Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Το πνεύμα των Χριστουγέννων επισκέφτεται τον Εμπενίζερ Σκρουτζ για να του αλλάξει μυαλά. Αλλά αυτός του εξηγεί πως η ύλη είναι που καθορίζει το πνεύμα, το κοινωνικό είναι καθορίζει τη συνείδηση κι όχι αντίστροφα*. Αλλιώς ο Σκρουτζ θα ακολουθούσε το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, στο σκίτσο του Ζάχαρη, θα έβλεπε πόσο άθλια ζούνε οι φτωχοί προλετάριοι και θα τους έδινε όλα τα υπάρχοντά του, αλλάζοντας τρόπο ζωής (οπότε θα έπαιρνε τη θέση του ένας άλλος καπιταλιστής για να κάνει τα ίδια ακριβώς).

(*Ο υλισμός δεν είναι τα χρήματα και τα υλικά αγαθά, όπως διαδίδουν χυδαία κάποιοι ιδεαλιστές που δεν έχουν ιδέα -ούτε ύλη- από υλισμό. Αλλά όσοι έχουν πολλά χρήματα, για να (εξ)αγοράσουν τα πάντα, από προϊόντα μέχρι συνειδήσεις, δεν έχουν κανένα λόγο να σκεφτούν κάτι άλλο πέρα από την ικανοποίηση των καταναλωτικών τους "αναγκών" και να αναπτύξουν διαφορετική συνείδηση για τα (ταξικά) συμφέροντά τους.)


Αλλά αυτά πάψαμε να τα πιστεύουμε ή μάλλον έχασαν την αξία τους από την εποχή του Ντίκενς ή μάλλον του Όουεν του Φουριέ και του Σεν Σιμόν, που είναι η (αγία) τριάδα των κλασικών και του ουτοπικού σοσιαλισμού -που έστρωσε το δρόμο για τη δική μας καλή τριάδα των κλασικών του μαρξισμού, που σε φιλοσοφικό τουρνουά 3 on 3, θα τους είχε όλους. Και δεν είναι λογικό να έχουμε Μεγάλες Προσδοκίες από τέτοια ουτοπικά εγχειρήματα, άσχετα αν κάποιοι χώροι τα ξαναθυμήθηκαν πρόσφατα, μετά από την ήττα των μεγάλων επαναστατικών εγχειρημάτων και τη "διάψευση" των μεγάλων προσδοκιών που είχαν γεννήσει. Κι αφού "απέτυχαν" οι μεγάλες αφηγήσεις του εικοστού αιώνα, γιατί να μην επιστρέψουμε στα παραμυθάκια του 19ου;
Το πνεύμα των Χριστουγέννων λοιπόν...

Υπάρχουν λοιπόν τρία φαντάσματα που θα μας επισκεφτούν. Το ένα είναι αυτό που εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, στοιχειώνοντας τον ύπνο των εκμεταλλευτών. Το άλλο είναι το φάντασμα των επαναστάσεων που ηττήθηκαν στον εικοστό αιώνα, που πλανάται πάνω από τα δικά μας κεφάλια και τη συλλογική, ιστορική μνήμη της παγκόσμιας αστικής τάξης. Κι ένα τρίτο που πλανάται πλάνην οικτράν, και τρέφει αυταπάτες για οτιδήποτε μπορεί να ξεφύγει από τον επαναστατικό δρόμο και τις "σιδερένιες νομοτέλειες που κατέρρευσαν", είτε αυτό είναι αριστερή κυβέρνηση είτε είναι κάποια μορφή "αυτοδιαχείρισης". Γιατί να μη δοκιμάσουμε εξάλλου κάτι άλλο, "καινούριο", που δεν το έχουμε ξαναδεί, σε αντίθεση με τον υπαρκτό, που τον είδαμε κι ήταν βασικά ανύπαρκτος, άσχετα αν του "χρωστάμε" κάθε κατάκτηση που ξηλώνεται στις μέρες μας;

Αλλά ας επιστρέψουμε στο κλασικό παραμύθι. Υπάρχουν λοιπόν τρία πνεύματα που θα μας επισκεφτούν.
Αυτό των Χριστουγέννων του παρελθόντος, που είναι ηρωικό σαν το "γκό-μπακ" των Λέσβιων στους Άγγλους και πένθιμο, σαν τα λάθη μας -και τη ματαίωση της έκρηξης στη Μεγάλη Βρετανία, που ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Αλλά αφήνει παρακαταθήκη την ελπίδα, που δεν έρχεται ποτέ από τις κάλπες, αλλά από την πάλη των λαών και την κόκκινη σημαία, που δεν κατέβηκε ποτέ, ούτε στα πιο δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης.


Υπάρχει το πνεύμα των τωρινών Χριστουγέννων, που δε χρειάζεται πολλές περιγραφές κι εικόνες για να το καταλάβουμε. Οι πρόσφυγες στη θέση της φάτνης, οι κυβερνήσεις σε ρόλο Ηρώδη, εμείς νίπτουμε τας χείρας μας σαν Πόντιος Πιλάτος, και περιμένουμε ίσως (δειλοί και άβουλοι αντάμα) κάποιο θάμα, που να γεμίσει το τραπέζι των Χριστουγέννων (και γενικώς), σαν εκείνο το θαύμα που πολλαπλασίαζε τα ψάρια και τα ψωμιά (τίποτα άλλο από ψι έχουμε;). Και ο Τσίπρας να παίζει το Σωτήρα και να καπηλεύεται όπως μπορεί το ηρωικό παρελθόν: γκο-μπακ κυρά Μέρκελ...

Και είναι κι αυτό του μέλλοντος, που δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο χειρότερο και πιο τρομακτικό μπορεί να είναι από το σήμερα. Αλλά είναι το μόνο βέβαιο πως θα χειροτερέψει, όσο δεν κάνουμε εμείς κάτι για αυτό, όσο βαυκαλιζόμαστε πως πιάσαμε πάτο και χειρότερα δε γίνεται και πιανόμαστε από το νόμο της αδράνειας, που δεν αναφέρεται στον πραγματικό κόσμο, αλλά σε εμάς.

Εκτός κι αν...

Αυτό που λες, να ξεσηκωθούμε, να σταματήσουμε να παρακολουθούμε τα πράγματα μοιρολατρικά και να αλλάξουμε την τύχη μας, θα είναι το πραγματικό θαύμα των Χριστουγέννων (και όχι μόνο...)

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι μόνοι που τίμησαν το πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν οι "δημοκρατικοσοσιαλιστές"("μπερνισαντερικοί";) Run The Jewels με νέα δισκάρα δωρεάν. Αυτά, γιατί δε μας πιάνουν κορόιδα οι αφηγήσεις των εκτός και εντός και επιταυτά και ξέρωγω. Ακούς RTJ την ώρα που διαβάζεις Ιλιένκοφ για να πιάσεις το ζάηγκάιστ της μετάβασης απο το χθές(καλή θεωρία, καθόλου μπιτς) στο σήμερα(σκατά θεωρία, γαμάτα μπιτς) στο αύριο(γαμάτη θεωρία, γαμάτα μπιτς). Δε με πιστεύεις; Δες!

https://www.youtube.com/watch?v=NUC2EQvdzmY


The pistol and the fist

Ανώνυμος είπε...

@The pistol and the fist

Και εγώ με τη σειρά μου πιστεύω ότι το σχόλιο σου από μπιτς είναι πολύ καλό. Από νόημα είναι πάλι λίγο σκατά. Επίσης υπάρχει ένα θέμα με το να θέτουμε γρίφους που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε. Αν πάλι κάνεις τη Ραφαηλιδική σύνδεση μεταξύ του πουριτανικού σοβιετικού μαρξισμού και του μαρξισμού του μέλλοντος, τότε οφείλω και εγώ να ρωτήσω: Η θεωρία του αύριο θα είναι γαμάτη γιατί και θα πληθύνουν τα γαμάτα μπιτς; Όχι τίποτα άλλο, αλλά να ξέρουμε και πως χρησιμοποιείται ο Ιλιένκοφ. Σαν διαλεκτικός υλισμός ή σαν χαρτί υγείας; Αν πάντως σε ενδιαφέρει ο Ιλιένκοφ, την επόμενη φορά άσε την απαλεψιά και τους RTJ απ' έξω. Διάβασε απλά Ιλιένκοφ.


Β.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Επίσης υπάρχει ένα ενδεχόμενο κάνουμε καλαμπούρι με τους φίλους μας και σε αφήνουμε στην απέξω γιατί είσαι ντολμάς. Το ξέρεις; Δε το ξέρεις.



The pistol and the fist

Ανώνυμος είπε...

Έχω παρατηρήσει ότι για την αντιμετώπιση του ιστορικού πρωτοσέλιδου του Ριζοσπάστη υπάρχει μια διαφορά γενεών. Εμείς οι νέοι κομμουνιστές που δεν ζήσαμε τις τραγικές αυτές στιγμές το έχουμε σημαία και συχνά προσφεύγουμε με χαρά και υπερηφάνεια σε αυτό. Όποτε όμως έχω προσπαθήσει να ρωτήσω παλιό σύντροφο για αυτό, πάντα βρίσκω τοίχο και καμία διάθεση θύμησης. Η παλιά βάρδια όσο υπερηφάνεια και αν νιώθει για το πρωτοσέλιδο, δεν παύει να τις θυμίζει τις δοκιμασίες αυτές τις οποίες κανένας παλιός σύντροφος δεν θυμάται με χαρά. Σε κάθε περίπτωση, το πρωτοσέλιδο αυτό είναι ζωντανό μνημείο αντοχής του κόμματος, μια συγκινητική λαμπρή σελίδα.

φάνης

Ανώνυμος είπε...

Το φάντασμα του κομμουνισμού όντως για άλλη μια φορά πλανάτε πάνω από την Ευρώπη, βασικά πάνω από όλο το κόσμο...
Και επειδή το έχουν ξαναδεί οι αστοί, ξέρουν τι ακολουθεί, και γι'αυτό προσπαθούν όπως μπορούν να καθυστερήσουν το πράγμα, και να στρέψουν αλλού τη προσοχή.

Κάπου είχα διαβάσει μια αντίστοιχη διατύπωση για την επανάσταση του Φλεβάρη. Συνοψιζόταν στο ότι η εξουσία (Τσάρος τότε) θα προσπαθεί όπως μπορεί να κρατηθεί στα πόδια της και στα μάτια του κόσμου, και το μόνο που θα καταφέρνει, θα είναι να επισπεύδει τον χαμό και τον εξευτελισμό της.

Μόνο όταν θα είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί τους μπουρζουάδες να λύσουν τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν, θα μπορέσει να βγει μπροστά το εργατικό κίνημα και να πάρει την εξουσία, εφόσον βέβαια θα είναι έτυμο και οργανωμένο για κάτι τέτοιο.

Ιβάν Τζόνι

Ανώνυμος είπε...

@The pistol and the fist

Εντάξει τότε ας συμφωνήσουμε για τα πολλά ενδεχόμενα που προκύπτουν από την διατύπωση την ευθύνη της οποίας έχεις εσύ. Εγώ πάλι έχω την ευθύνη για το αν μύρισα σωστά ή όχι τα δάχτυλα μου. Αντικειμενικά, δεν ξέρω ποιον αφήνεις απ' έξω όταν δημοσιοποιείς ένα σχόλιο. Κατά τα άλλα καλή καρδιά, το ντολμάς το αντιπαρέρχομαι. Δεν το ξέρεις, στο λέω για να το ξέρεις και για να μην προκύπτουν ενδεχόμενα.

Β.Δ.

Ανώνυμος είπε...

Φάνη έχεις απόλυτο δίκιο. Εμείς οι μεγαλύτεροι που ζήσαμε τις στιγμές εκείνες, που είδαμε σε ζωντανή μετάδοση την υποστολή της κόκκινης σημαίας εν μέσω τρελλών πανηγυρισμών των αστών και κάθε είδους οπορτουνιστών, συγκλονισμένοι και κλαίγοντας από θυμό, μη ξέροντας ακόμα μέσα στην πρώτη θύελλα των γεγονότων τί και πώς ακριβώς έγινε αυτό, νοιώσαμε ότι η ζωή μας χάθηκε μαζί με αυτή την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο που την ποδοπατούσαν οι μαφιόζοι στο Κρεμλίνο.
Οι επόμενες μέρες ήταν πραγματικά τραγικές. Έπρεπε άμεσα να αναστηλωθούμε, να στηρίξουμε τον κόσμο μας σε ένα περιβάλλον που ο περισσότερος κόσμος όταν δεν σε χλεύαζε, σε απομόνωνε.
Εγώ τότε ήμουν 28 χρονών. Κι αν δεν υπήρχε η γενιά του πατέρα μου ατσαλωμένη σε κατοχές και ΔΣΕ, αρκετά νέα ακόμα ώστε να μπορεί να μπεί μπροστά, ίσως κι εμείς να μην είχαμε αντέξει.
Εγώ όταν βλέπω αυτό το πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη νοιώθω μία απέραντη θλίψη για εκείνες τις μαύρες μέρες που τις έζησα λεπτό προς λεπτό και ενστικτωδώς σταματάω και να τα σκέφτομαι και να μιλάω γι αυτές. Και ναι, νοιώθω τεράστια περηφάνεια ότι άντεξα, ότι αντέξαμε μία ίσως από τις πιο δύσκολες καμπές στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Δέσποινα

Ανώνυμος είπε...

@Δεσποινα

Ποσο δικιο εχεις...
Δυσκολες μερες εκεινες.

Στους αγωνες που ερχονται Δεσποινα μου η ελπιδα και η σημαια θα ξανασηκωθει οσο και να λυσσανε οι φυλακες και τα σκυλια.

Sep


Τακτικος σχολιαστης είπε...

@ιβαν Τζονι 1.59
η επανασταση του φλεβαρη δεν ηταν εργο των μπολσεβικων. Μαλλον των οπορτουνιστων ηταν (και γεννημα της οργης και της απογνωσης που λενε στο χωριο μου). Κατα συνεπεια δεν καταλαβαινω πως την συνδεεις με το φαντασμα του κομμουνισμου. Με αλλα λογια ο κομμουνισμος το 1917 επρεπε να μετατραπει με γοργα βηματα απο φαντασμα που ηταν σε συνθηκες παρανομιας, σε ενα κομμα με τακτικη και οργανωση. Και αυτο το εργο το ανελαβε ο Λενιν και οι μπολσεβικοι. Το επιτευγμα του Λενιν ηταν που καταφερε να εκμεταλλευτει την κοινη γνωμη και το Κορνιλωφικο πραξικοπημα σε συνδιασμο με την ανικανοτητα και την αδρανεια του Σοσιαλδημοκρατη Κερενσκι. Ο Μεγαλος Οκτωβρης εγινε δυνατο να ειναι μια εξεγερση πραγματικα λαικη αλλα οργανωμενη οπου πραγματικα δεν εσπασε τζαμι, γιατι οι μπολσεβικοι ειχαν μετο μερος τους α. την πλοιοψηφια του λαου (της κοινης γνωμης)στις βασικες μεγαλουπολεις, την πλοιοψηφια της ενοπλης αγροτιας, την πλοιοψηφια των εργατικων σοβιετ. Αυτα ολα εγιναν δινατα αποκλειστικα και μονο χαρη στις τακτικες κινησεις του Λενιν, δηλαδη:
αρχικα υποστηριξη της επαναστατικης κυβερνησης των σοσιαλδημοκρατων
μετα με τις θεσεις του απριλη μπορεσε και επεισε (αρχικα το ιδιο το κομμα που ηταν προσκολλημενο στην παλια γραμμη της 'υπερασπισης των κατακτησεων του Φλεβαρη-κριτικη υποστηριξη στον Κερενσκι') οτι η κυβερνηση στα λογια ειναι ειρηνιστικη αλλα στην πραξη ακολουθει την πολεμικη τακτικη του Τσαρισμου. Κατα συνεπεια πρεπει να αλλαξει η τακτικη των μπολσεβικων με το συνθημα υπερ της εξουσιας των σοβιετ (δηλαδη λαικη εξουσια). Η μυστικη γραμμη ηταν 'επανασταση ΑΜΕΣΩΣ οταν οι συνθηκες ειναι ευνοικες'
η υλοποιηση της μυστικης γραμμης εγινε δυνατη με το πραξικοπημα Κορνιλωφ για επαναφορα του τσαρου. Η κινηση αυτη ηταν που
(σε συνδιασμο με την τακτικη του Λενιν για ενοπλη αντιπαραθεση με τους τσαρικους ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΟΧΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΚΕΡΕΝΣΚΙ ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ)
ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΟΝ ΚΕΡΕΝΣΚΙ ο οποιος ουτε να συνταχθει με τον Κορνιλωφ μπορουσε -παροτι αυτο θα εκανε αν ο Λενιν του εδινε τον ΧΡΟΝΟ- ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ μπορουσε γιατι δεν ειχε πιστα στρατευματα.
Μετα την καταπνιξη των κορνιλοφικων απο τους ενοπλους μπολσεβικους, ανοιξε ο δρομος τους για την εξουσια εχοντας την λαικη πλοιοψηφια και στα σοβιετ. Η πλειοψηφια αυτη εκανε δυνατη την αναιμακτη επικρατηση τον Οκτωβρη.

Ιβαν τζονι, εγω σε αυτη την συλληψη βλεπω ομμοιοτητες με την σταση Σιαντου το 43-44, αλλα και με την Κουβανεζικη επανασταση. Δεν νομιζω να υπαρχει ψυχολογισμος σε αυτα. Ειναι βασικες αρχες της πολιτικης, να διασπας τον αντιπαλο, να παιρνεις τις μαζες με το μερος σου εκμεταλλευομενος τις προδοσιες του και τις ανακολουθιες, και τελικα να επιχειρεις το καιριο κτυπημα οταν εχεις εξουδετερωσει τον βασικο αντιπαλο και ουδετεροποιησει του αλλους.
Αυτη την γραμμη που επελεξε το κκε ηταν σωστη με την εξαιρεση οτι εβλεπε τους Αγγλους σαν φιλους ακολουθωντας την γραμμη του Σταλιν και της διεθνους. Ο Σιαντος οτι μπορουσε με αυτα τα δεδομενα εκανε.

Ανώνυμος είπε...

@ Τακτικός σχολιαστής

Την ιστορία τη γνωρίζω, δεν υπήρχε ανάγκη να κάθεσαι να γράφεις.

Δε συνέδεσα τον Φλεβάρη (που δεν ήταν έργο οπορτουνιστών) με τον Οκτώβρη.
Αυτό που είπα είναι ότι στο βιβλίο αυτό ("Ο Λένιν τον Οκτώβρη"), έγραφε πως το Φλεβάρη, ο Τσαρισμός έκανε ότι μπορούσε για να κρατήσει την εξουσία, και τις μάζες υπό την επιρροή του και στα αυγά τους. Παρόλα αυτά ότι και να έκανε αυτό που κατάφερνε, ήταν το ακριβώς αντίθετο, φέρνοντας όλο και πιο κοντά το τέλος!
Το μετέφερα αυτό, για να προσπαθήσω να περιγράψω με βάση αυτά που έχω διαβάσει, και στα πλαίσια ενός ιστορικού γεγονότος, το πως μπορεί να μοιάζει η επαναστατική κατάσταση, και το πότε οι συνθήκες και ο συσχετισμός, φανερά αλλάζουν υπέρ του επαναστατικού κινήματος και της εργατικής τάξης.

Το τι έγινε το 43-44 είναι άλλο θέμα. Άλλοι κατάφεραν και ενώ τους είχαν τους συμμάχους από κοντά, το γυρίσανε μετά.
Εμείς εδώ πιστέψαμε όντως ότι ήταν σύμμαχοι μας, και ότι μπορούσε να γίνει δημοκρατική μετάβαση μετά το πόλεμο. Εκεί την πατήσαμε.

Ιβάν Τζόνι