάθε τετραετία για το πασόκ, σε κάποια χρόνια θα ‘ταν πλειοψηφία και θα ‘καναν κυβέρνηση.

Ή σαν το ανέκδοτο με τον φυλακισμένο που θέλει να αποδράσει και σκέφτεται να το σκάσει λίγο-λίγο, για να μην τον πάρουν χαμπάρι. Πρώτα ένα χέρι, μία τούφα, ένα αυτί… και μια μέρα... φτου ξελευθερία Πρώτα οι τράπεζες, ύστερα η ενέργεια και μια μέρα θα φτάσουμε στο σοσιαλισμό… Ένα σοσιαλισμό τεμαχισμένο, ψεύτικο κι άψυχο, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της αυταπάτης για το σουηδικό μοντέλο. Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις...

Τι ρόλο παίζει όμως ο δημόσιος τομέας σε ένα αστικό κράτος, συνυφασμένο με τα μονοπώλια; Ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετεί; Μπορεί η καρδιά του συστήματος (τράπεζες) να αρχίσει να χτυπά φιλολαϊκά, χωρίς να το σκοτώσουμε; Τι προοπτικές θα είχε ένας τύπος νεπ (έλεγχος κεφαλαίων, αναδιανομή εισοδήματος) χωρίς καν την ύπαρξη σοβιετικής εξουσίας;

Θα υπήρχε, λένε, μια δημοκρατική κυβέρνηση στο τιμόνι και θα άνοιγε δρόμο διάπλατα για το σοσιαλισμό. Σα να λέμε ο καλός μπάτσος της φυλακής που θα αφήνει να περνάει στη ζούλα εφημερίδες και κάνα τσιγάρο. Κι ίσως κάνει και τα στραβά μάτια, όσο εμείς θα σκάβουμε το τούνελ που θα μας οδηγήσει κάποτε στο σοσιαλισμό.

Αλλά ο ρόλος του φύλακα είναι αυστηρά καθορισμένος σε αυτό το σύστημα και το θέμα είναι ποιος θα μας φυλάει από τους φύλακες και ποια τάξη θα τους ελέγχει. Κι αν αυτή είναι η δική μας, δεν έχουμε κανένα λόγο να μένουμε στη φυλακή. Σπάμε τις αλυσίδες μας στον αδύναμο κρίκο τους και το σκάμε σαν το μπεζεντάκο (που ως κι οι τροτσκιστές δικό τους τον θεωρούν).

Κι αν βγούμε από αυτή τη φυλακή, κανείς δε θα μας περιμένει και τίποτα δε θα είναι έτοιμο, αλλά θα έχουμε το μέλλον στα δικά μας χέρια.

(Συνεχίζεται...)

23 σχόλια:

propagitor είπε...

Για ξηγήσου λίγο για Γκράμσι!
Αν δεν εννοούσε όσα επεξηγείς ότι του απέδωσαν?
Τη θέση του για την κοινωνία των πολιτών εγώ προσωπικά άνετα τη δέχομαι, όμως τα χαρακώματα και ο συνασπισμός δεν είναι θνησιγενή κομμάτια της θεωρίας του?
Μπορούμε πιστεύεις να προκρίνουμε και άλλα κομμάτια της σκέψης του?

(Γκράμσι, Λούκατς, Λούξεμπουργκ.
3 θεωρητικοί που δεν πετάμε στα σκουπίδια. Αξίζει να κάνεις ένα ποστ για τον καθένα)

Αντάρτης είπε...

Ρε παιδιά εδώ και στην Τυνησία προβοκάτσιες ανακαλύψατε. Θέλατε ειρηνικές πορείες, με τον Μπεν Αλί να τις κοιτάει αραχτός. Τι να την κάνεις μετά την θεωρητική ανάλυση για τις λαική εξουσία με τέτοιες αντεπαναστατικές θέσεις...

Επίσης για να είστε ενημερωμένοι (γιατί το κομμα σιγά μην ενημερωθεί) αρχίζει μεγάλη απεργία πεινας 300 μεταναστών με αίτημα νομιμοποίηση. Θέλω μία καλή απάντηση στο γιατι δεν τη στηρίζετε.

http://hungerstrike300.blogspot.com

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δεν έχω τις γνώσεις για να αναλύσω σε τέτοιο βάθος τον γκράμσι. Αρχικά πρέπει να απαλλάξουμε τις θέσεις του από την ευρωκομμουνιστική σκουριά κι ύστερα να δούμε αν και σε ποιο βαθμό ευθύνεται κι ο ίδιος γι' αυτή την τροπή. Άλλο να μιλάς για ιδεολογική ηγεμονία πχ κι άλλο να μεταφράζεις: πρώτα να αλλάξουν οι συνειδήσεις κι ύστερα ο κόσμος. Το συνασπισμό τον καταλαβαίνω ως ένα μέτωπο με ευρύτατη συσπείρωση της συντριπιτικής πλειοψηφίας του λαού στις γραμμές του -όπως το εαμ ίσως.
Ο πόλεμος χαρακωμάτων,επηρεασμένος από την αρνητική τελική κατάληξη του κινήματος το 19 είναι μάλλον η παραδοχή ότι η έφοδος προϋποθέτει μακρόχρονη προετοιμασία. Μπορεί κ να κάνω λάθος, κάθε κριτική δεκτή.

Φίλε αντάρτη δε μου προκύπτει αυτό πουλες για την τυνησία. Και για το άλλο θέμα δεν έχω την απάντηση που θέλεις.

ΚΟΜΜΑΝΤΟ εχω την απαντηση που θελεις είπε...

@αντάρτης

Γιατί οι πρόσφυγες δεν είναι στο κόμμα(ή σε κάποια συσπείρωσή του). Όπως δεν ήταν η Κούνεβα, όπως δεν ήταν τα καράβια για τη Γάζα.

Y είπε...

Για Γκράμσι λες:
‘Την κοινωνία των πολιτών ως ένα πλέγμα πολιτικών θεσμών που απορροφά την κοινωνική δυσαρέσκεια (και το οποίο δεν υπήρχε στην περίπτωση της ρωσίας). Τον πόλεμο χαρακωμάτων (άμεσα επηρεασμένο από τα τεχνικά γνωρίσματα των μαχών του πρώτου παγκοσμίου πολέμου). Τους συνασπισμούς και την ιδεολογική ηγεμονία.

Αυτό το έργο όμως χαρίστηκε στους αναθεωρητές κι επικαλύφτηκε απ’ τη θεωρητική τους σκουριά. Έγινε πολιτική κληρονομιά του μπερλίνγκουερ κι έτσι ο γκράμσι θεωρήθηκε πρόδρομος του ευρω-κομμουνισμού. Οι τακτικοί συνασπισμοί έκαναν το κίνημα ουρά της σοσιαλδημοκρατίας..’

Δηλ. το συμπέρασμα στο οποίο φτάνουμε είναι ότι αφού το έργο του Γκράμσι το καπηλεύτηκαν οι αναθεωρητές, άρα τα συμπεράσματα του Γκράμσι είναι λάθος??
Τι κουφό συμπέρασμα είναι αυτό?

΄’Πρώτα ένα χέρι, μία τούφα, ένα αυτί… και μια μέρα... φτου ξελευθερία Πρώτα οι τράπεζες, ύστερα η ενέργεια και μια μέρα θα φτάσουμε στο σοσιαλισμό…’’΄

Σόρρυ αλλά αυτή μια ψιλο-φτηνή προσπάθεια καρικατουριοποίησης. Καταρχάς τα βάζεις στο πρόγραμμα σου. Δεύτερον τα εφαρμόζει η μετωπική κυβέρνηση σου μέσα στον καπιταλισμό. Η κυβένρηση σου εναθρύνει τους εργάτες να εξοπλιστούν και να πάρουν την εξουσία στα μέσα παραγωγής. Αυτή είναι η στιγμή της Επανάστασης.

Τι ρόλο παίζει όμως ο δημόσιος τομέας στη Βεβεζουέλα, το Εκουαδόρ και τη Βολιβία? Αν μου δώσεις μια απάντηση θα σου πώ, τι μπορεί να παίζει γενικά σε ένα αστικό κράτος.

‘’Αλλά ο ρόλος του φύλακα είναι αυστηρά καθορισμένος σε αυτό το σύστημα και το θέμα είναι ποιος θα μας φυλάει από τους φύλακες και ποια τάξη θα τους ελέγχει. Κι αν αυτή είναι η δική μας, δεν έχουμε κανένα λόγο να μένουμε στη φυλακή. Σπάμε τις αλυσίδες μας στον αδύναμο κρίκο τους και το σκάμε σαν το μπεζεντάκο’’

Αυτό είναι που λένε στα αγγλκά ‘’wishfull thinking’’. OK να τις σπάσουμε. Κάποιοι σου βάζουν(βάζουμε) σχέδιο για το πώς. Να την τραβήξεις να την φέρεις κοντάς σου, να βρεις με τι θα τη χτυπήσεις. Εσύ κάθεσαι και ουρλιάζεις αλυσοδεμένος ‘’πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες’’

http://www.youtube.com/watch?v=FM-JWqC5Fdw

Y είπε...

O τρόπος που πας να διαβάσεις τον Γκράμσι (και τον Λούκατς και την Λουξ) Προπάγκιτορ είναι ολίγον χαρτοκοπτικός.

Παίρνεις ό,τι σε βολεύει πετάς ότι όχι.

Το θέμα είναι να καταλάβεις την κόκκινη γραμμή της λογικής τους, που είναι βαθιά μαρξιστική.

Στην Τυνησία πάντως αντάρτη οι ασφαλίτες του Μπεν Άλι κάναν τρομερές λεηλασίες για να βεβηλώσουν το κίνημα. Εγώ δεν είδα να λέει το ΚΚΕ για προβοκάτσιες, αλλά γίναν τρομερές προβοκάτσιες και θα γίνουν κι αλλες.

Kokkino Meterizi είπε...

Γκράμσι, Λούκατς, Λούξεμπουργκ...Τρεις θεωρητικοί που φυσικά δε τους πετάμε στα σκουπίδια, αρκεί να μην έρχεται ο κάθε νεορεβιζιονιστής να τσιμπολογάει από τον καθέναν από αυτούς αυτό που τον βολεύει για να δικαιώσει τον αντιλενινισμό του...

Από το Γκράμσι ο σύγχρονος μικροαστός τι βουτάει;; Την αντίληψη για την ανάγκη η αντικαπιταλιστική κοσμοθεώρηση να γίνει κυρίαρχη ή εν πάσει περιπτώσει εμφανής μέσα στους ήδη θεσμισμένους ιδεολογικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους...Και τη διαστρέφει -αν και από τη φύση της είναι προβληματική και δεξιά σαν άποψη- σε απολογητική του νεοδιδάκτορα του ΣΥΝ, της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ που υποδύεται τον σκληρά αγωνιζόμενο για την ηγεμονία του προλεταριάτου μες στο πανεπιστήμιο νεοκηφήνα...

Από το Λούκατς τι βουτάει;; Την άρνησή του να δεχτεί ότι ο διαλεκτικός υλισμός έχει τη βάση του στη Φύση και δεν είναι θεωρητική κατασκευή που εξηγεί αμιγώς κοινωνικά, δηλαδή στενά ανθρώπινα φαινόμενα. Είναι ουσιαστικά η αντίληψη για μια πάλη των τάξεων που η αντικειμενική της βάση είναι ανύπαρκτη, άρα μπορεί να εξελίσσεται κατά το δοκούν του μικροαστού ή να παίρνει οποιαδήποτε μορφή, εκτός οποιασδήποτε σχετικής ή απόλυτης νομοτέλειας. Επίσης βουτάει τον αριστερισμό και τον μεταγενέστερο "αριστεροδεξιό" αντισταλινισμό του.

Από τη Λούξεμπουργκ τι βουτάει;; Δυο πράγματα βασικά. Το φιλομενσεβικισμό της ηρωικής συντρόφισσας στην πάλη της με το Λένιν (1904) για το θέμα της εσωοργανωτικής συγκρότησης των Σοσιαλδημοκρατικών Κομμάτων, και την πεισματώδικη άρνησή της να καταλάβει τη σημασία της εθνικής αυτοδιάθεσης για τα καταπιεσμένα έθνη στην εποχή του ιμπεριαλισμού ως συστατικού στοιχείου της προλεταριακής πολιτικής για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση.

Φυσικά, ο μεγάλος Γκράμσι ήταν ένας ήρωας, ένας μεγάλος τριτοδιεθνιστής επαναστάτης, ένας μαχητικός αντιφασίστας, μια εμβληματική μορφή του κομμουνισμού.

Φυσικά, ο Λούκατς τιμάται για τη δράση του στα πλαίσια της Ούγγρικης Επανάστασης του 1919, στην οποία ήταν πρωτοστάτης.

Φυσικά, η μεγάλη Ρόζα Λούξεμπουργκ, όπως έλεγε και ο Λένιν αλλά και το μαοϊκό ΚΚ Κίνας, ήταν αετός της παγκόσμιας επανάστασης, και το παγκόσμιο προλεταριάτο πρέπει όχι μόνο να την τιμάει αλλά και να τη μελετάει, με θετικό αλλά κριτικό συνάμα πνεύμα για πολλές θέσεις της...

Αλλά όχι να παίρνουμε από κάθε θεωρητικό εκλεκτικιστικά τις λιγότερο λαμπρές πλευρές του και να τις κάνουμε παντιέρα για να δώσουμε "μαρξιστικό" επίχρισμα στη μικροαστική διανοουμενίστική μας υπόσταση στην Ελλάδα της παπαγαλίας και της ανούσιας θεωρητικούρας...

Όσο για το μεταβατικό πρόγραμμα του τροτσκισμού, πρόκειται για την άρνηση της διαλεχτικής από πλευράς του και τελικά της ταύτισης στα μάτια του τροτσκιστή του κρατικο-καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, αφού η ποιοτική διαφορά αστικού και εργατικού κράτους είναι έξω από τη λογική του.

Το ίδιο ισχύει και για τον κνίτη, που η "λαϊκή εξουσία" του σε ιδεολογικό επίπεδο είναι η φόρμουλα για την ένωση με το λαϊκίστικο σωβινισμό τύπου Κανέλλη και "Σπίθα" του Θεοδωράκη - Καζάκη και σίας, με τα χειρότερα στοιχεία του ντόπιου κρατικο-καπιταλισμού και τελικά με κάθε καρυδιάς καρύδι που ονειρεύεται να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη ή κρατικοκαπιταλιστής διαχειριστής στη θέση του ιδιώτη καπιταλιστή...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Y, αν αυτό κατάλαβες ότι λέω για τον γκράμσι έχουμε χοντρό πρόβλημα συνεννόησης,όχι πολιτικής, γενικά. Κουφοί καλύτερα θα συνεννοούνταν.

Η κριτική που κάνω δεν είναι καθόλου καρικατούρα, αφορά την αντίληψη της σοσιαλδημοκρατίας. Όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται.

Αν έχουμε την κυβέρνηση κ κάνουμε μεταρυθμίσεις εντός του συστήματος είμαστε για δέσιμο. Κι είναι σα να έχουμε σπάσει τις αλυσίδες και να φωνάζουμε τους φύλακες να έρθουν να μας ξαναδέσουν.

Η περίπτωση της βενεζουέλας είναι πολύ ιδιαίτερη και θέλει ξεχωριστή συζήτηση για το τι είναι και προς τα πού πηγαίνει.
Στα δικά μας, είναι άλλο πράγμα να έχεις κατά νου αυτή την περίπτωση, ως ενδεχόμενο κι άλλο να το δένεις σχοινί κορδόνι, ότι έτσι θα είναι παντού το πέρασμα στο σοσιαλισμό, και να στοχεύεις εξ αρχής σε κάτι ενδιάμεσο. Είναι πιθανός τακτικός ελιγμός -ο λιγότερο πιθανός κατά τη γνώμη μου- όχι καλούπι που θα αντιγράψουμε.

Η λογική πρώτα κυβέρνηση εντός του καπιταλισμού και μετά επανάσταση, πρώτα μεταρρύθμιση και στο μέλλον επανάσταση (και όχι το πρώτο ως στιγμή του δεύτερου) προσεγγίζουν τον καθαρό ρεφορμισμό ως αντίληψη.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τα μεταβατικά και τη λαϊκή εξουσία είναι ζητήματα για τα οποία προτιμώ να γράψω εισηγητικά, όχι στα σχόλια σκόρπιες απόψεις. Αλλά δε μπορώ να μην ρωτήσω το κόκκινο μετερίζι πώς τοποθετείται στη μαοϊκή αντίληψη για την εθνική αστική τάξη.

RedBoy είπε...

Eγω περιμενω τη δευτερολογια του απολιθωματος, για να τοποθετηθω συνεκτικα και ως προς τα σχολια. Κι ευχαριστω και για την απαντηση!!

Kokkino Meterizi είπε...

Φίλε "απολίθωμα",

Η μαοϊκή αναφορά στο ρόλο της εθνικής αστικής τάξης στους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες στον αποικιακό κόσμο (ειδικά τις δεκαετίες '30 - '40 που εκεί τα μισοφεουδαρχικά στοιχεία ήταν πολύ ισχυρά στην ύπαιθρο) έχει δεχτεί πολλά χτυπήματα, από τα δεξιά κι από τα αριστερά. Από τα δεξιά με την απολυτοποίηση της προοδευτικότητας των εθνικών αστών, ή της χρήσης αυτής της φόρμουλας σε αναπτυγμένες χώρες, οπότε έχουμε δεξιό οποροτυνισμό, από τα αριστερά με την άρνηση κάθε τέτοιας συμμαχίας ακόμα και στον τρίτο κόσμο, όπως λένε πως πρέπει να κάνει το προλεταριάτο οι τροτσκιστές ή η καθοδήγηση του Περισσού.

Πλάκα πλάκα, ο δεξιός οπορτουνιστής Παρτσαλίδης χρησιμοποίησε στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ του Μάρτη '56 (που άλλαξε το χαρακτήρα της καθοδήγησης του κόμματος κι άρχισε το προτσές διάλυσής του) χτύπησε το Ζαχαριάδη με δήθεν γραμμή...Μάο (!!), ότι και καλά δεν έβλεπε όπως ο Πρόεδρος το ρόλο της εθνικής αστικής τάξης (φυσικά άλλο Ελλάδα του 1956, άλλο Κίνα του 1940, γι' αυτό και ο συλλογισμός είναι άκυρος).

Για να είμαστε δίκαιοι, τοποθετώ εδώ τη μαοϊκή θέση, εκφρασμένη το 1940 στην ιστορικά σημαντική μπροσουρίτσα "Η Κινέζικη Επανάσταση και το ΚΚ Κίνας":

Η εθνική αστική τάξη είναι τάξη με διπλό χαρακτήρα.

Από τη μια μεριά η τάξη αυτή υφίσταται την καταπίεση του ιμπεριαλισμού και εμποδίζεται απόι τα δεσμά της φεουδαρχίας και κατά συνέπεια έρχεται σε αντίθεση και με τις δυο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι μια από τις δυνάμεις της επ;ανάστασης.Στην ιστορία της κινέζικης επανάστασης, έδειξε κάποιον ενθουσιασμό στην πάλη εναντίον του ιμπεριαλισμού και της κυβέρνησης των γραφειοκρατών και μιλιταριστών. Αλλά από τη μεριά της λείπει το κουράγιο να αντιταχθεί ολοκληρωτικά στον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία, γιατί είναι αδύνατη οικονομικά και πολιτικά και γιατί δεν μπορεί να σπάσει εντελώς τους οικονομικούς δεσμούς της με τον ιμπεριαλισμό και τη φεουδαρχία.Αυτό γίνεται φανερό στις περιόδους ανόδου των λαϊκών επαναστατικών δυνάμεων. (Συνεχίζεται εντός ολίγου...)

Y είπε...

Eτσι το άφησες να εννοηθεί για το Γκράμσι. Να διατυπώνεις καλύτερα. Όχι όποιον πάρει ο χάρος. (ντάξει στην έπεσα και 'γω επειδή δεν είχα πολύ χρόνο για ευγένιες για να ξεκαθαρίσει)

Ναι για τη σοσιαλδημκρατία έλεγε συμπεριλαμβανομένου του Λαπαβίτσα. Μη μου κάνει την παρθένα. Δε τα λεγες για το ΠΑΣΟΚ, ούτε για τον Κουβέλη, ούτε καν για τον Τσίπρα. (κι εδώ στην πέφτω για οικονομία, σόρρυ)

''Αν έχουμε την κυβέρνηση κ κάνουμε μεταρυθμίσεις εντός του συστήματος είμαστε για δέσιμο''
Μα δε θα την έχουμε μόνοι μας, γιατί δε μπορούμε μόνοι μας.

Δε λέω πρώτα κυβέρνηση ντε και καλά. Λέω πρώτα να στοχεύσουμε για κυβέρνηση. Να δώσουμε και τον κοινοβουλευτικό αγώνα και στη κεντρική πολιτική σκηνή με συγκρότηση μετώπου και εκεί. Μπορεί να φτάσεις να την πάρεις μπορεί και να μη φτάσεις αλλά το πολιτικό σου μέτωπο θα σου 'χει φέρει μαζικότητα, θα 'χει στριμώξει τον αντίπαλο θα σου 'χει δώσει νέες δυνατότητες όσο αφορά τη 'δυαδική εξουσία'.

Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να δώσεις στο λαό ένα μέτωπο με ένα πρόγραμμα γιατί αυτό θα σου δώσει τη δυνατότητα να πας σ'αυτόν πολύ πιο μαζικά. Και λέω ότι αυτό είναι επιτακτικό και χρειάζεται γιατί άμα πάμε μόνο με τη λογική που περιγράφει ο άθλιος στο κόμεντ του πριν από λίγο στο Γκράνμα ότι οι Λαϊκές Επιτοπές δεν είναι πάλι ο φορέας της ανατροπής αλλά οι προπομπος του φορέα, ζήσε Μάη μου. Με τους φορείς θα μείνουμε.

Εγώ τώρα πάλι με τύπους που έχουν ως σύνθημα στην Ελλάδα και την Ευρώπη του 2011 το ότι "Οι ταξικοί αγώνες στην εποχή του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού θα παίρνουν όλο και περισσότερο τη μορφή Κόκκινη Σημαία ενάντια σε Κόκκινη Σημαία" δε καταλαβαίνω γιατί πρέπει να χάσω το χρόνο μου να συζητήσω μαζί τους.

Kokkino Meterizi είπε...

Αυτός ο διπλός χαρακτήρας της εθνικής αστικής τάξης καθορίζει ότι σε ορισμένες περιόδους και ως έναν ορισμένο βαθμό αυτή η τάξη μπορεί να πάρει μέρος στην επανάσταση ενατίον του ιμπεριαλισμού και των κυβερνήσεων των γραφειοκρατών και μιλιταριστών και να γίνει μια επαναστατική δύναμη. Αλλά σε άλλες περιόδους υπάρχει ο κίνδυνος να ακολουθήσει την κομπραδόρικη μεγαλοαστική τάξη και να την βοηθήσει στην αντεπανάσταση.

Για να μην κουράζω άλλο με αντιγραφή, λέει με δυο λόγια παρακάτω πως ενώ μέχρι το 1931 η στάση των εθνικών αστών ήταν αντεπαναστατική, από τον περιορισμό των μεγαλοαστών κλπ. αναγκάστηκαν να βγουν κι αυτοί στον αγώνα, μέχρι τότε που γράφονται αυτά -1940 ξαναλέω- είναι ένας καλός σύμμαχος κατά των υπεραντιδραστικών και της Ιαπωνίας, αλλά γενικά θέλουν προσοχή.

Αυτά φίλε "απολίθωμα" από ένα ΚΚ Κίνας μέλος της Γ΄ΚΔ και από ένα Μάο Τσε Τουνγκ μέλος της ΕΕ της Γ' ΚΔ όταν τα έγραφε, με την πλήρη κάλυψη των Δημητρώφ - Στάλιν. Δε βλέπω γιατί πρέπει ένας μαρξιστής με αυτή τη διαλεκτική και γόνιμη αντιμετώπιση της εθνικής αδύναμης μπουρζουαζίας στον τρίτο κόσμο σε εποχή αντιιμπεριαλιστικής εξέγερσης.

Ποτέ το τριτοδιεθνιστικό κομμουνιστικό κίνημα δεν έβαλε στο στόχαστρό του τη γραμμή αυτή, που ήταν και γραμμή Στάλιν από το 1927, ενώ ο Λένιν έδινε ιδιαίτερο βάρος στην ανάγκη, στους κοινούς αγώνες με την εθνική αποικιακή μπουρζουαζία, να έχει το προλεταριάτο και το κόμμα του πλήρη ελευθερία ζύμωσης θέσεων και γραμμής, πράγμα βέβαια που το κέρδισε με τα όπλα και τον ηρωισμό του το ΚΚ Κίνας μες στον αντι-ιαπωνικό πόλεμο.
Μόνο τα τρότσκια λυσσάγανε πάντα με αυτή τη γραμμή, που τη θεωρούσανε προδοτική του αμιγώς προλεταριακού της επανάστασης...

Kokkino Meterizi είπε...

Προς Υ (Γκράνμα)

Ούτε εγώ έχω ιδιαίτερη διάθεση συζήτησης με άτομα που σε ένα διάλογο δεν απαντάνε στο τι λέει ο συνομιλητής τους, αλλά πάνε να τον χτυπήσουν κάτω από τη μέση για τις γενικότερες απόψεις του.

Αληθινή Κόκκινη Σημαία εναντίον ψεύτικης δήθεν κόκκινης σημαίας είναι ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ στην εποχή μας, για να ανασυγκροτηθεί το νέο κομμουνιστικό κίνημα. Και είναι, επίτρεψέ μου, φυσικό αυτό να ΜΗΝ το αντιλαμβάνεται ένας οπαδός του ΠΑΜΕ...

Αντάρτης είπε...

Απο τον ριζοσπάστη 18/1.

"Εικόνες μαζικών λαϊκών διαδηλώσεων κάνουν το γύρο του κόσμου. Σε τέτοια ξεσπάσματα φυσικά δε λείπει και η δράση των γνωστών προβοκατόρων που χρησιμοποιούνται πάντα για να ενισχύεται η καταστολή."

http://www1.rizospastis.gr/columnStory.do?publDate=18/1/2011&id=13041&columnId=781

Αν αναφερόταν ο συγγραφέας σε δράση ασφαλιτών θα το έκανε ξεκάθαρο. Εξάλλου προβοκάτορες έλεγε το κκε και τους νεολαίους που το 2008 συγκρούονταν με τους μπάτσους.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Θα ήθελα να απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά, αλλά έχω πολύ λίγο χρόνο και θα ήταν σα να τους υποτιμούσα αν απαντούσα πρόχειρα και τσαπατσούλικα.

Η κε του μπλοκ διακόπτει για μία εβδομάδα περίπου τις εργασίες της για να σηκώσει πράγμα απ το παζάρι βιβλίου στας αθήνας. Θα ήθελα να έχω και το δεύτερο μέρος έτοιμο πριν φύγω, αλλά δεν το πρόλαβα. Ίσως μπορέσω να το ανεβάσω στα μέσα της εβδομάδας.

Καλά να περνάτε στο μεσοδιάστημα και προπαντός ψυχραιμία

Αναυδος είπε...

@ανταρτης
Βγάλε λίγο τις παρωπίδες προβοκάτορες πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Και τον Δεκέμβρη και στην Τυνησία υπήρχαν και προβοκάτορες και ασφαλίτες στις πορείες. Το να λες ότι το ΚΚΕ κατηγόρισε συλληβδην όλους το Δεκέμβρη του 2008 για προβοκάτορες είναι απλως ψεμα.

raskolikas είπε...

"Η Έλλη Παππά έφτιαξε μια ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της"

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=594204

προσοχή: ΔΕΝ είναι απ' το Ριζοσπάστη το άρθρο, ξανά: ΔΕΝ είναι απ' το Ριζοσπάστη.

Α και για να μην ξεχάσω: ΔΕΝ είναι απ' το Ριζοσπάστη.

A8lios είπε...

Y λες μαλακίες και για τη διατύπωση του Μπρέζνιεφ και για μένα.

Στη τελική δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία αν οι λαϊκές επιτροπές θα είναι φορέας της ανατροπής ή προπομπός.

Σημασία έχει αν θα πείθεται ο εργαζόμενος πως χρειάζεται να παλέψει για την εγκαθίδρυση της δικής του εξουσίας.

Αν δεν έχει πειστεί, δε σου λέω η πλαιοψηφία, έστω ένα σημαντικό κομμάτι πέρα από ΚΚΕ και λοιπούς συγγενείς, και να καλέσεις σε πολιτικό μέτωπο πολιτικά παπάρια θα μαζέψεις.

Θα ρθει κι ο καιρός για το κεντρικό πολιτικό, θα ρθει. Αλλά προέχει η αντίστοιχη δουλειά σε κοινωνικό επίπεδο.

Και για τον Λαπαβίτσα έχω πλέον άποψη να σου πω, αλλά αυτό θα γίνει κάποια στιγμή πιο αναλυτικά...

Αντάρτης είπε...

@αναυδος
Ναι έχει δίκιο. "Σωματομπερους και εμπόρους ναρκωτικών" τους έλεγε.

Θα με πεις και ψευτάκο δεν ντρέπεσαι.

http://www.youtube.com/watch?v=zjbuHCs-04o

Ειστε σε ένα κόμμα που σέβεται την αστική δημοκρατία. Στην πράξη πάντα, αλλά και στα λόγια όταν πρέπει να το κάνει. Ακόμα και όταν το τραβάει λίγο, όπως με την απεργία της ΠΝΟ, το κάνει απλά για να κερδίσει κάποιες εντυπώσεις και μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα, πάντα ειρηνικές πορείες για να λέμε ότι κάτι κάνουμε, και άγιες εκλογές.

Trolletarios είπε...

Επειδή όλοι ξέρουμε πως οι μη ειρηνικές πορείες είναι το μέτρο της επαναστατικότητας μιας οργάνωσης. Έμπρος για τον επιστημονικό μπαχαλισμό.

T-80 είπε...

Μπρέζνιεφ, γενικα συμφωνώ με αυτά που λες.
Αλλά νομίζω πως ώρες ώρες περιπλέκουμε τα πράγματα.
Ποιός είναι ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ;
Ο Σοσιαλισμός.Αυτός ήταν το 1944,το 1974, σήμερα.
Η διαφορά με το τότε είναι ότι σήμερα είναι μάλλον πιο ξεκάθαρο.
Η λαίκη εξουσία και οικονομία ταυτίζεται για μας με το σοσιαλισμό.
Τότε γιατί υπάρχει αυτή η ορολογία;
Διοτί το ΚΚΕ δεν απαιτεί πλήρη συμφωνία απο τους συμμάχους του για το σοσιαλισμό.
Εδώ μπαίνει ένα ζήτημα.Τι είναι ο επιστήμονικός σοσιαλισμός.Για εμάς είναι κάτι το αρκετά συγκεκριμένο.
Αλλά απο τους συμμάχους σου δεν απαιτείς μια συμφωνία π.χ στο θεμελιώδες ζήτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου.το τι θα κάνει η λαίκη εξουσία και τις αντιφάσεις που θα κληθεί αυτή να λύσει προβλέπονται απο το πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Αλλά αλήθεια η Ανταρσυα τι στρατηγικο στόχο έχει;Το σοσιαλισμό;
Και ποιόν σοσιαλισμό;Του Ναρ,του Σεκ, της Αραν,της Αρας,το μεσο όρο και ολο εις το τετράγωνο των παραπάνω;
Υπάρχει ιστορική πείρα τι έγινε οταν δυνάμεις χώρις ξεκάθαρη στρατηγική καθοδήγησαν τις μάζες σε επαναστατικούς καιρούς.
Στον Ισπανικό εμφύλιο το Μέτωπο των Αναρχικών με αριστερίστικες και τροτσκιτσικές ομάδες δυστυχώς για όλους μας πρόδωσαν την ισπανική επανάσταση.

Ανώνυμος είπε...

"Στον Ισπανικό εμφύλιο το Μέτωπο των Αναρχικών με αριστερίστικες και τροτσκιτσικές ομάδες δυστυχώς για όλους μας πρόδωσαν την ισπανική επανάσταση."

Και αυτο το συμπερασμα βγαινει ακριβως με ποια λογικη????