Εγώ δεν πάω Μέγαρο

Γιατί συγκεντρώνονται και συζητάνε οι πολιτικοί πατέρα;

Μα εσύ βιάζεσαι να φτάσεις στην ουσία. Κάτσε πρώτα να μας γανώσουν το μυαλό με συγκλονιστικές λεπτομέρειες και ποδοσφαιρικού τύπου κάλυψη, σαν pregame show: ποιος έφτασε πρώτος, ποιος έκλεισε το μάτι στην κάμερα, από πού προσήλθαν οι αποστολές των ομάδων, ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις, ποιος τις έχασε (για να τις βρει ο άλλος), και επίσης, σε απευθείας μετάδοση, τι δήλωσε η ανακουφισμένη φοράδα κατά την έξοδό της από τις τουαλέτες του Γενί-τζαμιού. Και μετά από τόσο ενημερωτικό καταιγισμό, ας μετρήσουμε ποιος συνεχίζει να ενδιαφέρεται για την ουσία και ποιος έχει καθαρό μυαλό να ψάξει και να καταλάβει τι κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά.

Είχαμε και ποδοσφαιρικό τραυματισμό, με ένα ταμπλετάκι να πέφτει στα δάχτυλα του ποδιού του Τέρενς Κουίκ και να τον τραυματίζει ελαφρά και τον αστείρευτο χιουμορίστα Σταύρο να ρωτάει αν το γκατζετάκι ήταν σοβιετικό. Κρίμα μόνο που δεν είχαμε επεισόδια κι αναβολή, αν και η οργανωτική επιτροπή φρόντισε να υπάρχουν τεχνητές μικροεντάσεις για το φιλοθεάμον κοινό, που μεγεθύνονται, ανάγονται σε πολιτική ουσία κι αναλύονται με τις ώρες, σαν τις επίμαχες φάσεις ενός σικέ αγώνα, για να καταλάβουν όλοι οι θεατές πόσο αγεφύρωτες διαφορές χωρίζουν τα αντίπαλα στρατόπεδα, που καταφέρνουν παρόλα αυτά να τις παραμερίσουν για το καλό του τόπου και να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι.

Δεν υπάρχουν πιο λατρεμένα κλισέ απ’ αυτές τις αναλύσεις για την πολυπόθητη ενότητα, την εθνική ομοψυχία και συνεννόηση, τον ιστορικό συμβιβασμό, την πολιτική σταθερότητα και ό,τι κατεβάσει ο νους, που επιζητά ο τόπος, τα τοπικά πρωταθλήματα και η χειμαζόμενη αγορά, που γλείφει τις πληγές της, βλέποντας τα μνημονιακά προαπαιτούμενα να περνάνε με τη μεγαλύτερη καταγραμμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τουλάχιστον στη νεότερη μνημονιακή ιστορία του τόπου. Όλοι πλην Λακεδαιμονίων (και παραδοσιακά των Νεοναζί, κάτι που βολεύει και στο σερβίρισμα της θεωρία των δύο αντικοινοβουλευτικών άκρων).

Δεν είναι όμως όλα ρόδινα για την πλειοψηφία του μαύρου μετώπου, και προπαντός για το βασικό της εταίρο, τον κυβερνητικό λόχο, που βλέπει να πλησιάζει επικίνδυνα το όριο των 150 εδρών κι οι επικεφαλής του φοβούνται πως δε θα καταφέρουν να βγουν όλοι απέναντι, μετά από τα εμπόδια που έχουν μπροστά τους –όπου περιλαμβάνεται και ένα πακέτο για τη διάλυση του ασφαλιστικού και των συντάξεων. Κι είναι τρομερά κωμικό να ακούς μετά τα στημένα ρεπορτάζ για τον Τσίπρα, που προτείνει ως «εθνική γραμμή» (πάνε οι κόκκινες) να μη μειωθούν οι κύριες συντάξεις (και να τσακίσουν παράλληλα τις επικουρικές και διάφορα επιδόματα), αλλά αρνούνται να το δεχτούν οι υπόλοιποι.

Η ουσία της χτεσινής συνάντησης λοιπόν φαίνεται να είχε δύο σκέλη.

Είτε να ζητήσει η κυβέρνηση τη στήριξη της αντιπολίτευσης στις κρίσιμες ψηφοφορίες του επόμενου διαστήματος, διαπραγματευόμενη από θέση ισχύος, όσο βλέπει τους βασικούς της αντιπάλους να σέρνονται και να μην μπορούν να αξιοποιήσουν στο παραμικρό τη δική της φθορά. Είτε να προωθήσει το πολιτικό φλερτ με το Βασίλη Λεβέντη και τη φημολογούμενη είσοδό του στο κυβερνητικό σχήμα. Όσο περισσότεροι γραφικοί στηρίζουν την κυβέρνηση, για να μη χάσουν τις έδρες τους στις επόμενες εκλογές, τόσο το καλύτερο για την πολιτική σταθερότητα του τόπου, τον τουρισμό και τα έργα του Μετρό στη Θεσσαλονίκη. Όσο για τον υποψήφιο κυβερνητικό εταίρο, μόνο με πανό «ζήτω η οικουμενική κυβέρνηση» που δε βγήκε στις δηλώσεις του, μετά το τέλος της συνάντησης.

Ενδιαφέρον επίσης έχει να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις στον εκλογικό νόμο που λένε πως θα πάει προς το αναλογικότερο (λες και υπάρχει λιγότερο ή περισσότερο αναλογικός νόμος, κατά το «ολίγο έγκυος»), και τη συνταγματική αναθεώρηση, που παραμένει ανοιχτό μέτωπο για τον αστικό πολιτικό κόσμο από την περασμένη δεκαετία, αλλά τώρα νιώθει πως … έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να την προχωρήσει.

Και το ΚΚΕ κύριε; Αφού προσπεράσουμε γρήγορα την προβλέψιμη εξίσωση των άκρως, ας περάσουμε στην ουσία: πρέπει ή όχι να συμμετέχει ένα ΚΚ σε τέτοια μαγειρέματα κορυφής; Δίνει άλλοθι κι έμμεση νομιμοποίηση στους σκοπούς που υπηρετούν με τη συμμετοχή του, ή μήπως τους διευκολύνει με την απουσία του; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι γενική κι από θέση αρχής, αλλά συγκεκριμένη, με βάση τα δεδομένα στην εκάστοτε συγκυρία.

Οι δύο φορές που συγκλήθηκε αυτό το συμβούλιο από την «αριστερή κυβέρνηση» ήταν α. αμέσως μετά το δημοψήφισμα, για τη μεταμόρφωση της αρνητικής λαϊκής ετυμηγορίας σε γη και ύδωρ στους δανειστές-εταίρους και β. τώρα, για την ομαλή εφαρμογή της συμφωνίας.

Η επιλογή της αποχής αρνείται να καλύψει με το δικό μας κύρος τα παρασκηνιακά παζάρια των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ενώ η συμμετοχή αποσκοπεί κυρίως στην ενημέρωση και την αποκάλυψη όσων ειπώθηκαν. Και από αυτήν την άποψη, υπάρχει μια εκκρεμότητα από τον Ιούλη, όσο πυκνές κι αν είναι οι εξελίξεις που μεσολάβησαν, αλλάζοντας εξ ολοκλήρου το πολιτικό τοπίο. Να βγουν στη δημοσιότητα τα πρακτικά εκείνης της σύσκεψης και όσα υποστήριξε η κάθε πλευρά. Και το Κόμμα, κατά τη γνώμη μου, έχει κάθε λόγο να επιδιώξει αυτό το τελευταίο.

Υγ: κι ένα άσχετο κείμενο-έκπληξη από το σημερινό Ρίζο.