Πήξαμε στο νέο

Καθώς βαδίζουμε προς το έτος 2 της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά και την ολοκλήρωση του προτσές σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας, κάνουν αισθητή την παρουσία τους κάποια σημάδια του παλιού πάνω στο νέο (σαν τα σπυράκια της εφηβείας, όταν είμαστε πάνω στην [οικονομική] ανάπτυξη) και την αναδυόμενη σοσιαλιστική κοινωνία, όπως εμφανίζεται στη βάση του παλιού, εκμεταλλευτικού συστήματος, με ορισμένα κατάλοιπα, που σταδιακά εξαλείφονται κι απονεκρώνονται. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι στις 20 Σεπτέμβρη, ξεμπερδέψαμε μια και καλή με το παλιό, όπως έλεγε το προεκλογικό σύνθημα του Σύριζα κι αλλάξαμε σελίδα μαζί με το πλευρό, αλλά όχι κεφάλαιο -που ευημερεί σταθερά σε αυτόν τον τόπο- πόσο μάλλον βιβλίο.

Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών, όπου δεν προλαβαίνει κανείς να κρατήσει σημειώσεις καλά-καλά.
Η οικογενειοκρατία είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των παλιών τζακιών που κυριαρχούν στον τόπο, όπως οι Μητσοτάκηδες κι οι Καραμανλήδες στη ΝΔ. Άλλο αν καμιά φορά τα πατροπαράδοτα κυβερνητικά ήθη αποδεικνύονται μετακλητά στα νέα τζάκια, που αξιοποιούν τη δική τους σειρά. Ο Λένιν εξάλλου είχε μιλήσει για τη δύναμη της συνήθειας ως ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Η καπηλεία της Εαμικής Αντίστασης και των αγωνιστών της ήταν αποκλειστικό προνόμιο του παπανδρεϊκού λαϊκισμού και του αντιευρωπαϊκού ΠαΣοΚ. Τώρα αυτή η γενιά έχει αποχωρήσει (και βιολογικά μιλώντας) από το προσκήνιο, συνεπώς δε χρειάζεται να κλέψουμε τα συνθήματά της, για να λεηλατήσουμε τις ψήφους της. Μπορούμε να την επικαλεστούμε όμως και να δανειστούμε το ιστορικό της φορτίο για να αιτιολογήσουμε το βόλεμα της οικογένειάς μας σε υψηλόμισθες θέσεις.
Το λέει κι ο θυμόσοφος λαός μας άλλωστε: εκεί που κρεμούσαν οι καπετάνιοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια. Από αυτά που θα χτυπάμε στις αγορές, για να τους κρατάμε το ρυθμό και να χορεύουν.

Το σαξές στόρι ήταν ο αστικός μύθος που προσπαθούσε να χτίσει και να κρυφτεί πίσω του η κυβέρνηση Σαμαρά. Μην κοιτάτε που και η σημερινή κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί κατάφερε να νομοθετήσει όσα δεν είχαν περάσει όλοι οι άλλοι τόσα χρόνια και διοργανώνει πανηγυρικές φιέστες για τον ένα χρόνο της, παρουσιάζοντας το άσπρο-μαύρο.

Ο αυριανισμός ήταν η φαιά εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας. Άλλο τώρα αν η Αυγιανή δανείζεται τις μεθόδους της και στοχοποιεί με το χτεσινό της πρωτοσέλιδο τους αγρότες που επιδιώκουν "τυφλή σύγκρουση" με παράλογα προαπαιτούμενα, σε αντίθεση με τη νηφάλια, διαλλακτική στάση του υπουργείου, που επιζητά διάλογο να δούμε ποιος-ποιος-ποιος θα φαγωθεί και πώς θα τον μαγειρέψουμε.

Μην πάει ο νους σας στο κακό και την εποχή του εκσυγχρονιστικού ΠαΣοΚ, αλλά αυτός ο τίτλος είναι ο κοινωνικός αυτοματισμός στα καλύτερά του. Την ίδια στιγμή, τα συστημικά παπαγαλάκια έχουν λυσσάξει και προεξοφλούν πως αν οι αγρότες στα μπλόκα τολμήσουν να κλείσουν το δρόμο, δε θα βρεθεί κανείς να υποστηρίξει τον αγώνα τους και να τους συμπαρασταθεί. Ένας λόγος παραπάνω λοιπόν να το κάνουν, για να δούμε ποιος έχει δίκιο.

(Εν τω μεταξύ η Ελληνοφρένεια υπενθύμισε ένα -όχι και τόσο- παλιό βίντεο, όπου ένας αγρότης προειδοποιεί τον Τσίπρα να μην κάνει τα ίδια με τους προηγούμενους κι αυτός του απαντάει χιουμοριστικά πως ο Σύριζα δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να συγκρουστεί με το κατεστημένο, γιατί αλλιώς θα συντριβεί. Εντάξει, λέμε και καμιά μουσμουλιά για να κερδάμε ψήφους. Εξάλλου ο Αλέξης έχει πει πως δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού και δε θα δεχόταν να υπηρετήσει ένα σχέδιο που δεν πιστεύει πολιτικά. Αν τώρα κάποιοι πίστεψαν πως είχε ποτέ κάποιο άλλο σχέδιο, τότε κακό του κεφαλιού τους).

Οι προηγούμενοι έκαναν 11 συνεχόμενες μνημονιακές περικοπές στις συντάξεις, σε αντίθεση με το Σύριζα, που αφενός δεν προχωρά σε άλλες μειώσεις (άσε που μπορεί να αυξηθούν κιόλας, αν έχουμε ανάπτυξη), αφετέρου τις μειώνει λιγότερο επώδυνα και αφετρίτου το κάνει για να γλιτώσει τα ταμεία και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Οπότε είναι τελείως διαφορετική κατάσταση και δεν πρέπει να κρίνουμε από μερικές διαβολικές συμπτώσεις και άλλες εξωτερικές ομοιότητες.

Η ανάλγητη δεξιά χτυπούσε διαδηλωτές και συνταξιούχους με ΜΑΤ και χημικά, σα να ήταν κατσαρίδες. Ενώ η πρώτη φορά δακρυστερά που συγκυβερνά μαζί με τους ψεκασμένους (όχι από χημικά, αλλά γενικώς) μας ζητάει συγνώμη, διατάζει ΕΔΕ για να δει αν οι αρκούδες χέζουν στο δάσος και ποιος ευθύνεται για αυτό και περνάει παρεμπιπτόντως και το κατάλληλο νομικό πλαίσιο, γιανα μπορεί να χτυπήσει τους αγρότες, εφόσον τολμήσουν να κλείσουν το δρόμο.

Η αριστερή (συγ)κυβέρνηση πρωτοπορεί λέγοντας πως τα μέτρα που προτείνει αυτή είναι καλύτερα και ηπιότερα από αυτά που προτείνουν οι θεσμοί του εξωτερικού, κρατώντας για τον εαυτό της το ρόλο του καλού μπάτσου. Αλλά το μόνο συμπέρασμα από όλα αυτά είναι πως τόσο καιρό πανηγύριζε χωρίς λόγο για τα πλείστα όσα θετικά του δικού της ασφαλιστικού, γιατί δεν ήταν καν σίγουρη πως όλα αυτά θα περνούσαν από τους (συν)εταίρους της.

Η αριστερή κυβέρνηση κάνει το Γιαννίτση να μοιάζει δικαιωμένος, γιατί τάχα αν είχαμε συμφωνήσει από τότε σε κάποια επώδυνα μέτρα, τώρα θα είχαμε αποφύγει τα χειρότερα. Και περνάει νόμο για το δικαίωμα στο λοκ-άουτ των επιχειρήσεων, που εκκρεμούσε ως οδηγία της ΕΕ από το 95'. Τα οποία τελείως συνειρμικά οδηγούν στο Σημίτη και τη δική του επέτειο, καθώς μες στη βδομάδα συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την ανάδειξή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα.

Κι είναι απλώς μια μικρή λεπτομέρεια ότι ο ένας χρόνος Σύριζα παραπέμπει ευθέως στα εικοσάχρονα του Σημίτη. Είναι λεπτομέρεια ότι πρώτη φορά το νέο θυμίζει τόσο πολύ το παλιό (με το οποίο ξεμπερδέψαμε), έχει τη βρώμα του και τη σκουριά του.
Για αυτό κι εμείς γιορτάζουμε τον ένα χρόνο με το δικό μας τρόπο, σε λίγη ώρα στην Ομόνοια. Είσοδος ελεύθερη, ένδυμα ανεπίσημο.