Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν

Χτες συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση του εαμ. Του εαμ που μας έσωσε απ’ την πείνα, από την σκλαβιά στο γερμανό κατακτητή, όχι όμως κι από την ταξική σκλαβιά, που έμεινε εσώκλειστη στο τρίγωνο της σκωμπίας, μέχρι να ‘ρθουν οι άγγλοι να τη σώσουν και να αναλάβει δυνάμεις. Ενώ εμείς παίξαμε φερ πλέι και τη σεβαστήκαμε, με την ίδια αφέλεια που σεβάστηκαν οι κομμουνάροι του παρισιού τις βερσαλλίες. Αλλά στην ταξική πάλη δεν υπάρχει ευ αγωνίζεσθαι, ούτε ακριβώς αίσιο τέλος (χάπι εντ). Κι έτσι ζήσαμε εμείς καλά κι οι αστοί καλύτερα.

Ποια σημεία αξίζει να κρατήσει κανείς από αυτήν την επέτειο;
Τον τρόπο λήψης αποφάσεων και λειτουργίας του εαμ, με βάση την αρχή της ομοφωνίας. Η οποία κατέληγε –παρά τις λεπτές ισορροπίες- σε ουσιαστική συζήτηση και σύνθεση απόψεων, κι όχι σε διαδικασίες για βάλιουμ κι αμεσοδημοκρατία γραφειοκρατικού τύπου. Κάτι που μας δείχνει ότι δεν είναι οι δομές που καθορίζουν τη λειτουργία ενός φορέα, αλλά μάλλον το αντίστροφο –μες στη διαλεκτική τους ενότητα κι αλληλεπίδραση.

Την ευρύτερη δυνατή ενότητα στις γραμμές του εαμ, που συσπείρωνε ακόμα και βασιλικούς, όχι όμως και τροτσκιστές –που ούτως ή άλλως είχαν άλλη αντίληψη για τα πράγματα. Η πραγματική του δύναμη ήταν η δουλειά στον κόσμο κι η παλλαϊκή συσπείρωση των μαζών στις γραμμές του. Η ψυχή του εαμ ήταν το κουκουέ. Οι υπόλοιπες οργανώσεις –συνιστώσες κατά την κρατούσα σήμερα ορολογία- είχαν σχεδόν αμελητέα δύναμη, αντίστοιχη με το σημερινό εξωκοινοβούλιο. Τη διαφορά την έκανε ο σκοπός της ενότητας. Το εαμ δεν ήταν συμμαχία εκλογικού τύπου, που διατηρούνταν στη βάση των κοινοβουλευτικών επιχορηγήσεων. Αλλά μια μάχιμη, πολιτική οργάνωση που έδεσε τον αγώνα για καθημερινή επιβίωση με την ένοπλη πάλη και την προοπτική της απελευθέρωσης.

Την άλλη πλευρά της ενότητας, με την επιρροή των μικροαστικών στρωμάτων και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Τις ταλαντεύσεις που πήγαν πίσω το μέτωπο, τη δράση του και τους σκοπούς του, κάμπτοντας την αποφασιστικότητά του. Ο σβώλος κι ο τσιριμώκος πχ έκαναν περισσότερη ζημιά στην υπογραφή των συμφωνιών, παραμένοντας στο εαμ, απ’ όση θα ‘καναν αν είχαν αποχωρήσει.
Νδ-πασοκ-συνασπισμός υπέγραψαν το λίβανο πληρώνει ο λαός.

Τη διαλεκτική σύνδεση μαζικής πολιτικής δουλειάς με το ένοπλο κίνημα, που συμπληρώνονταν κι αλληλοτροφοδοτούνταν. Η έμπρακτη αντίσταση στον κατακτητή αύξαινε κατακόρυφα το ηθικό του λαού και το κύρος του εαμ. Όπου πήγαινε ο στρατός του άρη, άφηνε πίσω φύτρα λαοκρατίας και κόσμο πεισμένο για την υπόθεση του αγώνα. Ενώ η πολιτική δουλειά στις μάζες εξασφάλιζε στον ελας μια μεγάλη δεξαμενή εφεδρειών κι υλικής ενίσχυσης. Το ένα χωρίς το άλλο, θα οδηγούσε είτε στον αδιέξοδο πασιφισμό, είτε σε μια μορφή ηρωικού τυχοδιωκτισμού.

Την ικανοποίηση ώριμων αστικοδημοκρατικών αιτημάτων που χρόνιζαν, από την κυβέρνηση του βουνού, όπως το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Την ολόπλευρη δράση που αγκάλιαζε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και καθημερινότητας. Τη λαϊκή αυτενέργεια και τα φύτρα λαϊκής εξουσίας. Το πλούσιο επιμορφωτικό κι εκπολιτιστικό έργο που έσπασε το απόστημα της αμορφωσιάς και της τεχνητά επιβεβλημένης αποβλάκωσης στην ύπαιθρο.

Την προσωρινή υπέρβαση της αντίθεσης πόλης-χωριού. Ένας κατά βάση επαρχιώτικος στρατός πλάι σε ένα προλεταριακό κίνημα στις πόλεις, με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του λαού μας, τα καλύτερα στοιχεία του μαζί με ελάχιστα κουσούρια. Μια καθαρά ελληνική σπεσιαλιτέ, σαν την χωριάτικη. Και σαν τον ελας, που κι αυτός τέτοιος ήταν (χωριάτικος).

Κι αν τελικά τα κάναμε σαλάτα –χωριάτικη και γενικώς- δε φταίνε οι λαϊκοί άνθρωποι που τον στελέχωσαν, αλλά η θολούρα και το στρατηγικό έλλειμμα της ηγεσίας, που μέτρησε το μπόι της στα κρίσιμα και φάνηκε κατώτερη από τις περιστάσεις. Κι αυτήν όμως την στελέχωσαν παιδιά του λαού –ο κουρέας ιωαννίδης, ο επιλοχίας της μικρασίας σιάντος, κ.ά.- που έφτασαν ως εκεί που μπορούσε να πάει ο ορίζοντάς τους. Τόσο ήξεραν, τόσο μπόρεσαν, όπως είχε πει κι ο ευτύχης πέρσι, σε μια εκδήλωση της πάλαι ποτέ σοβαρής συνιστώσας για τον «εμφύλιο». Χωρίς να αφήσει κάποια υπόνοια περί προδοσίας, ή για το ρόλο των σοβιετικών, όπως κάνουν κάποιοι απ’ τον χώρο του.

Όλα αυτά φέρνουν στο επίκεντρο τη στρατηγική του εαμ και του κουκουέ. Αν η ως τα τώρα ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών είναι η ιστορία της ταξικής πάλης που αναπτύχθηκε στα πλαίσιά τους, την ιστορία του κόμματος μπορούμε να την προσεγγίσουμε στη βάση της στρατηγικής του και της εξέλιξής της στον χρόνο (θεωρητικές επεξεργασίες, αποφάσεις συνεδρίων, κτλ).

Σε αυτή τη βάση υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις.
Οι τροτσκιστές –που εκείνη την περίοδο ακολούθησαν τη γραμμή του ντεφετισμού- αποδίδουν τη στρατηγική ήττα στη μικροαστική, ταξική σύνθεση του εαμ, τη γραμμή της εθνικής ενότητας, των λαϊκών μετώπων και της κομιντέρν, που είχε ως ορίζοντα τη δημοκρατική επανάσταση, ως πρώτο στάδιο για τη σοσιαλιστική. Αυτή ήταν κι η βασική κριτική που ασκούσε στην έκτη ολομέλεια του 34’ ο πουλιόπουλος, στη μπροσούρα του, δημοκρατική ή σοσιαλιστική επανάσταση στην ελλάδα.

Υπάρχει η αντίστοιχη αυτοκριτική του κόμματος για το στάδιο της λαοκρατίας, τον χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης και τον κρίκο της εθνικής απελευθέρωσης, που αυτονομήθηκε από την αλυσίδα του στρατηγικού στόχου, την οποία μπορείτε να δείτε κι εδώ, στην προδημοσίευση ενός αποσπάσματος από το δεύτερο τόμο του δοκιμίου ιστορίας του κουκουέ, που θα κυκλοφορήσει μες στο νοέμβρη και -κρίνοντας από το τρέχον τεύχος της κομεπ που έχει τις αποκαταστάσεις κι εξαντλήθηκε σε αθήνα και θεσσαλονίκη- το περιμένει με αγωνία πολύς κόσμος.

Υπάρχει όμως κι ο αντίλογος που λέει ότι η ήττα προήλθε από τα επιμέρους τακτικά λάθη κι όχι από τη στρατηγική κατεύθυνση του εαμ. Ίδια στρατηγική δεν είχαν κι οι παρτιζάνοι του τίτο στη γιουγκοσλαβία, που κατέλαβαν την εξουσία; Αν είχαμε καθαρό μέτωπο απέναντι στο ρόλο των άγγλων, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ας παίρναμε εμείς την εξουσία κι ας τη βαφτίζαμε λαοκρατία, δημοκρατική δικτατορία, ή και χούντα του προλεταριάτου –που λέει ο λόγος. Δεν θα ήταν αυτό το κύριο, σε εκείνη τη φάση.

Κάθε ιστορική αναδρομή επικαθορίζεται από τη συγκυρία, κάνει συνειρμούς με το σήμερα, βρίσκει αναλογίες κι ομοιότητες. Αλλά αν μείνει στον παραλληλισμό, χωρίς μεθοδολογικά εργαλεία και συγκεκριμένη ανάλυση, κινδυνεύει να πέσει στη λούμπα να κρίνει το παρόν από το παρελθόν, ή κι αντίστροφα.

Οι ομοιότητες της σημερινής κατάστασης με την περίοδο της κατοχής είναι αρκετές. Ο δύσκολος χειμώνας που έρχεται, ο στραγγαλισμός του λαού, τα δύο στρατόπεδα που διαμορφώνονται. Ο αστικός τύπος που τονίζει την ανάγκη του μνημονίου και των διαρθρωτικών αλλαγών, με τον ίδιο ζήλο που εξυμνούσε τους κατακτητές*. Ο αντιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της λαϊκής πάλης.

Εκεί σταματούν οι ομοιότητες. Μπαίνει ως γέφυρα η σύνδεση που έκανε ο πασκίτης φωτόπουλος –μετά τη συνάντηση με την αλέκα- των εργαζόμενων στη δεη με τους κομμουνιστές του εαμ που τους κατηγορούσαν για εθνοπροδότες. Κι αρχίζουν οι αναλύσεις του δελαστίκ περί κατοχής ,το πατριωτικό μέτωπο του καζάκη που ονειρεύεται το νέο εαμ, και τα τρία γράμματα της ελε, που φωτίζουν την ελληνική μας τη γενιά και τον αγώνα μας, με φάρο το ντοκιμαντέρ του άρη –του αρχηγού των ατάκτων.

Αλλά η σημερινή συγκυρία δεν είναι ίδιας ποιότητας. Η ντόπια αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό δε γίνεται να βγουν έξω από το κάδρο και να αθωωθούν. Ο εργαζόμενος λαός δεν πρέπει να σκεφτεί με εθνικούς όρους, πώς να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία, αλλά ως τάξη για τον εαυτό της. Που πρέπει να κάνει την οικονομική κρίση του συστήματος πολιτική, επαναστατική, για να το ανατρέψει, αλλιώς θα πληρώσει τα σπασμένα και θα γονατίσει με κινέζικα μεροκάματα στα όρια της επιβίωσης. Ένας ακόμα σοσιαλιστικός παράδεισος, αυτή τη φορά πράσινος και made in greece.

Αυτό που πρέπει να πάρουμε από το εαμ, δεν είναι ο εθνικο-απελευθερωτικός του χαρακτήρας αλλά η δράση του, η προσφορά κι η αυτοθυσία των μελών του, η ζωή που περπατούσε δίπλα στο θάνατο, στις πιο δημιουργικές κι ένδοξες στιγμές της. Να φτιάξουμε ένα μέτωπο που θα πάρει τα καλύτερα στοιχεία από τον καθένα μας, κι από όλους μαζί συλλογικά, απ’ το κόμμα και τον λαό. Όπου δε θα κοιτάμε τον τάδε που με κουτσομπόλεψε, τον δείνα που με λοξοκοίταξε, τον γείτονα που μου τη σπάει και τον άλλο που φραξιονίζει. Αλλά τον κάθε σύντροφο ως μοναδική προσωπικότητα, με ξεχωριστά προσόντα κι αποθέματα ψυχικής δύναμης. Όπου η ανάπτυξη του ενός προϋποθέτει την ανάπτυξη του άλλου, σα μικρογραφία της κοινωνίας του μέλλοντος.

Ένα κίνημα που θα πάρει τα διδάγματα από το τραγούδι των ηττημένων και θα πει το δικό του, προσαρμοσμένο στην εποχή του, με τους κατάλληλους στίχους και με επίκαιρα νοήματα.
Επτά τραγούδια θα σου πω, για να διαλέξεις το σκοπό. Κι ένα μέλλον σοσιαλιστικό..

*Βλέπε και το πολύ καλό αφιέρωμα του κυριακάτικου ρίζου, και τις παραπομπές στον πέτρο ρούσο και τη μεγάλη πενταετία. Που ήταν –μεταξύ άλλων- στο περίπτερο με τις ειδικές προσφορές της σύγχρονης εποχής, στο φεστιβάλ της αθήνας, μαζί με δύο τόμους με ντοκουμέντα κι αποφάσεις του εαμ, και το βιβλίο του μπαρτζώτα –γραμματέα της κοα τότε- για την αδούλωτη αθήνα και τα δεκεμβριανά.

14 σχόλια:

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Θυμάστε πιθανόν οι ...γεροντότεροι εδώ, το περίφημο σύνθημα του 2ου παπαντζή ("Αντρέα"): "Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες".
Οπως μας θύμιζε τότε (~1984-6)σε ένα δημοσίευμα στον "Ρ", ένας αγανακτισμένος σύντροφος, παληός εαμίτης, ήταν σύνθημα του ΕΑΜ, από το 1944-45, "που μας το έκλεψε" ο παπαντζής. Το 1986 ΕΑΜ δεν υπήρχε, άρα ο σύντροφος μάλλον αισθανόταν ότι το ΠΑΣΟΚ είχε κλέψει το σύνθημα από το ΚΚΕ.
Ανεξάρτητα από την πατρότητα, που σίγουρα ανήκε στο ΚΚΕ, πολλοί σύντροφοι τότε δεν καταλάβαιναν ότι το σύνθημα εκείνο πολιτικά ανήκε στο ΠΑΣΟΚ, και καλώς το είχε ιδιοποιηθεί! Μου είχε κάνει εντύπωση η σύγχυση και μάλλον έχω κρατημένο το απόκομμα.
Εκείνα τα χρόνια συνυπήρχαν στο κόμμα διαφορετικές και συχνά αντιθετικές απόψεις για καίρια ζητήματα, όπως ο χαρακτήρας του ΕΑΜ και της Αντίστασης (άλλοι την λέγαν "Εθνική Αντίσταση" ενώ άλλοι προτιμούσαμε το σκέτο "Αντίσταση" η και "Πρώτο Αντάρτικο", πιστεύοντας πως ταυτόχρονα ήταν και ένας εμφύλιος πόλεμος ΚΑΙ με ταξικά χαρακτηριστικά) παρά τα όσα είχαν μεσολαβήσει. Η καθοδήγηση τότε δεν άνοιγε τέτοια ζητήματα, μάλλον για λόγους ενότητας - διάβαζε "ισορροπιών". ....Είμασταν και λίγο ...μέτωπο...
Σε μιά κομματική σχολή, στη Σόφια το 1975, ήταν νομίζω ο Μαυρομμάτης (η ο Κυριακίδης;), που μας είπε επί λέξει: "Μην περιμένετε από την δική μας την γενηά (εννοούσε του 1940 - 50) να λύσει αυτά τα προβλήματα. Είμαστε όλοι δεμένοι με αυτά τα λάθη και δεν πρόκειται να τα παραδεχτούμε ποτέ. Ρωτήστε τον Ρούσσο για τις συμφωνίες Καζέρτας-Λιβάνου-Βάρκιζας. Είναι απόλυτα πεισμένος ότι δε γινόταν τίποτε άλλο. Αυτά θα τα λύσετε εσείς, που μπορείτε να κρίνετε ανεπηρέαστοι από προσωπικές εμπλοκές".
Τότε δε φανταζόμουν πως και εμείς θα αργούσαμε τόσο πολύ, και πως θα έπρεπε να μεσολαβήσει το '89-'91 για να τολμήσουμε να μπούμε στο άβατο με ιερόσυλες διαθέσεις...
Θα ξαναδιαβάσω το κείμενό σου, όπως και τα κομματικά, γιατί αυτά τα θέματα είναι σοβαρά, αφού προσδιόρισαν πολλά της επόμενης 70-ετίας.
Αν προλάβω θα επανέλθω.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Πολύ σωστό, αυτό που είπε ο μαυρομμάτης (αν όντως ήταν αυτός). Τα γεγονότα θέλουν μια αποστασιοποίηση για να κριθούν, κι οι πρωταγωνιστές τους δύσκολα μπορούν να την κατακτήσουν, και να αναιρέσουν τα λάθη τους.

Υπάρχει όμως κι η άλλη πλευρά. Δε μπορεί μια αποτίμηση γεγονότων να βγαίνει μόνο όταν έχει αποχωρήσει βιολογικά μια γενιά που τα έζησε, και την ιστορία να την γράφει η επόμενη. Γιατί υποψιάζομαι ότι στο γ' τόμο, κάτι αντίστοιχο θα γίνει.
Θέλω να πω ότι η αποκατάσταση του ζαχαριάδη πχ, έπρεπε να είχε γίνει όσο ζούσε ακόμα η "γενιά της τασκένδης". Όχι πως δεν έχει νόημα να γίνει έστω και τώρα, βέβαια..

A8lios είπε...

"Δε μπορεί μια αποτίμηση γεγονότων να βγαίνει μόνο όταν έχει αποχωρήσει βιολογικά μια γενιά που τα έζησε, και την ιστορία να την γράφει η επόμενη. Γιατί υποψιάζομαι ότι στο γ' τόμο, κάτι αντίστοιχο θα γίνει."

Συζητήσιμο. Πάντως δεν είναι το θέμα η βιολογική αλλά η καθοδηγητική αποχώρηση. Όσον αφορά το Γ' τόμο (που φαντάζομαι θα πάει μέχρι το συνέδριο της διάσπασης) η Αλέκα κάπου το έχει αναφέρει ότι πράγματι θα γραφτεί "αφού φύγει η γενιά της". Ξενέρα βεβαίως. Από την άλλη σκέφτομαι, να γραφτεί εισήγηση για τα 80ς και το 90-91 από ένα ΠΓ που ήταν και τότε στην Κ.Ε.; Πόσο αντικειμενικοί μπορούν να είναι με τον εαυτό τους;

To βιβλίο του Μπαρζώτα για την Αθήνα πρέπει να το αγόρασε σύσσωμη η ιντερνετική παρέα ή κάνω λάθος;

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Φυσικά κι είναι συζητήσιμο. Γι' αυτό μπαίνουν κι οι δύο πλευρές εξάλλου. Αλλά αν ο τρίτος τόμος πρέπει να πει πχ για την περίοδο του συνασπισμού, και για την κε που ενημερωνόταν για τις εξελίξεις από τις εφημερίδες -όπως είπε η αλέκα στον παπαχελά- αυτό ας πούμε δε θα το ξέρουμε εγώ κι εσύ για να το γράψουμε, αλλά όσοι τα έζησαν τότε από πρώτο χέρι. Όπως η αλέκα. Που όντως έκανε αυτή τη δήλωση και ξενέρωσα κι εγώ. Αυτά κανονικά θα έπρεπε να είχαν ειπωθεί όσο ζούσε ακόμα ο χαρίλαος.

Για το βιβλίο δεν ξέρω να πω για όλους. Εγώ πάντως το πήρα εξ ημισείας..

Αναυδος είπε...

Η δική μου εκτίμηση συμπίπτει με αυτή του Μπτσάκη τόσα ήξεραν τόσα έκαναν και δεν υπαρχει ούτε προδοσία ούτε σοβιετικός δάκτυλος.Αυτό δε σημαίνει ότι προδοτες υπήρχαν όπως ο συντ. του Α' συντάγματος που το παρέδωσε στους Αγγλους το 1944 Υπήρχε η δυσκολία να πιστέψεις στι νίκη και οι αντικειμενικές δυσκολίες και στον στρατιωτικό κυριως τομέα που πολύ κακώς παραγνωρίζουν

Ευμένης είπε...

Παρ' ότι χωριάτες φερθήκαμε με περισσή ευγένεια και τακτ, στους ξένους και ντόπιους εκπρόσωπους της αστικής τάξης.
Δεν μας ξεφώνισε άδικα ο Μάο Τσε Τουγκ το 1949, όταν μας έφερε σαν παράδειγμα προς αποφυγήν, ως την μοναδική επανάσταση που είχε την εξουσία στα χέρια της και την παρέδωσε στον ταξικό αντίπαλο.
Προδότες μπορεί να μην υπήρχαν ....
υπήρχαν όμως πάθη, μικρότητες, ζήλιες, που παρέδωσαν μια ελεύθερη χώρα, που σείονταν απο τον πόθο της ΛΑΟΚΡΑΤΙΑΣ στον παπατζή Α τον επονομαζόμενο και νεκροθάφτη της δημοκρατίας.
Όσο για τον Βασίλη Μπαρτζώτα [Φάνης] ο ρόλος του είναι σκοτεινός
"Επέζησε" απ' όλες τις εσωτερικές εκκαθαρίσεις, και διαμάχες, και είναι αυτός που παρέδωσε την περίφημη τσάντα του Αρη στο κόμμα.
Που και πως την βρήκε;;
ΥΓ Ο Άρης γιατί αποκαθίσταται μόνο πολιτικά, και όχι και κομματικά;

Γρηγόρης είπε...

Αντιγράφω από κομεπ

"Παράλληλα η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Άρη με τη συμφωνία της Βάρκιζας δε δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας,καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεγχος του ΚΚΕ.Η στάση του αυτή,που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν καθιστά δυνατή την μετά θάνατο αποκατάσταση της κομματικής του ιδιότητας"

Ευμένης είπε...

Αυτή είναι η θέση του κόμματος την οποία γνωρίζω αλλά προφανώς δεν με καλύπτει.
Θα ήθελα και την άποψη του απολίθωμα, και θα εξηγήσω το γιατί.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Στο γιατί που ρωτάς, η απάντηση είναι αυτό που λέει ο γρηγόρης. Το κόμμα (δεν) κάνει την αποκατάσταση, οπότε αυτό είναι το σκεπτικό του.

Αν με ρωτάς κατά πόσο συμφωνώ με την απόφαση, θα σου πω ότι καταλαβαίνω το σκεπτικό της και δε διαφωνώ κατά βάση.
Αν με ρωτάς τι διαφορετικό μπορούσε να κάνει ο άρης σε αυτές τις συνθήκες, χωρίς να παραβιάσει την κομματική πειθαρχία, σηκώνει πολλή κουβέντα, αλλά δεν έχω κάποια έτοιμη απάντηση.

Ευμένης είπε...

Αν και ο στόχος του πρώτου σχολίου μου δεν ήταν να επικεντρωθούμε μόνο στο ΥΓ εξηγούμαι.
Ο Άρης τίμησε τον θεσμικό του ρόλο σαν υποστράτηγος του γενικού στρατηγείου, και καπετάνιος του ΕΛΑΣ.
Αφού υπέγραψε την παράδοση των όπλων και της εξουσίας από τον ΕΛΑΣ με την αριθμ 2697 γενική διαταγή στις 15-2 -1945.
Αν ήθελε δηλαδή να "αξιοποιήσει" τον σεβασμό και την φήμη, που απέκτησε ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ φαντάζομαι πως είχε πάρα πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει.
Αυτός πειθάρχησε, αρνήθηκε μόνο να γίνει "επίτιμος"πρόεδρος των αντιστασιακών, ή να κρυφτεί όπως του πρότεινε ο Γέρος με την γνωστή επιστολή του στις 3-3-1945, για να δώσει την δυνατότητα στο κόμμα να "εκθέσει" τους Άγγλους, και την εσωτερική αντίδραση σε εσωτερικό και εξωτερικό.
Η ίδρυση του ΜΕΑ και οι προγραμματικές του θέσεις έμειναν στην ουσία στα χαρτιά, αφού ο Αρης "πείστηκε" να μεταφέρει τις απόψεις του στα αδελφά κόμματα, και στον σύντροφο με το μουστάκι.
Ο άλλος δρόμος ήταν αφού η Βάρκιζα δεν προστάτευε τους λαϊκούς αγωνιστές, να πάει στις φυλακές ή στην εξορία, όπως ο Σαράφης, ο Μακρίδης, και 80000 άλλοι εαμίτες. Και τι τραγική ειρωνεία να εισακουστούν οι θέσεις του, για την αντίδραση μας μετά την Βάρκιζα που έκανε στο ΠΓ στις 14 -2 -1945, ετεροχρονισμένα το 1947 με τον ΔΣΕ και τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Για να γίνει κατανοητή η χρονική συγκυρία, βλέπε έκθεση Θ.Μακρίδη, [Έκτορα], έκθεση Ανδρέα Τζήμα [Βασίλη Σαμαρινιώτη].
Αφού δυστυχώς η πόρνη η ιστορία δικαίωσε τον Μιζέρια και όχι τους τότε "τρανούς" του κόμματος, δεν θα έπρεπε η σημερινή ηγεσία να βρει την γενναιότητα, να τιμήσει όπως της αρμόζει της θυσίας του;
Ενός κομμουνιστή που έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του πιστός στην επανάσταση, και την ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ που ήταν ο πόθος του λαού μας.

Οικοδόμος είπε...

Καλημέρα σε όλους,

Θέλω αρχικά να τονίσω πως η ανάλυση-παρουσίαση του εαμ που έγινε εδώ, είναι η πιο επιστημονική και ταυτόχρονα εκλαϊκευμένη που έχω διαβάσει. Αλλά και η σύνδεση των τότε συνθηκών με τις σημερινές πολύ εύστοχη. Συγχαρητήρια στο συγγραφέα που και με αυτό το γραπτό του, …διαψεύδει τον τίτλο του (απολίθωμα).

Μιλώ σαν φίλος του κόμματος και όχι σαν «ειδικός».

Η αποκατάσταση κομματικά, στελεχών του κόμματος, πρέπει να γίνεται εν ζωή, εφόσον αυτή δεν διακόπηκε βίαια. Ένα ζήτημα που μπαίνει σχετικά με εμπάθειες, συμπάθειες, αντιπάθειες, μπορεί να αντιμετωπισθεί, αν τα κριτήρια για την αποκατάσταση είναι αυστηρά και συγκεκριμένα. Με γνώμονα το καλό του κόμματος και όχι «μικροσυμφέροντα» συγκυριακά.

Η γνώμη μου στο θέμα της αποκατάστασης του πρωτοκαπετάνιου μας Άρη, συμβαδίζει με αυτή του Ευμένη. Παραβίασε με τη στενή έννοια του όρου την κομματική πειθαρχία, δικαιώθηκε όμως με την πάροδο του χρόνου, και δεν εννοώ μόνο στη συνείδηση του λαού. Τον δικαίωσε η ιστορία με την εξέλιξή της.

Διαβάζοντας πρόσφατα πολλά από τα υλικά της έκτης πλατειάς ολομέλειας της κε του κκε, το ΄56 στη ρουμανία, αυτής που σήμανε και την αποκαθήλωση του ζαχαριάδη, και ειδικά πολλές από τις ομιλίες των συμμετεχόντων, αναρωτιέμαι αν η κομματική πειθαρχία χωρίζεται σε κατηγορίες. Αν δηλαδή είσαι λίγο, πολύ, περισσότερο ή κάργα απείθαρχος. Μιλάμε για στελέχη κορυφές του κόμματος, για τους αρχηγούς και όχι για γραμματείς τοπικών κοβ.

Πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου αποκαθίσταται κομματικά ο ζαχαριάδης, αλλά δίπλα του θα έπρεπε να βρίσκεται στην ίδια «τελετή» και ο πρωτοκαπετάνιος. Αυτό που συμβαίνει σήμερα και εννοώ το διαχωρισμό της αποκατάστασης, κομματική στον ζαχαριάδη, πολιτική στον άρη, με κάνει να νιώθω πως αντιμετωπίζονται από το κόμμα, αντίστοιχα σαν πατρίκιος και πληβείος.

Γιατί μπορεί η ιστορία να δικαίωσε τον αρχηγό του ελας και να βρήκε στη συνείδηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού τη θέση που του άξιζε, αλλά θα του άξιζε και η τυπική δικαίωση και αποκατάσταση από το κόμμα που τίμησε και δόξασε με τη στάση ζωής του.

Τέλος, ζητώ την άδεια για μελλοντική αναδημοσίευση της ανάρτησης στο ιστολόγιό μου.

Καλή δύναμη σε όλους!

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Καταλαβαίνω το σκεπτικό του ευμένη και του οικοδόμου, αλλά το δια ταύτα είναι αρκετά περίπλοκο. Για να φανεί καλύτερα, βάζω ένα σύνδεσμο για μία ανάρτηση του φάντομ ντακ. Διαβάστε το σκεπτικό και το σχόλιο του φάρου από κάτω.

http://fadomduck2.blogspot.com/2011/09/3-1.html

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι με την κομματική αποκατάσαση διαφωνεί ο φάντομ που δεν είναι οργανωμένος -ή τουλάχιστον δεν ήταν μέχρι πρότινος. Κι ο φάρος που βάζει ένα άλλο σκεπτικό είναι κομματικό μέλος
Δεν το βάζω για να κρυφτώ πίσω απ' τη γνώμη άλλων, αλλά για να δείξω πόσο αντιφατικά είναι τα πράγματα. Κι οι δυο απόψεις έχουν βάση κι ένα σωστό σκεπτικό, και δεν είναι αμελητέες.

Οι αναδημοσιεύσεις ελεύθερα, χωρίς άδεια. Κι η χαρά δική μας..

Υγ: την περασμένη παρασκευή η κε του μπλοκ παρακολούθησε μια πολύ άμεση κι εκλαϊκευτική εισήγηση του μαργαρίτη για το εαμ και σκοπεύει να την αναπαράγει -στο μέτρο του δυνατού- και στο σφυροδρέπανο μία από τις επόμενες μέρες.
Κρατήστε για εκεί τον ενθουσιασμό σας, θα χρειαστεί..

λαθραναγνώστης είπε...

Προσωπικά, ταλαντεύομαι μεταξύ του αν έπρεπε να γίνει ή να μην γίνει και η κομματική αποκατάσταση του Άρη.
Αν γινόταν, δεν θα αμφιταλανευόμουν.
θα την θεωρούσα μια γεναιόδωρη πράξη από πλευράς του κόμματος και αντιστάθμισμα της πολύχρονης αδικίας του.
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, δεν κινδυνεύει από μερικές λαμπρές εξαιρέσεις. Ισα ίσα, γίνεται ισχυρότερος.
Τιποτα δεν εμποδίζει το κόμμα, σε μια δεύτερη φάση, να τον αποκαταστήσει πλήρως.
λαθραναγνώστης

Ανώνυμος είπε...

το ΚΚΕ στην κριτική της στρατηγικής του (γιατί ιστορία του ΚΚΕ δεν το λες αυτό), αποκαθιστά τον Ζαχαριάδη, ενώ θεωρεί λάθος την γραμμή της 3ης διεθνούς και πρακτικά το ΕΑΜ που διαμορφώθηκε και με την ευθύνη του Νικόλα. Θεωρεί επίσης οτι ο Νικόλας είναι αλύγιστος στην ταξική πάλη ενώ αυτοκτόνησε.
Αποκαθιστά τον Άρη, ο οποίος πήρε τα βουνά και τα λαγκάδια παλεύοντας για Λαοκρατία και τους στόχους του ΕΑΜ, αρνούμενος να υλοποιήσει τις αποφάσεις που πάρθηκαν επι Νίκου.
Έρώτηση: πως γίνεται ο Νίκος νσ είναι αλύγιστος στην ταξική πάλη, ενώ υλοποίησε μια λάθος γραμμή για το ΕΑΜ και μετά απο κάποια χρόνια αυτοκτόνησε;
Αν ο Άρης είναι αλύγιστος, τότε ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι ένα καπρίτσιο του Λένιν;;;
Αν η αυτοκτονία και η αυτομόληση είναι παραδείγματα άξια προς παραδειγματισμό, τότε τι πρέπει ο καθένας να κάνει άμα διαφωνεί με το Κόμμα; να βουτά απο την πολυκατοικία ή να την κοπανά;;
3: Θα αποκαταστήσουν σε λίγο και τον Γράψα και την παρέα του;;;; (γιατί όπως πάνε θα τα εξισώσουν τα μεγέθη αυτά.......)