Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Θα πεθάνεις σκουλήκι

Ένα κείμενο για τη μάργκαρετ θάτσερ

Ας μιλήσουμε για ερπετά λοιπόν. Τώρα που τη μάργκαρετ έχουν αρχίσει να την τρώνε τα σκουλήκια, παρουσιάζοντας ίσως κανιβαλικές τάσεις προς το είδος τους, είναι ευκαιρία να γράψουμε κάποια πράγματα για το μιχαήλ γκορμπατσόφ.
-Μα για στάσου, πάλι για τον γκορμπατσόφ; Πώς διάολο κολλάει ο γκόρμπι σε μια ανάρτηση για τη θάτσερ; θα αναρωτηθούν κάποιοι. Κι ίσως θυμηθούν εκείνο το ανέκδοτο με τα σκουλήκια (που τώρα τρώνε τη θάτσερ) και τον τοτό, που είχε γράψει μια άριστη έκθεση με όλες τις λεπτομέρειες για το ζώο σκουλήκι, αλλά αυτό ήταν το μόνο που ήξερε θέμα να αναπτύξει. Και στην επόμενη έκθεση που είχε ως θέμα το μήλο, αυτός το ξαναγύρισε στα σκουλήκια, τα οποία τρώνε το μήλο, και τα οποία…
Κι έγραψε τα ίδια ακριβώς από την αρχή.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη θάτσερ, που ήταν μια αστή πολιτικός με σπουδαίες ικανότητες –προς όφελος της τάξης της- κι αυτό το απέδειξε, μεταξύ άλλων, όταν είχε πει για το γκόρμπι, πριν καν αυτός γγ, ότι είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορούν επιτέλους να κάνουν μπίζνες –χωρίς να φαντάζεται μάλλον πόσο μακριά θα πήγαιναν αυτές οι δουλειές που θα άνοιγαν και τι επιτυχία θα είχαν.
Σε πλήρη αντίθεση πχ με έναν αμερικανό αξιωματούχο που είχε προειδοποιήσει ότι ο γκόρμπι δε μεταρρυθμίζει τον κομμουνισμό για να τον ανατρέψει αλλά για να τον ενισχύσει –κι έπεσε διάνα! Εκτός και αν εννοούσε με αυτό τη μετασοβιετική ρωσία ως ανταγωνιστή στην ενδοϊμπεριαλιστική σκακιέρα, γι’ αυτό κι οι αμερικάνοι ευνόησαν την άνοδο του γέλτσιν που ήταν αχυράνθρωπός τους κι επικύρωσαν την αλλαγή σκυτάλης με μια κοινή συνέντευξη των δυο τους στο σι εν εν νομίζω το σεπτέμβρη του 91’, μετά το πραξικόπημα-παρωδία του αυγούστου.

Η έφοδος για τον ουρανό από εδώ είναι;
Η θάτσερ λοιπόν ήταν πρωθυπουργός της αγγλίας κατά την επίσκεψη του γκόρμπι στο λονδίνο, το οργουελικό 1984, πριν ακόμα γίνει γραμματέας, όπου είχε πάει ως το νούμερο δύο του κόμματος για να κάνει τη γενική πρόβα και να πάρει παράσταση νίκης από το εξωτερικό με τις εντυπώσεις που θα κέρδιζε. Γιατί ο γκορμπατσόφ ήταν ο πρώτος σοβιετικός ηγέτης δυτικής τεχνοτροπίας που τους επισκεπτόταν. Τουριστικός, τηλεοπτικός, φιλικός προς τους δημοσιογράφους.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός γερμανού ανταποκριτή στη σοβιετία, όπως τα διαβάζουμε στο βιβλίο του για τον γκορμπατσόφ «ο δρόμος προς την εξουσία» (από τις εκδόσεις ι. φλώρος) ήταν πραγματικά κάτι διαφορετικό, ντυμένος κομψά, άνετος και χαλαρωμένος, όπως οποιοσδήποτε δυτικοευρωπαίος κοινοβουλευτικός κι εντελώς διαφορετικός από τον απόμακρο απαράτσικ. Δεν ήταν  δηλαδή απλώς ένας ακόμη βλοσυρός γραφειοκράτης, μια νεότερη εκδοχή των γέρων που κυβερνούσαν τη σοβιετική ένωση τις δυο προηγούμενες δεκαετίες. (…) Δεν έκανε καμία από τις θεατρικές χειρονομίες στις οποίες διακρινόταν ο μπρέζνιεφ, τίποτα σαν τη συνήθεια του γκρομίκο να εναλλάσσει ένα ανέκφραστο πρόσωπο με το στριφογύρισμα των ματιών του. Δεν έδειχνε δημόσια ερειστικός, όπως έκανε ο γκρομίκο το 1977 σπάζοντας μολύβια καθώς άκουγε τις προτάσεις του προέδρου κάρτερ για τον αφοπλισμό.(!!)

Αντιθέτως όταν στη σοβιετική αντιπροσωπεία έτυχαν δύο απρόοπτα περιστατικά (μια ομάδα 40 διαδηλωτών που φώναζαν ρυθμικά «γκόρμπι πού είναι ο σαχάροφ;», αναφερόμενοι στον εξόριστο αντιφρονούντα επιστήμονα, και δύο εμιγκρέδες ακτιβιστές που φώναξαν «λευτεριά στην ουκρανία», το χαμόγελο δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπό του. Σήμερα βέβαια είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τους ακριβείς λόγους αυτής της αντίδρασης. Πιθανότατα συμφωνούσε μαζί τους και χαιρόταν κρυφά από μέσα του.

Τα μικροεπεισόδια αυτά έλαβαν χώρα στο βρετανικό μουσείο, όπου φυλασσόταν η πρώτη έκδοση του κομμουνιστικού μανιφέστου, μια δεύτερη έκδοση του κεφαλαίου και το γραφείου όπου έγραψε το βιβλίο ο μαρξ. Γι’ αυτό κι ο γκορμπατσόφ δήλωσε αστειευόμενος πως αν ο κόσμος δε συμπαθεί το μαρξισμό θα πρέπει να κατηγορήσει το βρετανικό μουσείο. Χωρίς ωστόσο να εξηγήσει για ποιο λόγο δεν τον συμπαθούσε ο ίδιος –δεν είχε έρθει ακόμα ο καιρός να εκδηλωθεί ανοιχτά. Ενώ όταν ρωτήθηκε από έναν τόρη πολιτικό για την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων για την παραβίαση των πολιτικών δικαιωμάτων στη σοβιετία, έδωσε μια δική του εκδοχή της ειρηνικής συνύπαρξης. Στο ηνωμένο βασίλειο καταδιώκετε ολόκληρες κοινότητες, εθνότητες –υπαινιγμός για τη βόρεια ιρλανδία- έχετε 2,3 εκατομμύρια άνεργους. Κυβερνήστε την κοινωνία σας κι αφήστε μας να κυβερνήσουμε τη δική μας. Όπως παρατηρεί όμως και ο συγγραφέας η απάντησή του ήταν γενναιόδωρη προς τη βρετανία, που είχε πάνω από 3,2 εκατομμύρια άνεργους εκείνη την εποχή.

Και το κεφάλαιο συνεχίζει με αναφορές στη δημόσια εικόνα του γκόρμπι που κέρδιζε τις εντυπώσεις κι έγραφε στον τηλεοπτικό φακό. Στο γεύμα που παρέθεσε προς τιμήν του ένας άγγλος ευγενής, ο γκόρμπι, σα να έπαιζε σε τηλεοπτική διαφήμιση, καθυστέρησε την πρόποσή του κάνοντας μια σύντομη αναφορά στον υπέροχο καφέ πριν δώσει τους πραγματικούς πολιτικούς σκοπούς του ταξιδιού του.
Υπ’ όψιν πως το βιβλίο είναι γραμμένο στα πρώτα χρόνια της περεστρόικα, αρκετά χρόνια πριν τη στροφή στην καριέρα του γκόρμπι προς τη διαφήμιση και το σποτάκι της πίτσας χατ και επομένως μπορεί να χαρακτηριστεί προφητικό. Αλλά υπάρχει και συνέχεια.

Ο συγγραφέας λέει ότι ο γκόρμπι έδειξε στη βρετανία πως μπορούσε να προκαλέσει τον αμερικανό πρόεδρο με το ίδιο όπλο του ρήγκαν: την ικανότητα του ηθοποιού. Κανείς προκάτοχός του δεν είχε διαλέξει μια τέτοια πορεία. Να καλοπιάνει τα μέσα ενημέρωσης, να φλερτάρει με τη δημοσιότητα σε στιλ δυτικού πολιτικού, να κάνει επίδειξη γοητείας, να προβάλλει την εικόνα του οικογενειάρχη, να αφήνει τα μέσα ενημέρωσης να ρίχνουν ματιές στην ιδιωτική του ζωή –όλα αυτά ήταν καινοτομίες για ένα σοβιετικό ηγέτη, που τις εκμεταλλεύτηκε ακόμα περισσότερο στη διάρκεια του ταξιδιού του στο παρίσι και τη διάσκεψη κορυφής της γενεύης το φθινόπωρο του 85’.

Σε μια προγενέστερη επίσκεψή του στον καναδά το μάη του 83’ είχε δώσει μια διαφορετικού είδους παράσταση. Σε ένα ράντσο στην αλμπέρτα ποζάρισε με καπέλο καουμπόη κι έφαγε σε μπάρμπεκιου. Επίσης φόρεσε ένα ψηλό καπέλο με την επιγραφή Heinz και φωτογραφήθηκε με τον κατασκευαστή κέτσαπ (σσ: σε αυτήν ανήκει λοιπόν η πρωτιά κι όχι στην πίτσα χατ). Κατά το newsweek έμοιαζε με αμερικανό προεδρικό υποψήφιο ανάμεσα στους οπαδούς του στο νιου χαμσάιρ.

Η εικόνα αυτή συμπληρώνεται από τη σύζυγό του ραΐσα, που περιγράφεται περίπου σαν την καρέζη στην εντυπωσιακή της εμφάνιση στην ταινία τζένη-τζένη στο πλευρό του υπουργού μαντά -μπάρκουλη {τον φάγαμε τον γκόρτσο, αλλά μας έμεινε ο γκόρμπι}. Είχε βαμμένα (καστανο)κόκκινα μαλλιά, μιλούσε για κουλτούρα ή υψηλή ραπτική και με λογοπαίγνια (σε κάποιο σημείο ξάφνιασε τους οικοδεσπότες της λέγοντας see you aligator)! Ο λαϊκός τύπος την αγάπησε και κουτσομπόλευε τα ρούχα της, τις συνήθειές στα ψώνια της, ακόμα και τα σκουλαρίκια της. Ενώ ο άντρας της έλεγε αστειευόμενος «αυτή η γυναίκα δε μου κοστίζει μόνο πολλά νεύρα, αλλά και πολλά χρήματα».
Παράλληλα αξιοποιούσε τηλεοπτικά και την εγγονή του οκσάνα, βάζοντας το κοριτσάκι να ρίξει το ψηφοδέλτιο του παππού της στην κάλπη για τις ήσσονος σημασίας περιφερειακές εκλογές. Πού ‘σαι ανδρέα για να δεις, άνεμους της αλλαγής –που τραγουδούσαν και οι σκόρπιονς.

Έτσι εφοδίασε τα τηλεοπτικά και φωτογραφικά αρχεία με πλούσιο υλικό για να δείξουν. Και οι δυτικοί είχαν να κάνουν επιτέλους με έναν άνθρωπο πρόθυμο και ικανό να φερθεί με έναν τρόπο που καταλάβαιναν, αντίθετα με τους όλο και πιο ανιαρούς γραφειοκράτες του κόμματος κατά το πρόσφατο παρελθόν: το μπρέζνιεφ, που το μοναδικό του προσόν φαινόταν να είναι τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Το μονόχνοτο αντρόποφ, που έβαζε τους προπαγανδιστές του στη δύση να ψιθυρίζουν σχετικά με την αναμφισβήτητη εξυπνάδα του και το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία. Και τον τσερνιένκο που δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μια γκρίζα σκιά στις οθόνες της τηλεόρασης.
Να μην ξεχάσουμε και το γκρομίκο που έσπαγε τα μολύβια του.

Όλα αυτά λοιπόν ήταν λογικό να κερδίσουν το θαυμασμό της δύσης. Ο (αντιπρόεδρος τότε) μπους τον χαρακτήρισε «εντυπωσιακό πλασιέ ιδεών». Οι Sunday times του λονδίνου έγραψαν στον τίτλο τους «ένας ερυθρός αστέρας ανατέλλει». Ενώ ο υπεξ των εργατικών στη βρετανία ήταν ποιητικός: τα αισθήματα λαμπυρίζουν πάνω σε ένα ασυνήθιστα ευαίσθητο πρόσωπο, σαν καλοκαιρινές αύρες σε λιμνούλα.
Αν όλα αυτά γράφονταν για το μπρέζνιεφ βέβαια θα μιλούσαμε για την ανυπόφορη αισθητική του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και τα γλυκερά ηθικοπλαστικά του μηνύματα. Αλλά τώρα…

Νομίζω όμως πως είδαμε αρκετά και μπορούμε πλέον να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα. Η σύνδεση των παραπάνω με τη θάτσερ είναι φανερή και στον τίτλο του κειμένου. Από τους πολιτικούς πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, ο κολ είναι σε αναπηρικό καροτσάκι, ο μπους κυκλοφορεί υποβασταζόμενος στο μπαστούνι του, η ραΐσα μας άφησε προ πολλού, η μάργκαρετ πάλι πρόσφατα… Εμπρός λοιπόν γκόρμπι, τι περιμένεις για να μας δώσεις κι εμάς μια χαρά, την ύστατη έστω ώρα, όπως η μάργκαρετ;

Εάν θέλαμε να έχουμε ένα σοβαρό κλείσιμο βέβαια θα έπρεπε να επιστήσουμε την προσοχή των σφων αναγνωστών στο ότι οι κομμουνιστές δεν περιμένουν χαιρέκακες εκδικήσεις με το θάνατο του πολιτικού τους αντιπάλου, αλλά να τον νικήσουν πολιτικά όσο είναι εν ζωή. Και αυτόν, αλλά και όσους τον βοήθησαν αντικειμενικά να έρθει στα πράγματα (η πολιτική των εργατικών στην αγγλία, ο ανερχόμενος ρεβιζιονισμός στη σοβιετία, γενικώς οι αυταπάτες διαχρονικά).

Αλλά η κε του μπλοκ δεν είναι τέτοια. Πιστεύει ακράδαντα στο δικαίωμα του συντρόφου στην καφρίλα –ως ξέσπασμα από το καθημερινό τρέξιμο. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το πάρτι που έστησαν οι αστοί με το θάνατο του ούγκο τσάβες και τις νέες ελπίδες του καπρίλες να πάρει την εκλογική ρεβάνς.

Οπότε το πραγματικό δίλημμα της εποχής μας, τίθεται επιτακτικά ως εξής.
Ή με τις καφρίλες, ή με τον καπρίλες. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

17 σχόλια:

Νικόλας είπε...

Μου φαίνεται πραγματικά αστείο κάποιος που θεωρεί το μακελάρη 2.000.000 Αφγανών Μπρέζνιεφ "καλό άνθρωπο αλλά λίγο οπορτουνιστή" να είναι τόσο λάβρος στην καταδίκη της Θάτσερ.

Θέλω να πω, ένας κομμουνιστής, ένας αριστερός νομιμοποιείται να αντιπαθεί βαθιά τον φιλελεύθερο αντικομμουνισμό και τη δογματική ιμπεριαλιστική αντεπαναστατικότητα της Θάτσερ. Όχι όμως και οι οπαδοί των ψευτοκομμουνιστικών διχτατοριών οι οποίες εγκαθιδρύθηκαν μετά το 20ό Συνέδριο σε ΕΣΣΔ, ανατολικό μπλοκ, φιλο-"σοβιετικό" Τρίτο Κόσμο... Η αντεργάτρια Θάτσερ στέκεται στα σίγουρα λιγότερα δεξιά από τους παραπάνω, όπως και να το δει κανείς...

Και ο πολιτισμός της εργατικής τάξης, κύριοι εξυπνάκηδες, δε συνάδει με πανηγυρισμούς για θάνατο αστών από φυσικά αίτια όταν έχουν εγκαταλείψει την εξουσία 20 και πλέον χρόνια ως φυσικά πρόσωπα... Αλλά τέτοια είναι η κατάντια όλων: των σιχαμερών και αιώνια αντισταλινικών -πιο πολύ κι από τη Θάτσερ- τροτσκο-σοσιαλδημοκρατών μέσα κι έξω από τους Εργατικούς της Αγγλίας, των ψευτοκομμουνιστών, ακόμη και των αναρχικών που μας πήραν τ' αυτιά με τη χαρά τους για το θάνατο της 87χρονης.

Α, και από την πώρωση του δεξιού αντι-θατσερισμού σου, ξέχασες ότι τη Μάργκι την κάψαν, άρα τα σκουλίκια δε θα κανιβαλίσουν... Και σε επίπεδο πολιτισμού, αποδεικνύεται τελικά πόσο βαθύτερα δεξιός και αστικός, σάπιος είναι ο σοσιαλφασισμός, ακόμη και σε σχέση με τον κλασσικό δυτικό ιμπεριαλιστικό φιλελευθερισμό... Κανένας δημοκράτης δεν είδα να κανιβαλίζει τον Τσάβες, και σου ομολογώ ότι μολονότι (φυσικά) τον θεωρούσα πολύ χειρότερο άνθρωπο από τη Θάτσερ, η βαθιά ταλαιπώρια με την οποία τον βρήκε ο θάνατος στενοχώρησε ακόμη και αντιπάλους του, κι εμένα ανάμεσά τους...

Αλλά από άνθρωπο που θεωρεί το μακελάρη της Τσετσενίας το 94-95 και υποστηριχτή των σέρβων γενοχτόνων στη Βοσνία το 92-95, Γιέλτσιν, "αχυράνθρωπο των Αμερικάνων" κι όχι μεγαλορώσο ιμπεριαλιστή, τι να περιμένει κανείς... (με το συμπάθειο)

anonymous anonymous είπε...

Όλα όσα αναγράφονται στην ανάρτηση του απολιθώματος είχαν απασχολήσει εκτενώς την τότε ειδησιογραφεία. Θυμάμαι, μάλιστα τον αξέχαστο Γκας Χωλ να λέει το 1986 ότι ο Γκορμπατσόφ, αν κατέβαινε υποψήφιος στις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές θα έπαιρνε ένα πολύ καλό ποσοστό.

Και κάτι άλλο. Λέγεται ότι αυτός που πρότεινε τον Γκορμπατσόφ ως ΓΓ μετά το θάνατο του Τσερνιένκο ήταν ο Γκρομίκο (αυτό το είχαν γράψει όλα τα αστικά media της εποχής -δεν ξέρω τι λέει ο Λιγκατσόφ επί του θέματος στο βιβλίο του γιατί συνειδητά αποφάσισα να μην το αγοράσω/διαβάσω).

Ανώνυμος είπε...

ΟΑΚΚΕ: Βγαζουμε λαδι τον καπιταλισμο "απο τ' αριστερα", since 1985.

sniper

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Ναι, αυτός που πρότεινε το γκόρμπι μετά το θάνατο του τσερνιένκο και βάρυνε με το κύρος του για την εκλογή του ήταν ο γκρομίκο. Το ωραίο είναι ότι έναν χρόνο μετά ο γκόρμπι τον εξώθησε σε παραίτηση, αλλά το πράγμα ξεπερνούσε τα στενά πλαίσια μιας "προσωπικής αχαριστίας" κι είχε να κάνει με τις ανάγκες μετεξέλιξης του τότε κυρίαρχου στρώματος και συνεπώς της πολιτικής εξουσίας σε ανοιχτά φιλοκαπιταλιστική κατεύθυνση.

Νικόλα εμένα να δεις πόσο αστείο μου φαίνεται το σχόλιό σου. Και να μας εγκαλεί ένας θαυμαστής της μάργκαρετ κατ' ουσίαν, που θα την πεθάνει στα εγκώμια για να δείξει πόσο πολύ τη μισεί και πόσο πολύ "κομμουνιστής" είναι. Αλλά αν μας διαβάζει κάποιος τρίτος, θα του φανεί ακόμα πιο αστείο που ανοίγω διάλογο, οπότε για να γλιτώσουμε τα γέλια, το κόβω εδώ από πλευράς μου κι έχεις τον τελευταίο λόγο.
Υγ: όχι δεν ήξερα ότι κάψανε την μαργαρίτα, ακριβώς γιατί δε με απασχολούσε σαν θέμα και δεν το παρακολουθούσα στενά.
Με απασχολούσε αν θα ταρριχευτεί ο τσάβες, και ευτυχώς δεν το έκαναν, έστω και για τους λάθος λόγους. Εν παρόδω, όποιος ψάχνει "δημοκρατικούς" κανιβαλισμούς για το θάνατο του τσάβες ας ξεφυλλίσει το αρχείο της καθημερινής, ή των νέων εναλλακτικά, του τελευταίου μήνα κι ας διαλέξει το κείμενο που προτιμά.

Κι όποιος ψάχνει κάτι εξίσου αστείο σε διαφορετικό στιλ, μπορεί να διαβάσει την ανάλυση του δελαστίκ στο σημερινό πριν για την αλέκα και το κόμμα. Ούτε καν τις βασικές χρονολογίες δεν πετυχαίνει ο μπαγάσας (βάζει τη διάλυση της εσσδ το 90' κι όχι από τυπογραφικό λάθος).
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_48.html

spiral architect είπε...

Τη βαρόνη δεν την τρώνε τα σκουλήκια, αλλά πρόλαβε και την έφαγε ο σ. Τζάουλ.
(κρίιιιμα!)

Αναυδος είπε...

Αφγανισταν
Εκει που η δηθεν κομμουνιστικη Κινα εδειξε για δευτερη φορα το πραγματικο της προσωπο στον κοσμο. Σε συνεργασια με τις ΗΠΑ και τη Σαουδαραβια εξοπλιζε τους ισλαμιστες μουτζαχεντιν την πιο αντιδραστικη μεριδα της φεουδαρχιας στη χωρα (οι αντιστοιχοι μεγαλοαγροτες της Μανωλαδας στην Ελλαδα ηταν οι συμμαχοι της Κινας στο Αφγανισταν το 1980). Εκανε οτι περνουσε απο το χερι της για να ριξει τον αφγανικο λαο στα σκοταδια που το ειχε βγαλει η επανασταση του Ταρακι και η διεθνιστικη βοηθεια της ΕΣΣΔ.
Ηδη απο τις επαισχυντες συμφωνιες με τον Νιξον επι Μαο (1972-73) η Κινα ειχε περασει στο στρατοπεδο του αμερικανικου ιμπεριαλισμου

Ανώνυμος είπε...

Για να σιγονταρω το ανεκδοτο σου με τα σκουληκια, εγω θα παω πισω στην περιφημη κριτικη της "προσωπολατρειας",κριτικη στην οποια υπηρχε συμφωνια κομμουνιστων και αστων (οχι ολων των κομμουνιστων), γεγονος που δημιουργει ερωτηματικα για το ειδος κριτικης των κομμουνιστων. Εγω εμπιστευομαι το ενστικτο των αστων. Εχω λοιπον την αισθηση οτι η περιοδος Σταλιν πρεπει να ψαχτει επι της ουσιας και οχι μονο επι της επιφανειας. Ηδη στο LENIN REL εβγαλε ενα κειμενο αμερικανου μελετητη που ξεφτιλιζει τα περι ουκρανικου σκοπιμου λιμου κλπ. Με εκτιμηση. ΑΑ

Γράμματα από μακριά είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=Cvoa25IiUEo

do.b4tool8 είπε...

Was the bitch buried or cremated? If cremated, we ere in graver danger, as her ashes can be carried away by the wind and spread the old pox to long distance. We are not altogether over and done with her…

Νικόλας είπε...

Είναι τουλάχιστον αστείο (θα ξαναπώ) κάποιος ο οποίος υποστηρίζει αναφανδόν ένα κόμμα, το οποίο ακόμη (βλ. άρθρο Παπαρήγα "ΚΟΜΕΠ" 2013) θεωρεί θεμιτή τη συγκυβέρνηση του το 1989 με τον πλέον "θατσερικό" έλληνα πολιτικό, τον Κ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ του ενάντια στο σοσιαλκρατικιστικό ΠΑΣΟΚ, να κατηγορεί αριστερούς και κομμουνιστές για "θατσερικούς".

Αριστερούς και κομμουνιστές που ποτέ δε χαρίστηκαν ούτε έδωσαν έστω κι ένα πόντο στους φιλελεύθερους, ποτέ δεν έκανα συμφωνίες κάτω από το τραπέζι ή πίσω από την πλάτη του λαού μαζί τους.

Κι αυτό, επειδή του λεν ότι απλούστατα οι Θάτσερ είναι δεξιές, αλλά οι Μπρέζνιεφ δεξιότεροι, για την ακρίβεια φασίστες ιμπεριαλιστές.

Επειδή του λεν ότι σε μια χώρα που ο χρυσαυγιτισμός, δηλαδή ο μόνος ΝΟΜΙΜΟΣ ναζισμός ΜΕΤΑ ΤΟ 1945 ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ, ο τόσος όψιμος "αντιθατσερισμός" μάλλον έχει κάτι το βρώμικο μέσα του, κάτι το πολύ "πάνος καμμένος", "ελληνορθοδοξία ενάντια στον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό", Κανέλλη και Ζουράρι ενάντια στην "παγκομιοποίηση και στο 666" του σατανά της "καταναλωτικής Δύσης".

Η Χιλή του φασίστα Πινοσέτ, στην οποία η Θάτσερ έκανε τα γλυκά μάτια σαν ιμπεριαλίστρια, αποτέλεσε το νεοφιλελεύθερο στην οικονομία και φασιστικό στο εποικοδόμημα υπόδειγμα για το ΑΠΕΙΡΩΣ χειρότερο ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΤΕΡΓΟ μετά το 1989.

Η άθλια από αυτή την άποψη Θάτσερ έκλεινε το μάτι στον Πινοσέτ. Η άθλια Παπαρήγα έσφιγγε το χέρι του "συντρόφου" Χου Τζιντάο το 2008 και μέχρι πρόσφατα καλούσε το "Κ"Κ Κίνας στις "συναντήσεις κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων", διατηρεί κομματικές σχέσεις μαζί του (την ώρα που αυτό συντρίβει 50.000 εξεγέρσεις το χρόνο εντός της Κίνας).

Δε νομίζω όμως αν πάθει ποτέ τίποτε η "αλέκα", να γράψεις άρθρο που να τη συνδέεις με μεταθανάτια σαπίσματα και άλλες "ομορφιές"... Το να λέει κάποιος τους ψευτοκομμουνιστές υπερασπιστές φασιστών χειρότερους από τους κλασσικούς αστούς και δεξιούς, δεν τον κάνει "θατσερικό", επειδή έτσι μας βολεύει για να ξεμπερδεύουμε με μια εξ αριστερών κριτική, βγάζοντάς την "δεξιά"...

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Εσύ ό,τι πεις. Καλή επιτυχία στο διαχωρισμό των αστικών σκουληκιών σε κακά και πιο αριστερά.

Στα υπόλοιπα τώρα. ΑΑ, ο ουκρανικός λιμός ξανάγινε της μόδας την περίοδο που μεσουρανούσαν ο ρίγκαν και η πιο αριστερή από το μπρέζνιεφ θάτσερ, με αφορμή τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από τη "γενοκτονία". Τα περισσότερα σχετικά πονήματα αναμασάνε αμάσητα (για να γίνουμε λίγο ποιητικοί) το ναζιστικό τύπο της εποχής και καταρρίπτονται μάλλον εύκολα -χωρίς να αφαιρώ σημασία από το καθήκον της απόκρουσής τους.
Σιγοντάροντας κι εγώ πάντως το αρχικό ανέκδοτο, θυμάμαι ένα άλλο που ο δάσκαλος ζητά από τα παιδιά να του πουν ένα ζώο και ο τοτός σηκώνει το χέρι και απαντά: το σκουλήκι. Πολύ ωραία, πείτε μου ένα άλλο ζώο, ξανασηκώνει το χέρι ο τοτός και ξαναπαντά το σκουλήκι. Μα αυτό μας το είπες πριν, του λένε, και ο τοτός ατάραχος λέει: μα ένα άλλο σκουλήκι.
Νταξ, το ανέκδοτο είναι παιδικό, όχι για να γελάσουμε, αλλά το θυμήθηκα συνειρμικά με το κείμενο. Ο γκόρμπι είναι αυτό ακριβώς που λέει στο ανέκδοτο ο τοτός. Ένα άλλο σκουλήκι -που πρέπει να πεθάνει..

Ανώνυμος είπε...

Βασικά πριν ρίξουμε βελάκια στον Γκορμπατσοφ και πριν προσευχηθούμε στον Στάλιν να τον παρει στον άλλο κόσμο καλό είναι να διαβάσουμε την εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ, Γενάρης 1990

http://aristeroblog.gr/node/1024 (συγγνώμη δεν μπορεσα να την βρω αλλού)

και κρατήστε τους ύμνους στον Γκορμπατσοφ-Γιέλτσιν


Και τον Ιούνη του 1991 η Αλέκα Παπαρήγα, μαζί με τον Πάνο Τριγάζη και τον Ορέστης Κολοζόφ τον συνεχάρη για το ηράκλειο έργο του.

Μιλάμε για διορατικότητα!

Λίγες μέρες μετά ο Γκορμπατσοφ ανατρέπεται και στις 31 Δεκέμβρη 1990 υποστέλλεται η σημαία της ΕΣΔΔ με το σφυροδρέπανο.

ΝΚ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Απίθανο! Ο νκ ανακάλυψε την αμερική για την χειρότερη μάλλον περίοδο στη σύγχρονη ιστορία του κκε και ήρθε να μας το πει με ύφος χιλίων κολόμβων. Μιλάμε για ΤΗΝ ανακάλυψη, όχι αστεία.
Ας προσευχηθούμε να ανακαλύψει σε καναδυό χρόνια και την αυτοκριτική του κκε στη μπροσούρα με τα υλικά της συνδιάσκεψης του 95'.

"Λίγες μέρες μετά ο Γκορμπατσοφ ανατρέπεται και στις 31 Δεκέμβρη 1990 υποστέλλεται η σημαία της ΕΣΔΔ με το σφυροδρέπανο".

Βασικά πριν πετάξουμε τις ανοησίες μας για υποστολή της σημαίας της εθνικής σχολής δημόσιας διοίκησης με το σφυροδρέπανο, καλό είναι να διαβάζουμε λίγο τις χρονολογίες που γράφουμε και να μην παίρνουμε ως πηγή μας το δελαστίκ, που κάνει το ίδιο ακριβώς λάθος.

Ανώνυμος είπε...

Προφανώς δεν θυμάσαι την σχεδόν θρησκευτική πίστη των "μαζών" ότι η ΕΣΣΔ με ηγέτη τον Γκόρμπυ θα πορεύεται εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν. Ακόμα και όταν ο οποιοσδήποτε είχε καταλάβει πιά τί έρχεται, το κομματικό ιερατείο δεν είχε πάρει πρέφα τίποτα. Κάποτε πρέπει να γίνει μια μελέτη για αυτού του τύπου τις ομαδικές παρακρούσεις.

Ο κομματικός είναι ένας ειδικός τύπος ηλιθίου. Είναι μια μορφή ανώτερης βλακείας.

όχι απολιθωμένε δεν ανακάλυψα καμία Αμερική. Την Αμερική νομίζουν ότι ανακαλύπτουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι με ένα "φταίει ο καπιταλισμός" ξεμπερδεύουν από την σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας. Άντε και με μερικές κατάρες για τον Γκορμπατσόφ που δείχνουν την πλήρη αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας και την υποκατάστασή της με ασυναρτησίες και γραφικότητες

Και αν νομίζεις ότι ο Γκόρμπυ ήρθε ουρανοκατέβατος, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος.

ΝΚ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

"Και αν νομίζεις ότι ο Γκόρμπυ ήρθε ουρανοκατέβατος, κάνεις πολύ μεγάλο λάθος".

"...να τον νικήσουν πολιτικά όσο είναι εν ζωή. Και αυτόν, αλλά και όσους τον βοήθησαν αντικειμενικά να έρθει στα πράγματα (η πολιτική των εργατικών στην αγγλία, ο ανερχόμενος ρεβιζιονισμός στη σοβιετία, γενικώς οι αυταπάτες διαχρονικά)".

Πολλές φορές νομίζω ότι δεν κάνεις καν τον κόπο να διαβάσεις το κείμενο, πριν έρθεις κι αφοδεύσεις στα σχόλια.

Ο νκ ήξερε, ο νκ προειδοποίησε. Αλλά κανείς κομμουνιστής δεν ήταν τόσο έξυπνος για να ακολουθήσει τις σοφές συμβουλές του. Εφόσον λοιπόν είμαστε ένα είδος ηλίθιου, ας τον απαλλάξουμε από την ανόητη παρουσία μας κι ας τον αποδεσμεύσουμε για να πει αλλού τις εξυπνάδες του. Τι πιο ηλίθιο εξάλλου από το να επιμένεις να συναναστρέφεσαι κουτοπόνηρα κάποιους που θεωρείς ηλίθιους, ε;
Αντίο νκ και καλή τύχη στην καριέρα σου. Αυτή ήταν η τελευταία σου εξυπνάδα στο μπλοκ.

Ανώνυμος είπε...

Σαν τη λερναια υδρα ειναι οι περιεργοι σε αυτο το μπλοκ.
Εναν κοβεις δυο βγαινουνε

Χημικος

Ανώνυμος είπε...

Καμιά αναφορά στη Θάτσερ δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν περιέχει αναφορές και στην επιχειρηματική δραστηριότητα της οικογένειας Θάτσερ που υπηρέτησε πιστά το κεφάλαιο.

Ο υιός Μάρκ Θάτσερ καταδικάστηκε για συμμετοχή σε πραξικόπημα στην Ισημερινή Γουινέα με τον φίλο του Σάιμον Μανν (Κόπυ-πέηστ του βιβλίου/ταινίας Dogs of War - "Cry 'Havoc!', and let slip the dogs of war", Shakespeare).

Ο σύζυγος Ντένις (Διονύσης) καθότανε στα συμβούλια πολλών εταιρειών τις οποίες η γυναίκα του ως πρωθυπουργός προωθούσε, περισσότερα εδώ (π.χ. η Attwoods που διαχειρίζεται απόβλητα - και ξέρουμε την διαπλοκή της μαφίας με τέτοιες επιχειρήσεις, δες εδώ).

Κάτι τελευταίο για την Θάτσερ: η ποδοπάτηση φιλάθλων στο στάδιο Χίλσμπορο σε αγώνα ποδοσφαίρου Λίβερπουλ-Τότεναμ, 1989, της έδωσε την ευκαιρία να εκφράσει το ταξικό της μίσος (πρόκειται για ταξικο-ψυχωτική διαστροφή, φαινόμενο που πρέπει να μελετηθεί στο μέλλον) και να κινήσει τόσο επιδέξια τα νήματα σε υπόγειους μηχανισμούς που έστησε εδώ και πάμπολλα χρόνια η βρωμερή αγγλική αστική τάξη - μέσα στην αστυνομία και τα ΜΜΕ (με πρωτεργάτη την εφημερίδα που διαβάζει κύρια ο λούμπεν, "The Sun") ούτως ώστε όχι μόνο να κρύψουν την αλήθεια για 23 χρόνια αλλά κυρίως για να ρίξουν το φταίξιμο στους προλετάριους "χούλιγκανς" της Λίβερπουλ που δήθεν "μεθυσμένοι κατουρούσαν στα πτώματα των ποδοπατημένων" και να δώσουν αρκετό υλικό στους μετέπητα αστούς κλόουνς-διαχειριστές τύπου Μπόρις Τζόνσον (νυν δήμαρχος Λονδίνου) για να πατούν στον λαιμό κάθε ταξική αναφορά στο βρωμερό σύστημα που αντιπροσωπεύουν.

Η Βαρώνη Μαργαρίτα, ο Βαρωνέτος Διονύσης και ο Σερ Μάρκος τα κονόμησαν καλά σε ένα σύστημα που το ένα χέρι νίβει τ'άλλο και τα δυό ανασκολοπούνε τον φτωχό.

ΑΧΠ (το προνόμιο του φτωχού)