Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Έθνος και ταξική συνείδηση - Το δεύτερο μέρος

Η κε του μπλοκ παραμένει μέχρι νεωτέρας εξωτερικός παρατηρητής στις συζητήσεις που ανοίγουν στα σχόλια –χωρίς ωστόσο να τις σνομπάρει- και συνεχίζει τις αναρτήσεις επί του ίδιου θέματος, τη σύνδεση του έθνους με την ταξική συνείδηση, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει χτες.

Ο εθνικισμός αποτελεί ένα –φαινομενικά μόνο- παράδοξο πρότυπο για την «κοσμοπολίτικη» αστική τάξη. Όπως είδαμε πριν εκφράζει την κοινωνική συμμαχία του κόσμου της ιδιοκτησίας, ταυτόχρονα όμως προσφέρει μια αίσθηση κοινότητας που είναι απαραίτητη για να συσπειρώσει ευρύτερα λαϊκά στρώματα, σε έναν αιματηρό αγώνα για τα συμφέροντα της αστικής τάξης –ενώ αντίθετα ο αστικός ατομικός φιλελευθερισμός δεν αρκεί για να εμπνεύσει κάποια αντίστοιχη στάση στις μάζες. Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι πως η ιδέα του έθνους καταφέρνει να συνδέει φαντασιακά με υπερταξικό τρόπο την κοινωνία των ιδιωτών, χωρίς να αρνείται και να αμφισβητεί την ιδιωτική ιδιοκτησία.

Η αστική τάξη λοιπόν υιοθετεί μια εξόχως αντιιστορική αντίληψη για το έθνος, που το θεωρεί αιώνιο κι αχρονικό: ήταν είναι και θα είναι (για να θυμηθούμε και το γνωστό σύνθημα των σκοπιανοφάγων για τη μακεδονία). Συνεπώς χάνει την ικανότητα να σκέφτεται ορθολοικά και παραιτείται από κάθε στοιχείο ορθού λόγου που ήταν το βασικό πνευματικό της όχημα στην περίοδο του διαφωτισμού και στηρίζεται πλέον στην ψευδή συνείδηση, που αγγίζει τα όρια της μυθολογίας.

Τα απαραίτητα επόμενα βήματα σε αυτήν την πορεία είναι η φυσικοποίηση του έθνους, που εφόσον δε σχετίζεται με την ιστορική εξέλιξη, αποκτά βιολογική οντότητα και θεωρείται στοιχείο της φύσης. Η κοινότητα της βιολογικής φύσης των μελών του έθνους, που αναγνωρίζει μεν την ύπαρξη τάξεων, αλλά επαγέλλεται την υπέρβασή τους και την ταξική αλληλεγγύη στο όνομά της. Η νομοτελής ροπή προς το ρατσισμό, την ιδέα της βιολογικής ανωτερότητας και της εθνοφυλετική καθαρότητας, που πρέπει να προστατεύεται από προσμείξεις με κατώτερα γένη. Η φυσικοποίηση του ανταγωνισμού και ο μισανθρωπισμός, που θεωρεί ότι ο πόλεμος βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου και αρνείται να δώσει κάποια άλλη προοπτική στην ανθρωπότητα, κηρύσσοντας ένα ιδιότυπο «τέλος της ιστορίας».

Θα παρακάμψουμε χωρίς περαιτέρω ανάλυση ένα υπαινικτικό σχόλιο του περικλή για τους εθνικούς πολιτισμούς, για να προχωρήσουμε στο ζήτημα της σχέσης του εθνικισμού με τους ταξικούς αγώνες. Καταρχάς ο περικλής διαχώρισε τον εθνικισμό ως επιθετική αστική ιδεολογία απ’ τον επαναστατικό πατριωτισμό που επηρέασε τα επαναστατικά σκιρτήματα του εικοστού αιώνα και τον είδαμε ενεργό από τη ρωσία του 17’, την κίνα και το βιετνάμ, μέχρι την κούβα και την ελλάδα, συχνά με ένα αντιιμπεριαλιστικό περίβλημα, που ενσαρκώνει τον αμυντικό αγώνα για την υπεράσπιση της πατρίδας από κάποιον εξωτερικό εχθρό. Γι’ αυτό και η κυρίαρχη αντίθεση γινόταν αντιληπτή μεταξύ «λαού και ξένων», ενώ η αστική τάξη που συνεργαζόταν με τους δεύτερους θεωρούνταν δωσίλογη, προδοτική και ξεπουλημένη.

Παρόλα αυτά η κριτική για πατριδολαγνεία που ασκείται στα κκ του εικοστού αιώνα είναι απλοϊκή και άθλια, αδυνατώντας να διαβάσει διαλεκτικά την ιστορία και το εκάστοτε επίπεδο συνείδησης –καθώς ο πλειοψηφικός κορμός αυτών των κινημάτων είναι ο αγροτικός πληθυσμός, που είναι βαθιά συνδεμένος με τη γη του και την υπεράσπισή της. Αλλά του διαφεύγει η γνήσια διεθνιστική σκοπιά, καθώς έχει ως άνω όριό της την αλληλεγγύη προς άλλα καταπιεζόμενα έθνη και στην καλύτερη μια κοινότητα αλληλέγγυων λαών, χωρίς όμως προοπτική υπέρβασής τους. Κατεξοχήν αγροτική ήταν πχ η κινέζικη επανάσταση, που ήταν με χοντροκομμένες αναλογίες κατά ένα 20% κομμουνισμός και κατά ένα 80% αγροτικός πατριωτισμός –που οδήγησε στο ουτοπικό σοσιαλιστικό μοντέλο με βάση την αγροτική κομμούνα. Τέτοιες δυνάμεις αναδεικνύονται σήμερα πχ και στο κίνημα των ιθαγενών της βολιβίας, που θεωρούν τη γη κοινή τους μητέρα, δοσμένη από το θεό.

Κι ερχόμαστε στην εποχή μας, όπου κάποιοι προβάλλουν την αντιιμπεριαλιστική πτυχή και τη συγκρότηση εθνικών λαϊκών μετώπων ως το βασικό θεμέλιο για μια επαναστατική τακτική. Αυτοί οι κρίκοι όμως οδηγούν σε αποτελέσματα, μόνο όταν είναι υποταγμένοι στα ταξικά προτάγματα, διαφορετικά οδηγούν στην ήττα –όπως στην περίπτωση του εαμικού κινήματος, με την ασθενή δυστυχώς ταξική ανάλυση, αλλά και της εδα που πάτησε εν μέρει στο εαμικό κεκτημένο.

Όσοι ιεραρχούν σήμερα τέτοιους επιμέρους κρίκους ψηλότερα από το ταξικό στοιχείο, φαίνεται να αγνοούν πως αυτά τα προτάγματα δε διερμηνεύουν καμία πηγή της σημερινής κακοδαιμονίας. Όσοι προβάλλουν για προπαγανδιστικούς λόγους πχ την έξοδο από την ευρωζώνη ως πρώτο βήμα για μια σοσιαλιστική προοπτική, φαίνεται να υποτιμούν πως η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ένωση δεν είναι κάτι που επιβλήθηκε έξωθεν στην ελληνική αστική τάξη αλλά μια εσωτερική ανάγκη και στρατηγική της επιλογή, χωρίς την οποία δύσκολα θα μπορούσε να επιβιώσει. Παράλληλα μοιάζουν να ξεχνάνε πως το κίνημα δε θα μπορούσε να μείνει σε αυτό το πρώτο βήμα, αλλά θα έπρεπε να προχωρήσει ταυτόχρονα και στο έκτο, το έβδομο και το όγδοο, προς τη μοναδική εναλλακτική προοπτική που ανοίγεται μπροστά του και δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική. Συνεπώς ακόμα κι η καλοπροαίρετη ανακύκλωση σχημάτων του παρελθόντος καταλήγει να παίζει στο γήπεδο του αντιπάλου με τους δικούς του όρους και να είναι εκτός εποχής.

Σήμερα η αιχμή του δικού μας πολιτικού λόγου δε μπορεί να είναι το εθνικό ζήτημα, αλλά η καλλιέργεια της ταξικής συνείδησης, όχι από μια στενά εργατίστικη σκοπιά, αλλά από το πρίσμα της πανανθρώπινης χειραφέτησης και της μοναδικής προοπτικής που μπορεί να ενώσει πραγματικά την ανθρωπότητα. Ο περικλής συνέδεσε μάλιστα τις δυνατότητες αυτής της ζύμωσης με το επίπεδο της σύγχρονης μορφωμένης εργατικής τάξης, που χρειάζεται να πειστεί και να εμπνευστεί να παλέψει για τη σοσιαλιστική προοπτική, κι όχι να συρθεί σε αυτή την πάλη με το «τέχνασμα» ενός «χρήσιμου» εθνικού μύθου. Κι έκλεισε την εισήγησή του με μια πολύ εύστοχη σπόντα και τον σαφή διαχωρισμό του απ’ όσους απογοητεύτηκαν από τη στασιμότητα του ταξικού κινήματος και γοητεύτηκαν από τα εθνικά προτάγματα, ακολουθώντας το παράδειγμα της αλεπούς του αισώπου με τα κρεμαστάρια

Από τη συζήτηση που ακολούθησε, ξεχωρίζω μια σύντομη αναφορά του σοβιετικού κυριούλη στον όρο του αδύναμου (ή ασθενή κατά το ρεύμα της ΛτΙ) κρίκου, που δεν πρέπει να νοείται μόνο με την έννοια της όξυνσης των αντιφάσεων και της δυνάμει επαναστατικής κρίσης, αλλά και με αυτήν της απόσπασης του κρίκου από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα και της αυτόνομης ύπαρξής του έξω από το διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό παραγωγής. Συνεπώς δε μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε χώρα –όπως δεν ήτανε η ρωσία του 17’, με το ένα έκτο των εδαφών του πλανήτη και το πλούσιο υπέδαφος που διέθετε- πόσο μάλλον στις σημερινές συνθήκες έντασης της αλληλεξάρτησης των επιμέρους εθνικών οικονομιών. Γι’ αυτό και το πιο πιθανό είναι οι αδύναμοι κρίκοι της δικής μας εποχής να μην αφορούν έθνη-κράτη αλλά ολόκληρες περιοχές.

Κλείνοντας αυτή τη διπλή ανάρτηση, θέλω να σταθώ σε ένα βασικό σημείο. Ο εθνικισμός είναι μόνο μία πτυχή του φασιστικού φαινομένου, που πρέπει να ιδωθεί και να εξεταστεί παράλληλα με τη μαρξιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και τις καπιταλιστικές κρίσεις. Όποιος γκρινιάζει ωστόσο για τη θεωρητική ανεπάρκεια του μαρξισμού και τους κομμουνιστές που πιάστηκαν στον ύπνο με το δυνάμωμα και την προέλαση των νεοναζί (αγνοώντας μεταξύ άλλων τη σχετική θεωρητική δουλειά που έχει γίνει σχετικά στη λδγ) για να μας σερβίρει ένα δικό του θεωρητικό πασάλειμμα με μπόλικη δόση αυταρέσκειας και ξαναζεσταμένα υλικά, το μόνο που καταφέρει να αποδείξει περίτρανα είναι το δικό του θεωρητικό έλλειμμα. Και πέραν τούτου ουδέν.

42 σχόλια:

AGIS είπε...

"Καταρχάς ο περικλής διαχώρισε τον εθνικισμό ως επιθετική αστική ιδεολογία απ’ τον επαναστατικό πατριωτισμό που επηρέασε τα επαναστατικά σκιρτήματα του εικοστού αιώνα"

Με αφορμή αυτή τη φράση ήθελα να συμπληρώσω μια παράλειψή μου στο σχόλιο του 1ου μέρους:

Όπως και ο επαναστατικός πατριωτισμός του 20ου αιώνα, έτσι και το (αστικό) αίτημα της εθνικής ελευθερίας νωρίτερα, δεν μπορεί να "ταξινομηθεί" στον εθνικισμό.

Τα αστικά δηλαδή εθνικά επαναστατικά του 18ου και 19ου αιώνα, είτε κατά το γαλλικό πρότυπο που ήταν ξεκάθαρα ταξικό (αστικό + αγροτικό) είτε κατά το ελληνικό "πρότυπο" όπου κατ' ανάγκη επικυριάρχησε ιδεολογικά το ζήτημα της εθνικής ελευθερίας, έθεταν μπροστά τους στόχους καθολικούς που ξεπερνούσαν κατά πολύ το "έθνος" και την "εθνική ιδέα", παρότι το έθνος και στις δυο περίπτώσεις αποτέλεσε την υλική και ιδεολογική βάση της νέας κοινωνικής συγκρότησης.

Ο Κολοκοτρώνης κάπου λέει ότι το προεπαναστατικό "φως" ήταν ο Θούριος του Ρήγα - καμία δηλαδή σχέση με τον "εθνικισμό". Άσχετα που οι πραγματικοί συσχετισμοί δεν επέτρεψαν κάτι "περισσότερο" από έναν φαινομενικά "εθνικό" πόλεμο.

Ακόμα κι η "παραδομένη" φράση του Σολομού (που για κάποιο καιρό την είχε σφετεριστεί το ρυπαρό έντυπο της "ΧΑ") "κλείσε μέσα στην ψυχή σου την ελλάδα και θα νιώσεις κάθε είδους μεγαλείο" είναι αδύνατο να εκτιμηθεί έξω από τις επαναστατικές συνθήκες της εποχής της, όπου η "Ελλάδα" είναι συνώνυμη της επανάστασης, και όπου η επανάσταση (πάντα) ενεργοποιεί τη συνείδηση όχι απλά εντός των "ορίων των δοσμένων πραγματικών συσχετισμών" αλλά στο ανοιχτό πεδίο της απώτερης ιστορικής (επαναστατικής) προοπτικής του ανθρώπινου είδους στην καθολικότητά του...

Ανώνυμος είπε...

"Όσοι προβάλλουν για προπαγανδιστικούς λόγους πχ την έξοδο από την ευρωζώνη ως πρώτο βήμα για μια σοσιαλιστική προοπτική, φαίνεται να υποτιμούν πως η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ένωση δεν είναι κάτι που επιβλήθηκε έξωθεν στην ελληνική αστική τάξη αλλά μια εσωτερική ανάγκη και στρατηγική της επιλογή, χωρίς την οποία δύσκολα θα μπορούσε να επιβιώσει."

Αυτή η άποψη είναι εντελώς ανιστόριτη και προέρχεται από πλημμελή γνώση του οικονομικού υπόβαθρου της μεταπολεμικής Ελλάδας αλλά και της (οξύτατης) συζήτησης στους αστικούς (και όχι μόνο) κύκλους για τα οφέλη και τις ζημίες από την ένταξη στην Κοινή Αγορά (1961) και την ένταξη στην ΕΟΚ. Είναι όμως κατανοητη ως ένα βαθμό η άγνοια για πολύ κόσμο αφού έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, και έχει συστηματικά συσκοτιστεί η αντίθετη άποψη και τα (σοβαρότατα) επιχειρηματά της.

Εδώ ξεχνάς εσύ τα γραφτά του σοφού και αυστηρού ακαδημαϊκού και κεντρικού τραπεζίτη Ξενοφώντα Ζολώτα που με εύγλωττο τρόπο για τραπεζίτη περιέγραφε τα οφέλη της ΕΟΚ από την ένταξη της Ελλάδας στο Ινστιτούτο Τραπεζικών Μελετών το 1978 (μία από τις δεκάδες ομιλίες και μελέτες του για τα προβλήματα στην οικονομία από την ένταξη στην ΕΟΚ).

Το ΚΚΕ της εποχής εκείνης που θεωρούσε την ΕΟΚ πρόβλημα μεγάλης σημασίας που απαιτούσε πλατιά λαϊκή κινητοποίηση επικαλούνταν αρκετές φορές τα επιχειρήματα του Ζολώτα όπως στο παρακάτω ντοκουμεντο που αλίευσα σε ανύποπτο χρόνο από τη Εθνική Βιβλιοθήκη για μια μελέτη μου. Σαν και αυτό υπάρχουν εκατοντάδες.


http://issuu.com/blue_rooster/docs/65_25693_-1

Πόσον μάλλον σήμερα που δεν έχουμε απλώς μια οικονομική ένωση όπως την παλαι ποτέ ΕΟΚ αλλά έναν πλήρη μηχανισμό με πολιτικές, νομοθετικές, εκτελεστικές και συνταγματικές υπερεξουσίες. Αλλά αυτά είναι παιχνιδάκι για τους "επαναστάτες του 19ου".

μπλε κοκόρι

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...

Δυό λόγια "επιτροχάδην" γραφοντας απευθείας χωρίς προετοιμασία και θα παρακαλέσω για την επιείκεια σας. :-)

το ΕΑΜ δεν ηττηθηκε λόγω της ανεπάρκειας της γραμμής του Κόμματος αλλά του ενός και μοναδικού λαθους της ηγεσίας του (συμφωνια της Βαρκιζας).
Το ΕΑΜ καταφερε να συσπειρώσει τα λαικά στρώματα εναντια στον γερμανικο ιμπεριαλισμό-φασισμό κάτι που η "γραμμή του αντικαπιταλισμού" ποτε δεν καταφερε ιστορικα τουλάχιστον, και στον παρόντα χρόνο, γεγονός που τα δεδομενα μαλλον συντείνουν στο να αποδειχνεται ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ότι η γραμμη αυτη είναι ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ με παραδείγματα και στο παρελθόν (1929-1934) και στην παρουσα ιστορική συγκυρία.

Το ΕΑΜ αν ειχε λάθος γραμμη , όπως λενε κάποιοι, και εσεις εδω, δεν θα ερχόταν σε ΕΝΟΠΛΗ ΠΑΛΗ με τους ιμπεριαλιστες αλλά θα συγκροτουσε κυβερνηση με πχ τον Παπανδρέου και τα μικροαστικά Κόμματα του κέντρου κ.λ.π. για να επιτυχει τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες.

Ηττηθηκε σε μια μάχη μόνο και με ευθυνες της τοτε ηγεσίας συνθηκολόγησε. Ηγεσια η οποία ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΚΑΝΕΝΟΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ αλλα αποφασισε ερημην των οργανων του Κομματος.

Να σκεφτείτε ότι το ΚΚΕ με γραμματέα το Ζαχαριάδη θεωρουσε εκ των υστέρων, σωστή τη συμφωνια της Βαρκιζας μέχρι το '52 περίπου.!

Υπάρχει διαφορά αναμεσα στον αστικο κόσμο μεταξυ εθνικισμού-φασισμού και αστικού κοσμοπολιτισμού. Ναζισμού-φασισμού και αστικής δημοκρατίας.
Ο Στάλιν σωστά το διέκρινε αναμεσα στο γερμανικο φασισμό και τις δημοκρατικές χώρες (ΗΠΑ Αγγλια, κλπ) όπου κυριαρχούν οι δημοκρατικές ελευθερίες, τα εργατικά δικαιωματα και τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λ.π.

Σήμερα η ταση του εθνικισμού έχει παρουσιαστεί στις χώρες με χαμηλή αναπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και οχι στις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές χώρες. Για αυτό και πρεπει να παραδεχτουμε ότι σήμερα ο εθνικισμός δεν εκφράζει την διεθνοποιημένη αστική ταξη τις πολυεθνικές και τα διεθνη μονοπώλια, αλλά την ντόπια αστική ταξη που θίγεται απ' το μονοπωλιακό ανταγωνισμό.

Ο διεθνισμός του κεφαλαιου έχει ξεπεράσει τις εθνικές δομες οργάνωσης της οικονομίας που εκφράστηκαν με τον Κευνσιανισμό το μεσοπόλεμο ως ενισχυτη του κρατικού παρεμβατισμού και των κρατικών μονοπωλίων (Γερμανια Ιταλία Ιαπωνία) σε αλληλεξαρτηση με τα διεθνή μονοπώλια.

Η άποψη ότι σε σειρά χωρών μπορεί να προκυψει η σοσιαλιστική επανασταση και οχι σε μια χωρα παραπέμπει στον Τροτσκισμό και πουθενα δεν πέτυχε τη νίκη, απλά αφοπλίζει το κίνημα που συμφωνα με το Λενιν πρέπει να παλεψει μέσα στην κάθε χώρα να απαλλαγει από τα δεμα του καπιταλισμού στον εθνικο του χώρο.

Η άποψη ότι τα μέτωπα υπέκρυπταν έναν ιδιότυπο εθνικισμό, είναι λάθος. Τα μετωπα ηταν κοινωνικές και κατ επέκταση, πολιτικές συμμαχίες της ΕΤ με άλλα κοινωνικά στρώματα, ηταν οι κοινωνικές συμμαχιες με βαση τον Λένιν που λέει ότι η καθε κοινωνική ταξη εκφράζεται μεσα από Κόμματα και όχι το αντιμαρξιστικο, ότι "ΘΑ ΠΡΟΚΎΨΟΥΝ" κόμματα και οργανωσεις, .."κάποτε" .. γεγονος που αναιρεί την μεχρι τώρα πορεία της κοινωνικής εξελιξης με βαση την οποία οι μικροαστοί "δεν εχουν κόμματα" και .."θα γίνουν", θα υπάρξουν νέα", εννοώντας .. "όπως εμεις τα θελουμε", εισάγοντας και εδω το βολονταρισμό στην κοινωνική εξέλιξη.

(..συνεχεια στο επόμενο)

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Αγη,
Ηταν αναγκαία η συμπληρωματική διευκρίνισή σου, για να μην παρεξηγηθεί το προηγούμενο σχόλιό σου (από μένα).
Ομως κι έτσι, θα παρατηρούσα, πως η άνοδος της αστικής τάξης δεν ήταν τόσο συνειδητά ταξική, όπως φαίνεσαι να διατείνεσαι. Εννοώ από τις πλατειές μάζες. Εχω υπόψιν μου την άνοδο της ελληνικής αστικής τάξης, που έχω καλύτερο γνωστικό υπόβαθρο.
Ολα τα σκιρτήματα της, ιδίως τα προεπαναστατικά, αυτά δηλαδή που καθόρισαν και τον χαρακτήρα της τελευταίας και (σε σημαντικό βαθμό) επιτυχούς επανάστασης του 1821, αναφέρονταν με διάφορους τρόπους σε εκφάνσεις του Εθνους: "Οι χριστιανοί", "το Γένος", "Οι Ελληνες", "οι Ρωμηοί", "τα εθίματα" (=τα έθιμα), "η Πατρίδα", και βέβαια η γλώσσα. Είναι αρκετά κατανοητό πως εκείνη την εποχή, σε κοινωνίες, που βγαίναν από την Φεουδαρχία και τον Δεσποτισμό, οι ταξικές αναφορές ήταν ...κινέζικα! Πιο εύπεπτη ήταν η αναφορά σε έννοιες κατανοητές από την κυρίως αγροτική μάζα, που καλούνταν να σηκώσει το βάρος των θυσιών της "εθνογένεσης", δηλαδή της δημιουργίας του κράτους των αστών. Ο Μύθος έπρεπε να είναι κατανοητός από το πόππολο.
Αλλωστε και η Γαλλική Επανάσταση με σύνθημα την υπεράσπιση της Πατρίδας ("allons enfantes de la Patrie") έγινε. Χωρίς να υποτιμώ τα προχωρημένα προτάγματα για "δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα(!), αδελφότητα(!), κλπ" που χρησιμοποιήθηκαν από την αστική τάξη για να προσελκύσουν (και να εξαπατήσουν....) τους καταπιεσμένους μικροαστούς αλλά και προλετάριους των πόλεων.
Να θυμίσω πως μια σχετική απόπειρα, αρχές του 19ου αιώνα, από τους Κολοκοτρώνη, Αλή Φαρμάκη και άλλους αν καλά θυμάμαι, για δημιουργία αποσχιστικού κράτους "δίθρησκου και δίγλωσσου", (δηλαδή "ελληνοτουρκικού" θα το λέγαμε σήμερα) απέτυχε, και μάλλον αιτία δεν ήταν μόνον πως τα λεφτά (3000 "άσπρα"), που γυρέψανε οι καπεταναίοι από τον Ντονζελό (Γάλλο αρμοστή των Επτανήσων) του φάνηκαν πολλά-αυτό μπορεί να ήταν τεχνικό πρόβλημα. Η γνώμη μου είναι πως αυτή η ιδέα, ταξικά πολύ καλά θεμελιωμένη (εξέφραζε τα συμφέροντα ελλαδικών και τουρκοφώνων αστών του Μωρηά και νήσων) δεν βρήκε απήχηση, κυρίως γιατί παραήτανε ταξική.
Δυστυχώς είμαι μακρυά από την βάση μου και δεν έχω πρόχειρο τον ορισμό του Εθνους από τον Στάλιν, που θα είχε πολύ ενδιαφέρον, καθώς συνόψιζε μια αρκετά εμβριθή, και ιστορικά θεμελιωμένη, μελέτη του εθνικού ζητήματος, που δικαιώθηκε με την αντίστοιχη, και επιτυχέστατη, "Πολιτική των Εθνοτήτων" της ΕΣΣΔ, που ήταν το πιο πολυεθνικό κράτος από καταβολής κόσμου (συγκρίσιμο μόνο με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία).

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...

(συνεχεια του προηγούμενου)
Τα μετωπα λοιπόν ηταν η κοινωνική συμαχια εναντια στον ιμπεριαλισμό ο οποίος εκφραζόταν από την αστική ταξη της Γερμανιας και των χωρών του άξονα.

Ηταν πάλη των καταπιεσμενων μικρότερων χωρών εναντια στον ισχυρο καπιταλιστή- ιμπεριαλιστή, ήταν η ταξική πάλη σε διεθνες επίπεδο όπου η εργατική ταξη και τα λαικά στρώματα πάλεψαν τον καπιταλιστη-ιμπεριαλιστη που τους έπαιρνε τα πάντα μετατρέποντας το λαό (ΕΤ+συμαχους της) σε δούλους.

Ηταν δηλαδη αναπτυγμένη μορφή πάλης Ταξικής που κυριαρχησε σε σε πάλη των λαων σε κάθε χώρα μεσα από τα σχήματα των λαικών μετώπων κατα του ιμπεριαλισμού.

Μετωπο σημαινει συμμαχια με ΑΛΛΕΣ ΤΑΞΕΙΣ!! της εργατικης ταξης.
Και οι άλλες ταξεις έχουν ΗΔΗ διαμορφωθεί πολιτικά και εκφράζονται με τα κόμματα και τις οργανωσεις τους.
Συμμαχία λοιπόν δεν ειναι με τους οπαδους άλλων κοινωνικών στρωμάτων που εκφράζονται μέσω των κομμάτων τους οι οποίοι θα απαρνηθούν την ταξη τους και θα ενστερνιστούν τον Κομμουνισμό -πραγμα αντιμαρξιστικό και αντιδιαλεκτικό- αλλά συμμαχια με ταξεις που εκφράζονται σε οργανωσεις και κόμματα με τις οποίες η ΕΤ εχει κοινα συμφέροντα και παλευει για αυτα μαζι με αυτες.

Μετωπο σημαινει η πλειοψηφια της ταξης που εκπροσωπει ενα κόμμα να συμμαχει με άλλη ταξη - τάξεις, να συσπειρώσει το Κόμμα την πλειοψηφια της τάξης του (ΕΤ) και το υπόλοιπο μερος της να ειναι συγκαταβατικά υπερ της και ένα άλλο μέρος της ανενεργό στην επαναστατική διαδικασία.

Η θεωρητική προσέγγιση διαφορετικού επιπέδου αναπτυξης χωρων με ενα γενικό κανόνα μαρξιστικής ερμηνείας θεωρώ ότι δεν ειναι σωστή.
Αν πχ οι ΗΠΑ ειχαν ανεβασμενο το κίνημα και πχ η Γερμανια θα ειχαν το ιδιο πρόγραμμα τα ΚΚ τους με το ΚΚΕ, το Πορτογαλικό ΚΚ, Ή, το Τουρκικο?
Το που πρέπει να ειναι η διαφορά των προγραμματων τους ειναι εμφανες και ας αφησουμε τον ιμπεριαλιστικό Χέοπα..! που δεν στέκει πουθενα παρά αποτελεί ενα ιδεολόγημα χωρίς ουσιαστική βαση.

αυτα γραφοντας βιαστικά.

Αναυδος είπε...

Ιακωβε ειδες που όταν γραφεις προχειρα αποκαλυπτεις και την αληθεια των θεσεων σου
Πες μας μια και ξεκινησες
- Ποιες είναι οι ταξεις με τις οποιες προτεινεις συμμαχια ?
- Ποιοι οι πολιτκοι εκπροσωποι τους με του οποιους πρεπει να οικοδομησουμε μετωπα ?
- Φανταζομαι το μετωπο θα εχει και ένα μινιμουμ προγραμμα το οποιο θα εφαρμοστει από καποια κυβερνηση. Αυτή η κυβερνηση λες να προκυωει μεσω εκλογών ?
- Ποιος ιμπεριαλιστης είναι ο αμεσος εχθρος και με ποιον ιμπεριαλιστη πρεπει να συμμαχησουμε ?

Επιπροσθετες ερωτησεις
- Δηλ Λιβανος Καζερτα η συμμετοχη στην κυβέρνηση Παπανδρεου ήταν οκ ? Η Βαρκιζα ηταν το λάθος ?
- Ο Λενιν δε μιλησε για μια ομαδα χωρων η σε μια χωρα μονο ? Το έγραψε αυτό σε συννενοηση με τον Τροτσκυ ?

kosmonautis είπε...

@ sverdlov

τέτοιο "διαλεκτικά δεμένο" τρολάρισμα καιρό είχα να δω, μπράβο σου!!!

zoot horn rollo είπε...

Αμαν ρε "Άναυδε" πάλι απαντάς με ερωτήσεις τσ,τσ,τσ... Ωραίος κι ο άλλος, μια που πήρε ψήφους ο "Ιος" στην ΕΣΗΕΑ κι αυτό είναι θετικό,μια που σερβίρει τάξική συνεργασία με "ΑΑΔΜ" περίβλημα, αυτά είναι.
Μπλε κοκόρι άνοιξε μας τα μάτια, τόσα χρόνια πίστευα σ'ένα ψέμα, ζούσα σε μια πλάνη,κάλλιο αργά παρά ποτέ,συνέχισε έτσι, "καλό" κάνεις.

Ανώνυμος είπε...

Όποιος γκρινιάζει ωστόσο για τη θεωρητική ανεπάρκεια του μαρξισμού και τους κομμουνιστές που πιάστηκαν στον ύπνο με το δυνάμωμα και την προέλαση των νεοναζί (αγνοώντας μεταξύ άλλων τη σχετική θεωρητική δουλειά που έχει γίνει σχετικά στη λδγ)

Αναμένουμε εναγωνίως παραπομπές και αναφορές!! Πολύ ενδιαφέρον θέμα!!

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...

τα ευκόλως εννοουμενα και τα ιστορικώς αποδεκτά δεν απαντώνται,
ούτε επιδέχονται περαιτέρω επεξηγήσεων.
όποιος ειναι σε θεση να πει κατι παραπάνω, ας πει τη γνωμη του και ας αντικρούσει τα λεγομενα μου.

Η προσπάθεια ερμηνείας ιστορικών γεγονότων με βαση την άποψη μιας κομματικής πλειοψηφίας, η οποία εν προκειμένω έφερε το ΚΚΕ από το 8,5% στο 4,5% και από 3ο Κόμμα σε 7ο ρίχνοντάς το σε ποσοστά του 1930!!, κάνει κριτική στο Σταλιν, την Διεθνη και τον Δημητρώφ, που έκαναν την μιση γη ΚΟΚΚΙΝΗ για να δικαιολογησουν την στάση τους λέγοντας:
"Η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τελικά δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε η τελευταία ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη."!!
(«Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ», τ. 2ος 1949 - 1968, σελ. 618).

δηλαδη ..φταιει ο σ. Στάλιν, ο σ. Δημητρωφ και η Διεθνης !! δηλαδη έμμεσα λενε το ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΣΤΑΛΙΝ προδότη!!

Αναυδος είπε...

ιακωβε αν η πραγματικοτητα δεν συμφωνει μαζι σου τοσο χειροτερο για την πραγματικοτητα

πες μου μια ευρωπαικη χωρα που μετα τον Β'ΠΠ στραφηκε στο σοσιαλισμό και στην οποια δεν ειχε παρουσια ο Κοκκινος Στρατος

υγ
καπως ετσι ξεκινησε και ο Γεωργαλας σαν υποστηρικτης του Σταλιν και του Μπερια και αγωνιουσε για τις προοπτικες του κομμουνιστικου κινηματος

Αναυδος είπε...

κλεινει κι ο Κατσελης (Nutriart) και εχω την υποψια οτι ουτε ενας αριστερος μετωπικος αλληλεγγυος αντιεξουσιαστης κλπ δε θα βρεθει στη πυλη να σηκωσει το πανω του να μοιρασει την προκυρηξη του να ανοιξει τις συχνοτητες του για τους πανω απο 500 εργαζομενους που θα μεινουν ανεργοι

Μονο το ΠΑΜΕ θα σταθει στο πλευρο τους οπως σταθηκε και στις κινητοποιησεις τους τα προηγουμενα 2 χρονια

Ιστρολλικός είπε...

Σεχτάρ,

Μια παρατήρηση μόνο. Ο Αλή Φαρμάκης δεν ήταν Τούρκος, αλλά Τουρκαλβανός, κοινώς Μουσουλμάνος Αρβανίτης. Η εξέγερση που σχεδίαζαν ήταν Ελληνοαλβανική, εναντιόν των Τούρκων. Αυτό είναι άλλωστε και λογικό δεδομένου ότι οι πραγματικά Τουρκόφωνοι Μουσουλμάνοι της Πελοπονήσσου ήταν μαλλον λίγοι σε σχέση με τον υπόλοιπο πλυθησμό και είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να είναι αστοί, δεδομένο οτι τους ήταν πολύ πιο εύκολο να έχουν προνομιακή θέση στο Οθωμανικό φεουδαρχικό σύστημα.

Το κράτος που θα προέκυπτε από την επιτυχία αυτής της εξέγερσης θα λεγόταν επομένως μάλλον Ελληνοαλβανικό σήμερα. Σύμφωνα μάλιστα με τον Ραφαηλίδη, προτεύουσα του θα ήταν η Κέρκυρα.

Αυτα.

kosmonautis είπε...

@ sverdlov

ναι, ναι! από 3ο ήρθε 7ο, δεν μπήκε στα play-off και χάθηκε η συμμετοχή στο europa league!

υγ1: ένας τόσο μεγάλος διανοητής και επαναστάτης σαν εσένα, ο οποίος με τα "διαλεκτικά δεμένα" σχόλιά του απέδειξε -σε αντίθεση με το κομμουνιστικό κόμμα- πόσο καλά γνωρίζει την ταξική πάλη και τους κανόνες της, γιατί ασχολείται μαζί του; τί πόνος είναι αυτός;
έχεις τίποτα μετοχές του κκε και φοβάσαι ότι χάνουν την αξία τους στην αγορά;

υγ2: μας λές: "Το ΕΑΜ αν ειχε λάθος γραμμη , όπως λενε κάποιοι, και εσεις εδω, δεν θα ερχόταν σε ΕΝΟΠΛΗ ΠΑΛΗ με τους ιμπεριαλιστες αλλά θα συγκροτουσε κυβερνηση με πχ τον Παπανδρέου και τα μικροαστικά Κόμματα του κέντρου κ.λ.π. για να επιτυχει τις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες"

άρα αν σου πώ οτι το ΕΑΜ έκανε και τα δύο που περιγράφεις θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι είχε λάθος γραμμή! έτσι δεν είναι; πάμε λοιπόν:
α) το εαμ δεν συγκρούστηκε με τους βρετανούς ιμπεριαλιστές τον 12/44 στην αθήνα. δεν τους χτύπαγε! την ίδια ώρα οι βρετανοί ενεργούσαν... "σαν σε κατεχόμενη πόλη".
β) το εαμ συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον παπανδρεόυ πρωθυπουργό και 7 υπουργούς εαμικούς. για τα αστικοδημοκρατικά που λές τσέκαρε το πρόγραμμά της

υγ3: μετά απο αυτά που γράφεις επιμένεις οτι δεν είσαι τρολ;

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήξερα ότι ο σοσιαλισμός στην Αν. Ευρώπη ήταν αποτέλεσμα κατοχής του Κόκκινου Στρατού. Μέχρι τώρα αυτό το υποστήριζαν οι αστοί και οι ευρωκομμουνιστές. Βέβαια, στην Αλβανία και τη Γιουγκοσλαβία δεν χρειάστηκε η παρέμβασή του, ενώ και στις άλλες χώρες η πρωτοπορία των κομμουνιστών στα Μέτωπα τους εξασφάλισε την ηγεμονία.

Είναι κάποια καινούργια θέση ότι δε γίνεται σοσιαλισμός σε μία χώρα;

ΠΔ

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...

Κείμενο τεκμηριωμένο με κάποια επιχειρήματα, με λογική συνάρτηση μεταξυ τους, κείμενο το οποίο να πείσει και εμενα βρε αδερφέ, δεν υπήρξε μέχρι στιγμής.

Απεναντίας τα μισόλογα οι χαρακτηρισμοί και η λασπολογία με αφήνουν αδιάφορο και απλά χαρακτηρίζουν τους φορείς τους. Οι δε απαράδεκτες ερωτήσεις οι οποίες αναδεικνύουν την παντελή ένδεια ιστορικής και Μαρξιστικολενινιστικής γνώσης, το μόνο δε που επιτυγχάνουν είναι η αυτοαπαξίωση τους.

Το κείμενο του "σφυροδρέπανου"(της ΚΕ για να ακριβολογούμε) :-), το οποίο είναι άρτιο από πλευράς δομής και σκέψης θέτει κάποια ζητήματα και προβληματισμούς στα οποία τοποθετηθηκα έστω και πρόχειρα, μπορεί και με λάθος εκτίμηση σε διάφορα σημεία.

Αυτό όμως τίθεται προς συζήτηση και μεσα από αυτην αποδεικνύεται το -πιθανόν- δικό μου λάθος.

Θα πρότεινα κάτι πρόσφατο. το ένθετο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη να μπει σε αντιπαραβολή πχ με την ομιλία της Ελένης Μπέλου στην Θεσσαλονικη πριν λίγο καιρό.
Εκει τιθενται οι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες γραμμές.
αυτη του σ. Στάλιν
και αυτη του προγράμματος του 19ου.

Θα παρακαλέσω όποιον απαντά σε μενα να απαντά συνολικά στα όσα μέχρι στιγμης εχω θέσει και οχι αποσπασματικά και προβοκατόρικα.

Ανώνυμος είπε...

Mαθαινουμε πολλα παντως κατα καιρους...το καινουριο ειναι οτι δεν χρειαστηκε η παρεμβαση του κοκκινου στρατου στη γιουγκοσλαβια...

Ξημεροβραδιαζεστε στο ιντερνετ,δεν κλεινετε ματι πανω απο το πισι και παρολαυτα δεν δειχνετε το στοιχειωδες ενδιαφερον να τσεκαρετε αυτα που γραφετε...ενα γκουγκλαρισμα στην τελικη,δεν χανετε τιποτα...

ΛΣ

Ανώνυμος είπε...

Λεει ο Αναυδος: "πες μου μια ευρωπαικη χωρα που μετα τον Β'ΠΠ στραφηκε στο σοσιαλισμό και στην οποια δεν ειχε παρουσια ο Κοκκινος Στρατος". Απανταει ο ΠΔ: "Δεν ήξερα ότι ο σοσιαλισμός στην Αν. Ευρώπη ήταν αποτέλεσμα κατοχής του Κόκκινου Στρατού.....Είναι κάποια καινούργια θέση ότι δε γίνεται σοσιαλισμός σε μία χώρα;".

Δε θελετε να κανετε κουβεντα κυριοι. Δε γουσταρετε, δε σας αρεσει, δε σας βολευει, ΔΕΝ ειναι αυτος ο σκοπος σας. Το χατε αποδειξει ο καθενας σας απο τα δυο-τρια πρωτα σχολια του καιρο πριν, απλα τις τελευταιες μερες το παρακανατε. Οποιος σας ξαναπαντησει και σας ταισει, ειναι αξιος της μοιρας του και της δικης σας.

Απολιθωμα, το τελευταιο πραγμα που θελω να κανω ειναι υποδειξεις και το ξερεις. Γι αυτο και πιστευω οτι ενας απο τους λογους που δεν συμμετεχεις στην """""""""κουβεντα""""""""", ειναι οτι ετοιμαζεσαι να παρεις χοντρα μετρα.

sniper

Ανώνυμος είπε...

Πώς να στο πω να το καταλάβεις, δεν ήταν το καθοριστικό, ίσως έπρεπε να γράψω δε χρειαζότανε, αλλά όπως ξέρουμε και από τη δική μας χώρα, δε χρειαζόταν βοήθεια του Κόκκινου Στρατού, αν δεν είχε συνθηκολογήσει το ΕΑΜ, η εξουσία ήταν σίγουρη.

ΠΔ

Ανώνυμος είπε...

Άλλωστε τα είπε ο Σκυλλάκος στο άρθρο του. Δεν είδα να το διέψευσε κανείς.

ΠΔ

Αναυδος είπε...


o Κοκκινος Στρατος απελευθερωσε τη Γιουγκοσλαβια (σε συνεργασια με τους ανταρτες του Τιτο) και την Αυστρια. Δυστυχως ουτε στη μια ουτε στην αλλη χωρα μπορεσαν οι προλεταριοι να χτισουν το σοσιαλισμό.

Η περιπτωση της Αλβανιας ειναι ομοια με αυτη της Ελλαδας οπου οι ναζι για να αποφυγουν τον εγκλωβισμο τους απο τον Κοκκινο Στρατο εκκένωσαν τις δυο αυτες χωρες δεχομενοι τα πληγματα του ΕΛΑΣ και των Αλβανων κομμουνιστων που απελευθερωσαν τα Τιρανα μετα από 20ημερη πολιορκια

Αν νομιζει κανεις οτι οι Βουλγαρια, Πολωνια, Ουγγαρια, Ρουμανια, Τσεχοσλοβακία και Αλβανία χωρις την παρουσια του Κοκκινου Στρατου θα ανετρεπαν τις ντοπιες αστικές ταξεις πλαναται πλανη οικτρη Αυτος ηταν ο προλεταριακος διεθνισμός στην πραξη κι ας του γυριζουν ορισμενοι αγραμματοι την πλατη σημερα

Ανώνυμος είπε...

Και γιατί δε θα ανέτρεπαν; Είναι νομοτελειακή η ανάγκη εξωτερικής βοήθειας; Επομένως, είτε με Βάρκιζα είτε χωρίς, ελλείψει Κόκκινου Στρατού είμασταν καταδικασμένοι.
ΠΔ

Ανώνυμος είπε...

Παρεμπιπτόντως, "Δυστυχως ουτε στη μια ουτε στην αλλη χωρα μπορεσαν οι προλεταριοι να χτισουν το σοσιαλισμό. " αυτό τι σημαίνει; Στη Γιουγκοσλαβία δηλαδή τι είχαν; Γιατί με καπιταλισμό δεν έμοιαζε.

ΠΔ

AGIS είπε...

@σεχταρ

Το νόημα που προσπαθώ να αποδώσω είναι, ότι ναι μεν οι αστικές επαναστάσεις έγιναν στη βάση της συγκρότησης του έθνους, και με αναφορές στο έθνος (γένος, πατρίδα κλπ), αλλά οι στόχοι τους είχαν περιεχόμενο κοινωνικό, είχαν να κάνουν με την αποτίναξη της προηγούμενης καταπίεσης, την αντικατάσταση της θέλησης του μονάρχη με τη "θέληση του έθνους", τη δικαιοσύνη με τον τρόπο που μπορούσαν να την αντιληφθούν τότε, την απόδοση της γης στους αγροτικούς πληθυσμούς κά.

Τον χαρακτηρισμό των αστικών επαναστατικών κινημάτων του 18ου και 19ου αιώνα ως "εθνικιστικών", τον συνάντησα για πρώτη φορά σαν θέμα διδακτορικού μιας φίλης πριν από 6-7 χρόνια, κι έχω την εντύπωση ότι πρόκειται αφενός για ιστορικό "αναχρονισμό" και αφετέρου για τάση της ιστορικής επιστήμης συνδεμένη με την απάρνηση από την αστική τάξη του ουσιαστικού περιεχομένου του δικού της επαναστατικού ιστορικού παρελθόντος. Σε αυτό βασικά ήθελα να αναφερθώ.

kosmonautis είπε...

@ πδ

δες αυτό γιατί είσαι και... αόμματος

Αποδίδουν στην τότε (σωστή όπως λένε) στρατηγική των ΚΚ την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας σε σειρά χωρών της Ευρώπης μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παραγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο του Κόκκινου Στρατού και γενικά της Σοβιετικής Ενωσης, που χάρη στην ισχύ της έγειρε η πλάστιγγα υπέρ των εργατικών δυνάμεων. Ας θυμηθούμε τι είπε σχετικά ο Β. Μ. Μόλοτοφ στην εναρκτήρια ομιλία του προς το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ:
«Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τέλειωσε με την ήττα των φασιστών επιδρομέων, πράγμα που απελευθέρωσε από πολλές απόψεις τις δυνάμεις του λαϊκο-απελευθερωτικού κινήματος της Ευρώπης και της Ασίας. Στις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ιδιαίτερα χάρη στον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης σ' αυτόν τον πόλεμο, έγινε δυνατή η στροφή που έκαναν στη μεταπολεμική περίοδο μια σειρά χώρες από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης στο νέο δρόμο, το δρόμο της δημιουργίας και της ανάπτυξης λαϊκοδημοκρατικών κρατών. Ετσι μπήκε η αρχή για ένα νέο στάδιο στην ανάπτυξη του διεθνούς σοσιαλισμού» (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 95).
Κατά την άποψη του Α. Σκυλλάκου, για την τραγωδία στη Χιλή έφταιξε ο Αλιέντε (!) και όχι η στρατηγική του ΚΚ Χιλής, που ήταν και στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Εγραψε στον «Ριζοσπάστη» της 1/3/2013: «Η ήττα στη Χιλή δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία»! (σημείωση Μ. Μ.: Μήπως είναι καιρός να ψάξουμε για έναν... καλύτερο Αλιέντε;).
Για τα λάθη του ΚΚΕ στην Κατοχή έφταιξε γενικώς η ηγεσία του. Καμία σχέση δεν είχε μ' αυτά η στρατηγική του Κόμματος...

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7362261

kosmonautis είπε...

@ ΠΔ
και μετά και αυτό:

Η θέση που διαμόρφωσε το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εδώ και ένα διάστημα, έχει δεχτεί μια ορισμένη επίθεση από τον διαδικτυακό φραξιονισμό. Βεβαίως γνωρίζουμε πού το πάνε. Ο καημός τους είναι η συμμαχία με την αστική τάξη ή τμήματά της. Με όσα λένε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο θεωρούν σωστή τη στρατηγική του ΚΚΕ στην Κατοχή. Δεν το κρύβουν. Ισχυρίζονται ότι τα λάθη μας της Κατοχής και της μετέπειτα περιόδου δεν πήγασαν από τη στρατηγική του Κόμματος. Ότι δεν ήταν η στρατηγική του που οδήγησε στο Λίβανο. Η στρατηγική σωστή, αλλά ο Λίβανος, η Καζέρτα κλπ. λάθος. Σωστή η στρατηγική, γιατί η ίδια εφαρμόστηκε και στις 8 χώρες, που αποσπάστηκαν από το ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά από το 1945.

Είναι ασυνεπείς και αντιφατικοί. Γιατί σύντροφοι ο Λίβανος δεν ήταν ένας. Υπήρξαν κι άλλοι «Λίβανοι». Και έγιναν στις χώρες που επικαλούνται για να αποδείξουν ότι αυτή η στρατηγική επιβεβαιώθηκε: Στην Πολωνία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Τσεχοσλοβακία. Και εκεί τα ΚΚ συμμετείχαν σε κυβερνήσεις μαζί με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις των εμιγκρέδων που βρίσκονταν στο Λονδίνο. Με μια διαφορά: ότι ενώ το ΚΚΕ πήγε στο Λίβανο και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία, εκείνες οι κυβερνήσεις πήγαν στις χώρες τους όπου κυριαρχούσε ο Κόκκινος Στρατός. Μάλιστα, η τσεχοσλοβακική πήγε στη Μόσχα και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία μαζί με το ΚΚ και αστικές δυνάμεις. Αλλά και όπου αυτό δεν έγινε πανομοιότυπα, έτσι κι αλλιώς πραγματοποιήθηκε παντού συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ο Λίβανος, λοιπόν, δεν ήταν ένας. Όμως εκεί, βρισκόταν ο Κόκκινος Στρατός, ενώ εδώ οι Εγγλέζοι.

Επομένως, είναι έξω από την πραγματικότητα ότι η τότε στρατηγική διαμόρφωσε συσχετισμό δυνάμεων για την εργατική εξουσία, παρά τον ηρωικό αγώνα των ΚΚ. Εκείνο που διαμορφώθηκε, ήταν ένα ευρύτατο αντιφασιστικό μέτωπο που ήρθε στην εξουσία, αλλά που γρήγορα οι περισσότερες αστικές δυνάμεις αποβλήθηκαν, διότι η ταξική πάλη συνεχιζόταν φυσικά και πέρασαν ανοιχτά απέναντι. Στο φόντο αυτών των εξελίξεων πρέπει να αναζητήσουμε μια πολύ βασική εξήγηση για τις διαστάσεις που πήραν τα αντεπαναστατικά γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία, του 1968 στην Τσεχοσλοβακία, του 1980 στην Πολωνία, καθώς και στην εξαρχής πορεία της Γιουγκοσλαβίας. Και να δούμε και τις αστικές κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες υπήρξε συμβιβασμός κι εκεί που δεν υπήρχαν πολιτικές εκφράσεις τους στην εξουσία, πολύ περισσότερο μετά από τη συγχώνευση των ΚΚ με τα σοσιαλδημοκρατικά.

http://www.902.gr/eidisi/19o-synedrio-kke/14558/19o-synedrio-kke-o-logos-stoys-synedroys-1
έχεις ακούσει που λένε οτι η πολλή... τυφλώνει;

AGIS είπε...

Σε σχέση με το ζήτημα που τέθηκε: "επανάσταση σε μια χώρα ή σε ομάδα χωρών κλπ", νομίζω πως το θέμα έχει ως εξής:

Η σοσιαλιστική επανάσταση τίθεται σαν ζήτημα που έχει να κάνει με την την ιστορική αναγκαιότητα και δυνατότητα ΕΔΩ.
Αυτό το ΕΔΩ αποτελεί από μόνο του μια κλίμακα καθώς για τον καθένα -ατομικά και συλλογικά- συνιστά τη θέση του σε μια συγκεκριμένη κοινωνία, σε μια χώρα, σε μια περιφερειακή ομάδα χωρών, σε μια ήπειρο, στον κόσμο.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι η ανησυχία για τη μια ή τις πολλές χώρες. Το θέμα είναι η ανάπτυξη ΕΔΩ των προϋποθέσεων, το ωρίμασμα των οποίων θα δώσει τις απαντήσεις του σε όλα τα σχετικά ερωτήματα για την έκταση που καταλαμβάνει αυτό το ΕΔΩ και για τα καθήκοντα που θέτουν ΕΔΩ αυτές οι προϋποθέσεις και το ωρίμασμά τους.

Χωρίς την προσήλωση στους όρους που απαιτούνται ΕΔΩ, δεν υπάρχει περίπτωση εμφάνισης των απαιτούμενων όρων ΠΟΥΘΕΝΑ.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, κοσμοναύτη, τυφλώνει, και έχεις και διαστημικό ταξίδι.

Για απάντηση μίλησα, όχι σενάριο που βολεύει. Ότι η αντεπανάσταση στην Ουγγγαρία το 56, το 68 στην Τσεχοσλοβακία εξηγούνται από την πολιτική των μετώπων γιατί έτσι βολεύει. Όπως ειπώθηκε και πιο πάνω στην Αλβανία δεν κυριάρχούσε ο Κόκκινος Στρατός. Ούτε στην Ελλάδα κυριαρχούσε, αλλά παρά το Λίβανο και την Καζέρτα, η Βάρκιζα ήταν το καθοριστικό.

Στην Κούβα με μέτωπο πήραν την εξουσία, χωρίς Κόκκινο Στρατό και χωρίς Κ.Κ., αλλά η διαστημική ... δεν τυφλώνει απλά, απογειώνει.

ΠΔ

kosmonautis είπε...

@sverdlof, ΠΔ κλπ πουλερικά
οκ εμένα με πείσατε! έχετε δίκιο! η στροφή έγινε, ο νεος γγ το γυρνάει ξανά στο 15ο και στο ααδμ!
τί γίνεται από εδώ και μπρός! θα μπείτε στο κκε από σήμερα ή θα περιμένετε να φτιαχτεί πρώτα το μέτωπο;

@ sniper
έχεις δίκιο! δεν έχει νόημα! δεν παλεύονται! γυρνάνε σαν εταίρες από ανάρτηση σε ανάρτηση και λένε τα ίδια πράγματα! έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι αν προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να αποδομήσουν το μπλογκ ή σχολιαστές του! το τελείωνω και εγώ εδώ.-

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ιστρολλικέ, (25 Ιουνίου 2013 - 4:44 μ.μ.)
Ο Ραφαηλίδης δεν ήταν ιστορικός. Εκανε εκλαϊκευτική ιστοριογραφία διανθισμένη με πολύ προσωπικό χρώμα και άποψη (και εμμονές...). Δεν τον θεωρώ αξιόπιστο για τεκμηριώσεις.
Γνωρίζω την προσωπική ιστορία του Αλή-Φαρμάκη, και είναι όπως τα λές, με μιά μόνο ένσταση για της εθνολογικές αναφορές, που δεν μπορούν να είναι βιολογικές-αιματολογικές η φυλετικές. Δεν τον ανέφερα σαν τεκμήριο τουρκικής ("φυλετικής") εθνολογικής ταυτότητας, άλλωστε, πολύ προσεκτικά, μίλησα για "τουρκόφωνους αστούς" εννοώντας βασικά άλλους, στα αστικά κέντρα (π.χ. Κορώνη, Ναύπλιο, Κάρυστος, Γαστούνη, Πάτρα κλπ.). Το σχέδιο αυτονόμησης της Πελοποννήσου υπό Γαλλική επικυριαρχία, προέβλεπε ρητά κράτος από "Τούρκους και Ελληνες", κυβέρνηση "από 12 Τούρκους και 12 Ελληνες" κλπ. Το κράτος θα ήταν δίθρησκο (Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι), και δίγλωσσο (ελληνικά και τουρκικά, όχι αλβανικά!). [Η αλβανική δεν θεωρούνταν τότε γλώσσα αλλά ιδίωμα - άλλωστε δεν είχε καν γραφή (υπήρχε αρχαία-φοινικική, αλλά ήταν άγνωστη-ξεχασμένη τότε). Η τουρκική, γλώσσα της διοίκησης, (που γραφόταν με αραβικούς χαρακτήρες-αδιάφορο), ήταν γι αυτό διαδεδομένη.] Γενικά οι τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι είχαν τουρκική συνείδηση, αυτοπροσδιορίζονταν σαν τούρκοι, (επανάληψη αυτού του φαινομένου ζούμε σήμερα στην Θράκη). Σαν ανώτερη τάξη (γι αυτό "τούρκεψαν", ντε....) είναι λογικό να είχαν τα μέσα για να αναπτύξουν κάποιοι από αυτούς και κεφαλαιακές οικονομικές δραστηριότητες, και αυτό αναφέρουν και οι σχετικά λίγες πηγές (περιηγητές κλπ.) Αριθμητικά οι "Τούρκοι" του Μωρηά εκτιμώνται περίπου σε ~60.000 έναντι 380.000 "χριστιανών" (στατιστικές επί Καποδίστρια).
Κι ένα τελευταίο: Οσο "Τούρκος" ήταν ο Αλή-Φαρμάκης, άλλο τόσο "Ελληνας" ήταν και ο ....Κολοκοτρώνης!
Σημασία έχει τι συνείδηση είχε ο καθένας.
Μια καλή δουλειά, με παράθεση πρωτότυπων ντοκουμέντων σχετικά με αυτή την άγνωστη ιστορία έχει κάνει ο Ν. Βερνίκος ("Το σχέδιο αυτονόμησης της Πελοποννήσου", Εκδόσεις Αφών Τολίδη, 1997).
Αυτά, συμπληρωματικά. Eτσι και αλλιώς δεν αλλάζουν την ουσία του σχολίου μου για το αρχικό του Agis.
Ευχαριστώ, πάντως για την παρατήρηση.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Αγη, (25 Ιουνίου 2013 - 10:09 μ.μ.),
με αυτά δεν μπορώ, παρά να συμφωνήσω.

kosmonautis είπε...

@ ΠΔ

επειδή είσαι πολιτικά γελοίος δεν σημαίνει οτι θα γελάμε μαζί σου όλη την ώρα! φτάνει! μας αποζημίωσες!

α)μας είπες ή όχι οτι δεν είδες κανέναν να διαψεύδει τον σκυλάκο; το φαντάστηκα μόνος μου; την άλλη φορά, λοιπόν, που θα θές να... "πουλήσεις μούρη" να έχεις ενημερώθεί καλύτερα. οκ;
τις συνδικαλίες περί... σεναρίων που βολεύουν αλλού! απάντηση δεν είναι ότι σου αρέσει!

β) επειδή παρατηρώ ότι άλλαξες... ήπειρο (γιατί άραγε;) καλό είναι να μάθεις ποιά χρονιά και γιατί ο φιντέλ κήρυξε τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης,
με ποιές πλάτες πορεύτηκε μέχρι το 90 και
ρίξε μια ματιά και στις τραγικά επίκαιρες ενστασεις του γκεβάρα για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην κούβα.

γ) σου είπα οτι με έπεισες ο νεος γγ το γυρνάει ξανά στο 15ο και στο ααδμ! τί γίνεται από εδώ και μπρός; θα μπείς στο κόμμα από σήμερα ή θα περιμένεις να φτιαχτεί πρώτα το μέτωπο;

δ) sniper συγνώμη!

3η Κομμουνιστική Διεθνής είπε...


Εαν η παρουσία μου ενοχλεί, κατα τον sniper, εγω είμαι έτοιμος να αποχωρήσω από το μπλογκ.
Δεν εχω προσβαλλει, θιξει, κανέναν και εκθέτω μόνο τις πολιτικές μου απόψεις.
Επίσης δεν εχω καμιά μα καμιά σχέση με οποιονδηποτε άλλον χρήστη εδω.
Εκτίμησα ότι το μπλόγκ επιτρέπει τα όποια σχόλια κάνουν κριτική, όπως έχω διαπιστώσει μέχρι στιγμής, αν όχι, δεν θα ηθελα να γινω "ενοχλητικός".

και ερώτηση αφελούς: τρολ= αυτός που με ασχετες απαντήσεις υπερκαλύπτει τα θέματα και αποπροσανατολίζει τη συζητηση?

Ανώνυμος είπε...

Θα έμπαινα, αλλά αφού δεν υπάρχει ΕΣΣΔ δεν υπάρχει ελπίδα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, οπότε δε θα περιμένω το μέτωπο, αλλά ένα νέο Κόκκινο Στρατό... Άλλαξα ήπειρο μπας και δεν είχες ετοιμάσει δικά σου σενάρια και για εκεί.

ΠΔ

Ιστρολλικός είπε...

Σεχτάρ,

Όντως ο Ρ δεν είναι ιστορικός, τον ανέφερα ως περισσότερο ως πληροφορία παρά ως πηγή. Σύμφωνώ με τα υπόλοιπα και σε ευχαριστώ για την παραπομπή.

Ενδιαφέρον πάντως είναι ότι χρόνια αργότερα, ο Κωλοκοτρώνης στα απομνημονεύματα του δίνει την εντύπωση ότι το σχέδιο ήταν ένας τακτικός ελιγμός και ότι η πρόθεση του ήταν να εκτοπίσει αργότερα τους Τούρκους από την διακυβέρνηση του κρατους

Ανώνυμος είπε...

H συμβολή μου στη συζήτηση. Πριν ανέβουν οι "επαναστάτες του 19ου" "στο κλαρί" του ιντερνετ για να πολεμήσουν με το υπερόπλο του πληκτρολογίου τον καπιταλισμό ας διαβασουν ξανά τί έγραφε ο αξέχαστος αγωνιστής Θανάσης παπαρήγας. Ta bold δικά μου.


Μερικά κρίσιμα ζητήματα ιδιαίτερης προσοχής

Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:

Έχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές – και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες – παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα:

- Γιατί, τέλος πάντων, δίνουμε τόση σημασία και κάνουμε τόσο θόρυβο για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Φοβούμαι (και εύχομαι να πέφτω εντελώς έξω) ότι, στις Θέσεις, δε φαίνεται επαρκώς ότι το υπόβαθρο όλων αυτών είναι η προστασία της εθνικής μας ανεξαρτησίας, η απόκρουση του κινδύνου της ολοκληρωτικής εθνικής μας υποδούλωσης. Και, πράγμα ακόμη σοβαρότερο, δε φαίνεται ότι πρόκειται όχι απλώς για υπόβαθρο αλλά και για πιεστικό καθήκον. Πράγματι, ενάμιση αιώνα μετά την κραυγή αγωνίας του Α. Κάλβου, που θεωρούσε ακόμη και την καταστροφή της χώρας σαν προτιμητέα λύση «παρά προστάτας νάχωμεν», σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι όχι απλώς με «προστάτες», αλλά με δυνάμεις που απαιτούν πλήρη υποταγή και, μάλιστα, να μας αρέσει κιόλας. Ακόμη χειρότερα: Δυναμώνει εξαιρετικά ο τρομαχτικός, δε διστάζω να πω ο φρικιαστικός κίνδυνος να δούμε τη χώρα μας όχι μόνο υπόδουλη την ίδια, αλλά και όργανο για την υποδούλωση και την καταπάτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας άλλων λαών. Αναρωτιέμαι: Δεν είναι, άραγε, χρέος και καθήκον, όχι εθελοντικό αλλά υποχρεωτικό και απαράγραπτο, όλων των Ελλήνων πατριωτών να μην αφήσουν, όσον εξαρτάται από αυτούς, κάτι τέτοιο να συμβεί;

- Είναι ο πατριώτης αναγκαστικά αντίπαλος και του καπιταλιστικού συστήματος; Η διατύπωση στη Θέση 48, Παρ. 11 (σελ. 41 του φυλλαδίου) αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας τέτοιας παρεξήγησης. Μιας παρεξήγησης, επισημαίνουμε, η οποία

1) Αντανακλά μια άποψη η οποία δεν είναι γενικά σωστή και 2) Αντανακλά μια άποψη η οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει δεκτή στη σημερινή συγκυρία.

Αν έχω καταλάβει καλά, η πολιτική του μετώπου δεν είναι πολιτική συσπείρωσης μόνο των αντιπάλων του καπιταλισμού, πολιτική συσπείρωσης της συνειδητής πρωτοπορίας, εκείνων, δηλαδή, που αντιλαμβάνονται σήμερα ότι οι εθνικές αντιθέσεις και ο εθνικός ζυγός δεν είναι τυχαία ούτε επιφανειακά φαινόμενα, αλλά εδράζονται στέρεα και βαθιά στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού. Είναι πολιτική συσπείρωσης όλων όσοι θέλουν να αγωνιστούν ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιδρομή είτε είναι συνειδητοί αντίπαλοι του καπιταλιστικού συστήματος είτε όχι.

Ανώνυμος είπε...

- Δε θα πρέπει, άραγε, να είμαστε κάπως πιο προσεκτικοί σε μερικές διατυπώσεις; Το κείμενο θεωρεί αναγκαίο να τονίσει δύο φορές (Θέση 24, Παρ. 1 και Θέση 48, Παρ. 11, σελ. 23 και 41 του φυλλαδίου, αντίστοιχα) ότι το ΚΚΕ είναι αντίπαλο του «εθνικισμού» και του «θρησκευτικού φανατισμού». Κατ’ αρχήν, πρόκειται για όρους ασαφείς και θολούς, που απαιτούν διευκρίνιση. Πέραν, όμως, από την ανάγκη διευκρίνισης όρων, δεν μπορεί κανείς να μην ρωτήσει δυο πράγματα:

1. Δε θα έπρεπε το κείμενο να υπογραμμίζει και να προβάλλει με τουλάχιστον παράλληλο τρόπο και σε τουλάχιστον παράλληλη έκταση το σαφή κίνδυνο του μεγαλοαστικού κοσμοπολιτισμού, φιλοϊμπεριαλιστικού και υποτακτικού στον ιμπεριαλισμό από τη φύση του, αλλά και από τον σημερινό προσανατολισμό του;

2. Συμφωνεί το ΚΚΕ με την άποψη ότι «απορρίπτουμε κάθε εθνικισμό»; Θεωρεί ότι ο εθνικισμός του έθνους που καταπιέζεται είναι επίσης απορριπτέος; Ο εθνικισμός των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση είναι ο ίδιος και, συνεπώς, εξ ίσου καταδικάσιμος και απορριπτέος με τον εθνικισμό της μεγάλης δύναμης των ιμπεριαλιστών κυριάρχων;

Τα θέματα αυτά, σύντροφοι, δεν είναι απλά ούτε εύκολα στις απαντήσεις τους. Συνδέονται άμεσα με το ερώτημα αν έχουμε πραγματικά καταλάβει τι σημαίνει «εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό», αν δεχόμαστε ότι, στη χώρα μας αυτή τη στιγμή, το κύριο πρόβλημα είναι αυτό που ήταν πάντα από τότε που υπάρχει νεοελληνικό κράτος: Το εθνικό πρόβλημα, με τη μορφή της εξάρτησης, σήμερα της εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, σε συνθήκες πλήρους τυπικής πολιτικής ανεξαρτησίας. Συνδέονται επίσης με το ότι η ίδια η κρισιακή πορεία του ιμπεριαλισμού δυναμώνει τις εθνικές, εκκλησιαστικοθρησκευτικές, πολιτιστικές και άλλες αντιθέσεις, όπως είναι προφανές στα Βαλκάνια αλλά και αλλού (τι άλλο συμβαίνει π.χ. στη Μέση Ανατολή;). Φυσικά, οι δυνάμεις που υπηρετούν το σύστημα, το σύστημα της υποδούλωσης και της εκμετάλλευσης, δε μένουν αδρανείς. Δε θα πουν, βέβαια, ανοιχτά στα θύματα ότι πρέπει να σκύψουν τον αυχένα στον ασήκωτο ζυγό της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Αν έλεγαν κάτι τέτοιο έτσι ανοιχτά, τότε δε θα υπηρετούσαν το σύστημα, τουλάχιστον αποδοτικά. Γι’ αυτό, επιστρατεύουν την «πάλη ενάντια στον εθνικισμό» κτλ. (σαν να έφταιγε αυτός και όχι ο ιμπεριαλισμός). Αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι, πρόσφατα ακόμη, είχε επιστρατευτεί, σαν τεκμηρίωση της σωτηρίας μας από τους ξένους και, συνεπώς, της υποχρέωσής μας να τους υπακούμε εν παντί, ακόμη και… η ναυμαχία του Ναυαρίνου (φυσικά, με πλήρη παραχάραξη των ιστορικών πλαισίων που οριοθετούσαν αυτό το όντως σημαντικότατο ιστορικό περιστατικό), καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται. Δεν είμαστε, ασφαλώς, τόσο προπετείς ώστε να πιστεύουμε ότι όλα εξαρτώνται από μας, αλλά το ερώτημα παραμένει: Οσο εξαρτώνται από μας, θα το αφήσουμε να γίνει;

Ανώνυμος είπε...

Πέραν, όμως, και αυτών, συνδέονται με κάτι ίσως ακόμη σοβαρότερο: Με την πιθανότητα τα κηρύγματα αυτά να βρουν αντανάκλαση μέσα στις ίδιες τις γραμμές του ΚΚΕ. Ο κίνδυνος είναι σοβαρότατος, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε, όπως τώρα, με δυνάμεις επιβλητικής υπεροχής, μεγάλων εμπειριών και εκτεταμένων μέσων επιβολής και επηρεασμού. Ο γράφων δε διστάζει να πει καθαρά ότι θα ήταν σοβαρό λάθος να θεωρήσουμε μερικά γνωστά γεγονότα των τελευταίων ημερών σαν ένα τυχαίο φαινόμενο και, πάντως, σαν κάτι που «θα περάσει». Δε θα περάσει καθόλου. Πρόκειται για συστηματική εκστρατεία φθοράς, μέσω ηχηρών συνθημάτων, που προσφέρονται για διείσδυση. Και η εμφάνιση, μέσα στον τρέχοντα προσυνεδριακό διάλογο, της άποψης της ανάγκης της πάλης «ενάντια στον εθνικισμό ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΟΡΦΕΣ» (υπογ. δική μας), πρέπει να μας θέσει σε κατάσταση επαγρύπνησης.

Τέλος, υπάρχει και ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να προφυλαχτούμε από παρεξηγήσεις. Το αναφέρω μόνο επιτροχάδην γιατί δεν αποτελεί το θέμα μου: Δεν πρέπει να δίνουμε αθέλητα την εντύπωση ότι δίνουμε «αφ’ υψηλού μαθήματα» σε οποιονδήποτε για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Εξ όσων, τουλάχιστον, γνωρίζω και εφ’ όσον δεν κάνω κάποιο ιδιαίτερα σοβαρό λάθος, το Κόμμα μας δεν έχει ποτέ ως τώρα επωμιστεί ευθύνες εξουσίας και, συνεπώς, δεν μπορεί να ξέρει επακριβώς τι αυτό σημαίνει. Πρέπει, συνεπώς, να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο ζήτημα αυτό και να μην ξεχνάμε ότι άλλο εκφράζω μια γνώμη με κάθε επιφύλαξη και άλλο προσπαθώ να γίνω καθηγητής.

Θανάσης Παπαρήγας

για την αντιγραφή:

μπλε κοκόρι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Άγη αυτές οι αναρτήσεις είναι κάπως άχαρες, γιατί μεταφέροντας τη σκέψη ενός άλλου προσώπου, πιθανόν να μην την αποδίδω σωστά -άρα απέχει πολύ από το να είναι ένα άρτιο κείμενο, όπως γράφει ο σβερντλόφ- και σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να απαντήσω εκ μέρους του και να την αναπτύξω, εφόσον προκύψει κάποιο ζήτημα. Προσωπικά κλίνω μάλλον προς την απάντηση του σεχτάρ και δεν κρίνω σκόπιμο να προσθέσω κάτι άλλο, αλλά συμφωνώ με τις διευκρινίσεις στο επόμενο σχόλιο και με την παρατήρησή σου για τον αδύναμο κρίκο.

-"Αναμένουμε εναγωνίως παραπομπές και αναφορές!! Πολύ ενδιαφέρον θέμα!!"
Δε νομίζω να υπάρχει στα ελληνικά η βιβλιογραφία που ζητάς ανώνυμε (την επόμενη φορά απαραιτήτως και ένα ψευδώνυμο). Αν σε ενδιαφέρει η ξενόγλωσση, θα σε παραπέμψω στις αναρτήσεις του αντώνη για τον kurt gossweiler
http://leninreloaded.blogspot.gr/search/label/Gossweiler
κι από εκεί μπορείς να πιάσεις το νήμα για να βρεις και τα υπόλοιπα.

Sniper μιλάμε για χοντρά μέτρα. Εν αρχή σκέφτομαι έναν ανασχηματισμό και αν δεν πιάσει μετά εκλογές. Το άλλο που θα μπορούσε να γίνει είναι ίσως ένα νιουζγουάιρ, όπως στο συχωρεμένο το γκράνμα για να ξεχαρμανιάζει εκεί όποιος θέλει και να μην αφήνει άσχετα σχόλια στις αναρτήσεις. Και κάθε φορά που παρεκτρέπεται η συζήτηση θα λέει ο ένας στον άλλο: "έλα στο newswire ρε να συνεχισουμε", όπως θα έλεγε "έλα έξω ρε αν είσαι άντρας". Και να λύνουν τις διαφορές τους στα μαρμαρένια αλώνια.

-Προς στιγμήν σκέφτηκα να απαντήσω και στο επαναστατικό μπλε κοκόρι, αλλά αφού δεν τσίμπησε η βάση του μπλοκ, θα ήταν μέγιστη ανοησία από την πλευρά μου να το κάνω εγώ. Μην δίνετε σημασία σε ανόητους με ύφος ξερόλα για να μην κολλήσετε απ την ανοησία τους. Και αν δεν αλλάξουν μυαλά, πηγαίνουν ολοταχώς προς τον κάδο των ανεπιθύμητων, όπου θα αλλάξουν απλώς ψευδώνυμο για να επιστρέψουν και να συνεχίσουν να ομορφαίνουν τη ζωή μας. Και πάει λέγοντας, ένας φαύλος διαλεκτικός κύκλος.

Ανώνυμος είπε...

to μέγα θέμα, απολίθωμα του Μπρέζνιεφ είναι να μπορείς να απαντήσεις (όπως είδες παράθεσα και παλιό φύλλο του "Ρ") και κατ' επέκτασιν να μπορείς να συζητήσεις. Αν δεν μπορείς, αστο καλύτερα και μην τα κάνεις κρεμαστάρια τα σταφυλια που δεν φτάνεις.

Με επιφύλαξη λέω γενικά τη γνώμη μου γιατί δεν γνωρίζω πολλά εκτός αν δω κάτι πολύ χοντροκομμένο που βγάζει "μάτι" όπως το απόσπασμα που παρέθεσα.

Έρρωσθε,
μπλε κοκόρι

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Το μέγα θέμα, σήμα της εθνικής γαλλίας, είναι ότι τη "συμβολή" σου την κατέθεσες παραπάνω με ύφος ξερόλα και χωρίς καμία επιφύλαξη για όσους θεωρείς "επαναστάτες του 19ου", ανιστόρητους κοκ, και αφού είδες πως δε σου δίνει κανείς σημασία, γιατί πώς να το κάνουμε, μετά τις τρεις ημέρες τα τρολ παύουν να έχουν πλάκα, μηδένισες το κοντέρ κι επανήλθες μπας και προκαλέσεις κανέναν αυτή τη φορά με "νέα στοιχεία". Τέτοιο όμορφο διάλογο τον έχουμε χορτάσει. Μην κάνεις τον κόπο να ξανασερβίρεις εδώ τα περισπούδαστα σχόλιά σου. Δεν ενδιαφερόμαστε. Νταζβιντάνια

Singularity είπε...

Καθώς διάβασα την ανάρτηση καθυστερημένα, έχουν ήδη ειπωθεί πολλά στα σχόλια τα οποία και δεν θα προσποιηθώ καν ότι διάβασα.
Προέρχομαι από μια "αστική" οικογένεια (ψέματα να λέμε τώρα;)και το έθνος και η πατρίδα για μένα περιγράφονται πλήρως από τα εξής:
"Πατρίδα, έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους,
απο τέκνα αβάφτιστα, απο μαραγκούς,
απο κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί
μια σταγόνα αίμα πετούμενο
και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή,
μες απο εκεί που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας
σε πιστεύανε παντοτινά θαμμένη.
Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ' το λαό.
Σήμερα θα βγεις μες απ' το κάρβουνο και τη δρόσι.
Σήμερα θα καταφέρεις να τραντάξεις τις πόρτες
με χέρια κακοπαθιασμένα, με κομμάτια
ψυχής που περισώθηκε, με δέσμες
από βλέμματα που ο θάνατος δεν έσβησε:
εργαλεία φοβερά
κάτω απ' τα κουρέλια, έτοιμα για τη μάχη"