Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι/ είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας/ είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας/ και ο χαφιές που μας ακολουθεί
Όχι, δεν είναι ανασκόπηση. Δεν είναι ένα κείμενο τύπου «24 γαμάτα πράγματα που έμαθα τη χρονιά που μας πέρασε». Ούτε έχει ψαγμένους συμβολισμούς με τα ισάριθμα γράμματα του αλφάβητου, που είναι δύο φορές το δωδεκάθεο -τυχαίο; Στιγμή του αναγκαίου και αυτό;
Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι, ούτε το «πολυαναμενόμενο βιβλίο του Νιόνιου», που έβαλε νιονιό, αγάπησε το σύστημα και τον χαφιέ που τον ακολουθεί. Είναι απλώς μερικές ψηφίδες, μεταμοντέρνα ερριμμένες, για όποιον τυχόν τις βρει χρήσιμες. Και μοιάζει με το 24άρι χρονόμετρο στο μπάσκετ, που κυλάει αντίστροφα μόλις πιάσεις την μπάλα, υπό τους ήχους του τιρινίνι, του Καρβέλα και της Βίσση, που δεν είναι λύση, αλλά ακόμα γεμίζει στάδια, γιατί κατά βάθος ποτέ δεν ξεπεράσαμε τη δεκαετία με τις βάτες και τις περμανάντ -ουδέν μονιμότερο.
24. Κάτι σάπιο κινείται στο βούρκο της γραφειοκρατίας και τα πλάσματα του βάλτου στρέφονται το ένα ενάντια στο άλλο. Ο αιώνιος -σαν τον Γιουλ- Παναγόπουλος στοχοποιεί τον -επίδοξο διάδοχο- Καραγεωργόπουλο και στηρίζει υπόγεια άλλα ψηφοδέλτια, όπως στην ΟΤΟΕ, που έγινε κομπρεμί με τη ΔΑΚΕ. Αλλά η καλή, ανεξάρτητη ΕφΣυν πέτυχε λαβράκι πως όλα αυτά έχουν την ανοχή -αν όχι τη στήριξη- του ΠΑΜΕ. Τα κόμπλεξ και ο βήχας δεν κρύβονται.
23. Τι πιάνουν οι κεραίες της κε του μπλοκ για τον μικρόκοσμο του εξωκοινοβουλίου; Ότι η Αρις έχει εσωτερικά ζητήματα και ίσως επίκειται άλλη μια διάσπαση, ανάμεσα στους φόλα (φιλο)ΚΚΕ και όσους θέλουν αποστάσεις και προσχήματα. Ναι αλλά με ποιους είμαστε; Άσπρη Αρις, μαύρος γάτος, το θέμα είναι να πιάνει τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το καράβι και να χτίζεται η κοινωνική συμμαχία. Τι έχουν να χωρίσουν λευκοί και νέγροι γάτοι;
22. Πόσο ευρύχωρο (λαρτζ) είναι αυτό το κόμμα -και η συμμαχία του! Το τελευταίο διάστημα ήταν καλεσμένοι σε ημερίδες και επιστημονικά συνέδρια, μεταξύ άλλων: ο Σαραντάκος -γνωστός και από παλιότερα σχόλιά του στο μπλοκ που αυτοδιαγράφηκαν όπως τα μηνύματα του Κουίμπι στον Σαΐνη- και ο πάλαι ποτέ σοβιετικός κυριούλης, που είχε γράψει και ένα άρθρο στον Ρίζο. Ο μεν πρώτος είναι δηλωμένο μέλος της ΝεΑΡ, δηλαδή της μνημονιακής, νατοϊκής αριστεράς, που επιστρέφει οσονούπω στον ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνοντας τη μεγάλη αγκαλιά του νέου σοσιαλδημοκρατικού πόλου -δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Ενώ ο δεύτερος στηρίζει στα κρυφά και Μητροπάνο, αλλά ουδέποτε δηλωμένα, για να μη χαλάσει καρδιές και δημόσιες σχέσεις.
Αλλά καλώς έγινε και καλώς ήρθαν. Κι άσε τον (πάλαι ποτέ) Σπαρίλα να λέει τα δικά του.
21. Δε θυμάμαι σε ποιο φετινό ανάγνωσμα το διάβασα, αλλά πήγαινε περίπου ως εξής.
-Τι είναι ηθικό/νόμιμο; ρώτησαν σε μια λαϊκή σύναξη τους παρόντες.
-Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είπε δειλά ένας χωρικός -ή κάτι αντίστοιχο.
-Και τι σημαίνει έλλειψη ηθικής/νομιμότητας; ήταν η επόμενη ερώτηση.
Αμήχανη σιωπή, που την σπάει μια εξίσου
ντροπαλή απάντηση.
-Να μη μας λέει κανείς τι να κάνουμε...
Ελπίζω να μην το διαστρεβλώνω πολύ από μνήμης. Ακόμα κι έτσι, έχει τροφή για σκέψη.
20. Εσείς γνωρίζατε ότι το ιδιόλεκτο ημών των βορείων διαφέρει από αυτό των νοτίων ακόμα και στη νοηματική γλώσσα; Κι ότι έχει μικρές διαφορές -πχ στο ταξί, αν το συγκράτησα καλά; Και πώς διάολο προέκυψαν αυτές οι διαφορές;
Μήπως, επίσης, γνωρίζατε πως πάνω από τα Τέμπη, όταν πέφτει ψύχρα, λέμε ότι «έβγαλε κρύο», ενώ οι σφοι χαμουτζήδες λένε ότι «έβαλε κρύο»; Είναι μια στιγμή παραφροσύνης, να βάζεις σπυράκια από το κακό σου...
Η βεβαιότητα ότι η μαρξιστική μας παιδεία,
η συντροφική μας ιδιότητα και η αίσθηση σοβαρότητας
που μας διακατέχει εν γένει, θα μας επιτρέψει
να βρούμε άκρη και θα μας αποτρέψει από καβγάδες
και ακρότητες, όταν τεθεί στο τραπέζι το ζήτημα
για τα τυριά και τα κασέρια (όπως λέμε queso στα ισπανικά,
kase με ουμλάουτ στα γερμανικά κτλ), είναι μία από
τις μεγάλες αυταπάτες που τρέφουμε.
Εκτός κι αν μιλάς με ενδοτικούς ριψάσπιδες
-έρχονται οι αθηνέζοι και αλλοιώνουν τον μπολιτιζμό
μας.
19. Οι ελιές με μπούκοβο μετράνε πολύ -αν αντέχεις τις πικάντικες γεύσεις. Το think tank θα ήταν πολύ πιο εύηχος όρος ως «χαβούζα ιδεών». Και η Αθήνα θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται Χαβούτζα, κατά το Φαλούτζα. Ευχαριστούμε πολύ, περνάμε στο επόμενο παρατράγουδο.
18. Ο Στεφ Κάρι άλλαξε το μπάσκετ όσο κανείς στον αιώνα μας -και ίσως μόνο γι’ αυτό να αξίζει να μπει στη συζήτηση για το κατσίκι. Αλλά θα έχουμε πάντα το Παρίσι, για να θυμόμαστε πως είναι αμερικανάκι σαν όλους τους άλλους, δηλαδή άκρως αντιπαθής σε συγκεκριμένα συμφραζόμενα. Και το ΝΒΑ δε βλέπεται -στην κανονική διάρκεια και γενικώς- κυρίως γιατί δε γίνεται να αποκτήσει κανείς ρυθμός -από τους παίκτες, ως τους θεατές- με τόσες διακοπές για διαφημίσεις.
Η Ευρωλίγκα αισθάνεται ντιβόσο-ντιβόσο για τα λεφτά και μόνο και στέλνει το φετινό Final Four στ@ μπασκετομάν@ Άμπου Ντάμπι. Ενώ η ΟΥΕΦΑ πανηγυρίζει για το νέο σύστημα διεξαγωγής του ΤσουΛου, γιατί μείωσε λέει τα βαθμολογικά αδιάφορα ματς -εν μέσω γενικής αδιαφορίας. Ή ίσως γιατί εφηύρε ένα δυσνόητο σύστημα που συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια και συναγωνίζεται ευθέως αυτό του Nations League.
17. Πέτυχα σε ένα βιβλίο τη φράση «εσάς συμπεριλαμβανομένου» και σκάλωσα. Είναι άραγε λάθος μετάφραση ή μένει πιστή στο γράμμα και το πνεύμα του παραλογισμού του πληθυντικού ευγενείας;
Θα υπάρχει πληθυντικός στον σοσιαλισμό -πέρα από τον πληθυντικό της συλλογικότητας, των μαζικών στόχων και των οργανωμένων ονείρων μας που γίνονται πράξη; Κι είναι ασφαλές κριτήριο, για μια επανάσταση, η κατάργηση των τύπων και της υποτελούς νοοτροπίας του ραγιά που κρύβουν επιμελώς πίσω τους -όπως στη Βαρκελώνη του ’36; Ή μήπως αυτό μένει στους τύπους και χάνει την ουσία -όπως στη Βαρκελώνη του ’36;
16. Narr λέει, στα γερμανικά, σημαίνει παλαβός και ανόητος.
Σε άλλα νέα, το ΠΡΙΝ της ανεξάρτητης αριστεράς απαντά στη δική μας εξαρτημένη και κάποια σχόλια του Ριζοσπάστη για τη Συρία και τους πανηγυρισμούς στο Σύνταγμα για την «απελευθέρωση» -όχι της Αθήνας. Βάζει λοιπόν την ανακοίνωση του ΝΑΡ, την ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξηγεί πόσο ελπιδοφόρα ήταν η αραβική άνοιξη -αλίμονο-, κάνει κριτική στο ΚΚΕ που συντάσσεται λέει με τον εθνικισμό της δικής του αστικής τάξης -της ελληνικής- και καταφέρνει κάτι σπουδαίο και μοναδικό: να μη δει τον ελέφαντα στο δωμάτιο (αν κι εδώ χρειαζόμαστε κάτι πιο εμφατικό, πχ ελέφαντα στο αυτοκίνητο -αλλά με τη στρατηγική στο τιμόνι πάντα), που είναι η στάση του ΣΕΚ, που συμμετείχε ολόψυχα στους πανηγυρισμούς. Οι Σεκίτες δεν υπάρχουν, είναι ηθοποιοί -ή παλιάτσοι ή κάτι αντίστοιχο!
Κάνει δηλαδή ό,τι ακριβώς έκανε και με τη διαβόητη εκλογική στήριξη στον Δούκα, στον δεύτερο γύρο (του δήμου Αθηναίων εννοώ, αν και δεν παίρνω όρκο τι έκαναν ανεπίσημα και στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ). Και αν δε βλέπεις πουθενά κανέναν ελέφαντα, δε χρειάζεται να αποδείξεις ότι δεν είσαι/είναι τέτοιος.
15. Ως πότε παλικάρια;
Ως πότε θα πανηγυρίζουμε (το -με εντός
εισαγωγικών) παρδαλές ανοίξεις και τις νίκες
του ιμπεριαλισμού ως δικές μας;
Και στον αντίποδα.
Ως πότε θα ξεχνάμε να βλέπουμε ταξικά
το εθνικό ζήτημα και θα λέμε μόνο «εκτός από
τις τάξεις υπάρχουν και τα έθνη» -και εκτός από
τον ιμπεριαλισμό η μοναξιά»; Ως πότε ο ιμπεριαλισμός
θα νοείται ως δράση κάνα δυο υπερδυνάμεων -ή
βασικά μιας- χωρίς άλλες βαριές αναλύσεις και
πολλά ταξικά «βαρίδια»;
Ως πότε θα ζούμε στα στενά και σε αυτές
τις Συμπληγάδες;
14. Τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν. Αλλά ο (τρίτος παγκόσμιος ή όπως αλλιώς αποκληθεί) πόλεμος είναι ήδη εδώ. Στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία, στην Αφρική, στις δεκάδες πολεμικές εστίες ανά τον κόσμο. Και προπαντός στη δράση του δικού μας κράτους, τις πολεμικές αποστολές -που βαφτίζονται ειρηνικές, όπως στο σχήμα «ψάρι-κρέας»-, τις φρεγάτες, τις βάσεις του θανάτου κτλ. Πρέπει δηλαδή να γυρίσουν πίσω φέρετρα με σημαίες, για να δουν κάποιοι την εμπλοκή της Ελλάδας και να αφυπνιστούν; Ή μήπως τα Τέμπη δείχνουν πως ούτε αυτό είναι αρκετό; Ο θάνατος προβάλλεται ως εικόνα στις ειδήσεις κι έγινε μακάβρια συνήθειά μας. Βοήθειά μας...
Γέφυρα
Ο Φρανκ Οπενχάιμερ -ο μικρός αδερφός του Ρόμπερτ-, που ήταν κομμουνιστής στα νιάτα του-, έλεγε ότι αν ο κόσμος (ο λαός) δεν καταλαβαίνει τον φυσικό κόσμο γύρω του (γιατί απέτυχαν οι επιστήμονες να τον εξηγήσουν με απλό, κατανοητό τρόπο), μαθαίνει να αδιαφορεί για το περιβάλλον του και αυτό επεκτείνεται στον κοινωνικό, πολιτικό τομέα. Αλλά...
13. ...ο μοναδικός τρόπος να έπαιρνε το Νόμπελ ο αδελφός του, θα ήταν να είχε γεννηθεί - μεγαλώσει στη Σοβιετική Ένωση, να έφτιαχνε για δικό τους λογαριασμό την ατομική βόμβα, αλλά να εξέφραζε αντίστοιχους προβληματισμούς για τη χρήση της, για να τον επιβραβεύσει πρόθυμα η Δύση, σαν «αντιφρονούντα» και μια γενναία ανεξάρτητη φωνή που καταπνίγεται. Τώρα όμως, η ιστορία του πέρασε στα ψιλά της Ιστορίας, ενώ η ταινία για τη ζωή του επισκιάστηκε από τον ροζ δικαιωματισμό της Μπάρμπι.
Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος σοβιετικός επιστήμονας είχε υποστεί τα μισά από όσα βίωσε ο Οπενχάιμερ -και το ανελέητο κυνήγι μαγισσών εναντίον του- θα είχε γίνει παγκόσμιο σύμβολο της δημοκρατίας. Η Σοβιετία όμως είχε ανέκαθεν κακούς μάνατζερ στη διαχείριση εικόνας και η διεθνής κοινή γνώμη δείχνει να σοκάρεται επιλεκτικά με κάποια φαινόμενα. Η μαύρη αγορά και η διαφθορά, η πορνεία και η δράση της μαφίας είναι κόλαφος για τις χώρες του υπαρκτού. Όταν όμως τα βρίσκουμε μπροστά μας, εδώ και τώρα, τείνουμε να τα προσπερνάμε με ελαφριά καρδιά. Έλα μωρέ τώρα...
Κι αυτό, στον βαθμό που δεν είναι καρπός της αστικής προπαγάνδας -που είναι-, δείχνει ίσως πόσο υψηλές προσδοκίες έχουν οι λαοί από όσους θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο -κι ας μην είναι τέλειοι.
Ιντερμέδιο
Ποίηση (τέχνη) είναι οι αγώνες του λαού. Κάποιοι νομίζουν ότι αγωνίζονται να αλλάξουν τον κόσμο. Κάποιοι βαυκαλίζονται ότι είναι κομμάτι του λαού. Πλαστουργοί της νιας ζωής. Και ποιητές των πάντων. Είναι όμως;
Συνεχίζεται (λογικά του χρόνου)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου