Το χρυσοψαράκι της γυάλας

Λένε πως οι 24ωρες απεργίες είναι ντουφεκιές στον αέρα. Κι ειδικά αυτές για τον προϋπολογισμό κάποιο ετήσιο εθιμοτυπικό, κάτι σαν το σεμεδάκι της γιαγιάς στο κομοδίνο της τηλεόρασης, όπου βγαίνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κι ο Γιάννης ο Παναγόπουλος, ο άρχοντας της εργατιάς.

Ναι αλλά δεν υπάρχει χειρότερο έθιμο από τις κλασικές δικαιολογίες του απεργοσπάστη, που είναι έτοιμος - ψημένος για απεργίες διαρκείας ή να ανέβει στο βουνό για αντάρτικο, αλλά δεν ευκαιρεί να χαλάσει τη ζαχαρένια του ή να χάσει τη δουλειά του για μια 24ωρη. Άσε που στο γραφείο είναι κι ένα ψαράκι στη γυάλα, που πρέπει οπωσδήποτε να το ταΐσει, για να μην πεθάνει της πείνας -όλοι οι άλλοι είναι ασυνείδητοι, ταξικώς και γενικώς. Μακάρι να έρθει μια κυβέρνηση να μας ταΐσει κι εμάς, ανταμείβοντας την υποταγή μας.

Το ξέρεις, θα ήμουν πρώτος σε μια απεργία διαρκείας, αλλά δεν περισσεύουν λεφτά για 24ωρες. Έβγαλα όμως διαρκείας για την ομαδάρα, που κάνει ένα μηνιάτικο -ή ένα νεφρό αν θες να πας δίπλα στην όποια Μαριγκόνα.

Και δεν υπάρχει χειρότερος αφοπλισμός από τον εκούσιο, από τον εργάτη που αγνοεί τη δύναμή του και αρνείται να χρησιμοποιήσει ένα τόσο βασικό όπλο σαν την απεργία -όχι στον αέρα, αλλά στο ψαχνό, ενάντια στην τάξη ή το κράτος που τον καταπιέζει, με τους οποίους βρίσκεται σε ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο κάθε μέρα, είτε το έχει συνειδητοποιήσει είτε όχι.

Κι αν δεν το γνωρίζει αυτός, το ξέρει πολύ καλά ο αντίπαλος κι οι δυνάμεις καταστολής, που λειτουργούν συχνά σα λαγωνικά Ραντανπλάν, αλλά έχουν αλάνθαστο ταξικό ένστικτο -γνωρίζουν καλά τα αφεντικά τους και ποιος τα απειλεί. Μπορεί να συλλάβουν πχ έναν σύντροφο γιατί είχε μια σημαία που «παρέπεμπε σε επικίνδυνο όπλο» -sic. Δεν είναι η «αθάνατη ελληνική αστυνομία» που χαρίζει θάνατο μαζί με γέλιο και μακροζωία. Ο συμβολισμός εννοεί πως η απεργία και η διαδήλωση είναι το πιο επικίνδυνο όπλο. Αναγνωρίζουν δηλαδή αυτό που αγνοούν πολλοί εργάτες, που έχουν μάθει να κουνάνε χαρούμενα την ουρά τους στους ισχυρούς και τους γεμίζουν σάλια. Άραγε ο Παβλόφ να μελέτησε τέτοιου είδους εξαρτημένα αντανακλαστικά -ούτε καν ανισότιμη αλληλεξάρτηση, γιατί «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά...;

Το ρεύμα των αναθεωρητών ιστορικών ψάχνει σε κάθε πόλεμο μικρές προσωπικές αφηγήσεις για να ανατρέψει την ιστορική αλήθεια, ατομικά παραδείγματα και μικρές προσωπικές ιστορίες για να αναιρέσουν τα γεγονότα και να αλλάξουν την Ιστορία -με γιώτα κεφαλαίο- και τα γρανάζια που την κινούν -τα ταξικά συμφέροντα, την πάλη τους, τους μαζικούς αγώνες. Χωρίς αυτούς γρανάζι δε γυρνά και ο πυκνός ιστορικός χρόνος αρχίζει να γυρίζει προς τα πίσω, στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Στον -ακήρυκτο, πλην προαιώνιο- κοινωνικό πόλεμο, όλες οι κυρίαρχες αφηγήσεις εστιάζουν στο «προσωπικό δράμα» του απεργοσπάστη, που ποθεί κολασμένα να δουλέψει αλλά δεν τον αφήνουν της γης οι κολασμένοι που απεργούν. Και το Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα στην εργασία -εκτός και αν μιλάμε για απολύσεις, ανεργία και άλλα τέτοια φυσικά ταξικά φαινόμενα, όπου το κράτος δεν μπορεί να επέμβει και αφήνει το αόρατο χέρι της αγοράς να μας χουφτώνει κανονικά.

Για αυτόν γίνονται όλα! Ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, βιδωμένος στον καναπέ, να αυνανίζεται με οθόνες σαν τον Αλ Μπάντι, ζει μακάβριος στη νιρβάνα του -τηλεοπτική ή καταναλωτική. Έγκλειστα χρυσόψαρα, με συλλογική μνήμη μερικών δευτερολέπτων, που καταναλώνουν πλάνα ακόμα μικρότερης διάρκειας για την απεργία και τα αιτήματά της. Η αγανακτισμένη σιωπηλή μάζα, που αφήνει σε άλλους να ερμηνεύουν τη σιωπή της, κατά το δοκούν και συμφέρον τους, ή να της λένε πώς και πότε πρέπει να αγανακατεί, πχ για τη μεγάλη ταλαιπωρία της στους δρόμους -που είναι πάντα πιο άδειοι και εύκολοι, τις μέρες της απεργίας.

Βλέπει τα πάντα από τη γυάλα του, με τις 55 ίντσες, θολούρα και στερεότυπα υψηλής ευκρίνειας. Μαθαίνει ακόμα και πώς να εκτονώνεται, βλέποντας πχ πόσο καλά τα λέει ο Λάκης, που η μόνη του απεργιακή κουβέντα ήταν ότι τη Γερασιμίδου δεν την αφήνει το κόμμα της να εμφανιστεί ζωντανά, σε μέρα απεργίας, για αυτό βγήκε κονσέρβα το σκετς τους.

Είναι λογικό να (θες αλλά να) φοβάσαι να απεργήσεις, με τόση τρομοκρατία -που αφήνει παντού αποτυπώματα αλλά μένει ασύλληπτη και ατιμώρητη. Κι είναι άλλο να μη φοβάσαι το αφεντικό σου αλλά τους απεργούς. Να γίνεσαι ένα φοβισμένο ανθρωπάκι (όχι του Τσίρκα, αλλά του Λάκη) που αγαπά τους εκ-βιαστές του όσο κανείς ή ένα κανίς -το σύνδρομο της ταξικής υποταγής, που ονειρεύεται τη Στοκχόλμη και το σουηδικό μοντέλο. Κι ενίοτε σιχτιρίζει ψιθυριστά -άει χάσου, εξουσία- ή της βροντοφωνάζει στον τοίχο του πως γαμιέται -που είναι χειρότερο κι από ψίθυρος, συνέψεια της υποταγής με άλλα μέσα και άλλα ντεσιμπέλ. Μια ανέξοδη βαλβίδα εκτόνωσης σαν τον γελωτοποιό του Μαρινάκη, που σήκωσε το λάβαρο της αντιπολίτευσης -ου μην και της επανάστασης- κατά της κυβέρνησης, για τους δικούς του λόγους -δηλαδή συμφέροντα.

Όταν φοβάσαι την απεργία, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Είτε να είσαι επιχειρηματίας που σου κλείνουν το μαγαζί, τα γραφεία, το εργοστάσιο κοκ. Είτε να μην ξέρεις απολύτως τίποτα γι’ αυτήν, να νιώθεις φόβο μπρος στο άγνωστο, που είναι τέτοιο γιατί το έχεις «γνωρίσει» μόνο μέσα από φτηνά στερεότυπα και τα κανάλια που τα διαμορφώνουν.

Ο μέσος ανθρωπάκος - χρυσόψαρο φαντάζεται πως στην απεργία θα δει κομματικούς στρατούς, που ξερνάνε φλόγες και μπάχαλα, αργόσχολους και ανεπάγγελτους, αιώνιους φοιτητές που μασουλάνε τα λεφτά του πατέρα, εργατοπατερούληδες που δεν έχουν κολλήσει ποτέ ένσημα και ό,τι άλλο έχει μάθει από τα δελτία ειδήσεων. Και τα φαντάζεται όλα αυτά, γιατί έχει άποψη, για κάτι που δεν είδε ποτέ. Ας κατέβαινε, να έχει δική του άποψη, και ας ήταν προκατειλημμένη.

Ο πραγματικός κόσμος είναι πάντα διαφορετικός, πολύ πιο πλούσιος σε χρώματα, αντιφάσεις, συναισθήματα και ιστορίες. Κι η μόνη κομματική επαφή που θα έχει ένας άτυχος κυρ-Παντελής -για να μη βρει μπελά- είναι ίσως οι Κνίτες που έχουν οικονομική εξόρμηση και μια μεγάλη ποικιλία τετράδια κι ημερολόγια για να σε στραγγίξουν, από Τσε μέχρι Παλαιστίνη -το καλύτερο όμως είναι αυτό με το στιγμιότυπο από τα Δεκεμβριανά, τους αντάρτες και την υπογραφή ΚΚΕ στον τοίχο πίσω τους.

Επίσης περνάμε ξώφαλτσα τη Σανταρόζα και την έκθεση του ΚΚΕ για τα 80χρονα της απελευθέρωσης. Μια καλή ευκαιρία να μάθει κανείς ιστορία, να δει συγκλονιστικά ντοκουμέντα -όπως τη χειρόγραφη επιστολή του Άρη στο Κόμμα, που κλείνει συνωμοτικά με το «κάπου...» ή τις ανατριχιαστικές εικόνες από το βασανισμένο γυμνό σώμα της Ηλέκτρας. Ή να μάθει απλώς τι ενοχλεί τον Πρετεντέρη και τους ένοικους της Σκομπίας, που οχυρώνονται στον δικό τους κόσμο -όπως ο τηλεθεατής πίσω από τη γυάλα του.

Τι άλλο θα δει κανείς στην απεργία;

Ταξικά σωματεία που ξέρουν να οργανώνουν αγώνες και να πετυχαίνουν μικρές νίκες, να ξεχωρίζουν εχθρούς και φίλους ή ποια είναι η ενότητα που χρειαζόμαστε -με τους στόχους του αφεντικού για «ανάπτυξη» και κέρδη ή με το συμφέρον της τάξης μας. Κι αυτά τα δυο, σε έναν κοινωνικό ιστό που ξεσκίζεται από ανταγωνισμούς, δεν πάνε ποτέ μαζί, παρά μόνο στις καρτ-ποστάλ της κοινωνικής ειρήνης που δείχνουν τα δελτία, χωρίς αντιθέσεις -ούτε καν ασπρόμαυρες.

Θα δει πχ τους διανομείς της Wolt που έκαναν το δικό τους Σωματείο και έχουν πολύ δρόμο ακόμα αλλά έκαναν το πιο σημαντικό βήμα. Θα δει το μπλοκ του ΕΚ Λαυρίου με τη «φοιτητική» μαυροκόκκινη αισθητική, τον παλμό και τη δράση που ξεχωρίζει. Θα δει την επιτροπή αγώνα Λαϊκών Αγορών, με το κορυφαίο, εμπνευσμένο σύνθημα: αυτή η πολιτική, η αντιλαϊκή/βάζει λουκέτο στη λαϊκή...

Θα δει το μπλοκ της ΕΝΕΔΕΠ, που βιώνουν στο κορμί τους πώς δενότανε το ατσάλι. Τους εκπαιδευτικούς που έρχονται αντιμέτωποι με ωμούς εκβιασμούς, για όσους νομίζουν πως στο δημόσιο είναι χαλαρά και ειδυλλιακά κι έχεις δεμένο τον γάιδαρό σου στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, όπου τρέχεις με ξέπλεκες κοτσίδες. Καληνύχτα (Τζον-μπόι) και καλή τύχη.

Θα δει τους εποχιακούς πυροσβέστες, τους ήρωες του καλοκαιριού, που τους πετάνε σα στυμμένες λεμονόκουπες τον χειμώνα -εν μέσω πυρκαγιών και πλημμύρων- να καταγγέλλουν με τρεμάμενη φωνή από το μικρόφωνο την άγρια καταστολή που αντιμετώπισαν από το επιτελικό κράτος.

Θα δει τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, που εγγράφουν στο Σωματείο τους συμβασιούχους υπαλλήλους, δείχνοντας στην πράξη τι σημαίνει ενότητα (κι αγώνας), αλλά η Ομοσπονδία -που λατρεύει το δίκιο και τη νομιμότητα- τους αποκλείει για αυτό ακριβώς, επικαλούμενη το καταστατικό και τους κανόνες.

Θα δει τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, που συσπειρώνονται στο πιο μαζικό σωματείο, που -για αυτό ακριβώς- έχει και τις πιο μαζικές νοθείες, όπου μεταξύ πολλών και κραυγαλέων, ξεχωρίζουν οι εργατοπατέρες με τουρμπάνια (!), όχι από ταξική, διεθνιστική αλληλεγγύη στους μετανάστες συναδέλφους τους, αλλά ασορτί με τη νοθεία που ετοίμαζαν και τη δημοκρατία του φερετζέ -σε χώρους δουλειάς και γενικώς.

Αυτοί είναι, έτσι κάνουν εκλογές οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ

ΕΞΩ ΟΙ ΝΟΘΟΙ απο τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα

ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ απο τα Σωματεία

ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΕΡΓΑΤΩΝ όχι των νόθων και των εργοδοτών! pic.twitter.com/ou6tHAt0Gi

— Π.Α.ΜΕ (@PAMEhellas) November 22, 2024

Θα δεις τους εργαζόμενους στο ΣΕΤΗΠ, που έχουν τις δικές τους εκλογές και έκαναν έναν έξυπνο χειρισμό για να μην κοπεί το Σωματείο για γραφειοκρατικούς λόγους, αποφεύγοντας την καταγραφή και το φακέλωμα του νόμου Χατζηδάκη. Η «Ταξική Πορεία» του πίσω μουλού βρήκε μια καλή ευκαιρία για σπέκουλα -πως το ΠΑΜΕ συναινεί τάχα στην εφαρμογή του νόμου- για να της απαντήσει η παράταξη που πρόσκειται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να τους θυμίσει πως η διοίκηση του Σωματείου διώκεται δικαστικά για αυτόν ακριβώς τον λόγο -από μήνυση της Teleperformance. Κι ας παίρνει τελικά το μέρος τους, στα γύρω-γύρω από την ουσία.

Με άλλα λόγια θα δεις πολλές μικρές ιστορίες ταξικής συνδικαλιστικής δράσης, το ειδικό που αναδεικνύει το γενικό, αλλά δε θα βρει ποτέ θέση στο μικροσκόπιο της ανάλυσης των αναθεωρητών ιστορικών. Εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος -με την τάξη των αφεντικών- κι εσύ μιλάς για κάτι πράγματα μικρά, σαν τους εργάτες...

Και πλάι σε όλους αυτούς, τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στην πλατεία Κλαυθμώνος, με φόντο το Μνημείο Εθνικής Συμφιλίωσης -σημειολογικά ταιριαστά και τα δύο, για την περίσταση. Εκεί που θριαμβεύει η ενότητα -με όσους θέλουν να πάμε στον βούρκο. Κι εκτός από τους χρήσιμους ανόητους -όπως το ΣΕΚ και το άλλο μουλού με τον «ΕΡΓΑΣ»- ή διάφορους Πασόκους όλων των αποχρώσεων, θα έβλεπες δύο ξεχωριστές εξέδρες, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έχουν βαθιές διαφορές και χάσμα να τους χωρίζει -όση και η απόσταση που χώριζε τις δύο εξέδρες, στην ίδια πλατεία. Που δεν ήταν γεμάτη, αλλά για τα δικά τους δεδομένα, κάτι είχε -ακόμα κι εκεί. Κι αν είχαν χιούμορ, αντί να παίζει Αρβανιτάκη από τη μικροφωνική τους, έπρεπε να βάλουν Άσιμο.

Μια διαδήλωση, δέκα μικρόφωνα και τα μεγάφωνα στη διαπασών.
Ξεπουληθήκατε στο Γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Την ίδια στιγμή, ο κόσμος ήταν πραγματικά πολύς στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, στην Πανεπιστημίου -σε κάποια φάση ακούστηκε από τα μεγάφωνα ότι τα μπλοκ έφταναν από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια. Κι αν ήταν κάπως υπερβολική εκτίμηση, πάντως είχαν πυκνές γραμμές, δύσκολο πέρασμα από τα πλάγια και αρκετό κόσμο και στα Προπύλαια ή στην Κοραή -μακριά από το οδόστρωμα δηλαδή. Φαντάσου να μη γινόταν ξεχωριστή συγκέντρωση στον Πειραιά και στην Ελευσίνα δηλαδή...

Ποια θα είναι τώρα η επόμενη μέρα; Η επόμενη μέρα ξεκίνησε ήδη, περιφρουρώντας - προστατεύοντας όσους συμμετείχαν και βρέθηκαν στο στόχαστρο. Είναι σαν την καλή άμυνα στο μπάσκετ, που τελειώνει πάντα με το ριμπάουντ -και όχι απλά με ένα άστοχο σουτ. Κι η καλή (αντ)επίθεση, αρχίζει με μια γενική απεργία διαρκείας. Μια μέρα δε θα είναι εικονική πραγματικότητα, σαν αυτή που βιώνουν τα τηλεοπτικά ψαράκια, που ψαρώνουν να κατέβουν στον δρόμο, για να δουν τι παίζει.

Μπορεί αυτή η απεργία να μη νέκρωσε τα πάντα, ως θα όφειλε. Έδειξε όμως ότι δεν έχει νεκρώσει το κίνημα, δεν είμαστε όλοι ακίνητοι κι απαθείς, κλινικά νεκροί μπροστά σε μια οθόνη, με μια ευθεία γραμμή για σφυγμό και ταξική συνείδηση. Η ζωή τραβά την ανηφόρα, μαζί με τον Σίσσυφο, αλλά το σημαντικό είναι πως κινείται και μια μέρα θα νικήσει, γιατί δεν παραδέχτηκε τη νέκρα και τα σφαγεία του πολέμου, που ζητάνε εργατικό κρέας για τα κανόνια τους.