Γνωρίζετε ποιος είναι ο Μιχαήλ Τσκούνοβ;
Ο τελευταίος καταγεγραμμένος άνεργος στη Σοβιετική Ένωση!!!
Εν έτει 1930! Με αυτή την ιδιότητα έγινε διάσημος σε όλη την χώρα.
Γεννημένος στα 1905, από το 25' επιδοτούμενος από το ταμείο ανεργίας της ΕΣΣΔ στο κατατάχτηκε στα 1928 στον κόκκινο στρατό, όταν επέστρεψε έκανε αίτηση εργασίας (ήταν ο τελευταίος που έκανε σχετική αίτηση) και του βρήκαν δουλειά στο εργοστάσιο "ο κόκκινος βυρσοδέψης". Έκτοτε το ταμείο έκλεισε ελλείψει απασχόλησης!!
Άνεργοι μετά δεν υπήρχαν. Ή δεν τους κατέγραφαν, ή τους πήγαιναν στα γκούλαγκ (στρατόπεδα εργασίας) όπου έβρισκαν δουλειά. Βεβαίως υπήρχαν πολλοί άεργοι που κατείχαν παρόλα αυτά κανονικό πόστο εργασίας και πληρώνονταν, αλλά αυτοί δεν καταγράφονται σε καμιά στατιστική.
Εκτός από το χαβαλέ όμως, είναι συγκλονιστικό επίτευγμα, που δεν θα το ζήσει ποτέ κανείς στον καπιταλιστικό κόσμο, παρά μόνο ίσως στα γραφεία της απογευματινής (όπου αναγγέλλουν κάθε μέρα χιλιάδες θέσεις εργασίας και παίρνουν στα σοβαρά τις κυβερνητικές αλχημείες και τη μείωση του ποσοστού της ανεργίας στο 6,6% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Και εις κατώτερα...).
Τα στοιχεία της πρώτης παραγράφου είναι από το βιβλίο "η δυναμική γκορμπατσόφ" από τις εκδόσεις γιαλλελή, από την επίσημη αγαπημένη-sic- δεκαετία και κατά πάσα πιθανότητα θα μας ξαναδώσει υλικό για να ξαναασχοληθούμε μαζί του. Συγγραφέας του είναι ο γάλλος Gerard Streiff (δεν ξέρω πώς προφέρεται στα ελληνικά) που ήταν μέλος της ΚΕ του Γαλλικού ΚΚ και ανταποκριτής της Ουμανιτέ στη Μόσχα επί τέσσερα χρόνια. Όχι που δεν θα αποθέωναν οι γάλλοι ευρωκομμουνσιτές τον γκορμπατσόφ...
Παρόλα αυτά ο συγγραφέας δεν κρατάει τη γνωστή ρεβιζιονιστική, μηδενιστική στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ, ίσως γιατί ζει κάποια πράγματα εκ του σύνεγγυς και τα εκτιμά από πρώτο χέρι και όχι με βάση τα γνωστά κλισέ σχήματα της δυτικής προπαγάνδας.
Παραθέτω ένα ακόμη πολύ αξιόλογο απόσπασμα από το βιβλίο του:
"Έπλασαν (σ.σ: οι δυτικοί) λέξεις κλειδιά, λέξεις σύμβολα, που οφείλουν να λειτουργούν με απλό συνειρμό ιδεών, και αποτρέπουν την οποιαδήποτε σκέψη: γκουλάγκ, αντιφρονών, κα-γκε-μπε, νομενκλατούρα... Πρόκειται για την αποδιοργάνωση της ίδιας της έννοιας του σοισιαλισμού".
Έχει απόλυτο δίκιο, ειδικά για τις λέξεις και τους απλούς συνειρμούς που προκαλούν. Να προσθέσω κι εγώ μερικές ακόμη: γραφειοκρατία (πάνω-κάτω ίδιο νόημα με την γραφειοκρατία), στάλιν και μία πιο σύγχρονη, όχι λέξη, αλλά ταινία: οι ζωές των άλλων.
Όποιος αντισοβιετικός οποιασδήποτε απόχρωσης (αστός, αναθεωρητής κτλ) στα αναφέρει αυτά, πιστεύει: α. ότι σ' έχει αποστομώσει γιατί δεν έχεις τίποτα να του απαντήσεις, β. ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει περαιτέρω γιατί οι λέξεις αυτές-καθεαυτές κατέχουν από μόνες τους τη θέση επιχειρήματος και μάλιστα ακλόνητου. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και σήμερα ακόμη και μάλιστα από "σοβαρούς" ερζάτς αναλυτές ή πολιτικούς, ειδικά με τις ζωές τον άλλων, που είναι η αγαπημένη ταινία του μισού αστικού ελληνικού κοινοβουλίου...
Ο τελευταίος καταγεγραμμένος άνεργος στη Σοβιετική Ένωση!!!
Εν έτει 1930! Με αυτή την ιδιότητα έγινε διάσημος σε όλη την χώρα.
Γεννημένος στα 1905, από το 25' επιδοτούμενος από το ταμείο ανεργίας της ΕΣΣΔ στο κατατάχτηκε στα 1928 στον κόκκινο στρατό, όταν επέστρεψε έκανε αίτηση εργασίας (ήταν ο τελευταίος που έκανε σχετική αίτηση) και του βρήκαν δουλειά στο εργοστάσιο "ο κόκκινος βυρσοδέψης". Έκτοτε το ταμείο έκλεισε ελλείψει απασχόλησης!!
Άνεργοι μετά δεν υπήρχαν. Ή δεν τους κατέγραφαν, ή τους πήγαιναν στα γκούλαγκ (στρατόπεδα εργασίας) όπου έβρισκαν δουλειά. Βεβαίως υπήρχαν πολλοί άεργοι που κατείχαν παρόλα αυτά κανονικό πόστο εργασίας και πληρώνονταν, αλλά αυτοί δεν καταγράφονται σε καμιά στατιστική.
Εκτός από το χαβαλέ όμως, είναι συγκλονιστικό επίτευγμα, που δεν θα το ζήσει ποτέ κανείς στον καπιταλιστικό κόσμο, παρά μόνο ίσως στα γραφεία της απογευματινής (όπου αναγγέλλουν κάθε μέρα χιλιάδες θέσεις εργασίας και παίρνουν στα σοβαρά τις κυβερνητικές αλχημείες και τη μείωση του ποσοστού της ανεργίας στο 6,6% σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Και εις κατώτερα...).
Τα στοιχεία της πρώτης παραγράφου είναι από το βιβλίο "η δυναμική γκορμπατσόφ" από τις εκδόσεις γιαλλελή, από την επίσημη αγαπημένη-sic- δεκαετία και κατά πάσα πιθανότητα θα μας ξαναδώσει υλικό για να ξαναασχοληθούμε μαζί του. Συγγραφέας του είναι ο γάλλος Gerard Streiff (δεν ξέρω πώς προφέρεται στα ελληνικά) που ήταν μέλος της ΚΕ του Γαλλικού ΚΚ και ανταποκριτής της Ουμανιτέ στη Μόσχα επί τέσσερα χρόνια. Όχι που δεν θα αποθέωναν οι γάλλοι ευρωκομμουνσιτές τον γκορμπατσόφ...
Παρόλα αυτά ο συγγραφέας δεν κρατάει τη γνωστή ρεβιζιονιστική, μηδενιστική στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ, ίσως γιατί ζει κάποια πράγματα εκ του σύνεγγυς και τα εκτιμά από πρώτο χέρι και όχι με βάση τα γνωστά κλισέ σχήματα της δυτικής προπαγάνδας.
Παραθέτω ένα ακόμη πολύ αξιόλογο απόσπασμα από το βιβλίο του:
"Έπλασαν (σ.σ: οι δυτικοί) λέξεις κλειδιά, λέξεις σύμβολα, που οφείλουν να λειτουργούν με απλό συνειρμό ιδεών, και αποτρέπουν την οποιαδήποτε σκέψη: γκουλάγκ, αντιφρονών, κα-γκε-μπε, νομενκλατούρα... Πρόκειται για την αποδιοργάνωση της ίδιας της έννοιας του σοισιαλισμού".
Έχει απόλυτο δίκιο, ειδικά για τις λέξεις και τους απλούς συνειρμούς που προκαλούν. Να προσθέσω κι εγώ μερικές ακόμη: γραφειοκρατία (πάνω-κάτω ίδιο νόημα με την γραφειοκρατία), στάλιν και μία πιο σύγχρονη, όχι λέξη, αλλά ταινία: οι ζωές των άλλων.
Όποιος αντισοβιετικός οποιασδήποτε απόχρωσης (αστός, αναθεωρητής κτλ) στα αναφέρει αυτά, πιστεύει: α. ότι σ' έχει αποστομώσει γιατί δεν έχεις τίποτα να του απαντήσεις, β. ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει περαιτέρω γιατί οι λέξεις αυτές-καθεαυτές κατέχουν από μόνες τους τη θέση επιχειρήματος και μάλιστα ακλόνητου. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και σήμερα ακόμη και μάλιστα από "σοβαρούς" ερζάτς αναλυτές ή πολιτικούς, ειδικά με τις ζωές τον άλλων, που είναι η αγαπημένη ταινία του μισού αστικού ελληνικού κοινοβουλίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου