Μέρα όμορφη

Το πρωί με ξυπνάς με φωνές
Τα πιο όμορφα λόγια μου λες

Στης Γάζας τα συντρίμμια, που σφίγγει ο κλοιός...

Λόγια αφύπνισης κι ας τους ενοχλούν, σαν πρωινό ξυπνητήρι.

Δείτε πόση ομορφιά. Ο δωρικός ρυθμός, τα δωρικά συνθήματα, οι ραδινές κολόνες, οι καμπύλες γραμμές που φαίνονται ευθείες, τα κιονόκρανα, τα κράνη της περιφρούρησης. Ο φωτοδότης ήλιος, το κρυφτό που παίζουν οι αχτίδες και οι ΚΟΒ στον Παρθενώνα, το παιχνίδισμα του φακού με το αττικό φως και την πανανθρώπινη λευτεριά (στην Παλαιστίνη) και μια κόκκινη πινελιά. Κάπου εκεί, ίσως έχουμε τρεις-τέσσερις αλυσίδες καλλίγραμμων οικοδόμων, με σμιλεμένες μπιροκοιλιές, πιο όμορφοι κι από Καρυάτιδες. Αλλά δε ζει ο Ρίτσος να τους υμνήσει με στίχους και να ακούσει σωρό ομοφοβικά σχόλια -μα πόσο κολλημένοι αυτοί οι Κουκουέδες.

Όμορφη πόλη είναι αυτή που δεν έχει φτώχεια και ανεργία. Και υποταγμένους πολίτες. Όμορφη πόλη είναι η Ακρόπολη στολισμένη στα κόκκινα, από άκρο σε άκρο, παραδομένη στα «άκρα» που «πολεμούν την ανάπτυξη». Όμορφη πολιτεία είναι αυτή που θεωρεί τους ιδιώτες βλάκες -όπως στα αγγλικά- και όχι ευεργέτες, αλλά θύτες πεντακοσιομέδιμνους που ψάχνουν θύματα στους θήτες που τους ανέχονται για λίγα ψιχία άρτου και φτηνά θεάματα που κοστίζουν πανάκριβα, όσο μια αξιοπρέπεια.

Όμορφη μέρα είναι αυτή που ξεκινά με συνθήματα και κόκκινες σημαίες στον βράχο. Η όμορφη μέρα από το πρωί φαίνεται. Ο κλοιός θα σφίξει λίγο ακόμα. Στενεύουν τα χαλάσματα, πληθαίνουν τα φαντάσματα, οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, οι ζωντανοί και προγραμμένοι. Λίγα ακόμα νεκρά παιδιά, λίγες ακόμα προσθήκες σε μια μακάβρια λίστα χωρίς τέλος. Λίγος Πολύς ακόμα φασισμός στις οθόνες, κανάλια που τον ξερνούν άφοβα, τρολ που τον αναπαράγουν πρόθυμα. Αλλά δε μας τρομάζουν των φασιστών τα βόλια και τα ΜΑΤ.

Φέρτε κλούβες, αστυνομία!

Τώρα ναι, τους τρόμαξες, τους έκανες το νύχι τη μούρη κρέας. Οι άλλοι ξυπνούν και πεθαίνουν σε μια ανοιχτή φυλακή, και εμείς εδώ θα φοβηθούμε τα κλουβιά σας. Μα οι σφοι είναι από άλλο ανέκδοτο, από κόμμα παντός καιρού, έτοιμο για όλα -που λέει η αναγγελία του συνεδρίου και μας (προ)ετοιμάζει για όλα.

Ένα μεσημέρι στης Ακρόπολης τα μέρη
Άπονοι εμπρηστές/κομμουνιστές -σαν το Ράιχσταγκ ή αυτούς στην Πάτρα, που τους δίωξαν για να μάθουν να δείχνουν αλληλεγγύη και να πηγαίνουν εθελοντές πυροσβέστες.
Κάναν τις πέτρες τις ζεστές λημέρι.

Μόνο που ήταν χάραμα. Τότε γίνονται αυτές οι δουλειές, ήδη από την εποχή του Σάντα και του Γλέζου, που μας μοιάζει αρχαία γιατί ο βράχος δεν είχε ακόμα είσοδο με εισιτήριο. Μεσημέρι πας αν είσαι γκρούπα, με αλλεργία στο πρωινό ξύπνημα ή θες να σε πιάσουν για να κάνεις ντόρο -γιατί δεν μπορείς αλλιώς, σαν τη ΝεΑΡ. Το πρωί δεν έχει επισκέπτες, δεν πειράζεις κανέναν και όσοι ενοχλούνται, το κάνουν χωρίς προσχήματα, αμιγώς πολιτικά και για το περιεχόμενο.

Όπως πχ τα δύο άκρα. Δεξιότερα της Δεξιάς, η Αφροδίτη αποκτά λόγο ύπαρξης σκούζοντας πως δεν υπάρχει κράτος και για την ασυλία του ΚΚΕ. Και βρίσκει οπαδούς στο αριστεροχώρι, που λένε δεκανίκι το ΚΚΕ -κρίνοντας εξ ιδίων. Και δεν τους παίρνει να τα πουν δημόσια, αλλά υφαίνουν θεωρίες συνωμοσίας ασύλληπτης βλακείας για τα ασύλληπτα μέλη του κόμματος. Ψάχνουν τον ένατο και τους οκτώ. Όσα δεν φτάνει ο κουτόρνιθας, τα κάνει συνωμοσίες...

Αλλά τα κυβερνητικά τρολ λυσσάνε ελεύθερα και πλειοδοτούν σε ανοησία.
Να λογοδοτήσουν οι φύλακες της εισόδου (...) Να τεθούν όλοι σε διαθεσιμότητα (...) Ακόμα να ζητήσει τα κεφάλια τους στο πιάτο η Λίνα και να ακολουθήσει ο χορός της Μενδώνη, με τα επτά πέπλα και τα φορέματα-ταπετσαρίες;

Κοίτα να δεις ειρωνεία, όμως. Την είσοδο την έχουν δώσει σε εργολάβο. Τζάμπα τα σχόλια -με κεκτημένη ταχύτητα- για τους αργόμισθους ΔΥ που τα ξύνουν -όπως στα Τέμπη, που ζητούσαν να μπει ιδιώτης στον ιδιωτικοποιημένο ΟΣΕ. Και αν θέλουν κεφάλια -γιατί από εκεί βρωμάει πάντα το ψάρι- πρέπει να στοχεύσουν πιο ψηλά. Στον εργολάβο, την έφορο και την υπουργό που τον έφεραν, στο ξεπούλημα γενικώς. Ή αλλιώς να ζητήσουν κι άλλες προσλήψεις, για να έχει καλύτερη φύλαξη ο χώρος και να μη γίνουμε Σοβιετία, όπως στις Εκκλησιάζουσες. Τόσο υλικό για (φαρσο)κωμωδίες και ούτε ένας Αριστοφάνης να το αξιοποιήσει.

Οι φύλακες εκτελούν εντολές, με βασικό καθήκον την ακεραιότητα άψυχων και έμψυχων, και δεν είναι δική τους δουλειά η περιφρούρηση. Αυτό θεωρητικά το κάνει η αστυνομία. Που πριν λίγα χρόνια, ήταν σωματοφύλακας των κάφρων του Μαρινάκη, που ανέβηκαν στον βράχο βάσει σχεδίου (χωρίς κανέναν αιφνιδιασμό), με το φοβερό επιχείρημα πως το είχαν κάνει παλιότερα και οι πράσινοι. Άνοιξαν πανό, έβγαλαν φωτογραφίες και έφυγαν σαν κύριοι από τα επίσημα (όπου ευδοκιμούν οι χειρότεροι κάφροι), με υψηλή αστυνομική συνοδεία, που έπραξε το καθήκον της. 

Αλλά οι μπάτσοι είναι βαθύ κράτος και έχουν ασυλία από όσους λατρεύουν την εξουσία (κανάλια και ερασιτέχνες-τρολ). Δεν έγινε ντόρος, δεν έπαιξε πουθενά το θέμα, δεν είχαμε κανένα πύρινο άρθρο του στιλ «στο έλεος των χούλιγκαν η Ακρόπολη». Χόρεψαν όλοι «περασμένα-ξεχασμένα», στο ρυθμό της Καιτούλας και των αφεντικών τους, σαν αρκούδες με χαλκά στη μύτη -για να τονίζουν την ελευθερία του λόγου και τις επιλεκτικές τους ευαισθησίες.

Πέριξ της Ακρόπολης, μπορείς να βρεις ένα σωρό μπάτσους: Πάνθηρες, ΟΠΚΕ, περιφερόμενες ομάδες ΔΙΑΣ, δημοτόμπατσους -που η μόνη τους δουλειά είναι να κόβουν κλήσεις στον πεζόδρομο-, μυστικούς σε πεζές περιπολίες και διάφορους ένστολους. Αλλά αν είσαι τουρίστας και σου κλέψουν το πορτοφόλι, πρέπει να βρεις την τουριστική αστυνομία με τα ποδήλατα (όταν δεν έχει καύσωνα) ή να πας στα κεντρικά της στην Κλαυθμώνος ή να πας σε κάποιο ΑΤ να ανοίξει φάκελος και σε κάθε περίπτωση, τρέχα-γύρευε. Αλλιώς μένεις να κοιτάς τις στολές, απορώντας σε τι ακριβώς χρησιμεύουν. Ίσως για τις φωτογραφίες, όπως οι αρχαίοι πολεμιστές με τις περικεφαλαίες, που έχουν όλο τον χρόνο καρναβάλι, αλλά είναι σαφώς πιο χρήσιμοι στην κοινωνία από τον μέσο μπάτσο. Σκασμός, εγώ μιλάω...

Τα υπόλοιπα είναι θέμα «αισθητικής»...

Άλλοι γουστάρουν τσιμέντο, Ινδούς λεφτάδες και αλευρωμένους ηθοποιούς να παίζουν τα αγάλματα. Άλλοι γουστάρουν πριβέ ξεναγήσεις με μπράβους και σαμπάνιες, εκτός ωραρίου -αρκεί να μην έχουν κόκκινες σημαίες και συνθήματα. Άλλοι γουστάρουν διαφημιστικά του Ρουβά με φόντο τον βράχο -και όποιου άλλου θέλει να τα σκάσει. Άλλοι γουστάρουν τους ισχυρούς και τις γενοκτονίες τους και νιώθουν στρατηγικοί τους σύμμαχοι. Άλλοι παίρνουν αποστάσεις από τις γενοκτονίες αλλά και από τα πανό που την καταγγέλλουν και έχουν τη συνείδησή τους καθαρή -σαν το ξέπλυμα που κάνουν. Κι όλοι αυτοί είναι μαζί -δηλαδή με τους άλλους, απέναντί μας. Και εμείς δεν είμαστε οι άλλοι, είμαστε από άλλο ανέκδοτο.

Άλλοι γουστάρουν ουρές στην Ακρόπολη -για να βολευτούν οι κρουαζιέρες. Και την είσοδο να μοιάζει σταθμός των ΚΤΕΛ, σαν πάρκινγκ για τα τουριστικά λεωφορεία, που ανήκουν σε ιδιώτες -ανάμεσά τους και η γνωστή «Αγία Οικογένεια» που κυβερνά αυτόν τον τόπο- και κλείνουν τον δρόμο στο αστικό 230, την πυροσβεστική και όποιον τολμήσει να περνά από τις Συμπληγάδες τους. Παράπλευρες συνέπειες της ανάπτυξης...

Άλλοι γουστάρουν χώρους άδειους από προσωπικό, γεμάτους εργολαβίες. Χωρίς ενιαίο εισιτήριο, που μια δεκαετία πίσω -πριν αναλάβει η «ΠΦΑ»- έκανε 12 ευρώ για επτά χώρους, ενώ τώρα κοστίζει 30 ευρώ μόνο η είσοδος στην Ακρόπολη και δεν υπάρχει ενιαίο, συνδυαστικό εισιτήριο. Αυτές οι εκπτώσεις είναι για την πλέμπα -ας βολευτεί με τις δωρεάν ημέρες, που είναι μετρημένες στα δάχτυλα...

Τελικά ποιος σέβεται τα μνημεία; Ποιος βοηθά τον βράχο να μη διαβρωθεί από τα κέρδη και την πατροπαράδοτη μπίζνα; Ποιος επιδιώκει να αναδείξει η Πολιτιστική Κληρονομιά μηνύματα στην εποχή μας, αντί να είναι σαν κούφιο, αφηρημένο βάρος χωρίς νόημα;

Παραφράζοντας εν τέλει τον Κάρολο (και όσα έλεγε στην εποχή του για την Παρισινή Κομμούνα και τη δτπ), μπορούμε άραγε να κατηγορήσουμε τους σύγχρονους κομμουνάρους πως δε σεβάστηκαν την Ακρόπολη; Αυτούς που επέλεξαν συνειδητά να την αφήσουν στα νύχια των Εγγλέζων τον Δεκέμβρη, γιατί σεβάστηκαν το πολιτιστικό της φορτίο; Αυτούς που την απάλλαξαν συμβολικά και ουσιαστικά από τη ναζιστική σβάστικα; Αυτούς που καλούνται να την απαλλάξουν σήμερα από την απειλή του κέρδους που την τυλίγει με χίλια πλοκάμια, σαν Λερναία Ύδρα; Ή μήπως κατηγορούνται για βεβήλωση γιατί είναι τελικά αυτοί που την προστατεύουν -αισθητικά και γενικώς;

Ρητορικά τα ερωτήματα, με χαλίκια κάτω απ' τη γλώσσα...