Τρελ(εν)ίτσα - Όχι σε όλα τα ναρκωτικά

Είσαι μανάρι μου αλειμμένη με μπριγιόλ

Κι από ρεμπέτισσα το παίζεις ροκ εντ ρολ

Και νινανάι, ώπα γιάβρουμ και αμάν

Ακούς Βιτάλη, Σούκα και Duran Duran

Όσοι άκουσαν και ξέρουν από πρώτο χέρι τι έγινε, θέλουν απλώς να τα ξεχάσουν. Ενώ οι υπόλοιποι τους βάζουν να τα διηγηθούν ξανά από την αρχή, να μάθουν τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες, πώς και τι. Αλλά ας αφήσουμε τα πικάντικα για το τέλος, γιατί εκκρεμεί από χτες η παρουσίαση της Διεθνούπολης και μια δική μου παράλειψη (που πρόλαβε ο Ζούκοφ να τη συμπληρώσει), για τη νέα, διατροφική πατέντα της οργάνωσης με τα γλυκά-κεϊκάκια και την ποικιλία γεύσεων: μήλο, καραμέλα, σοκολάτα, φρούτα του δάσους.

Πάμε τώρα στο γαλατικό χωριό της Διεθνούπολης, που φέτος είχε ως πιο εξωτικές παρουσίες τη Σρι Λάνκα, η οποία κουβαλά νωπά τα σημάδια ενός εμφύλιου ή μάλλον ενός φυλετικού πολέμου, και του Πακιστάν, που είχε διαμορφώσει τον πάγκο του σαν έκθεση με γελοιογραφίες Ευρωπαίων σκιτσογράφων, στο ίδιο πνεύμα με τον Παλαιστίνιο σύντροφο, που είχε αποκλειστικά παλαιστινιακά μαντίλια αλά Αραφάτ. Οι Βέλγοι ήταν δίπλα στους Γάλλους κι είχαν μια μπλούζα με τον Τσε Γκεβάρα (που τράβηξε το ενδιαφέρον λόγω της ημέρας και της χτεσινής επετείου) και το λογοπαίγνιο CHENGE the WORLD. Αλλά κι ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο Primere A Gauche, πρώτα στα Αριστερά, όπου έλειπε μόνο η φορά (μα αφού είπαμε προς τα αριστερά).

Οι μόνες αποστολές που προέρχονταν από την ίδια (περίπου) χώρα, ήταν οι δύο ισπανικές, που απέφυγαν να καθίσουν κοντά, αν και θα είχε, νομίζω, αρκετό ενδιαφέρον μια συζήτηση με τις θέσεις τους για την ανεξαρτησία της Καταλονίας και άλλων αυτόνομων κοινοτήτων. Δίπλα στους Ισπανούς ήταν η νεολαία του ΚΚ Πορτογαλίας, που μας απογοήτευσε με την πρόσφατη στροφή του και την επιλογή να συμμαχήσει σε κυβερνητικό επίπεδο μάλιστα με το αντίστοιχο Πασοκ. Και φανταζόμουν τους συντρόφους να περνάνε ομαδικά μπροστά απ’ τον Πορτογάλο, να τον καρφώνουν στα μάτια και να το ρωτάνε με ειλικρινή απορία: γιατί;

Είναι τρελοί αυτοί οι Ίβηρες –όπως έχει αποφανθεί ο σφος Οβελίξ.

Αντικειμενικά πάντως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον τραβούσε ο Σύριος σύντροφος που ήρθε από τη Δαμασκό και εξηγούσε πως στην πρωτεύουσα η ζωή κυλά ομαλά κι ειρηνικά –χωρίς να κοιτά τις δικές μας ανησυχίες. Ενώ στο τραπεζάκι του είχε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο του Συριακού κράτους, που καλούσε τον αναγνώστη να ταξιδέψει εκεί, ανακαλύπτοντας τις ομορφιές της χώρας. Πάμε;

Δε συγκράτησα μόνο σε ποιο από τα δύο Συριακά ΚΚ ανήκει, αν και δε νομίζω πως έχει και ιδιαίτερη σημασία, καθώς οι μεταξύ τους διαφορές είναι κυρίως ιστορικές (σε σχέση με την Περεστρόικα!) και δευτερεύουσες.

Στις ενδιαφέρουσες παρουσίες συγκαταλέγονται ασφαλώς κι οι σύντροφοι Κέκροπες (από τη νεολαία του ρωσικού ΚΕΚΡ), που αγνοούσαν δυστυχώς, όπως φάνηκε, ότι βρισκόμαστε (κατά τον Πετρόπουλο) σε οξύτατη ιδεολογική σύγκρουση, και αν δεν το καταλαβαίνουν, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Αν και ένας σφος λέει πως αυτά είναι ερωτικά, ενδοκομμουνιστικά καβγαδάκια και θα τα λύσουμε μεταξύ μας, με φιλιά (με τους Ρώσους, όχι με τον Πετρόπουλο).

Δίπλα τους ήταν η Γεωργιανή αποστολή, που σε μια μάλλον απρόβλεπτη κίνηση, έξω από τα καθιερωμένα, είχαν γεμίσει τον πάγκο τους με αφίσες και υλικά για το Στάλιν! Ποιος να το ‘λεγε...

Απ’ τις πραμάτειες με τα αναμνηστικά και τις καινούριες κολεξιόν των αδελφών κομμάτων, ξεχώρισαν τα μαντίλια διάφορων αποστολών, οι άπειρες κονκάρδες των Γιούγκων, που έχουν αναγάγει το θέμα σε επιστήμη και τα μπλουζάκια των Ιταλών. Πχ αυτό με το Γιασίν, τη μαύρη αράχνη του σοβιετικού ποδοσφαίρου, όπου όμως το μεγαλύτερο μέγεθος ήταν το Medium. Εντάξει! Είναι γνωστό το κόλλημα των Ιταλών παικτών με τις κολλητές φανέλες, για να νιώθουμε μειονεκτικά και να αποκτήσουμε κόμπλεξ εμείς οι εύσωμοι, αλλά όχι να το ξεφτιλίσουμε κιόλας. Μα μίντιουμ; Αλήθεια τώρα;

Απέναντι από αυτά τα περίπτερα, πιάνοντας σχεδόν όσο χώρο όλοι οι υπόλοιποι μαζί, ήταν ο ελληνοκουβανικός σύνδεσμος, που γίνεται περιζήτητος για το μπαράκι του με τα φτηνά κοκτέιλ, ή μήπως για την μπριγάδα του; Εντάξει, στην τελική δεν μπαίνουν αντιπαραθετικά το ένα προς το άλλο. Και πώς το φέραμε από εδώ, το φέραμε από εκεί, πάλι απομονωμένοι ήταν οι Κουβανοί σύντροφοι από τα άλλα περίπτερα. Προσωπικά θα περίμενα ίσως κάποια εκδήλωση και για τον Τσε, μέρα που ήταν, αλλά μάλλον αυτό το Φεστιβάλ στήθηκε κάπως εσπευσμένα, για να προβλεφτεί κάτι τέτοιο.

Περνάμε τώρα στα της δεύτερης μέρας, που ήταν κομμάτι επεισοδιακή και βάλθηκε να διαψεύσει τη ρετσινιά της άχρωμης μεταβατικής γέφυρας (μεταξύ πρώτης και τρίτης).

Πρώτη σύντομη στάση στον παιδότοπο και την παράσταση «ο Καραγκιόζης δάσκαλος», όπου είναι ζήτημα αν η κοσμοσυρροή οφειλόταν κυρίως στα μικρά παιδιά, που ούτως ή άλλως δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν αν δεν έχουν φτάσει μια κάποια ηλικία, ή στα μεγαλύτερα που αναπολούν τα δικά τους παιδικά χρόνια.

Συνέχεια με τη λαϊκή σκηνή και τη συζήτηση για το συσχετισμό στην Ελλάδα και διεθνώς, με το Μάκη Παπαδόπουλο, που μάζεψε ομολογουμένως πολύ κόσμο (και ερωτήσεις στο τέλος), όπως και ο Παφίλης την προηγούμενη μέρα εξάλλου. Ο Μάκης Παπ, συνηθισμένος ίσως από τις θυελλώδεις συνελεύσεις του ΣΜΤ, φώναζε με πάθος στο μικρόφωνο –που δεν ήταν απαραίτητο μάλλον- και έπιασε, υπό πίεση χρόνου, πολλά και διάφορα, που μπορείτε να τα παρακολουθήσετε στο βίντεο του 902 –ξέχασε να πιάσει όμως ένα εύστοχο ερώτημα για την εκλογική πτώση στα μεγάλα αστικά κέντρα, σε αντίθεση με την επαρχία.

Προσωπικά ξεχώρισα ένα σημείο όπου διηγήθηκε ένα επεισόδιο από την επαναστατική Ρωσία του 1920 και μια συζήτηση των μπολσεβίκων για τις προσαρτήσεις, μες στη φωτιά του πολέμου, όπου η διήγηση, προς στιγμήν, σε έκανε να πιστέψεις πως ήταν κι αυτός εκεί και μας τα διηγούνταν σαν αυτόπτης μάρτυρας, που τα είχε ζήσει από πρώτο χέρι. Γυρνάει λοιπόν ο Λένιν και τους λέει πως αν τους επιτεθούν ενιαία και συντονισμένα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν μπορούν να αντιπαρατάξουν παρά μόνο το ένα εκατοστό του στρατού, που απαιτείται για την απόκρουση της επίθεσης. Κι ότι θα μπορούσαν να παίξουν πχ με τον ανταγωνισμό μεταξύ Ιαπωνίας και ΗΠΑ για τη χερσόνησο της Καμτσάτκας, για να διασπάσουν το ενιαίο μέτωπο του αντιπάλου.

Το ηθικό δίδαγμα είναι πως σαφώς και μπορούμε να αξιοποιούμε τις αντιθέσεις του αντίπαλου στρατοπέδου, που δε μας αφήνουν αδιάφορους, αρκεί αυτό να γίνεται με κάποιες αρχές, να μην υποτάξουμε το λαό κάτω από ξένες σημαίες, κτλ. Και βάση αυτών, αρχίσαμε μια σειρά συνειρμούς για το ιμπεριαλιστικόμετρο, την μπροσούρα περί «δικαίων και άδικων βομβών», ένα σύνθημα για τον συσχετισμό, που «δεν είναι εκλογικός, θα είναι κατακόκκινος και κοινωνικός», μια φράση του Παπαδόπουλου για τα χρόνια που οι δυτικοί απορούσαν «τι μαθαίνει ο Ιβάν που δε μαθαίνει ο Τζόνι», και το καίριο ερώτημα τι θα γίνει στην περίπτωση μιας απότομης, περαιτέρω όξυνσης των αντιθέσεων και μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης μεταξύ του ευρωνατοϊκού στρατοπέδου και των αντιπάλων του. Αυτός θα είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος ή μήπως θα έπρεπε να ταχθούμε με την πιο αδύναμη ή τη λιγότερο επιθετική πλευρά;

Κι ύστερα, ύστερα, τα ύστερα του κόσμου...

Βγαίνει λοιπόν η Βιτάλη, λέει στη μέση της συναυλίας για ξεκάρφωμα «να μη φαγωθούμε μεταξύ μας», και στο καπάκι μας «ζεσταίνει» και μας προϊδεάζει για ό,τι θα ακολουθούσε με ένα ανέκδοτο, που (χα-χα-χα), ακόμα κρατάμε την κοιλιά μας (χο-χο), γιατί ήταν λέει ο Λένιν, που ξύπνησε από τον αιώνιο ύπνο του και ήθελε να μιλήσει δέκα λεπτά στον κόσμο (ι-χι-χι), αλλά του έκοψαν τα τρία κι έμειναν τέσσερα (έτσι το υπολόγισε η Βιτάλη), χα-χα, και όλο του έκοβαν, τρία λεπτά, δύο λεπτά, οπότε του λένε «πατερούλη» (όχι, άλλος είναι ο «πατερούλης», αλλά μην κολλάς σε λεπτομέρεις, είναι ανεκδοτάρα, χα-χα) «έχεις μόνο 15 δεύτερα», και τότε βγαίνε ο Λένιν (ωχ-καινούριο συκώτι θα κάνουμε) και λέει: «σύντροφοι, με συγχωρείτε».

Λολ ρε Ελένη, εσύ και τα ωραία σου. Ούτε ο Μουζουράκης δεν τα λέει τόσο νόστιμα.

Αλλά τις καλύτερες ατάκες δεν τις είχαμε ακούσει ακόμα (όπως θα έλεγε και ο Χικμέτ, που ήταν κατά κάποιον τρόπο, το τιμώμενο πρόσωπο του Φεστιβάλ). Στο επόμενο λογίδριο της η Ελένη, μας είπε χωρίς αιτία κι αφορμή πως «ψήφισα μια φορά Ανδρέα Παπανδρέου, δυο φορές Ανδρέα Παπανδρέου» (λες, τρεις και η κακή του μέρα, όπως είπε και ο ΓΓ, κάπου θα έβαλε μυαλό, αλλά όχι) «τρεις φορές Ανδρέα Παπανδρέου», μετά ψήφισε τον Τσίπρα αλλά στις τελευταίες εκλογές ήταν «στους απόντες», όχι του Γραμματικού, εννοεί σε αυτούς που απείχαν. «Τον Τσίπρα όμως τον αγαπάμε, πρέπει να τον πιέσουμε να κάνει καλά πράγματα, κι η Ζωή βέβαια είναι καλή, αγωνίστρια, την εκτιμώ πολύ»!!!

Επειδή αυτά δε νομίζω να ανέβουν κάπου καταγραμμένα, τα γράφω από μνήμης, και όπως περίπου τα θυμάμαι, χωρίς να αλλοιώνω πάντως το γενικό νόημα.

Ένας σφος είπε πως μάλλον μπέρδεψε τα Φεστιβάλ και νόμιζε πως είναι στου Σύριζα. Μια σφισσα είπε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως μπορεί να ξανάρχισε τα ναρκωτικά. Και να φανταστείς πως εμείς λέγαμε πάλι καλά που δεν ήρθε ο Νταλάρας, ο τρίτος από το φετινό μουσικό σχήμα, που πόσο χειρότερα μπορεί να τα έκανε δηλαδή;

Η Γλυκερία βγήκε μετά για το κλείσιμο και πήγε κάπως να το μαζέψει, «καλή δύναμη στην Κνε» (ε δεν της χρειάζεται, με αυτά που ακούμε;), για να συμπληρώσει η Βιτάλη «γεια σας σύντροφοι». Ε όχι ρε Ελένη, αν έχεις τέτοιους «συντρόφους» τι τους θέλεις τους εχθρούς. Κάποιοι σφοι (χωρίς εισαγωγικά) λένε πως άκουσαν τη Γλυκερία να λέει κάτι σαν «καμία ευκαιρία στον Τσίπρα», αλλά δεν το επιβεβαιώνω, γιατί είχαν πάρει φωτιά γύρω μου τα κινητά για την απαραίτητη ενημέρωση (αν και εφόσον έβρισκαν σήμα δηλαδή).

Οι σφοι φρόντισαν να φύγει από το χώρο η Βιτάλη, χωρίς τυχόν προβλήματα, από κάποιο δικό μας οξύθυμο, που θα πήγαινε να ζητήσει τα ρέστα, αλλά έδωσαν απάντηση στο τέλος της συναυλίας, όπου αντί για το κλασικό μήνυμα «41^ο Φεστιβάλ Κνε-Οδηγητή, κτλ) από τα μεγάφωνα, ακούστηκε ένας σφος να λέει: «Σύντροφοι υπάρχουν και τα απρόοπτα, κάποιοι έρχονται και δε σέβονται, συνεχίζουμε στο δρόμο που χαράξαμε και διασκεδάζουμε», για να το επαναλάβει αργότερα, δύο φορές, με τα ίδια περίπου λόγια.

Επειδή όμως η ανάρτηση έχει ξεφύγει ήδη σε έκταση, κλείνουμε εδώ το δεύτερο μέρος κι αφήνουμε τα υπόλοιπα να εκκρεμούν για το αυριανό σημείωμα. Αντί επιλόγου ή κάποιου άλλου σχολίου, σημειώνω απλώς πως οι στίχοι στην αρχή του κειμένου, που κολλάνε γάντι με την περίπτωση, είναι από τραγούδι του Μπουλά και του Γιοκαρίνη, που ακούστηκε στην επόμενη συναυλία, στην κεντρική σκηνή.

Αλλάξανε τα γούστα σου

Και μπέρδεψες τα μπούτια σου

Και φέρεσαι αλλόκοτα...