Απεργιακό ημερολόγιο – 7η νοέμβρη

Ανταπόκριση από το μέτωπο

Η αλήθεια είναι ότι χτες ένιωσα πολύ τυχερός. Κατά τύχη δε θρηνήσαμε θύματα στα μπλοκ μας, που δέχτηκαν μια ύπουλη –όσο και σχεδιασμένη- επίθεση και κόπηκαν αναγκαστικά στη μέση. Κατά τύχη όλα αυτά άρχισαν, ακριβώς μόλις είχε σταματήσει η πρώτη ψιχάλα και είχε φανεί ότι ο καιρός δε θα διέλυε (ακόμα) τον κόσμο. Κατά τύχη λίγο πριν τις οκτώ, για να έχουν τα δελτία ζωντανά υλικό για να φοβίσουν τον κόσμο. Και κατά τύχη κάθε φορά που κατεβαίνει μαζικά πολύς κόσμος στο δρόμο και νιώθουν οι από πάνω ότι πιέζονται.

Κατά τύχη τα σκηνικά μεταφέρθηκαν στο κάτω μέρος της πλατείας, όπου βρίσκονταν οι δυνάμεις του παμε και ο κύριος όγκος του συγκεντρωμένου κόσμου. Και ξεκινούσαν πάλι, κάθε φορά που πλησιάζαμε προς το σύνταγμα. Κατά τύχη πετάχτηκαν κι αυτή τη φορά στα μπλοκ μας (στον άμαχο πληθυσμό κι όχι προς την περιφρούρησή μας) κάνα δυο μολότοφ, πριν τα ψεκάσουν με χημικά για να τα διαλύσουν. Χωρίς να υπάρχει καν αυτήν τη φορά το πρόσχημα για τα παιδιά ότι «περιφρουρούσαμε τη βουλή», κτλ. Μα τότε γιατί; Έλα ντε! Επειδή, ξέρω ‘γω, «περιφρουρούσαμε» απ’ την οργή των παιδιών το υπουργείο οικονομικών. Ή απλώς επειδή περιφρουρούσαμε τους εαυτούς μας.

Είναι αυτή η διαλεκτική σχέση του τυχαίου με το αναγκαίο. Όπου φαντάζεσαι το μπάτσο και το μπάχαλο, να σε βάζουν στη μέση και να σου λένε με νάζι, σαν την αλίκη: ω, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο... Όπως λέμε, ο τυχαίος θάνατος ενός οικοδόμου.

Ας το πάρουμε όμως απ’ την αρχή.

Πήγαμε στην προσυγκέντρωση της κάνιγγος, στις τεσσερισήμισι, μαζί με γιατρούς, μηχανικούς, καλλιτέχνες, σπουδαστές ιεκ, το σωματείο των λαϊκατζήδων, και άλλους. Ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται, όταν δώδεκα άτομα (μετρημένα), πέρασαν απέναντι και κρέμασαν ένα πανό του σύριζα-εκμ εξαρχείων! Έτσι που αν περνούσε κανείς άσχετος (δε θα περνούσε τέτοια ώρα, αλλά λέμε) θα νόμιζε ότι όλος αυτός ο κόσμος ήταν συριζαίοι! Η τέχνη του καπελώματος στις καλύτερες στιγμές της. Ενώ αρκετά αντίστοιχα σκηνικά πρέπει να έγιναν και στην αμαλίας, μπροστά από τη βουλή, με τα αναρτημένα πανό του σύριζα να καλύπτουν την απουσία του κόσμου του.

Η προσυγκέντρωση ξεκίνησε στις πέντε παρά τέταρτο κι ενώθηκε με τις υπόλοιπες στη σταδίου, δίπλα από την ομόνοια, για να προχωρήσει κατευθείαν προς το σύνταγμα, χωρίς να σταματήσει στον προκαθορισμένο χώρο συγκέντρωσης, η οποία δεν έγινε ποτέ. Κι αυτό γιατί το σχέδιο προέβλεπε να μη γίνει καν κεντρική ομιλία και να προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβή σε «αιφνιδιαστικό ελιγμό», για να μην προλάβουν να μας κλείσουν το δρόμο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς το σύνταγμα. Έτσι όποιος έφτανε στην ώρα του στην ομόνοια, έβρισκε μια άδεια πλατεία κι έτρεχε στον ανήφορο να προλάβει τους υπόλοιπους.

Στην αρχή τρέχαμε κι εμείς, σα να ‘μασταν στην εθνική, αλλά όσο πλησιάζαμε στο σύνταγμα, συναντούσαμε αυξανόμενη κίνηση, για να φρακάρουμε τελικά στο μποτιλιάρισμα. Κι από εκεί βλέπαμε σταματημένοι για μια ώρα και βάλε, δίπλα μας στο πεζοδρόμιο να περνάει μια μικρή πορεία που σχημάτιζαν όσοι ερχόντουσαν αργοπορημένοι από την ομόνοια (που ήταν ο πιο κοντινός σταθμός του μετρό που είχε μείνει ανοιχτός από την αστυνομία). Σε κάποια στιγμή πέρασαν δίπλα μας και οι «δεν πληρώνω» με τα πλακάτ τους, που πάρκαραν λίγο παρακάτω, κοντά στους δικούς μας. Ενώ το «ξεκίνημα» αντιλήφθηκε πως το πεζοδρόμιο ήταν κομβικό πέρασμα και έστησε πρόχειρα ένα συνεργείο του με φυλλάδια κι εφημερίδες.

Εμείς στο μπλοκ μας είχαμε κολλήσει μεταξύ βουκουρεστίου και κολοκοτρώνη, ενώ πίσω μας υπήρχαν κι άλλα που έφταναν τουλάχιστον ως την κλαυθμώνος και πιθανότατα εκτείνονταν και πιο κάτω. (Αργότερα μάθαμε ότι υπήρχε κι ένα άλλο κομμάτι, που είχε σπάσει στην αθηνάς κι ανέβηκε στο σύνταγμα από ερμού). Υποψιαζόμασταν ότι το μας μπροστά μας είχε καταφέρει να φτάσει στην πλατεία. Αλλά τις πραγματικές διαστάσεις της πορείας τις αντιληφθήκαμε λίγο αργότερα, που αφήσαμε το μπλοκ μας και κάναμε μια μικρή βόλτα για αυτοψία.

Το παμε βρισκόταν σε όλο το κάτω μέρος της πλατείας (μαζί με το μπλοκ της ολμε) και έπιανε όλο το μήκος της φιλελλήνων, μέχρι τη συμβολή με την αμαλίας, όπου είχαν προχωρήσει οι σύντροφοι, για να χωρέσουν και τα επόμενα μπλοκ. Το ΜΑΣ είχε μια μικρή λαοθάλασσα από τα παλιά κι ένα σημείο γεμάτο σημαίες που κυμάτιζαν ενθουσιωδώς, θυμίζοντας προεκλογική συγκέντρωση. Ενώ ο 902 έκανε λόγο για τη μεγαλύτερη διαδήλωση της τελευταίας τριετίας –και των τελευταίων ετών γενικότερα.

Οι υπόλοιποι ήταν όλοι μαζί (ως και μια σημαία του λαος είδαμε, που θυμήθηκε μετά θάνατον να γίνει αντιμνημονιακό) και σχημάτιζαν ένα πι στο πάνω μέρος της πλατείας, με σχετικά καλή πυκνότητα, που μειώθηκε αισθητά μόλις έπιασε η πρώτη ψιχάλα. Εμείς επιστρέψαμε στο μπλοκ μας, που είχε προωθηθεί στο ύψος της γεωργίου (ο δρόμος μπροστά από το μεγάλη βρετανία). Και τότε άρχισε το πανηγύρι.

Οι πρώτες κουμπουριές ήταν σχετικά χαμηλής έντασης κι έπεσαν στο πάνω μέρος της πλατείας. Σταδιακά όμως άρχισαν να δυναμώνουν και να μας πλησιάζουν απ’ τη γεωργίου. Μετά από μια σύντομη ανακωχή κι αφού ένας κόσμος βρήκε καταφύγιο στις γραμμές μας (που ήταν σχετικά περιφρουρημένες, αλλά όχι απροσπέλαστες), ξέσπασε ο δεύτερος γύρος στην αρχή της καραγιώργη σερβίας. Ένα σημείο τελείως άκαιρο σε σχέση με τη βουλή, αλλά απολύτως επίκαιρο αν σκεφτεί κανείς πού βρίσκονταν οι συντεταγμένες δυνάμεις κι ο πραγματικός κίνδυνος για αυτούς. Τα «παιδιά» ξεκίνησαν κλεφτοπόλεμο με τους ματατζήδες,  πέταξαν μερικές μολότοφ –κάνα δυο από αυτές προς τα δικά μας μπλοκ, όπως είδαν αρκετοί σύντροφοι- κι αυτοί απάντησαν με χημικά (τα οποία θα καταργούσε η ευαίσθητη δημαρ) και τα οποία στην ουσία στόχευαν την πορεία.

Όσα μπλοκ βρίσκονταν στο επίμαχο σημείο πνίγηκαν στα δακρυγόνα κι η πορεία μας κόπηκε εκ των πραγμάτων στη μέση. Ένα κομμάτι έμεινε πίσω κι υποχώρησε προς την ομόνοια, ενώ εμείς κρατήσαμε για λίγο τις θέσεις μας και προχωρήσαμε συντεταγμένα προς τους στύλους του ολυμπίου διός. (Το κομμάτι που είχε έρθει από μοναστηράκι, οπισθοχώρησε προς την ερμού, αλλά δε γνωρίζω λεπτομέρειες για το πώς κινήθηκε στη συνέχεια).

Όλα αυτά όμως έγιναν χωρίς πανικό και συντεταγμένα. Κι αν δεν ήταν οι δυνάμεις του παμε σε αυτό το σημείο, θα είχαμε πάλι το γνωστό σκηνικό με το συνηθισμένο άναρχο μπουλούκι, που αποτελεί εύκολη λεία για τα ματ και τον κουκουλοπόλεμο.

Κι εκεί είναι που βλέπεις κι εκτιμάς κάποια πράγματα. Τους καθηγητές στο παμε εκπαιδευτικών, που ρωτάνε να μάθουν αν είναι καλά τα παιδιά τους, οι μαθητές τους. Το σύντροφο δίπλα σου στην αλυσίδα, που σφίγγει τα δόντια και συνεχίζει να περπατά στα τυφλά, με κλαμμένα μάτια. Που φωνάζει συνθήματα με όσο αέρα του έχει μείνει στα πνευμόνια. Και σου δίνει κουράγιο, ή κάτι να σε ανακουφίσει (μάσκα ή μαλόξ), χωρίς να σε γνωρίζει προσωπικά.

Βγαίνοντας στην αμαλίας για ανασύνταξη δυνάμεων, βλέπουμε δίπλα τους σεκίτες που μας ακολούθησαν μετά τον χαμό, να κατεβαίνουν προς τα κάτω με συνθήματα και δυο τρία κινηματικά ψευδώνυμα (εκ των οποίων το πιο πρόσφατο είναι η συνδικαλιστική εργατική συνάντηση). Κι οι πιο υποψιασμένοι θέλουν να τους πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα και να φωνάξουν: ΠΟΥ ΠΑΤΕ; ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΕΤΕ; ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ, ΠΡΟΔΟΤΕΕΕΣ...

Τελικά οι μισοί φωνάζουν «τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», ενώ οι άλλοι μισοί χειροκροτάν την περιφρούρηση που ανεβαίνει απ’ το αντίθετο ρεύμα και ξαναπαίρνει θέσεις προς τη βουλή. Κι ως εκ θαύματος οι σεκίτες κάνουν κι αυτή αναστροφή κι ακολουθούν «πίσω απ’ τα παιδιά»...

Εν τω μεταξύ ακούμε ότι τα μέτρα μπορεί να ψηφιστούν την επομένη (δηλ σήμερα) εξαιτίας της δεκάλεπτης απεργίας των υπαλλήλων της βουλής και σκεφτόμαστε ότι θα ξανάρθουμε όσες φορές χρειαστεί. Ηθικόν ακμαιότατο.

Κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια να επιστρέψουμε στο σύνταγμα, αλλά όλως τυχαίως ανάβει μια φωτιά σε ένα περίπτερο στη γωνία αμαλίας και όθωνος –από την πλευρά που πλησιάζαμε κι εμείς. Αρχίζει άλλος ένας γύρος με μπαμ-μπουμ και κουμπουριές και παράλληλα μια δυνατή καταιγίδα, σαν χαριστική βολή. Όπου ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που αστράφτει κι αν αυτό που ακούς είναι μπουμπουνητό ή χημικά. Χρειάστηκαν όμως πολύ περισσότερα από μια βροχή για να τους σώσει...

Κατεβαίνουμε στο μετρό (όπου είχαν ανοίξει όλοι οι σταθμοί πλην συντάγματος) κι οι σύντροφοι φωνάζουν συνθήματα για τους αλύγιστους κομμουνιστές* (ούτε σε ξερονήσια, ούτε και με βροχές...). Κι ο καθένας πηγαίνει προς το σπίτι του για να δει τη συνέχεια. Ή εναλλακτικά το τσάμπιονς λιγκ. Και το V for vendetta, περιμένοντας την 5^η νοέμβρη.

Αλλά όπως είπε κι ο παφίλης, στις 7 νοέμβρη, 95 χρόνια πριν...

Αυτά ήταν σε γενικές γραμμές τα γεγονότα –στο βαθμό που φτάνει ένα ζευγάρι μάτια για να τα δει και να τα καταγράψει πιστά. Στο επόμενο θα ακολουθήσει η ερμηνεία και η αποτίμησή τους.

*Η αθλητική σελίδα του ρίζου φιλοξενούσε την κυριακή ένα κείμενο με ρίζο-καλτ τίτλο για τον αλύγιστο κάρλες πουγιόλ, τον αμυντικό της μπαρτσελόνα (που αν δεν ήταν τραυματίας χτες, μπορεί τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για την ομάδα) Μετά το νίκο ζαχαριάδη και το νίκο πλουμπίδη, ένας ακόμα μεγάλος ηγέτης έρχεται να προστεθεί ως κρίκος στην αλυσίδα με τους αλύγιστους. Το νυστέρι δεν τον λυγά...