Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Με το χέρι στην καρδιά

Η κε του μπλοκ εγκαινιάζει σήμερα τη θερινή στήλη «βιβλία για το καλοκαίρι» με μια δάνεια ανάρτηση από το σύμμαχο ιστολόγιο Left Nerd, του Κ.Μ. Πρόκειται για το βιβλίο του Μπάμπη Ιωάννου «ΕΣΣΔ, με το χέρι στην καρδιά, 1968-1993», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το εκδοτικό της σύγχρονης εποχής. Αρχικά θα βρείτε ένα μικρό κομμάτι από την εισαγωγή του Κ.Μ. και στη συνέχεια μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα, όπως τα σταχυολόγησε ο ίδιος. Καλή ανάγνωση.



«Η ιστορία διδάσκει και εμπνέει» λέει μια σοφή φράση. Ας εμπνευστούμε λοιπόν, από το παρελθόν για το παρόν και το μέλλον. Από ποιό παρελθόν όμως; Από το παρελθόν αυτό που αποτέλεσε το πιο εξελιγμένο παράδειγμα. Από αυτό όπου οι κατακτήσεις του μπορούν και πρέπει να ξαναγίνουν φάρος της ανθρωπότητας. Ας δούμε μερικές κατακτήσεις από μια χώρα με αχανείς εκτάσεις, που κάλυπτε το 1/6 της στερεάς γης.


Όταν κάποιος τελειώσει τις σπουδές, μαζί με το δίπλωμα παίρνει και το διορισμό του. Η δουλειά του τον περιμένει απ' την άλλη μέρα κιόλας. (σελ 8)


Χωρίς να το πολυσκεφτούμε, μπαίνουμε μέσα και πράγματι ήταν ένα μεγάλο μαγειρείο με πολύ κόσμο που έτρωγε αυτή την ώρα. Ευκαιρία για μας να πάρουμε και την πρώτη μας γεύση απ' τη ρωσική κουζίνα. Βλέπαμε τους άλλους που κρεμούσανε πρώτα τα παλτά τους, πλένανε τα χέρια και ύστερα παίρνανε το δίσκο και περιμένανε στη σειρά να πάρουν το φαγητό τους. Μπήκαμε και μεις στη σειρά και περιμέναμε χαζεύοντας τους άλλους γύρω. Μας έκανε εντύπωση που βλέπαμε τους άλλους να γεμίζουν τα πιάτα με τα κρέατα και πολλοί να βάζουν δίπλα και από ένα κομμάτι κόκκινο ψάρι. Χώρια οι σούπες και τα σαλατικά. Αμέριμνοι γεμίζανε τα πιάτα τους χωρίς να νοιάζονται για το πορτοφόλι τους. Μας φάνηκε περίεργο, σαν να 'ταν τσάμπα όλα. Όλοι ήταν καλοντυμένοι. Ιδιαίτερα οι γυναίκες, στολισμένες με χρυσά περιδέραια και πανάκριβα δαχτυλίδια. (σελ 58)


-Παράπονα; Φυσικά και έχω τα παράπονά μου. Να, εγώ για παράδειγμα, οικονομικά τώρα βολεύομαι. Δε σ' αφήνουν όμως εδώ ν' αγιάσεις. Όλοι σου λέει πρέπει να δουλεύουν κάπου. Αλλιώς έρχονται και σε ρωτούν γιατί δε δουλεύεις. Τους λέω «είμαι άρρωστος». Ζητούν ιατρική βεβαίωση. Ή λες «δε μ' αρέσει το εργοστάσιο». Τότε πήγαινε στις οικοδομές. Δε σ' αρέσουν ούτε οι οικοδομές; Τότε πιο ελαφριά δουλειά είναι οδοκαθαριστής. Θα σκουπίζεις κάποιο δρόμο τρεις ώρες την ημέρα. Θα ξυπνάς από τις νύχτες, έτσι που όταν αρχίσει η κυκλοφορία, εσύ να έχεις τελειώσει. Αφού είσαι μπουμπούνας και δε θέλεις να μάθεις γράμματα, τι να σου κάνουμε εμείς; Μόνο δεν μπορείς να κάθεσαι και να ζεις σε βάρος των άλλων.  (σελ 65)


Μα εσάς εδώ δε σας νοιάζει τι θα γίνει αύριο, που μπορείτε ξαφνικά να μείνετε άνεργοι. Ούτε και έχετε την αγωνία να ξεπληρώσετε κάποιο χρέος, που αν δεν το κάνετε έγκαιρα θ' αρχίσουν να ανεβαίνουν οι τόκοι και μπορεί να σας το κατασχέσουν στο τέλος. (σελ 95)


Από την άλλη μέρα κιόλας μπήκα στους ρυθμούς της Τασκένδης και άνετα πια κυκλοφορούσα στους δρόμους. Από τη λέσχη περνούσα συχνά, γιατί εκτός που περίμενα να 'χω κάτι νεότερο για το ζήτημά μου, απέκτησα καινούργιες γνωριμίες όχι μόνο με Έλληνες αλλά και με ντόπιους. Μου έκανε πολύ εντύπωση και το πρόσεξα ιδιαίτερα, πως οι άνθρωποι εδώ γίνονται αμέσως φίλοι και σου ανοίγουν την καρδιά τους χωρίς να νοιάζονται ποιος είσαι και από πού κρατάει η σκούφια σου. Διαφορετικές οι ανθρώπινες σχέσεις και διαφορετικός ο τρόπος σκέψης. Και βλέπεις σε μια παρέα που τρώνε και πίνουν μαζί να είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και με τόσο διαφορετικά επαγγέλματα! Εκεί που ο ένας είναι γιατρός, δίπλα του κάθεται ο οικοδόμος, παράμερα κάποιος στρατιωτικός να πίνει και να κουβεντιάζει με έναν εργάτη τορναδόρο! (σελ 131 – 132)


Απ' την άλλη μέρα κιόλας άρχισε ένας αγώνας αγωνίας για μένα, να μη με διώξουν και να μου εγκρίνουν την παραμονή.  Στο ειδικό τμήμα για τους ξένους του Υπουργείου Εσωτερικών  συγκεντρώθηκαν κάπου είκοσι άτομα και απαιτούσαν να μου  δοθεί μόνιμη παραμονή σαν κυνηγημένος απ' τη χούντα. Δεν το περίμενα αυτό και με συγκίνησε η συμπαράσταση και η κατανόηση που δείξανε απέναντι μου αυτοί οι άνθρωποι χωρίς να με γνωρίζουν και που με έβλεπαν για πρώτη φορά ανάμεσά  τους. (σελ 140)


Κοντεύω δύο χρόνια που βρίσκομαι στην ΕΣΣΔ και ακόμα δεν μπόρεσα να εξηγήσω αυτή τη νοοτροπία του σοβιετικού πολίτη να αδιαφορεί τι θα γίνει αύριο και όλα τα λεφτά του να τα ξοδεύει στα φαγοπότια με τους φίλους του χωρίς καμιά αποταμίευση! Μα τουλάχιστον, έλεγα του Φώντα, πρέπει ο άνθρωπος να 'χει κάποια λεφτά στην άκρη για να κάνει κάποιες καλές διακοπές, να πάει στη θάλασσα ή όπου αλλού του αρέσει.

- Εσύ πάλι το βιολί σου, μου έβαλε τις φωνές ο Φώντας. Πότε επιτέλους θα ξεχωρίσεις αυτά τα δυο αταίριαστα πράματα. Άλλο σοσιαλιστική κοινωνία και άλλο καπιταλιστική. Μα εδώ ο εργάτης εκεί που δουλεύει είναι εξασφαλισμένος. Υπάρχουν τα σπίτια ανάπαυσης. Σου δίνει το συνδικάτο εκεί που δουλεύεις μια πουτιόφκα, δηλαδή το φύλλο πορείας, για να σε δεχτούν στα σανατόρια δωρεάν. Θέλεις θάλασσα, θέλεις δάση. Κατάλαβέ το επιτέλους εδώ όλα λειτουργούν για να 'χει ο λαός τις ανέσεις του. Είχαμε πάει ένα καλοκαίρι με τον Κόκκινο στο Ισιντουκί του Καυκάσου. Κάπου ένα μήνα, όλο δάση και ποτάμια γύρω. Φαγητό, χορό τα βράδια και γλέντια. Ξοδέψαμε και κάποια λεφτά. Μηδαμινά όμως. Εάν θέλεις να αποταμιεύεις τα λεφτά σου μπορείς. Θα σε φάει όμως η μιζέρια και η κακομοιριά. Όπως τον Τάκη. (σελ 257)


Το απογευματάκι περπατούσαμε με δύο συμφοιτητές μου κοντά σ' ένα παζαράκι, όταν πήρε το μάτι μας κάποια φασαρία δίπλα σ' ένα βαρέλι που έπινε ο κόσμος την μπίρα του. Δυο απ' τους θαμώνες της υπαίθριας μπιραρίας, φωνασκούσαν σαν να βρίζονταν μεταξύ τους, επεμβαίνει γρήγορα ένας αστυνομικός και προσπάθησε να επιβάλει την τάξη. Όπως τραβούσε απ' τον αγκώνα του έναν απ' τους δυο πιωμένους, δεν τα κατάφερνε, γιατί ο κατηγορούμενος ήταν ένας άντρας που κόντευε τα δυο μέτρα!

Μάταια αγωνιζόταν ο αδυνατούλης ο αστυνομικός να ξεκολλήσει απ' τη θέση του τον ένοχο για να τον πάει προφανώς στο αστυνομικό τμήμα. Κάποια στιγμή, αγρίεψε ο πιωμένος άντρας, έδωσε με δύναμη μια σπρωξιά με τον αγκώνα και το δυστυχισμένο όργανο της τάξης σωριάστηκε σε κάτι σανίδια! Σηκώθηκε όμως γρήγορα και άρχισε τώρα να σφυρίζει καλώντας την αστυνομία να συλλάβουν τους ενόχους! Μέσα σε κείνη τη φασαρία, οι μεθυσμένοι το 'βαλαν στα πόδια! Ο κόσμος διασκέδαζε με το θέαμα αυτό!


-Εδώ βρε βλάκα, μην πας από κει. Να, χώσου εκεί μέσα σ' εκείνη την πόρτα! Επενέβη τώρα ο φίλος μου ο Γκένα και έδειξε στον πιωμένο άντρα πού να κρυφτεί. Εγώ τα 'βλεπα όλα αυτά, χάζευα και δεν ήξερα τι μου γίνεται!...

-Μα αυτό που έγινε τώρα θεωρείται αντίσταση κατά της αρχής, είπα στους φίλους μου όταν απομακρυνθήκαμε. Αυτό στην Ελλάδα, τους είπα, πάει δικαστήριο και κάμποσα χρόνια φυλακή. Τι γίνεται εδώ μ' εσάς;

-Μα δεν έκανε τίποτα ο άνθρωπος, απλώς κουβέντιαζε με το φίλο του, ήπιαν λίγο παραπάνω και λέγανε τα δικά τους. Και ποιος δε βρίζει όταν πίνει; Και πρέπει γι' αυτό να τους κλείσουν μέσα; Είναι κρίμα γιατί αν τον πήγαινε στο τμήμα θα τον κλείναν στο κρατητήριο για κάνα δυο εικοσιτετράωρα.


 Απορούσα με αυτά που μου έλεγαν οι φίλοι μου. Δεν είχα τίποτα να προσθέσω. Σταμάτησε εδώ την κουβέντα. Και που είναι τα τόσο σκληρά μέτρα που διατυμπανίζονται απ' την αντι-σοβιετική προπαγάνδα πως στη Σοβιετική Ένωση, όποιος πει κουβέντα ενάντια στην εξουσία τον εξαφανίζουν; (σελ 282-283)


Η Τασκένδη είχε τεράστια εργοστασιακά συγκροτήματα με δεκάδες χιλιάδες εργάτες. Το υφαντουργικό σύμπλεγμα μόνο ξεπερνούσε τους τριάντα χιλιάδες. Υπήρχαν τα εργοστάσια βαμβακοσυλλεκτικών μηχανών που απασχολούσαν πάνω από δύο χιλιάδες εργάτες. Τεράστια ήταν και τα εργοστάσια παραγωγής επιβατικών αεροσκαφών και άλλα που παρήγαγαν διάφορα είδη βαριάς βιομηχανίας. Όλα αυτά ήταν αυτάρκη, άριστα οργανωμένα, αυτοδύναμα, με εκατοντάδες ειδικούς επιστήμονες διαφόρων κλάδων. Τα εργοστάσια αυτά διατηρούσαν επαγγελματικές σχολές, παιδικά ιδρύματα, νοσοκομεία πρώτων βοηθειών, καλλιτεχνικά και αθλητικά συγκροτήματα.


Ένα απ' αυτά επισκέφτηκα ένα βροχερό απογευματάκι, έδειξα μια κάρτα δημοσιογράφου που είχα εφοδιαστεί απ' την εφημερίδα και πέρασα στην κεντρική είσοδο. Τεράστιος χώρος και στο βάθος δεξιά η είσοδος ενός εργοστασιακού συγκροτήματος που ούτε μπόρεσα να προσδιορίσω από πού άρχιζε και πού τελείωνε. Με πλησίασε ένας ευγενικός άντρας με τη φόρμα της δουλειάς και με πήγε σ' ένα ευρύ γραφείο να κουβεντιάσουμε. Ο ίδιος ήταν, όπως μου είπε μηχανολόγος σχεδιαστής και είχε αρκετούς Έλληνες υπό την επίβλεψή του. Εκφράστηκε γι' αυτούς με τα καλύτερα λόγια. Πολλών οι φωτογραφίες ήταν αναρτημένες στον πίνακα της τιμής, που σημαίνει πως εκπλήρωναν το πλάνο τους πριν την προθεσμία.


-Και τι γίνεται μ' αυτούς τους πρωτοπόρους εργάτες; τον διέκοψα για να ρωτήσω κάτι που με ενδιέφερε περισσότερο. Γι' αυτούς που είναι καλύτεροι και στην ποιότητα και στην ποσότητα και τι το ιδιαίτερο προσφέρει το εργοστάσιο σ' αυτούς;

-Αυτοί οι εργάτες, μου εξήγησε, εκτός που είναι βραβευμένοι και είναι συνέχεια στον Πίνακα της Τιμής, έχουν επιπλέον οικονομικές αμοιβές και πολλοί απ' αυτούς αναπαύονται τα καλοκαίρια στα καλύτερα σανατόρια της Μαύρης θάλασσας.


Οι μισθοί ήταν αυτοί που ήξερα απ' τις αφηγήσεις πολλών γνωστών μου. Ξεκινούσαν από τα εκατόν πενήντα ρούβλια και φτάναν διακόσια και διακόσια πενήντα. Ανάλογα με τα χρόνια και την προϋπηρεσία. Επάνω στην κουβέντα που κάναμε, αφού κράτησα τα απαραίτητα στοιχεία για κάποιους Έλληνες που ζήτησα, με ρώτησε στο τέλος ποιος είμαι και τι πανεπιστήμιο έχω τελειώσει. Όταν του είπα ότι είμαι πρωτοετής στο θεατρικό Ινστιτούτο, με σταμάτησε με ιδιαίτερη χαρά.


-Καλά που μου το 'πες. Ευκαιρία να δεις σήμερα τον οίκο του πολιτισμού που έχει το εργοστάσιο μας. Εκεί θα καταλάβεις πολύ περισσότερα πράματα μια και είσαι γνώστης στον πολιτιστικό χώρο.

-Δεν το πολυκαταλαβαίνω, του είπα. Οι εργάτες που δουλεύουν στον τόρνο και άλλοι που λιώνουν το ατσάλι στα χυτήρια, τι κάνουν αυτοί στον οίκο πολιτισμού; Εξήγησέ μου, σε παρακαλώ, του είπα. Τι οίκος είναι αυτός;

-Δε θα σου πω τώρα τίποτα, μου είπε χαμογελώντας. Θα σου βάλλω να πιεις ένα τσάι και σε μισή ώρα που τελειώνει κάποια βάρδια αρχίζουν και λειτουργούν οι καλλιτεχνικοί όμιλοι του εργοστάσιου. Ήταν ευκαιρία να δω από κοντά, εκτός απ' τη δουλειά τους στο εργοστάσιο, τι άλλη κλίση και ποια άλλη αγάπη μπορεί να έχει ένας εργάτης της βαριάς βιομηχανίας εκτός από το να πάει πιο γρήγορα στο σπίτι του να δει λίγη τηλεόραση και να κοιμηθεί; Να τα παράξενα και ανεξήγητα για κάποιον που γνωρίζεται για πρώτη φορά με τα φαινόμενα αυτά της σοβιετικής πραγματικότητας!


Δεν πέρασε ένα εικοσάλεπτο, με πήρε ο ευγενικός συνομιλητής μου και με πήγε έξω, δίπλα απ' το εργοστάσιο, σ' ένα πανέμορφο κτήριο με κολόνες. Ένα παλάτι του πολιτισμού! Με γνώρισε με τη διευθύντρια αυτού του οίκου, που καθοδηγούσε τα τμήματα όλων των καλλιτεχνικών ομίλων. Μεγάλες ευρύχωρες αίθουσες με ωραίους φωτιστικούς πολυέλαιους που σε θάμπωναν με το αισθητικό τους γούστο και σε ταξίδευαν σε έναν άλλο κόσμο! Απ' το βάθος ακούγονταν κάποιο πιάνο και κάποια μελωδική φωνή τενόρου που σιγοτραγουδούσε! Υπήρχαν αίθουσες χορού, θεάτρου, ζωγραφικής, μουσικής, ιδιαίτερος χώρος για σκάκι. Τα 'βλεπα όλα αυτά γεμάτος περιέργεια και ακόμα δεν μπορούσα να συλλάβω το βαθύτερο νόημα και το σκοπό τους.


-Αυτός ο χώρος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους εργαζόμενους μου εξήγησε η διευθύντρια όταν περπατήσαμε στο μεγάλο διάδρομο στρωμένο μ' ένα μεγάλο πολύχρωμο χαλί. Εδώ περνούν ευχάριστα τις ώρες τους και επιδίδονται ο καθένας ανάλογα με την κλίση που έχει ο καθένας. Έρχονται και τους κάνουν μαθήματα πεπειραμένοι δάσκαλοι σε όλους τους κλάδους. Έχουμε και περιπτώσεις που μέσα απ' τους ομίλους αυτούς, ξεπετάχτηκαν τέτοια ταλέντα, απ' τους εργάτες, που αμέσως το εργοστάσιο τους έστειλε να σπουδάσουν σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Μέσα στους χιλιάδες αυτούς εργάτες ούτε μπορείτε να φανταστείτε τι ταλέντα κρύβουν αυτοί οι άνθρωποι! Υπάρχει ένας πολύ νέος στην ηλικία, οξυγονοκολλητής που όταν τον ακούσεις να παίζει βιολί μένεις με το στόμα ανοιχτό ! Τον φώναξαν στη διεύθυνση και του πρότειναν αν θέλει να τον στείλουν στο ωδείο. Για την ώρα δε μου χρειάζεται τους είπε, αφού υπάρχει ο οίκος του πολιτισμού μου φτάνει. Αργότερα ίσως να πάω. (σελ 276-278)


Όταν μπήκαμε στο σπίτι της Βέρα, φιλενάδα της Βάριενκα, όλοι ήταν στρωμένοι στο τραπέζι, καμιά δεκαπενταριά άτομα, και μόνο εμάς περίμεναν. Όλα ήταν πανέμορφα. Το τραπέζι ήταν φίσκα από τα φαγητά, τα ποτά και τους μεζέδες. Μου έκανε εντύπωση, γιατί δε θυμάμαι, κανένα σπίτι, καμιά γιορτή που ετοιμάζουν αυτοί οι άνθρωποι, που να θύμιζε κάποια φτώχεια. Βέβαια ήξερα πως οι σοβιετικοί άνθρωποι ό,τι είχαν τα βάζαν πάνω στο τραπέζι. Δεν τους ένοιαζε καθόλου τι θα γίνει το αύριο. Θα περάσουν χρόνια ώσπου να αφομοιώσω αυτή τη δυσκολονόητη σοβιετική πραγματικότητα. Πέταξε φευγαλέα για λίγο ο νους μου στην καταραμένη σοφίτα της Φρανκφούρτης όταν μαζευόμαστε τα βράδια κάποιες παρέες να γιορτάσουμε και μεις κάποια μικρή γιορτή. Πώς να συγκρίνω όμως εκείνα τα τραπέζια μ' αυτά εδώ των σοβιετικών που νομίζαμε ότι πεινάνε; Και εκεί είχα φίλους ευκατάστατους που είχαν μαγαζιά και εμπορεύονταν. Έπρεπε να κάνουν όμως σκληρή οικονομία για να αποταμιεύουν κάποια λεφτά γιατί το αύριο ήταν άγνωστο.


-Πρόποση, θέλουμε ο Έλληνας να κάνει πρόποση, άρχισαν όλοι να φωνάζουν τριγύρω μου.

Πήρα το ποτήρι με τη βότκα και σηκώθηκα.

-Και βεβαίως θα πιω αυτό το ποτήρι για την υγεία της Βέρα, που είναι η καλύτερη φίλη της Βάριενκά μου. Πίνω όμως και για τη δική σας την υγεία φίλοι μου, που γνωριζόμαστε απόψε σ' αυτή την πανέμορφη βραδιά με αυτό το πλούσιο τραπέζι που μας ετοίμασε η φίλη μας η Βέρα. Να είστε πάντα ωραίοι και ανοιχτόκαρδοι και ποτέ να μη σας λείπει το χαμόγελο. Όπως τώρα, αυτή τη στιγμή που βλεπόμαστε στα μάτια. Όταν μετά από λίγο έπαιξε η μουσική και χορεύαμε με τη Βάριενκα, μου ψιθύρισε κάποια στιγμή.


-Γιατί το είπες αυτό πως η Βέρα μας ετοίμασε πλούσιο τραπέζι; Θα νομίσει ότι την κοροϊδεύεις. Όταν της είπα ότι θα 'ρθω στα γενέθλιά της με το φίλο μου τον Έλληνα, ξέρεις τι γύρισε και μου είπε; Ελάτε, μόνο μην ντροπιαστούμε στα μάτια του γιατί αυτός είναι Ευρωπαίος και αυτοί εκεί να ξέρεις είναι μαθημένοι στα πλούτη. (σελ 304-305)


  Η αγάπη και η φιλία που δημιουργούνται σ' ένα τέτοιο ζεστό περιβάλλον δεν ξεχνιούνται σ' όλη τη μετέπειτα ζωή.( Σελ 425)



33 σχόλια:

Κ.Μ. είπε...

Είχε γράψει παλιά το Lenin Reloaded μια ανάρτηση σε 5 μέρη με τίτλο (στο περίπου) “η κριτική της σημερινής πραγματικότητας από την σκοπιά του σοσιαλισμού” και σκέφτομαι πόσο (τουλάχιστον από προπαγανδιστική σκοπιά) επίκαιρο είναι αυτό. Πχ. στην σημερινή κρίση όπου το πτυχίο σήμερα είναι διαβατήριο για είτε την ανεργία, είτε 500 ευρώ μισθό, είτε (και κυρίως για αυτό) για την μετανάστευση, πόσο σημαντική είναι σήμερα η παρατήρηση ότι η ανθρωπότητα είχε φτάσει στο σημείο όπου μαζί με το πτυχίο έπαιρνες και ένα σημείωμα που έλεγε ότι σε 1 εβδομάδα θα δουλεύεις στο Χ εργοστάσιο στη Μόσχα ή στο Υ σχολείο στο Λένινγρκαντ. Ποιος σημερινός φοιτητής που θα πάρει το εν λόγω διαβατήριο δεν θα το ήθελε αυτό;

Απλά μια παρατήρηση, επειδή σε ένα (όχι αρκετά πολιτικοποιημένο φόρουμ) ρώτησε ένας αν το βιβλίο είναι “αντικειμενικό” ή λέει “όλα ήταν παράδεισος στην ΕΣΣΔ”, με βάση όσα έχω διαβάσει ο Μπάμπης Ιωάννου βλέπει τις πραγματικές θετικές και αρνητικές πλευρές (πχ. βλέπει φαινόμενα γραφειοκρατίας και παραοικονομίας) που ως συνήθως είναι εντελώς διαφορετικές από τις αρνητικές πτυχές που βλέπει το εξωκοινοβούλιο (τουλάχιστον στην πλειοψηφία του). Απλά δεν τα ανέφερα καθώς ο σκοπός της ανάρτησης είναι η έμπνευση, όχι ο προβληματισμός :Ρ

Cos είπε...

Συμφωνώ ότι ο σκοπός της ανάρτησης είναι η έμπνευση, ταυτόχρονα όμως στο βιβλίο αυτό φαίνονται ουσιαστικά και τα προβλήματα που υπήρχαν στην Σ.Ε. Πέρα από τα φαινόμενα της γραφειοκρατίας και της παραοικονομίας, το κυριότερο ζήτημα είναι η αποξένωση του λαού από την εξουσία, ο σοβιετικός λαός περίμενε να του λύσει τα (όποια) προβλήματα το κόμμα, δεν συμμετείχε ο ίδιος στη λύση τους. Το ζήτημα αυτό ήταν πολύ σημαντικό στην εξέλιξη που ακολούθησε και στο βιβλίο αποτυπώνεται καθαρά.

Ανώνυμος είπε...

Κοντευω να το τελειωσω. Το συνιστω για αναγνωση. Τιμιο κ με εχει κανει να θελω καποτε να επισκεφτω εκεινα τα μερη παρολη την απεχθεια μου για τη ζεστη. Για το οτι πρεπει να υπαρχουν εκει εξαιρετικα δειγματα θηλυκης ομορφιας το πιστευα απο πιο πριν (ο παντρεμενος καρβελια ονειρευεται). Μονος λογος γκρινιας οτι αν θυμαμαι ο συγγραφεας εγραψε οτι ο στρατηγος βλασοφ καλουσε τους μοσχοβιτες να αποσκιρτησουν ενω η προδοσια του εγινε καθαρη αργοτερα.

Ανώνυμος είπε...

..το διάβασα με το που βγήκε,γιατί ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα εδώ και χρόνια: απλές και άμεσες περιγραφές της καθημερινότητας στην ΕΣΣΔ. Το βιβλίο είναι πραγματικά έντιμο και άμεσο (το κυριότερο προσόν του, όχι τόσο η γραφή του). Ο συγγραφέας έχει μια στάση θετική μεν, κουβαλώντας παράλληλα (εν γνώσει του) αρκετές προκαταλήψεις τις οποίες τεστάρει σε κάθε ευκαιρία. Θα συμφωνήσω με τον Cos πάντως στο ότι η πλειοψηφία των σοβιετικών ήταν αποξενωμένη απο την εξουσία και δεν μετείχε συνειδητά στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Υπο αυτό το πρίσμα δεν κατανοούσε τις κατακτήσεις,τις θεωρούσε αυτονόητες και αναζητούσε την δυτική μόδα και τα προιόντα..αυτό που αναρωτιέμαι είναι ποιες κινήσεις μπορούσαν να χαν γίνει απο τους συνειδητούς κομμουνιστες πχ μετά τον πόλεμο ώστε να μην υπήρχε αυτή η εξέλιξη..

μαρξισμός - λενινισμός - σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ είπε...

Είναι προφανές ότι η περίοδος του σοσιαλισμού 1917-1956, η αυτοθυσία του αντιφασιστικού πολέμου και γενικά οι τιτάνιοι αγώνες του ρώσικου και των άλλων σοβιετικών λαών, καθώς και η προλεταριακή εξουσία με οδηγητές το ΠΚΚ(μπ.) των Λένιν - Στάλιν είχαν αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στις ψυχές και στην κουλτούρα του μέσου σοβιετικού ανθρώπου.

Μάλιστα οι καλύτεροι και οι πιο πραγματικοί κομμουνιστές (άσχετα αν δε βαθύνανε στην πάλη γραμμών Μπρέζνιεφ - Μάο, ή κι αν πέσανε θύματα του αντιδυτικού μεγαλορώσικου σωβινισμού) της βάσης ήταν που είχαν πάρει γραμμή και σατίριζαν με τον πιο σκληρό, αλλά και τον πιο πικραμένο τρόπο το "σοσιαλιστικό" χαρακτήρα του καθεστώτος, ειδικά μετά το 1968-1970.

Εκείνο το οποίο δε θα εξηγήσουν ποτέ οι νοσταλγοί της μπρεζνιεφικής περιόδου είναι γιατί ο ρώσικος λαός στάθηκε τόσο παγερά αδιάφορος ή και φανατικός αρωγός στο (υποτιθέμενο) γκρέμισμα του καθεστώτος (μάλλον στο γκρέμισμα της ψευτοκομμουνιστικής φασάτας και στην επιστροφή στον ανοιχτό τσαρισμό, αλλά με μπόλικο "κομμουνιστικό αντιιμπεριαλιστικό αντιαμερικανισμό" τύπου Πούτιν. Μέχρι κι ο δικός σας, ο φλωράκιας, το σχολίαζε με δέος - ούτε ένας λόχος του στρατού, δε μιλάμε για λαό - λαό.

Τουλάχιστο, οι Κινέζοι κάνανε μια Τιεν Αν Μεν όταν έγινε το πλήρες πέρασμα από το δικό τους Χρουστσόφ (Χου Γιαο Μπανγκ) στο δικό τους Μπρέζνιεφ - Γκορμπατσόφ (Τένγκ Ξιάο Πινγκ), σηκώσανε το πορτραίτο του Μάο, τραγουδήσαν τη Διεθνή, μάτωσαν, χρειάστηκε ο στρατός για να τους κάνει καλά μέσα από ανείπωτα εγκληματικά βασανιστήρια που γέννησαν το σύγχρονο κινέζικο εθνικοκομμουνισμό (ναζισμό), που κάνει τον απόλυτα κτηνώση συνδυασμό νεοφιλελευθερισμού και κρατικοφασισμού.

Αυτά τα έρμα τα ρωσάκια, οι αγαπημένοι μας που πάντα θά 'ναι στην καρδιά μας γιατί κάνανε τη πρώτη πετυχημένη επανάσταση ξωμάχων και κολασμένων στην ιστορία, τίποτα... Ήταν δύσκολο, στο κάτω κάτω κι οι Κινέζοι έπρεπε να μελετήσουν το ρώσικο λάθος για να πάρουν γραμμή τι γίνεται... Αν ο Στάλιν δε λάθευε στο επί μέρους, δε θά 'βρισκε ο Μάο (όσο τον βρήκε) το μίτο της Αριάδνης...

Ας αφήσουμε λοιπόν τον Περισσό να εκδίδει βιβλία με μόνο σκοπό να μας πείσει ότι οι εισβολείς της Πράγας, οι καταστολείς της Βαρσοβίας, οι ισοπεδωτές της Καμπούλ και του Γκρόζνι, οι βομβαρδιστές της Τιφλίδας κι επίσης σύμμαχοι των σφαγέων του Σαράγεβο και της Τιεν Αν Μεν ήτανε "προλετάριοι που έκαναν λίγα οπορτουνιστικά φιλοαμερικάνικα λάθη" κι ας κοιτάξουμε να χτίσουμε τα νέα αποσπάσματα του προλεταριάτου για τις νέες σοσιαλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις...

Όλα τα άλλα είναι αφιόνι.

Γρηγόρης είπε...

Ωραίο βιβλίο,προσφέρει πολλά στοιχεία για την καθημερινότητα του σοβιετικού λαού.Θα περίμενα πάντως και κάποια προσπάθεια ερμηνείας των προβλημάτων που υπήρχαν αλλά ο Ιωαννου αρκείται στην περιγραφή τους,με μοναδική ίσως διαπίστωση την επιρροή της ξένης προπαγάνδας ιδιαίτερα στους νέους

Anonymous anonymous είπε...

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, όμως τα αποσπάσματα που δημοσιευτηκαν εδώ με έπεισαν ότι αξίζει να το αγοράσω.

Εξομολογούμαι ότι σχεδόν δάκρυσα διαβάζοντας τα παρατιθέμενα αποσπάματα.

Αυτός ο κόσμος δεν έπρεπε να χαθεί έτσι άδικα και άδοξα...

JohnyQ είπε...

γα το βιβλιο έχει πολύ ζουμι, απανταει ενα-ενα πολλα απ'τα ιδεολογηματα και τη λασπη που εχουν κατα καιρους σκεφτει ολοι ειδικοι "κουκουεδολογοι", δυστυχως ειναι λιγο εως αρκετα κακογραμμενο :-(

κριμα, μπαμπη δν το χεις πολυ το λογοτεχνικο...

θελει ειδικη πειθαρχια στο διαβασμα για να κανεις extract απο κει μεσα τις απαντησεις

εκει που σου ξεκιναει ενα χιονισμενο πρωινο σε πεταει σε λόγο εναντια στα ναρκωτικά και απο την αντισταλινικη προπαγανδα του "πρωην" στο λιμναιο προιστορικο οικισμο και στις παιδικες αναμνησεις της μανας του!!

καλα και οπλιστειτε με αρκετη υπομονη και ηρεμια, για φτασετε στην αγαπημενη μας Σοβιετια πρεπει να περιμενει μεχρι τη σελιδα 57!!!

Ανώνυμος είπε...

Η μέρα που δάκρυσε ο Α-Α...
Συγκινήθηκα κι εγώ...

Ο πιο παλιός

Singularity είπε...

Πω, πω, έχω μεγαλώσει την δεκαετία του ’80 σε δεξιά οικογένεια και έφαγα την προπαγάνδα για την κακιά Σοβιετική Ένωση με το κουταλάκι. Έχω όμως μία εύλογη απορία. Αφού ήταν τόσο ωραία και ειδυλλιακή η ζωή στην Σοβιετική Ένωση γιατί ήταν κλειστά τα σύνορα; Λογικά κανένας δεν θα ήθελε να φύγει από εκεί. Και όλες οι άλλες χώρες θα ήθελαν να την αντιγράψουν.

Κ.Μ. είπε...

Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα Singularity όσο το “κακό-φεύγω” και “καλό-μένω”. Στην ΕΣΣΔ για πάρα πολλούς λόγους (υποδηλωτικός χαρακτήρας της εργασίας και συνέπεια αυτού ο “ορισμός” του status του ανθρώπου από αντικείμενα που έχουν ΄η τρόπο ντυσίματος, ‘η η ανάπτυξη των εμπορευματικών χρηματικών σχέσεων που οδηγεί σε ανάπτυξη τέτοιες τάσεις κλπ.) πολλοί είχαν μια παραμορφωμένη εικόνα για την δύση. Ξέρεις τι νόμιζαν οι σοβιετικοί πολίτες; Ότι θα μπορούσαν να διατηρήσουν τα προνόμια τους και ταυτόχρονα να αποκτήσουν τον καταναλωτισμό της δύσης. Αυτό επιβεβαιώνεται και στο βιβλίο του Μπάμπη Ιωάννου αλλά και σε άλλες πηγές, καθώς και σε περιγραφές ανθρώπων που έζησαν στην ΕΣΣΔ. Το έγραψα στην αρχή, η σοσιαλιστική κοινωνία είχε αντιφάσεις (ερώτηση: πως μπορεί να αναπτύσσεται μια κοινωνία είτε προς τον κομμουνισμό είτε προς τον καπιταλισμό χωρίς αντιφάσεις; Το ζήτημα είναι να επιλύονται οι αντιφάσεις προς την κατεύθυνση του κομμουνισμού, όχι να μην υπάρχουν αντιφάσεις. Αυτό δεν γίνετε. Η μόνη “κοινωνία” που δεν έχει αντιφάσεις είναι ο θρησκευτικός παράδεισος) αλλά αντιφάσεις ολότελα διαφορετικές από τις μπαρουφάρες που ακούγονται από διαφόρους αριστερούς και δεξιούς.

Anonymous anonymous είπε...

@Κ.Μ. (14 Ιουλίου 2012 8:49 μ.μ.):

Μπορείς να εξηγήσεις τι εννοείς όταν λες "υποδηλωτικός χαρακτήρας της εργασίας";

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"μαρξισμός-λενινισμός κλπ. τρια-πουλάκια-κάθουνταν" 13 Ιουλίου 2012 7:33 μ.μ.
Ποτέ δεν έφτασαν στον "Χρουστσώφ" οι κινέζοι. Για να φτάσεις στον "Χρουστσώφ" πρέπει να περάσεις από την εξόντωση των κουλάκων και την εντατική βιομηχανοποίηση με σοσιαλιστικό επιστημονικό σχεδιασμό.
Οι κινέζοι έκαναν μιαν εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση (στηριγμένοι στην αγροτιά), έχασαν 25 πολύτιμα χρόνια με τους ιδεαλισμούς του Μάο (..."πολιτιστική επανάσταση", ...."τέσσαρες εκσυγχρονισμοί" και άλλες μπούρδες) και όταν ο λαός άρχισε να ζητάει ψωμί και...καπιταλισμό του πρόσφεραν την ΝΕΠ, ακριβώς με τα ίδια λόγια του Μπουχάριν (το 1924-25) προς του αστούς: "Πλουτίστε!". Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Ντενγκ Χσιάο η κάποιος άλλος λεβέντης. Αυτό έγινε το '78, που σήμανε και την οριστική επιλογή της εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης για τον καπιταλισμό.
Εκτοτε η Κίνα βαδίζει απερίσπαστη στον δρόμο του πιό άγριου καπιταλισμού, απαλλαγμένου από τους περιορισμούς της (μικρο)αστικής δημοκρατίας.
Η Τιέν-Αν-Μεν ήταν μια λάθος αντιδραστική (μικρο)αστική εξέγερση, που την χειροκρότησαν αμέσως όλοι οι αστοί όλου του κόσμου με την ίδια προθυμία που έσπευσαν να την ξεχάσουν....
Αυτά, αφιονισμένε μου μικροαστέ "μαρξιστή-λενινιστή κλπ. τρία-πουλάκια-κάθουνταν", για την ιστορία.
Υ.Γ. Η τελευταία σου παράγραφος ...άπαιχτη!
Ο Μπαρόζο ανήκει ακόμη στο "κίνημα" κατά του "Σοσιαλιμπεριαλισμού";!;!

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Singularity, 14 Ιουλίου 2012 7:45 μ.μ.,
όπως ακριβώς τα λέει ο Κ.Μ. Κανείς δεν ήθελε να φύγει για να πάει ..στο Μπανγκλα-Ντες η στη Νότιο Αμερική. Ολοι οι φερέλπιδες μετανάστες ονειρεύονταν τις πλουσιότερες καπιταλιστικές χώρες, και μάλιστα τα αστικά κέντρα, ούτε καν την ύπαιθρο.
Και δυστυχώς αυτό επεδίωκαν τα πιο εξειδικευμένα στελέχη, που η εργασία τους πουλιώταν πολύ ακριβά στις kapitalies. Αλλά (και) αυτοί είχαν σπουδάσει με έξοδα του σοσ. κράτους, δηλαδή του υπόλοιπου λαού, και βέβαια κανείς δεν συζητούσε για ανάλογη αποζημίωση. Ηταν οι ίδιοι λόγοι, που έστησαν το τείχος της Ελευθερίας στο Βερολίνο: Αμυνα απέναντι στο καπιταλιστικό πλιάτσικο σε βάρος τελικά των σοσιαλιστικών λαών.
Οποιαδήποτε καινούργια σοσιαλιστική επανάσταση θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις ίδιες αναγκαιότητες.

Κ.Μ. είπε...

Βεβαίως, αλλά να ζητήσω συγνώμη εκ των προτέρων για το εξής, ότι έχω μεγάλη δυσκολία να κάνω τα ζητήματα “πενταράκια” οπότε όσο πιο σύντομα μπορώ θα κουράσω λίγο. Σιγά σιγά μαθαίνω να το κάνω αυτό, αλλά ακόμα δεν είμαι σε αυτό το σημείο.

Ο χαρακτήρας της παραγωγής σήμερα είναι τέτοιος όπου ο καθένας δεν εργάζεται με βάση τις δικές του ανάγκες ή τις δικές του κλίσεις αλλά τουναντίον εργάζεται για την ικανοποίηση των βιολογικών του αναγκών διαμέσου μισθού. Αυτό βεβαίως ισχύει και για ολόκληρη την παραγωγή του παρελθόντος. Η εργασία λοιπόν εμφανίζεται ως ανάγκη για την ικανοποίηση των βιολογικών αναγκών. Στο βαθμό που στον κομμουνισμό θα υπάρχει αφθονία αγαθών (είναι άλλο θέμα του πως γίνεται αυτό) τότε δεν υπάρχει ανάγκη για εργασία για ικανοποίηση των αναγκών. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη για εργασία. Ο άνθρωπος ο οποίος δεν κάνει τίποτα είναι μια κατεστραμμένη προσωπικότητα. Ούτε αναπτύσσεται αλλά ούτε και οι υπάρχουσες τάσεις του ή ικανότητες του διατηρούνται. Τουναντίον καταστρέφονται. Ως εκ τούτου πλέον (στον κομμουνισμό) υπάρχει η ανάγκη για εργασία ως ανάγκη για την ίδια την εργασία. Εδώ η εργασία είναι πλέον δημιουργική για τον ίδιο τον άνθρωπο.

Ας γυρίσουμε λοιπόν στην κεφαλαιοκρατία. Εδώ λοιπόν ένας άνθρωπος δουλεύει για να πάρει έναν μισθό για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Εδώ ο καταμερισμός εργασίας λειτουργεί υποδουλωτικά για αυτόν. Αναγκάζεται (λόγο του ίδιου του χαρακτήρα της σύγχρονης παραγωγής) να δουλεύει μια κοπιαστική-επαναλαμβανόμενη εργασία για πχ. 40 χρόνια. Αυτό καταστρέφει την προσωπικότητα. Την αναπτύσσει σε μια μονάχα πτυχή (αυτή της δουλειάς του) και καταστρέφει όλες τις άλλες πτυχές της.

Κ.Μ. είπε...

Ας δούμε κάποια αποτελέσματα αυτού σε κάποια θέματα που δεν σχετίζονται με το θέμα μας, για να γυρίσουμε μετά σε αυτό. Όταν κάποιος είναι νέος διαλέγει το επάγγελμα που θα ακολουθήσει (πχ. σε πανελλαδικές) όχι με βάση τα δικά του πραγματικά ενδιαφέροντα ή τάσεις του, αλλά με βάση που θα βρει καλύτερη θέση στον καταμερισμό εργασίας. Αυτή είναι η κυρίαρχη τάση. Αλλά ακόμα και αν καταφέρεις να διαλέξεις το επάγγελμα που θέλεις, λόγο της ίδιας της παραγωγής πάλι δεν μπορείς να το κάνεις δημιουργικά αλλά το κάνεις διαμέσου της συνεχούς επανάληψης, της δουλειάς για το κεφάλαιο όπου δουλεύεις για την αύξηση της παραγωγής κλπ κλπ.

Ας το δούμε λίγο πως βλέπει ο Μαρξ την ανάπτυξη του καταμερισμού εργασίας όσον αφορά τον καπιταλισμό. Πρώτο στάδιο (όπου αναπτύσσεται η αστική τάξη εντός της φεουδαρχίας), έχουμε την μανιφακτούρας (το μικρό εργαστήρι) ο εργάτης δούλευε (πάλι έναντι μισθού) σε ολόκληρο το εργαστήρι, ως εκ τούτου ανέπτυξε τις ικανότητες του όσον αφορά ολόκληρη την παραγωγή ενός εμπορεύματος.

Όσο όμως αναπτυσσόταν η παραγωγή, στο μεγάλο εργοστάσιο ο εργάτης γίνεται “γρανάζι της μηχανής” και εργάζεται σε ένα μονάχα μικρό κομμάτι της παραγωγής. Μάλιστα ο Μαρξ έχει υπόψη του την παραγωγή όπως γινόταν πολύ πριν εμφανιστεί ο Φορντισμός. Με τον Φορντισμό η εξάρτηση από την μηχανή εντείνεται περαιτέρω.

Αυτό έχει αντίκτυπο στην ίδια την διαμόρφωση του ανθρώπου. Έλεγε ο Μαρξ (στα οικονομικά και φιλοσοφικά χειρόγραφα του 44) “Θέλετε να δείτε την ανάπτυξη της ψυχολογίας; δείτε την ανάπτυξη της βιομηχανίας”. Ή ποιο απλά πως η βάση επιδρά στο εποικοδόμημα. Δεν θα δούμε τα πάντα που προκύπτουν από αυτό, αλλά θα δούμε μονάχα την πτυχή που μας ενδιαφέρει:

Κ.Μ. είπε...

Στο βαθμό που η εργασία είναι η κοπιαστική - επαναλαμβανόμενη εργασία, η οποία μάλιστα επί καπιταλισμού γίνεται σε συνθήκες εκμετάλλευσης, ο άνθρωπος καταλήγει στον ελεύθερο χρόνο του να μην συζητάει για τα θέματα της εργασίας του αλλά για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με αυτό, και ορίζει τον εαυτό του σε σχέση με τα άλλα θέματα που τον απασχολούν. Ενώ πχ. βλέπεις ότι ένας ψυχολόγος έχει μια πιο κοινωνική προσέγγιση, ή ένας μηχανικός έχει μια πιο αναλυτική και πρακτική σκέψη (που την κουβαλάει σε ολόκληρη τη ζωή του), οι άνθρωποι ενώ αντικειμενικά (δηλαδή ανεξάρτητα από την συνείδηση τους) ορίζονται από την εργασία τους, οι ίδιοι ορίζουν τον εαυτό τους με πράγματα ανεξάρτητα από αυτά.

Λόγο του “φετιχισμού του εμπορεύματος” η κυρίαρχη πτυχή είναι ότι άνθρωποι ορίζουν τον εαυτό τους από τα υλικά αγαθά που έχουν στην διάθεση τους. Κοινώς από τον καταναλωτισμό. Πχ. ένας άνθρωπος μπορεί να είναι gadgetάκιας, ή ένας άλλος άνθρωπος μπορεί να συχνάζει σε high class club για να κερδίζει status στον κοινωνικό περίγυρο, ή να αγοράζει ρούχα της μόδας ή της εναλλακτικής αντιμόδας (που δεν είναι τίποτα άλλο από μια άλλη μόδα) για να είναι “in” στον κοινωνικό του περίγυρο.

Αυτό ίσχυε και στον σοσιαλισμό όπως τον γνωρίσαμε και σαφώς και στον σοσιαλισμό όπως θα τον δούμε στο (ελπίζουμε κοντινό) μέλλον. Δηλαδή στο βαθμό που η ίδια η παραγωγή (και η εργασία εν γένη) δεν έχουν αναπτυχθεί, και στο βαθμό που η εργασία είναι ακόμα επαναλαμβανόμενη-κοπιαστική κλπ κλπ. εμφανίζονται αναγκαστικά τέτοια φαινόμενα. Στο βιβλίο του Μπάμπη Ιωάννου, αναφέρει το γνωστό ζήτημα με τα τζιν. Οι μεγαλύτερης ηλικίας γνωρίζουν αυτήν την ιστορία. Στην Σοβιετική Ένωση δεν παρήγαγαν blue jeans. Οι Σοβιετικοί πολίτες από την δεκαετία του 70 ήθελαν να έχουν τζιν. Αλλά όχι οποιαδήποτε τζιν, αλλά τζιν μάρκας. Εδώ βλέπει κανείς ότι υπήρχε ο καταναλωτισμός στην Σοβιετική Ένωση. Ή θέλανε τα ευρωπαϊκά πουλόβερ, ενώ από άποψη ποιότητας τα ρούχα της ΕΣΣΔ ήταν καλύτερα. Έτσι λοιπόν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού είχε την αυταπάτη ότι θα μπορούσε να έχει τα ίδια προνόμια και ταυτόχρονα να απολαμβάνει τον καταναλωτισμό της δύσης. Αυτό νομίζαν και επί ΕΣΣΔ για την δύση. Το βιβλίο “Με το χέρι στην καρδία” νομίζω πως δείχνει αυτές τις αυταπάτες με πολύ καλό τρόπο. Πχ. έλεγαν ότι “ναι στην δύση μπορεί να είσαι φτωχός μονάχα αν δεν έχεις δουλειά, αν έχεις δουλειά μετά δεν έχεις πρόβλημα”. Τέτοιες αυταπάτες είχανε.

Για αυτό το γεγονός δεν ευθύνεται καμία απολύτως ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης. Η παραγωγή δεν έχει αναπτυχθεί σε τέτοιο επίπεδο. Υπάρχουν όμως ευθύνες. Το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρει πάρα πολύ σωστά ότι σημαντικό λάθος ήταν η ανάπτυξη των εμπορευματικών χρηματικών σχέσεων από την δεκαετία του 60 και μετά. Για το θέμα που μας απασχολεί, η ανάπτυξη των εμπορευματικών χρηματικών σχέσεων οδήγησε στην ανάπτυξη αυτών των τάσεων. Από αυτήν την άποψη, κατά τη γνώμη μου, το ΚΚΕ καταφέρνει να εντοπίσει αυτήν την αντίφαση πάρα πολύ σωστά, και είναι σωστή η αντίληψη του ότι το ζήτημα βρίσκεται στον περιορισμό αυτών.

μαρξισμός - λενινισμός - μαοϊσμός είπε...

Πρός τον Σεχτάρ τον Τρομερό

Η ισότητα των όπλων απαιτεί να μη χτυπάς τον άλλον στην κουβέντα προσωπικά, μιας και μιλάμε με ψευδώνυμα, δηλαδή έστω και εν μέρει ανώνυμα. Αλλά, επειδή δημόσια και χωρίς να το κρύβεις έχεις γράψει, εδώ μάλιστα, για τις εμπειρίες σου σε Βουλγαρία και Α. Γερμανία, πρέπει να σου πω ότι το μπρεζνιεφικό υπεραντιδραστικό ιδεολογικά φροντιστήριο το έχεις εμπεδώσει βαθιά.

Ο Τενγκ Ξιάο Πινγκ ήταν και Χρουστσόφ και Μπρέζνιεφ και Γκορμπατσόφ για την Κίνα, απλά στην αρχή έπρεπε να πάρει και τους φιλελεύθερους παλινορθωτές, τους μπουχαρινικούς, τους σοσιαλδημοκρατίζοντες, κάποιους άδικα χτυπημένους στην Πολιτιστική Επανάσταση... Ε, όταν στερέωσε, τους τσάκισε κι άσκησε τη σκληρή φασιστική του διχτατορία σε όλη την κοινωνία... Αυτό που έκανε ο Μπρέζνιεφ το 1964, το έκανε ο Τενγκ το 1989... Βέβαια, εσύ είσαι θαυμαστής και ήσουν τρόφιμος του πρώτου, οπότε σου ζητάω να αρνηθείς τον εαυτό σου κι αυτά δε γίνονται...

Η πλάκα είναι που μας κάνεις τον καμπόσο, αλλά η ΕΣΣΔ σου και οι Φλωράκηδές σου χαιρέτιζαν την αλλαγή του 1978 στην Κίνα ως θετική, ως απομάκρυνση από τον "αριστερισμό" και τον "υστερικό αντισοβιετισμό" του Μάο, ως έλευση "σωφρόνων κομμουνιστών" στην εξουσία.

Και φυσικά, οι μπρεζνιεφικοί ψευτοκομμουνιστές χρησιμοποιούσαν τη δεξιά, αναθεωρητική θεωρία των παραγωγικών δυνάμεων ("η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων οδηγεί μόνη της από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό") για να χτυπήσουν το Μάο που έβαζε ολοένα και πιο επιτακτικά το θέμα της εμβάθυνσης των ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ στο σοσιαλισμό, το θέμα της διαπαιδαγώγησης και της πειθούς για τις μάζες, το θέμα των ειδικών και της μη απόσπασής τους από το λαό, της αστικής τάξης νέου τύπου που γεννιέται από τους δεξιούς μέσα στο κόμμα . (συνεχίζεται)

μαρξισμός - λενινισμός - μαοϊσμός είπε...

Εκεί όμως που, όχι από άγνοια, αλλά από συνειδητή κτηνωδία, γίνεσαι χυδαίος, είναι όταν πάνω στα πτώματα 2.500 ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΥΡΙΩΣ του Πεκίνου, μιλάς για αντιδραστική εξέγερση.

Από έναν τύπο που έχει υπεραπιστεί ανοιχτά την κατοχή της Τσεχοσλοβακίας, του Αφγανιστάν, τις ματοβαμμένες διχτατορίες Γιαρουζέλσκι, Μεγκίστου σε Πολωνία, Αιθιοπία, τους μισθοφόρους στην Αγκόλα για το Νέτο και την εισβολή στο Ζαϊρ με μισθοφόρους παλιούς χωροφύλακες των Βέλγων, τη σέρβικη εθνοκάθαρση στη Βοσνία και (στη ζούλα) τη ρώσικη γενοκτονία στην Τσετσενία, δεν περίμενα δημοκρατικές ευαισθησίες για τον κινέζικο λαό και τα θύματά του από τους ομογάλακτούς σου, που η Παπαρήγα τους σφίγγει το χέρι χωρίς να ντρέπεται.

Αλλά να είσαι τόσο ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ "άσχετος", που να μη γνωρίζεις ότι η Δύση υπερασπίστηκε μονάχα την αστοφιλελεύθερη γραμμή μέσα στην Τιεν Αν Μεν, που κι αυτή ήταν καλύτερη από το σοσιαλφασίστα Τενγκ, αλλά ήταν μειοψηφία. ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ στην ΤΙΕΝ ΑΝ ΜΕΝ ήταν η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, που τραγουδούσε τη Διεθνή και σήκωνε το πορτραίτο του ΜΑΟ ΤΣΕ ΤΟΥΝΓΚ. Αυτό το ξέρει όποιος μελετάει στοιχειωδώς τα πράγματα και ψάχνει την αλήθεια, όποιος δηλαδή δεν είναι επαγγελματίας ψεύτης και παπαγάλος.

Α, και όσο για τον Μπαρόζο που τον πετάς για να με βγάλεις "δεξιό" και "ευρωπαίο" σε σχέση με σένανε τον "κομμουνιστή", σου λέω το εξής: εμείς οι ζαχαριαδικοί, εμείς που κρατάγαμε ψηλά (όχι προσωπικά, το πολιτικό ρεύμα εννοώ) τη σημαία του ΔΣΕ όταν εσύ τον έλεγες τυχοδιωχτισμό του Ζαχαριάδη, σου λέμε ΑΝΟΙΧΤΑ και ΚΑΘΑΡΑ, μπροστά στο λαό, ότι εσύ είσαι ΠΙΟ ΔΕΞΙΟΣ από τον ευρωπαϊστή Μπαρόζο, πολύ πιο βαθιά αντιδραστικός και αστός, γιατί ο ιμπεριαλισμός που εκπροσωπείς πολιτικά είναι παρασάγγες πιο βαθιά φασιστικός και επιθετικός - πολεμικός από τη μισοάοπλη Ευρώπη του Μπαρόζο... Καθαρά πράγματα, ανοιχτά και τίμια, κι ο καθένας παίρνει το πολιτικό κόστος της άποψής του.

Πες μας εσύ τώρα γιατί το Δεκέμβρη του '08 έλεγες άλλα στον ψευτοΡιζοσπάστη, άλλα στην τηλεόραση, ενώ στα μέλη σου έλεγες κρυφά ότι είναι προβοκάτσια των Αμερικάνων για να φάνε τον (καλό προφανώς) Καραμανλή, επειδή ήταν με την (καλή φαντάζομαι) Ρωσία...

Με τα αντιμαοϊκά εγχειρίδια που σου έχουνε μείνει από τις σπουδές απάνω, δε τη βγάζεις στο διάλογο, σαπίσανε... Θες νέα σοδειά για να αντιμετωπίσεις τους κομμουνιστές φιλαράκο...

Ανώνυμος είπε...

Μηπως μπορει να ανεβασει καποιος το τι ελεγε ο ζαχαριαδης για το Μαο; Εγω δε μπορω (καθως γραφω απο κινητο). Θα ειναι μια ευκαιρια να το βουλωσει καποιο αθλιο στομα.

Ανώνυμος είπε...

"Μηπως μπορει να ανεβασει καποιος το τι ελεγε ο ζαχαριαδης για το Μαο; Εγω δε μπορω (καθως γραφω απο κινητο). Θα ειναι μια ευκαιρια να το βουλωσει καποιο αθλιο στομα."

Είναι δυνατό με τέτοιο ύφος, που προφανώς προδίδει αντίστοιχη κουλτούρα, ένας αμερόληπτος αναγνώστης να πιστέψει ότι ο στόχος του γράφοντα είναι μία κατά τας γραφάς "σοσιαλιστική δημοκρατία";

Το άλλα ζήτημα είναι μία αντιπαράθεση που παεραμένει κυρίως σε ζητήματα θεωρητικολογίας, τη στιγμή που μίλησε ήδη η πράξη. Αυτή χρειάζεται θεωρητική ανάλυση. Πέρα από την Κούβα, κάθε απόπειρα οικοδόμησης απέτυχε. Η θέαση λοιπόν των Στάλιν, Χότζα, Μάο, Μπρέζνιεφ, κλπ κλπ κλπ ως ακλόνητους οικοδόμους μίας θεωρίας πάσχει, αφού ανατράπηκε εκ των έσω η ίδια η κοινωνία που ο καθένας τους έχτιζε (ή γκρέμιζε).

Π.Δ.

μαρξισμός - λενινισμός - μαοϊσμός είπε...

Προς τον τύπο που θέλει να βουλώσει στόματα.

Έτσι, για την ιστορία, ο Ζαχαριάδης έσταζε μέλι για το Μάο, τόσο επί ΔΣΕ, όπου αναδημοσίευε συνεχώς στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" πραγμάτειες στελεχών του ΚΚ Κίνας για τον ανταρτοπόλεμο, την τακτική κλπ. Το ίδιο αν διαβάσει κανείς τα πρακτικά της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ του 1950, θα δει πολλούς αντιπροσώπους που μιλάν για τις στρατιές του Μάο Τσε Τουνγκ κλπ.

Αν διαβάσετε δε το βιβλίο του Πάρνη "Γεια χαρά Νίκος", που έχει επιστολές του Νίκου που δεν αμφισβητούνται, θα δείτε πεντακάθαρα τη θέση του για το δεύτερο μέρος της πραγμάτειας του ΚΚ Κίνας για την εποχή Στάλιν, λίγο μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Δεκέμβρης 1956 και το ΚΚ Κίνας γράφει το "Ακόμα μια φορά για την ιστορική εμπειρία της διχτατορίας του προλεταριάτου", όπου ουσιαστικά για πρώτη φορά, ενώ χτυπάει τις δευτερεύουσες λαθεμένες πλευρές της σταλινικής περιόδου, υψώνει ΦΡΑΓΜΑ υπεράσπισης του Στάλιν από τη σοσιαλφασιστική - ρεβιζιονιστική συκοφαντία.

Ο Ζαχαριάδης λίγο πριν τον στείλουν Σουργκούτ ζήτησε να πάει στην Κίνα για θεραπεία, κι αυτό μαζί με την προσπάθειά του να πάει στην Ελλάδα να δικαστεί, τους έκανε να τον πάνε στον πάγο. Τέτοιο ΤΡΟΜΟ τους προκαλούσε ο ΗΓΕΤΗΣ του ΚΚΕ, του επαναστατικού κόμματος της εργατιάς και της φτωχής αγροτιάς της Ελλάδας.

Πάντως προπονείσαι καλά για βασανιστής του λαού με τα "βουλώματα στομάτων", αλλά δεν έχεις καταλάβει ότι η Ρωσία αυτή τη δουλειά θα την αναθέσει στον κατ' εξοχήν κανίβαλο, στον ναζιστή της Χρυσής Αυγής. Εδώ σου ματώσανε το σύντροφό σου στην Αγία Παρασκευή, σου δείρανε την Κανέλλη και δε σου κάνει καν εντύπωση πόσο μόκο έκανε η Παπαρήγα για όλα τούτα. Για μικρομεσαίος χαφιές της Στάζι, καλός θα ήσουνα...

Ανώνυμος είπε...

Αυτη η ισοτητα των οπλων που επικαλεισαι μαοικε ειναι τεραστιο ανεκδοτο κι αρκει να ριξει κανεις μια ματια στα σχολια σου. Δεν φανταζομουν ποτε οτι το να εχει καποιος δυο μετρα και δυο σταθμα θα ηταν τοσο ξεκαρδιστικο.

μαρξισμός - λενινισμός - μαοϊσμός είπε...

Κάτσε ρε φίλε από πάνω. Αν και είσαι κνίτης και το σχόλιο σου δεν είναι απλά πηγαίο, θα σου απαντήσω καλοπροαίρετα.

Επιλέγω όταν μιλάω να μη γράφω παράλληλα στοιχεία από την προσωπική μου ζωή - πολιτική διαδρομή, ακριβώς για να κρίνεται αυτό που λέω - ειδικά στον κόσμο των blogs, που η μικρότητα και ο εξυπνακισμός βγάζουν μάτια.

Ο Σεχτάρ έκανε την επιλογή να μοιραστεί, και μάλιστα σε διάλογο που συμμετείχα κι εγώ, το γεγονός ότι είχε βρεθεί σπουδάζοντας, ζώντας ή δεν ξέρω-τι-τέλος πάντων στις χώρες του σοσιαλφασιστικού μπλοκ στα 70s. Δεν τον κατηγορώ γι' αυτό τον άνθρωπο, θα μπορούσε να ήταν π.χ. παιδί πολιτικών προσφύγων.

Τον κατηγορώ όμως που συνεχίζει να υπερασπίζεται με τέτοιο πάθος τις φασιστικές αυτές διχτατορίες, τις εντελώς αντικομμουνιστικές και δυσφημιστικές για το σοσιαλισμό και το μαρξισμό, που μου βρίζει την Τιεν Αν Μεν των ηρώων για αντιδραστική, που σίγουρα θεωρεί αντιδραστικούς τους λαούς που γκρέμισαν τα λαομίσητα καθεστώτα το 1989-1990 ή θεωρεί επιβεβλημένη την επέμβαση των τανκς στην Πράγα το 1968.

Ε, από έναν τέτοιον τύπο, που διηγείται ανέμελα και με "περηφάνεια", άρα θέτει σε δημόσια κρίση, τις εμπειρίες του στις σχολές των μπρεζνιεφικών, δεν ανέχομαι να μου γράφει τις εντελώς ανακριβείς εκτός των άλλων σοσιαλφασιστικές μπαρούφες του για το Μάο. Για τον αρχηγό της δεύτερης μεγαλύτερης αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης του 20ού αιώνα (της πιο μακρόχρονης και δύσκολης) και το μεγαλύτερο σε βεληνεκές άνθρωπο στο σύγχρονο κόσμο, μαζί με το Λένιν και το Στάλιν.

Δε βλέπω λοιπόν πού τον αδίκησα και πού λείπει η ισότητα των όπλων... Κυρίως τα επιχειρήματά του χτύπησα και όχι τον ίδιον...

Ανώνυμος είπε...

Μαοικε, επειδη αυτη τη φορα μιλησες σαν ανθρωπος (παρα την πρωτη παραγραφο που λες οτι θα μου απαντησεις καλοπροαιρετα αν και ειμαι "κνιτης"), θα σου απαντησω κι εγω καλοπροαιρετα.

Κατ αρχην δεν ειμαι ο ανωνυμος που ζητησε να ανεβει εδω η γνωμη του Ζαχαριαδη για το Μαο. Στο λεω γιατι παρατηρησα οτι και οι δυο γραφουμε χωρις τονους. Ο λογος που σου την ειπα ηταν οτι ζητουσες απο το Σεχταρ ισοτητα στα οπλα λεγοντας ουσιαστικα οτι σου επιτεθηκε επι προσωπικου, ενω ουδεποτε εκανε κατι τετοιο, ουτε και ο αλλος ανωνυμος. Τα επιχειρηματα του ηταν πολιτικα κι αν ακομα τα βρισκεις επιθετικα και ειρωνικα, ξαναδες λιγο τον τροπο που γραφεις εσυ που λουζεις στους χαρακτηρισμους οποιον δεν σου αρεσει. Η γραφη σου ειναι τετοια που εξ αρχης θεωρει δεδομενα τα οσα λες με τη βοηθεια αμετρητων χαρακτηρισμων σχεδον θρησκευτικου υφους κι οποτε αυτα που λες τιθενται σε αμφισβητηση περνας σε πολυ αθλια επιθεση. Να σου παραθεσω αποσπασματα? Δε νομιζω οτι χρειαζεται. Κι εδω πρεπει να καταλαβεις οτι δεν κανει κανεις κουβεντα μαζι σου οχι επειδη δεν εχει κατι να σου πει, αλλα επειδη δεν θελει.

Ο Σεχταρ κατεθεσε την εμπειρια του απο τις ανατολικες χωρες κι εσυ αυτο το θεωρεις ανφαιρ? Απο που κι ως που? Μακαρι κι εγω να ειχα ζησει αναλογες εμπειριες να τις λεω καθημερινα. Ο ανωνυμος ζητησε να ανεβει κειμενο του Ζαχαριαδη για το Μαο που θα σου βουλωνε το στομα κι εσυ τον ειπες βασανιστη του λαου. Πολυ ευαισθητος εισαι για καποιον που μιλαει ετσι. Σε λιγο θα μας πεις οτι σε καταπιεζουμε κι ολας. Δυο μετρα και δυο σταθμα φιλε μου, ετσι μιλανε οι κομμουνιστες? Εκτος κι αν δε σε νοιαζει ο διαλογος και λες οτι λες για να ξεκαβλωσεις. Ουτε συμβουλες δινω ουτε τιποτα, αλλα αν το αθλιο υφος σου δε βελτιωθει, θα καταληξεις να μιλας μονος σου και να νομιζεις οτι δεν σου απαντανε επειδη εισαι ενα αφταστο τερας μορφωσεως χωρις αντιπαλο.

Και λιγα για την ουσια: Οι λαοι δεν ειχαν και μεγαλο ρολο στην παλινορθωση του καπιταλισμου στις ανατολικες χωρες, ουτε και υπερασπιστηκαν με παθος το σοσιαλισμο που γνωρισαν. Οτι κανανε, το καναν ομως υπο τη σημαια του περισσοτερου σοσιαλισμου, γι αυτο νομιζαν οτι πολεμουσαν. Για τα αγαθα της Δυσης παρεα με τα σοσιαλιστικα κεκτημενα τα οποια νομιζαν δεδομενα. Τι αποτελεσμα ειχε αυτο? Καπιταλισμο. Αυτη ειναι η ουσια. Και οι δυναστες ολου του κοσμου λατρευουν την Τιεν αν μεν, το γκρεμισμα του Τειχους, την περεστροικα, τα φρστιβαλ ειρηνης με τους Σκορπιονς και τους Μεταλλικα, την υποστολη της κοκκινης σημαιας. Αν εχεις ενοχικα συνδρομα για το σοσιαλισμο που γνωρισε η ανθρωποτητα (και δεν θα ξαναγνωρισει τον ιδιο στο μελλον) και προτιμας την παλινορθωση του καπιταλισμου, δεν μπορουμε να σε βοηθησουμε κι απο μερους μου η κουβεντα μας κλεινει εδω.

Ανώνυμος είπε...

"Ο μαο τσε τουνγκ με τη θεωρια του δεν εδωσε κ δεν δινει μαρξιστικη-λενινιστικη απαντηση στα προβληματα της εποχης μας γιατι ξεκινα κ εκφραζεται σε μικροαστικη-σωβινιστικη-μεγαλοκινεζικη βαση. Η εσωτερικη γραμμη του μαο...εκφρασε μικροαστικη αδυναμια μπροστα στις δυσκολιες, ανικανοτητα για επιστημονικη σκεψη κ πραξη...ο μαοτσετουνγκισμος ειχε κ εχει αποσυνθετικη επιρροη...ο μαοτσετουνγκισμος αποτελει αντιθεωρια στο μαρξισμο-λενινισμο, ΟΙ ΚΚΕδες ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ".

Νικος Ζαχαριαδης 1967. Αρχειο ΚΚΕ, εγγραφο 50943.

Ετσι απλα.

μαρξισμός - λενινισμός - μαοϊσμός είπε...

Οι χαρακτηρισμοί μου, φίλε ανώνυμε, είναι απόλυτα πολιτικοί και ποτέ προσωπικοί - βοθρολογικοί, όπως εκείνοι που έχουν χρησιμοποιήσει κάποιοι που έχουν επιτεθεί στο μαοϊσμό εδώ μέσα (αν και όχι ο απολίθωμας που έχει το μπλογκ).

Για την ανισότητα των όπλων, αυτοκριτικά το είπα, δεν είπα ότι μου έκανε προσωπική επίθεση ο Σεχτάρ, το αντίθετο, είπα ότι μ' έτρωγε το χέρι μου γιατί θυμόμουνα τις διηγήσεις του από τις σχολές στην Α. Ευρώπη σαν μέλος του ψευτοΚΚΕ (είναι ακόμα, απ' ό,τι λέει) και δεν άντεχα να μη το σχολιάσω. Γιατί η περίοδος 1970-1978 ήτνα πράγματι η περίοδος που οι Σοβιετικοί σοσιαλφασίστες έβγαζαν το ένα μετά το άλλο τα εγχειρίδια κατά του "κίτρινου κινδύνου", του "τυχοδιώχτη Μάο", ό,τι σιχαμερή βρωμιά μπορείς να φανταστείς (πολλά τα έχει μεταφράσει η Σύγχρονη Εποχή και υπάρχουν στις βιβλιοθήκες αριστερών της γενιάς του Πολυτεχνείου. Μιλάμε για τρελλό γέλιο!!).

Συνέκρινα λοιπόν αυτούς που λιβάνιζε, τους καθοδηγητάδες του, με τους νεκρούς της ηρωικής δημοκρατικής εξέγερσης της Τιεν Αν Μεν, που τους θεωρεί, όπως και συ, αντιδραστικούς.

Το να θεωρώ ότι στις χώρες αυτές ειδικά από τα μέσα της δεκαετίας του '60, υπήρχε παλινορθωμένος καπιταλισμός με φασιστικό εποικοδόμημα, άρα για τις χώρες της Α. Ευρώπης (όχι για τη Ρωσία) η αλλαγή του 1989-1990 ήταν θετική - προοδευτική, δε σου περνάει από το μυαλό;; Ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε ήταν του Λένιν - Στάλιν και του Μάο. Γι' αυτούς απολογούμαι, όχι για τον Τίτο, το Χρουστσόφ, το Γιαρουζέλσκι, τον μετά το 1965 Κάστρο, και ειδικά όχι για τους σοσιαλναζήδες που και συ μαζί με το Σεχτάρ θεωρείς "κομμουνιστές" ηγέτες των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών 1965-1990.

Τη Δύση δεν την κατηγορώ που είναι με την Τιεν Αν Μεν και με την πτώση του τείχους, αλλά που με τη βρώμικη υφεσιακή και ιμπεριαλιστική πολιτική της παραδίνει χώρες στους φασίστες Πούτιν που κρύβονταν σα ΚαΓκεΜπε πίσω από το τείχος και στους Κινέζους μακελάρηδες.

Κατηγορώ δηλαδή τη Δύση ότι κάνει ό,τι έκανε το 1936-1939 στην Ισπανία και το 1938 στο Μόναχο. Δυστυχώς όμως σήμερα δεν έχουμε Γ' Διεθνή να αποκαλύπτει τους φασίστες, κι έτσι ο κάθε σοσιαλναζί θαυμαστής της Στάζι κατηγορεί τους κομμουνιστές για "δεξιούς", "φιλοδυτικούς"...

Υ.Γ. Αυτά για το "τέρας μορφώσεως" κλπ. είναι αστειότητες. Κι όσο για το θέμα του διαλόγου, ξέρεις, είναι εύκολο άμα δε σε παίρνει να το γυρνάς στην παλαβή, για να ξεχνιέται η ταμπακιέρα...

μαρξισμός - λενινισμός - μαοϊσμός είπε...

Υ.Γ 2: Στη γελοιότητα του εγγράφου από το αρχείο του ψευτοΚΚΕ είναι αστείο και να απαντήσει κανείς. Από το 1962 και τα "Προβλήματα της Κρίσης του ΚΚΕ" δεν υπάρχει κανένα κείμενο του Νίκου που να βγήκε με τη δική του θέληση προς τα έξω.

Τα γραφτά του τα κάτασχε η ΚαΓκεΜπε με εντολοδόχο τον "Παττακό της Τασκένδης" Κώστα Ταρζάν Τσολάκη, αρχηγετικό στέλεχος του αγαπημένου σας ψευτοΚΚΕ μέχρι το 1995!!! Αυτή την παραμάτεια λοιπόν εξυπνάκια που έβαλες το απόσπασμα, πήγαινε πούλα τη σε αδαείς! Επίσης πες μας γιατί οι φασίστες τα αφεντικά σου τον κρατάγανε στον πάγο, αφού είχε αυτές τις απόψεις και ήταν μπρεζνιεφικός δήθεν...

Ανώνυμος είπε...

Το κειμενο του ζαχαριαδη εχει ημερομηνια 23-05-1967. Ειναι που εμεινε καταχωνιασμενο το οτι στις 24-09-1967 οδηγησε καποιους στην ακολουθη αντιδραση: "... Ο Νικος Ζαχαριαδης με τις επινοησεις, συκοφαντιες κ βρισιες του εναντια στο μαο τσε τουνγκ κ το κκ κινας δεν κανει τιποτα το καινουργιο παρα αυτα που κανει ο καθε αποστατης του μαρξισμου-λενινισμου, οταν, για να βολεψει τον εαυτο του, δινει εξετασεις υποταγης στον χρουτσιωφικο ρεβιζιονισμο...".

Υποθετω οτι αυτοι που τα εγραψαν αυτα δεν ηταν χρουτσωφικοι ρεβιζιονιστες, ουτε μεντιουμ ωστε να διαβασουν κατι κρυφο/καταχωνιασμενο/ανυπαρκτο. Ποιοι λοιπον ηταν;

Η αθλιοτητα δεν εχει πατο. Κατα τα λοιπα, χερι-χερι με το σαμαρα του ζαππειου 1 κ 2 κατα της "υφεσιακης πολιτικης". Θα μπορουσε να γραφει τα φαρμακεια στη βραδυνη-την εφημεριδα που στη διαφημιση λεει οτι "μονο η αναπτυξη θα βγαλει τη χωρα απο την υφεση" !!!

Ανώνυμος είπε...

Πλεονεκτήματα: παραστατικότητα, εντιμότητα, ευαισθησία.
Μειονεκτήματα: φλυαρία, αναφορά μέχρι και το '76-77(ο τίτλος είναι παραπλανητικός).
Καλή προσπάθεια, καλό αποτέλεσμα και εν τέλει ας ακούσουμε και κάτι άλλο πέραν της γνωστής προπαγάνδας...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Και πάλι αργοπορημένα, θα έλεγα στη singularity ότι τη σοβιετία μπορεί να τη φανταστεί σαν έναν άνθρωπο σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον, όπου είναι απολύτως λογικό να είναι "κλειστή" και μαζεμένη. Αλλά αν μπορέσεις να τον "ξεκλειδώσεις" και να τον γνωρίσεις ουσιαστικά, θα δεις ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο κι έναν θαυμάσιο άνθρωπο.

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Ας το αφήσω εδώ, για την Ιστορία. Δεν είναι από τον "Ριζοσπάστη". Τους ξεφεύγουν.
"Η χώρα φαίνεται να ανακτά την πλούσια κληρονομιά της σοβιετικής εποχής, όταν η επιστήμη και η τεχνολογία γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη και στήριξη."
Kατά τα υπόλοιπα, το άρθρο αναμασά το ποίημα της αξιοποίησης της επιστήμης μέσω της ιδιωτικοποίησης, που ήταν ακριβώς ...ό,τι έλειπε(!) από την Σοβιετική Επιστήμη για να την (ξανα...;) στείλει στον ουρανό, (όπου, παραδόξως, είχε βρεθεί κι από μόνη της, αλλά ας μην τα πολυψειρίζουμε...).
Χέρι, που δεν μπορείς να δαγκώσεις, το γλύφεις, κι αυτό η πουτ(α)ινορωσία το έχει αφομοιώσει.

kostakis_1312 είπε...

Θα ήθελα να σχολιάσω (έστω και με κάποια καθυστέρηση) τις δηλώσεις του μαρξισμός-λενινισμός-μαοϊσμός:
Είναι ανάγκη να γράφονται προσβλητικά σχόλια του στυλ ψευτοΚΚΕ, φλωρ...ιας κτλ;
Μάλλον δημιουργούν αποστάσεις και αποξενώνουν αντί να συσφίγγουν δεσμούς μεταξύ κατ'ουσία ομοϊδεατών.