Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Ένα σώμα για το υποκείμενο

Πάμε στα της σοβαρής συνιστώσας, η οποία φέτος πάει για συνέδριο. Στο καταστατικό της προβλέπει συνέδριο κάθε τρία χρόνια, ένα λιγότερο από την τετραετία που βάζει το κόμμα. Ίσως στη λογική της πλειοδοσίας, που επικρατεί με τα χίλια-πεντακόσια, το 35ωρο και πάει λέγοντας. Στην πράξη βέβαια βγάζουν ένα συνέδριο κάθε οχτώ χρόνια. Αλλά ο αναμάρτητος που δεν παραβίασε το καταστατικό, πρώτος το λίθο βαλέτω. Έναυσμα για την πραγματική εξέγερση, όπου θα σπάσουν όλες οι βιτρίνες και θα φανεί η ουσία πίσω από το φαίνεσθαι.

Το ναρ προσπαθεί με αξιώσεις να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ του σταλινικού κκσε που είχε 13 χρόνια να κάνει συνέδριο, από το 39’ ως το 52’. Τότε βέβαια είχαν να αντιμετωπίσουν κι έναν παγκόσμιο πόλεμο ενδιάμεσα. Κι η σοβαρή συνιστώσα όμως έχει να αντιμετωπίσει το δικό τους εμφύλιο, οπότε εν μέρει δικαιολογείται.

Το συνέδριο είναι μια επίσημη περίσταση, που ως τέτοια απαιτεί ένα παστρικό ξεκαθάρισμα. Κι όπως θα πιάσουν να τινάξουν τα χαλιά, θα βγουν στη φόρα όλα τα θέματα κι οι αντιθέσεις που πετούσαν τόσο καιρό από κάτω για να τις σκεπάσουν. Αλλά οι αντιθέσεις είναι σαν τον βήχα, τον έρωτα και το βρώμικο 89’: δεν κρύβονται. Ίσως ήταν καλύτερα πριν, που άπαντες γνώριζαν τι συνέβαινε, αλλά κανείς δε μιλούσε.

Τα συνέδρια λοιπόν έβγαιναν κάθε οκταετία, ένα το 98’ κι άλλο ένα το 06’. Και μέχρι τώρα συνέπιπταν από παράδοση με τα μουντιάλ που γίνονταν στην ευρώπη. Το 90’ η ίδρυση, με το ιτάλια 90’. Το πρώτο συνέδριο μαζί με το φρανς 98’. Και το δεύτερο το 06’ με το μουντιάλ της γερμανίας. Τώρα όμως, το επόμενο ευρωπαϊκό μουντιάλ θα γίνει το 18’ στη ρωσία. Κι επειδή δε μπορούσαν να το αναβάλουν δώδεκα χρόνια, κάνουν ένα τώρα ενδιάμεσα και το 2018 θα κάνουν το τέταρτο, μαζί με το μουντιάλ, για να τηρηθεί η παράδοση.
Το τρίτο λένε ότι θα το κάνουν φέτος. Αυτή δηλαδή είναι η επίσημη εκδοχή, αλλά εγώ πιστεύω ότι θα τους πάρει κάτι παραπάνω με τα εσωτερικά τους και θα τους βγει μες στο 12, για να συμπέσει τουλάχιστον με το EURO.

Το εναρκτήριο λάκτισμα των προσυνεδριακών διαδικασιών, είναι το σώμα του ναρ για την οικονομική κρίση. Κυκλοφορεί κι ένα βιβλιαράκι με τις θέσεις τους, που πωλείται προς δύο ευρώ. Εγώ έχω διαβάσει διαγώνια ένα προσχέδιο κι έμεινα με την εντύπωση μιας αδιάφορης σούπας που πάει να τα παντρέψει όλα. Κρίση χρέους αλλά κι υπερσυσσώρευσης. Ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς (sic), γιατί ο ιμπεριαλισμός τους κάθεται άσχημα, αλλά κι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ενίοτε, γιατί κάποια πράγματα δε μπορείς παρά να τα πεις με το όνομά τους.

Πιο ενδιαφέρον όμως θα είναι μάλλον το επόμενο σώμα για το υποκείμενο. Το κοινωνικό δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, ό,τι κι αν έχει ακούσει κανείς κατά καιρούς σε διάφορες κουβέντες με εεακίτες. Θα είναι η εργατική τάξη σε όλες τις εκδοχές της: βιομηχανικό προλεταριάτο, νέα βάρδια, μικροαστοί που προλεταριοποιούνται κ.ά.

Αλλά το ουσιαστικό διακύβευμα θα είναι το πολιτικό υποκείμενο. Εκεί θα παιχτεί η ιστορία. Όχι τόσο με τα τασάκια που απέμειναν και τα φετίχ τους για τις ολομελειακές διαδικασίες και τα όργανα ανοιχτού τύπου. Αλλά με τους ίδιους τους ορθόδοξους και το μοντέλο λειτουργίας της εαακ που έχει περάσει και στο ρεύμα.

Αυτά όμως θα τα δούμε εν καιρώ. Για την κρίση, το καινούριο τους πρόγραμμα (όχι ότι είχαν παλιό), τι είδους κόμμα θέλουν να γίνουν και πώς θα το ονομάσουν (έχουν κατοχυρωμένο το ρεύμα κι από τα υπόλοιπα έχει μείνει η επανίδρυση. Που είναι κοντά στην επαναθεμελίωση και τους γοητεύει, αλλά έχει μια αρνητική φόρτιση μετά τη μετάλλαξη της κομ. επανίδρυσης στην ιταλία).

Ας μείνουμε λίγο στο υποκείμενο. Ποιος συγκροτεί σήμερα το επαναστατικό υποκείμενο;
Οι σύντροφοι. Εγώ, εμείς. Πάντα σε πρώτο πρόσωπο και πάντα πολύ λιγότεροι από αυτούς. Ποιοι είναι αυτοί; Οι αστοί κι οι πραίτορές τους. Και γενικώς οι κακοί. Αλλά τους έχουμε.

Πάντα σε πρώτο πρόσωπο κι ολιγοπρόσωποι. Αλλά αμεσοδημοκρατικά χωρίς αντωνυμίες κι αντιπροσώπους. Μονάχα ονόματα. Ορέστη απ’ τη σπάρτη, μαρία απ’ το βόλο (αυτή είναι η cundu luna). Τα όνειρά μας έχουν όνομα που έλεγε και μια καλτ αφίσα της δαπάρας. Μαριέττα, αννούλα... ή όπως έλεγε σε μια εκπομπή κι ο μπογιό: κόκαλης, μπόμπολας, βαρδινογιάννης...

Τώρα μας χρειάζεται κι ένας επιθετικός προσδιορισμός. Το επιθετικός δεν παραπέμπει στη σύγκρουση, δεν έχει να κάνει με άμυνα κι επίθεση. Ούτε είναι φετίχ, όπως λεν κάποιοι που διεγείρονται με μαλόξ και το χρησιμοποιούν σε ερωτικά παιχνίδια με το σύντροφό τους.

Εδώ εννοούμε επίθετο. Όχι το επώνυμο του ορέστη απ’ το βόλο και της cundu luna αλλά έναν πολιτικό χαρακτηρισμό, μια ταμπέλα. Ενάντια στα κλισέ που δεν αντέχουν τις ταμπέλες, τους χαρακτηρισμούς και βασικά την πολιτική.

Λείπει αυτό το κάπα που χάνουν οι συνιστώσες στην πάλη των τά(κ)σεων μες στα μετωπικά σχήματα, που είναι το κομμουνιστικό. Κι άμα το πεις, δε λύνεις τα ξόρκια, αλλά δε χρειάζεται να πεις τίποτα άλλο –στο μιλητό τουλάχιστον. Ούτε οικολογικό, ούτε ριζοσπαστικό –που στο έκλεψε κι ο σύριζα- ή αντικαπιταλιστικό. Το κάπα αυτό τα καλύπτει όλα. Δε γίνεται να είσαι κομμουνιστής και να μην είσαι όλα τα άλλα.
Ούτε χρειάζεται μακρινάρι στον υπότιτλο για να χωρέσουν όλα. Και μόνο η κομμουνιστική ανανέωση να επιμένει για το κάπα. Γιατί έχει καλό παρελθόν και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία.

Εφόσον το σώμα ασχολείται με το υποκείμενο και με τα υπαρξιακά της σοβαρής συνιστώσας, δηλ με το είναι και την ουσία, χρειάζεται κι ένα κατηγορούμενο. Και τέτοιο είναι διαχρονικά το κόμμα, ανεξαρτήτως συνθηκών. Το οποίο έχει στα σκαριά μια συνδιάσκεψη για το δεύτερο τόμο της ιστορίας του κόμματος και το αντικείμενο.

Το αντικείμενο είναι ο νίκος ζαχαριάδης. Έτσι τον ανέφερε στις εκθέσεις του ο καγκεμπίτης που είχε αναλάβει να τον παρακολουθεί όταν ήταν εξόριστος στη σιβηρία, στο τέλος της ζωής του. Από εκεί εμπνεύστηκε τον τίτλο του βιβλίου του για τον ζαχαριάδη ο φρέντυ γερμανός, που έγραψε κάτι σαν ιστορικό μυθιστόρημα, όπου η φαντασία συμπληρώνει ιντριγκαδόρικα τις λεπτομέρειες για όσα δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια.

Έτσι ο ζαχαριάδης είναι μέλος της τιμητικής φρουράς μαζί με το ναζίμ χικμέτ στην κηδεία του λένιν και κάνει παθιασμένο έρωτα με μια νταρντάνα ινστρούκτορα της κουτβ, που τον έβαλε κάτω μετά από έναν μεταξύ τους αγώνα πάλης. Το βιβλίο όμως έμεινε στη μέση, όπως όλα τα μεγάλα έργα άλλωστε, γιατί ο γερμανός πέθανε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του και δεν πρόλαβε να το τελειώσει. Στον άδη και το βαθύ σκοτάδι που λένε κι οι αναρχικοί. Μακάβριοι οι πτωχοί τω πνεύματι..

Η δυσκολία του θέματος είναι ευθέως ανάλογη με το ενδιαφέρον του. Ήδη η σύγχρονη εποχή έβγαλε τα υλικά της έκτης ολομέλειας (το 56’), που καθαίρεσε τον ζαχαριάδη από γραμματέα και της τρίτης συνδιάσκεψης (του 50’) που έδωσε τις πρώτες εκτιμήσεις και συμπεράσματα για τα αίτια της ήττας του δσε στο δεύτερο αντάρτικο. Αυτά όμως μένουν λειψά, αν δεν τα δούμε μαζί με τα υλικά της έβδομης (που διέγραψε το ζαχαριάδη απ’ το κόμμα), την αποκατάσταση του 67’ (σε εισαγωγικά ή χωρίς) που τον απάλλαξε από την κατηγορία του πράκτορα, κι ακόμα την υπόθεση πλουμπίδη, την ιστορία με το γουσόπουλο κ.ά.

Με κατηγορούμενο συντάσσονται ρήματα σαν το είναι και το φαίνεται. Οι πιο πολλοί μένουν στο δεύτερο κι αγνοούν συστηματικά το πρώτο. Όταν δεν έχουμε τέτοια σύνταξη, τότε έχουμε αντικείμενο, με μεταβατικό ρήμα που πάει μαζί με τα αιτήματα και το πρόγραμμα της τέταρτης διεθνούς.

Το κόμμα απ’ την άλλη, που είναι κάτι σαν σοβιετικό κόμμα ελλάδας –όπως είχαμε παλιά το ρώσικο και το γαλλικό του κωλέττη- το κατηγορούν ότι έχει μείνει μπρεζνιεφικά στάσιμο στη λαϊκή εξουσία και δε βάζει μεταβατικούς στόχους και ρήματα ως συνδετικούς κρίκους. Εξάλλου στη ρωσική γλώσσα, πολλές φορές δε μπαίνει καν ρήμα. Λένε πχ, έτα ντομ. Αυτό [είναι] σπίτι. Το ρήμα εννοείται και παραλείπεται. Ή ακόμα, κτο ον; Ποιος [είναι] αυτός; Και πάει λέγοντας.

Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια. Γιατί τα ρώσικα είναι η πιο πλούσια γλώσσα στα ρήματα κίνησης. Έχουν συνολικά καμιά δεκαριά και παραπάνω –ιντίτς, παϊντίτς κι άλλα τέτοια. Και πρέπει να δεις διαλεκτικά, ποιο μπαίνει κάθε φορά, με ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.

Ο σοβιετικός μαρξισμός είναι περίπου όπως η ρώσικη γλώσσα. Μπορεί να θεωρείται φτωχός συγγενής από κάποιους, αλλά στην ουσία έχει να δώσει τα περισσότερα. Το αντικείμενο είχε απόλυτο δίκιο όταν έγραφε στο εγχειρίδιο του καλού κομμουνιστή ότι (αυτός) πρέπει να έχει γνώση της ρωσικής. Κι αυτό –ως προς τον μαρξισμό τουλάχιστον- ισχύει και γι’ αυτούς που ψάχνουν υλικά για την επαναθεμελίωσή του και θέλουν να ασχοληθούν με το υποκείμενο.

Αν κρίνεις τη φύση της σοβιετίας από κάποιες πτυχές του εποικοδομήματος, είναι σα να κρίνεις μια πρόταση από το επίρρημά της. Ή να έχεις σε ένα κείμενο μια περίοδο –προεπαναστατική ή μη- να πιάνεις τη δευτερεύουσα πρόταση και να αφήνεις την κύρια. Πρέπει να ξέρεις να κάνεις συντακτική ανάλυση. Δεν αρκεί μια σκέτη πρόταση (εξουσίας) υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο.

Υπάρχει η αττική σύνταξη. Πχ τα παιδία παίζει (κι αρρωσταίνει). Όπου τελικός στόχος είναι να έχεις ενιαίο, μαζικό σύνολο που δρα σαν ένα και μπαίνει στον ενικό. Όπως το πλήθος, που ένα είναι, σαν το κόμμα δηλ, αλλά αναφέρεται στις μάζες που κινούν την ιστορία με τον αγώνα τους.

Υπάρχει η σύνταξη της ίσκρα –η παλιά, καλή ίσκρα, όχι αυτή του λαφαζάνη. Υπάρχει η σύνταξη από το μερικό, στο γενικό. Ξεκινάς από το ψαλίδισμα των μισθών και των συντάξεων και φτάνεις στη συντακτική συνέλευση και την κατάργησή της από το μαΐλη, που δε σέβεται το σύνταγμα. Δεν κατάλαβα, υποχρεωμένοι είμαστε;

Η σύνταξη αυτή από το μερικό στο γενικό, λέγεται παράθεση. Το διαλεκτικό της συμπλήρωμα είναι η επεξήγηση (των θέσεών μας και της λαϊκής εξουσίας) που είναι το ακριβώς αντίστροφο. Πάει από το γενικό στο μερικό και εξειδικεύει το πρόγραμμά μας σε κάθε χώρο. Απαραίτητη σημείωση, ότι και στους δύο αυτούς τύπους σύντάξης χρειάζεται η διαμεσολάβηση ενός κόμματος (εργατικού και νέου τύπου).

Κάθε γλώσσα είναι κατασταλαγμένη σοφία. Το ρήμα συνδέει διαλεκτικά το υποκείμενο με το αντικείμενο, τον υποκειμενικό παράγοντα με τις αντικειμενικές συνθήκες. Ο άνθρωπος καθορίζει τις συνθήκες που τον διαμορφώνουν. Όταν κρατάει παθητική στάση γίνεται έρμαιο των άψυχων αντικειμένων, που γίνονται συντακτικά υποκείμενα στην παθητική φωνή και ορίζουν τη ζωή του. Το εμπόρευμα γίνεται φετίχ κι η νεκρή εργασία κυριαρχεί πάνω στη ζωντανή, ή με άλλα λόγια, το κεφάλαιο παρασιτεί εις βάρος (του κόσμου) της εργασίας. Και τότε ψάχνεις να βρεις τα (ποιητικά) αίτια, να φωτίσεις τις αιτίες που σε αφήνουνε μισό.

Δεν ξέρω τι επίλογο να κάνω. Το κίνημα θα πει την τελευταία λέξη, (πρόταση, παράγραφο, κοκ..)

8 σχόλια:

alekos είπε...

δύο ρώσοι παλιοί σύντροφοι συναντιούνται στη μόσχα μετά από είκοσι χρόνια από την πτώση του υπαρκτού... γέροι πλέον.
Λέει ο ένας:
-τελικά όλα όσα μας έλεγε το κόμμα και η καθοδήγηση για τον κομμουνισμό ηταν όλα ψέμματα.
και απαντά ο άλλος:
-Το χειρότερο είναι ότι όλα όσα μας έλεγε το κόμμα και η καθοδήγηση για τον καπιταλισμό ήταν όλα αλήθεια.

gortynios είπε...

Εκτός των άλλων ο Ζαχαριάδης (και αυτό είναι κάτι που ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν) αποτέλεσε και «αντικείμενο» σκληρής κριτικής από το εγχώριο μ-λ ρεύμα. Παραθέτω αποσπάσματα από τις θέσεις της ΟΜΛΕ «για τα 56 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ» :

«Ο Ζαχαρίαδης, ύστερα από την ήττα του ’49 κατηγόρησε την καθοδήγηση του ΚΚΕ της περιόδου της Γερμανικής κατοχής πως είχε οππορτουνιστική πολιτική απέναντι στους Άγγλους. Στην πραγματικότητα αυτός, από το 1945 και μετά, εφάρμοσε στο θέμα αυτό την ίδια ακριβώς πολιτική και μάλιστα προσπάθησε να την στηρίξει θεωρητικά... Ο Ζαχαριάδης δεν έπαυε να αξιώνει τη στρατηγική διαρρύθμιση ή εξασφάλιση των βορείων συνόρων της Ελλάδας και ευθυγραμμιζόμενος με σωβινιστικό παραλήρημα της Ελληνικής αντίδρασης υιοθέτησε της κατακτητικές βλέψεις της σε βάρος της νότιας Αλβανίας και εισηγήθηκε μια καθαρά αντιδιεθνιστική θέση... Με την πολιτική του Ελληνικού άξονα ο Ζαχαριάδης από την μία πλευρά προσπαθούσε να ξεκόψει το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα της Ελλάδας από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και από την άλλη επιζητούσε να εξευμενίσει τους Άγγλους.

Χάραζε την προοπτική όχι της σύγκρουσης με τον Αγγλικό ιμπεριαλισμό αλλά του συμβιβασμού μαζί του... Κατά βάθος είχε τις ίδιες ακριβώς μικροαστικές λεγκαλιστικές αυταπάτες που είχαν και οι κατοπινοί αντίπαλοί του στον αγώνα για την κομματική εξουσία Παρτσαλίδης – Κολιγιάννης... Το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής του Ζαχαριάδη και προηγούμενα και τώρα ήταν ο δεξιός οππουρτονισμός. Όταν ο οππουτουνισμός αυτός αποκαλύφθηκε μετά την ήττα του ΔΣΕ στο Γράμμο – Βίτσι, ο Ζαχαρίαδης προσπάθησε να τη σκεπάσει με αριστερά ψευτοεπαναστατικά συνθήματα και θέσεις... Στάθηκε ανίκανος να κάνει μια ολοκληρωμένη σωστή ταξική ανάλυση των δυνάμεων που κινούνταν στον χώρο του Κέντρου, των αλλαγών και διαφοροποιήσεων που συντελούνταν ή μπορούσαν να συντελεστούν ανάμεσα στις δυνάμεις αυτές και αντιμετωπίζοντας τες δογματικά, ουσιαστικά σαν ένα ομοιογενές σύνολο, εξομοίωσε τις ενδιάμεσες δυνάμεις με τις δυνάμεις της μεγαλοαστικής τάξης... Ο οππουρτονισμός του Ζαχαριάδη βρήκε την χαρακτηριστική έκφραση στην ΕΔΑ... Το καθεστώς της ωμής παραβίασης των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού που είχε κυριαρχήσει στο κόμμα και στα καθοδηγητικά του όργανα στα χρόνια του αντιχιτλερικού του αγώνα εντάχθηκε στην περίοδο της καθοδήγησης του Ζαχαριάδη. Ουσιαστικά στο ΚΚΕ επιβλήθηκε καθεστώς «επαναστατικού τσελιγκάτου», καθεστώς προσωπικής κυριαρχίας του Ζαχαριάδη... Ο Ζαχαριάδης ποτέ δεν διαφώνησε με την ουσία της πολιτικής γραμμής που πρόβαλε η κλίκα Κολιγιάννη – Παρτσαλίδη ύστερα από την 6η Ολομέλεια των ρεβιζιονιστών.

Η πολιτική που πρότεινε τα χρόνια αυτά ο Ζαχαριάδης για το ΚΚΕ ξεχώριζε από την πολιτική της κλίκας μόνο με το ότι ήταν χωρίς προσχήματα, περισσότερο δεξιά οππορτουνιστική πολιτική. Ο Ζαχαριάδης ποτέ και σε κανένα σημείο δεν αντιτάχθηκε στην αντεπαναστατική γραμμή του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ... Όπως έδειξαν τα πράγματα ο Ζαχαριάδης αντιστάθηκε όχι για υπερασπίσει μια επαναστατική γραμμή αλλά την προσωπική του θέση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια σύγχυση σχετικά με την πραγματική θέση του Ζαχαριάδη»

Πηγή: διδακτορική διατριβή του Γ. Γιαννακόπουλου με θέμα: Οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς στην Ελλάδα την περίοδο 1956-1981, σελ. 243-4 (υπάρχει στο ίντερνετ για όσους ενδιαφέρονται)

Αξίζει να αναφερθεί πως ο Γιαννακόπουλος συνδέει αυτήν την «αντιζαχαριαδική» στροφή της ΟΜΛΕ με τον θάνατο του Ζαχαριάδη, «δηλαδή την αδυναμία χρησιμοποίησης του στον αντι-ΚΚΕ αγώνα» , συμπέρασμα το οποίο δεν προσυπογράφω.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6097804

Μία από τις πολλές σχετικές έρευνες. Από το ρεπορτάζ, ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα τη φράση: "την αυταπάτη ότι μια «δημοκρατία δυτικού προτύπου» θα ήταν «καλύτερη» εξέφρασε το 23%".

Τη διατριβή που αναφέρει ο γορτύνιος μπορεί κανείς μεταξύ άλλων να τη βρει κι εδώ: http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/13321#page/1/mode/2up

Κριτική προσέγγιση του ζαχαριάδη θα μπορούσε κανείς να βρει και στο βιβλίο του χοτζέα: για το κομμουνιστικό κίνημα της ελλάδας, (συλλογή κειμένων) εκδόσεις ασυνέχεια, που δινόταν μισοτιμής στο παζάρι βιβλίου στην κλαυθμώνος.
Εκεί θα μπορούσε να βρει και το βιβλίο: υπόθεση ζαχαριάδη, καταδίκη κι αποκατάσταση του κομμουνιστή ηγέτη, εκδόσεις φιλίστωρ, με πρακτικά της 7ης ολομέλειας (κι άλλων σωμάτων που ασχολήθηκαν με την υπόθεση αυτή).

Αναυδος είπε...

O Ζαχαριάδης ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα χωρίς συζήτηση. Ωστόσο ενδιαφέρον έχει κάποιος να αντιπαραβάλει τις 2 εκδόσεις της ΣΕ και τις ομιλίες των μελών της ΚΕ που ήταν παρόντες και στις 2 ολομέλειες.

partydog είπε...

Εγώ έχω ερωτευτέι το κείμενό σου! Ίσως φταίει που χτες όλο το απόγευμα έκανα γραμματική αναγνώριση σε ένα κείμενο Δ' Δημοτικού. Πάντως το θεωρώ ένα μικρό ποίημα (ίσως και παιδαγωγικό)

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Επειδή το κείμενο δε μπορεί να σου απαντήσει στην εξομολόγηση που του έκανες, θα πω εκ μέρους του ότι έχει συγκινηθεί που κάποιος αναγνώρισε την αξία του, έστω και χημικός της θετικής κατεύθυνσης. Ακόμα κι αν -που δε λέω ότι έχεις, απλώς λέω αν- έχεις μπερδέψει τη γραμματική με τη συντακτική αναγνώριση.

partydog είπε...

Δεν τα μπέρδεψα. Εγώ απλώς αυτό έκανα. Στην τετάρτη δημοτικού δεν κάνουν συντακτική αναγνώριση!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Οι κοινοί θνητοί όχι. Οι μαθητές σου όμως;