Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Ισονομία και πράσινα άλογα

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Ατέχνως

Το ελληνικό πρωτάθλημα μοιάζει με κούρσα στον ιππόδρομο. Έχει γκανιάν, παρολί, ψοφάλογα που σέρνονται και δεν τερματίζουν, ένα φαβορί που νικάει σχεδόν πάντα, χωρίς καν να φορτσάρει, φαντεζί άσους που τους σκοτώνουν, όταν γεράσουν και πάψουν να προσφέρουν θέαμα. Και μία ομάδα με σήμα το (βισ’νις θύελλα, σούζα το) αλογάκι (ι-χα!), που έχει να πάρει τίτλο απ’ το 88’, στο λυκόφως της Αλλαγής· κι η σύγχρονη εκδοχή της Αλλαγής, που επαναλαμβάνεται σα φάρσα εν έτει 2015, τη βρίσκει να βολοδέρνει σε μικρότερες κατηγορίες. Που άλλαξαν κι αυτές όνομα και έγιναν Football League, I και II αντίστοιχα, εκ των οποίων η δεύτερη λογίζεται ως ερασιτεχνική, για να γλιτώνουν από τα χρέη τους διάφορες ΠΑΕ με έναν επώδυνο υποβιβασμό.



Ο Σύριζα εισέρχεται τώρα, εν είδει τοποτηρητή, στο βάλτο του πρωταθλήματος, όπου ετοιμάζονται να κονταροχτυπηθούν τα βουβάλια (ή μάλλον οι ιπποπόταμοι, για τις ιππικές ανάγκες του κειμένου), με έπαθλο την κυριαρχία στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τη δική τους «Αλλαγή», στην οποία προσβλέπουν οι ανταγωνιστές του Ολυμπιακού και του Μαρινάκη. Δηλαδή η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη κι ο ΠΑΟ του Αλαφούζου, που εμφανίζονται ως φλογεροί υπέρμαχοι της Κάθαρσης (που τη γράφουν πάντα με κεφαλαίο, για να δοθεί έμφαση) και της ισονομίας. Να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο (που είναι επίσης ωραίο κλισέ και κολλάει παντού και πάντα).

Αυτό το σχεδόν Αριστοφανικό σκηνικό μας παραπέμπει συνειρμικά στην αντίστοιχη κωμωδία που συνδέεται άμεσα με τα άλογα και το θέμα της ανάρτησης. Στους Ιππείς, ο Νικίας και ο Δημοσθένης, στρατηγοί της Αρχαίας Αθήνας, σκέφτονται πώς μπορούν να ανατρέψουν το φιλοπόλεμο δημαγωγό Κλέωνα, που είχε πάρει την εξουσία, κλέβοντάς τους τη δόξα για την επιχείρηση της Πύλου. Καταλήγουν λοιπόν στο συμπέρασμα πως για να εκτοπίσουν ένα λαοπλάνο, αχρείο και αμοραλιστή πολιτικό ηγέτη, χρειάζεται να βρουν κάποιον που να συγκεντρώνει αυτά ακριβώς τα στοιχεία στο μέγιστο βαθμό, γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε να επικρατήσει του Κλέωνα. Και επιλέγουν για επικεφαλής της προσπάθειας αυτής τον Αγοράκριτο, έναν πλανόδιο αλλαντοπώλη, που ως πολιτικός θα κληθεί βασικά να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και πριν με τα κρέατα και τα άντερά του: να τα ανακατεύει όλα μαζί, να βάζει μπόλικα μπαχαρικά για να σκεπάζει τις βρωμιές, να τα μαγειρεύει και να τα σερβίρει όμορφα στο λαό, που όχι μόνο θα τα τρώει, αλλά θα του λέει κι ευχαριστώ.

Το επιμύθιο για την κούρσα του πρωταθλήματος είναι απλό. Αν κάποιο βουβάλι ελέγχει απόλυτα το βάλτο, την ΕΠΟ και τη διαιτησία, ακόμα και άλλες ομάδες, που στελεχώνουν το ρόστερ τους με δανεικούς παίκτες, τότε για να γίνει κανείς χαλίφης στη θέση του και να αποκτήσει ευνοϊκή μεταχείριση, πρέπει να κάνει τα ίδια και χειρότερα. Να γίνει δηλ το μεγάλο ψάρι, που θα καταπιεί τα μικρότερα και θα πετύχει συμφέρουσες, ετεροβαρείς συμφωνίες με τα άλλα –που με τη σειρά τους θα φτιάξουν τις δικές τους λυκοσυμμαχίες, για να αλλάξουν τα κόζια, και πάει λέγοντας… Εκτός κι αν πιστεύει αφελώς κανείς, πως μπορείς να πάρεις τον τίτλο με το σταυρό στο χέρι, και να είσαι σαν τον καλό χαλίφη του Γκοσινί, τον Χαρούν Ελ Πατσάχ, που γλιτώνει πάντα απ’ τις ραδιουργίες του Ιζνογκούντ. Ή ότι οι Ιππείς της Αρχαίας Αθήνας μπορούσαν να τα βάλουν με την ανώτερη τάξη των πεντακοσιομέδιμνων και να επιβάλουν ελεύθερα τη δική τους αυτοτελή εξουσία, βάσει δημοκρατικών εκλογών πχ και ενός άγραφου ταξικού ευ αγωνίζεσθαι.

Το ερώτημα λοιπόν για όσους δεν είναι άλογα όντα, και δεν τρώνε σανό ή κουτόχορτο, για όλους εμάς τους φιλάθλους, που δεν είμαστε οι Μπλιαχ Χαχάτ του Προεδράρα και έμμισθοι μπράβοι του ιδιωτικού του στρατού, μπαίνει αμείλικτο. Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά; Γιατί να χαλάμε τις Κυριακές μας για τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό που, κατά κανόνα, δεν προσφέρει καν λίγο θέαμα, για να το καταπιεί κανείς πιο εύκολα, όπως τα αλλαντικά; Και πώς μπορεί να χαρεί κανείς μια νίκη, όταν δεν είναι απολύτως καθαρή (κι ας τρέχουν 22 καθαρόαιμα μες στο γήπεδο) και τη βρωμίζουν το παρασκήνιο και τα συμφέροντα;

Δεν έχει έρθει ο καιρός να ξυπνήσουμε κυρ-Μέντιο;

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σαν κολλημένος με τη μπάλα, παίρνω την πρωτοβουλία να σου απαντήσω.

Καταρχήν για να βλέπεις ποδόσφαιρο ζωντανά στο γήπεδο απαιτούνται τρεις βασικές προϋποθέσεις.
1. Να μπορείς, δηλ. να πληρώνεις εισιτήριο ή να έχεις άκρες να σε βάζουν τζάμπα
2. Να υποστηρίζεις μια από τις δυο ομάδες
και 3.Να σου αρέσει το ποδόσφαιρο.

Το 1 είναι προφανές, θα αναλύσω το 2 και το 3. Προσπαθείς να αναλύσεις το πράγμα με ψυχρή λογική πράγμα τελείως άκυρο για την περίπτωση. Το να πας να δεις έναν αγώνα τις ομάδας σου μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά πράγματα πέρα από το 2 και το 3. Είναι η ατμόσφαιρα γύρω από το γήπεδο, οι συζητήσεις με φίλους και άγνωστους φιλάθλ(ι)ους για το ματς την ομάδα αλλά και ότι άλλο σας κατέβει στο μυαλό, τα τραγούδια, τα συνθήματα, οι γλυκές παιδικές αναμνήσεις, τελικά η φυγή από την καθημερινότητα αλλά με έναν τρόπο που μπορεί να μην είναι καταστροφικός.

Αν κάποιος δε βρίσκει ενδιαφέρον στα παραπάνω τον κατανοώ και του εύχομαι να κάνει πιο δημιουργικά πράγματα. It's a matter of taste.

Λες πως μπορεί να βλέπει κάποιος ένα θέαμα με τόσο φανατισμό όταν θεωρείται σίγουρο ότι παίζουν στησίματα. Είναι σαν να σε ρωτήσω εγώ πως μπορείς να είσαι ακόμα κομμουνιστής όταν ο κομμουνισμός έχει φάει πούλο σχεδόν σε όλο τον κόσμο και έχουν δολοφονηθεί στο όνομά του και πολλοί αθώοι.


Δες κι αυτό μια και νομίζω ξέρεις ισπανικά http://www.youtube.com/watch?v=DwG5-T_CkO4
Muchachos,
Hoy viajamos juntos otra vez.
Enamorado del Atleti,
No lo puedes entender.
Τα λένε όλα σ'αυτό το τετράστιχο οι ομόχρωμοι του Ολυμπιακού Μαδριλένοι.

Τα πιθανά στησίματα είναι η σκοτεινή πλευρά του θεάματος όπως οι εξορίες και οι εκτελέσεις ΚΑΙ αθώων σε μια επαναστατική διαδικασία.

Για το τέλος του σεντονιού μου να επισημάνω δύο-τρία πράγματα πολύ βασικά.

Είναι αυτονόητο και για μένα που δεν είμαι κομμουνιστής αλλά απλά συνοδοιπόρος του ΠΑΜΕ, ότι σε Λαϊκή Δημοκρατία δεν θα υπάρχουν ΠΑΕ και ΚΑΕ αλλά μόνο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Θεωρώ χάσιμο χρόνου να εξηγήσω το γιατί σε αυτό το ιστολόγιο.

Δεύτερο, συγκρούσεις μεταξύ οπαδών κατά κανόνα σημαίνει συγκρούσεις μεταξύ προλεταριακών στοιχείων. Χάσιμο ενέργειας που καλό είναι να αποφεύγεται. Και δω δε χρειάζονται άλλες εξηγήσεις.

Και δύο, τροφή για σκέψη. Ο αθλητισμός έχει ένα μεγάλο καλό σε σχέση με την πολιτική. Τα αποτελέσματά του είναι ξεκάθαρα και μη αμφισβητήσιμα, ότι γράφει το ταμπλό, ότι λέει η βαθμολογία. Το αποτέλεσμα όντως μετράει. Κι αν έχεις χάσει άδικα κι αυτό αποδείξιμο είναι και κρατάς τη περηφάνια σου μια χαρά.

Ενώ στην πολιτική μπορεί να σε κοροϊδεύουν μια ζωή και να χάνεις συνέχεια αλλά εσύ ο λαός να μην το καταλαβαίνεις. Και δεν έχεις κανένα λόγο να είσαι περήφανος.

Κολλημένος με τη μπάλα

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Δε διαφωνούμε σε κάτι.
Το ερώτημα δεν είναι γιατί να πάει ή να μην πάει κανείς γήπεδο -αν και μπαίνει, όπως σωστά επισημαίνεις, το ταξικό στοιχείο στο αν μπορεί τελικά να πάει.
Το ερώτημα είναι γιατί να κρεμάς τη ζωή σου και τη διάθεσή σου από μια ομάδα, όπως κάνουν πολλοί, είτε πηγαίνουν είτε όχι, στο γήπεδο. Και σε ό,τι έχει να κάνει με την ελληνική λίγκα, που κατά κανόνα δεν προσφέρει καν θέαμα, για να σου χρυσώσει το χάπι, το ερώτημα αυτό γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό.
Να στο θέσω διαφορετικά, θα έπρεπε κάποτε να φτάσουμε σε ένα σημείο να αποταθούμε σε όσους αγαπάνε την μπάλα και να τους πούμε: ρε παιδιά αυτό το πράγμα δε βλέπεται, δεν το καταλαβαίνετε κι εσείς; Δεν έχετε βαρεθεί να μη μετράει πάνω απ' όλα η φανέλα κι όλα όσα εμπνέουν έναν πραγματικό οπαδό; Δεν είναι φανερό πως όλα αυτά είναι αδύνατα σε αυτή την κοινωνία που ζούμε τώρα;
Το κείμενο πρωτίστως σε φιλάθλους απευθύνεται, όχι σε όσους δε μπορούν να χωνέψουν τον αθλητισμό και προπαντός την ιδέα του γηπέδου

Ανώνυμος είπε...

Ωραία ερωτήματα βάζεις.

Γιατί πολλοί κρεμούν τη διάθεσή τους από την ομάδα. Πολύ κρίσιμο ερώτημα. Η δική μου απάντηση είναι ότι οι άνθρωποι επιλέγουν σαν κυρίαρχη για τον εαυτό τους εκείνη την ταυτότητα που τους κάνει πιο ευτυχισμένους. Η ταυτότητα που τους κάνει πιο ευτυχισμένους, τους κάνει και πιο περήφανους, αυτά τα δυο είναι αξεχώριστα και αλληλένδετα. Οσο κάποιος βρίσκει στο παιχνίδι χαρά που δεν βρίσκει αλλού, μένει στο παιχνίδι ότι και να του πεις. Επιπλέον στο παιχνίδι η δυνατότητα να ανατρέψεις την αδικία μοιάζει (και είναι λέω εγώ) πολύ πιο εύκολη απ'ότι στη πραγματική ζωή.

Διότι οι άνθρωποι επιζητούν νίκες και δεν τις βαριούνται ποτέ. Οι νίκες ανοίγουν την όρεξη για νέες,όσο μικρές και να είναι ενώ οι ήττες απογοητεύουν και τους πιο αποφασισμένους όταν είναι συνεχείς.

Τώρα, βαρυσήμαντη ατάκα:Οταν οι άνθρωποι περισσότερο περήφανοι για το ότι είναι εργάτες παρά για οτιδήποτε άλλο, τότε και μόνο τότε θα έχει γίνει το καθοριστικό βήμα για τον κομμουνισμό.

Για το 2ο ερώτημά σου η απάντηση είναι πολύ εύκολη."Ρε φίλε όλα βρώμικα είναι σ'αυτή την κοινωνία τι τα ψάχνεις αλλά ζούμε μέσα σ'αυτή,τι να κάνουμε να μονάσουμε;"

Με κίνδυνο να ξεφύγουμε από το θέμα,αγάπη για τη φανέλα υπήρχε όσο ήταν το ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό ας πούμε ως το 60. Να σου πω όμως κάτι. Αν είναι σωστή η δική μου εκτίμηση για το τι είναι ο κομμουνισμός, σε μια τέτοια κοινωνία δε θα υπάρχει αυτό που εννοουν οι οπαδοί σήμερα με την έννοια "αγάπη για τη φανέλα". Γιατί κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ θα ενώνει τους εργάτες και τους λαϊκούς ανθρώπους του Πειραιά και της Τούμπας και δε θα τους ξαναφήσει να ξαναμισηθούν. Κι αν αυτό το κάτι δε γίνει πιο μεγάλο από τις ομάδες τους,απλά θ'αποτύχει,ξανά.

Κολλημένος με τη μπάλα

Ανώνυμος είπε...

Κολλημένε με τη μπάλα μη με παρεξηγήσεις-σε πολλά συμφωνώ-όμως νίκη απέναντι σε ποιόν; Εδώ και αρκετά εγώ το μόνο που προσλαμβάνω είναι ότι τη νίκη τη θέλουν πολλοί μόνο και μόνο για να τη πουν στο διπλανό τους. Μόνο και μόνο για να νιώσουν νικητές (και μάλιστα με ξένα αρχίδια) απέναντι όχι σε κανέναν ισχυρό αλλά στο διπλανό τους με τον οποίο δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Δεν το βλέπω δηλαδή ως τμήμα της επιθυμίας της νίκης προκειμένου να γίνεις καλύτερος ή να βελτιώσεις τη ζωή σου αλλά ως βήμα αποκτήνωσης μέσα σε μια κοινωνία που τη χαρά την αντλείς από τη δυστυχία του διπλανού σου, από το ότι εκείνος περνά χειρότερα από εσένα. Και νομίζω είναι χαρακτηριστικό πως οι "αδικημένοι" μόλις το κύμα αλλάζει φορά και τους ευνοεί, μετατρέπονται στους πιο αποθρασυμένους αδικητές (συγγνώμη αν δεν υπάρχει η λέξη αδικητής).

Δεν εννοώ βέβαια ότι δε θα αισθανθώ ίχνος χαράς αν ο Άγγελος πάρει τελικά το πρωτάθλημα αλλά όχι και να εξαρτάται η διάθεσή μας από τη μπάλλα.

ρα

ΥΓ. Άσχετο αλλά σφυροδρέπανε έχω δει σε πολλές περιπτώσεις τους Ιππείς να γράφονται ως Ιππής. Και μάλιστα σε sites υπεράνω υποψίας. Δηλαδή δεν το γράφουν κατ αυτό το τρόπο από παραδρομή αλλά επίτηδες (πχ http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=805). Μήπως έχεις (ή κάποιος από τους αναγνώστες) καμιά ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό;

Γάβρος από κούνια είπε...

Θα το γράψω με το δικό μου τρόπο μια και δεν είμαι του πανεπιστημίου και ελπίζω να μη θεωρηθώ εκτός θέματος.

Ξεχνάμε ίσως ότι είμαστε εξέλιξη ζώων και διατηρούμε τα πρωτόγονα και ζωώδη μας ένστικτα.

Και βέβαια ξέρουμε πόσο βρώμικο είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα.Όπως και πόσο βλαβερό είναι το τσιγάρο και το φαστ φουντ. Και λοιπόν ;

Αν δεν ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα θα ήταν ο αγαπημένος κόκορας , ο αγαπημένος τραγουδιστής, ο πιο αληθινός Θεός,η πιο σέξι γκόμενα.Αυτή είναι η ζωή του ανθρώπου. Μικροαπολαύσεις μικροεξαρτήσεις και χαβαλές για να αντέξει την καθημερινότητα.Το μπλε χάπι από το Μάτριξ.

"You take the blue pill, the story ends. You wake up in your bed and believe whatever you want to believe. You take the red pill, you stay in wonderland, and I show you how deep the rabbit hole goes."

―Morpheus, to Neo

Ποιος αντέχει να πάρει το κόκκινο χάπι ;

Θα πρέπει να περάσουν πάρα πολλά χρόνια εξέλιξης για να φτάσουμε σε έναν άνθρωπο ικανό να αντιληφθεί τη χρησιμότητα του σε μια κοινωνία.Να μάθει να χρησιμοποιεί περιορισμένο τον χρόνο της ζωής του προς όφελος δικό του και του κοινωνικού συνόλου.Να μάθει να διαχειρίζεται την εξουσία.

Ο κομμουνισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας , αρκεί να το προλάβει πριν εξαφανιστεί.

Η πρώτη προσπάθεια τον 20ο αιώνα ήταν μέτρια.

Ευελπιστώ σε μια καλύτερη δεύτερη προσπάθεια.

Το ΚΚΕ κάνει ότι μπορεί αλλά δεν γίνεται κατανοητό από το πόπολο.Αυτές οι καταραμένες σύνθετες λέξεις που χρησιμοποεί μάλλον φταίνε που είπε και ο σύντροφος Ζαραλίκος ανήμερα των εκλογών.

Гриша είπε...

Αλλο κολλημενος με τη μπαλα και αλλο κολλημενος με την ομαδα.Το ενα δεν αναιρει το αλλο , αλλα ειναι διαφορετικα πραγματα.
Στο επαγγελματικο ποδοσφαιρο ευκολο δεν
ειναι να ανατρεψεις την αδικια.Ευκολο ειναι να την επιβαλλεις οταν εχεις το τροπο να το κανεις.

@ρα απο ενα προχειρο ψαξιμο το "ιππης"ειναι μαλλον σωστο.Το αρχαιο δραμα οπως και η αρχαια φιλοσοφια ειναι στην αττικη διαλεκτο.Στο λινκ που δινεις προκειται για τους αριστοφανικους ιππης αρα σωστο.Δεν ξερω βεβαια αν ειναι σωστη αυτη η γραφη για αλλες περιπτωσεις οπως πχ η αγωνιστικη ιππασια η ο ιπποδρομος.Εκει ισως το ενδεδειγμενο να ειναι ιππεις και οχι ιππης.

Παπουτσωμενος Γατος είπε...

Σηκωνει μεγαλη κουβεντα η παρατηρηση του ρα σχετικα με τις νικες.

Αν παρατηρησετε,οι τροποι διασκεδασης στις καπιταλιστικες κοινωνιες,εκτος απο το αυτονοητο,οτι δηλαδη ειναι πληρως ελεγχομενοι απο το κεφαλαιο,ειναι ανταγωνιστικοι και περισσοτερο χωριζουν τους ανθρωπους,απο το να τους ενωνουν.

Δεν ειναι μονο ο επαγγελματικος αθλητισμος,αλλα ακομα πχ και μια απλη εξοδος,εχει μετατραπει σε ανταγωνισμο για το ποιος θα ριξει περισσοτερες γκομενες,ποιος θα ξοδεψει περισσοτερα λεφτα,ποια θα κουνησει πιο ωραια τον κωλο της,ποιος θα πιει περισσοτερα ποτα κλπ

Ο επαγγελματικος αθλητισμος και οι εξοδοι (ως μερος του lifestyle) ειναι πιο ευαλωτοι σε αυτα τα φαινομενα,χωρις να σημαινει οτι αυτα εξαντλουνται εκει.Προσωπικα,και στο ''αγνο'' ερασιτεχνικο ποδοσφαιρο του σχολειου και της τοπικης ακαδημιας,θυμαμαι ναρκισισμους,βρωμιες σταριλικια κλπ.Ειναι λες και εχει γραφτει στο DNA μας πλεον.

ΥΓ Προφανως μιλαω για ενα μεγαλο ποσοστο των συγχρονων ανθρωπων,οχι για ολους

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ρα, δεν είμαι σε θέση να δώσω μια εμπεριστατωμένη απάντηση, αλλά έχω κι εγώ την εντύπωση ότι το "ιππής" είναι σωστό για την εποχή του και μεταφέρεται απλώς αυτούσια ενίοτε.

Σχετικά με τις νίκες, αυτό που μου κάνει εντύπωση στο γήπεδο είναι ότι ένας οπαδός θέλει να γαμήσει πάση θυσία τον αντίπαλο, ακόμα και αν είναι με ένα γκολ, στο ενενήντα, με άγχος, με πέτσινο πέναλτι, κοκ. Ναι αλλά αυτό είναι αγχωμένη μαλακία, που λέει και στο διδυμότειχο μπλουζ, κι όχι έρωτας που τον απόλαυσαν κι οι δύο, ανεξάρτητα από το ποιος κέρδισε και ποιος έχασε τελικά -γιατί ναι υπάρχουν και τέτοια παιχνίδια.
Μια τρομερή ανάγκη επιβεβαίωσης από την ομάδα, που συναντάται και σε άλλες μορφές κοινωνικής εκδήλωσης, όπως εύστοχα σημειώνουν κι άλλοι σφοι παρακάτω.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ Гриша και Σφυροδρέπανε για τις απαντήσεις σας στην απορία μου.

Πολύ σωστή κατά τη γνώμη μου και η διάσταση που δίνει ο Παπουτσωμένος Γάτος.

ρα