Η επιστροφή του βρικόλακα

Η αλήθεια είναι πως τα πρόσωπα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, ιδίως στα αστικά κόμματα, άσχετα αν αυτά επιλέγουν την υπερπροβολή τους, γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να πουλήσουν ως περιτύλιγμα κι ουσιαστική διαφορά από τους υπόλοιπους. Το 10’ πχ κάποιοι μπορεί να είχαν ανακουφιστεί που δεν κέρδισε ο θηλυκός Μητσοτάκης στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ. Για να έρθει ο Σαμαράς, με την ακροδεξιά πολιτική ατζέντα, την ομάδα αλήθειας του Μουρούτη και την ταχύτατη μνημονιακή προσαρμογή, μετά τα Ζάππεια, για να διαλύσει κάθε αμφιβολία για την ύπαρξη μιας «λαϊκής δεξιάς» και των περιθωρίων ουσιαστικής διαφοροποίησής της στην πράξη από το νεοφιλελεύθερο μπλοκ.

Ή τέλος πάντων, σχεδόν κάθε αμφιβολία, γιατί οι ψευδαισθήσεις παραμένουν παντοδύναμες για όσους θέλουν να τρέφονται με αυτές ή να τις καλλιεργούν, εφόσον μιλάμε για δημοσιογράφους όπως ο Δελαστίκ –που είχε δει πχ με πολύ καλό μάτι την ίδρυση των Ανελ ως αντιμνημονιακής δεξιάς- και ο Λυγερός, που ανέλυε χτες στην ΕΡΤ ότι ο Μητσοτάκης κι ο Μεϊμαράκης δεν εκφράζουν ακριβώς το ίδιο. Έτσι έμειναν εδραιωμένοι πχ οι λαϊκοί μύθοι για το τοτέμ της δεξιάς παράταξης, το Βούδα της Ραφήνας και βασιλιά ήλιο, που επισήμως παρέμεινε ουδέτερος, αλλά ουσιαστικά και off the record στήριξε το Βαγγέλα και το μουστάκι του. Και δεν είναι τυχαία φυσικά η ανακοίνωση των Ανελ που έσπευσαν να κατοχυρώσουν την καραμανλική παράδοση και να παρουσιαστούν ως οι μοναδικοί της συνεχιστές, μετά την εκλογή Μητσοτάκη.

Η εφημερίδα της κυβερνήσεως (κατά κόσμο των Συντακτών) εντόπισε πολύ εύστοχα την ουσία του πράγματος στο προχτεσινό πρωτοσέλιδό της: Καραμανλήδες κατά Μητσοτάκηδων, έξι δεκαετίες κρυφών και φανερών συγκρούσεων. Αυτή ήταν μια καθαρή ήττα του Καραμανλή, και κατά άλλους του Σύριζα, που βάση ενός αρκετά πιθανού σεναρίου, είχε έρθει σε συνεννόηση με τους καραμανλικούς και είχε επενδύσει στο ενδεχόμενο ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού, εφόσον τα βρει σκούρα –πχ με το ασφαλιστικό- και χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Γι’ αυτό κάποιοι πανελίστες πανηγύριζαν το χτεσινό αποτέλεσμα σα να ήταν η «πρώτη φορά δεξιά», και το ξόρκισμα των αλλεπάλληλων εκλογικών ηττών από το Σύριζα, που είχε εμπεδωθεί ως γενική ηττοπάθεια και συμπυκνώθηκε πολύ εύστοχα στο καλαμπούρι πως στις προβληματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου της ΝΔ (που πέρασαν από σαράντα κύματα) νικητής θα έβγαινε ο Τσίπρας, που τους έχει πάρει τον αέρα την τελευταία διετία και τους κερδίζει, όπου τους βρει. Αφού λοιπόν το νέο ΠαΣοΚ (που ούτε καν αυτό δεν είναι) είχε βρει ως επικεφαλής το νέο Παπανδρέου, ή μάλλον το κακέκτυπο του Ανδρέα, κι η ΝΔ χρειαζόταν το νέο Μητσοτάκη, αυτόν που θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Ανδρέα ως αντίπαλο δέος και να το νικήσει –το ίδιο ακριβώς σκεπτικό δηλ με το οποίο είχε αναδειχθεί πρόεδρος της ΝΔ ο πατέρας Μητσοτάκης απέναντι στο Στεφανόπουλο, 32 χρόνια πριν, στο οργουελικό 1984.

Μεταξύ σοβαρού κι αστείου πάντως είναι εντυπωσιακό το μπλοκ που συμμάχησε άτυπα κι εργάστηκε ή πανηγύριζε για τη νίκη του Κυριάκου και των… μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Η Λυμπεράκη από το Ποτάμι (η οποία φροντίζει προφανώς και για το προσωπικό, πολιτικό της μέλλον, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη γνήσια, μεταρρυθμιστική της χαρά), το άρθρο γραμμής του Σημίτη, που ανασύρθηκε από τη ναφθαλίνη για να δώσει το στίγμα, οι συγκρατημένοι (;) πανηγυρισμοί στο κανάλι του Αλαφούζου, ο Άδωνης, και γενικώς όλοι οι άξιοι εκπρόσωποι του μαύρου μνημονιακού μπλοκ που συνασπίζονται ενάντια στον αριστερό λαϊκισμό (όπως λέει και ο Σημίτης στο άρθρο του). Ενώ εξίσου εντυπωσιακή ήταν η καμπάνια να ξεπλυθεί με κάθε τρόπο το όνομα του Κυριάκου, ακόμα και στις μεσημεριανές εκπομπές τύπου Στεφανίδου, για να αποκαταστήσει το προφίλ του καλού οικογενειάρχη, που μετρά για κάθε παραδοσιακό δεξιό ψηφοφόρο, ή σε γλοιώδη «νεανικά σόου», που του έχτιζαν την εικόνα του cool, σύγχρονου πολιτικού ηγέτη, που επικοινωνεί ακομπλεξάριστα, με το λαό.

Τα πρόσωπα δεν έχουν τόση σημασία. Αλλά ένας Μητσοτάκης είναι πάντα Μητσοτάκης. Ο φυσικός εκφραστής του μαύρου μπλοκ, που δε θα «συρθεί» (τραβάτε με κι ας κλαίω) σε ένα μνημόνιο, αλλά θα το εφαρμόσει χαρούμενα, επειδή το πιστεύει. Ο συνεχιστής της αντιλαϊκής πολιτικής του πατέρα του και των πιο βάρβαρων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ο πρέσβης του αντιλαϊκού λαϊκισμού, που βαφτίζει λαϊκίστικα λαϊκισμό και στρέβλωση κάθε λαϊκή κατάκτηση ή διεκδίκηση, κάθε ψήγμα κοινωνικού κράτους που έχει απομείνει, την παραμικρή διαφοροποίηση απ’ το κυρίαρχο στρατηγικό σχέδιο της αστικής τάξης. Που μιλάει αφ’ υψηλού για διαφθορά, σπάταλο κράτος, οικογενειοκρατία, αλλά έχει χτίσει την καριέρα του στο όνομά του (στο οποίο οφείλει αποκλειστικά την εκλογή του) κι έχει στο ενεργητικό του την υπόθεση Siemens, τις απολύσεις στο δημόσιο, αλλά και μια προσωρινή εξαίρεση για τους Χανιώτες ψηφοφόρος τους, ως γνήσιος πολέμιος του πελατειακού κράτους.

Τα πρόσωπα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία –όπως δεν έχει σημασία και ποιο αστικό κόμμα θα κληθεί να διαχειριστεί από κυβερνητικές θέσεις την απρόσκοπτη συνέχεια της διευρυμένης καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αλλά είναι προβληματικό να βλέπεις συνταξιούχους και λαϊκά στρώματα να ψηφίζουν ανοιχτά και να επιβραβεύουν τους δήμιούς τους, στη λογική «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», χωρίς να διατηρεί καν το δικαίωμα στην ελπίδα και την αυταπάτη. Όπως είναι άκρως προβληματικό πως βρέθηκαν τόσες χιλιάδες κόσμου να δώσει το τρίευρο και να συμμετάσχει στη διαδικασία εκλογής, αν και η πορεία είναι σταθερά φθίνουσα, συγκριτικά και με τις εκλογές του 10’. Όσο φαιδρό και αν είναι να λέει ο Μητσοτάκης για τα 400 χιλιάδες μέλη της ΝΔ, είναι σχεδόν σίγουρο πως σε μερικά χρόνια πολλά απ’ αυτά δε θα έχουν καν βιολογική υπόσταση για να λογίζονται τυπικά ως μέλη.

Ένας Μητσοτάκης είναι πάντα Μητσοτάκης. Κι είναι εύλογο και θεμιτό η λαϊκή θυμοσοφία να επιστρατεύει το χιούμορ για τα γουρλωμένα μάτια του γουρλή Κούλη, την κλασική ατάκα του Στάθη Ψάλτη στην Κούλα για τον (πολύ κωλόπαιδο) Κυριάκο, τα σατιρικά τιτιβίσματα για τον πατέρα Μητσοτάκη, που είχε βρικολακιάσει μέχρι να δει κάποιο παιδί του αρχηγό της ΝΔ –εκτός κι αν η κατάρα θα λυθεί μόνο όταν γίνει πρωθυπουργός. Όπως είναι λογική η καζούρα στη Ντόρα, που βαδίζει από σφαλιάρα σε σφαλιάρα, ως προς τις προσωπικές της φιλοδοξίες και το απωθημένο της, που βλέπει να το πραγματοποιεί ο μικρός της αδερφός· και στο Μεϊμαράκη, που έχει κλείσει ως καλεσμένος στον αποψινό Ενικό, κι είναι ζήτημα αν θα εμφανιστεί τελικά ή θα εξαφανιστεί όπως χτες το βράδυ, αφήνοντας μόνο τα πλάνα του με τον τσολιά της Ελληνοφρένειας, ως γλυκιά ανάμνηση, να παίζουν.

Αλίμονο όμως αν μείνουμε μόνο στη σάτιρα, που είναι ένας τρόπος άμυνας, αλλά μεταφράζεται σε αδυναμία, εφόσον δεν περνάμε και στην αντεπίθεση. Αλίμονο αν αντιμετωπίσουμε το Μητσοτάκη, που μπορεί να είναι και ο επόμενος πρωθυπουργός (μόνο ο Αβέρωφ, ο Έβερτ και ο μεταβατικός Βαγγέλας δεν έχουν καταφέρει να εκλεγούν) ως ένα γραφικό Μητσοτάκη, το γουρλή γουρλομάτη με τη ρετσινιά του γκαντέμη πατέρα του, κι όχι ως την επιθετική αιχμή του ταξικού μας εχθρού, που θα κληθεί να παίξει και ρόλο λαγού στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Και δεν είναι ίσως τυχαίο ότι στην Αμερική οι βρικόλακες είναι εξαιρετικά δημοφιλείς και μια ολάκερη τηλεοπτική βιομηχανία βασίζεται πάνω στη σχετική μυθοπλασία. Ο ελληνικός λαός έχει εξάλλου αμαρτωλό παρελθόν ως προς το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα ερωτεύεται το βιαστή του…

Υστερόγραφο (σχετικό και με τις ιδιωτικοποιήσεις, ως προς το ρεφρέν)