Τις προάλλες η κε του μπλοκ είχε την τύχη(;) να διαβάσει αντί προλογικού σημειώματος το κείμενο μιας ομιλίας του Καστοριάδη για τον (ήδη μακαρίτη τότε) Σπύρο (Άγη) Στίνα. Ακολούθως το έψαξε στο διαδίκτυο και το βρήκε στον ιστότοπο της Ζούγκλας, που δε σημαίνει κάτι για το κείμενο και την αξία του, αλλά έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία. Όποιος θέλει να το διαβάσει ολόκληρο μπορεί εδώ να ακολουθήσει το διασύνδεσμο (στο βουνό).
Παρακάτω αντιγράφω το δεύτερο μέρος της εισήγησης, όπου μπορεί να δει κανείς στο μπλέντερ μια σειρά αντικομμουνιστικές θέσεις (από τη φύση της Σοβιετικής Ένωσης και του ΕΑΜ μέχρι τη θέση της εργατικής τάξης στην κοινωνία). Και να αναρωτηθεί για ποιον ακριβώς λόγο και με ποιον τρόπο πλασάρεται ακόμα και σήμερα ο Καστοριάδης (και όχι μόνο) ως αυθεντία της επαναστατικής φιλοσοφίας. Οι υπογραμμίσεις με έντονη γραφή είναι δικές μου. Τα χαρυσαυγίτικα κεφαλαία (που δεν είχα χρόνο δυστυχώς να τα αλλάξω) δεν είναι από το πρωτότυπο, αλλά του χρήστη που ανέβασε το κείμενο στη Ζούγκλα.
Ο Καστοριάδης για τον Άγη (Σπύρο) Στίνα
Αυτό το θέμα, το περίφημο ρωσικό ζήτημα, δηλαδή ο κοινωνικός χαρακτήρας του καθεστώτος στη Ρωσία, πάντα απασχολούσε, και με επιμονή, τον Σπύρο.
Παρακάτω αντιγράφω το δεύτερο μέρος της εισήγησης, όπου μπορεί να δει κανείς στο μπλέντερ μια σειρά αντικομμουνιστικές θέσεις (από τη φύση της Σοβιετικής Ένωσης και του ΕΑΜ μέχρι τη θέση της εργατικής τάξης στην κοινωνία). Και να αναρωτηθεί για ποιον ακριβώς λόγο και με ποιον τρόπο πλασάρεται ακόμα και σήμερα ο Καστοριάδης (και όχι μόνο) ως αυθεντία της επαναστατικής φιλοσοφίας. Οι υπογραμμίσεις με έντονη γραφή είναι δικές μου. Τα χαρυσαυγίτικα κεφαλαία (που δεν είχα χρόνο δυστυχώς να τα αλλάξω) δεν είναι από το πρωτότυπο, αλλά του χρήστη που ανέβασε το κείμενο στη Ζούγκλα.
Ο Καστοριάδης για τον Άγη (Σπύρο) Στίνα
Αυτό το θέμα, το περίφημο ρωσικό ζήτημα, δηλαδή ο κοινωνικός χαρακτήρας του καθεστώτος στη Ρωσία, πάντα απασχολούσε, και με επιμονή, τον Σπύρο.
Εκείνη είναι η εποχή, το τέλος του '42, αρχές '43, που με τη μεσολάβηση ενός αγαπημένου μου και πεθαμένου φίλου συνάντησα κι εγώ για πρώτη φορά τον Σπύρο κι αμέσως εντυπωσιάστηκα - όσο ίσως ποτέ στη ζωή μου - από την οξύτητα, την τόλμη, την αδιαλλαξία της πολιτικής σκέψης του και προσχώρησα στην οργάνωση που εμψύχωνε μαζί με τον Δημοσθένη Βουρσούκη, τον Γιάννη Ταμτάκο κι άλλους αγωνιστές. Τότε ήταν η εποχή της Κατοχής και της λεγομένης Αντίστασης. Από την αρχή ο Σπύρος είχε χαράξει μια σωστή διεθνιστική γραμμή εναντίον της τροτσκιστικής γραμμής που υποστήριζε το λεγόμενο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Θυμάμαι, ακόμα, πως προσπαθούσαμε και κατορθώναμε γερμανικά γραμμένες διεθνιστικές προκηρύξεις να τις ρίχνουμε στους γερμανικούς στρατώνες που βρίσκαμε στην περιοχή Αττικής. Αυτό που ήταν το καίρια ασθενές σημείο των αναλύσεων μας κατά την κατοχή ήταν η ανάλυση του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, της δυναμικής τους και των σκοπών τους. Το κατάλοιπο της τροτσκιστικής αυταπάτης που μας εβάραινε και που δεν είχαμε ακόμα απορρίψει ήταν η ιδέα ότι τα σταλινικά κόμματα είχαν αστικοποιηθεί, όπως 40 ή 50 χρόνια πριν είχε αστικοποιηθεί η ρεφορμιστική σοσιαλδημοκρατία.
Η ώρα της αλήθειας εσήμανε το Δεκέμβρη του 44'. Τι είδους αστικό ή ρεφορμιστικό κόμμα ήταν αυτό που, αν αφήσουμε κατά μέρος τη σκοτεινή και όχι τελείως γνωστή ιστορία των δισταγμών και του ηλίθιου τρόπου με τον οποίο η σταλινική διεύθυνση, από δική της άποψη, έδωσε τη μάχη των Αθηνών, προσπαθούσε να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα, έσφαζε τους πάντες και τα πάντα κ.λπ. Και τι κινούσε και υποκινούσε τις μάζες που το ακολουθούσαν; Σε αυτό το σημείο δημιουργήθηκε η μόνη πολιτική διαφωνία που είχα στη ζωή μου με το Σπύρο. Πιθανόν για να σώσει κάτι από το κλασικό σχήμα, πιθανόν διότι πράγματι η κατάσταση για κάποιον που είχε τραφεί μέσα στο μαρξισμό ήταν τερατωδώς ακατανόητη, πιθανόν διότι η κατάσταση ήταν τραγική - να βλέπεις τον κοσμάκη να κατεβαίνει από την Καισαριανή, από το Παγκράτι, να ανεβαίνει απ' το Περιστέρι και να είναι έτοιμος να σκοτωθεί και εσύ να ξέρεις ότι αυτό για το οποίο σκοτώνεται είναι για να εγκαταστήσει εδώ στρατόπεδα συγκεντρώσεως και σταλινική δικτατορία - για κάποιον απ' όλους αυτούς τους λόγους, ίσως για όλους μαζί, μετά από το Δεκέμβρη ο Σπύρος υποστήριξε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, σ' ένα κείμενο που δεν ξέρω αν σώζεται, ότι επρόκειτο για ένα ιδιόρρυθμο στρατιωτικό κίνημα που απηχούσε πραξικοπηματικές τάσεις των στρατιωτικών στελεχών του ΕΛΑΣ. Για μένα, αντίθετα, όπως άλλωστε το έχω γράψει, τα Δεκεμβριανά ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η Αποκάλυψις, όχι του Ιωάννου αλλά του... Ιωσήφ και του... Νικολάου. Τα γεγονότα αυτά, η πολιτική του κόμματος, η στάση των μαζών ήταν τελείως αχώνευτα μέσα στα κλασικά σχήματα - όχι μόνο στα τροτσκιστικά ούτε καν και στα λενινιστικά, αλλά τελικά ακόμη, αν ακριβολογούμε, και μέσα στα μαρξιστικά σχήματα θεώρησης της κοινωνίας και της Ιστορίας. Έδειχναν πού επήγαινε ο σταλινισμός, ΗΤΑΝ ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙ ΟΤΙ ΑΝ ΟΙ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΙ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑΙΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ ΚΙ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΠΕΙΘΗΝΙΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥΣ. Αυτό φυσικά, το λέω χωρίς καμία έπαρση, επαληθεύθηκε μαζικά απ' ό,τι συνέβη μετά (δεν το ξέραμε τότε) και στη Γιουγκοσλαβία και στις άλλες χώρες, είτε υπήρχε ρωσικός στρατός είτε δεν υπήρχε. Απλά και μόνο με τη δύναμη των σταλινικών κομμάτων, τα οποία φυσικά, μέσα σε συνθήκες κατοχής, όπως και αργότερα σε άλλες χώρες (Βιετνάμ και αλλού) σε συνθήκες εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, ανέπτυσσαν ένα τεράστιο στρατιωτικό μηχανισμό, επάνω στον οποίο στηριζόντουσαν για να καταλάβουν την εξουσία.
Πάντως, αυτή η διαφωνία κράτησε λίγο καιρό, ίσως μέχρι το '45 και αρχές του '46, και γρήγορα βρεθήκαμε πάλι σύμφωνοι και η ιδεολογική συνέχεια δεν έχει άλλη ιστορία από την ιστορία των ιδεών του Socialisme ou Barbarie, με τις οποίες ο Σπύρος συμφώνησε από την αρχή ως το τέλος και σε όλες τις προοδευτικές εξελίξεις και αναθεωρήσεις του κλασικού μαρξισμού που έγιναν μέσα σ' αυτό το περιοδικό και μέσα στα γραπτά μου. Αλλά μέσα σ' αυτήν την εξέλιξη πάντα ξαναγύριζε στο θέμα που εγώ, δικαίως ή αδίκως, θεωρούσα πια κλεισμένο. Γιατί η ρωσική επανάσταση εκφυλίστηκε; Γιατί, όταν πια ξεπεράσαμε την ιδέα του εκφυλισμού και καταλάβαμε ότι ο μπολσεβικισμός και ο ίδιος ο Λένιν από την αρχή δεν είχαν καμία σχέση με την επανάσταση, γιατί λοιπόν εμφανίστηκε ο μπολσεβικισμός και ο Λένιν; Και πως απέκτησαν την εμπιστοσύνη των μαζών; Γιατί η Ρόζα Λούξεμπουργκ έμεινε φωνή βοώσα εν τη ερήμω; Γιατί η θεωρία του Μαρξ περιέλαβε, από την αρχή, στοιχεία που έκαναν δυνατή, αν όχι αναπόφευκτη, αυτή την εξέλιξη και ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΣ;
Σ' αυτά τα ερωτήματα εγώ προσπάθησα να απαντήσω. Και νομίζω ότι απάντησα, όσο είναι δυνατόν να απαντήσει κανείς σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Συνελόντι ειπείν, απάντησα: Ότι ο Μαρξ ο ίδιος και ο μαρξισμός είχαν υποστεί βαθιά επίδραση του καπιταλιστικού φαντασιακού της εποχής του, ότι όλα αυτά τα στοιχεία τα καπιταλιστικά εμπεριέχονται στο έργο του Μαρξ, ότι αυτά τα στοιχεία επέτρεψαν μια ορισμένη εξέλιξη της ιδεολογίας και της σοσιαλδημοκρατικής και εκείνης των μπολσεβίκων αλλά και ότι (το έγραψα ήδη από το '58 σ' ένα κείμενο που λέγεται «Προλεταριάτο και οργάνωση») η ίδια η εργατική τάξη είχε αφήσει να διεισδύσουν μέσα της οι κοινωνικές φαντασιακές σημασίες του καπιταλισμού, είχε αρχίσει να πιστεύει στους ηγέτες της, στους ειδικούς και, συνεπώς, άφησε να δημιουργηθεί μια γραφειοκρατία η οποία δήθεν να την εκπροσωπεί.
Ο Σπύρος συνεχώς, χωρίς ούτε μια στιγμή να πάψει να εγκρίνει και να επικροτεί αυτά που έγραφα, ξαναγύριζε πάντα σ' αυτές τις ερωτήσεις. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως κάτι στο βάθος των απαντήσεων μου δεν του πήγαινε. Δεν τολμώ να πω ότι δεν το αφομοίωνε, μάλλον σαν να μην του αρκούσε. Ίσως, και αυτό περιέχει ένα τραγικό στοιχείο από το οποίο ποτέ δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, υπήρχε η διαφορά των γενεών. Εγώ το '45 ήμουν 23 ετών. Η ζωντανή επαναστατική παράδοση για μένα ήταν βιβλία. Και η πρώτη φορά που είδα μάζες στο δρόμο ήταν στις 3 Δεκεμβρίου του '44 στην Αθήνα, που ήταν έτοιμες να κρεουργήσουν όποιον εγώ θεωρούσα επαναστάτη και εμένα τον ίδιο φυσικά.
Του Σπύρου η πείρα δεν ήταν αυτή. Εκείνος είχε ζήσει μια εποχή που η εργατική τάξη ήταν πραγματικά επαναστατική (τουλάχιστον κατά περιόδους και στα τμήματα της). Η Θεσσαλονίκη του '20 - '23 ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς του. Θυμάμαι τον θαυμασμό του για τις καπνεργάτριες της Θεσσαλονίκης όταν κατέβαιναν με τα τσόκαρα και συγκρούονταν με τους χωροφύλακες. Ίσως λοιπόν και αυτό να συνέβαλε ώστε να μην μπορεί να δεχθεί ότι, όσο ηρωική και κοσμοϊστορική και αν υπήρξε η προσπάθεια της εργατικής τάξης κατά τον 19ο και κατά το πρώτο τρίτο του 20ου αιώνα, δεν κατόρθωσε να φέρει το αποτέλεσμα που της φαινόταν προδιαγεγραμμένο. Ίσως επίσης η τρομερή αντίφαση ανάμεσα στην ιδέα μιας, όπως και να το κάνουμε, μεσσιανικής τάξης και στη διαπίστωση ότι αυτή η τάξη συνεχώς ξανάπεφτε κάτω από την επιρροή ξένων και εχθρικών στοιχείων της ρεφορμιστικής και κομμουνιστικής γραφειοκρατίας τον εμπόδιζε να απαλλαγεί από αυτή την σχεδόν έμμονη ιδέα.
Φυσικά, αυτό ποτέ δεν τον εμπόδισε να δει, να καταλάβει, να χαιρετήσει με ενθουσιασμό τα νέα απελευθερωτικά κινήματα που εμφανίσθηκαν στη δεκαετία τον '60 και κατόπιν τα κινήματα των σπουδαστών, των νέων, των γυναικών, των μειονοτήτων κ.λπ. Στα τελευταία χρόνια νομίζω, από τις συζητήσεις που είχαμε κάνει, είχε ξεπεράσει τον μύθο της εργατικής τάξης. Όμως ξαναγύριζε στο ερώτημα που θα μπορούσα να το ξαναδιατυπώσω με τη μορφή: Τί πήγε στραβά; Πού άρχισε ο εκτροχιασμός;
Και εδώ γεννιέται ένα φιλοσοφικότερο, αν μπορώ να πω, ερώτημα. Θα μπορούσε να είχε υπάρξει μια διαφορετική εξέλιξη του εργατικού και του επαναστατικού κινήματος; Θα μπορούσαν οι τάσεις που ήταν τόσο εμφανείς στην Παρισινή Κομμούνα, στα πρώτα Σοβιέτ, στα Εργατικά Συμβούλια στη Γερμανία και βόρειο Ιταλία το '18 και '19, στην Ισπανία το '36-'37 και ιδιαίτερα στην Καταλονία, να είχαν φθάσει στους σκοπούς τους; Νομίζω ότι, εξαιρώντας την Παρισινή Κομμούνα και τα Ουγγρικά Συμβούλια μετά το '56, το βασικό στοιχείο για να σκεφθούμε αυτή την ερώτηση είναι η ακόλουθη διαπίστωση: Όλα αυτά τα κινήματα της εργατικής τάξης σπανίως νικήθηκαν από τους εξωτερικούς τους εχθρούς. Σχεδόν πάντα κατέρρευσαν από μέσα, «εκφυλίσθηκαν» όπως λέγαμε τότε, δηλαδή έπεσαν κάτω από τον έλεγχο μιας γραφειοκρατίας που τα ίδια την είχαν δημιουργήσει.
Εκ των υστέρων, και χωρίς να είμαστε εγελιανοί, μπορούμε να πούμε ότι χωρίς αυτή τη γραφειοκρατία και την πείρα της γραφειοκρατικοποίησης, το Επαναστατικό Κίνημα δεν θα μπορούσε να πάει παρακάτω, και δεν θα μπορούσαμε εμείς σήμερα να σκεφθούμε ότι ο πραγματικός σοσιαλισμός, δηλαδή μια αυτόνομη, αυτοκυβερνούμενη και αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία, και το κίνημα που θέλει να φθάσει σε μια τέτοια κοινωνία, δεν κινδυνεύει τόσο από εξωτερικούς εχθρούς αλλά ΑΠΟ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ, ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΜΕΣΑ Σ' ΈΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Κι έτσι ερχόμαστε στη σημερινή κατάσταση και στο σημερινό πρόβλημα. Γιατί βεβαίως αυτό που παρατηρούμε σήμερα γύρω μας, και που τόσο συχνά έφερνε σε απελπισία τον Σπύρο, είναι η επέκταση και η επικράτηση των χαρακτηριστικών που ανέφερα προηγουμένως, της απάθειας, της ιδιωτικοποίησης, της ανευθυνότητας, του εγκλωβισμού του καθενός στον μικρούλη του ατομικό χώρο. Και αυτό σε μια εποχή που τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι πρωτοφανούς κρισιμότητας και απειλούν την ίδια τη ζωή πάνω στον πλανήτη.
Αν, πώς και πότε θα βγούμε από αυτή την κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι να κάνουμε προβλέψεις. Εκείνο που έχει σημασία είναι ο καθένας μας, εκεί που βρισκόμαστε, έστω και ως άτομα, ακόμα περισσότερο όταν μπορούμε ομαδικά, να συνεχίσουμε την πάλη για την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια αυτόνομη κοινωνία αποτελούμενη από αυτόνομα άτομα, αγώνα στον οποίο αφιέρωσε την ηρωική και μαρτυρική ζωή του ο Σπύρος Στίνας.
Η ώρα της αλήθειας εσήμανε το Δεκέμβρη του 44'. Τι είδους αστικό ή ρεφορμιστικό κόμμα ήταν αυτό που, αν αφήσουμε κατά μέρος τη σκοτεινή και όχι τελείως γνωστή ιστορία των δισταγμών και του ηλίθιου τρόπου με τον οποίο η σταλινική διεύθυνση, από δική της άποψη, έδωσε τη μάχη των Αθηνών, προσπαθούσε να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα, έσφαζε τους πάντες και τα πάντα κ.λπ. Και τι κινούσε και υποκινούσε τις μάζες που το ακολουθούσαν; Σε αυτό το σημείο δημιουργήθηκε η μόνη πολιτική διαφωνία που είχα στη ζωή μου με το Σπύρο. Πιθανόν για να σώσει κάτι από το κλασικό σχήμα, πιθανόν διότι πράγματι η κατάσταση για κάποιον που είχε τραφεί μέσα στο μαρξισμό ήταν τερατωδώς ακατανόητη, πιθανόν διότι η κατάσταση ήταν τραγική - να βλέπεις τον κοσμάκη να κατεβαίνει από την Καισαριανή, από το Παγκράτι, να ανεβαίνει απ' το Περιστέρι και να είναι έτοιμος να σκοτωθεί και εσύ να ξέρεις ότι αυτό για το οποίο σκοτώνεται είναι για να εγκαταστήσει εδώ στρατόπεδα συγκεντρώσεως και σταλινική δικτατορία - για κάποιον απ' όλους αυτούς τους λόγους, ίσως για όλους μαζί, μετά από το Δεκέμβρη ο Σπύρος υποστήριξε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, σ' ένα κείμενο που δεν ξέρω αν σώζεται, ότι επρόκειτο για ένα ιδιόρρυθμο στρατιωτικό κίνημα που απηχούσε πραξικοπηματικές τάσεις των στρατιωτικών στελεχών του ΕΛΑΣ. Για μένα, αντίθετα, όπως άλλωστε το έχω γράψει, τα Δεκεμβριανά ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η Αποκάλυψις, όχι του Ιωάννου αλλά του... Ιωσήφ και του... Νικολάου. Τα γεγονότα αυτά, η πολιτική του κόμματος, η στάση των μαζών ήταν τελείως αχώνευτα μέσα στα κλασικά σχήματα - όχι μόνο στα τροτσκιστικά ούτε καν και στα λενινιστικά, αλλά τελικά ακόμη, αν ακριβολογούμε, και μέσα στα μαρξιστικά σχήματα θεώρησης της κοινωνίας και της Ιστορίας. Έδειχναν πού επήγαινε ο σταλινισμός, ΗΤΑΝ ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙ ΟΤΙ ΑΝ ΟΙ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΑ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΚΙ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑΙΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ ΚΙ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΠΕΙΘΗΝΙΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥΣ. Αυτό φυσικά, το λέω χωρίς καμία έπαρση, επαληθεύθηκε μαζικά απ' ό,τι συνέβη μετά (δεν το ξέραμε τότε) και στη Γιουγκοσλαβία και στις άλλες χώρες, είτε υπήρχε ρωσικός στρατός είτε δεν υπήρχε. Απλά και μόνο με τη δύναμη των σταλινικών κομμάτων, τα οποία φυσικά, μέσα σε συνθήκες κατοχής, όπως και αργότερα σε άλλες χώρες (Βιετνάμ και αλλού) σε συνθήκες εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, ανέπτυσσαν ένα τεράστιο στρατιωτικό μηχανισμό, επάνω στον οποίο στηριζόντουσαν για να καταλάβουν την εξουσία.
Πάντως, αυτή η διαφωνία κράτησε λίγο καιρό, ίσως μέχρι το '45 και αρχές του '46, και γρήγορα βρεθήκαμε πάλι σύμφωνοι και η ιδεολογική συνέχεια δεν έχει άλλη ιστορία από την ιστορία των ιδεών του Socialisme ou Barbarie, με τις οποίες ο Σπύρος συμφώνησε από την αρχή ως το τέλος και σε όλες τις προοδευτικές εξελίξεις και αναθεωρήσεις του κλασικού μαρξισμού που έγιναν μέσα σ' αυτό το περιοδικό και μέσα στα γραπτά μου. Αλλά μέσα σ' αυτήν την εξέλιξη πάντα ξαναγύριζε στο θέμα που εγώ, δικαίως ή αδίκως, θεωρούσα πια κλεισμένο. Γιατί η ρωσική επανάσταση εκφυλίστηκε; Γιατί, όταν πια ξεπεράσαμε την ιδέα του εκφυλισμού και καταλάβαμε ότι ο μπολσεβικισμός και ο ίδιος ο Λένιν από την αρχή δεν είχαν καμία σχέση με την επανάσταση, γιατί λοιπόν εμφανίστηκε ο μπολσεβικισμός και ο Λένιν; Και πως απέκτησαν την εμπιστοσύνη των μαζών; Γιατί η Ρόζα Λούξεμπουργκ έμεινε φωνή βοώσα εν τη ερήμω; Γιατί η θεωρία του Μαρξ περιέλαβε, από την αρχή, στοιχεία που έκαναν δυνατή, αν όχι αναπόφευκτη, αυτή την εξέλιξη και ΕΚΑΝΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΌΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΣ;
Σ' αυτά τα ερωτήματα εγώ προσπάθησα να απαντήσω. Και νομίζω ότι απάντησα, όσο είναι δυνατόν να απαντήσει κανείς σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Συνελόντι ειπείν, απάντησα: Ότι ο Μαρξ ο ίδιος και ο μαρξισμός είχαν υποστεί βαθιά επίδραση του καπιταλιστικού φαντασιακού της εποχής του, ότι όλα αυτά τα στοιχεία τα καπιταλιστικά εμπεριέχονται στο έργο του Μαρξ, ότι αυτά τα στοιχεία επέτρεψαν μια ορισμένη εξέλιξη της ιδεολογίας και της σοσιαλδημοκρατικής και εκείνης των μπολσεβίκων αλλά και ότι (το έγραψα ήδη από το '58 σ' ένα κείμενο που λέγεται «Προλεταριάτο και οργάνωση») η ίδια η εργατική τάξη είχε αφήσει να διεισδύσουν μέσα της οι κοινωνικές φαντασιακές σημασίες του καπιταλισμού, είχε αρχίσει να πιστεύει στους ηγέτες της, στους ειδικούς και, συνεπώς, άφησε να δημιουργηθεί μια γραφειοκρατία η οποία δήθεν να την εκπροσωπεί.
Ο Σπύρος συνεχώς, χωρίς ούτε μια στιγμή να πάψει να εγκρίνει και να επικροτεί αυτά που έγραφα, ξαναγύριζε πάντα σ' αυτές τις ερωτήσεις. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως κάτι στο βάθος των απαντήσεων μου δεν του πήγαινε. Δεν τολμώ να πω ότι δεν το αφομοίωνε, μάλλον σαν να μην του αρκούσε. Ίσως, και αυτό περιέχει ένα τραγικό στοιχείο από το οποίο ποτέ δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, υπήρχε η διαφορά των γενεών. Εγώ το '45 ήμουν 23 ετών. Η ζωντανή επαναστατική παράδοση για μένα ήταν βιβλία. Και η πρώτη φορά που είδα μάζες στο δρόμο ήταν στις 3 Δεκεμβρίου του '44 στην Αθήνα, που ήταν έτοιμες να κρεουργήσουν όποιον εγώ θεωρούσα επαναστάτη και εμένα τον ίδιο φυσικά.
Του Σπύρου η πείρα δεν ήταν αυτή. Εκείνος είχε ζήσει μια εποχή που η εργατική τάξη ήταν πραγματικά επαναστατική (τουλάχιστον κατά περιόδους και στα τμήματα της). Η Θεσσαλονίκη του '20 - '23 ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς του. Θυμάμαι τον θαυμασμό του για τις καπνεργάτριες της Θεσσαλονίκης όταν κατέβαιναν με τα τσόκαρα και συγκρούονταν με τους χωροφύλακες. Ίσως λοιπόν και αυτό να συνέβαλε ώστε να μην μπορεί να δεχθεί ότι, όσο ηρωική και κοσμοϊστορική και αν υπήρξε η προσπάθεια της εργατικής τάξης κατά τον 19ο και κατά το πρώτο τρίτο του 20ου αιώνα, δεν κατόρθωσε να φέρει το αποτέλεσμα που της φαινόταν προδιαγεγραμμένο. Ίσως επίσης η τρομερή αντίφαση ανάμεσα στην ιδέα μιας, όπως και να το κάνουμε, μεσσιανικής τάξης και στη διαπίστωση ότι αυτή η τάξη συνεχώς ξανάπεφτε κάτω από την επιρροή ξένων και εχθρικών στοιχείων της ρεφορμιστικής και κομμουνιστικής γραφειοκρατίας τον εμπόδιζε να απαλλαγεί από αυτή την σχεδόν έμμονη ιδέα.
Φυσικά, αυτό ποτέ δεν τον εμπόδισε να δει, να καταλάβει, να χαιρετήσει με ενθουσιασμό τα νέα απελευθερωτικά κινήματα που εμφανίσθηκαν στη δεκαετία τον '60 και κατόπιν τα κινήματα των σπουδαστών, των νέων, των γυναικών, των μειονοτήτων κ.λπ. Στα τελευταία χρόνια νομίζω, από τις συζητήσεις που είχαμε κάνει, είχε ξεπεράσει τον μύθο της εργατικής τάξης. Όμως ξαναγύριζε στο ερώτημα που θα μπορούσα να το ξαναδιατυπώσω με τη μορφή: Τί πήγε στραβά; Πού άρχισε ο εκτροχιασμός;
Και εδώ γεννιέται ένα φιλοσοφικότερο, αν μπορώ να πω, ερώτημα. Θα μπορούσε να είχε υπάρξει μια διαφορετική εξέλιξη του εργατικού και του επαναστατικού κινήματος; Θα μπορούσαν οι τάσεις που ήταν τόσο εμφανείς στην Παρισινή Κομμούνα, στα πρώτα Σοβιέτ, στα Εργατικά Συμβούλια στη Γερμανία και βόρειο Ιταλία το '18 και '19, στην Ισπανία το '36-'37 και ιδιαίτερα στην Καταλονία, να είχαν φθάσει στους σκοπούς τους; Νομίζω ότι, εξαιρώντας την Παρισινή Κομμούνα και τα Ουγγρικά Συμβούλια μετά το '56, το βασικό στοιχείο για να σκεφθούμε αυτή την ερώτηση είναι η ακόλουθη διαπίστωση: Όλα αυτά τα κινήματα της εργατικής τάξης σπανίως νικήθηκαν από τους εξωτερικούς τους εχθρούς. Σχεδόν πάντα κατέρρευσαν από μέσα, «εκφυλίσθηκαν» όπως λέγαμε τότε, δηλαδή έπεσαν κάτω από τον έλεγχο μιας γραφειοκρατίας που τα ίδια την είχαν δημιουργήσει.
Εκ των υστέρων, και χωρίς να είμαστε εγελιανοί, μπορούμε να πούμε ότι χωρίς αυτή τη γραφειοκρατία και την πείρα της γραφειοκρατικοποίησης, το Επαναστατικό Κίνημα δεν θα μπορούσε να πάει παρακάτω, και δεν θα μπορούσαμε εμείς σήμερα να σκεφθούμε ότι ο πραγματικός σοσιαλισμός, δηλαδή μια αυτόνομη, αυτοκυβερνούμενη και αυτοθεσμιζόμενη κοινωνία, και το κίνημα που θέλει να φθάσει σε μια τέτοια κοινωνία, δεν κινδυνεύει τόσο από εξωτερικούς εχθρούς αλλά ΑΠΟ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ, ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΟΝΤΑΙ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΜΕΣΑ Σ' ΈΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Κι έτσι ερχόμαστε στη σημερινή κατάσταση και στο σημερινό πρόβλημα. Γιατί βεβαίως αυτό που παρατηρούμε σήμερα γύρω μας, και που τόσο συχνά έφερνε σε απελπισία τον Σπύρο, είναι η επέκταση και η επικράτηση των χαρακτηριστικών που ανέφερα προηγουμένως, της απάθειας, της ιδιωτικοποίησης, της ανευθυνότητας, του εγκλωβισμού του καθενός στον μικρούλη του ατομικό χώρο. Και αυτό σε μια εποχή που τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα είναι πρωτοφανούς κρισιμότητας και απειλούν την ίδια τη ζωή πάνω στον πλανήτη.
Αν, πώς και πότε θα βγούμε από αυτή την κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι να κάνουμε προβλέψεις. Εκείνο που έχει σημασία είναι ο καθένας μας, εκεί που βρισκόμαστε, έστω και ως άτομα, ακόμα περισσότερο όταν μπορούμε ομαδικά, να συνεχίσουμε την πάλη για την ελευθερία, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, να συνεχίσουμε τον αγώνα για μια αυτόνομη κοινωνία αποτελούμενη από αυτόνομα άτομα, αγώνα στον οποίο αφιέρωσε την ηρωική και μαρτυρική ζωή του ο Σπύρος Στίνας.
9 σχόλια:
"Από την αρχή ο Σπύρος είχε χαράξει μια σωστή διεθνιστική γραμμή εναντίον της τροτσκιστικής γραμμής που υποστήριζε το λεγόμενο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα."
Τελικά ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας ήταν σταλινικός ή τροτσκιστικός; Και αν ήταν τροτσκιστικός όπως λέει το κείμενο, αυτό πάει να πει ότι ο Στάλιν ήταν τροτσκιστής ή ότι ο Τρότσκι ήταν Σταλινικός;
Την άρνηση της σφαγής συνπρολετάριων κατακτητών που σε ξεκοιλιάζουν για χόμπι, με σκοπό την επανάσταση και στο κράτος του κατακτητή, οι τροτσκιστές δεν την λέγανε;
-κουλουβάχατα!-
Άβυσσος η σκέψη του οπορτουνοαριστεριστοτροτσκιστη με χαμένη την μπάλα στην φιλοσοφία του μεταφυσικού διαλεκτισμού (και κάπου εδώ το κεφάλι εκτινάσσεται)!
Ιβάν Τζόνι
Τον σιχαινοταν η ψυχη μου αυτον τον τυπο απο τα μικρατα μου .Κατι δεν μου κωλλαγε ,κατι αδιορατο σαν συναισθημα .Σαν να αναλυει τα της "επαναστασης" ο Αλκης Στεας ή ο Ζαχος Χατζηφωτιου ενα πραμα .Οταν μεγαλωνοντας αποφασισα να τον "ψαξω " καλυτερα διεπιστωσα εκπληκτος οτι δεν ηταν τοσο ο πηγαιος αντικομμουνισμος του και αντισοβιετισμος του αλλα η βαθια αποστροφη του ,εως και μισος θα ελεγα προς την εργατικη ταξη και καθε τι που προερχεται απο αυτην .Σαν τις κυριες της καλης κοινωνιας του Κολωνακιου που τους βρωμα ο ιδρωτας των παρακατιανων και των λαικων φτωχων στρωματων .
Εκτοτε τον ονομαζω ..."μανταμ Σουσου " του Μαρξισμου και ειναι το αντικομμουνιστομετρο μου .
Ριχνω δε πολυ γελιο με κατι αριστερουληδες που εχουν αυτον τον καραγκιοζακο θεο και τον διαβαζουν μετα μανιας .Περιεργως απο την ιδια αντιεργατιλα πασχουν βασικα και οι ιδιοι ,ολοι αυτοι .
Γενικα απο χρονια η αστικη μαρξιζουσα διανοηση αναζητα ενα επαναστατικο υποκειμενο, οπουδηποτε αλλου, περα απο την εργατικη ταξη...
Το προβλημα ειναι οτι κατι καστοριαδηδες και κατι πουλαντζαδες, η αστικη διανοηση τους εχει μετατρεψει σε ινδαλματα, και εχουν βγαλει και ονομα μεγαλων διανοητων σε ανθρωπους που μπορει και να μην τους εχουν διαβασει ποτε. Επισης προωθουνται αρκετα και στα ελλ. πανεπιστημια
και νετα αναρωτιονται ακομη και σημερα οι τροτσκιστες για την τυχη που επιφυλαξε σε ορισμενους απο αυτους ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ
λυσσασμενα σκυλια τους ελεγε ο Βισινσκι
Υπάρχει μήπως κάποια μελέτη (μικρή ή μεγάλη) για τον ρόλο του τροτσκισμού στην Ελλάδα, τι έχουν στο μυαλό τους κάθε φορά, πόσο γίνεται αυτό, ποιον αντικειμενικά εξυπηρετεί κλπ; Επίσης και του «αναρχισμού» (τύπου Καστοριάδη, χωρίς λοστάρια). Γιατί ομολογώ ότι δεν κατάλαβα πολλά από το παραπάνω κείμενο.
@ Poe. Ο Πουλαντζάς πίστευε ότι σχεδόν τα πάντα που είχε γράψει ο Μαρξ ήταν σωστά αλλά θα έπρεπε η κοινωνιολογική (και η πολιτική) ανάλυση να προχωρήσει σύμφωνα με τις εξελίξεις της εποχής του (τις οποίες δεν είχε αναγνώσει σωστά και γι αυτό όπως και λόγω του τρόπου γραφής του η επιρροή του ποτέ δεν ήταν μεγάλη, τώρα δε είναι σχεδόν μηδαμινή ιδίως στα ελληνικά πανεπιστήμια). Παρέμεινε (ευρω)κομμουνιστής. Ο Καστοριάδης πίστευε (από πολύ νωρίς) πως οτιδήποτε είχε γράψει ο Μαρξ ήταν επιστημονικά λάθος και πολιτικά ολοκληρωτικό (επειδή δεν συμφωνούσε με τη δική του σκέψη). Ήταν αντικομμουνιστής με μηδαμινή πολιτική επιρροή και ακόμη λιγότερη ακαδημαϊκή (στις ΗΠΑ λόγω του αντικομμουνισμού του και για όσο υπήρχε η ΣΕ, για την Ελλάδα δεν το συζητάμε) εκτός από τη γοητεία που ασκούν σε διάφορους οι παπ..ιές περί αρχαίας Αθήνας και άμεσης δημοκρατίας στις οποίες είχε καταλήξει, αποκομμένες από τις κυρίαρχες σχέσεις παραγωγής. Καλό είναι να μην τους βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι πάντως γιατί και τον ένα από τους δύο αδικούμε και χάνουμε σε αξιοπιστία.
Ειναι πραγματι κριμα που ειναι γνωστοι τετοιοι παπαρες,ενω διαφοροι σοβιετικοι στοχαστες που προσπαθησαν να εξελιξουν και να συστηματοποιησουν τον μαρξισμο στο πεδιο της οικονομιας,της φιλοσοφιας και της πολιτικης,ειναι αγνωστοι στο 99,9%.
Ειναι κριμα επισης που ειναι γνωστα διαφορα ρεφορμιστικα κακεκτυπα ενω το πρωτοτυπο,ο Μπερνσταιν,ειναι στο σκοταδι,
Διαβασα,τωρα τελευταια, ενα βιβλιο του με τιτλο ''το επαναστατικο προβλημα σημερα'' το μισο βιβλιο αναλωνεται σε κραυγαλεο θαψιμο του κκε της εσσδ και σε ευγενικο θαψιμο του μαρξ και του μαρξισμου.... Κριμα γιατι με τοσο ντορο γυρω απο το ονομα του περιμενα πολλα παραπανω. Καθαρη απογοητευση ο Καστοριαδης...
Dunadan.
Δημοσίευση σχολίου