Κορομηλιές

Μπορεί να ακούγεται γραφικό και μονότονο να μιλάει κανείς συνεχώς για «διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό», αλλά είναι ακριβές και μερικά πράγματα δεν μπορείς να μην τα πεις με το όνομά τους, όπως τον ιμπεριαλισμό και τις κορομηλιές στο χωριό ενός Παναγιώτη, από την ιστορία του Παφίλη για ένα αχτίφ με το Λουλέ –εξ ου και ο τίτλος της ανάρτησης. Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί να θεωρούμε βαρετή τη λέξη και όχι την έννοια που περιγράφει και τη διαδικασία που επιχειρεί να τραβήξει το ενδιαφέρον μας, με τα ίδια, μπαγιάτικα υλικά.

Ξεκινάμε λοιπόν τη γεωγραφική περιήγηση από τα δεξιά του χάρτη.

Στη Νδ οι υποψήφιοι πρόεδροι ακονίζουν τα μαχαίρια τους κι ετοιμάζονται να δείξουν την αστική τους ευγένεια (Αστερίξ, να τους δείξω κι εγώ πόσο ευγενικός είμαι;). Και δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι ουδέτεροι, που μαζεύουν πόντους για τη συνέχεια, συνιστούν ψυχραιμία, προκειμένου να μη γελοιοποιηθεί η παράταξη. Αλλά πόσο μακριά είναι το όριο της ξεφτίλας, όταν έχουν δηλωθεί ήδη καμιά εικοσαριά υποψηφιότητες, και μία απ’ αυτές είναι του Βασίλη Κικίλια, στη λογική του νέου κι άφθαρτου προσώπου, που όμως δεν εξέφραζε το «νέο», ούτε καν ως φέρελπις παίκτης στον Πανιώνιο (πριν μεταγραφεί στην Αεκ); Αυτό είναι το φαινόμενο... (έλα ντε, πώς λέγεται;) όπου βλέπει κανείς πχ ότι ο Σαμαράς διετέλεσε πρωθυπουργός και μάλιστα με τη μεγαλύτερη θητεία της τελευταίας 10ετίας(!) ή ότι ακόμα κι ο Λεβέντης πέτυχε τελικά να μπει στη Βουλή, και σου λέει γιατί όχι κι εγώ;

Παρεμπιπτόντως, η τηλεοπτική εμφάνιση του τελευταίου στο Χατζηνικολάου, μες στη βδομάδα, φαντάζομαι να απέδειξε σε κάποια ζώα που δε μας πίστευαν πως περισσότερο από έναν ημίτρελο, γραφικό (που έχει σαφώς και τέτοια στοιχεία, όπως αποδεικνύεται κι από πρόσφατα βιντεάκια) κατάφεραν να βγάλουν στη βουλή έναν (ακόμα) αντιδραστικό και πούρο μνημονιακό πολιτικό. Να τον χαιρόμαστε.

Όσο για το πολιτικό παιχνίδι εξουσίας στη Νδ και τους κομματάρχες που προσπαθούν να το ελέγξουν, παρά την αδιαμφισβήτητη (αστική) ευγένεια της τάξης που υπηρετούν, θυμίζουν περισσότερο τους ευγενείς φεουδάρχες του Μεσαίωνα. Θα έρθουν προσωρινά σε κάποιο συβιβασμό, για να εκλέξουν ένα βασιλιά, ο οποίος όμως θα είναι πάντα υπό αίρεση κι υπό τον έλεγχό τους –πχ όπως τότε στο δημοψήφισμα, που η Ντόρα πήρε το Σαμαρά τηλέφωνο για να του υποδείξει ευγενικά να πάρει τον πούλο.

Τη σκυτάλη από τη Νδ παραλαμβάνει το Ποτάμι, που κανονικά, αντί για συνέδριο, πρέπει να το σκεφτεί και να διοργανώσει ένα τηλεπαιχνίδι-ριάλιτι με ψηφοφορίες και την αμεσοδημοκρατική συμμετοχή των τηλεθεατών-ψηφοφόρων του. Αν και η μόδα των ριάλιτι σόου (όπως και του Ποταμιού άλλωστε) φαίνεται πως έχει περάσει κι έτσι το όλο εγχείρημα οδεύει προς... καληνύχτα-καληνύχτα. Από εκεί που προαλειφόταν ως εκείνος ο πολιτικός φορέας που θα στέγαζε το «κίνημα» «Μένουμε Ευρώπη», τώρα βλέπει την πλάτη ακόμα και του νεκραναστημένου Πασοκ, στα μαγειρέματα για τη συγκρότηση του τρίτου, κεντροαριστερού πόλου. Ο Σταύρος μπορεί να διαθέτει την τεχνογνωσία από το μαγαζί-εστιατόριό του, αλλά η Φώφη εμπνέει περισσότερο τη μέση ελληνίδα νοικοκυριά, γιατί μοιάζει με μία απ’ αυτές.

Η αναβίωση των χουντικών μαθητικών γιορτών για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας με πρωταγωνιστή τον Καμμένο, που συγκυβερνά με τη δεύτερη φορά «Αριστερά» δεν περιλαμβάνονται ακριβώς στην κατηγορία των διεργασιών και δεν είναι καθόλου εύκολο να τις κατατάξει κανείς στο αριστερο-δεξιόμετρο, αλλά δε γίνεται να τις προσπεράσει ασχολίαστες –κι ας μην ξέρει από πού να τις πιάσει και πού να σταματήσει.

Ο Καμμένος φαίνεται να περπατά πάνω σε κόκκινο χαλί και να προσκυνά τη θάλασσα! Κι ευτυχώς δηλ, που ανήκουμε στην πλευρά των νικητών της μάχης, γιατί αλλιώς μπορεί να διέταζε να τη μαστιγώσουν για παραδειγματισμό, όπως έκανε ο Δαρείος, μετά από την καταστροφή του στόλου του στη χερσόνησο του Άθω (το σημερινό άγιο όρος). Εκεί μπορεί να κολλούσαν κι οι παπάδες, δένοντας το γνωστό αντιδραστικό «αφήγημα» του τρισχιλιετούς, ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Υπήρχαν όμως πολλές ακόμα αφορμές να τραβήξει κανείς τα μαλλιά του, από ιστορικής άποψης.

Πχ οι Καμμένες δηλώσεις για την πρώτη συμμαχική νίκη στα ιστορικά χρονικά εναντίον ενός κοινού εχθρού, που δεν έχουν την παραμικρή υπαρκτή βάση, πχ τον ιντριγκαδόρικο παραλληλισμό της μεταγενέστερης Αθηναϊκής Συμμαχίας με το Νατο.

Όσο για το ιστορικό τουρλουμπούκι με τις σημαίες (κι ανάμεσά τους αυτή της Κούβας) θυμίζει λίγο τα μεθυσμένα σενάρια (της τηλεοπτικής μεταφοράς) του Ηρακλή στο Σταρ.

Μετά  την απόκρουση της επίθεσης στον κόλπο των Χοίρων, οι αντάρτες του Γκράνμα κατέληξαν στον Περσικό κόλπο, όπου ξεκίνησαν οι Περσικοί πόλεμοι, με τον κορμοράνο που έγινε σήμα-κατατεθέν και τη Σαλαμίνα που έγινε το αρχαίο νησί της επανάστασης, με τη γνωστή ναυμαχία για την υπεράσπισή της, ενώ ο Ξέρξης έβλεπε την ήττα του από το όρος Αιγάλεω, λέγοντας: μόνο αυτό κι οι Ολυμπιακοί (αγώνες) να κερδάνε μέσα στο Λονδίνο, κι όλοι οι άλλοι να πάνε να...

Την ίδια στιγμή, η δεύτερη φορά «αριστερά» και η περιφέρεια της Δούρου ετοιμάζουν τον εορτασμό για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους γερμανούς, χωρίς επικίνδυνες αναφορές στο Εαμ, που ήταν η καρδιά της αντίστασης. Μία που απαγόρεψαν στον Ελας, μετά την Καζέρτα, να μπει στην πρωτεύουσα και μία τώρα που εξορίζουν το... όλον Εαμ από τις τιμητικές εκδηλώσεις.

Το μόνο που έλειπε απ’ όλο αυτό το κιτς ήταν η Ραχήλ Μακρή, που δήλωσε μετριόφρονα (στην κινηματική εφημερίδα «Φρέντο») πως αποχωρεί από την πολιτική, γιατί «αυτός ο κόσμος φαίνεται δεν άξιζε τον αγώνα μου». Ναι, αλλά από την άλλη, η απουσία αγώνων κι η κινηματική καθίζηση άξιζαν ακριβώς μια τέτοια Ραχήλ, που να πλασάρεται μάλιστα κι ως αριστερή.

Παράλληλα, αίσθηση προκαλεί στους κύκλους της ΛαΕ και της Ανταρσυα, η περιεκτική, λιτή ανακοίνωση της Αρας για τις εκλογές, με μόλις 9 χιλιάδες λέξεις –και αν πήγαινε με βάση τον αριθμό των μελών κάθε χώρου, η κετουκε θα έπρεπε αναλογικά να απαντήσει με μια αντίστοιχη, τρίτομη έκδοση.

Ομολογώ πως δεν είχα κουράγιο να τη διαβάσω ολόκληρη κι έχασα κάθε κουράγιο μετά την αναφορά στο Κκε ως «μικροαστικού» από μια οργάνωση με πλατιά εργατική βάση, σαν την Αρας. Λάτρεψα όμως το ακαταμάχητο επιχείρημα της επίρριψης ευθυνών στην Ανταρσυα για τη μη κοινή εκλογική κάθοδο με τη ΛαΕ και τη μη είσοδο της τελευταίας στη Βουλή. Να στο γράφει αυτό κάποιος παλιός Συνασπισμένος που ήταν συνηθισμένος σε αντίστοιχες ενισχυτικές ενώσεις από το εξωκοινοβούλιο, όταν βρίσκονταν κοντά στο όριο του 3%, το καταλαβαίνεις. Να στο γράφει όμως κάποιος που ήταν μαζί σου τόσο καιρό, στην ίδια ακριβώς θέση που είσαι τώρα, ξεπερνάει κάθε λογική.

Κλείνουμε με την ευχάριστη είδηση της προαναγγελίας (;) συγκρότησης –ή μάλλον την εμφατική επισήμανση της αναγκαιότητας συγκρότησης- ενός νέου, πραγματικού ΚΚ ως ώριμο τέκνο της οργής και των υπολειμμάτων του «εργατικού αγώνα». Που με κάνει να θυμάμαι πάντα το Λαϊκό Στρώμα, να ειρωνεύεται με αγάπη το εξωκοινοβούλιο και αυτά τα τόσο πρωτότυπα τσιτάτα του: όχι άλλη μία Αριστερά, αλλά... μια άλλη Αριστερά. Ααα!

Μπορούν πάντως να απευθυνθούν για συμβουλές στον Κοντρίτη Quinto, που ίσως να θυμάται τη Σακε και την τελευταία ΜαΛΕπ να διακηρύσσει στον τίτλο της την αναγκαιότητα δημιουργίας του «κόμματος της εργατικής τάξης». Στο καπάκι, η οργάνωση διαλύθηκε και κατέληξε στη σημερινή της μορφή ως εφημερίδα Κόντρα. Σήμερα ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και οι ιστοσελίδες, που δεν κοστίζουν και τόσο πολύ...