Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Τα καθήκοντα της συγκυρίας

Σε μια μεζεδοσύναξη της αθήνας οι σύντροφοι έφτασαν στο συμπέρασμα ότι το κόμμα πάει τρένο. Ίσως όμως είναι σαν τον οσέ που τον ξεπούλησαν και τον χαντάκωσαν οι ηγεσίες του. Αν είσαι προβοκάτορας δηλ κάτι τέτοιο θα σκεφτείς. Αλλά δεν είσαι. Κι έτσι κάθεσαι και το αναλύεις.

Πάει τρένο πολιτικά; Υπερταχεία στις εκλογές και καρβουνιάρης στο κίνημα; Είναι αυτογκόλ να το παραδεχτείς. Οι συσχετισμοί αλλάζουν μαζί με το κίνημα και τους αγώνες του. Και αν αλλάζουν χωρίς αυτούς, ή είναι εντελώς σαθροί, ή κάπου βρωμάει η δουλειά.

Κι όμως. Ίσως να βρισκόμαστε σε αυτό ακριβώς το σημείο. Όπου οι από πάνω δε μπορούν (να κυβερνούν) όπως πριν κι οι από κάτω δε θέλουν (να κυβερνιούνται). Αλλά ούτε αυτοί μπορούν (δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω). Κι όσο αυτοί ανημπορούν, οι από πάνω μπορούν ακόμα. Βρίσκουν και κάνουν δηλ και μετακυλίουν σε εμάς το κόστος της κρίσης τους.

Το κόμμα έχει προβλέψει προγραμματικά αυτό το ενδεχόμενο. Σε περίπτωση απότομης απαξίωσης των αστικών κομμάτων (…) μπορεί να προκύψει λαϊκή κυβέρνηση (…) που αργά ή γρήγορα (…) και θα την χωρίζει τυπική απόσταση...

Θυμάμαι σε μια οβα είχαμε φάει μισή συνέλευση για να λύσουμε αν αυτό το μπορεί σημαίνει δύναται ή ενδέχεται. Το δεύτερο σημαίνει ότι παίζει και να γίνει, μπορεί και να το κάνουμε, ανάλογα τη συγκυρία. Το άλλο σημαίνει ότι θα έχουμε την δυνατότητα (εξ ου και δύναται), οπότε μπορούμε (και μάλλον πρέπει) να το κάνουμε.

Άλλο να είναι ως ενδεχόμενο στη γκάμα των τακτικών σου επιλογών κι άλλο να μπει βασική κατεύθυνση στη λογική μιας «ομαλής» κυβερνητικής αλλαγής. Γιατί δε θα σε χωρίζει τυπική απόσταση από το σοσιαλισμό, αλλά ένα βήμα από το ρεφορμισμό του 21ου αιώνα και να γίνει η μετάβαση μετέωρο βήμα του πελαργού, που έμεινε μισό κι ανέσωτο.

Είμαστε σε μια αντιφατική περίοδο, όπου μπαίνει αντικειμενικά (βάση της συγκυρίας της κρίσης κι όχι βάση επιθυμιών) πολιτικό ζήτημα εξουσίας, ενώ ακόμα δεν είμαστε δυνατοί να αποκρούσουμε την επίθεση της αστικής τάξης με το μνημόνιο. Μια περίοδο όπου υπάρχει κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης και παίζει ακόμα και το σενάριο να καταφύγουν στον μεγάλο συνασπισμό (πασόκ-νδ) ως έσχατη λύση. Σε κοινωνικό επίπεδο όμως βγαίνουν στη φόρα οι δικές μας αδυναμίες που κάνουν τις κυβερνήσεις δυνατές ώστε να περνάνε όλα αυτά τα μέτρα για τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετούν.

Είμαστε στην κατάσταση όπου χρειάζεται εμφανώς ένα πολιτικό σχέδιο που να υπερβαίνει τη ρουτίνα και τον πρακτικισμό, την καθημερινή δράση όπως διαμορφώθηκε σε «ομαλές», προ κρίσης συνθήκες. Αλλά αυτό που λείπει πρωτίστως είναι η πράξη και κόσμος που να πείθεται σε αυτό ακριβώς το πεδίο. Πόδια να τρέξουν και χέρια να μοιράσουν, όχι αμπελοφιλοσοφίες, σαν κι αυτές καλή ώρα.

Χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε μια πολιτική διέξοδος στους καθημερινούς αγώνες, σύνδεση του οικονομικού αγώνα με τον πολιτικό. Αλλά αυτό ισχύει κι αντίστροφα. Το πολιτικό χρειάζεται οικονομικούς αγώνες της τάξης για να αναδειχθεί. Υλικές νίκες στο σήμερα για να αυξήσουν την ταξική αυτοπεποίθηση των εργατών, την πεποίθησή τους για την τελική νίκη.

Θυμάμαι τι έλεγαν μερικοί το καλοκαίρι μετά τις 5 μάη. Από το φθινόπωρο θα γίνει ο κακός χαμός. Θα αρχίσουν τα πάγια έξοδα (σχολικά, θέρμανση) και θα σφίξουν οι πόλοι. Τότε να το περιμένουμε το μεγάλο μπαμ του κόσμου.

Κι έκτοτε μείναμε με τα δάχτυλα στα αυτιά κι αναρωτιόμαστε. Λες να ήταν τζούφιο το μπαμ και να μην το ακούσαμε; Και πώς να αφουγκραστείς τον κόσμο με βουλωμένα αυτιά; Μήπως συσσωρεύεται η οργή που θα σκάσει μια και καλή και θα τους πάρει όλους παραμάζωμα;

Μεγάλο μπαλόνι φουσκωμένο η οργή του λαού. Λες όμως να είναι απλή φούσκα; Λες να έχει διαρροή απόκάπου; Και να ακούγεται όπως όταν έχουμε αέρια; Ο εθνικισμός, λέει ένα σύνθημα, είναι η κλανιά του συστήματος. Το ανακουφίζει και βρωμάει.

Πολιτικά λοιπόν ανεβαίνουμε κι οι άλλοι χάνουν, φτιάχνουν κόμματα δεκανίκια για να στηριχτούν. Κινηματικά όμως; Κινηματικά δε μας βγαίνει όπως πέρσι δική μας απεργία και αναγκαζόμαστε να την πάμε δυο βδομάδες πίσω, μαζί με της γσεε. Την ίδια στιγμή μπορείς να ακούσεις τις πιο ετερόκλιτες κριτικές απ’ τον ίδιο χώρο –ενίοτε και από τα ίδια άτομα. Απ’ το ότι το παμε κηρύσσει απεργίες και υποκαθιστά τη γσεε, μέχρι το ότι δε σηκώνει απεργίες μόνο του κι είναι γραφειοκρατικό σαν τη γσεε.

Ωστόσο, η ιστορία απεχθάνεται τα κενά. Κι αν δημιουργηθεί κενό εξουσίας και δε μπορέσουμε να το αξιοποιήσουμε, θα σπεύσουν να το καλύψουν οι φασίστες.
Δηλ οι αστοί, αλλά με τις δημοκρατικές μάσκες τους πεσμένες.

Από πέρσι μου έχει γίνει έμμονη ιδέα ο συνειρμός με τη σιδερένια φτέρνα και τις εξαθλιωμένες λούμπεν μάζες που ξέσπασαν πρόωρα κι η απελπισία τους γύρισε μπούμερανγκ στην οργανωμένη εργατική τάξη που δε μπόρεσε να αποτρέψει εγκαίρως την προβοκάτσια.

Πάνω σε αυτό ήρθαν κι έδεσαν κάτι μαύρες σκέψεις για τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ο παγκόσμιος ιστός αντικαθιστά τον κοινωνικό και μας εγκλωβίζει σαν αράχνη μπροστά στις οθόνες. Κι ο εργαζόμενος λάστιχο που τους μισούς μήνες είναι άνεργος, δεν προλαβαίνει να δικτυωθεί με κανέναν συνάδελφό του και νιώθει μόνος εναντίον όλων.

Το παράδοξο είναι πως όλα αυτά μου ήρθαν στο παρκάκι στα εξάρχεια που είναι ακριβώς το αντίθετο: μια μικρή όαση κοινωνικής συνεύρεσης σε έναν μίζερο όγκο από τσιμέντο που σκεπάζει την αποξένωση. Είδα όμως τους θαμώνες του να καίνε καφάσια για να ζεσταθούν κι αυτό μου θύμισε εικόνες από την καταστροφή μετά του αρκά.

Η εξαθλίωση οξύνει εκ των πραγμάτων τις αντιφάσεις, την ανισότητα και την δυσαρέσκεια. Αυτό όμως έχει κι άλλη όψη. Οι εξαθλιωμένες μάζες τείνουν στο λούμπεν και δεν έχουν καμία ταξική συνείδηση. Η βιοπάλη δεν τους αφήνει να σκεφτούν τη συλλογική πάλη και τον αγώνα.

Την ίδια στιγμή είχαμε υπαρξιακή κουβέντα με τον τρόμπα και τον κόκκινο μάη που θύμιζε χέμινγουαίη: τι γυρεύω εγώ εδώ; Τι ρόλο παίζω στο θαύμα της δημιουργίας; Και της ταξικής πάλης στην χώρα μου; Σε τι ακριβώς ελπίζω;

Εγώ περιμένω από το κόμμα να φτιάξει ένα δυνατό και πλατύ μέτωπο, ξεκινώντας από τους πρώην. Ο συμπαθής μουλάς της παρέας μας δεν έχω ιδέα τι ακριβώς περίμενε. Και ο τρόμπας έβλεπε μια προοπτική σε ό,τι γουστάρει ο καθένας και μπορεί να το κάνει με μεράκι. Το οποίο πολλές φορές αποδεικνύεται ασυμβίβαστο με την οργανωμένη δράση. Δεν θα έπρεπε, συνήθως όμως έτσι γίνεται.

Από αυτή την άποψη εγώ γουστάρω πολύ το μπλοκ, μακάρι να μου εξασφάλιζε και τα προς το ζην. Κι η πλάκα είναι ότι έτσι "παρεμβαίνω" σε πολύ περισσότερο κόσμο απ’ ό,τι κατάφερνα πριν με τις παραδοσιακές μεθόδους. Αλλά δεν το θεωρώ παρά λύση ανάγκης. Δε θεωρώ ότι βρήκα το φάρμακο και τρέξτε κόσμε να κάνετε όλοι από ένα, γιατί εν τούτω νίκα.

Ο τόνι ριγκατόνι πάντως εκεί κατέληξε κι έχει στα σκαριά περιοδική έκδοση που θα βγει στα κοντά. Δεν έχω έγκριση να πω περισσότερα. Αλλά όταν σκάσει μύτη θα το μάθετε από πρώτο χέρι. Μπορεί στις σελίδες του να βρείτε και μια κάποια λύση στα υπαρξιακά σας..

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

" όπου χρειάζεται εμφανώς ένα πολιτικό σχέδιο που να υπερβαίνει τη ρουτίνα και τον πρακτικισμό, την καθημερινή δράση όπως διαμορφώθηκε σε «ομαλές», προ κρίσης συνθήκες. Αλλά αυτό που λείπει πρωτίστως είναι η πράξη και κόσμος που να πείθεται σε αυτό ακριβώς το πεδίο. Πόδια να τρέξουν και χέρια να μοιράσουν, όχι αμπελοφιλοσοφίες, σαν κι αυτές καλή ώρα."

Καθολου αμπελοσοφιες, το αντιθετο μπορω να πω.

-Που οφειλεται η υστερηση;
-Πως μπορει να ξεπεραστει;
-Ιδεες για το ποιλιτικο σχεδιο;

RedBoy είπε...

Το βασικων καθηκον της συγκυριας ειναι η περαιτερω κομματικοποιηση του Αγωνα. Φετος ειναι ισως η χρονια Λενιν.

RedBoy είπε...

διορθ."βασικο"

Ανώνυμος είπε...

RedBoy
πως επιτυγχανεται αυτο σε αντιδιαστολη με τα ισχυοντα στην γεννια των 30ων, που α·ναφερεται σημερα η Λιανα;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Η αρχική προφανής απάντηση είναι έλα ντε. Μια περαιτέρω απάντηση σηκώνει ξεχωριστή ανάλυση.
Την υστέρηση μπορούμε να την αποδώσουμε σε υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες. Στην παρούσα συγκυρία κυρίως το δεύτερο αν και δένουν διαλεκτικά μεταξύ τους. Η επίθεση ενάντια στο κράτος πρόνοιας μετά τις ανατροπές του 91 πχ είναι αντικειμενικός παράγοντας που ξεπερνάει τις υποκειμενικές μας αδυναμίες. Αλλά οι ανατροπές είχαν μια σειρά αντικειμενικά και υποκειμενικά αίτια κι οπωσδήποτε δεν ήταν αναπόφευκτες.

Το πώς θα ξεπεραστεί είναι μάλλον σύνθετο. Μερικές ιδέες -μεταξύ σοβαρού κι αστείου- μπορεί να αλιεύσει κανείς σε αυτό εδώ το ποστ του άθλιου: http://mygranma.wordpress.com/2010/11/19/tactics/
Καθόλου τυχαία κατά τη γνώμη μου αυτό το κείμενο είχε λιγότερα σχόλια από τα άλλα. Η πολεμική είναι πολύ πιο εύκολη από τις θετικές προτάσεις αλλά κι από το χιούμορ.

Ο πολιτικός αγώνας πρέπει να έχει άμεσα τακτικά αιτήματα αλλά κ μια τελική στόχευση. Μέχρι τώρα έχουν κατατεθεί δύο πολιτικά σχέδια. Ας πούμε ότι το πρώτο δίνει σημασία στο τακτικό κομμάτι, ενώ το άλλο στο στρατηγικό. Στην πράξη είναι λίγο διαφορετικά. Το διαλεκτικό ζητούμενο είναι η σύνδεση των δύο και κανένα σχέδιο δεν είναι καλό αν δεν την πετυχαίνει.
Η υψηλή πολιτική πάντως έχει ως προϋπόθεση τη δουλειά μυρμηγκιού από τα κάτω. Μπορεί να έχω φοβερά σχέδια για απεργίες διαρκείας, με απεργιακά ταμεία και επιτροπές βάσης. Αλλά αν δεν τα γειώσει στην πραγματικότητα ένα δυναμικό που θα τα υλοποιήσει το σχέδιο θα μείνει στα χαρτιά. Κ αυτή τη στιγμή είναι ζήτημα αν μας λείπε ένα επιτελικό σχέδιο -που μας λείπει κι αυτό- ή οι δυνάμεις που θα το υλοποιήσουν κι η πίστη των μαζών στη δύναμή τους, στη δυνατότητα της νίκης. Με αυτή την έννοια λέω ότι δε λείπουν οι αμπελοφιλοσοφίες πρωτίστως αλλά το πρακτικό κομμάτι.

Βασικό καθήκον είναι η πολιτικοποίηση. Όχι στενά μέσα από το κόμμα, ούτε όμως άσχετα από αυτό. Η χρονιά λένιν θα είναι το 2017.

RedBoy είπε...

@Απολιθωμα

Απ'το 2012 και μετα γυρναμε στον Μαρξ και μονο!! Εαν δεις τις διαφορες σπιθες και την γενικοτερη απαξιωση κομματων -δια μεσω των οποιων συγκροτειται και ο μορφη του συνδικαλισμου στην Ελλαδα- τοτε το αιτημα για περαιτερω κομματικοποιησης πρεπει να γινει συγγεκριμενο.

@ανωνυμε

Δεν την ακουσα τη Κανελη. Παντως η γεννια στην οποια αναφερεσαι ειναι η λιγοτερο κομματικοποιημενη και η μετα απο αυτη ακομα λιγοτερο...

RedBoy είπε...

η γεννια των 30ων σαπισε πολιτικα απο τους διαφορυς Χολογουει, τις Μ.Κ.Ο. τις "κινησεις", τα φορουμς τα φρου-φρου και τα αρωματα.

Εαν μισοι απο αυτους που τρεχουν πισω απο καθε ειδος "κινηματικης" παλης στηριζαν ενα ταξικο συνδικατο σημερα δεν ημασταν σε αυτη την κατασταση. Ετσι ειναι...Και μη χειροτερα.

RedBoy είπε...

Kαι αυτο για τη "χρονια Λενιν" ξερω τι λεω και δεν το λεω και με ευκολια. Στο εξωτερικο εχουν ηδη ανοιξει συζητησεις για το "Τι Πρεπει Να Κανουμε" και αλλα εργα του Λενιν.

RedBoy είπε...

Kαι κατι ακομα. Δεν ειπα ως προβλεψη. Κανονιστικα μιλαμε. To προβλημα υπαρχει. Δεν χρειαζεται να το πει η Κανελη. Περεταιρω πολιτικοποιηση σημερα ειναι η κομματικοποιηση της κοινωνιας (οχι αναγκαστικα υπο τη μορφη μελων, αλλα ως αποδοχη του πλαισιου μεσα απο το οποιο οργανωνεται η αντισταση στον καπιταλισμο).

Ανώνυμος είπε...

ρεντ μποϋ

Το πλαίσιο μέσα από το οποίο οργανώνεται η αντίσταση στον καπιταλισμό του 21ου αιώνα δεν είναι το κόμμα νέου τύπου. Αν νομίζεις ότι βρισκόμαστε στη δεκαετία του '30 ξανασκέψου το και δες το ρόλο του ιντερνετ -ας πούμε..- στις μαρεμπίνικες εξεγέρσεις. Ο καπιταλισμός, μετά το "παγκόσμιο '68" δεν έχει καμμία σχέση ούτε με τη τσαρική ρωσσία ούτε καν με την ευρώπη του πρώτου μισού του αιώνα. Το δίκτυο των κοινωνικών σχέσεων που συγκροτεί την διάχυτη διαμεσολάβηση όλων με όλους για την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και τη διατήρηση της υλικής και συναισθηματικής φτώχειας είναι απείρως πιο περιπλοκο απτην εποχή του φαλακρού δικιγορίσκου με τη γραβάτα. Και το πλαίσιο μέσα από το οποίο μπορεί να οργανωθεί η αντίσταση πρεπει να είναι εξισου πολυποίκιλο. Δεν αντιμετωπίζουμε τη μυστική αστυνομία του Νικολάου Ρωμανώφ αλλά το διεθνοποιημένο πλέγμα του παγκόσμιου κεφαλαίου.
Και βέβαια δε τα λέω όλα αυτά για αρνηθώ την αναγκαιότητα της 'πρωτοπορίας'. Αλλά όταν μας πετάς την "κομματικοποίηση της κοινωνίας" σαν απάντηση των προλετάριων, ενώ πριν 40 ΧΡΟΝΙΑ έχει υπάρξει-πώς να το κάνουμε- ένας Γκυ ντε Μπορ, ε τότε σύντροφε κάτι δε πάει καλά. Ή το κάνεις από βαρεμάρα και εύκολη λύση μπροστά στα τρομακτικά σύγχρονα ερωτήματα ή, ακόμα χειρότερα, από πρωθύστερη αναγνώριση της επαναστατικής σου αδυναμίας οπότε.. αντε φασούλι το φασούλι και μόλις η πλειψηφία αποδεχθεί τις βασικές μας θέσεις..ντου στο Μαξίμου -και αν


κομμαντο αλκυόνειας εντροπίας

ένας στρατολάτης είπε...

Βλέπω ότι έχει φουντώσει ένας σχετικός προβληματισμός, τουλάχιστον σε επίπεδο μπλογκς αφού με το κόμμα δεν έχω οργανική σχέση, κι αυτό είναι μόνο για καλό. Τη λύση, Απολίθωμα, θα τη βρείς στο ποστ του Γκράνμα που παραθέτεις, στο πρώτο κιόλας σχόλιο! Πέρα από τα χαριτωμένα πάντως, παραθέτω κι εγώ δυο προβληματισμούς που αφορούν στο Κόμμα. Δεν πιστεύω πως πάει δα τρένο εκλογικά, φαίνεται ότι το ταβάνι είναι εκεί στο 10%, πέρα απ'αυτό όμως υποτίθεται ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα επαναστατικό και όχι υποψήφιος σε κοινοβουλευτικά καλλιστεία. Άλλο να στεκόμαστε στις εκλογές σαν να πρόκειται για στάδια αποτίμησης επιρροής κι άλλο για να προσδοκούμε από κει την εξουσία. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μαρξ γαμώτο μου. Αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν οι προϋποθέσεις ανατροπής των αστικών κομμάτων, θα υπάρξουν κοινωνικές εντάσεις εντονότερες και πλατύτερες. Εκεί που νοσούμε είναι ακριβώς στην πρωτοπορία. Την εργατική εννοώ. Τι να τις κάνουμε τις ακέφαλες εκρήξεις λούμπεν προλεταρίων που θα στραφούν νομοτελειακά σε λανθασμένη κατεύθυνση; Πιστεύω και θα το λέω διαρκώς πως το ΚΚΕ πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να συγκροτήσει το περίφημο ΑΑΔΜ, με όρους όμως προσαρμοσμένους στις σύγχρονες επιτακτικές ανάγκες της εργατικής τάξης. Όχι βέβαια ξεχνώνωτας τις αρχές του αλλά ξεκολλώντας από την εμμονή με τον οπορτουνισμό των υπολοίπων. Στα κινήματα δεν χωράνε διαιρέσεις. Είμαστε λίγοι και για να λειτουργήσουμε ως εργατική πρωτοπορία, άρα να έλξουμε μαζί μας και τμήμα του λούμπεν προλεταριάτου, χρειαζόμαστε ενισχύσεις. Τόσο οι πρώην όσο και άλλοι (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναρχικοί κλπ.) μπορούν να συνταχθούν μαζί μας, δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία. Τι στο διάολο, τι επικαλούμαστε συνέχεια τη σωρρευμένη πείρα. Ας την επικαλεστούμε και για την όσο το δυνατόν πιο αναίμακτη σύναψη συμμαχιών. Ο οπορτουνισμός είναι ασθένεια που μπορεί να θεραπευτεί και αργότερα. Όχι τώρα που κρέμεται από πάνω μας το τσεκούρι.
Κι ένα τελευταίο. Οποιοδήποτε κίνημα για να έχει επιρροή χρειάζεται ισχυρές προσωπικότητες. Δεν βλέπω τέτοιες στο ΚΚΕ σήμερα. Τουλάχιστον τέτοιες που να μπορούν να συγκινήσουν, δεν υπάρχει ένας Χαρίλαο που μιλούσε άμεσα στο λαό. Δεν ξέρω, εσείς πού'στε μέσα μπορεί να ξέρετε περισσότερα για το στελεχικό δυναμικό, εγώ κρίνω περισσότερο από την επικοινωνιακή σκοπία στην οποία κυρίως και υστερούμε.

RedBoy είπε...

@Kommanto

Χρειαζομαστε ενα κομμα στην εξουσια που να μπορει να θετει ζητηματα συνεργασιας στον Τσαβεζ, στους αφους Καστρο και γενικοτερα σε σοσιαλιστικες χωρες λαμβανοντας υποψιν τις ιδιαιτεροτητες τις περιοχης μας. Ο Ντεμπορ δεν μπορει να ειναι η απαντηση σ΄αυτο το αιτημα.

Η κριτικη που γινεται στο ΚΚΕ για το θεμα της στρατηγικης μου θυμιζει αυτο που λεγεται οτι ειναι "συστημικο". Η ριζοσπαστικη αριστερα εχει φτασει στο σημειο να δραστηριοποιει καθε ειδους συντηριτικη θεωρια για να χτυπισει τον ορθοδοξο Μαρξισμο. Δεν υπαρχει στρατηγικη ως τελικος σκοπος στον καπιταλισμο απο την πλευρα του κομματος, αλλα απ'την πλευρα του κεφαλαιου. Και δεν υπαρχει και "συστημα" με την εννοια που χρησιμοποιειται. Υπαρχει κεφαλαιο και αντισταση και το ΚΚΕ (μαζι με αλλες δυναμεις) εχει παραδοσιακα ταχθει εναντια στο κεφαλαιο.

Δεν εχω βαρεθει καθολου. Η επανασταση δεν ειναι προταγμα αλλα πορεια/συνεχεια. Συμφωνα με καποιουσ βρισκομαστε ακομα στο πλαισιο της Γαλλικης και μαχομαστε για την πραγματωση των αστικων ιδεοδων (ελευεθερια, ισοτητα κλπ.). Ο Ντεμπορ σιγουρα μεσα απ΄αυτο το πλαισιο μιλουσε και ηταν σιγουρα λιγοτερο επεναστατης απο ενα Λοκ η ενα Ρουσο (Ναι Ναι).

Ο κοινοβουλευτισμος ειναι ενα μεσο. Δεν ειναι Ο ΣΚΟΠΟΣ. Πολλοι απο τους στοχους του κινηματος προσδιοριζονται αυθορμητα η ανορθολογικα απο τους στοχους του κεφαλαιου, αλλα αποτελουν παντοτε μερος της διαδικασιας συγκροτησης του. Η αντισταση των εργαζομενων μπορει να δημιουργησει ορους οικοδομησης του σοσιαλισμου (χωρις "επανασταση" η/και ψήφο)σε καποιο σημειο οπου οι αντιφασεις του κεφαλαιου εχουν εκδηλωθει πιο επιμονα. Το θεμα ειναι η εξουσια για να αποφυγουμε την προοπτικη του να παρουν κεφαλι οι φασιστες. Δεν νομιζω οτι το ΚΚΕ το 'χει δεσει οτι ειναι κομμα του αστικου κοινοβελευτισμου, χωρις αυτο να σημαινει οτι λειτουργει εκτος αυτου του πλαισιου (οοπως και η εξ. αρ.). Πολλα θα κριθουν και απο τις κινησεις του κεφαλαιου. Εκει πρεπει να αναζητηθει το προβλημα της "στρατηγικης" καθως και θεμα της "επικοινωνιας" που προτασει ο στρατολατης.

"στρατολατη

Η ενοτητα της αριστερας ειναι ενα ζητουμενο. Οχι επειδη με πειραζει ο οπορτουνισμος η το σεχταριστικο ΚΚΕ, αλλα επειδη υπαρχουν αγωνιστες και στους δυο χωρους. Για την ωρα παντως πρεπει να γινει σοβαρη δουλεια στον ιδεολογικο τομεα. Με την πρωτη εξεγερση τυπου Δεκβρη η κατασταση θα παει πισω 20 χρονια και θα πεσουν οι μασκες περι ενοτητας.

KOMMANTO είπε...

άλλα ντάλα της παρασκευής το γάλα ορθόδοξος μαρξισμός όπως μελομακάρονα βουτηγμένα στη σοκολάτα.
ο ποιητής
ένα κενό

RedBoy είπε...

Mα τι θες να σου πω για να συμφωνησουμε? Να συστηματοποιησουμε το αυθορμητο?

Ε και συγγνωμη τον ειδαμε και το Γαλλικο Μαη και ειδαμε και τι ερεισμα εχει ο Ντεμπορ στην πρωτοπορεια.

Ανώνυμος είπε...

συγνωμη!εχει κανεις την αυταπατη οτι αν οι μαζες δεν κουνησουν το δαχτυλακι τους κ αυτες μια πρωτοπορεια μπορει να κανει κατι απο μονη της?περα Κ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ?γιατι δε νομιζω οτι το ΚΚΕ δεν κανει κινησεις!τι εινα;ι οι Λαικες Επιτροπες?τι ειναι η ιδρυση των αντιμονοπωλιακων συσπειρωσεων?τα λεω κ στο Γκρανμα στο καινουργιο Νιουζγουαηρ!αλλα κοιταχτε κ ενα παραδειγμα!οταν φουντωσε το αγροτικο κινημα περσυ, κ συμβινασμοι γινανε κ τα παντα!ΟΜΩΣ!τα κυρια αιτηματα ηταν απεναντι στην ΚΑΠ κ τις κυβερνητικες πολιτικες?μας χαλαει το οτι αυτα αιτηματα τα ψηφισαν ακομα κ στελεχη της ΝΔκ του ΠΑΣΟΚ για να μην βγουν εξω απο τον αγωνα?απλα το ΚΚΕ κ η ΠΑΣΥ στα μπλοκα παιξανε μεγαλη μπαλα!δεν ξερω ρε παιδια!ετσι το βλεπω εγω!οσο κ να κωλοχτυπιεται η πρωτοπορεια αμα δεν κινηθουν οι μαζες δεν κανουμε χαιρι κ προκοπη!

Συντροφικα,
RED LABEL

kolokotronis είπε...

Η γκρίνια μεταξύ μας δημιουργεί γόνιμο έδαφος για συζητήσεις και προβληματισμούς, που μπορεί να μας πάνε ένα βήμα πιό πέρα.
Μερικές φορές, βέβαια, το παρακάνουμε αλλά αυτά έχει ο αγώνας.
Για μένα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, από ότι παρουσιάζονται.
Τη χρονιά που πέρασε, το ΚΚΕ μας ανέβασε ένα σκαλοπάτι, με τη δράση του και την παρέμβασή του στο εργατικό κίνημα.
Για πρώτη φορά (τουλάχιστον τα τελευταία 35 χρόνια, που εγώ συμμετέχω) είδα γεμάτες τις πόλεις της Ελλάδας με αφίσες με κεντρικό σύνθημα:"εθνικοποίηση των μονοπωλίων"! Πρώτη φορά ακούστηκε τόσο καθαρά στις διαδηλώσεις το "ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες" και εκείνο το γαμάτο με το "γρανάζι",που ψάρωσε τόσο πολύ τους ΝΑΡίτες ώστε αναγκάστηκαν να το υιοθετήσουν και καλά κάνανε.(άσχετα εαν κολητά πίσω τους, στην τελευταία πορεία, μια γκρουπουσκουλάρα φώναζε "ούτε ΠΑΜΕ ούτε ΓΣΕΕ", όπως κάποτε οι ΑΑΣΠΕδες φώναζαν "ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία" ή μην ακούσουμε κανά "ούτε Χίτλερ ούτε Στάλιν" από τίποτα φιλοΕΕδες προσεχώς).
Πρώτη φορά έκανα τόσες συζητήσεις, προσπαθώντας να εξηγήσω σε άτομα παντελώς άσχετα με το κομμουνιστικό κίνημα, τι σημαίνει "κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας με εργατικό έλεγχο.
Και πάρα πολλά ακόμη (λιμάνια, περιφρουρήσεις απεργιών,Παρθενώνας, κακιά αντιΚΚΕ λύσσα από mega, skai και λοιπούς-ναι, κι αυτό επιτυχία είναι-), τόσα πολλά σε μία χρονιά,που αν παρόλα αυτά γουστάρετε γκρίνια, από μένα ΟΚ.
Όσο για τις διαθέσεις του κόσμου:
εάν δεν βγούν μπροστά εργαζόμενοι και άνεργοι,οι οποίοι να έχουν νοιώσει στο πετσί τους, πως "εγώ είμαι χαμένος γιά χαμένος" ή "αυτό δεν είναι ζωή είναι αργός θάνατος" ή το κλασσικό "δεν έχω να χάσω τίποτα παρά τις...", τότε επανάσταση μην περιμένετε.
Εκτός αν νομίζετε πως την επανάσταση θα την κάνουν τίποτε ξεβολεμένοι μικροαστοί, που αυτό που θα έχουν στο κεφάλι τους θα είναι να ξανακερδίσουν μιά (πιθανή) καλοπέραση, που τους στέρησε το μνημόνιο...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στρατολάτη, δε διαφωνώ ακριβώς με όσα λες, αλλά κρατάω επιφυλάξεις στα σημεία. Κρατάω και την φράση για τα κοινοβουλευτικά καλλιστεία που λες. Πετυχημένη.

Γεώργιε έχω δύο ενστάσεις. Η γκρίνια που λες δεν έρχεται από την περσινή χρονιά, αλλά από όσα (δεν) βλέπουμε φέτος. -Την επανάσταση θα την κάνουν εργάτες που ξέρουν να παλεύουν και να διεκδικούν. Όχι οι εξαθλιωμένες μάζες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αυτές προσφέρονται για ξεσπάσματα π θα κλονίζουν τους πάντες αλλά μόνες τους δε θα γκρεμίσουν τίποτα

Ρεντ μπόι, όταν συγκεντρώνεις τη σκέψη σου σε ένα σχόλιο, γράφεις πολύ καλύτερα.

kolokotronis είπε...

@ Απολίθωμα,

Θεόδωρε, σύντροφε, όχι Γεώργιε!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πω-πω... Σαν τον κάκαλο που δε μπορούσε να πετύχει το όνομα του πλαπούτα κι έλεγε ό,τι να 'ναι. Αλλά δες τι ώρα το έγραψα και συμπάθα με που σε μπέρδεψα με τον καραϊσκάκη -έχει σχολιάσει κι αυτός στο μπλοκ. Εξάλλου όλοι σφοι είμαστε. Εντάξει και κανάς γενίτσαρος να περνά η ώρα