Με το ΚΚΕ είμαστε

Με αφορμή τα 94χρονα του κόμματος

Κι αν ήμασταν στην τασκένδη το 55’ με ποιον θα ήμασταν; Με την ηγεσία ή με τη σοβιετική ηγεσία; Θα μέναμε πάση θυσία κομματικοί για να πολεμήσουμε μέσα από τις γραμμές του; Ή θα ‘μασταν εκτός, μαζί΄με το άλλο 80%, που έμεινε οργανωμένο σε πολιτείες; Έλα ντε!

Και το 89’; Άμα ήσουν στη νεολαία δε θα ακολουθούσες και εσύ το ρεύμα της εποχής, που έγινε ρεύμα του γράψα, νεο-αριστερό; Και μεγαλύτερος να ‘σουνα δηλαδή. Δε θα σ’ έπαιρνε από κάτω η κατάσταση στο κόμμα κι οι εξιλίξεις –που ‘λεγε ο χαρίλαος; Κι αν είχες γλιτώσει εκείνη τη μπόρα, θα έβγαινες σώος κι αργότερα, στη διάσπαση του 91’;

Δε σου λέω να φύγεις με τους αναθεωρητές, που «είδαν το φως το αληθινό» κι απαρνήθηκαν τα ‘κονίσματα, όχι στον τύπο μα στην ουσία τους. Αλλά να πήγαινες πχ στο σπίτι σου και να ιδιώτευες, όπως τόσοι και τόσοι άλλωστε, αφότου απογοητεύτηκαν από το άδοξο τέλος της σοβιετικής ένωσης και διαψεύστηκαν οι ελπίδες τους. Ή απλώς να διαλυόταν η οργανωτική του χώρου σου, της αχτίδας σου. Να σ’ έχαναν και να μη μπορούσαν να σε ξαναβρούν, όσοι επέζησαν και συνέχισαν στο κόμμα.

Τότε εξάλλου έχανε η μάνα το παιδί, και το πολιτικό τέκνο τη μαμά πατρίδα που το γέννησε. Μου έλεγε ένας παρολίγο σύντροφος, ότι πήγαινε το βιογραφικό του το 91’ για έγκριση στη μόσχα όπου σπούδαζε και τη μέρα που ‘ταν να συζητηθεί, διαλύθηκε η κοβα που θα συνεδρίαζε! Πού να μπεις μετά και τι να συμμαζέψεις. Σύντροφοι διαλυόμαστε...

Και μετά να είσαι στην ελλάδα και να πίνεις το πικρό ποτήρι της αντεπανάστασης ως τον πάτο. Κι από εκεί να αρχίζεις με βήματα μυρμηγκιού τη βασανιστική πορεία προς την επουράνια έφοδο. Να βλέπεις τα σημάδια της αντίδρασης στο πετσί σου, να κάνεις τις συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν και να σε κυριεύει μελαγχολία. Να είσαι στη γωνία δαχτυλοδεικτούμενος, για το μάαστριχτ, το μακεδονικό και την εθνική ομοψυχία, πλην λακεδαιμονίων. Πιστός λακεδαιμόνιος μαζί με άλλους τριακόσιους ηρωικούς που όρισαν στη ζωή τους να φυλάνε θερμοπύλες, αρνήθηκαν να μηδίσουν και να μηδενίσουν την προσφορά του υπαρκτού, και δεν έδωσαν γη και νερό στη νέα τάξη πραγμάτων. Που τράβηξαν το κάρο της ανασυγκρότησης του κκε μέσα από το βάλτο της ανασυγκρότησης (περεστρόικα) του γκόρμπι. Και περιμένουν τον ούριο άνεμο για να σαλπίσουν την αντεπίθεση.

Να ακούς τα αφόρητα κλισέ για το κόμμα του 5%, να είσαι ο γραφικός απεργός στη δουλειά, σαν ένα σπάνιο εξωτικό είδος, και αν τύχει και πείσεις κάνα δεύτερο να θεωρείσαι επίσημα επικίνδυνος και να σε απολύουν εκδικητικά. Ή ακόμα χειρότερα να απολύουν το συνάδελφο που απέργησε για να τιμωρήσουν προληπτικά οποιονδήποτε σε πλησιάσει ξανά. Και βασικά εσένα και το πολιτικό σου άνοιγμα ή το μαζικό άνοιγμα γενικά. Και για μισθούς να μιλήσεις σήμερα θα σε πουν κομμουνιστή κι ακραίο –πόσο μάλλον για ταξική πάλη και τη "δευτέρα παρουσία" του σοσιαλισμού, που αφορά ένα απώτερο θολό μέλλον και ανήκει οριστικά στο παρελθόν (γενικά οπουδήποτε εκτός από το παρόν, σε χρόνο ενεστώτα). Μα μισθός; Τι εξτρεμισμοί είναι αυτοί; Εξαλλοσύνες, που θα ‘λεγε μια ψυχή.

Τότε όμως που ήμασταν θιασώτες της ειρηνικής συνύπαρξης και του ειρηνικού περάσματος, φλερτάροντας με τα όρια του κοινωνικού πασιφισμού, ενώ ψάχναμε για τη φωτεινή πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας; Τότε που το κκε έμεινε χωρίς οργανώσεις κι ακολουθούσε πολιτική ουράς στην ένωση κέντρου; Ή τότε που επεξεργαστήκαμε τη θεωρία του σοσιαλφασισμού, χωρίς μετωπική πολιτική, με αριστερίστικες κορόνες και φτηνό εργατισμό στις διακηρύξεις; Και το 29’, με τη φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές; Με ποιον θα ήμασταν τότε;

Πάλι με το κκε θα ήμασταν, χωρίς μανταλάκια. Άντε εγώ να ήμουν ίσως με το σιάντο, ως επιρρεπής προς τον αριστερισμό. Αλλά μετά ανεπιφύλακτα με την κομιντέρν.

Θα μου πεις, με ποιο κουκουέ όμως. Το μπρεζνιεφικό, το ζαχαριαδικό, το σημερινό, ή αυτό που διαλύθηκε από το μανιαδάκη; Ναι, θα σου απαντήσω. Με όλα αυτά. Γιατί όλα αυτά ήταν το κουκουέ στην εποχή τους. Αν και δεν είμαστε προσωποπαγές κόμμα, όπως είχε πει η αλέκα –κόμμα του στάλιν, του λένιν, κοκ. Που το είχε πάρει στα τελευταία του ο κεπέσης και το τράβηξε ως τις άκρες, φωνάζοντας ότι για τη γγ δεν είμαστε πια λενινιστικό κόμμα νέου τύπου και για αυτό πρέπει να αντικατασταθεί από τη θέση της. Δε βαριέσαι όμως. Κι αυτός κκε ήταν. Ακραιφνής σταλινικός, αλλά και την περεστρόικα την είχε χειροκροτήσει, όπως όλοι μας τότε.

Κι αυτοί κουκουέ ήταν. Όχι γιατί το κόμμα είναι μια έννοια-λάστιχο, που μπορεί να χωρέσει τους πάντες και τα πάντα. Αλλά επειδή είχε πορεία πολυκύμαντη, παράλληλη με αυτήν της σοβιετικής ένωσης, τις δόξες και τους θριάμβους της, αλλά και τις παλινωδίες της. Κι έμεινε ζωντανό να υπάρχει και μετά τον υπαρκτό, συνεχίζοντας να παλεύει με την υπαρξιακή μας αγωνία σε αυτή την παγωμένη γωνιά του πλανήτη.

Σε κάθε περίπτωση με το κκε θα ήμασταν. Δε σου λέω ότι αυτό θα ‘ταν δεδομένο, μια κι έξω από κάποια μεταφυσική πίστη. Αλλά βάση της συγκεκριμένης ανάλυσης της κατάστασης κάθε φορά. Ακόμα κι αν χώριζαν για λίγο οι δρόμοι μας, θα συνέπεφταν ξανά παρακάτω, στη συνέχεια του δρόμου. Οι δεσμοί θα τραυματίζονταν ίσως, αλλά δε θα ‘σπαγαν, γιατί θα χτίζονταν ξανά στην πράξη.

Και με ποιον άλλο να τους χτίσεις άλλωστε; Περιπετειούλες περιστασιακές μπορεί να έχεις, αλλά δεσμούς όχι. Βλέπεις και σήμερα εξάλλου πώς κατέληξαν.

Στα λέω αυτά γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να δεις καμιά φορά το παρελθόν αυτοκριτικά, τόσο έντονα, που να το απαξιώνεις σχεδόν, σα να θες να το αποκηρύξεις και να ‘χεις καθαρή τη συνείδησή σου για τα λάθη του παρελθόντος. Δεν είναι έτσι όμως.

Την κριτική δεν την κάνουμε για να δικαιώσουμε άλλους χώρους. Αν βλέπουμε αυτοκριτικά το εαμ, δεν το κάνουμε για να δικαιώσουμε τη στάση και το ντεφετισμό των τροτσκιστών. Με την κριτική στην έκτη ολομέλεια δε σημαίνει ότι δικαιώνουμε τους μαοϊκούς και τη μετέπειτα πορεία αυτού του ρεύματος. Κι αν ποτέ δούμε κριτικά το 89’ κι όλη τη δεκαετία με τις βάτες, δε θα ‘ναι για να δικαιώσουμε το ρεύμα του γράψα, ή τους βρωμοπασόκους που μιλάνε για το βρώμικο 89’, που εμείς το ξεβρωμίσαμε και γίναμε δυστυχώς η κολυμβήθρα του σιλωάμ που ξέπλυνε τις βρωμιές τους.

Μη σε πιάσει λοιπόν διάθεση για αυτομαστίγωμα και βγάλεις το συμπέρασμα ότι λίγο-πολύ πάντα είχαμε μια ροπή στον οπορτουνισμό –απ’ τη μια ή από την άλλη. Πάντα κουκουέ θα ‘μασταν, με στραβά κι αδυναμίες, που μπορεί να έχουμε και τώρα. Γι’ αυτό τα βλέπουμε, για να τα διορθώσουμε, ως γνήσιο επαναστατικό κόμμα που ‘ναι στην πρωτοπορία του κινήματος. Κι αυτό δεν άλλαξε ποτέ, όσο κι αν κάποιοι λύσσαξαν και προσπάθησαν για το αντίθετο.

Αυτό είναι που λες το σημαντικό. Και για αυτό πάντα κκε θα ‘μαστε.