Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Τσίχλα δίχως ζάχαρη

Μία από τις πρώτες παιδικές αναμνήσεις στην οικογένεια, μαζί με τους δίσκους του χάρρυ κλυνν (κασέτες βασικά), τη φρουτοπία και το λάντα που έγινε αποθήκη για τις εφημερίδες, ήταν μια άλλη εφημερίδα, το ποντίκι. Ή μάλλον πρώτα ο ρίζος, με την υδρόγειο στα διεθνή, τις γελοιογραφίες του στάθη και τα προγνωστικά για το δελτίο προπό κάθε παρασκευή -πάλι καλά που δεν είχαμε βάλει και ζώδια δηλ τότε! Και αν δει κανείς φάσεις και στιγμιότυπα από τους αγώνες της εποχής, σίγουρα θα πετύχει κάποια διαφήμιση του ριζοσπάστη στις πινακίδες των μεγάλων γηπέδων: οακα, νέα φιλαδέλφεια, αλεξάνδρειο, κτλ.
 Εμένα πάντως μου είχε κερδίσει το ενδιαφέρον η στήλη με τις προβλέψεις, ίσως γιατί μου άρεσε να ζωγραφίζω πάνω στα αποκόμματα του προπό με τα κουτάκια, ενώ λίγο αργότερα ο άβερελ με άφηνε να συμπληρώνω ένα δελτίο αξίας 240 δραχμών, με τρεις διπλές παραλλαγές, και περίμενα να πιάσω 13άρι μαζί με το ρίζο. Και αν σου κάτσει;

Στις άλλες σελίδες δεν έβρισκα πολλά πράγματα να διαβάσω κι έτσι μου ήταν δύσκολο να καταλάβω γιατί με δούλευαν τα άλλα παιδάκια στη γειτονιά, που αγοράζαμε ριζοσπάστη και όχι κάποια αστική φυλλάδα. Όπως και ένας άλλος γνωστός, που είχε επιπλέον να αντιμετωπίσει και την «εσωκομματική» πίεση του αδελφού του: «αφού ποτέ δεν κερδίζουμε, πάλι με αυτούς θα είμαστε ρε σωτήρη;» Και δεν είναι μόνο η σκληρή αθωότητα των παιδιών που ειρωνεύονται τα πάντα, ή η τάση τους να υποστηρίζουν τους πρώτους και τους νικητές. Πρέπει να το αποδώσουμε στη συνολική επίδραση του πολιτικού κλίματος της εποχής και την επέλαση της επικείμενης αντεπανάστασης.

Κι ύστερα ήρθε το 89’ και το σπίτι σταμάτησε να αγοράζει ριζοσπάστη για μερικά χρόνια –και όταν τον ξανάδε ο κύρης του, μετά από καμιά δεκαετία περίπου, γούρλωσε λίγο τα μάτια στην αρχή, αλλά το αποδέχτηκε στωικά. Περάσαμε ένα σύντομο μεταβατικό διάστημα με διάφορα υποκατάστατα (έθνος, ελευθεροτυπία) πριν καταλήξουμε στο πριν –αν και ο σπαρίλας ήταν ακόμα πολύ μικρός, όπως του είχε πει η αλέκα σε μία από τις τελευταίες της συνεντεύξεις τύπου ως γγ (δείτε εδώ το επίμαχο σημείο μετά το 1.01.30). Και στο μεσοδιάστημα αυτό δοκιμάσαμε για λίγο και το ποντίκι, πολλά χρόνια πριν πέσει στα χέρια του δελατόλλα κι αλλάξει ριζικά το στιλ του.

Εν τω μεταξύ η δική μου σχέση με τις εφημερίδες είχε αναβαθμιστεί θεαματικά, καθώς μου άρεσε πλέον να μουντζουρώνω στους τίτλους τα κενά στα στρόγγυλα γράμματα, όπως το ρο και το άλφα. Προτιμούσα όμως το ποντίκι για να διαβάζω τις γελοιογραφίες και βασικά τα φωτομοντάζ, με τις αυτοσχέδιες λεζάντες και τα μαύρα γυαλιά που φορούσαν σκοπίμως στον άμαχο πληθυσμό για να μην τον εκθέτουν δημόσια. Τις άλλες σελίδες τις ξεφύλλιζα απλώς τροχάδην, μέχρι να πετύχω την επόμενη γελοιογραφία.

Είναι λοιπόν συγκινητικό να ανακαλύπτεις πως σε έναν κόσμο που δε σε λυπάται και μεταβάλλεται διαρκώς γκρεμίζοντας τις σταθερές των παιδικών σου χρόνων, το παλιό διατηρείται διαλεκτικά σε ανηρημένη μορφή στο παρόν και κάποιες αξίες παραμένουν αναλλοίωτες στον χρόνο. Τα δελτία του προπό δεν έχουν πια κουτάκια και το παιχνίδι έχει υπερσκελιστεί από το στοίχημα., αλλά ο τζόγος ζει και βασιλεύει. Η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει σταθερά την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας. Ο υποκειμενικός παράγοντας παραμένει αιώνια ανώριμος και βαδίζει ολοταχώς προς τον γκρεμό. Και στο ποντίκι το μόνο που διαβάζεται είναι οι γελοιογραφίες και τα φωτομοντάζ των γελοιογράφων.
Άντε και οι διαφημίσεις του οδηγητή και τις κομεπ, στα πλαίσια των αμοιβαία επωφελών διμερών σχέσεων και της προβολής του ποντικιού με διαφήμιση στο ρίζο. Γιατί τα υπόλοιπα κείμενα (άρθρα, αναλύσεις, κτλ) κινούνται στην πολιτική γραμμή της εφημερίδας, του ρηχού αντι-μνημονιακού λόγου και του αριστερού κυβερνητισμού, κι απευθύνονται σε μικρά παιδιά –που τους αρέσει να ζωγραφίζουν, μουντζουρώνοντας τα κενά στα στρόγγυλα γράμματα και το στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο.

Μπορεί κι εκεί βέβαια να βρει κανείς μαργαριτάρια. Όπως το παραπολιτικό σχόλιο στηστήλη τρυπώνω-ξετρυπώνω, με το βουλευτή του κουβέλη και τη στιχομυθία του με δημοσιογράφους μετά την αποχώρηση της δημαρ από τη συγκυβέρνηση.
«Θα συνεργαστείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί είναι κομμουνιστές!» πείραξαν χθες στο περιστύλιο της Βουλής κάποιοι δημοσιογράφοι, βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ. «Γιατί όχι;», απάντησε ετοιμόλογα εκείνος, «κανείς δεν είναι τέλειος»!..
Κι εσύ μένεις μάρμαρο και δεν ξέρεις με ποιον από τους δυο να μαρμαρώσεις περισσότερο.
Ή σαν τη συνέντευξη του ρέμου στο καλλιτεχνικό ένθετο, που συνήθως έχει πιο έντεχνους και πχιοτικούς αστέρες, με τον αντώνη να μας προκύπτει περίπου κρυφοκομμουνιστής και να δηλώνει πως: Ο κομμουνισμός είναι το πιο όμορφο πολιτικό σύστημα, αλλά δεν είναι φτιαγμένο για ανθρώπους. Είναι φτιαγμένο για αγγέλους.
Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω.. Κι άντε μετά να ξεκολλήσει από πάνω μας η ρετσινιά της δευτέρας παρουσίας.

Στην ουσία όμως οι γελοιογράφοι είναι οι μόνοι που σώζουν κάτι από την παλιά μεταπολιτευτική αίγλη της εφημερίδας. Κι η μερίδα του λέοντος για αυτό το κατόρθωμα ανήκει δικαιωματικά στον σφο πάνο ζάχαρη.
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε μεταξύ μας πού έχει χαθεί ο πνευματικός κόσμος, οι άνθρωποι της τέχνης, γιατί δε βγαίνουν νέοι δημιουργοί να εμπνευστούν από την περίοδο που ζούμε και τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται, να εκφράσουν ένα ευρύτερο κοινωνικο-καλλιτεχνικό ρεύμα –μια απορία που κάποιες φορές γίνεται εντονότερη, όταν βλέπουμε τα ίδια ονόματα να ανακυκλώνονται στο πρόγραμμα του φεστιβάλ.
Ο ζάχαρης λοιπόν έρχεται κατά τη γνώμη μου ως μέρος της προλεκούλτ (ενίοτε και προλεκάλτ) απάντησης στα παραπάνω «υπαρξιακά ερωτήματα», ενσαρκώνοντας εν πολλοίς τις προδιαγραφές του γελοιογράφου νέου τύπου. Μπορείτε να το διαπιστώσετε κι εσείς ρίχνοντας μια ματιά σε ένα μέρος της δουλειάς του στο προσωπικό του ιστολόγιο, στη διεύθυνση: http://zacharispanos.wordpress.com/

Δεν είναι μόνο ο δυνατός και στοχευμένος πολιτικός λόγος του σε σκίτσα σαν αυτό…

ή αυτό…

κι αυτό…

Είναι επίσης κι η μαεστρία του να περνάει μηνύματα μέσα κι από το πολύ δύσκολο είδος του πολιτικού αυτοσαρκασμού, όταν καλείται να συμπληρώσει το φωτομοντάζ που συνοδεύει στην εφημερίδα το ρεπορτάζ κκε.
Όπως σε ένα πρόσφατο φωτομοντάζ με τον κουτσούμπα, που τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι…

Ή ένα άλλο, όπου αντιστρέφονται οι ρόλοι και λέει ο κουτσούμπας.

Ή κι αυτό από τις μέρες της ερτ, που αφήνει κι αισιόδοξο, αγωνιστικό μήνυμα.

Ποιο είναι λοιπόν το ηθικό δίδαγμα; Ότι από την περασμένη εβδομάδα ο ζάχαρης έχει άδεια και φιλική συμμετοχή, με δυο-τρία φωτομοντάζ-"κονσέρβα" σε κάθε φύλλο. Οπότε αν τύχει να είστε και εσείς σε διακοπές και μπείτε στον πειρασμό να αγοράσετε το ποντίκι για την παραλία, καλύτερα να το αποφύγετε και να περιμένετε μέχρι αρχές αυγούστου. Γιατί χωρίς τα δικά του σκίτσα και φωτομοντάζ, το ποντίκι είναι



21 σχόλια:

anonymous anonymous είπε...

Πάντα είχα την απορία για τη δημοφιλία του "Ποντικιού" σε φίλους του Κόμματος αλλά ακόμα και σε μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ. Θυμάμαι πάντα ότι όταν μπήκα στην ΚΝΕ (σε ΟΒ της σπουδάζουσας Αθήνας) στα mid-80s ένας μεγάλος αριθμός τότε συντρόφων αγόραζαν και διάβαζαν κάθε βδομάδα το Ποντίκι. Και για την ιστορία οι περισσότεροι από αυτούς σε λίγα χρόνια αποχώρησαν από το Κόμμα με την αντικομματική "ομάδα Γράψα" (το μετέπειτα ΝΑΡ). Εξηγήσεις υπάρχουν; Ρωτώ γιατί το εν λόγω έντυπο ποτέ δεν το αγόρασα/διάβασα.

Ανώνυμος είπε...

και γω το ίδιο ακριβώς έκανα με το ποντίκι όταν τόφερνε ο πατέρας αραιά και που. ρίζο επίσης αραιά και πού έφερνε αλλά τον κρατούσε στο δωμάτιο(!). βήμα όμως κάθε κυριακή το οποίο και διάβαζα με ενδιαφέρον.
ΜΟΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕ!


o κομμαντο εν τω μεσω του θέρους

Ανώνυμος είπε...

Τα βιωματα μας ειναι σχεδον πανομοιοτυπα, εκτος απο το οτι εμεις το χαρρυ τον ειχαμε σε βινυλιο (ετσι για να σκανε οι χιπστεραδες) και το θρυλικο lada samara ουδεποτε εγινε αποθηκη εφημεριδων. Κλαταρε επι τω εργω περηφανο και το πηγαμε σε μια φαρμα upstate, οπου μπορουσε να τρεχει ελευθερο και χαρουμενο παρεα με αλλα lada.

Τρομακτικη ομοιοτητα επισης οσον αφορα το ποιες εφημεριδες και, κυριως, ποτε περασαν απο το σπιτι μας. Με τη διαφορα οτι ο ριζος δεν βγηκε ποτε και το γεγονος οτι συνηθως παιρναμε πανω απο μια καθε μερα. Για κυριακες δεν το συζηταω καν. Το ποντικι το διαβαζα κι εγω ακριβως με τον ιδιο τροπο και χωρις να μουτζουρωνω, αν και, καμια φορα διαβαζα και κανα αρθρο που θα μου ειχε κανει εντυπωση στο πρωτο κλασμα του δευτερολεπτου.

"Πολιτικοποιημενα" παιδακια να με δουλευουν για το ριζο, ευτυχως δεν ειχα μεχρι το λυκειο και πραγματικα δεν μπορω να φανταστω τι μπορει να σου λεγαν σε τοσο μικρη ηλικια.

Πολυ καλα κανεις και "διαφημιζεις" το Ζαχαρη, ειναι φοβερος. Το μπλογκ του το επισκεπτομαι πολυ συχνα, αλλα πλεον ποντικι δεν διαβαζω εδω και χρονια, οποτε δεν ειχα ιδεα για την ποιοτητα της δουλειας του εκει. Αυτο με τον Κουτσουμπα που ρωταει "γιατι παραπεμπετε τα παντα στον καπιταλισμο?", ειναι ενα μικρο αριστουργημα. Καμια φορα, οσα δεν μπορει να πει η επιστημη και η φιλοσοφια με τομους ολοκληρους, τα λεει η τεχνη σε δυο δευτερολεπτα.

sniper

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Ασχετο, και μη βαράτε, αλλά δεν το αντέχω. Είδατε τον χθεσινό "Στάθη";
http://www.enikos.gr/stathis/161747,Fetos_o_Notos_den_einai_zestos.html
Δεν πρόλαβα ν'αποσώσω τον λόγο μου, που έγραφα προχτές στην ανάρτηση του Αναυδου, για την πολιτική πίεση, που μας περιμένει από την "aristera", και νάσου τον κυρ' Στάθη.
Θα μας τα πρήξουν, αλλά άλλες Βάρκιζες δεν έχει!

zhukov είπε...

Στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι να μπαίνει στο σπίτι Ριζοσπάστης και ποντίκι μέχρι το 91...
(Πραγματικά ρε σεις τι είχε τότε το ποντίκι και το είχανε σαν δεύτερο όργανο;;)
Μετά έμπαινε το ΦΩΣ μόνο...
Τώρα αν είναι να μπει αραιά και που θα μπει Ριζοσπάστης από πατέρα Αυγή από μητέρα και Πρωταθλητής και απο τους δύο...

Ανώνυμος είπε...

Στο Φυσικο του ΑΠΘ ειχαμε εναν υποψηφιο της ΠΚΣ Πανο Ζάχαρη. Και οταν πηρε πτυχιο τραγουδουσαμε "η ζωή μου είναι άχαρη, ψηφοδέλτιο χωρίς Ζάχαρη"

Partydog

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

"Θα μας τα πρήξουν, αλλά άλλες Βάρκιζες δεν έχει


Καπετάν Σεχτάρ όταν κατέβεις κάποια στιγμή από το βουνό και διαβάσεις το παρόν εξηγησέ μας τί εννοείς με το "άλλες βάρκιζες δεν έχει!"

Γιατί και ο Σύριζα και το ΚΚΕ κάνουν νόμιμο κοινοβουλευτικό αγώνα, οι διαμαρτυρίες τους και των οπαδών τους είναι κόσμιες και ευπρεπείς και έμπρακτη διάθεση αμφισβήτησης του κοινωνικού καθεστώτος δεν βλέπω και να με συγχωρείς.

Θα μου επιτρέψεις να πω ότι οι διαφορές είναι σε φραστικό επίπεδο εκτός αν θεωρείς επαναστατική την τακτική να κοπανάς απο το πρωί ως το βράδυ το ξόρκι "κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής" (πως θα γίνει;) και αφορισμούς για τον καπιταλισμό.



"τσαπάγιεφ"



spiral architect είπε...

Το Π μετρούσε με εκδότη τον Κώστα Παπαϊωάννου. Το Π του Δελλατόλα είναι σκιά του παλιού εαυτού του.

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

"τσαπάγιεφ",
Εύκολες θα ήταν οι απαντήσεις μου αλλά δεν θα συνεχίσω σε άσχετο ποστ το θέμα, που έβαλα μόνο σαν είδηση. Αν σε καίει πήγαινε εδώ:
http://www.leninreloaded.blogspot.gr/2013/07/blog-post_24.html
που υπάρχει η κατάλληλη ανάρτηση.

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

"ρίζο επίσης αραιά και πού έφερνε αλλά τον κρατούσε στο δωμάτιο(!)"

Κι έτσι εξηγούνται πολλά για την πολιτική διαδρομή του κομμάντο μες στο θέρος. Άμα δε μπουν οι βάσεις από τα μικράτα σου...
Είναι εντυπωσιακό πάντως πόσοι από τη γενιά μας έχουν παρόμοια βιώματα

@zhukov
ε όχι και πρωταθλητής. Αυτή είναι χειρότερη αντεπανάσταση και από... την αυγή. Μέχρι κι ο ν. σαραντάκος θα συμφωνήσει σε αυτό, πιστεύω;)

Νίκο, κάθε αφορμή είναι ωραία για μια αναδρομή σε αυτά τα χρόνια. Τα προγνωστικά για το προ-πό, πρέπει να ήταν κάπου τέλη της δεκαετίας, αν συνδυάζω σωστά τις αναμνήσεις μου με τις χρονολογίες. Αν και μου έβαλες το σπόρο της αμφιβολίας, μη τυχόν συμπληρώνει η φαντασία μου δημιουργικά τα κενά της μνήμης και τα βγάζω από (γαμώ) το κεφάλι μου..

Τα σχόλια των παλιότερων εξηγούν πιστεύω και την αγάπη πολλών σφων -όχι μόνο "γραψαίων"- για το παλιό ποντίκι. Σε όλους τους άλλους εγώ θα πρόσθετα ως τον πιο βασικό λόγο τη σάτιρα, που είναι ευχάριστη σε όλους, ιδίως όταν είναι πετυχημένη και με κάποιο πολιτικό στίγμα.

Υγ: τρομερός τίτλος το: "Κάτω τα χέρια απ' το Αφγανιστάν, εμείς το είδαμε πρώτοι".
Συναγωνίζεται επάξια και με πνεύμα άμιλλας το διαμαντάκι-φωτομοντάζ για την παραπομπή των πάντων στον καπιταλισμό.

Singularity είπε...

Και στο δικό μας σπίτι στα 80’s οι γονείς μου διάβαζαν Ρίζο (Δημήτρη) που έγραφε στον Ελεύθερο Τύπο!!! (μούγκα στο ακροατήριο) Ουδείς άσφαλτος! Ευτυχώς η Φρουτοπία είναι μία, μόνο μία, δεν υπάρχει άλλη καμία.

Ανώνυμος είπε...

Τι γίνεται, εδώ κάπταιν και ΚΕ του μπλογκ;

Έσκασε μύτη ο Σαραντάκος για να μας πει ότι διάβαζε Ρίζο μικρός;

Κι από κει έμαθε πώς γίνεται κανείς αρθρογράφος της Αβγής (κι άλλα πολλά άρρητα και μη)…

Έφαγε, βλέπεις, χοντρό μπερντάχι στου Αντώνη με τις τρολιές του, δεν άντεξε κι αποφάσισε να μετακομίσει εδώ.

Πενία τέχνας κατεργάζεται που λέει και το ρητό.

Ή μάλλον τι θέλουν οι μεταλλαγμένοι σε φιλοΚΚΕ μπλογκ;

Άντε να δούμε και τι άλλο θα μας ξεφουρνίσει αυτό το ανεπανάληπτο busy body.

Εξολοθρευτής μεταλλαγμένων τρολ

Σεχτάρ ο Τρομερός είπε...

Κάπταιν,
Δεν ξέρεις τίποτε! Που να δείς, που ένας σύντροφος, (γνωστλος ενός από τους σχολιαστές εδώ-είναι μικρός ο κόσμος, αλλά δεν θα κάνω πάλι την ανοησία να γίνω πιο συγκεκριμένος...) εκείνα τα χρόνια, έφερνε το "ποντίκι" και μέσα στην ΚΟΒ και εκτιμούσε πως "αυτοί πρέπει νάναι δικοί μας"! Και ποιός να του μιλήσει, μόνο κάτι μακρονησιώτες (που τον είχανε στην μπούκα...) κάτι μουρμουρίζανε...
Ετσι είμασταν γαλουχημένοι τότε, άν κάποιος μας έκλεινε το μάτι από υπολογισμό, είμασταν έτοιμοι να ....(ας μη χρησιμοποιήσω την σωστή έκφραση...) ...να του κάνουμε τεμενάδες, γιατί όχι να τον βάλουμε και επικεφαλής σε κάποιο ψηφοδέλτιο...
Πόσοι, επιτήδειοι, δεν έχτισαν καριέρες και μαγαζιά εκμεταλλευόμενοι το πάθος και τη ζωντάνια μας επωφελώς-επωφελέστατα! Ιδιαίτερα στον χώρο του τύπου, στο τραγούδι και στην πολιτική.
Μετά ήρθε το '89-91, και φάνηκε "ποιοί ήταν δικοί μας" η, σωστότερα, "τίνων είμασταν" μερικοί από "εμας". Σε ένα πρώτο ξεδιάλεγμα.
Das ist zu ziehen, που θάλεγε και ο "Μαυριτανός" (= να βγάζουμε συμπεράσματα).
Για τα ιστορικά τώρα ζητήματα, δεν θυμάμαι ποτέ να είδα προπό στον Ρίζο, και τον διαβάζω ανελλιπώς από 25/9/74 με ένα διάλειμμα ~1-2 μηνών, τότε με τον Συν. Εκτός αν το απωθώ κι εγώ από την μνήμη μου.
Επίσης, αν πάλι δε με απατά το hardware, στο ποντίκι, στα "καλά" του χρόνια, πρέπει να έγραφε ο Σπύρος Κομίνης και όχι ο θείος του, που βαρυνόταν με κατηγορίες για χουντισμό.

Νίκος Σαραντάκος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Οτι και να πειτε "Εξορμηση" κανένας δεν είχε στο σπίτι όπως εμεις,οχι αυτήν του ΔΣΕ, την άλλη ντε το ΟΡΓΑΝΟ,επίσης μπαίνανε ΤΑ ΝΕΑ τακτικα που πηγαινα και τα ψώνιζα παντα με άφιλτρα Αγρινιου απο την πλατεία του χωριού.Μεχρι το 85 περίπου,μετα ο κύρης, μας την έκανε για Περισσο μερια και εφερνε πιο συχνα Ριζοσπάστη που ήταν τεράστιος τότε και μου την εδινε που δεν είχε πολλά αθλητικά και φωτογραφίες!!

Sentic

Ανώνυμος είπε...

Οι δικοί μου (ήταν στα eighties) αυριανιστές. Μέχρι το '85 που ο πατέρας μου έφυγε από το ΠΑΣΟΚ μαζί με τον Αρσένη αγοράζαμε Έθνος και Αυριανή. Με έστελναν κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο να τις αγοράσω. Έκανε 30 δρχ το Έθνος και 10 η Αυριανή.
Πηγαίνοντας στο περίπτερο περνούσα μπροστά από τον ΟΤΕ. Εκεί σε ένα γραφείο στο ισόγειο δούλευε κάποιος (μάλλον) σύντροφος και μου έδινε λεφτά να του αγοράσω τον Ρίζο.
Μια μέρα λοιπόν που είχε εξαντληθεί το Έθνος αγόρασα κι εγώ (11 χρονών ήμουνα) τον Ρίζο και τον πήγα σπίτι με καμάρι. Τον βλέπει μια θεία μου (αδερφή της μάνας μου με τα παιδιά της στους rangers της ΟΝΝΕΔ)και της γουρλώνονται τα μάτια. Γυρνάει έντρομη και λέει στη μάνα μου: να προσέχεις το παιδί, μη σου γίνει κομμουνιστής. Πόσο μέσα έπεσε...
Ποντίκι παίρναμε κι εμείς. Αγόραζα και μετά και ως φοιτητής. Γενικά επί Παπαιωάννου κρατούσε μια αξιοπρεπή στάση απέναντι στο κόμμα.
Θυμάμαι ένα οπισθόφυλλο του 95 (εν μέσω αγρτικών κινητοποιήσεων): ολοσέλιδο πορτρέτο του Λένιν με υπέρτιτλο "συλλάβετε τον υποκινητή!".
Βουδού

Ανώνυμος είπε...

Το μόνο καλό που έχει κάνει ο Σαραντάκος τους τελευταίους μήνες είναι το ανέβασμα αυτού του άρθρου εδώ. Νομίζω ότι απαντάει στο γιατί αγοράζαν οι δικοί μας το Ποντίκι στα 80s αλλά και αρκετά αργότερα (προσωπικά το αγόραζα μέχρι να το πάρει ο Δελατόλλας, χαρακτηριστικό παράδειγμα όψιμου ΣΥΡΙΖΑΙΟΥ αλλά πάντα ΠΑΣΟΚου στην καρδιά.)

Βέβαια από μια μεριά ο Σεχτάρ έχει απόλυτο δίκιο. Άλλο πράγμα να εκτιμάμε και να αξιοποιούμε ενίοτε έντιμους ανθρώπους όπως ο Παπαϊωάννου που δεν συμφωνούν σε όλα αλλά σου κάνουν πολιτική κριτική και άλλο να προσπαθούν κάποιοι, και τότε όπως ο Σαραντάκος και οι όμοιοι του αλλά και σήμερα, να μετατοπίσουν το Κόμμα προς τα εκεί και να το μεταλλάξουν σε μια σούπα. Παρεπιπτόντως, παρακολούθησε κανείς το κρεσέντο του Μικροαστικού Αγώνα υπέρ της κυβέρνησης Τζανετάκη το τελευταίο διάστημα; ;-)

ΡΓ

Μπρεζνιεφικό απολίθωμα είπε...

Sentic, νομίζω ότι η singularity σε κερδίζει οριακά, γιατί εσείς κόψατε την εξόρμηση πάνω που άρχιζε το καλό με τον τομπρισμό, ενώ στο σπίτι της μάλλον συνέχισαν με ελεύθερο τύπο κι επί τζανετάκη.

Παρεμπιπτόντως ΡΓ, δε συμμερίζομαι προσωπικά όσους σφους διαβάζουν τον εργατικό αγώνα αφότου τελείωσε το συνέδριο. Όση πλάκα είχε να βγάλει βασικά την έβγαλε, πλέον δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον. Μόνο χολή, όπως στη γελοιογραφία (;) με τον παφίλη και τους ντολμάδες.

Βουδου, ως αρσενικοί οι δικοί σου μόνο με ποντίκι την έβγαζαν; Ούτε καν Πρώτη;

Νίκο, πάλι καλά, γιατί αν το είχα βγάλει από το μυαλό μου τόσο προχώ σενάριο, πάει το κλείναμε το μαγαζί
Πώς ακριβώς έψαξεις να το βρεις; Υπάρχουν κάπου ηλεκτρονικά αυτά τα φύλλα, από εκείνα τα χρόνια;

Εξολοθρευτή, η κε του μπλοκ δε θεωρεί το σαραντάκο τρολ, ούτε και υπεράνω πολιτικής κριτικής βέβαια για όσα γράφει-την οποία με τη σειρά της δεν την αντιλαμβάνομαι ως μπερντάχι, ξεβράκωμα, κτλ.
Ως παλιό μέλος του κόμματος ήταν πολύ λογικό να διαβάζει ανελλιπώς το ρίζο, και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και σήμερα, ανεξαρτήτως του τι έχει να του προσάψει κανείς για το 91', το 2013 ή οποτεδήποτε.
Η δική μου θεωρία λέει πως δεν έχει πολύ σοβαρούς λόγους για να μην είναι με το κόμμα -πέρα από τους αισθητικούς, όπως λέει και ο ίδιος. Ας μην του δώσουμε λοιπόν άλλοθι για την πολιτική του στάση ;) Άσε που έχω την υποψία πως στα κόκκινα ιστολόγια που περιδιαβαίνει, βρίσκει ακριβώς την αισθητική και τον πολιτικό λόγο που λείπει από τα αντίστοιχα blog των συριζαίων.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε απολίθωμα δεν παρακολουθώ τον Μικροαστικό Αγώνα για το γέλιο που μπορεί να βγάζουν. Πες το περιέργεια, πες το βίτσιο, θέλω να δω αν τελικά υπάρχει τέλος στην κατηφόρα... Στην ουσία συμφωνώ μαζί σου για τη χολή με αποκορύφωμα αυτή τη "γελοιογραφία" που αναφέρεις. Αποδεικνύει και το ποιόν κάποιων που δυστυχώς πέρασαν από το Κόμμα και σε θέσεις ευθύνης. Είναι πολύ προκλητικό η ομάδα - ιστοσελίδα που έχει κάνει σημαία της την χυδαία προσωπική επίθεση, τα υπονοούμενα και την σύμπλευση με κάθε "κριτική" προερχόμενη από τους αστούς και τον ΣΥΡΙΖΑ να εγκαλεί το Κόμμα για ανηθικότητα...

Τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι η άκριτη υπεράσπιση των συγκυβερνήσεων του 89-91, βάζοντας μάλιστα μπροστά με χυδαίο τρόπο τον Χαρίλαο. Πάνω σε αυτό, το οποίο άλλωστε με κάποιον τρόπο συνδέεται με το θέμα της ανάρτησης, θα ήθελα τη γνώμη σου.

ΡΓ