Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του

Στα τέλη του Σεπτέμβρη, όλα μοιάζουν μελαγχολικά, ακόμα κι αν έχεις την τύχη να είσαι στη θάλασσα για τα τελευταία μπάνια και σκέφτεσαι το καλοκαίρι που πέρασε. Κάπως σαν την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ, που οι σφοι αρχίζουν να διαλύουν τις κατασκευές και να τα μαζεύουν, προτού φύγει ο κόσμος. Κι εσύ νιώθεις σαν το παιδάκι, που είχε φτιάξει με τα παιχνίδια του και τα πλεϊμπομπίλ του μια ολόκληρη πολιτεία, αλλά η μαμά του λέει ότι πρέπει να τα μαζέψει, για να καθαρίσει. Μα γιατί να μην τα αφήσουμε έτσι όλο το χρόνο; Τελικά τα παιχνίδια μένουν χρόνια τώρα αραχνιασμένα στο κουτί τους σε κάποιο πατάρι, όταν δεν τα πετάει ή δεν τα χαρίζει κάπου η μέση ελληνίδα μάνα (αυτή η μάστιγα). Κι η μόνη φορά που ξαναβγαίνουν πια από το κουτί τους, για να φτιάξουν κάτι και να πάρουν εκδίκηση, είναι στο Φεστιβάλ, όπου βρίσκεις ξανά τη λέξη «πολιτεία», με αυτήν την έννοια, να αποτυπώνει το δέος για κάτι μεγάλο και ξεχωριστό. Στο πάρκο Τρίτση, Μελά ή όπου γης και σύντροφοι. Γιατί σε αυτόν τον τόπο, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις κάτω της το ιστορικό χνάρι του κόμματος ή κάποια φεστιβαλική εκδήλωση της οργάνωσης.

Βυθίζεσαι λοιπόν στις αναμνήσεις σου και στο θαλασσινό νερό. Αλλά το ζήτημα είναι αν θα το κάνεις σιγά-σιγά, για να συνηθίσει ο οργανισμός, ή με ψυχρολουσία, μια κι έξω, σφοδρή πλην σύντομη. Μπαίνεις στο νερό ως τα γόνατα και στέκεσαι εκεί, κοιτάζοντας δίπλα σου έντρομος τους αριστεριστές-τυχοδιώκτες, που κάνουν ένα-δύο, μπλουμ στο νερό. Μήπως όμως αυτά τα μεταβατικά στάδια και οι αυταπάτες τους είναι πιο οδυνηρά και απλώς σε ταλαιπωρούν περισσότερο;

Το βασικό πάντως είναι να πείσεις τον κόσμο να αφήσει τους φόβους του, μήπως το νερό είναι έτσι, αλλιώς και αλλιώτικο και να πέσει στα βαθιά να κολυμπήσει. Θυμάμαι παλιά το ψηστήρι ενός σφου σε μια στενή επιρροή μας, για να οργανωθεί. Προς το τέλος, μετά από μια πολύωρη συζήτηση, για να καμφτούν και οι τελευταίοι δισταγμοί, επιστράτευσε ένα επιχείρημα του τύπου: πρέπει να μπεις στο νερό για να δεις πώς είναι, αλλιώς δε θα μάθεις ποτέ. Για να προσθέσω και εγώ ένα ακόμα πιο αήττητο: αφού εμείς είμαστε μέσα και σου λέμε πως είναι καλό το νερό, γιατί να μην μπει;

Τελικά ο σφος οργανώθηκε και κολύμπησε, άλλο αν κάποιοι καταλήξαμε ναυάγια της ταξικής πάλης.

Αλλά δεν είναι πολύ εύκολο να πείσεις κάποιον για το δίκιο σου, ιδίως όταν σε βλέπει να θαλασσοδέρνεσαι και να κολυμπάς συνεχώς ενάντια στο ρεύμα, ενώ αυτός πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Οπότε πρέπει να τον πας με το μαλακό, στράτα-στρατούλα, πρώτα με τα μπρατσάκια κι ύστερα μόνο με το ένα (το αριστερό). Να τον πείσεις πως επιπλέουν ακόμα κι οι φελλοί, άσε που πολλοί απ’ αυτούς εκλέγονται μάλιστα στο κοινοβούλιο. Κι ότι πρέπει να εμπιστευτεί τις δικές του δυνάμεις και όχι φούσκες και πυροτεχνήματα που θα γίνουν σωσίβια της αστικής τάξης. Και σταδιακά να σταματήσει να πλατσουρίζει σε ρηχά νερά και μέτωπα, για να ανοιχτεί στο πέλαγος, χωρίς να φοβάται το τέλος του Τιτανικού και τα παγόβουνα. Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε, κι εμείς δεν έχουμε παρά να τον ακολουθήσουμε, περιμένοντας να αξιοποιήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες και την παλίρροια, που θα ανεβάσει απότομα την ένταση και τον πήχη των απαιτήσεων.

Το δίλημμα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» διατηρεί ακέραιο τον επίκαιρο χαρακτήρα του. Και η μόνη ουτοπική ελπίδα είναι να περιμένει κανείς να αλλάξουν τα πράγματα, χωρίς αυτός να τραβήξει κουπί, και ότι δε θα βουλιάξει, ενώ παραμένει ακίνητος σαν κουτσουράκι (τόσο δα μικρούτσικο).

Και τι θα ήμασταν άραγε αν δεν είχαμε ο ένας τον άλλο; Αν δεν είχαμε το συλλογικό αγώνα και την οργανωμένη πάλη; Μια σταγόνα μέσα στον ωκεανό. Ψάρια ανυπεράσπιστα, που θα τα έκαναν μια χαψιά οι καρχαρίες ή τα πιράνχας, γιατί το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο. Ή θα τσιμπούσαμε αυταπατώμενοι τα δολώματα που θα μας έριχνε ο κάθε (ψ)αράς.

Αλλά εμείς δεν ψαρώνουμε. Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του. Αρκεί να μην έχουν μνήμη χρυσόψαρου, να μη βουλιάζουν στη φθινοπωρινή μελαγχολία τους και στον καναπέ τους και να μην περιμένουν να αλλάξουν τον κόσμο με τις εκλογές (όπου το επαναστατικό κίνημα είναι σαν ψάρι έξω από το νερό). Και φυσικά να μη φοβούνται να βουτήξουν στο νερό...