Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Μια αισιόδοξη "τραγωδία"

Οι προεκτάσεις για τον εμφύλιο και το συνέδριο της Παντείου ξεκινάνε από τον τίτλο ενός έργου που ανέβηκε στις αρχές του εικοστού αιώνα και το ανέφερε μια σφισσα στην αρχή της ανακοίνωσής της για τη συμμετοχή των γυναικών του ΔΣΕ. Αισιόδοξη τραγωδία, αν το συγκράτησα καλά. Ένας τίτλος που θα μπορούσε παρεκβατικά να μπει και στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ. Γιατί όμως;

Καμία σχέση προφανώς με την "τραγωδία" για την οποία κάνουν λόγο αστοί κι οπορτουνιστές ιστορικοί, εννοώντας πχ τα θύματα του πολέμου ή τη "χαμένη" ευκαιρία και τις μεταπελευθερωτικές δυνατότητες ειρηνικής ανάπτυξης του αριστερού κινήματος, όπως στην Ιταλία και τη Γαλλία. Κι ας είναι καθαρό -βλέπε και την ανακοίνωση του Μαργαρίτη στο ίδιο τραπέζι- πως η Ελλάδα δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα ενός ειρηνικού αρχιπελάγους, αλλά μία από τις πολλές περιπτώσεις κι εστίες ενός πολέμου μετά τον πόλεμο, με παγκόσμιες διαστάσεις, σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Και ας είναι επίσης καθαρό πως "άλλος δρόμος δεν υπήρχε*" για τον εαμικό κόσμο, όπως/γιατί δεν υπήρχε και για τον ταξικό αντίπαλο, που έβλεπε ως μονόδρομο την ένοπλη συντριβή του λαϊκού κινήματος, για να μπορέσει να επιβάλει την κυριαρχία του.

Τραγωδία λοιπόν είναι αυτή η κυριαρχία κι οι συνέπειες της ήττας -που τουλάχιστον δεν επήλθε αμαχητί. Τραγωδία πχ ήταν ο ξεριζωμός χιλιάδων ορεσίβιων κατοίκων της ελληνικής επαρχίας (για να απομονωθούν οι αντάρτες από τροφοδοσία, εφεδρείες, κλπ), και οι απαρχές μια αναγκαστικής αστυφιλίας, που οδήγησαν σε βάθος χρόνου στο έκτρωμα της αντιπαροχής -για να πιάσουμε μόνο μία ειδική πτυχή.

Σε κάθε περίπτωση, είναι τραγικό να διαβάζεις πχ για την πολιορκία της Φλώρινας από το ΔΣΕ -προκειμένου ν' απελευθερωθεί και να γίνει πρωτεύουσα του ελεύθερου λαϊκοδημοκρατικού κράτους- και τους εκατοντάδες συντρόφους που έπεσαν νεκροί σε αυτή τη μάχη. Είναι τραγικό να σκέφτεσαι πόσα θα μπορούσαν να προσφέρουν όλοι αυτοί, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, οι αφοσιωμένοι, ηρωικοί μαχητές του ΔΣΕ σε μια λεύτερη, σοσιαλιστική Ελλάδα. Ή και στον ίδιο τον εμφύλιο, εάν είχαμε καλύτερο σχέδιο, αν είχε δοθεί έγκαιρα κι αποφασιστικά περισσότερο βάρος στον ένοπλο αγώνα, αν είχαμε εφεδρείες και μπορούσαμε να συγκροτήσουμε τακτικό στρατό (που ετυμολογικά, μιλώντας, συνδυάζει αρμονικά τακτική και στρατηγική).

Η "τραγωδία", ως προς τον αγώνα του ΔΣΕ, δεν έχει να κάνει με τον... "τυχοδιωκτισμό της ηγεσίας" ή του Ζαχαριάδη, που είχε μείνει μακριά από την Εαμική Αντίσταση κι έψαχνε να την ισοφαρίσει με κάποιο αντίστοιχο επίτευγμα -αυτό ειδικά είναι φαιδρή, ψυχολογίστικη προσέγγιση. Αφορά κυρίως τις αντιφάσεις, την (εν μέρει δικαιολογημένη ή μάλλον ερμηνεύσιμη) αμφιταλάντευση ανάμεσα στη νόμιμη και την ένοπλη πάλη, το δισταγμό και την καθυστερημένη απόφαση να δοθεί αποφασιστικό βάρος στη δεύτερη -που ήρθε μόλις στα τέλη του 47', με την 3η Ολομέλεια.

Εδώ κολλάει κι η τρίτη ανακοίνωση του συγκεκριμένου τραπεζιού, με το Λυμπεράτο να αναλύει τη διαλλακτική στάση της δικής μας πλευράς, τις συνεχείς προτάσεις ανακωχής κι ειρήνευσης με βάση συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις και το ρόλο του ΔΣΕ ως μοχλού πίεσης για επιστροφή στην ομαλότητα: αρχικά στην προβαρκιζιανή ισορροπία και σταδιακά ούτε καν σε αυτό (τη συμμετοχή δηλ του ΕΑΜ σε ένα κυβερνητικό σχήμα, ως μίνιμουμ όρο που να διασφαλίζει την ειρήνευση), επιδιώκοντας μια "αδύνατη ταξική ανακωχή*".

Ο Λυμπεράτος παρουσίασε ένα ΔΣΕ στα μέτρα του, με επιλεκτική, στοχευμένη χρήση πτυχών της δράσης του. Προφανώς ο ΔΣΕ ήταν πολύ περισσότερα από ένα διαπραγματευτικό χαρτί (όπως στο δημοψήφισμα πχ) και μοχλός πίεσης για την ειρήνευση, μια μορφή... "διαρκούς διαπραγμάτευσης", που στα μάτια ενός Συριζαίου μπορεί να είναι κάτι σαν (τη διαρκή) επανάσταση (του Τρότσκι). Η ανακοίνωση όμως αναδείκνυε γλαφυρά τις αντιφατικές στρατηγικές επιδιώξεις της πρωτοπορίας, που με τους δισταγμούς της απέτυχε να αξιοποιήσει το κρίσιμο διάστημα και το "κενό" ανάμεσα στην αποχώρηση των Βρετανών και την εκτεταμένη ανάμειξη των Αμερικάνων στον πόλεμο.

Η ήττα δεν μπορεί ποτέ να είναι χαρούμενη -κι αυτό το εισπράττουν κι όσοι βλέπουν το ντοκιμαντέρ της κετουκε για το ΔΣΕ και τον αγώνα του. Μπορεί όμως να αφήσει παρακαταθήκη, να αναδείξει τη συνέχεια και την προοπτική. Και αυτό είναι που μισούν (και τρέμουν ταυτόχρονα), περισσότερο από οτιδήποτε, όλες οι δυνάμεις του αστικού φάσματος, σε σχέση με το ΔΣΕ και την υπεράσπισή του απ' τους κομμουνιστές. Η στάση απέναντι στον "εμφύλιο" και το ΔΣΕ είναι αδιάψευστο κριτήριο για το πολιτικό στίγμα και την πραγματική ένταξη κάθε δύναμης -πέρα από το δικό της αυτοπροσδιορισμό και το φραστικό επίπεδο. Όσοι βλέπουν τον αγώνα του ΔΣΕ ως τραγωδία, θέλουν πρώτα και κύρια να ξορκίσουν το ενδεχόμενο μιας επανάληψής του -που θα έχει διδαχτεί από το παρελθόν και δε θα έρθει ως φάρσα ή τραγωδία. Είναι μίσος ταξικό (που λέει κι ένα αναρχικό σύνθημα), αλάνθαστο ως προς τα στρατηγικά του συμφέροντα, κι όχι τυφλό πάθος που τροφοδοτείται από σκληρά βιώματα...

Το ντοκιμαντέρ για το ΔΣΕ λοιπόν μπορεί να συγκινήσει το θεατή, να φορτώσει με δάκρυα τα μάτια του και το μυαλό του, αλλά δεν παραπέμπει σε... τραγωδία, ούτε στερείται αισιοδοξίας. Και δεν είναι μόνο οι βετεράνοι μαχητές του, που δηλώνουν αμετανόητοι, ή η φοβερή Πόντια σφισσα που έχασε όλους τους στενούς της συγγενείς στο αντάρτικο, κι αφού τα διηγείται, απαντά: τώρα στα γεράματα να αλλάξω κόμμα...; (ρητορικό το ερώτημα).

Το πιο συγκλονιστικό κι αισιόδοξο στοιχείο που περνάει, κατά τη γνώμη μου, το ντοκιμαντέρ είναι η ατσάλινη πίστη αυτών των μαχητών, που αναλάμβαναν κάθε μέρα αποστολές αυτοκτονίας, για να τις εκτελέσουν με ζήλο, θέρμη, τραγούδι, και να ετοιμαστούν -όσοι επιζούσαν για την επόμενη. Πίστη ακλόνητη στη νίκη, στο δίκιο του αγώνα τους (όχι σε κάποια ηγεσία, επίγειο θεό, κτλ). Εδραιωμένη πεποίθηση πως η θυσία τους δεν πρόκειται να πάει χαμένη, πως δίνουν τη ζωή τους στον αγώνα για να θριαμβεύσει η ζωή.

Η μόνη μελαγχολία που "δικαιολογείται" προκύπτει από τη σύγκριση με το σήμερα, που μας έχει πάρει από κάτω και δεν έχουμε ούτε ένα κλάσμα αυτής της αισιόδοξης, αγωνιστικής πίστης. Όλα τα άλλα μόνο ρίγη συγκίνησης κι αισιοδοξίας χαρίζουν στο θεατή. Κι ας ξεχειλίζει καμιά φορά (αυτή η αισιοδοξία) με δάκρυα απ' τα μάτια...

*τα σημεία με τους αστερίσκους αντιστοιχούν στους τίτλους των ανακοινώσεων (της προπέρσινης και της φετινής) του Μαριόλη, που έχουν κι αυτές με τη σειρά τους ενδιαφέρουσες προεκτάσεις αλλά θα τις δούμε σε κάποια άλλη ανάρτηση).

26 σχόλια:

Τ.σ. είπε...

Λες και δεν εχουν οι τροτσκιστες ηρωες και ασχολουνται με τους σταλινικους.

zoot horn rollo είπε...

Καλά.

Ανώνυμος είπε...

Για κάνε το λιανά αυτό κ. Σχολιαστά γιατί το φτωχό μου μυαλουδάκι δεν το πιάνει. Ή που βρίσκεσαι σε ψυχεδελική σύγχυση ή προσπαθείς να κάνεις trollο"χιούμορ". Σε κάθε περίπτωση έχεις την αμέριστη συμπόνια μου. Αν χρειαστείς βοήθεια ειδικού μην ντραπείς, ζήτησε την!
Στο δια ταύτα τώρα, πάρα πολύ όμορφο κείμενο και με σωστές επισημάνσεις. Θα έχει και τρίτο μέρος?

ΡΓ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δύσκολα, ΡΓ. Υπάρχουν κάποια υπόλοιπα, πχ για τα σημεία που σημειώνονται με αστερίσκο, και κάποιες άλλες σκόρπιες σκέψεις, αλλά πρέπει να δέσουν πρώτα σε κάτι συνεκτικό, για να μη βγει κάτι "μεταμοντέρνο" -ως προς τη μορφή τουλάχιστον, με πολλά, σκόρπια θραύσματα.

Αναυδος είπε...

το 99% των νεκρων τροτσκιστων ηταν στον αγωνα τους εναντια στην ΕΣΣΔ και το κομμουνιτικο και το εργατικο κινημα οπου γης (π.χ. Ισπανια, Ελλαδα κλπ)

Ανώνυμος είπε...

@Άναυδος

Ναι αλλά οι τροτσκιστές, είχαν λύσει το πρόβλημα του ιμπεριαλισμού, και γι'αυτό μετά είπαν να στραφούν ενάντια στο επαναστατικό κίνημα, που δεν ήταν αρκετά τρου, με σκοπό να το κάνουν τρου! Έτσι, καταστρέφοντας και υπονομεύοντας το με κάθε τρόπο, ακόμα και συνεργαζόμενοι με τον ιμπεριαλισμό (τον οποίο όμως είχαν ξεπεράσει σαν πρόβλημα), καταφέρανε να είναι οι πιο σιχαμεροί τύποι που γέννησε ποτέ η αστική ιδεολογία μέσα στο εργατικό κίνημα!

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

Τα σταλινικα καθαρματα και τα τροτσκιστικα μιασματα. Εκει φτασαμε λοιπον......
(δραματικη σιωπη)

..
.
..

.
.
.
.
..
..
Τ.σ. τσ.τσ.τσ...

Τακτικος σχολιαστης είπε...

βραστους,βραστους,
στο φουρνο με πατατες,

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Τι εγινε, σταλινοαπολιθωμα (xaxa)
Δεν περνατε συνταγες μαγειρικης;

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Δεν μπορω να απολογηθω για ΚΑΘΕ που δηλωνε τροτσκιστης στην ιστορια.
Οπως και κανεις δεν βλεπω να απολογειται για ΚΑΘΕ σταλινικο. Οσοι τροτσκιστες προδωσανε συνειδητα, παψανε να ειναι τροτσκιστες. Πχ. ο Τονυ Κλιφ, τον οποιο η τονικλιφικη οργανωση κοντρα εχει κατακλεψει. Δεν μπορω εγω να απολογουμαι για καθε προδοτη. Δεν βλεπω πχ να απολογειται ο καθε σταλινικος που τοχει ευκολο να βριζει στο ιντερνετ, για ολους τους σταλινικους που με το θανατο του Σταλιν εγιναν προδοτες. Για τον Μπερια, το Μολοτοφ το Καγκανοβιτζ και τα αλλα μεγαλα κεφαλια (και το στρατο των μεσαιων γραφειοκρατων και τοπικων παραγοντων στα εργοστασια και στα διευθυντικα γραφεια ολοι ακαπνοι πρωην ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ και κατοπιν παλιοτομαρα και προδοτες του κομμουνιστικου συστηματος.)

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Και κατι αλλο μια που με πετυχατε.
Η ιστορια γραφτηκε απαξ.
Στη Βαρκιζα αφενος απο τους λουμπεν γραφειοκρατες παρα την αντιρρηση του Ελας (Εξαιρω φυσικα το Σιαντο απο την ηγεσια).
και στο βουνο απο τους αδουλωτους επαναστατες -κομμουνιστες του Αρη.
παρενθεση Ισχυριζομαι οτι ο Αρης ητανε Τροτσκιστης . Αν το αμφισβητειτε, ψαχτε να βρειτε ποιος τον στρατολογησε στο κομμα και ποτε. Ψαχτε καλα γιατι αυτα δεν τα λεει το τομιδιο ιστοριαας που ταιζεστε μερικοι.
Και οι ενοπολοι που στρατολογησε ο ιδιος ο Αρης ητανε ολοι κομμουνιστες και οχι απλως πατριωτες. Ητανε για επανασταση λαικη και οχι για γραφειοκρατια και ζαχαριαδικες δικολαβιες.
Και προφανως δεν μπορουνε οι ακαπνοι στο ιντερνετ να ξαναγραφουνε την ιστορια. Ουτε και οσοι για ιδιο οφελος δηλωνουν κομμουνιστες, λες και μπορει να υπαρχει κομμουνιστης χωρις επαναστατικη δραση να τιμουν και να απαξιουν οπως τους γουσταρει...

Να το περασετε απολιθωματα δεν βριζω οποως καποιοι.

Ανώνυμος είπε...

Τι παραλήρημα ήταν αυτό;

https://m.youtube.com/watch?v=cuBzTlJBHHg

Ο.Χ.Ε.Π.

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Oσο για το 99% προδοτες, δεν θα ειναι η απαντηση ιδια με τις αλλες, η επιστημονικοτητα του 99$ (γιατι οχι αραγε 98,5 ή 99,9, ή ξερωγω 80%) απαιτει αλλη αντιμετωπιση.

Αρχικα, ειναι λιγο δυσκολο να βαλεις σε ενα τσουβαλι, ολα τα θυματα του τροτσκισμου. Ενω για τους ηγετες βγαινει ενα συμπερασμα σχετικα ευσταθες, αν και οχι ιδιο για ολους, αλλα μεταβαλλομενο στην ευσταθεια του, αναλογα παντα απο την πολιτικη γωνια ορασης του εκφεροντος τη γνωμη. Πχ για ζαχαριαδη ειναι δεδομενα τα γεγονοτα που αναμιχθηκε, και σχετικα ευκολη η ερμηνεια τους.
Οταν εχεις να κανεις με λαο, με κατωτερα στελεχη, λιγοστευουν αυτα που λεγονται με σιγουρια. Ας πουμε τα θυματα των πηγαδιων στο Μπουλκες τι ηταν; Kαι οι φανταροι που κατα διαταγη του κομματος πηγανε στρατο και τους εστειλαν να πολεμησουν εναντιον του ΔΣ; Μπορουμε να πουμε οτι το 99% αυτων των λικβινταριστων,τροτσκιστων ηταν 'εναντια στο κκε και την εσσδ';

zoot horn rollo είπε...

Μια απ' τα ιδια,οπως πολλοι "μπαρουτοκαπνισμενοι" της κακιας ωρας παλιοτερα και προσφατα.
Κι αυτο ειναι ολο.

zoot horn rollo είπε...

Κουτοπονηρουλης.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Τι ωραίο, γαμάτο, πρωτότυπο ύφος. Σας της λέω κιόλας (παλιοαπολιθώματα, που δεν ανεβάζετε τα σχόλιά μου ντεμέκ), είμαι κι ελευθερόστομος, λίγο Μπουκόφσκι, λίγο Τρότσκι και το αγόρι μου.

Απ' το βιβλιοπωλείο πήρα μια σειρά Μπουκόφσκι
Η ζωή μου είναι μπίτνικ, με διχάζει λίγο ο Τρότσκι

https://www.youtube.com/watch?v=86UyZ-vmpCQ

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Εσενα σε πειραξε το 'λουμπεν' που ερριξα προφανως ε;

Δηλαδη τα υπολοιπα τα προσπερνας χωρις αντιλογο;

(προσεξα να μην βρισω : νομιζω το 'σταλινο-' ειναι τιμητικο για σας και το '-απολιθωμα ' ειναι το avatar σου τιποτα περισσοτερο.)
Ωραια λοιπον, το λουμπεν που εγραψα, το παιρνω πισω. Παιρνω πισω και το Μπουλκες κτλ.

Σκευτειτε σεις οι τρου (γιατι οπως και να χει ΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ οι τρου ) που θελετε 'και το σκυλο' και την πιττα ' και το Βελουχιωτη και το Ζαχαριαδη και την 'τρελλα' και την 'λογικη' και τη σωστη γραμμη και την πλατεια διαδοση, καταλαβετε οτι ολα μαζι δεν συμβιβαζονται, ουτε στην ιστορια ουτε και σημερα. Οταν προσπαθεις να τα καλυψεις ολα σε μια ενιαιο διαλεκτικα συνολο, πειτεις σε αντιφασεις. Και οτι η πολιτικη, ο πολεμος ειναι ο κατεξοχην χωρος οπου δεν ισχυει πουθενα το 99% χαφιες ή το 99% ηρωας.

Τον Αρη Βελουχιωτη δεν τον εστειλε στο βουνο το πολιτικο γραφειο. Πηγε με δικη του ευθυνη και οτι εκανε (λογω της επιτυχιας του) τα καλυπτε εκ των υστερων το πολιτικο γραφειο. Τετοιος ηταν και αυτο δεν αλλαζει. Ειναι γνωστα αυτα και κανετε οτι δεν τα ξερετε. Αντιθετα, παρεξηγηθηκατε απο τον υπαινιγμο οτι υπηρξαν 'τροτσκιστες ηρωες'.

Τραγικο. Τεινω να πιστεψω οτι εσεις εχετε μπερδεψει τα δυο ακρα. Λοιπον το ενα ακρο ειναι ο εθνικο-σοσιαλισμος και υπαρχει λογος που ονομαστηκε ετσι. Το αλλο ακρο ειναι ο σοσιαλισμος-προλεταριακος διεθνισμος. Η σχεση τους ειναι αυτη που εχει ο κρατικο μονοπωλιακος καπιταλισμος με τον εργατικο ελεγχο στη σοσιαλιστικη παραγωγη. Μοιαζουν (γι αυτο και μπερδεβεστε αλλα ειναι αλληλοαποκλειομενα (τουτεστιν αν προσπαθησεις λιγο να τα αναμιξεις καταληγεις με ενα πτωμα στα χερια σου, γιατι η δικτατορια τρωει το προλεταριατο, και οχι το αντιστροφο).

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

"τα υπόλοιπα τα προσπερνάς χωρίς αντίλογο, ε;"

Για τα υπόλοιπα που λες, να μου επιτρέψεις να έχω δικαίωμα γνώμης τι είναι ενδιαφέρον για να το σχολιάσω και τι όχι. Κι αυτό ισχύει από την πρώτη σχεδόν στιγμή που άρχισες να σχολιάζεις, όχι τώρα.

zoot horn rollo είπε...

Οχι, εμεις αναλογα τον "μπαρουτοκαπνισμενο" που σχολιαζει ειμαστε ρεβιζιονιστες,νεοτροτσκιστες,εθνικιστες,αριστεριστες,σταλινικοι,σεχταριστες,με το ευρω κτλ.
Πλακα εχετε που,απο διαφορετικες αφετηριες,καταληγετε να λετε τα ιδια.

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Ζαλιστηκες και εβαλες λαθος κασετα. Ελα τωρα, βαλε τη σωστη
αφου 'ειστε' σταλινικοι, τα αλλα ειναι πταισματα. (για αυτο 'έμεις οι οπορτουνιστες σας πολεμαμε).

zoot horn rollo είπε...

Από κασέτες εσείς ξέρετε καλά. Επίσης το "οπορτουνιστές" είναι λάιτ χαρακτηρισμός για 'σας, έως κι ευφημισμός.

Τακτικος σχολιαστης είπε...

Kαι το 'σταλινικος' ειναι πολυ 'λαιτ' χαρακτηρισμος για 'σας'
Και επιδη μου αρεσει να σκευτομαι και οχι να πεταω συνθηματα, το βασικο παραδειγμα ειναι το κυνηγι μαγισσων στην δεκαετια του '30. Αλλο να εισαι αναγκασμενος να το κανεις για να δικαιολογησεις την καθυστερηση και τις αστοχιες σου.
Οταν ομως το υπερασπιζεσαι μετα απο 80 χρονια, εισαι πολυ χειροτερος.

Τ.σ. είπε...

Υ.Γ Προτεινω μια ωραια κασετινα για τις γιορτες.
Η τριλογια Ιβαν ο Τρομερος (δεν εννοω τον ποντιο). Του Σεργκει Αιζενσταιν (λουμπεν, εβραιος και gay) αγαπημενο παιδι του Σταλιν.
(οπως ειναι γνωστο το εργο αυτο-απο τα πιο πρωτοπορα απο πλευρας εικαστικης και η πρωτη ταινια του που ολοκληρωνει την απομακρυνση του απο το μονταζ των ατραξιον, που αρχισε με τον Αλεξανδρο Νιεφσκι και καθιερωνει το εσωτερικο μονταζ των τριαδων)- εγινε για να γιορτασει τα 400 χρονια του Ιβαν και αποτελει παραλληλα αλληγορια για τον Τροτσκι τον ματοβαμμενο δικτατορα-ποιον αλλο.)

Ποιος ηταν Ο Ιβαν;
(Μετά το 1560 ο Ιβάν έγινε τόσο βίαιος, που σε μια λογομαχία σκότωσε κατά λάθος τον ίδιο το γιο του Τσάρεβιτς. Ο Ιβαν επασχε απο ΜΑΝΙΑ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ. Το 1565 ο Ιβάν (σε συμφωνία με την εκκλησία) δημιουργεί ένα νομοθετικό σώμα - ανδρείκελο, την Εξαίρεση (Опричнина)(προφέρεται: οπρίτσνινα). Υπό την άμεση και απόλυτη δικαιοδοσία του νέου οργάνου τίθεται το ⅓ της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων και πιο πλούσιων πόλεων (τμήμα της Μόσχας, Νόβγκοροντ, Πσκοβ κλπ), ενώ η ισχύς της Συνόδου των επαρχιών περιορίζεται στα υπόλοιπα και φτωχότερα ⅔. Οι βογιάροι, οι οποίοι είναι στο στόχαστρο από το 1560, προσπαθούν να μπλοκάρουν τη μεταρρύθμιση στη Σύνοδο των επαρχιών και ο Ιβάν απαντά με μαζικές εκκαθαρίσεις. Για επτά χρόνια οι Οπρίτσνικοι, τα εντεταλμένα ένοπλα όργανα της Εξαίρεσης, θα βυθίσουν τη χώρα στο χάος και το αίμα. Κάθε ύποπτος για εναντίωση στον Ιβάν βασανίζεται και εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες. Ολόκληρες πόλεις ισοπεδώνονται, με άμεσες συνέπειες στην αγροτική παραγωγή και το εμπόριο, με αποκορύφωμα τη Σφαγή του Νόβγκοροντ (1570 - Δυτικές πηγές της εποχής υπολογίζουν την σφαγή από 2.700 νεκρούς έως 27.000, σημερινοί ερευνητές υπολογίζουν τα θύματα από 2.500 έως 12.000 μεταξύ των οποίων 1.500 ευγενείς).

Με τις μαζικές εκκαθαρίσεις ο Ιβάν καταφέρνει να δημιουργήσει μια νέα και υπάκουη ολιγαρχία, η οποία συμπεριλαμβάνει μεν κάποιες οικογένειες της παλαιάς ολιγαρχίας που τον στηρίζουν, αλλά κυρίως αποτελείται από άνδρες που λαμβάνουν τον τίτλο του βογιάρου κατ' απονομήν, χάρη στην πίστη τους στο θρόνο. Όταν αυτή η διαδικασία ολοκληρωθεί το 1572, τα ένοπλα αποσπάσματα της Εξαίρεσης χάνουν το λόγο ύπαρξής τους και διαλύονται - οι πιο πιστοί επικεφαλής τους προάγονται σε ευγενείς, ενώ αρκετοί άλλοι εκτελούνται. Υπάρχουν επίσης κάποιοι που θα συγκροτήσουν άτακτες ληστρικές ομάδες και θα λυμαίνονται τις αγροτικές περιοχές τις επόμενες δεκαετίες.
Θυμιζουν κατι ολα αυτα -ΡΕ ΤΟΝ Π.. ΤΟΝ ΣΕΡΓΚΕΙ )
Χρονια πολλα και σταλινικα!!!

zoot horn rollo είπε...

Έγραψες για ζαλάδες πριν, φαίνεσαι άσχημα, κρίμα είσαι...
Καλό πάσχα.

Τ.σ. είπε...

ΟΥΓΚΑ ΜΠΟΥΓΚΑ

zoot horn rollo είπε...

Η γλώσσα σου, απ' ό,τι φαίνεται.