Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Χάλασε ο κόσμος

Μικρές άχρηστες πληροφορίες που ίσως σας φανούν ενδιαφέρουσες.

-στο προχτεσινό φύλλο του πριν, στη στήλη από σπόντα, ο ποιητής συμπεραίνει ότι θα μπορούσαμε να χαρούμε για την εκλογή ομπάμα γιατί είναι ένα ξέσπασμα των μαζών.
Τη στήλη αυτή τη γράφει συνεργαζόμενος κι η αλήθεια είναι πως έρχεται σε ευθεία αντίθεση με άλλα κομμάτια στο ίδιο φύλλο.
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να γίνεται ο κακός χαμός μόνο με τους συνεργαζόμενους του κκε και τις δικές τους απόψεις.
Εξάλλου κι ο δελαστίκ στη σελίδα 3 δεν κινείται σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος.
Κάνει λόγο για εποχή ομπάμα, πετάει κι ένα χαριτωμένο για σοβιετικού τύπου ποσοστό του ομπάμα στην ουάσιγκτον (93%) και τελείωνει με το συμπέρασμα-καταπέλτης ότι η ζωή θα δείξει αν θα μαραθούν οι ελπίδες των λαϊκών στρωμάτων (!!!).
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς;
Το αμίμητο η ζωή θα δείξει αλά γκόρμπι;
Ή τον μαρασμό των ελπίδων αλά λένιν στο κράτος κι επανάσταση;

-στην ίδια σελίδα, ακριβώς δίπλα, υπάρχει άρθρο του ντούρου ακροαριστερού τροτσκιστή μπεζνασνό, μεταφρασμένο από τον γαλλικό τύπο.
Αντιπαρερχόμαστε καλή τη θελήσει διάφορα δροσερά περί αναδιανομής πλούτου που λέγονται μέσα (και στοχεύουν πραγματικά στην καρδιά του καπιταλισμού ως αντισυστημική κριτική) για να μείνουμε απλώς στο τίτλο.
Έξοδος από τον καπιταλισμό...
Τσ,τσ,τσ, μα γιατί να είμαστε τόσο ξύλινοι και να μη μπορούμε κι εμείς να μιλήσουμε έτσι ωραία κι υπερφίαλα...

Υπάρχει βέβαια και το εξής ζήτημα.
Περισσότερο από λαβύρινθος όπου ψάχνουμε την έξοδο, ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδο.
Δεν είναι ότι ξεχάσαμε να πετάμε πετραδάκια πίσω μας, ή ότι η αριάδνη δε μας έδωσε τον μίτο για να βρούμε το δρόμο. Ούτε καν αυτό που λέει ο κόκορας του αρκά για το ψυχολογικό του αδιέξοδο. Ότι δηλ προσπαθεί να βγει, αλλά δε μπορεί να θυμηθεί από πού μπήκε.
Ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδο. Το οποίο σημαίνει ότι για να βγεις πρέπει να γκρεμίσεις τον τοίχο, να έρθεις σε σύγκρουση. Δε θα βγούμε με απλά βηματάκια προς την έξοδο.
Αν ο λαβύρινθος εξακολουθεί να έχει κάποια σημασία είναι γιατί συνεχίζουμε να ψάχνουμε το σημείο όπου ο τοίχος είναι λιγότερο δυνατός, για να τον χτυπήσουμε. Γιατί αλλιώς θα φάμε τα μούτρα μας πέφτοντας στον τοίχο. Κι αυτό είναι ο αριστερισμός και η μικροαστική ανυπομονησία (sic).

Θα μου πεις σπουδαία ανάλυση.
Βρήκες έναν εύκολο αντίπαλο, τον χτυπάς και χαίρεσαι για την αυτοεπιβεβαίωση.
Οκ, δεκτή η ένσταση.
Αλλά εγώ τουλάχιστον είχα ένα σκεπτικό. Διάβασα κάτι κάπου και μου ήρθαν ένα σωρό συνειρμοί που τους κατέγραψα.
Αυτοί που το βρήκαν αυτό το κομμάτι και μπήκαν στον κόπο να το μεταφράσουν για να το βάλουν, ποιο ακριβώς σκεπτικό είχαν;

-ίσως πάλι όλα αυτά τα χαριτωμένα να είναι ίδιον των τροτσκιστών ανεξαρτήτως χώρας και απόχρωσης (αυτό έλειπε να έχουμε εθνικές ιδιαιτερότητες σε τροτσκιστές που δεν πολυπιστεύουν σε τέτοια πράγματα). (Κι αν τυχόν υπάρχουν αποτελούν λόγο διάσπασης).
Την ίδια στιγμή οι σεκίτες ετοιμάζουν εκδήλωση για την καπιταλιστική κρίση την επόμενη εβδομάδα. Κι ήδη με τον τίτλο και μόνο έχουν καταφέρει να επισκιάσουν το πολυτεχνείο και τις πολιτικές εξελίξεις.

Την εικόνα που έβαλαν δεν τη θυμάμαι καλά. Αλλά το σύνθημά τους είναι όλα τα ρούβλια και σε σκληρό συνάλλαγμα.
Το δεύτερο μισό είναι πολιτικά σωστό.
Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος.
Ψιλοκλεμμένο είναι, αλλά δεν πειράζει, δεν βάλαμε και πνευματικά δικαιώματα ούτως ή άλλως...
Αλλά το πρώτο μισό που οδηγεί στο δεύτερο είναι αποθέωση των αισθήσεων και απαύγασμα του μαρξισμού.
Ο καπιταλισμός δε δουλεύει... (!!!).
Sic και τρις sic και ξανά sic.

Δε δουλεύει ε; Ενώ πριν την κρίση δούλευε κι ήταν εντάξει;
Χάλασε; Μήπως να τον πηγαίναμε στον μάστορα;
Μήπως ο μάστορας είναι η σοσιαλδημοκρατία;
Μήπως χρειαζόμαστε μια αλλαγή αλά ομπάμα για να αρχίσει να δουλεύει; Τώρα που έφυγε ο κακός μπους και καταρρέει κι ο καραμανλής.
Μήπως η αφίσα αυτή είναι φάρσα και θα βγάλουν και δεύτερη που θα λένε καλό ε; σας την σκάσαμε...;

-τα παιδιά από το σεκ όμως έχουν άξιους συμπαραστάτες μες στα πανεπιστήμια. Οι οποίοι τους κοντράρουν στα ίσια για το βραβείο γραφικότητας.
Επιδημία λέμε...
Ο λόγος για το περιοδικό κόρακες το οποίο κυκλοφορεί -αλλά δεν οπλοφορεί- στο πανεπιστήμιο ως έντυπο του ανθρωπιστικού πανεπιστημιακού ρεύματος (!!).
Έχοντας μέσα εικόνες του γκάντι και αναφορά στην παγκόσμια μέρα της μη βίας.

Τρία σχόλια μόνο πάνω στο θέμα.
-Όπου ακούτε μη-τάδε να κρατάτε μικρό καλάθι. Όπως στις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Πάντα υπάρχει λάκκος στη φάβα.
-δεν γίνεται να είσαι γνήσιος ανθρωπιστής αν δεν πολεμάς τους εχθρούς του ανθρώπου, τον καπιταλισμό και την εκμετάλλευση.
-για άλλη μια φορά μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά...

-διαβάζοντας μετά ριζοσπάστη για να έρθω στα ίσια μου πετυχαίνω στη σελίδα 5 το κύριο άρθρο της εφημερίδας με τον τίτλο Δύο στρατηγικές στο ζήτημα της κρίσης.
Θυμήθηκα συνειρμικά το Δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας του λένιν και συγκινήθηκα.
Γιατί μεταξύ άλλων αποδεικνύει με την ανάλυσή του ότι η μοναδική λύση για τη ρωσία είναι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.
Σύνθημα που έχει σαν στάμπα τη ζωή μας σημαδέψει...

Δεν υπάρχουν σχόλια: