Απεργιακό ημερολόγιο- 6η νοέμβρη

Αυτή η 48ωρη συμπίπτει συμπτωματικά με την επέτειο της οκτωβριανής επανάστασης. Και μπορεί να μην (συμ)πέσει μαζί και η κυβέρνηση –για να τριτώσει το καλό με τις συμπτώσεις- και να μη ζούμε τις 48 ώρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, με μια έφοδο στα κοινοβουλευτικά ανάκτορα, αλλά αυτός ο γύρος (που δεν είναι ο τελικός) φάνηκε να κλονίζει τα θεμέλια της τρικομματικής, κυβερνητικής συμμαχίας (νδ-πασοκ-δημαρ) και να προδιαγράφει ως ένα βαθμό το πολιτικό της μέλλον.

Η κε του μπλοκ έζησε τα προεόρτια της απεργίας στα πέριξ του συλλόγου των χημικών μηχανικών, που την περασμένη κυριακή είχε εκλογές. Όπως είδαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, ο πσχμ είναι ένας σύλλογος χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, γιατί ακολουθεί ως καταστατική αρχή το «αφεντικά και δούλοι, συνάδελφοι είμαστε ούλοι» και προφανώς αποτυγχάνει να εκφράσει με ενιαίο τρόπο ένα σύνολο αποφοίτων με τελείως διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ τους (απ’ τους γενικούς διευθυντές και τα μεγαλοστελέχη, μέχρι τους άνεργους και τους συμβασιούχους).

Το αποτέλεσμα ήταν να φθίνει το ενδιαφέρον του κόσμου για τις μαζικές διαδικασίες του συλλόγου και να πέσει η συμμετοχή στις εκλογές, αφού ο κόσμος δε βρίσκει κανένα νόημα στο να σκάσει λεφτά για συνδρομές σε ένα προεδρείο, του οποίου η βασική αγωνιστική του δραστηριότητα είναι να εκδίδει ανακοινώσεις και να τις αποστέλλει ηλεκτρονικά στα μέλη του δσ και την κυβέρνηση.

Στις εκλογές λοιπόν, το δικό μας ψηφοδέλτιο ήρθε δεύτερο, σημειώνοντας άνοδο σε ψήφους και ποσοστά –παρά την πτώση της συμμετοχής και την πιθανή εις βάρος μας νοθεία στην κρήτη, όπου οι πασόκοι αλώνιζαν μόνοι τους και έδωσαν αρχικά μηδέν ψήφους υπέρ μας, για να το διορθώσουν κατόπιν πιέσεων στα τελικά αποτελέσματα και να μας δώσουν δύο ψήφους σε όλο το νησί, εν είδει φιλανθρωπίας. Κι άντε ψάξε μετά να βρεις τι έγινε.

Πρώτη δύναμη αλλά με σημαντική πτώση σε ψήφους και ποσοστά, παρέμειναν οι πασκίτες. Οι οποίοι παραμένουν πιστά πασοκο(μματό)σκυλα, και ξέχασαν να μετακομίσουν στη ροζ βίλα για να βρουν καινούρια πολιτική στέγη. Αλλά θυμήθηκαν να αποκρύψουν την πολιτική τους ταυτότητα, βάζοντας ένα μακρινάρι στο ψηφοδέλτιό τους (ψηφοδέλτιο νίκης-ενότητας-προόδου κτλ), μήπως και βαρεθεί ο ψηφοφόρος όταν πέσει το μάτι πάνω του και δε φτάσει μέχρι το πάσκε.

Και ερχόμαστε στα σημερινά, όπου οι κεραίες της κε του μπλοκ έπιασαν και ξεχώρισαν τα εξής:

-το μπλοκ των εργατών από το μπαγκλαντές, που ήταν αρκετά μαζικό αυτή τη φορά και φώναζε σε σπαστά ελληνικά και με ένα διάλειμμα στη μέση το σύνθημα: έλληνες και ξένοι (παύση) εργάτες ενωμένοι.

-το πανό του σεφτέ (σύλλογος εργαζομένων φάρου τυφλών ελλάδας) με κεντρικό σύνθημα: το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, αλλά μετά τα μνημόνια.

-την ειδική αναφορά από τα μεγάφωνα της συγκέντρωσης στον αποκλεισμό των κεντρικών γραφείων της τράπεζας πειραιώς από το παμε χρηματοπιστωτικού, και στο γιγαντοπανώ που έβαλε στο κτίριό της. Η πλάκα είναι ότι στο κτίριο αυτό έχου τα γραφεία τους κι άλλες επιχειρήσεις, οπότε διάφοροι ευρηατικοί απεργοσπάστες προσπαθούσαν να μπουν με το ακαταμάχητο επιχείρημα: μα εγώ δεν είμαι του χρηματοπιστωτικού τομέα, αφήστε με να μπω. Λες και δεν είχε κηρυχτεί γενική απεργία. Ένας από αυτούς μάλιστα ήταν τόσο προκλητικός, που μέχρι κι ο επικεφαλής των ματ αναγκάστηκε να του πει: κύριέ μου, νομίζω ότι προσπαθείτε να δημιουργήσετε εντυπώσεις.

-τον ιερομοναχό με τον κόκκινο σταυρό στο σκούφο του, που έβγαλε όλη την πορεία δίπλα στο θρυλικό άσπρο φορτηγάκι της κοα και έπιασε κουβέντα με πολύ κόσμο γύρω του.

-το μπλουζάκι ενός άλλου συντρόφου που είχε τυπωμένη τη φωτογραφία με το γιγαντοπανώ του κκε στην ακρόπολη, αλλά ήταν ντεμοντέ, γιατί δεν είχε προμηθευτεί την τρέντι εξελιγμένη εκδοχή του (made in σύριζα) με το σβησμένο σφυροδρέπανο.

-τα ημερολόγια διάφορων φορέων για το 2013, που άρχισαν να πουλάνε από τώρα οι σφοι, για να μπουν πάνω από το τζάκι (που δεν έχουμε), ενώ ο καιρός θυμίζει ακόμα καλοκαίρι. Κι έμοιαζαν κάπως άκαιρα, όπως εκείνα τα μαγαζιά που έσπευσαν να βάλουν από τώρα τα χριστουγεννιάτικα.

-Ένα σύνθημα στα κατεβασμένα ρολά της σταδίου που έλεγε: κάτω το κεφάλαιο, με υπογραφή ναρ, ενώ από κάτω κάποιος είχε συμπληρώσει: και οι τρεις τόμοι...

-Το γελοίο σύνθημα στο πανό της γσεβε που έλεγε: όχι στον αφανισμό των επιχειρήσεων (έτσι σκέτο, γενικά κι αόριστα, χωρίς άλλο προσδιορισμό).

-Τον χαιρετισμό της διεθνούς δημοσίων υπαλλήλων (!) –αν ακούσαμε καλά δηλαδή.

-Κι ένα σκηνικό που μου διηγήθηκαν από το βόλο, όπου κάτι αναρχικοί μοίραζαν τρικάκια και προκηρύξεις με βασικό σύνθημα: μην πας με τα αφεντικά, κανείς στη συγκέντρωση του εργατικού κέντρου. Και τελικά ήταν όλοι μαζί, ως συνήθως, πλην λακεδαιμονίων, και ήταν οι μισοί περίπου από τη δική μας πορεία.

Κατά τα άλλα, έγινε μόνο η κεντρική ομιλία (προφανώς για να κάνουμε οικονομία δυνάμεων για αύριο), η οποία τελείωσε στις έντεκα και τέταρτο. Η πορεία έφτασε στο σύνταγμα λίγο πριν τις δώδεκα (χωρίς πολλά αυτοαναφορικά συνθήματα, με ειδική αναφορά στο παμε), έκανε ελιγμό με κυκλωτική κίνηση, γέμισε όλους τους δρόμους γύρω από την πλατεία, ενώ περίσσευε ένα μικρό κομμάτι στην αμαλίας κι άλλο ένα στη σταδίου μέχρι τη βουκουρεστίου, όπου πίσω μας κολητά περίμενε η άλλη πορεία, χωρίς να υπάρχει ισχυρή περιφρούρηση ανάμεσά μας και χωρίς να συμβεί το παραμικρό παρατράγουδο.

Μείναμε περίπου μία ώρα στον χώρο και μετά προχωρήσαμε προς τους στύλους, όπου και διαλυθήκαμε. Τελικά ο κόσμος –ως συνήθως- ήταν πολύ περισσότερος από ό,τι φαινόταν αρχικά στην ομόνοια, όπου η πλειοψηφία είχε σκορπίσει προς άγραν σκιάς και ξετρώπωσε από τις κρυψώνες της, μόλις ξεκίνησε η πορεία.

Κι η άλλη πορεία; Δεν ξέρω τι έγινε στις άλλες πόλεις, κι αν αυτή ήταν η γενική εικόνα, αλλά η εδώ εικόνα ήταν κάπως απογοητευτική –και η απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς, μάλλον δεν αρκεί ως ελαφρυντικό για να τη δικαιολογήσει. Ήταν τόσο λίγος ο κόσμος καταπώς φαίνεται, που δεν χρειάστηκαν καν τα χημικά και το γνωστό σκηνικό με τους μηχανισμούς καταστολής, για να τον αναχαιτίσει.

Κι αυτό δυστυχώς είναι δηλωτικό για την επαφή με την πραγματικότητα και τις διαθέσεις του κόσμου, που έχουν κάποιες δυνάμεις που κατηγόρησαν το παμε γιατί δε στήριξε στην αδεδυ για  την πρόταση για απεργία διαρκείας –λες και βρισκόμαστε σε προεπαναστατική κατάσταση.

Αύριο τα μέσα θα λειτουργήσουν κανονικά μετά το μεσημερί, και θα μπορέσει να έρθει και ένας κόσμος που φοβήθηκε ή δεν κατάφερε (για τους χι ή ψι λόγους) να απεργήσει. Οπότε οι συγκεντρώσεις θα είναι πολύ πιο μαζικές. Το θέμα είναι αν θα καταφέρουμε αυτή τη φορά να φτάσουμε στο σύνταγμα ή αν θα επαναληφθεί το περσινό σκηνικό της 12ης φλεβάρη.

Αλλά αυτό θα είναι το θέμα της επόμενης ανάρτησης...