Τα καλοκαίρια μας μικρά, τα φεστιβάλ επίσης

Αν το φεστιβάλ είχε ζωντανή ραδιοφωνική κάλυψη (λέμε τώρα), η φωνή του εκφωνητή θα μας καλωσόριζε στην αποψινή τελευταία βραδιά, με ένα αθλητικό κλισέ: κυρίες και κύριοι, συναγωνιστές και σύντροφοι, καλησπέρα από το πάρκο Τρίτση, όπου επικρατούν ιδανικές συνθήκες για ποδόσφαιρο τις σημερινές φεστιβαλικές εκδηλώσεις. (Όχι τόσο ιδανικές για να κυκλοφορείς με βερμούδα και ανοιχτό πέδιλο, όπως οι Γερμανοί σφοι βέβαια, τουλάχιστον όμως δεν το συνόδευσαν με κάλτσα, που είναι μια μικρή νίκη του κινήματος και της αισθητικής, ως μιας μορφής (ταξικής) συνείδησης -που αφυπνίζεται. Και θα ακολουθούσαν βασικά, εισαγωγικά στοιχεία για τις (μουσικές) συνθέσεις, τους καλλιτέχνες που παρατάσσονται στον αγωνιστικό χώρο και την προσέλευση του κόσμου, κατά προσέγγιση και με μια νότα αισιόδοξης υπερβολής. 100 χιλιάδες να το αφήσω; Κόψε κάτι -αλλά όχι πολύ...

Ο κόσμος του Σαββάτου ήταν όντως από άλλο ανέκδοτο, βγαλμένος από εφέ ΑΙ και κάποια μυθοπλασία. «Πέρα απ’ τις ράγες» -για να παραφράσουμε την Άλκη Ζέη- στους ΚΘ, πέρα από τα βιβλιοπωλεία και τη λίμνη στον Κουτσούμπα, πέρα από κάθε φαντασία στο χατσαπούρι (που οι σφοι της ΑΜΘ δε θα θέλουν να το δουν για κάνα χρόνο μπροστά τους), πέρα στους πέρα κάμπους -κι αυτοί γεμάτοι θα ήταν, αν είχαμε βάλει μια σκηνή-, πέρα από το δρομάκι της εξόδου στον Φάκαρο, πέρα από τη γέφυρα και τους πάγκους των μεταναστών στον Τσουβέλα.

Που ένιωσε ροκ-σταρ για μια μέρα με τόσο κόσμο και ανέβασε ενθουσιασμένος τα πανοραμικά πλάνα από το... τετρακόπτερο-δρόνο της ΚΝΕ -εσείς γνωρίζατε ότι πρέπει να λέμε «γιορτή» και όχι το ξενόφερτο «Φεστιβάλ»;-, για να του την πέσουν από κάτω τρολ και μονοκύτταρα φασιστοειδή: γιατί πήγε στους σταλίνες, γιατί τους ευχαρίστησε και μήπως είναι και αυτός κομμούνι; Γνώρισε έτσι από πρώτο χέρι τον βόθρο που έχουμε καθημερινά απέναντί μας, χωρίς να είναι καν δικός μας.

Μα όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζουν τα τρολ με ζωγραφιά και τα βλέπεις στην πραγματική τους, αμελητέα διάσταση. Άσε που μας ρώτησε στο τέλος αν θέλουμε να ξανάρθει. Κομμούνι αμετανόητο... Τι Τσούβης, τι Κούτβης!

(Τελικά, καλό είναι να τα έχεις καλά με το κόμμα-με τον Μπάμπη.
Γιατί; -Για να έχεις κάποιες προσβάσεις; -Πού; -Ξέρω ’γω; Στον Τσουβέλα...)

Οκ, ο Τσούβι ενθουσιάστηκε, αλλά αν το βίωνες από κάτω, ήταν λίγο συνωστισμός στην προκυμαία και εισαγωγικό σεμινάριο στην αγοραφοβία. Κι όσο τον περιμέναμε να βγει -ενώ έπαιζε κυνηγητό στις αλέες με έναν σκύλο-, η σφισσα στο μικρόφωνο έδινε πόνο (στα αυτιά) για να καλύψει το κενό -κι ας μην έπεφτε ούτε (σχέδιο) Καρφίτσα. Ανακοίνωση και κόντρα ανακοίνωση, 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ, σε λίγο στη σκηνή ο Τσουβέλας, ανακοίνωση για την απεργία, για το Συνέδριο και λούπα από την αρχή. Οι πρώτες 20 φορές κύλησαν ομαλά, σαν ανακοινώσεις του Μετρό. Οι επόμενες, με την αναμονή στο κόκκινο, έπαιζαν με τα νεύρα του χύμα κόσμου κι ήταν σαν την αγωνία του Χλαπάτσα-Ρωμαίου στους Απαράδεκτους (σχολές Ζούλοβιτς) που περίμενε μάταια την Ιουλιέτα του στην σκηνή και έλεγε την ίδια ατάκα: μα να την, έρχεται που ξεπροβάλλει, σαν ποδοβολητό Σελήνης (χωρίς ποδοβολητό, γιατί αρκετή σκόνη φάγαμε). Κι ας μην ακούει κανείς τον Σπύρο, που βρίσκει το τέλος απαισιόδοξο και φαντάζεται επαναστάτες το ζευγάρι της Βερόνα. Αλλά έστω κι ένας από τους χύμα αν απεργήσει, κέρδος θα ’ναι...

Ο Τσουβέλας δεν έχει πολιτική σάτιρα, βγάζει όμως περισσότερο γέλιο από όλο το σταντ-απ της μαθητικής μαζί (Μαλιάτσης κτλ) κι έριξε ωραία σπόντα για τους παπάδες (που έχουν εσωτερική άμιλλα μεσαιωνικών μηνύσεων) και το τείχος της περιφρούρησης -που είναι πρωτίστως πολιτική έννοια. Κι αν στοχεύει λίγο εμμονικά - μονοθεματικά στο χάσμα γενεών, μπορεί την άλλη φορά -εννοείται θα υπάρξει- να το προσαρμόσει στα συμφραζόμενα: πώς ήταν τα Φεστιβάλ του ’80 και πώς είναι σήμερα, τους τύπους που συναντάς κοκ. Κι ίσως γίνει το πρώτο σταντ-απ που θα (πρέπει να) πάει στην κεντρική σκηνή, για να χωράνε τα πλήθη.

Δίνε το χέρι σου σε όποιον -κωμικό- διώκεται. Και τέλος πάντων, πού μπαίνουν τα όρια στη διακωμώδηση και τη σάτιρα; Καλή ερώτηση. Έπρεπε να την κάνουμε στον Νταλάρα, όταν έπαιρνε το βραβείο. Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια να επιστρέψεις στη σωστή πλευρά της ιστορίας, ιδίως όταν βλέπεις το τέλος να έρχεται και σκέφτεσαι την υστεροφημία σου. Μέχρι και ο Τζίμης μπορεί να το σκεφτόταν, αν ζούσε ακόμα.

Στην ομιλία του ο ΓΓ είπε κι αυτός ένα καλό, για τον Μητσοτάκη που είδε τελικά τον τζιχαντιστή στον ΟΗΕ, για να μη νιώθει διακοσμητική γλάστρα. Μεστή ομιλία, πήρε κι επιπλέον πόντους με την αναφορά στον Πάνο Ρούτσι, αλλά ξέχασε να πει κάτι για το ΕΑΜ -λόγω της ημέρας. Κάλυψε μετά το κενό ο Μίλτος, που τραγούδησε τον ύμνο του.

Στη Λαϊκή ο Φάκαρος έλεγε ζήτω το ΚΚΕ, το Φεστιβάλ και η Ικαρία (ζήτω, εγώ δεν έχω πρόβλημα) και μας μετέφερε τα χαιρετίσματα του δημάρχου. Που είναι μια καλή αφορμή να πω ότι οι ανταποκρίσεις της κε του μπλοκ ήταν συνειδητά ανισοβαρείς κι ελλιπείς, γιατί κινήθηκα κυρίως στον δυτικό άξονα Κεντρικής-Νεανικής (με ενδιάμεσο σταθμό τη μαθητική) και δε βρέθηκα πολλές φορές ανατολικά (της Εδέμ και) του Κόκκινου Αερόστατου. Το οποίο μου φάνηκε καλός προγραμματισμός, αλλά ίσως ήταν λάθος από θέση αρχής. Στο Βερολίνο πχ αν δεν περάσεις στην ανατολική μεριά, είναι σα να μην πήγες. Χάνεις τα καλύτερα...

Και τότε θα ’σαι σαν τουρίστας, που πας στα γνωστά και τετριμμένα, δηλαδή τις παγίδες με τις μεγάλες ουρές -πχ το χατσαπούρι. Ή σαν ρεπόρτερ του ΣΚΑΪ, που νομίζει: α) ότι έχει χιούμορ και β) ότι το Φεστιβάλ είναι ο Βασίλης και οι ζεϊμπεκιές του Κουτσούμπα -και το κάνει ερώτηση και στη σφισσα που του έστειλαν για συνέντευξη. Κοίτα να δεις, όμως, πού φτάνει η χάρη του φεστιβάλ και πόσα άβατα ρίχνει.

Όσοι ψάχνουν καρτ-ποστάλ, πάντως, δε θα βρουν καλύτερη από αυτές της ΚΝΕ, με τα κόκκινα πανό για την Παλαιστίνη στην Ακρόπολη. Άσε που -το βασικότερο- ήταν και δωρεάν...

Αν σνόμπαρες το Κόκκινο Αερόστατο, τότε έχασες μεγάλες ατάκες, από Μπαντιού μέχρι Παλαιστίνη, 13ωρο και την ταξική γονεϊκότητα. Που δεν ήταν από κάποια πολιτική εκδήλωση, αλλά από το σταντ-απ του Ελευθερίου (babaka.gr). Έχει δυσκολέψει το σταντ-απ και το Κόκκινο Αερόστατο στις μέρες μας. Πού να φέρναμε δηλαδή και τον Αλεβίζο -για να γίνει πράξη το σύνθημα: ή με την ΑΡΑΝ ή με την Πίτσα Φαν.

Σε αυτό το σημείο, ας κρατήσουμε νοερά ένα λεπτό σιγής προς τιμήν όσων είχαν χρέωση «γονεϊκότητα», εγγονάκι - ανιψάκι κτλ, έτρεχαν από νωρίς το απόγευμα στο πάρκο, για να φύγουν πριν αρχίσουν οι συναυλίες που τους άρεσαν και η καλύτερη ανάμνησή τους από το φετινό τετραήμερο είναι η Τενεκεδούπολη, ο Καραγκιόζης ή οι σαπουνόφουσκες κάποιου μάγου. Ούτε καν ο Φοίβος και το ελεφαντάκι... Πέσατε θύματα συντρόφια εσείς, σε άνιση μάχη και αγώνα. Δεν πειράζει όμως, του χρόνου πάλι το ίδιο θα γίνει...

Με τόσα πολιτικά εφόδια, το ξυπόλητο τάγμα του Αερόστατου έκανε πορεία στον χώρο του Φεστιβάλ, με πρώτο σταθμό τον πάγκο του συλλόγου «Παύλος Φύσσας». Πολλοί σφοι είδαν τις ουρές του κόσμου που περίμενε να μιλήσει στη Μάγδα ή τις δηλώσεις που έκανε συγκινημένη «εδώ -στο Φεστιβάλ- είναι δικοί μας άνθρωποι». Αλλά η μεγαλύτερη συγκίνηση ήρθε όταν οι επιβάτες του Κ.Α. της χάρισαν ένα βιβλίο για την Αντιφασιστική Νίκη -στην οποία ήταν αφιερωμένο και το φετινό μπλουζάκι του Φεστιβάλ- ενώ αυτή τους έδινε για αντίδωρο καραμελίτσες...

Πέρσι, οι Υπεραστικοί άρχισαν να παίζουν ακριβώς μόλις έκλεισε την ομιλία ο ΓΓ και είχαν σχεδόν τελειώσει, μέχρι να μαζευτεί ο κόσμος. Φέτος, για να αποφύγουν μια αντίστοιχη εξέλιξη, μπήκε σφήνα ένα μαθητικό συγκρότημα, που είχε το δικό του (πίτσα) φαν κλαμπ, μια δική του αίσθηση του χρόνου (hands of time, όνομα και πράγμα), κυριολεκτικές εκτελέσεις τραγουδιών όπως το Trooper -όπου μια γάτα που της πατάνε την ουρά, ίσως πετύχαινε περισσότερες νότες τραγουδώντας- και ακολούθως κάτι απροσδιόριστους μουσικούς θορύβους, που θα ήταν τέλειοι για ακουστικές ασκήσεις (listening) -η εφαρμογή στο κινητό πάντως δεν το έπιανε και θα κοβόταν.

Το βασικό όμως ήταν ότι δεν πείθονταν να κατέβουν, ούτε καν όταν έδωσε η σφισσα το σύνθημα στο μικρόφωνο «51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή...» και επέβαλαν μόνοι τους ντε φάκτο το «ανκόρ», ενώ μετά φώναζαν στην παρέα τους «μας κλείνουν». Το portal αντιμετώπισε το ζήτημα με ψύχραιμο χιούμορ, γράφοντας «ανέλαβαν να ξεσηκώσουν το κοινό με τους metal ήχους και τα τραγούδια τους και το κατάφεραν...». Οι «Υπεραστικοί» έβγαιναν αμέσως μετά και έπρεπε να αντέξουν την άμεση σύγκριση και να κρατήσουν το ξεσηκωμένο κοινό. Δε μάθαμε ποτέ αν το κατάφεραν, γιατί φύγαμε αναγκαστικά μια ώρα αρχύτερα...

Όσο για τη σταθερά των ΚΘ, αν πίστευες ότι σου είχε λείψει ο Φωτιάς από τις συναυλίες τους, έπρεπε να δεις πώς το ζούσε αυτός επί σκηνής, για να καταλάβεις πως του είχε λείψει λίγο περισσότερο -η μπάντα, το Φεστιβάλ κτλ. Ακόμα κι αν κάποιοι λιλιπούτειοι φίλοι -που θα έλεγε και ο εκφωνητής στη ραδιοφωνική μετάδοση- είχαν φουλάρει το ντεπόζιτο των συγκινήσεων και έβλεπαν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων τους -μεταξύ πέμπτου και έκτου.

Πού 'σαι Τσούβη για να δεις...

Κλείσιμο με το πέρασμα από την κατασκευή - προσομοίωση για τα χαλάσματα στη Γάζα. Όπου όσοι έμπαιναν, έβγαιναν μες σε λίγα δευτερόλεπτα άλλοι άνθρωποι, βουρκωμένοι, με σκοτεινό βλέμμα. Και άφηναν το δικό τους μικρό λιθαράκι στον σωρό με την υλική βοήθεια (τετράδια, σχολικά είδη κτλ) για τα παιδιά των Παλαιστίνιων. Κρίμα που τα αντανακλαστικά των τρολ της κακιάς ώρας δεν ήταν οξυμένα για να δουν τις σακούλες Μουστάκα, Σκλαβενίτη και άλλες φίρμες, για να συνεχίσουν το βιολί με τους χορηγούς της ΚΝΕ. Δεν πρόσεξαν καν το σύνθημα για το «έλλειμμα δημοκρατίας» στον πάγκο της νεολαίας από τη Βενεζουέλα. Νισάφι πια, όλα μασημένη τροφή; Ας κάνουν κάτι έξυπνο και μόνοι τους...

Διάλογος πατέρα-γιου στην κεντρική ομιλία.
-Άκου τον Κουτσούμπα. Είναι ο γραμματέας του ΚΚΕ.
-Αυτός δηλαδή δεν έχει ψηφίσει ποτέ Μητσοτάκη;

Προφανώς όχι, άλλοι μιλάνε για δεκανίκια, ψηφίζοντας τα μισά (και παραπάνω) νομοσχέδιά του. Θα τα μάθει όταν φτάσει σε ηλικία για το Κόκκινο Αερόστατο -μαζί με το «συμβάν» του Μπαντιού και την ταξική γονεϊκότητα...

Κερασάκι στην τούρτα, οι σφοι με τα κουπόνια για την εκδρομή-προσκύνημα στη Γυάρο και τη Μακρόνησο. Κάποτε μας πήγαιναν εκεί τζάμπα, σχολιάζει η Mariori δίπλα -και όχι αυθημερόν. Αχ, ωραία χρόνια...

Πάει κι αυτό το Φεστιβάλ κι ας καρτερούμε ένα άλλο. Ίσως χρειαζόταν μια ακόμα ανάρτηση εν είδει απολογισμού, αλλά διακρίνω κάποια φεστιβαλική κόπωση. Ας μη δίνουμε εξάλλου πάτημα να μας λένε πανηγυρτζήδες. Δεν είναι δα και το κέντρο του κόσμου το Φεστιβάλ. Μάλλον...

Το φετινό ήταν ωραίο, γεμάτο, όχι απλά μεταβατικό -όπως φοβόμασταν, μετά το περσινό ορόσημο. Κι είχαμε τέλεια συμφωνία με τον καιρό: όχι βροχή, κρύο και ισχυροί άνεμοι (αλλαγής και αντεπανάστασης). Από σήμερα ας βρέχει όσο θέλει στη διψασμένη αττική γη -εκτός από την Τετάρτη. Κι είναι χρήσιμο που πέφτει η αυλαία Σάββατο, για να μαζέψουν τα υλικά οι μάστορες και τα κομμάτια τους οι αιώνιοι μεταφοιτητές που έκαναν τέσσερα ξενύχτια στη σειρά, για να αποδείξουν πως παραμένουν ακόμα νέοι στην ψυχή. Πρώτοι στον αγώνα, πρώτοι στα ξενύχτια...

Το φετινό ταξίδι είχε ωραίες στιγμές, σε όλους τους σταθμούς του -και ας μην τις μάθαμε ποτέ. Και δεν είναι πως δεν προσπάθησα, αλλά όταν ρώτησαν τον Sniper για τη ΛΔ του Βορρά -«πώς πήγε; Μεγαλειώδες;», μου είπε για τη συναυλία των Mother of Millions, που ήταν στις τρεις καλύτερες στα φεστιβαλικά χρονικά και την είδαν περίπου 100 άτομα. Και δεν αγνοώ τα υποκειμενικά κριτήρια και τις προσλαμβάνουσες που ορίζουν ως έννοια το «μεγαλείο», αλλά 100 άτομα δεν είναι μεγαλειώδες πλήθος ούτε για προφεστιβαλική στη Ναύπακτο -ή για φεστιβάλ εξωκοινοβουλευτικής γκρούπας.

Έχει περιθώρια βελτίωσης το Φεστιβάλ, για να γίνει πιο μεγαλειώδες -200 και πάνω άτομα; Ασφαλώς και έχει. Αρκεί να ακολουθήσουμε τις συμβουλές του προπονητή-ινστρούκτορα της κερκίδας μέσα μας και το παρεξηγημένο ταλέντο του που κατεβάζει τέλειες ιδέες, που κανείς δεν πρόσεξε όπως έπρεπε. Φέρτε Θανάση, Λεξ (θα δεχτεί, καλό παιδί φαίνεται). Κόψε μερικά δέντρα -που είχαν δικαίωμα ψήφου κάποτε και τώρα κόβουν τη θέα προβοκατόρικα στις σκηνές. Κάνε και μια γαστριμαργική γιορτή, με τοπικές σπεσιαλιτέ από όλη τη χώρα, γουρνοπούλες, αντικριστά, πίτες, μπουγάτσες κτλ, σαν τον γύρο της Γαλατίας. Να θυμηθεί κάποιος να φέρει και σάχλες...

Το πιο εκπληκτικό -μυστηριακό και πιο μεγάλο- δεν είναι η οργάνωση της Οργάνωσης (την οργάνωση, ω Οργάνωση) αλλά οι στόχοι της, ακόμα και αν τύχει μια αναποδιά. Οι ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα πχ -«το όχημα με αθηναϊκές πινακίδες τάδε...»- δεν ήταν μόνο για όσα εμποδίζουν τη διέλευση, αλλά και για κάποια που είχαν αναμμένα φώτα και θα τους έκλεινε η μπαταρία! Και μια μέρα που έπεσε το σύστημα (ωσαννά!) στις ταμειακές του βιβλιοπωλείου, μπορεί να είχες βρει τα βιβλία που ήθελες, το ακριβές ποσό στα μετρητά και τον γνωστό σφο που θα σου έκοβε χειρόγραφη απόδειξη. Αλλά έτρωγες πόρτα και σου έλεγε να περιμένεις, για να επανέλθει η σύνδεση και να γίνει η νόμιμη διαδικασία -ακόμα και αν έχανε η οργάνωση λίγα έσοδα, από κάτι πατερ-ανυπόμονους που έτρεχαν να σταθούν σε άλλες ουρές.

Και τώρα, τα κεφάλια μέσα και καλό φθινόπωρο. Τα καλοκαίρια μας μικρά. Τα φεστιβάλ επίσης -και ας γιγαντώνονται χρόνο με τον χρόνο. Κι αν το κάναμε 30ήμερο του χρόνου;