Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Imagine


Αν μου ζητούσε ένας άνθρωπος που δεν ξέρει πολλά από πολιτική να του εξηγήσω τι ακριβώς είναι ο κομμουνισμός, πιθανότατα θα του έλεγα να διαβάσει τους στίχους του imagine του john lennon.
Δε θα μπορούσα να βρω πιο απλά και όμορφα λόγια για να το περιγράψω.

Imagine there's no heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today

Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace

You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world

You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one

Αξίζει να προσέξει κανείς την κλιμάκωση που υπάρχει στους στίχους.
Ο ποιητής μας λέει πρώτα να φανταστούμε ότι δεν υπάρχει παράδεισος. Και προσθέτει ο ίδιος είναι εύκολο αν προσπαθήσεις.
Στη δεύτερη στροφή γίνεται λίγο πιο δύσκολο. Φαντάσου να μην υπάρχουν χώρες. Αλλά και πάλι, δεν είναι δύσκολο να το κάνεις.

Μέχρι τώρα κινηθήκαμε σε πράγματα που θα μπορούσε να παραδεχτεί ίσως κι ένας αστός κοσμοπολίτης, που μόνο θεό του έχει το χρήμα και πατρίδα του την χώρα που μπορεί να του το προσφέρει.
Αλλά στο τέλος στενεύουν τα περάσματα. Κι είναι πιο πιθανό να χωρέσουν καμήλες παρά καπιταλιστές.

Φαντάσου ότι δεν υπάρχει ιδιοκτησία λέει ο λένον. Κι αμέσως προσθέτει, αναρωτιέμαι αν μπορείς...
Εδώ δεν μπορούν να το φανταστούν κάποιοι μικρομεσαίοι, θα το φανταστούν οι αστοί;
Τα μικροαστικά κατάλοιπα είναι ισχυρά. Η δύναμη της συνήθειας που έλεγε ο λένιν. Θα χρειαστούν αρκετές γενιές να την υπερβούμε.

Σίγουρα έχει κάποιες αδυναμίες ο στίχος.
Μιλάει για φαντασία, ονειροπόλους, είναι σα να παραπέμπει σε μια ουτοπία στην οποία πιστεύει ο λένον και μερικοί γραφικοί ακόμα. Και δε μας λέει κουβέντα για το πώς ακριβώς θα έρθει αυτός ο κόσμος που φανταζόμαστε.

Αλλά είναι απλώς ένα τραγούδι, δεν είναι μανιφέστο.
Και σε συνειδήσεις που είναι σε πρώιμο στάδιο μπορεί να ασκήσει πολύ δυνατή επιρροή, πολύ μεγαλύτερη ίσως απ' ό,τι ένα βιβλίο του μαρξ ή του λένιν. Σχεδόν όση και μια εμφάνιση του χαλβατζή στην τηλεόραση.
Μέχρι να ωριμάσει η λογική, το τραγούδι δημιουργεί μια σύνδεση βασισμένη κυρίως στο συναίσθημα και κάποιες βασικές έννοιες. Τις οποίες σπάνια βλέπεις καλύτερα δοσμένες απ' ό,τι εδώ.

Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι το Imagine είναι το τραγούδι του αιώνα. Μαζί με τον ύμνο της θρυλικής CCCP.
Αφενός γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τα εφηβικά μου ακούσματα και την πρώτη μου μουσική αγάπη. Αφετέρου και για αντικειμενικούς -θέλω να πιστεύω- λόγους.

Δεν είναι λίγοι πάντως αυτοί που το χλευάζουν. Το συνδέουν με το "κίνημα των χίπις", τα παιδιά των λουλουδιών και την αφελή αντισυστημική τους προσέγγιση που δεν άφησε πολλά πράγματα πίσω της.

Με την ίδια στείρα λογική όμως μπορώ να πιάσω κι εγώ κάποια κομμάτια από τη ρωμιοσύνη του ρίτσου, να πατήσω και σε κάποια ιστορικά γεγονότα για να το κολλήσω και να πω ότι βγάζουν αταξικό εθνικισμό. Και θα έχει και βάση ως συμπέρασμα.
Τότε όμως, τα ίδια ακριβώς άτομα, θα με πουν σχολαστικό που βγάζει κόμπλεξ.

Για αυτό ας μη βάζουμε μέτρα και σταθμά για τα οποία θα μετανιώσουμε μετά. Εκτός κι αν έχουμε δύο από το καθένα για κάθε περίπτωση. Ανάλογα με το τι μας αρέσει, για να δικαιολογήσουμε τα γούστα μας και το πόσο ταξικά είναι.

Επίλογος

Ένα από τα πιο ωραία σαρδάμ με ιδιαίτερη σημειολογία είναι όταν θες να πεις λένον και λες λένιν. Ή το αντίστροφο.
Αν ο άνθρωπος στην βρεφική ηλικία αρχίζει να διακρίνει έννοιες και να προφέρει τις πρώτες του λέξεις, κάτι αντίστοιχο γίνεται στην εφηβεία με την πολιτική.
Στην ηλικία δηλ που έχεις ακόμα κάποια πράγματα θολά και ο λένιν με τον λένον είναι περίπου το ίδιο.

Εγώ πάντως όταν ήμουν μικρός είχα άλλο κόλλημα. Επέμενα να λέω τρόπος του λένιν. Όσες φορές και να με διόρθωναν λέγοντας ότι το σωστό είναι τρόπος του λέγειν δε μπορούσα να το καταλάβω.
Τον λένιν τον ήξερα, είχαμε σπίτι κι ένα χρυσό μπιμπελό με τη φιγούρα του.
Ο λέγειν όμως ποιος διάολο ήταν;

Υστερόγραφο: ξέρετε ποιος άλλος γιορτάζει μεταξύ άλλων στις 7 νοεμβρίου; Όσοι ακούν στο όνομα ερνέστος!
Σας έρχεται στο νου κανείς που θα θέλατε να του ευχηθείτε; (και μην ακούσω τίποτα εξυπνάδες για τον βαλβέρδε).

Τέτοιες και άλλες πολύ χρήσιμες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στον τοπικό τύπο της δράμας και συγκεκριμένα στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.ergasia-press.gr, την οποία και στηρίζουμε. Κατά μία έννοια.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

το μπερδεμα μεταξυ του λενιν και του κυριου "λεγειν" μαλλον ειναι συνηθες μεταξυ απογονων αριστερων γονιων. και εγω το ειχα παθει μικρη και το ελεγα κανονικα σαν φραση μεχρι που το πηρε χαμπαρι η μανα μου...και οταν καταφερε να παρει ανασα απτα γελια προσπαθησε να μου εξηγησει οτι ο θειος λενιν δεν κολλαει στη συγκεκριμενη ρηση...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Κύριος λεγειν...
Έτσι που το διατυπώνεις μου θυμίζεις τον κύριο ντίρινγκ (η ανατροπή της επιστήμης από τον κύριο ευγένιο ντίρινγκ ή πιο απλά αντι-ντίρινγκ).
Κρίμα που ο λένιν πέθανε πριν προλάβει να ολοκληρώσει το μεγαλειώδες -πλην ημιτελές- έργο του "αντι-λέγειν".
Όπου δίνει πληρωμένες απαντήσεδις από ταξική σκοπιά στα ιδεολογήματα του κυρίου λέγειν.

Εγώ μικρός είχα και απαιτήσεις για ολοκληρωμένη εξήγηση: ποιος είναι ο λέγειν;
-Απαρέμφατο, μου έλεγαν.
Άντε να καταλάβεις τώρα.
Ξέρω άτομα που διάλεξαν θετική κατεύθυνση που ούτε καν σήμερα είναι σε θέση να απαντήσουν στην ερώτηση τι είναι απαρέμφατο.
Τουλάχιστον ξέρουν να ξεχωρίζουν τον λένιν από τον λέγειν.

Ο λένιν κολλάει παντού.
Εγώ έχω φλερτάρει και κοπέλα με τσιτάτο από λένιν.
Άσχετο που δεν έπιασε.
Έφταιγε που το έλεγα μηχανικά και δεν έκανα τη σύνδεση με το σήμερα...